10. Een bezoek van Jackie Lee

Mijn benen begaven het, Willow. Ik ging gauw naast haar zitten. Het was of vlak naast mijn oor een donderslag had geklonken, die me terugbracht in de werkelijkheid. De droom waarin ik had geleefd was voorbij, waarschijnlijk voorgoed. Natuurlijk stelde ik de verwachte vragen: Weet je het zeker? Wanneer wist je het? Dat was het moment waarop ik me realiseerde wanneer je precies was verwekt. Ik schudde mijn hoofd, vroeg me af wat me mankeerde. Hoe was het mogelijk dat ik deze mogelijkheid niet had voorzien?

'Het spijt me,' zei Grace.

'O, nee, nee,' protesteerde ik. 'Er is niets om spijt van te hebben, Grace. Ik ben degene die een verontschuldiging op mijn voorhoofd zou moeten laten branden. Ik ben je dokter. Je was aan mijn zorg toevertrouwd.'

Ze staarde me even aan. 'Je hebt gelijk,' zei ze. 'Het spijt me niet, maar niet om die reden. Het spijt me niet omdat ik onze liefde in me draag.'

Ik had het gevoel dat mijn hart zou barsten van blijdschap en be-wondering. Hoe kon juist zij, die klinisch zo depressief was, die zo had geleden, iets moois en hoopvols ontwaren in deze crisis? Was onze liefde werkelijk zo sterk? Had ik gelijk gehad met te geloven in de genezende kracht ervan?

'Lief van je om dat te zeggen, Grace, maar ik zou nóg meer te-kortschieten als ik je niet zou wijzen op de gevolgen zowel voor jou als voor mij.'

Ik dacht even na.

'Er zou een manier kunnen zijn om de mensen te beletten erachter te komen. Ik zou contact kunnen opnemen met een dokter die ik vertrouw en...'

'Wat zegje? Dat meen je niet serieus!' riep ze uit. Ze sperde haar ogen wijdopen, zo geschokt was ze. 'Het kind is alles wat we samen hebben, kunnen hebben.'

'Dat kan waar zijn, maar...'

Ze schudde haar hoofd. 'Ik wil ons kind niet laten doden, Claude. Is dat wat je wilt?'

Tegenover zoveel vastberadenheid zou ik hebben beloofd de maan uit de lucht te plukken.

'Geef me wat tijd,' zei ik, en ze ontspande zich en glimlachte.

Later speet het me dat ik dat beloofd had. Hoe ik mijn hersens ook afpijnigde, ik kon geen oplossing bedenken die Grace, en ook mijzelf, niet ernstig zou kwetsen. Ook de reputatie en de toekomst van de kliniek stonden op het spel, Willow. Er waren nog tientallen andere patiënten die behandeld moesten worden en er stonden veel mensen op de wachtlijst. Mijn staf, Ralston Price, ieders toekomst liep gevaar. Ralston had evenveel van zichzelf, zijn tijd en energie gestoken in de kliniek als ik. Dit zou verschrikkelijk voor hem zijn, dacht ik.

Schuldbesef had nooit zo zwaar op mijn schouders gedrukt als in die tijd nadat Grace me haar geheim had toevertrouwd. Thuis werd Alberta steeds bitser en ruzieachtiger. Haar klachten over ons huis begroetten me elke keer opnieuw als ik thuiskwam. Hoe laat het ook was, ze kwam op me af, vertelde me dat ze zich zo schaamde over het terrein rond ons huis, dat de tuinlieden zulk slecht werk leverden, klaagde over de verschoten verf, de verloederende oprijlaan, ze ging maar door, verklaarde dat ze zich te veel schaamde om haar vrienden hier uit te nodigen.

Ik at weinig. Ik viel af, en als ik mezelf in de spiegel bekeek, zag ik hoe mager en bezorgd ik eruitzag. Dat alles had natuurlijk invloed op de doeltreffendheid van mijn behandelingen van andere patiënten. En dan was Grace er, die hoopvol naar me keek, haar ogen vol vertrouwen en liefde en verwachting. Ze was brozer dan ooit, wankelend op de grens van gezond verstand. Hoeveel tijd had ze nog voor iemand anders haar toestand zou opmerken? Ik moest ook voorzichtig zijn met haar medicatie, en zonder hem te vertellen wie ze was, nam ik een vriend van me, een verloskundige, in vertrouwen, om zeker te weten dat ik haar niets gaf dat slecht kon zijn voor de foetus.

