31

Zodra haar broer vertrokken was, belde Tamara met Swann's Car Hire en bestelde een huurauto. Swann's was zowat het enige verhuurbedrijf waar ze een auto met automatische versnellingsbak voor een redelijke prijs kon huren. De gevraagde auto kon niet onmiddellijk gebracht worden en ze stelde halftwee als limiet want ze had om drie uur een afspraak in Kapitans Café in Kort Street met de man van het South African Diamond Centre om over de beloning te praten.

Onder de douche beraadde ze zich hoe ze het zou aanpakken. Ze wilde waarborgen, maar welke? Het was onwaarschijnlijk dat de verzekeringsmaatschappij wat dan ook vooruit zou betalen. Een andere mogelijkheid was met een gevolmachtigde van Lloyd's naar een notaris te stappen en hem een akte te laten opstellen waarin de onherroepelijke belofte tot het betalen van de beloning werd vastgelegd als onder de grafzerk van pa de diamanten gevonden werden.

Veertien miljoen dollar onder een grafsteen.

Het idee was grandioos en tegelijk macaber.

Echt iets voor Era. Een kleine boef met soms schitterende ideeën die dan door anderen geëxploiteerd werden. Hij kon soms erg opdringerig zijn op seksueel vlak, maar aan de andere kant kende zijn aanhankelijkheid geen grenzen. Als ze ooit een moord zou plegen, zou hij zonder aarzelen de schuld op zich nemen en haar plaats op het schavot innemen.

Hoe kon ze hem aan het verstand brengen dat één vogel in de hand beter was dan tien in de lucht?

Met een half miljoen dollar konden ze een klein huisje kopen op Aruba of Costa Rica, waarover ze onlangs gelezen had dat het een van de aangenaamste plaatsen was voor expatriates om ongestoord een rustig leven te leiden, ver weg van het nachtleven, liederlijke oude mannen en de wereld van diefstal en geweld waarin Era verzeild was geraakt.

Ze stapte uit de douche en begon zich af te drogen.

Ze moest hem ook nog uit het hoofd praten dat er ooit sprake kon zijn van een kind. Erfelijke belasting en inteelt, stel je voor.

Ze liep de slaapkamer in en kleedde zich aan. Niets opvallends, een beige broek van stretch flanel met opgestikte zakken en een wollen trui met driekwart mouwen en boothals. Voor de kaptafel voltooide ze haar toilet met een zachtgekleurde lipstick.

Ze legde de lippenstift neer en wierp een laatste keurende blik in de spiegel.

Haar adem stokte.

In de deuropening stond een grote, blanke man van een jaar of dertig met een staartje in de nek en de smalle heupen en brede schouders van een getrainde bodybuilder. Hij droeg een zwarte spijkerbroek met smalle pijpen en een wit mouwloos T-shirt dat strak om zijn borstkas spande en dat de getatoeëerde draken op de spierballen van zijn armen extra liet opvallen.

Zonder haar ogen van zijn spiegelbeeld af te wenden, bewoog ze achterwaarts naar het nachtkastje naast het bed. In de lade lag een geladen pistool.

In één soepele beweging stond hij achter haar en zijn arm sloot zich om haar nek. Ze spartelde tegen, maar stopte zodra hij de druk verhoogde. ‘Sorry’, zei hij met zijn mond vlak bij haar oor zodat ze zijn warme adem op haar gezicht voelde. ‘We hebben je medewerking nodig.’

‘Alsjeblieft’, smeekte ze. ‘Je doet me pijn.’

‘Dit is maar een begin als je niet meewerkt.’

‘Oké, oké. Wat wil je van me?’

‘Ben je alleen? Zullen we gestoord worden?’

De angst snoerde haar de keel dicht. Wat wilde hij van haar? Seks? Hij was niet het prototype van de verkrachter. Veeleer het tegendeel. Ondanks zijn dierlijke kracht ging er iets vrouwelijks van hem uit. Een lustmoordenaar? Haar spieren spanden zich in een natuurlijke reflex om zich te verdedigen, te vluchten.

Hij voelde het verzet in haar en ramde haar tegen de muur. Versuft sloot ze de ogen en sperde die onmiddellijk weer open toen ze een scherpe pijn voelde aan haar rechteroor. Ontzet staarde ze naar het vlijmscherpe scheermes waarmee hij voor haar ogen wuifde, het scherp besmeurd met minuscule deeltjes bloed. Haar bloed!

‘Ik kan je nog op andere plaatsen snijden als je niet meewerkt. Zal ik?’

Ze schudde het hoofd.

‘Goed dan. Zullen we gestoord worden?’

‘Ik… ik denk het niet.’

