Een project voor marmelade

Nu Marmelade een reden had om weer naar de danslessen te gaan, voelde hij zich een stuk beter. Maar eerst wilde hij Tim vinden om hem te bedanken. Dat zijn vriend hem een keer flink de waarheid had gezegd, was hoognodig geweest.

Het was tijd voor het avondeten, dus liepen Jack en Marmelade samen naar de eetzaal. Toen Marmelade naar binnen hobbelde met Jack naast zich, keken al zijn vrienden verrast op. Maar toen ze de vertrouwde grijns op zijn gezicht zagen, klonk er gejuich. Jess trok een stoel bij de tafel zodat Marmelade kon gaan zitten en Jack hing Marmelades tas over de rugleuning.

'Kom je niet bij ons zitten, Jack?' vroeg Chrissy.

Hij schudde zijn hoofd. 'Nee, Ravi wacht op me. We zouden vanavond samen eten.'

'Zie je later!' zei Tim toen Jack doorliep naar Ravi's tafel.

'En?' zei Tara tegen Marmelade. 'Waarom kijk jij zo tevreden? Ik had even gehoopt dat die domme grijns voorgoed verdwenen was.' Ze klonk net zo knorrig als altijd, maar Marmelade kon merken dat zelfs Tara blij was dat hij weer zijn oude vertrouwde zelf was.

'Het is allemaal Tims schuld.' Marmelade grinnikte naar zijn vriend. 'Hij heeft me opgevrolijkt. Hé, bedankt man!' zei hij gemeend. 'Ik zal proberen niet meer zo'n chagrijnige eikel te zijn.'

'Ach, het is ook een rottijd voor je geweest,' zei Tess meelevend. 'Geen wonder dat je een beetje chagrijnig was.'

'Een béétje?' zei Tara. 'Sinds die val is hij onuitstaanbaar!'

'Hé, maar vertel: wat is er gebeurd?' vroeg Chrissy. 'Per slot van rekening kun je nog steeds niet, eh... je weet wel... dansen.'

'Ieieie, niet hardop zeggen!' zei Marmelade. 'Nee joh, vanmiddag heb ik Jack wat tips gegeven voor zijn dansnummer. En nu ik zelf geen dans kan maken, vond ik dat eigenlijk hartstikke leuk. Ik ga mee naar zijn volgende dansles, misschien kan ik nog wat nuttigs doen. Ben ik tenminste toch een beetje met dans bezig, ook al doe ik het niet zelf.'

Marmelade hield zijn woord en verscheen meteen de volgende dag al bij de dansles.

Toen meneer Penardos hoorde wat Marmelade van plan was, was hij meteen enthousiast. 'Geweldig plan, Marmelade,' zei hij. 'Als blijkt dat choreografie of lesgeven je ligt, zul je nooit zonder werk zitten. Je weet toch dat je verderop in je opleiding ook lessen choreografie kunt volgen? Waarom ga je niet zitten en kijk je wat iedereen tot nu toe heeft gedaan? Als je suggesties hebt, hoor ik het graag.'

Marmelade ging langs de kant zitten en keek toe hoe de dansers hun spieren losmaakten en daarna ieder hun dans lieten zien. Hij wilde niets liever dan ook die heerlijk veerkrachtige dansvloer op, maar hij deed zijn uiterste best niet aan zichzelf te denken en zich te concentreren op wat de andere leerlingen deden.

Hij had een paar tips voor Alice en voor Jack, en meneer Penardos was vol lof. 'Prima, Marmelade,' zei hij. 'Misschien word je ooit nog eens een beroemde choreograaf!'

Marmelade probeerde enthousiasme te voelen bij dat idee, maar hoewel hij het leuk vond om zijn eigen danspassen te bedenken, wist hij dat het daadwerkelijk dansen ervan altijd zijn grote passie zou blijven.

Tegen het eind van de les stelde Marmelade Jack nog een serie passen voor, maar toen Jack ze probeerde, deed hij ze niet helemaal goed. 'Nee, niet zo,' zei Marmelade. Hij wist niet zeker wat het probleem was: had hij het niet goed uitgelegd of kon Jack die passen simpelweg niet? Hij pakte zijn krukken en kwam moeizaam overeind. 'Wacht, ik laat het je zien,' zei hij.

'Doe voorzichtig,' waarschuwde Jack hem angstig.

'Komt wel goed,' antwoordde Marmelade. 'Doe je mee? Ik zal het nog een keer uitleggen. Je begint met je rechtervoet en dan zet je je linkervoet zo neer... ' Het viel niet mee op krukken en hij mocht beslist niet vergeten dat hij zijn slechte knie moest ontzien, maar toch slaagde Marmelade erin Jack duidelijk te maken wat hij bedoelde.

'O, nóu snap ik het!' zei Jack tevreden. 'Je bedoelt zo... ' Hij deed de serie passen nog een keer.

Marmelade lette goed op. 'Bijna,' knikte hij. 'Alleen zwaai je nog niet ver genoeg door met je been. Kijk eens.' Hij

probeerde het voor te doen en verloor bijna zijn evenwicht.

Eén kruk viel op de grond en Jack moest hem bij zijn arm grijpen om te voorkomen dat hij onderuitging.