Uiteindelijk, Willow, was het ironisch genoeg je moeder die ons naar een oplossing voerde. Weer was de patiënt de dokter. Kalm bezag ze de veranderingen in me, de strijd die ik voerde, en in haar eentje, omdat ze zo bezorgd voor me was, besloot ze de zaak in eigen hand te nemen. Ze vertelde me niet wat ze had gedaan.

Op een middag, vlak voordat mijn laatste therapiesessie van die dag was afgelopen, onderbrak Edith Hamilton me met een telefoontje naar mijn kantoor. Altijd als de telefoon ging terwijl ik met een patiënt sprak, wist ik dat het iets heel belangrijks moest zijn, of anders was het Alberta die eiste doorverbonden te worden.

'Het spijt me, dokter De Beers,' begon ze, 'maar mevrouw Mont- gomery is hier en ze staat erop u onmiddellijk te spreken.'

'Wat?'

Ze fluisterde bijna.

'Ze gaat een enorme scène maken als u weigert haar te spreken, dokter. Ze heeft een man bij zich van wie ze zegt dat hij haar advocaat is. Wat moet ik doen?'

'Zeg maar dat ik zo bij hen kom, Edith,' zei ik. 'En vraag zuster Cohen bij me te komen.'

Mijn hart bonsde zo luid, dat ik dacht dat mijn patiënt het zou kunnen horen.

'Dokter?' zei Suzanne die haar hoofd om de deur stak.

Ik liep naar haar toe zodat mijn patiënt me niet kon horen.

'Suzanne, er heeft zich een onvoorzien dringend geval voorgedaan. Wil je ervoor zorgen dat meneer Winthrop zich niet onnodig nerveus maakt over deze onderbreking?'

Carlton Winthrop was precies de verkeerde patiënt om op dit moment in mijn kantoor te hebben. Hij leed aan acute paranoia en zou de onderbreking ongetwijfeld interpreteren als een soort kritiek op hem. Maar zuster Cohen was zich daarvan bewust en ik vertrouwde erop dat ze de situatie aan zou kunnen.

Zodra ze weg waren belde ik Edith en vroeg haar Jackie Lee en haar advocaat naar mijn kantoor te brengen. Nooit leek mijn bureau meer een buffer en een fort dan op dit moment. Ik was blij dat ik erachter stond. Ik moet lachen als ik daar nu aan denk, maar geloof me, ik was nog nooit zo dicht geweest bij wat ze noemen 'het in je broek doen'.

Jackie Lee stormde zo agressief het kantoor binnen dat ze de arme Edith opzij duwde. De man van wie ik aannam dat hij haar advocaat was, volgde haar op de hielen. Hij was een lange, magere man met scherpe gelaatstrekken, gedomineerd door een lange, dunne neus, die eruitzag of hij ermee naar zijn tegenstanders kon prikken. Hij had een aktekoffer bij zich, die hij dicht tegen zich aandrukte. Het deed me denken aan een koerier met een koffertje vol waardevolle juwelen aan zijn pols geketend.

'Mevrouw Montgomery,' zei ik met verbazing in mijn stem over haar komst. Ik durfde haar op dit moment geen Jackie Lee te noemen.

Edith bleef nieuwsgierig op de drempel staan tot ik haar snel aankeek. Ze liep naar buiten en deed onmiddellijk de deur dicht.

'Dit,' zei Jackie Lee, 'is mijn advocaat, mr. Madison, de adviseur van wijlen mijn man, Winthrop Montgomery.'

Ik knikte naar hem, maar hij zei geen woord en bood me geen hand aan.

'Gaat u zitten,' zei ik, wijzend naar de bank.

'Ik sta liever,' zei Jackie Lee. Maar haar advocaat trok aan de stoel die ik gebruikte als ik met mijn patiënten sprak, en draaide die naar het bureau. Hij bood haar de stoel aan.

'Doe het maar, Jackie Lee,' zei hij. 'Dit kan wel iets langer duren dan je verwacht.'

'Ja,' gaf ze toe. 'Dat zou kunnen. Dank je, Bennet,' zei ze en ging zitten. Hij schoof de andere stoel dichterbij.

'Wat is er aan de hand?' vroeg ik terwijl ik langzaam op mijn eigen stoel plaatsnam.

'Het feit dat u niet weet wat er aan de hand is verbaast me niets,' zei Jackie Lee. Ze keek met een voldane blik naar haar advocaat en toen weer naar mij. 'Mijn dochter belde me vanmorgen, heel vroeg mag ik wel zeggen, om me te vertellen dat ze zwanger was.'

