De vagina

Als ik als man was geboren, was ik klein en kaal geweest. Daarom ben ik erg blij dat ik een vrouw ben. Er is maar één ding waar ik mannen om benijd, dat is hun pik. Wat zou ik graag een pik hebben, zo’n handige penis waarmee je staande kunt plassen, zo’n inschikkelijk geslachtsdeel dat op de meest onbeholpen strelingen nog reageert met een orgasme, als kind was ik er al jaloers op.

Kleine jongens worden misschien nog niet over alle werkzaamheden van hun penis ingelicht, maar ze krijgen alvast te horen dat ze een Plasser hebben. Tegen meisjes zijn ouders niet zo openhartig. Ik ben opgegroeid met vage plaatsaanduidingen: Van Onderen in tegenstelling tot Van Boven, waarmee de boezem werd bedoeld. Voordat er sprake was van een Van Boven, had mijn moeder het over Voorbibs, vermoedelijk vanwege de nabijgelegen Achterbibs.

Tegenwoordig is er vast veel verbeterd, maar nog steeds gaan mannen heel wat vertrouwelijker met hun geslachtsdeel om dan vrouwen. Het ligt ook meer voor de hand. Als een vrouw eens een kijkje wil nemen, moet ze er een spiegel bij houden, anders ziet ze niks. In de jaren zeventig, toen de vrouwenbeweging in volle gang was, werden er bijeenkomsten gehouden in vrouwenhuizen om daarin te oefenen. Op een lange rij lagen vrouwen naakt en met opgetrokken benen op de grond om zichzelf en anderen gelegenheid te geven het gebied te inspecteren dat tevoren alleen aan gynaecologen voorbehouden was. Ik ben toen vaak uitgenodigd om mee te doen, maar ik kon het niet. Ik griezel van alle medische handelingen. Warme natte lichaamsholten houd ik keurig schoon, maar ik vind het niet leuk om erin te kijken.

Het doel van de gynaecologische oefeningen was vrouwen te leren van hun intieme delen te houden. Daar zijn we niet erg goed in en dat is geen wonder.

Alle mededelingen over vagina’s gaan over narigheid, over afscheiding, schimmels en hinderlijke luchtjes. Sommige reclames voor tampons zijn zo suggestief dat je de indruk krijgt dat de fabrikant de dames maar het liefst definitief zou afdoppen. Een jaar of tien geleden bestond er Intiemspray, een gemeen goedje waarmee vrouwen zich moesten flitten om hun lichaamsgeur te vervangen door dennelucht of appelbloesem. Het produkt werd aangeprezen door de afbeelding van een juffrouw die op de plaats van haar kruis een ontbrekend puzzelstukje vertoonde. Ze was kennelijk bijna af.

Intiemspray bestaat niet meer. Vrouwen kregen er uitslag van. De vagina is erg gevoelig. Eigenlijk kun je er maar beter niet te veel aan poetsen en schrobben, daar is ze niet op berekend. Maar vrouwen kunnen het niet laten, ze denken dat ze onaangenaam ruiken. Mannen ruiken net zo min naar appelbloesem, maar die worden er niet door geplaagd. Ze hebben zoveel plezier van hun pik, dat het ze niets kan schelen als hij af en toe een beetje stinkt. Vrouwen tobben. Als ze ongesteld zijn, denken ze dat ze onrein zijn, ook al doen ze helemaal niet aan godsdienst. Premenstruele spanningen zijn ook typisch een damesaandoening. Het is waar dat vrouwen voordat ze ongesteld worden, kortaangebonden zijn en geneigd tot criminaliteit, maar dat zijn mannen het hele jaar. Daar gaan ze ook niet voor naar de psychiater. Als een man iedere maand zou bloeden, zou hij dat waarschijnlijk als een teken van overstromende kracht beschouwen, niet als een genânte bijkomstigheid van de menselijke vruchtbaarheid.

Toen ik dertien was, wilde ik leren masturberen. Heel voorzichtig liet ik een vinger naar binnen glijden. Zo zou het wel lukken, nam ik aan, maar ik voelde geen genot. Treurig constateerde ik dat mijn liefdeleven al een mislukking was voor het goed en wel was begonnen. Het duurde drie jaar voor ik ontdekte hoe ik wel klaar kon komen. Ik was er niet blij mee. Hoe kon ik ooit iets moois met een man opbouwen als we zulke verschillende belangen hadden? Gelukkig waren er voorlichtingsboeken. Daarin stond dat vrouwen een andere seksuele beleving hebben dan mannen en dat je als dame een bestelling kon plaatsen die de man vervolgens enthousiast zou uitvoeren. Hij wilde immers niets liever dan een goede minnaar zijn? De werkelijkheid viel tegen. Sommige mannen begrepen niet waar je het over had, anderen vergaten de les telkens. Ik heb een verloofde gehad die ik er iedere drie weken op moest wijzen dat een diep geestelijk contact op den duur niet voldoet. Een orgasme is leuker. De dagen erna deed hij erg zijn best, maar na een poosje was hij het allemaal weer vergeten. Iedere keer als ik hem vroeg of ik ook mee mocht doen, was hij weer stomverbaasd: ‘Had dat dan gezegd, liefste!’

Tachtig procent van de vrouwen kan alleen tot orgasme komen als iets of iemand haar clitoris likt of streelt, van de coïtus alleen komt ze niet klaar. Nooit. Ook niet als ze Echt van een man houdt. Je zou zeggen dat zo’n grote meerderheid maakt dat alle mannen rekening houden met de gebruiksaanwijzing. Dat is niet zo. Ik heb er altijd tegen opgezien om met een nieuwe minnaar naar bed te gaan. Als ik zei dat ik niet van neuken klaarkom, waren er twee mogelijkheden. Of hij zei: ‘Dat geeft niet,’ en ging in zijn eentje verder, of hij zei: ‘Dat geeft niet,’ en vroeg hoe hij mij ter wille kon zijn. Wat ik nooit heb kunnen geloven, is dat het niet geeft. Je wilt toch ook geen auto die alleen met een slinger aan de gang te krijgen is?

Hoe komt het trouwens dat alle mannen met wie ik naar bed ben geweest vertellen dat hun vorige verloofde wel spontaan tot orgasme kwam? Vijftien jaar feminisme en ik lijd nog steeds aan penisnijd. Maar kaal zal ik niet worden.