27

Vijf minuten later stonden ze op het John Foster's Square. Het was mooi weer, de zon scheen, het was warm en windstil en toch had Sam het koud. Zwijgend liepen ze naar de auto. Ze was sterk onder de indruk van de woorden van de kolonel, die haar meer dan alles wat ze tot nu toe had gehoord en gelezen over Zuid-Afrika deden inzien dat dit prachtige land nog heel wat obstakels had te overwinnen om de naweeën van apartheid van zich af te schudden.

Het was bijna twee uur. Ze aten snel een hamburger in een McDonald's en reden naar Kapitans Café in Kort Street, een van de oudste en drukst bezochte cafés van de stad, waar Grooves om drie uur een afspraak had geregeld met de vrouw die het nummer van de deurcode kende bij Rawstorne in Antwerpen.

Ze bereikten het café om kwart voor drie en vonden een lege tafel tegenover de ingang. Grooves legde op het tafeltje naast een lege stoel een exemplaar van de Daily Mail & Guardian, zo gevouwen dat de annonce met de uitgeloofde beloning goed zichtbaar was.

Ze bestelden koffie en wachtten. Sam realiseerde zich dat veel zou afhangen van het gesprek dat zo meteen zou volgen. Ze was benieuwd te weten wie de vrouw was en een ogenblik speelde ze met de gedachte dat het Rita Bleicher zou zijn. Nee. Dat was een absurd idee.

Het was drie uur.

Haar gedachten dwaalden af naar het gesprek met kolonel Scholtz. Vreemde man was hij. Hij bracht begrip op voor de zwarte mijnwerkers die een ruwe diamant of klompje erts poogden te verduisteren om hun lot te verbeteren en tegelijk voerde hij een ongenadige strijd om ze achter de tralies te krijgen. Nog vreemder was zijn opmerking over verkrachting. Stamgoed. Om te gillen, was het. Ze zei er iets over tegen Grooves.

Grooves trok een ongelukkig gezicht. ‘Verkrachting is een gevoelig onderwerp in Zuid-Afrika’, zei hij. ‘Het lijkt wel een epidemie. Twintig jaar geleden werden er nog een kleine tweeduizend gevallen geregistreerd, vorig jaar waren er dat vijftigduizend en er zou slechts een op vijfendertig gerapporteerd worden. Het hoogste cijfer in de wereld. In Jo'burg zou veertig procent van de mannen tussen twintig en dertig jaar, dat is de leeftijdsgroep waarin de meeste verkrachters voorkomen, besmet zijn door hiv. Het drama is dat velen geloven dat ze kunnen genezen door een maagd te verkrachten. Vorig jaar bracht kolonel Scholtz een vierenvijftigjarige man voor de rechtbank die zijn twaalfjarige nichtje had verkracht. Hij kreeg slechts vier jaar omdat, zo oordeelde de rechter, de misdaad binnen de familie bleef. Sindsdien besteedt Scholtz zijn vrije tijd aan een protestbeweging tegen verkrachtingen.’

Sam schudde het hoofd in afkeer.

‘Het is natuurlijk geen verklaring voor het gedrag van een man als Jacobs’, voegde Grooves er vlug aan toe. ‘Die is grootgebracht in een joods-orthodox milieu met strenge zedelijke normen.’

Sam voelde onwillekeurig aan het pistool op haar rug. Jood of geen jood, ze zou hem wat graag betaald zetten wat hij abba had aangedaan.

Grooves keek op zijn horloge. ‘Ik begin te vrezen dat we voor schut zijn gezet, Sam. Het is bijna halfvier.’

Sam beet zich op de lip. ‘Je kent haar adres niet?’

‘Nee. Wacht eens even.’ Hij haalde zijn mobieltje uit zijn zak. ‘Mijn Ericsson onthoudt de laatste tien nummers waarmee ik bel. Vanmorgen belde ze me op mijn huisnummer, maar haar oproep werd automatisch doorgeschakeld naar mijn mobiele.’ Hij drukte op een toets en op het scherm verscheen een nummer. ‘Wat doe ik? Zal ik haar bellen?’

Sam pakte het mobieltje uit zijn handen. ‘Laat mij. Als het toevallig een man is vraag ik of ik bij Hair Square ben.’

‘Wie is Hair Square?’

‘Mijn kapper in Antwerpen.’ Ze staarde naar het scherm. ‘Dat nummer ken ik. Het is het nummer van Tamara Jacobs.’

‘Hoe weet je dat?’

‘Kijk maar naar het verslag dat je me vanmorgen liet lezen. Daar staan haar adres en telefoonnummer op.’ Sam had een geheugen voor cijfers. Ze hoefde een nummer maar een keer te lezen om het voor lange tijd te onthouden.

‘Godsgloeiende’, zei Grooves. ‘Zijn eigen zuster lapt hem erbij voor de poen.’

‘Bel ik haar op of rijden we ernaartoe?’ vroeg Sam.

‘We wachten tot vier uur’, zei Grooves. ‘Dan gaan we een kijkje nemen waar ze woont.’