11. Een kleine invasie

Tot mijn verbazing was Ralston niet zo heel erg verrast. Hij had al enige tijd achterdocht gekoesterd, maar, zoals hij zei, hij had gehoopt dat ik tot bezinning zou komen.

'Nu ik zie hoe je dit allemaal opvat en hoe overstuur je bent, begrijp ik datje nooit tot bezinning zou zijn gekomen, Claude. Je bent er te veel in verstrikt.'

Ik verzekerde hem dat ik al het mogelijke zou doen om onze kliniek te redden, zelfs al zou het een groot persoonlijk financieel verlies betekenen. Op zijn beurt verzekerde hij mij dat hij zich nergens zoveel zorgen om maakte als om mij.

'Je bent een veel te waardevolle en getalenteerde psychiatrische therapeut, Claude, om dat alles te vergooien. Je patiënten en je toe-komstige patiënten zouden de verliezers zijn. Ik sta achter je en zal alles doen wat ik kan en moet doen.'

We omhelsden elkaar. Zijn trouw en toewijding maakten dat ik me nog ellendiger voelde. Ik belde Madison in zijn hotel en vertelde hem natuurlijk dat Grace zwanger was, dat ik hun documenten zou tekenen en hun wensen vervullen. Hij zou de volgende ochtend langskomen om ze op te halen. Jackie Lee kwam niet meer terug, zei hij. Het maakte haar te veel van streek om haar dochter in deze omgeving te zien. Hij zei dat ze niet wilde dat ik Grace naar Palm Beach terug zou sturen voordat alles achter de rug was, en voegde er het verholen dreigement aan toe dat als haar toestand verslechterd was, of als ze Jackie Lee nieuwe problemen zou geven, hij weer naar mijn kliniek zou komen om me te spreken.

Miles wierp één blik op me toen we die avond naar huis reden en zag mijn innerlijke beroering. Hij dacht dat het allemaal was vanwege Alberta en haar voortdurende gedrein over het huis en haar verlies van sociaal aanzien. Ze was in de afgelopen twee maanden extra moeilijk geweest, en onze huishoudster en kokkin hadden ontslag genomen. Miles nam opzettelijk zoveel mogelijk omwegen in en om het huis teneinde haar te vermijden, maar hij was niet doof voor het geschreeuw en geklaag. Met droge humor vertelde hij me: 'Mevrouw De Beers heeft vandaag de eerste stap genomen voor het ontslag van weer een huishoudster. Ze heeft haar aangenomen.'

Ik verkeerde in zo'n wanhopige geestestoestand tijdens onze rit naar huis dat het pas tot me doordrong dat we er waren toen Miles de motor afzette.

'Gaat het goed, dokter De Beers?' vroeg hij. Ik bleef roerloos op de achterbank zitten, starend naar mijn gedachten.

'Hè? O. Ja, Miles, dank je,' zei ik en stapte uit. Maar toen ik op het punt stond de voordeur te openen kwam het hele plan plotseling bij me op, Willow. Soms vinden we pas op het allerlaatste moment een oplossing. Het besef van die diepe afgrond die voor ons ligt, Willow, zet, denk ik, onze hersens onder hoogspanning en zoekt in ons hart met alle kracht van ons overlevingsinstinct.

Alberta was boven in haar kamer. Opdat ik zou weten wat er die avond aan de hand was, had ze de uitnodiging voor het liefdadigheidsbal van de burgemeester op de balustrade geplakt. Ik moest het wel zien zodra ik de trap opliep. Als ik ooit niet in de stemming was voor een van haar sociale evenementen, dan was het wel vanavond, dacht ik, maar met elke stap die ik deed, waagde ik me steeds verder op glad ijs.

Ik bleef even bij haar deur staan, me afvragend of ik in staat zou zijn mijn besluit tot uitvoer te brengen. Als ik dit nu in het begin al niet kon, dacht ik, zou ik het later beslist niet meer kunnen volhouden, als het absoluut noodzakelijk was een masker voor te hebben en mijn gedrag aan te passen aan de verzinsels die ik op het begin stond op te dissen.