Marmelades hart bonkte als een razende. Wat een idioot was hij toch! 'Het gaat wel,' mompelde hij en hij trok zijn arm los. Stel je voor dat hij was gevallen op zijn zere knie... Kon hij dan niets doen zonder alles nog erger te maken? Voorzichtig liet Marmelade zich op een stoel zakken.

Jack stond er een beetje hulpeloos bij.

'Ach, ga toch weg,' snauwde Marmelade. Toen zuchtte hij. 'Sorry. Er is niks aan de hand. Ga jij maar vast. Ik zie je later wel.'

Meneer Penardos zette de muziek uit en wachtte tot iedereen de studio had verlaten. Toen liep hij op Marmelade af. 'Je hebt het goed gedaan vandaag,' zei hij.

Marmelade haalde zijn schouders op. Hij baalde dat hij zich weer zo zielig en ellendig voelde, maar wat kon hij daaraan doen?

Meneer Penardos ging zitten en keek Marmelade een tijdje aan. 'Dat hoort er nou eenmaal bij. Dat je van tijd tot tijd vreselijk gefrustreerd bent,' zei hij toen. 'Ik begrijp hoe jij je voelt.'

'Ja, vast,' antwoordde Marmelade bitter.

'Nee, echt,' ging de dansleraar verder. 'Weet je, lang geleden is mij net zoiets overkomen.' Meneer Penardos leek even in gedachten verzonken.

Marmelade wachtte nieuwsgierig af wat zijn leraar zou gaan zeggen.

'Je doet me wel wat denken aan mijzelf, vroeger,' begon meneer Penardos. 'Ik had veel talent. Toen ik nog op Cuba woonde, danste ik altijd... En ik was verschrikkelijk ambitieus. Ik was van plan heel Zuid-Amerika te veroveren en misschien zou ik zelfs wel uitgenodigd worden om op te treden in New York! Maar daar kwam allemaal niets van terecht.'

'Waarom niet?' vroeg Marmelade.

Meneer Penardos glimlachte treurig. 'Ik was jong en dwaas,' legde hij uit. 'Op een dag liep ik tijdens een training een blessure aan mijn knie op. Maar ik wilde indruk maken op mijn vriendinnetje, dus negeerde ik mijn knie en ging gewoon met haar dansen. Het deed ongelooflijk veel pijn, maar ik wilde per se doorgaan. Ik stond me zo uit te sloven dat... ' Meneer Penardos aarzelde even. 'Ik viel weer en toen was het afgelopen. Ik raakte nog zwaarder geblesseerd en daarna is het met die knie nooit meer helemaal goed gekomen.'

'Dat wist ik niet,' zei Marmelade. 'Ik dacht dat u met dansen was gestopt omdat u liever les wilde geven.'

'Op den duur ben ik van het lesgeven gaan houden,' vertelde meneer Penardos. 'Maar in het begin dacht ik dat de wereld verging. Elke keer als ik probeerde te dansen, ging ik door mijn knie. Toen moest ik wel erkennen dat mijn carrière voorbij was. Maar jij...' Hij gebaarde naar Marmelade. 'Ik heb er bewondering voor hoe voorzichtig je bent. Terwijl ik zie dat je niets liever wilt dan die knie weer normaal gebruiken. Ik weet zeker dat het goed komt met jou, want jij laat je knie volledig genezen. Had ik dat ook maar gedaan... '

'Wat vreselijk,' zei Marmelade. 'Het moet afschuwelijk voor u zijn geweest.'

'Dat was het ook,' knikte meneer Penardos. 'Maar het is ook al lang geleden. Ik hou van wat ik nu doe. Maar weet je, jij kunt je gevoelens na de val gebruiken om straks, wanneer je hersteld bent, beter te gaan dansen.'

'Echt?' zei Marmelade verrast. 'Hoe dan?'

Meneer Penardos glimlachte. 'Bij jou kun je altijd goed zien dat je plezier hebt in het dansen en dat dansen je gelukkig maakt. Maar je vindt het veel moeilijker om treurige rollen te dansen, toch?'

'Ja, dat klopt wel.' Marmelade moest meneer Penardos gelijk geven.

'Kijk, door deze blessure heb je gevoelens die je waarschijnlijk nog niet eerder hebt gehad,' antwoordde meneer Penardos. 'Heb ik gelijk?'

Marmelade knikte. Hij was nog nooit van zijn leven zo chagrijnig en verdrietig en kwaad geweest als de laatste tijd.

'Nou dan.' Meneer Penardos stond op en gaf Marmelade zijn krukken aan. 'Denk over die gevoelens na. Hou ze vast. Je kunt met je lichaam laten zien hoe je je voelt, ook als je op krukken loopt. Het is wonderbaarlijk hoeveel emotie mensen kunnen uitstralen zelfs wanneer ze alleen maar zitten! Daarnet zag ik duidelijk hoe ellendig je je voelde, hoewel je geen woord zei en je niet bewoog.'

'O,' mompelde Marmelade. 'Daar had ik niet aan gedacht.'

'Zie je blessure als een mogelijkheid, een kans,' adviseerde de dansleraar. 'Terwijl je knie herstelt, kun jij als performer groeien.'

Marmelade stond op en slingerde zijn tas over zijn schouder. 'Ik zal mijn best doen,' zei hij tegen zijn leraar. 'Echt. Dat beloof ik!'