Even dacht ik dat mijn stoel zo zacht als pap was geworden en ik steeds dieper wegzonk tot ik uit het gezicht verdwenen zou zijn. Grace moest naar mijn kantoor zijn gegaan, dacht ik, en gebeld hebben voordat ik in de kliniek was.

'U kijkt niet erg verbaasd,' zei Jackie Lee. 'Alweer, dat verbaast me niets. Ik stel me voor dat iets dergelijks hier niet ongebruikelijk is.'

Ik begon mijn hoofd te schudden.

'En denk maar niet dat u dit allemaal op iemand anders kunt af- schuiven. U staat aan het hoofd van dit... dit oord. U bent volledig verantwoordelijk hiervoor.'

Had Grace haar alles verteld?

'Natuurlijk,' zei ik. 'Wat heeft Grace u precies verteld?'

Jackie Lee zweeg en haar advocaat nam het woord.

'Miss Montgomery heeft ons verteld dat ze een kind verwacht. Ze zei dat ze geloofde dat ze verkracht is. Ze zei dat ze geloofde dat iemand, misschien een van uw assistenten, haar kamer is binnengedrongen toen ze een of andere verdoving had gekregen, en haar misbruikt heeft.

'Ze heeft maar een vage herinnering aan dat monster, dus een duidelijke identificatie is niet mogelijk. In verband met haar toestand heeft ze haar moeder, en u blijkbaar, er niet eerder van op de hoogte gesteld, en naar mevrouw Montgomery heeft begrepen, is ze al te ver heen. Ze heeft uitgerekend dat ze in het begin van de achtste maand moet zijn.'

'Je zou toch denken dat een van uw voortreffelijke verpleegsters het wel gemerkt zou hebben,' viel Jackie Lee hem in de rede.

Ik wist hoe behoedzaam Grace had vermeden zich aan iemand ongekleed te laten zien, en ze was zo slim geweest meer te gaan eten om de gewichtstoename te rechtvaardigen die zichtbaar begon te worden in haar gezicht. Feitelijk werd haar nieuwe flinke eetlust geïnterpreteerd als een klinische verbetering in haar conditie.

'Niettemin,' ging mr. Madison verder, 'zijn we hier om u een oplossing aan de hand te doen.'

'Laat u uw patiënten niet van tijd tot tijd onderzoeken door ge-neeskundigen?' snauwde Jackie Lee tegen mij.

'Ja, natuurlijk, als er een medische indicatie is...'

'Een medische indicatie? Hoe noemt u een zwangerschap, een psychologisch fenomeen?' schreeuwde ze.

Ik staarde haar aan zonder een spier te vertrekken.

'Zoals u ziet, verbijstert dit ons allebei, dokter De Beers. Waarom weten uw verpleegsters niet dat ze zwanger is?' vroeg Madison.

'Grace is heel goed in staat zichzelf te verzorgen, meneer Madison. Ze gaat zelf in bad, kleedt zichzelf aan. Ze heeft kennelijk nooit een aanwijzing gegeven...'

'Hoe kan iemand verwachten dat ze dat doet? Ze is een patiënte, een geestelijk gestoorde patiënte,' viel Jackie Lee me in de rede.

Hoe kon ik haar vertellen dat Grace met mijn zegen haar zwangerschap al die tijd verborgen had gehouden?

'Misschien is het niet waar,' zei ik zacht.

Die mogelijkheid deed hen beiden opkijken. Jackie Lee, die naar me toegebogen zat, verstarde. Toen keek ze naar Madison.

'U bedoelt dat Grace Montgomery zou kunnen hallucineren?' vroeg hij.

'Het is mogelijk,' opperde ik. Ik voelde me nietswaardig toen ik dat zei, maar tegelijk voelde ik me zo in de hoek gedreven dat ik weinig keus had en wanhopig zocht naar een tijdelijke oplossing.

Jackie Lee ontspande zich.

'Goed, ik wil haar onmiddellijk laten onderzoeken om dat vast te stellen.'

Ik knikte. 'Vanzelfsprekend. Onmiddellijk.'

'En,' ging ze verder, weer terugvallend in haar agressieve optreden, 'ik wil precies weten wat u gaat doen als het waar is.'

'Wat ik ga doen?'

'Wat mevrouw Montgomery wil zeggen is, wat wij zullen verwachten dat u gaat doen,' zei Madison met een kille, sarcastische glimlach om zijn dunne lippen. Hij maakte zijn aktekoffer open en haalde er een paar papieren uit. 'Ten eerste willen we dat u de volledige verantwoordelijkheid neemt voor dit gebeuren. U zult natuurlijk een diepgaand onderzoek moeten instellen naar uw staf, niet alleen ten behoeve van miss Montgomery maar ook om uw andere patiënten te beschermen.'