Ik klopte op haar deur en een seconde later reageerde ze. Ik liep haar slaapkamer in. Ze zat in haar peignoir en slippers achter haar toilettafel te frutselen aan een nieuw kapsel. Haar gezicht was bedekt met een van die speciale, dure crèmes die ze kocht om rimpelvorming te voorkomen en een mooie gladde huid te behouden. Ik kon nooit naar haar kijken als ze bezig was met die rituelen voor

welke schoonheidsgodin ze ook aanbad, zonder heimelijk te lachen omdat ze er zo komiek uitzag. Ze ging van moddermaskers naar melk- en kruidensmeersels, legde schijven komkommer op haar ogen, en had zelfs een mengsel van stinkdierolie. Alberta had haar eigen persoonlijke huidexpert, zoals sommige mensen een persoonlijke trainer hadden, en die deskundige leek altijd weer wat nieuws te hebben ontdekt. Natuurlijk altijd weer duurder dan het vorige.

Ze draaide zich om in haar stoel en keek me aan. Voor één keer kon ze verder zien dan zichzelf en werkelijk mijn stemming peilen.

'Wat is er nu weer aan de hand, Claude?' vroeg ze.

Ik deed de deur langzaam, met een dramatisch gebaar dicht en liep naar het bankje naast haar bed.

'Hemel, wat is er gebeurd?' riep ze uit. 'Heeft een van je gestoorde patiënten zelfmoord gepleegd of zoiets? Komt er een schandaal in de krant? Wat is er?'

'Er zou een schandaal kunnen komen,' begon ik. Hierin lag mijn kracht ten opzichte van haar. Dit was de enige manier om haar belangstelling en bezorgdheid te wekken, dacht ik. 'Maar ik geloof dat ik een manier heb gevonden om het te voorkomen. Maar daarvoor zal ik je volledige medewerking nodig hebben.'

Haar ogen, donkere poelen in die dikke lagen crème, leken dieper en groter te worden van verbazing. Ze begon de crème van haar gezicht te vegen.

'Wat is er gebeurd?'

'We hebben een incident gehad in de kliniek,' zei ik. 'Blijkbaar heeft een van onze assistenten een patiënte bevrucht.'

'Een patiënte bevrucht? Je bedoelt, een vrouw verkracht?'

Ik knikte.

'Kun je het niet duidelijk en simpel zeggen, Claude? Wat is het probleem? Laat iemand komen voor een abortus.'

Ik schudde mijn hoofd.

'Dat kan niet. Het is veel te laat, en er zijn andere complicaties, complicaties voor de patiënte,' zei ik voordat ze iets kon vragen.

'Je bedoelt dat maanden en maanden lang niemand heeft gemerkt dat die patiënte zwanger was?'

'Zo is het precies, Alberta.'

Ze staarde me aan.

'Het blijkt, Alberta, dat die patiënte de dochter is van een heel rijke, invloedrijke vrouw, die samen met haar advocaat grote problemen kan maken voor de kliniek en... voor ons.'

Ik hoorde haar diep ademhalen. Ze drukte haar hand tegen haar hart en zocht steun bij de toilettafel.

'Voor ons?'

'Ja, natuurlijk. Ik ben het hoofd van de kliniek, Alberta. Alles valt onder mijn verantwoordelijkheid, hoe dan ook.'

'En Ralston? Waarom is het niet evenzeer zijn schuld?' vroeg ze, en wreef nog energieker over haar gezicht.

'Dat helpt ons niet, Alberta. Natuurlijk zou hij de verantwoordelijkheid delen, zoals je zegt.'

'Zijn vrouw is niet zo betrokken bij de society. Ze doet niets. Zij zou het lang zo erg niet vinden,' klaagde Alberta.

'Precies.'

'Nou, wat ben je van plan te gaan doen, Claude? Staat het morgen in de krant?'

'Nee, het komt nooit in de krant als we het op mijn manier doen.'

'En wat voor manier is dat, Claude?' vroeg ze. Alle crème was nu van haar gezicht verdwenen.

'Ik kan de geboorte van het kind betrekkelijk geheimhouden. Ik zal een eigen, kalm onderzoek doen in de kliniek om erachter te komen wie hiervoor verantwoordelijk is.'

'Goed,' zei ze. 'Dan kun je het probleem oplossen.'