Hij wrong een arm op haar rug en duwde haar voor zich uit de trappen af naar de woonkamer. Op de witleren zitbank zat George Christofer, de benen gekruist. Ze herkende hem van de foto's die ze van hem in de krant had gezien toen hij gehoord werd als getuige op het proces van Era. Hij was achter in de veertig en zo goed als kaal, droeg een zandbeige linnen pak van Cassina - het jasje lag netjes gevouwen naast hem op de bank - een duur zijden overhemd met opgerolde mouwen en espadrilles zonder sokken.

De bodybuilder duwde haar in een stoel en ging achter haar staan. Christofer monsterde haar van top tot teen met koude vijandige blikken. ‘Jij bent dus de zuster waar hij zo dol op is’, stelde hij vast.

‘Ja, ik ben Tamara Jacobs.’ Ze probeerde kalm te blijven. ‘Wat wilt u van me?’

‘We zoeken Tsjop Tsjop. Weet je waar hij is?’

‘Nee…’ Ze aarzelde. Het had geen zin om te liegen. Ze zouden het huis doorzoeken en zijn koffer met kleren vinden in de logeerkamer. ‘Hij heeft vannacht hier geslapen maar is vanmorgen weer vertrokken.’

‘Waar naartoe?’

‘Dat weet ik niet.’

De bodybuilder rukte haar hoofd naar achteren en drukte het scheermes tegen haar keel. Ze hield in paniek haar adem in, alleen haar hart ging tekeer.

‘Niet stout zijn’, fluisterde hij in haar oor. ‘Dan moet ik het mes gebruiken en George kan niet tegen het zicht van bloed.’

Hij liet los.

Ze liet haar hoofd zakken. ‘Echt waar’, snikte ze. ‘Hij is er met mijn auto vandoor gegaan. Hij is op de loop voor de politie. Waarom heeft hij niet gezegd. Zodra hij een toevluchtsoord heeft, zou hij mij opbellen.’

Christofer schudde zijn hoofd met vrouwelijke bevalligheid. Opeens realiseerde ze zich dat Christofer en de bodybuilder homopartners waren en dat haar charmes of verleidingstechnieken op hen geen uitwerking zouden hebben.

‘Waar heeft hij de diamanten gelaten?’ vroeg Christofer.

‘Diamanten?’ Ze sperde de ogen wijdopen. ‘Heeft hij diamant van u gestolen?’

‘Zo zou je het kunnen stellen.’

Ze speelde haar rol goed. Ze wist dat haar leven ervan afhing. ‘Hij gaf me een briljant en wat geld voor mijn auto. U vindt het in mijn juwelenkistje op de slaapkamer. De lul. Voor die ene keer dat hij mij betaalt voor wat hij mij afneemt, is het nog met gestolen waar.’ Ze schudde het hoofd om zoveel onrechtvaardigheid. ‘Ik… ik moet iets bekennen.’

Hij wachtte af, zijn ogen donker van argwaan.

‘Ik… ik verwacht bezoek. Vanmorgen, kort nadat Era vertrokken was, werd ik opgebeld door iemand die zich Grooves noemde. Hij is een veiligheidsbeambte van de South African Diamond Centre. Hij wil me dringend spreken en zou langskomen vergezeld van een shamus uit Antwerpen.’

‘Een wat?’

‘Een privé-detective. Ze werkt voor Lloyd's of London.’

Christofer keek geërgerd. Van zijn tipgever bij SAPS wist hij dat Grooves en Sam Keizer Jacobs op het spoor waren, maar niet dat ze hem zo dicht op de hielen zaten. Het was dus een kwestie geworden van wie hem eerst te pakken zou krijgen.

‘Wanneer verwacht je hen?’ vroeg hij.

‘Vandaag in ieder geval. Hoe laat weet ik niet. Ik heb hun gezegd dat ik mijn toilet nog moest maken.’

Zijn blik dwaalde even af naar zijn vriendje met de spierballen. Toen boog hij naar voren, zelfs de kromming in zijn heupen gaf hem, van nature of opzettelijk, iets vrouwelijks. ‘Luister Tamara’, zei hij. Zijn stem was bedrieglijk zacht. ‘We gaan nu met zijn tweeën je huis doorzoeken. Als we meer dan één diamant vinden dan zal Adrien je de keel afsnijden omdat je gelogen hebt. Hij vindt zoiets leuk. Ik niet. Ik houd niet zo van die bloederige bedoening. Maar ik kijk intussen wel even de andere kant op. Als we niets vinden, nemen we je mee als gijzelaar.’

Hij stond op en streek zijn pantalon glad, zijn glimlach een dreigende en onwrikbare plooi van mondhoek tot mondhoek. ‘Je broer kent mijn mobiele nummer. Als we je meenemen, kan hij je terugkrijgen in ruil voor de diamanten, heelhuids of bij stukjes en beetjes. Zo weet je meteen hoeveel je voor hem waard bent.’