'Dat spreekt vanzelf.'

'En op zo'n manier dat ook miss Montgomery volledig beschermd wordt.'

'Wat hij wil zeggen,' ging Jackie Lee verder, 'is dat u niets hiervan zult laten uitlekken. Mocht dat gebeuren, dan dienen we een schadeclaim in tegen u die u tot de bedelstaf zal brengen.'

'En dat brengt ons op de vraag hoe er met het kind gehandeld zal worden,' zei Madison.

'Kind,' zei Jackie Lee. Ze spuwde het woord bijna uit.

'Als de zwangerschap doorgaat natuurlijk,' voegde haar advocaat eraan toe.

'Daar zie ik geen reden voor,' zei Jackie Lee. 'Wie wil nou zo'n kind krijgen?'

'Waarom zullen we dat niet even afwachten, mevrouw Mont- gomery? Er zijn medische indicaties in het spel als de zwangerschap werkelijk zo ver gevorderd is als u zegt en...'

'Ik zie werkelijk niet waarom Grace zo'n ding geboren wil laten worden,' hield ze vol.

'Zoals ik al zei, ik zal een onderzoek moeten instellen en...'

'Oké,' zei Madison. 'Laten we even elk aspect ervan bekijken. Mocht de foetus volgroeid raken, dan bent u in elk opzicht ervoor verantwoordelijk.'

'Zonder meer,' zei ik.

'Ik moet er niet aan denken zo'n kind mee terug te nemen naar Palm Beach!' riep Jackie Lee uit. 'Niemand, niemand mag dit ooit weten.

'Ik waarschuw u,' ging ze verder, met haar vinger naar me wijzend, 'u zult het diep berouwen als dat zou gebeuren.'

Madison legde de documenten voor me neer.

'We logeren vannacht in het Grand Hotel,' zei hij. 'We verwachten een volledig overzicht van u van de bestaande situatie en uw instemming met alles wat we hier hebben gestipuleerd en de ondertekening van de vereiste documenten.'

'Ik zou een claim kunnen indienen tegen u en de kliniek voor duizenden en duizenden dollars,' zei Jackie Lee. Ze hield haar kwade blik strak op me gericht. 'Maar dat zou er alleen maar een afschuwelijke ruchtbaarheid aan geven. Ik weet zeker dat het het einde zou betekenen van dit... dit tehuis. U boft dus.'

'Het spijt me, mevrouw Montgomery. Ik zal me in de kwestie verdiepen en u zo spoedig mogelijk op de hoogte stellen.'

'Niet later dan morgenmiddag twaalf uur,' zei Madison, alsof hij het over een duel had.

'Begrepen,' zei ik.

Jackie Lee maakte haar tas open en haalde er een zakdoek uit.

'Ik voel me zo schuldig. Ik ben degene die haar hier heeft gebracht.' Ze bette haar ogen. 'Ik zei tegen haar dat ze hier veilig zou zijn, dat ze beter af zou zijn hier, geholpen zou worden!'

Ik kon geen woord uitbrengen, Willow. Wat moest ik zeggen? Dat

Grace geholpen was? Dat ze beter af was? In veel opzichten wél, ja. Ik had het volste vertrouwen erin dat ze terug zou kunnen keren naar een vrij normaal leven, maar mijn eigen schuldbesef was zo groot, dat ik met mijn mond vol tanden zat.

'U zult zien,' zei de advocaat op vastberaden toon, met een knikje naar de papieren op mijn bureau, 'dat mevrouw Montgomery terugbetaling verwacht van al het geld dat ze hier heeft uitgegeven.'

'Ja,' zei ik, met een blik op de documenten. 'Vanzelfsprekend.'

'En zodra ze weg kan wil ik dat u haar naar huis stuurt,' zei Jackie Lee.

Ze stond op.

'En nu wil ik mijn dochter zien,' eiste ze.

Ja,' zei ik. 'Ik zal ervoor zorgen.' Op de tast pakte ik de telefoon en belde Edith.

'Wil je zuster Cohen vragen in mijn kantoor te komen? Of anders mevrouw Litton.'

Zuster Cohen kwam zo snel binnen, dat ik dacht dat ze misschien voor de deur had gestaan.

'Zuster Cohen zal u bij Grace brengen, mevrouw Montgomery. Ik denk dat ze in de kunstnijverheidszaal is, zuster Cohen?'