'Hm, niet helemaal. Ik zou de baby willen adopteren, door ons willen laten adopteren,' verbeterde ik mezelf.

Haar mond viel open.

'Jij en ik hebben geen kind kunnen krijgen, en ik dacht...'

'Ben je helemaal gek geworden? Ben je even krankzinnig als die mensen die je behandelt in dat gekkenhuis? Het kind van een krankzinnige vrouw adopteren!'

'Ze is niet krankzinnig, Alberta. Ze is iemand die lijdt aan een acute depressie, maar ze is goed op weg om weer gezond genoeg te zijn om naar huis te gaan en...'

'Laat ze het kind dan meenemen.'

'Haar moeder zal dat niet goedvinden, Alberta, en ze heeft de mo-gelijkheden om alle bedreigingen waarmee ze komt waar te maken, geloof me.' Ik keek haar met een duistere blik aan om indruk op haar te maken.

Ze dacht even na en schudde haar hoofd.

'Dan geef je het kind weg aan een adoptiebureau. Zo simpel is het.'

'Nee, dat risico kunnen we niet nemen, Alberta. Tegenwoordig kunnen mensen hun afkomst nagaan. Degene die het kind adopteert heeft het recht te weten waar het kind vandaan komt, vooral als het uit een kliniek komt als die van mij. Er zou een nog groter schandaal kunnen komen als we daarop betrapt werden. Het zou ons boven het hoofd kunnen groeien, en wat zouden we dan moeten doen? Als je de zaak niet meer onder controle hebt, neem je een groter risico.'

'Ik doe het niet. Ik wil een krankzinnig kind niet grootbrengen als ons eigen kind.'

'Er is niks mis met het kind, Alberta. Het probleem van die vrouw komt voort uit sociale en gedragsproblemen, geen genetische.'

'Kom me niet aan met dat medische jargon, Claude. Een geestelijk gestoorde vrouw baart een... een wat? Is het een jongen of een meisje?'

'Dat weten we nog niet, Alberta, maar ik verzeker je dat het geen enkele geestelijke gestoordheid kan erven.'

Ze schudde haar hoofd. 'Het is te laat voor ons, Claude. Ik kan nu niet meer voor moeder spelen. Ik kan geen kind grootbrengen, zeker niet een van mijzelf. Ik doe het niet. Zoek maar een andere oplossing,' beval ze, en draaide zich weer om naar haar kapspiegel.

'Ik heb een paar ideeën, Alberta. Luister nou even,' smeekte ik.

Ze reageerde niet. Ze ging verder met haar schoonheidsbehandeling alsof ik al de kamer uit was.

'Ik zal onmiddellijk een nanny aannemen die volledig verantwoordelijk is voor het kind. Je zult in dat opzicht niets te doen hebben.'

'Belachelijk.'

'Uitsluitend zij en ik zullen belast zijn met de opvoeding.'

'O?' vroeg ze, weer naar mij kijkend. 'Een of andere psychologische studie die je wilt doen?'

'Ja,' zei ik. 'In zekere zin is dat waar.'

Ze staarde me even peinzend aan.

'De mensen zullen je hierom bewonderen, Alberta. Dat is pas liefdadigheid: adoptie. Je zult alleen de afkomst van het kind moeten verzwijgen.'

'Wie zou willen toegeven dat ze het kind van een idioot heeft ge-adopteerd?' kaatste ze terug. Ze schudde weer haar hoofd. 'Ik kan het me onmogelijk voorstellen. Ik kan het gewoon niet.'

'We zouden natuurlijk verbeteringen aanbrengen in huis, een kinderkamer inrichten, een kamer voor de nanny...'

Ze kneep haar ogen samen. 'Verbeteringen in huis? Zijn mijn plannen voor de tuin daarbij inbegrepen?'

'Als je denkt dat dat absoluut noodzakelijk is, denk ik...'

'Absoluut noodzakelijk... Wat denk je dat ik al die maanden heb lopen roepen? Natuurlijk is het absoluut noodzakelijk. Hebben we de laatste tijd hier een diner gegeven? Nee. En je weet waarom, Claude. Ik schaamde me te veel voor onze tuin om hier voorname gasten uit te nodigen.'

