inspiratie

Terwijl de anderen zich verkleedden, ging Marmelade een eindje wandelen. Hij kon inmiddels behoorlijk uit de voeten met zijn krukken, als de grond maar vlak was. Hij liep naar zijn favoriete plekje bij het meer. Daar ging hij in de namiddagzon op een bankje zitten.

Marmelade moest steeds denken aan het verhaal van meneer Penardos. Om de een of andere reden was hij ervan uitgegaan dat niemand op de hele wereld kon begrijpen hoe hij zich voelde. Maar meneer Penardos had dus een vergelijkbare blessure opgelopen, met heel wat rampzaliger gevolgen. Nu hij het verhaal van zijn leraar gehoord had, was Marmelade helemaal vastbesloten om zijn knie volledig te laten genezen. Eerder zou hij echt niet proberen te dansen, hoe lang het ook zou duren.

Bij zijn vorige afspraak in het ziekenhuis had de arts hem verteld dat hij zijn spieren moest trainen. Sterke spieren zouden zijn beschadigde knie beter kunnen beschermen. Marmelade was daarom al een tijdje druk in de weer met de oefeningen die de fysiotherapeut hem had gegeven.

Hij strekte zijn been naar voren en keek om zich heen. Het was hier prachtig, zeker op een dag als vandaag. Het wateroppervlak weerspiegelde de wolkeloze lucht, waardoor het water zilverachtig blauw leek. Af en toe zorgde een briesje voor wat rimpelingen. Een groepje eenden kwam naar hem toe peddelen. Ze bewogen hun staartveren enthousiast.

'Sorry, jongens,' zei Marmelade. 'Ik heb vandaag geen brood bij me.'

Hij keek uit over het meer en dacht aan de woorden van meneer Penardos. Marmelade wist dat hij tot aan zijn val een droomleventje had gehad. Hij deed wat hij altijd het liefst gewild had. Zijn vrolijke, makkelijke karakter maakte dat hij zich meteen thuis voelde op Rockley Park, zonder ook maar een spoortje heimwee of andere problemen. Natuurlijk had hij net als ieder ander wel eens een rotdag, maar over het algemeen was Marmelade gelukkig. Achteraf gezien waren zelfs zijn zorgen over zijn woeste, rode krullen niet zo erg geweest.

Nu was alles anders. Sinds zijn blessure leek niets meer hetzelfde. Hij had allerlei gevoelens die hij nooit eerder gehad had. Gevoelens die hij lang niet allemaal begreep. Maar, vermoedde hij, als hij ze wel zou begrijpen, zou hij zichzelf ook beter snappen. En om een echt goede danser te worden moest hij weten hoe hij in elkaar stak

Maar goed, zelf dansen kon hij voorlopig vergeten. Gelukkig kon hij nu op een andere manier met dans bezig zijn. Het voelde goed om iets te kunnen doen. Marmelade dacht na over Jacks choreografie, waarvan hij beloofd had hem ermee te helpen. Hoe moest het daarmee verder? Hij was het met Jack eens dat zijn dans een verhaal zou moeten vertellen. Dat zou het een stuk interessanter maken. Zou hij zijn ervaringen misschien kunnen gebruiken om Jack te helpen? Natuurlijk, Jack zou met zijn dans heus geen plek op het Rising Stars Concert verdienen. Hij was gewoon nog niet goed genoeg om daar op te treden, dat wisten ze alle twee. Jack zat pas een paar weken op Rockley Park en had dus geen enkel punt verdiend. Maar met hulp van Marmelade zou Jack misschien wel aan iedereen kunnen laten zien hoe waanzinnig veel talent hij had. Dus moesten ze zorgen dat Jacks dans zo goed mogelijk werd, zelfs al zou alleen hun klas het maar te zien krijgen.

Plotseling kreeg hij een idee. Als ze nu eens heel hard werkten en een perfect optreden in elkaar konden zetten, dan kon Jack misschien optreden tijdens een schoolbijeenkomst. Vaak werden die bijeenkomsten afgesloten met een lied of een muzikaal optreden. Waarom zou er niet ook een keer gedanst kunnen worden? Als meneer Penardos het een goed idee vond, zou hij het vast wel willen voorstellen.

Voor het eind van dit trimester waren er nog twee bijeenkomsten waarbij ook het hoofd van de school aanwezig zou zijn. Als Marmelade een super goed thema kon verzinnen voor Jacks dans, hadden ze misschien een kans en mocht Jack optreden voor de hele school. Marmelade haalde zijn krukken naar zich toe en kwam overeind. Hij was te opgewonden om nog stil te zitten. Het idee liet hem niet meer los... Het zou een hele hoop werk vergen en ze hadden niet zo heel veel tijd, maar Marmelade was ervan overtuigd dat ze het konden.

Zo vlug hij kon liep hij terug naar het hoofdgebouw. Met een beetje geluk was iedereen aan het eten. Het grind knarste onder Marmelades krukken terwijl hij zijn slechte been naar voren zwaaide. Hij moest Jack zo snel mogelijk vinden en hem vertellen van zijn briljante plan. Hij klauterde de treden naar de grote hal op en ging de gang naar de eetzaal in. Op dat moment kwamen Jack en Ravi naar buiten, blijkbaar op weg naar hun kamer in het andere gebouw.

Vermoeid leunde Marmelade op zijn krukken; hij moest eerst op adem komen voor hij iets kon zeggen. 'Jack!' riep hij toen. 'Wacht even!'

De twee jongens stopten, draaiden zich om en wachtten tot Marmelade bij hen was.

'Is er iets gebeurd?' vroeg Jack.

'Nee, niks,' antwoordde Marmelade met een grote grijns op zijn gezicht. 'Ik had net een goed idee voor je dans. Jij vindt het vast ook gaaf. En als dat zo is, dan wordt het misschien wel meer dan alleen een oefening voor dansles.'

'Echt waar?' zei Jack verrast. Vertel! Wat heb je bedacht?'

Marmelade keek hem samenzweerderig aan. 'Onder vier ogen,' zei hij geheimzinnig. 'Ik vertel het je straks... als ik mijn eten opheb.'