Na het avondeten keek Marmelade toe terwijl Jack oefen-da Chrissy had gelijk. Hij danste erg goed; anders dan alle andere leerlingen. Marmelade was niet echt jaloers; zo zat hij nu eenmaal niet in elkaar. Liever dan anderen iets te misgunnen, deed hij zelf extra zijn best. Maar ongerust werd hij er wel van. Jack had alle informatie opgezogen als een spons en Marmelade had daar veel te gemakkelijk over gedacht. Als hij de beste wilde blijven, moest ook hij nieuwe dingen blijven bijleren.

Nu hij goed keek naar wat Jack kon, begreep Marmelade dat Jack beleefd naar Marmelades adviezen had geluisterd, maar zo verstandig was geweest om alleen datgene te gebruiken waar hij iets mee kon. Het was dat hij niet snel een kleur kreeg, maar Marmelade zou bijna een rood hoofd krijgen...

In plaats van zich te schamen dacht Marmelade goed na. Misschien kon hij het een en ander van Jack opsteken zonder dat die het doorhad... Marmelade hield van grote, hoge sprongen en hij wilde een paar spectaculaire sprongen in zijn dans verwerken. Jack had niet zo veel met springen, maar hij wist wel hoe het moest. Het enige wat

Marmelade hoefde te doen, was Jack uithoren. Meneer Penardos zou absoluut onder de indruk zijn als Marmelade in zijn jazzdans een paar perfect uitgevoerde klassieke sprongen zou weten te verwerken. De muziek die hij gekozen had, was er zeer geschikt voor. Marmelade zag het al voor zich: hoe hij met een enorme sprong van het gedeelte met de piano naar dat met de contrabas zou springen, en daarna naar de saxofoonsolo.

Maar voor vandaag was het te laat; hij moest nodig aan zijn huiswerk beginnen. Marmelade zou tot morgen moeten wachten voor hij zijn plan in werking kon stellen.

'Hé, Jack! Kunnen we even praten?' vroeg hij de volgende ochtend meteen na het ontbijt. Alle leerlingen waren hun spullen voor de eerste les van die dag bij elkaar aan het zoeken. Het was niet het handigste moment om iets over dansen te vragen omdat ze naar wiskunde moesten, maar Marmelade kon niet langer wachten.

'Tuurlijk,' antwoordde Jack.

'Weet je die sprong nog die ik een tijdje geleden deed? Waarvan jij de naam wist?'

'Ja?' zei Jack twijfelend.

'Ik weet niet meer wat je precies met je benen moet doen,' zei Marmelade.

'O, dat maakt niet uit.' Jack haalde zijn schouders op. 'Die sprong was hartstikke goed.'

'Ja, dat weet ik wel,' antwoordde Marmelade nonchalant, 'maar ik kan me niet meer herinneren wat jij zei en dat vind ik zo irritant.'

Jack pakte zijn tas en slingerde hem over zijn schouder. Hij vond het duidelijk leuk dat hem nu ook eens iets werd gevraagd. 'Ik ben niet zo goed in springen, maar ik weet wel hoe het moet. Als je wilt, laat ik het je in de pauze wel zien. Dan oefenen we in de kleine dansstudio voordat de lessen van vanmiddag beginnen.'

'Je hoeft het me niet te laten zien,' zei Marmelade. 'Als jij vertelt hoe het moet, probeer ik het meteen even. Zeg jij maar of het goed is of niet. Ik heb de hele nacht aan die sprong liggen denken en ik wil het nú weten.'

Jack zuchtte. Voor een klassieke saut de basque moet je je ene voet naast de knie van je andere been zetten,' vertelde hij hem. 'Maar je bent toch hopelijk niet van plan het hier te doen?'

'Tuurlijk wel,' zei Marmelade. Hij schoof een tafel aan de kant om ruimte te maken.

'Maar Marmelade... '

Het was al te laat. Marmelade kon niet wachten en wilde het meteen uitproberen. Er bleven wat mensen staan om te kijken. Het was altijd grappig om Marmelade bezig te zien. Sommige leerlingen floten bewonderend toen Marmelade perfect op zijn voeten neerkwam.

Marmelade draaide zich triomfantelijk naar Jack. 'Hoe was dat?'

Jack knikte. 'Niet slecht.'

'Hm... Maar niet perfect dus?' drong Marmelade aan.

'Nou, je voet zou eigenlijk nog iets dichter bij je knie moeten,' gaf Jack toe. 'Maar doe er nou alsjeblieft niet nog een hier, Marmelade.' Hij ging in de weg staan, zodat

Marmelade niet kon springen.

Marmelade duwde hem opzij. 'Oké!' Hij haalde diep adem en sprong nog een keer. Deze keer was de sprong perfect en schitterend uitgevoerd. Nog in de lucht keek hij opgewonden en trots naar Jack, maar toen hij landde, gleed zijn voet onder hem weg. Hij slaagde er niet in overeind te blijven en landde hard op de vloer, tussen de schooltassen en voeten van toeschouwers, en schoof door tot hij half onder een tafel tot stilstand kwam.

Heel even was er een geschrokken stilte en toen begon iedereen te lachen.

'Typisch Marmelade!' giechelde Jess.

'Ja, wat een clown!' knikte Edward.

'Zeg maar gerust uitslover,' voegde Tara daar nog aan toe. Ze sloeg haar armen over elkaar en keek afkeurend neer op de gevallen danser.

'Gaat het wel?' vroeg Chrissy tussen haar giecheltjes door. 'Moet ik je overeind trekken?'

'Hier, pak aan,' zei Tim. Hij stak zijn hand uit om zijn vriend te helpen.

'Nee!' gilde Marmelade. Zijn stem klonk hoog en paniekerig. 'Blijf van me af!'

'Wat is er?' vroeg Chrissy.

Marmelade keek Tim verwilderd aan. Zijn angstige gezicht was lijkbleek en vertrokken van pijn. Zijn onderbeen lag vreemd gedraaid onder zijn lichaam.

'Hij is geblesseerd!' zei Jack. 'Hij mag niet bewegen. Daar kan het nog veel erger van worden.'

'Haal de verpleegkundige! Haal mevrouw Q'Flannery,' riep Tim. 'Zeg dat Marmelade gevallen is en last van zijn been heeft. Toe dan, Chrissy, schiet op!'

Chrissy sprintte weg en Tess rende met haar mee. Tim liet iedereen een stap achteruit doen, zodat Marmelade wat meer lucht kreeg. Voorzichtig tilden hij en Jack de tafel opzij.

Marmelade voelde zich vreselijk klein en hulpeloos. Daar lag hij op de vloer van de eetzaal... Alle leerlingen keken naar hem met een bezorgde uitdrukking op hun gezicht. Hij durfde zich niet te bewegen omdat hij bang was dat het daar alleen maar erger van werd. Zijn been deed bovendien zo veel pijn dat hij er zeker niet op kon staan. Waarom had Jack ook niet met zijn uitleg gewacht tot ze ergens anders waren? Het was allemaal zijn schuld dat hij nu geblesseerd was.

Tim hurkte naast Marmelade neer. 'Mevrouw O'Flannery komt zo,' zei hij zachtjes. 'Maak je geen zorgen. Blijf maar rustig liggen.'

Maar Marmelade vertrok zijn gezicht van de pijn. 'Ik ben bang,' fluisterde hij tegen Tim. 'Ik ben bang dat het ernstig is. En dan? Wat moet ik dan doen?'