'Ik begrijp het,' zei ik. Ik voelde me of mijn arm zo hard achter mijn rug gedraaid werd, dat ik niets anders kon doen dan elke eis van haar inwilligen.

Ze bleef nadenkend zitten. 'Je zult iemand in dienst nemen die de volledige verantwoordelijkheid krijgt voor het kind? Ik zal me niet hoeven te bemoeien met de zorg voor deze... baby?'

'Dat heb ik gezegd, ja.'

'En we beginnen onmiddellijk met alle verbeteringen?'

'Ik zou graag willen dat die achter de rug zijn als het kind hier komt, ja.'

Ze dacht weer na. 'We zouden een soort sociale aankondiging kunnen doen, over de noodzaak om behoeftige kleine baby's te adopteren. Ik denk daarbij aan Clair Softer's kinderwelzijnsorganisatie, degene die elk jaar dat veilingdiner geeft in de Ritz.'

'O, ik weet zeker datje iets belangrijks kunt doen met dat alles, Alberta,' zei ik snel.

'Doe niet zo neerbuigend, Claude,' viel ze uit. Haar spieren spanden zich. 'Denk maar niet dat ik niet doorheb hoe je me manipuleert.'

'Ik...'

'Dat is oké,' ging ze verder. 'Ik zal me door je laten manipuleren zolang ik mijn zin krijg. Ik wist gewoon dat die kliniek voor ons de nekslag zou betekenen. Je kunt niet je hele leven dag en nacht te midden van gestoorde mensen leven zonder op een of andere manier beschadigd te worden. Waarom kun je niet gewoon een praktijk hebben zoals sommige collega's van je, met een kantoor van negen tot vijf met weekends vrij en vakanties en...'

'Misschien komt dat nog eens, Alberta,' zei ik om haar het zwijgen op te leggen.

Ze keek me aan en schudde haar hoofd. 'Nee, Claude, dat zal nooit gebeuren. Goed,' zei ze met een diepe zucht, 'ik zal het doen onder de voorwaarden die je hebt beschreven en beloofd. Maar ik verwacht op mijn beurt van jou heel wat meer aandacht voor mijn behoeften. Ik heb er genoeg van om overal te verschijnen zonder mijn echtgenoot, de beroemde dokter.'

'Ik begrijp het,' zei ik. Ze wist het niet, maar die avond zou ik in praktisch alles hebben toegestemd.

'Goed,' zei ze. 'Goed. En schiet nu op en ga je klaarmaken, we hebben een belangrijke bijeenkomst vanavond,' beval ze.

Vreemd, Willow, maar toen ik opstond en de kamer uitliep, had ik het gevoel dat ik een pact had gesloten met de duivel.

Toen ik het Grace vertelde, was ze natuurlijk enorm enthousiast. Ik liet alle beloftes en voorwaarden die ik met Alberta had afgesproken achterwege, en deed het voorkomen alsof Alberta positief en bemoedigend was. Waarom zou ik Grace met extra bezorgdheid op-zadelen?

'O, Claude, in ieder geval zal ons kind bij jou zijn,' zei ze. 'Wat heerlijk.'

'Op die manier zul jij ook altijd bij me zijn, Grace, en mettertijd...'

'Laten we nu niet over iets anders praten, Claude. Eén ding tegelijk. Alsjeblieft,' zei ze smekend, 'Voorlopig geen fantasieën.'

Zes weken later werd jij geboren, Willow. Grace en ik hadden heel wat avonden doorgebracht met het verzinnen van een naam als het kind een meisje was, en ze vond het een prachtig idee om je te noemen naar de kliniek zelf.

'Het bindt de baby nog meer aan ons,' zei ze.

Ze zag zoveel dingen sneller en duidelijker dan ik in die tijd. Ik was nog steeds uiterst behoedzaam ten opzichte van Alberta, doodsbang dat ze van mening zou veranderen. Om er zeker van te zijn dat ze dat niet zou doen begon ik snel met de renovaties. Elke belangrijke verandering en uitgave zou onze deal versterken. Ze liet natuurlijk geen gelegenheid voorbijgaan om zich bij voorbaat te beklagen, liet me beloven dat ik me van je zou ontdoen als je een psychologisch gestoord kind zou blijken te zijn.