'Dat zou ze moeten zijn, ja, maar daar is ze niet. Ze is in haar kamer,' antwoordde ze. Er lag een bezorgde blik in haar ogen. Ze keek naar Jackie Lee. 'Ik zal u erheen brengen.'

'Dank je,' zei ik.

Zodra ze weg waren kreeg ik het gevoel dat alle lucht met hen uit de kamer verdwenen was. Als verdoofd bleef ik naar de dichte deur zitten staren. Ik wist hiervoor al niet wat ik moest doen, nu wist ik het helemaal niet meer.

Ik keek de documenten door die Jackie Lee's advocaat had opgesteld. Ze gaven tot in de kleinste bijzonderheden alles weer wat we hadden besproken, alleen werd er nog een geldboete aan toegevoegd als ik of iemand die in mijn kliniek werkte bekend zou maken wat er met Grace gebeurd was.

Terwijl Jackie Lee en haar advocaat op bezoek waren bij Grace, zat ik in mijn kantoor en staarde uit het raam. Eindelijk zag ik hen uit de kliniek komen en naar hun wachtende limousine lopen. Toen ze weggereden waren ging ik naar Grace.

'Grace,' zei ik hoofdschuddend.

'Niet boos zijn op me, Claude. Ik wist dat je wanhopig je best deed een oplossing te vinden, en ik was bang voor watje tegen me zou kunnen zeggen. Ik heb mijn moeder heel duidelijk verteld dat ik het kind ter wereld wil brengen, maar ik moest erin toestemmen dat ik hem of haar niet mee zou nemen naar Palm Beach. Anders zwoer ze dat ze jou en de kliniek zou aanklagen en een hoop ruchtbaarheid aan de zaak zou geven. En ze zou het doen, want ze gelooft dat het op dat moment geen verschil meer zou maken. Ze beweerde dat het haar en ook mijn ondergang zou betekenen als ik het kind mee naar huis nam. Ik weet zeker dat ze dat serieus meende, Claude. Het spijt me. In mijn wanhoop heb ik alles alleen maar erger gemaakt.'

'Nee,' zei ik. 'Dat mag je niet denken. Dat mag je nooit denken.'

'Wat moeten we doen?'

'Er moet een manier te vinden zijn dat we...'

'O, Claude, jij toch zeker moet niet in een fantasie leven. Als we op de een of andere manier bij elkaar konden blijven, samen met het kind, dan zouden de mensen het op den duur toch te weten komen. Je zou geruïneerd zijn. De reputatie van de kliniek zou ernstig beschadigd zijn. Ik zou met die schuldgevoelens niet gelukkig kunnen leven.'

Ik knikte en glimlachte. Ze was zo fantastisch, Willow. Zo verstandig en sterk als ze moest zijn voor ons beiden. Het was me toen zo duidelijk dat je moeder haar weg in de wereld zou weten te vinden, dat ze niet thuishoorde in een instituut. Op een vreemde, mooie manier hadden onze liefde en haar zwangerschap haar opgetrokken uit de duisternis die haar hier had gebracht.

Ik knielde aan haar voeten en legde mijn hoofd voorzichtig op haar buik. Ik kon je voelen schoppen, Willow, en ik keek met betraande ogen op naar Grace.

'De baby kent de vader,' zei ze zachtjes.

Ik deed Grace toen een belofte. Ik bezwoer haar dat onze baby op de een andere manier bij me zou blijven. Alweer, ik had geen idee hoe ik dat voor elkaar moest krijgen, Willow, maar in aanwezigheid van je moeder, met haar glimlach in mijn geest geprent, wist ik in mijn hart dat ik de juiste weg zou vinden.

Toen ik terugkwam in mijn kantoor zat Ralston op me te wachten. Ik deed de deur achter me dicht en hij keek op.

'Wat is er gaande, Claude?' vroeg hij. 'Ik heb gehoord dat die mevrouw Montgomery hier is geweest met een advocaat. Heeft het iets te maken met Nadine Gordons plotselinge vertrek?'

Ik had het hele incident met de teddybeer voor hem verzwegen, ik wilde geen nieuwe beerput openen. Iedereen dacht dat Nadine uit eigen beweging was weggegaan. Ik had het gevoel dat ze dat toch wel zou hebben gedaan als ze eenmaal had gezien hoe ik haar gedrag opnam en hoe ik dacht over haar en haar werk.

'Nee, Ralston,' antwoordde ik.

'Wat wilden ze dan, Claude?'

'Ik zou maar even gaan zitten, Ralston.'

Dat was precies wat hij deed.

En ik vertelde het hem, Willow. Ik vertelde hem alles.