Intussen hield ik me bezig met het zoeken naar een nanny. Het was duidelijk dat ze een heel bijzondere vrouw zou moeten zijn, Willow. Iemand die ik in vertrouwen kon nemen. Wie het ook was, ze zou vanzelfsprekend Alberta's onverschilligheid jegens de baby zien, en mettertijd zou het tot haar doordringen hoe gecompliceerd onze situatie was. En ze moest ook tolerant zijn ten opzichte van Alberta. Dus je ziet, het zou allesbehalve eenvoudig zijn.

Ralston hielp me daarbij. Zijn vrouw, Palma, was een Portugese en had familie in Brazilië. Een tante van haar had een vriendin die naar Amerika wilde. Ze heette Isabella Martino, de vrouw die jij later Amou zou noemen omdat ze de Portugese uitdrukking Amou Um gebruikte als ze tegen je sprak, wat "liefje" betekent. Het was een groot geluk dat ik haar vond!

Ik regelde haar reis naar Amerika en via een paar invloedrijke vrienden van me in de regering kon ze hier blijven en voor ons werken. Op het moment dat ik haar ontmoette, vond ik haar al aardig. Jij hebt dat nooit geweten, maar vlak voordatje werd geboren stelde ik haar voor aan je moeder.

We vertelden Isabella niet onmiddellijk alles. Ik was bang dat de last van die informatie haar zou afschrikken. Het bleek een onnodige angst. Niemand zou er zo goed mee overweg hebben gekund als Amou. Ze begreep alles heel snel, en niets zo snel en zo goed als Grace' liefde voor mij en mijn liefde voor haar. Later, een tijdje na die eerste en enige ontmoeting tussen Grace en haar, vertelde ze me dat ze toen al, door de manier waarop we naar elkaar keken en met elkaar spraken, wist dat wij de ouders van het kind waren.

Ik begon met Amou alles te vertellen wat ik Alberta verteld had. Ze accepteerde het. Ze zou alles geloven wat ik wilde dat ze zou geloven. Dat was duidelijk. De emotioneel meest nerveuze tijd voor me was de eerste keer dat ik haar aan Alberta voorstelde. Ik had Alberta verteld dat ik meende een fantastische nanny te hebben gevonden. Het interesseerde haar weinig of de nanny zo goed was voor het kind als ik beweerde. Dat had ze Amou niet duidelijker kunnen maken dan tijdens die eerste ontmoeting tussen hen in ons huis.

Toen ik Isabella had laten zien wat haar kamer zou worden en waar de kinderkamer was, vlak naast de hare, met een verbindingsdeur, stelde ik haar voor aan ons huishoudelijke personeel, vooral aan Miles. Ik kon zien dat hij haar erg sympathiek vond. Later zou Amou meer huishoudelijke karweitjes overnemen, vooral koken. Ondanks alles hield Alberta van Amous kookkunst en Amou leerde al snel hoe ze je stiefmoeder moest aanpakken.

'Je begrijpt,' zei Alberta tijdens die eerste ontmoeting, 'dat je de volledige verantwoordelijkheid zult hebben over dit kind. Je zult niet veel vrije tijd hebben. De enige kans voor je om een dag vrij te krijgen is als Claude een geschikte babysitter vindt. Ik heb het veel te druk voor dat soort dingen.'

'Ik zou niet weten waar ik een vrije dag zou moeten doorbrengen, mevrouw De Beers,' zei Isabella. 'Dit huis en deze tuin zijn zo mooi dat ik zeker weet dat ik hier van mijn vrije tijd zal genieten.'

'Ach, ja, de tuin was niet altijd zo mooi als nu,' verklaarde Alberta nadrukkelijk, terwijl ze mij met een kwade blik aankeek. 'Ik ben nog steeds bezig het project af te ronden.'

'U doet het voortreffelijk,' zei Isabella. 'Er zijn mooie tuinen rond een paar schitterende landgoederen in Brazilië die hiermee niet te vergelijken zijn.'

'Hm, ik ben blij dat iemand zo onmiddellijk mijn inspanning weet te appreciëren. Als je problemen hebt met de baby, op medisch of ander gebied, bel je mijn man om het met hem te bespreken. Begrepen?'

'Si. Ja,' zei Isabella met een blik op mij. We hadden dat alles al besproken, en ik had haar voorbereid op Alberta's onverschilligheid.

'Het is heel belangrijk dat het kind bij mijn gasten vandaan wordt gehouden als ik een diner geef. Ik wil niet dat een krijsend kind hun aandacht afleidt.'

'Eu compreendo,' zei Isabella.

'Wat zeg je?'

'O, het spijt me. Soms vergeet ik het en spreek ik Portugees. Het betekent dat ik het begrijp, mevrouw De Beers.'

'Mooi. Ik ken geen woord Portugees, Claude.'

'Zoals je ziet, Alberta, spreekt Isabella Engels. Het is te begrijpen dat ze zich nu en dan verspreekt en iets in haar eigen taal zegt.'

'Hm, als je tegen mij praat, zorg er dan voor datje dat niet doet,' beval ze Isabella.

'Si. Ik bedoel ja, mevrouw De Beers.'

'Si is oké,' liet Alberta zich vermurwen. 'Dat horen we tegenwoordig heel vaak met al die Spaanse en Mexicaanse mensen om ons heen, maar verder...'

'Ik begrijp het,' zei Isabella, deze keer met enige nadruk.

Ik moest heel even vluchtig glimlachen, wat Alberta niet opviel.

'Oké,' zei Alberta en gebaarde met haar hand naar mij, 'je bent in dienst van mijn man. Denk daaraan. Wanneer verwacht je deze kleine invasie, Claude?' vroeg ze, en ik noemde het geschatte tijdstip.

'Ik zal er nooit aan wennen,' zwoer ze en liet ons alleen.

Isabella keek me aan met die donkere, wijze ogen van haar die je beslist nooit zult vergeten, Willow. We wisselden zoveel gedachten uit zonder iets te zeggen.

Ze was erbij toen je geboren werd. Je ging van de armen van je moeder over in de hare en de liefde die ons verbond stroomde via jou naar ons allen. Ik was er getuige van en voelde het, en Grace ook.

Later klampten we ons aan elkaar vast en ze huilde zachtjes. Ik voelde me zo verscheurd dat ik niet dacht dat ik de kracht zou hebben haar in de steek te laten. Dat moest ik natuurlijk wel en ik had al mijn kracht nodig om niet aan haar te denken als eenzaam, zonder het kind dat ze net gebaard had - nu jouw mooie gezichtje uit haar ogen was verdwenen. Ze had je vastgehouden en bestudeerd als iemand die wist dat ze elk detail van je in haar geheugen moest prenten om je in haar hart te kunnen bewaren.

Amou en ik brachten je die avond naar huis. Alberta kwam niet beneden om naar je te kijken. Ze bereidde zich voor op een bijeenkomst van haar vrouwenclub. Ik vertelde haar dat je in de kinderkamer was.

'Ik hoop dat ik geen gekrijs zal horen midden in de nacht,' zei ze.

'Dat zul je niet,' beloofde ik.

Toen ging ik naar beneden naar de kinderkamer en zat naast je terwijl je sliep. Ik vroeg me af wanneer je de waarheid van je geboorte zou weten en of je het ooit zou voelen voordat ik het je vertelde.

Terwijl ik dit alles aan je zit te schrijven, denk ik aan de keren dat ik je ogen op me gevestigd voelde en de keren dat het hele verhaal op het puntje van mijn tong lag. Ik ben altijd bang geweest voor wat die waarheid met je zou doen. Ik weet hoe je hebt geleden onder Alberta's tirades over je afkomst, en ik heb je vaak verteld dat het niet waar was wat ze zei. Ik moet zeggen dat Amou het beter aanpakte dan ik. Naarmate er meer tijd verstreek, voelde ik me de gelegenheid om je alles te vertellen steeds meer ontglippen. Ik heb het geheim van je moeder en mij streng bewaard om vele redenen, Willow, en niet de minste daarvan is mijn enorme schuldbesef.

Want ik heb haar toegestaan je te verlaten en daarvoor en voor alles wat volgde, zal ik me eeuwig schamen.