35

Charlie en Marge legden hun cadeautjes altijd een paar dagen voor Kerstmis onder de kerstboom. Hun kinderen woonden alle drie in de buurt, een zegen waarvoor Marge nog dagelijks dankte.

'Hoeveel kinderen wonen er niet mijlenver bij hun ouders vandaan?' was de retorische vraag die ze dan vanonder de droogkap stelde. 'We mogen ons zeer gelukkig prijzen.'

Haar zes kleinkinderen vormden een bron van vreugde, van de zeventienjarige kleindochter die al bijna ging studeren, tot de zesjarige kleinzoon in de derde groep van de lagere school.

'Stuk voor stuk keurige kinderen. Er zit geen rotte appel tussen,' pochte ze vaak. Maar vanavond, nadat ze samen met Charlie de cadeautjes had uitgestald, ontbrak bij hen het gevoel van tevredenheid en afwachting dat ze altijd rond de kerst ervoeren. De reële angst dat Charlies contact met de FBI openbaar zou worden, hield hen in de greep. Om halfnegen zaten ze zwijgzaam naast elkaar op de bank, terwijl Charlie doelloos van het ene kanaal naar het andere zapte.

Marge staarde naar de kerstboom, een aanblik die haar gewoonlijk met voldoening en vreugde vervulde. Vanavond was dat niet het geval. Zelfs de met de hand gemaakte decoraties die de kleinkinderen door de jaren heen hadden vervaardigd, konden geen glimlach op haar gezicht toveren. Plotseling zag ze een van de decoraties op de grond vallen. Het was een engel van papier-maché - de ene vleugel was korter dan de andere -, die een hoed droeg in plaats van een aureool. Ze stond op om de engel terug te hangen, maar voordat ze hem kon oppakken, begon hij te gloeien.

Haar ogen werden groot. Haar mond zakte naar beneden.

Voor één keer kwam er geen woord over haar lippen. In tien tellen was de engel veranderd in een vriendelijk ogende man, gekleed in een keurige donkerblauwe overjas met een hoed, die hij prompt afzette.

'AAAAAAAAAAGGGHH,' schreeuwde Marge.

Charlie, die op de bank was ingedommeld, sprong op, zag Sterling en riep: 'Junior heeft jou gestuurd, ik weet het zeker.'

'Jezus, Jozef en Maria,' riep Marge vroom uit. 'Het zijn niet de gebroeders Badgett die hem hebben gestuurd, Charlie. Hij is een geest.'

'Alsjeblieft, niet schrikken. Ik ben hier om jullie te helpen om jullie problemen met de gebroeders Badgett op te lossen,' zei Sterling kalm. 'Ga alsjeblieft weer zitten.'

Ze keken elkaar aan en gehoorzaamden. Marge sloeg een kruis.

Sterling glimlachte. Een poosje zei hij niets, omdat hij hun de kans wilde bieden om aan hem te wennen en om de nog steeds aanwezige angst dat hij hen kwaad wilde doen, weg te nemen.

'Mag ik gaan zitten?' vroeg hij.

Marge had nog steeds ogen als schoteltjes. 'Natuurlijk, en neem gerust een paar kerstkoekjes,' zei ze terwijl ze naar de schaal op de salontafel wees.

'Nee, dank u.' Hij glimlachte. 'Eten is er voor mij niet meer bij.'

'Had ik dat probleem maar,' antwoordde Charlie, die Sterling nog steeds aangaapte met de afstandsbediening in zijn hand.

'Zet de televisie uit, Charlie,' beval Marge.

Klik. Sterling moest even glimlachen toen hij terugdacht aan de opmerking van de koningin dat Marge in dit huis de lakens uitdeelde. Hij kon zien dat het paar zich begon te ontspannen. Ze beseffen dat ik geen kwade bedoelingen heb, dacht hij. Het wordt tijd dat ik mijn missie kenbaar maak. 

'Je kent Nor Kelly en Billy Campbell, Charlie,' begon hij.

'En je weet dat ze in het getuigenbeschermingsprogramma zitten.'

Charlie knikte.

'Ik ben naar de aarde gestuurd om Billy's dochtertje Marissa te helpen, die graag bij haar vader en grootmoeder wil zijn. Om haar wens te vervullen, moet ik de dreiging die boven hun hoofd hangt, wegnemen.'

'Junior en Eddie,' zei Charlie mat.

'Die twee!' zei Marge verachtelijk.

'Tijdens mijn onderzoek naar de beste manier om Nor en Billy's veiligheid te garanderen, ben ik tot de conclusie gekomen dat ook jij in groot gevaar verkeert.'

Marge pakte Charlies hand vast.

'Uiteindelijk heb ik geconcludeerd dat de beste en meest effectieve manier om het probleem op te lossen, is om de gebroeders Badgett terug te sturen naar Waldonië, waar ze de rest van hun leven achter de tralies zullen zitten.'

'En ik hoop dat ze de sleutel weggooien,' merkte Marge op.

'Die twee zijn in-en inslecht.'

Vanuit zijn achtergrond als advocaat antwoordde Charlie:

'Ik kan je verzekeren dat die twee nooit vrijwillig voet op Waldonese bodem zullen zetten.'

'Zelfs niet voor Mama Heddy-Anna?' vroeg Sterling.

'Ze jammeren al bijna vijftien jaar over het feit dat ze haar nooit zien, maar ze hebben haar nog niet één keer opgezocht,' antwoordde Charlie.

'Ik heb een plannetje bedacht waarmee we ze toch naar hun moeder in Waldonië kunnen krijgen,' legde Sterling uit.

Met een gezichtsuitdrukking die ineens hoop uitstraalde, luisterden Charlie en Marge aandachtig toe.

De volgende ochtend arriveerden FBI-agent Rich Meyers en zijn topassistent agent Hank Schell bij het huis van Charlie en Marge Santoli. Ze hadden zich verkleed als reparateurs en droegen een gereedschapskist met opnameapparatuur bij zich.

Ze gingen met de Santoli's aan de keukentafel zitten, terwijl Schell de microfoon installeerde en uittestte.

Toen Charlie gisteravond Meyers had gebeld, had die hem erop gewezen dat het misschien verstandig was om juridische bijstand te regelen, voordat hij verklaringen zou afleggen die voor hemzelf belastend konden zijn. Charlie had de suggestie afgewezen. Hij had gedacht: ik heb hulp van iemand die beter is dan welke advocaat dan ook; ik heb Sterling aan mijn zijde.

'Bent u er klaar voor, meneer Santoli?' vroeg Meyers.

'Ja. Voor de goede orde, mijn naam is Charles Santoli...'

Het daaropvolgende uur beschreef Charlie zijn connectie met de gebroeders Badgett, waarbij hij begon met hun legitieme ondernemingen en vervolgens vertelde over zijn groeiende kennis van hun criminele activiteiten. Hij beëindigde zijn betoog met de conclusie dat de rechterlijke macht naar zijn mening nooit in staat zou zijn om Junior en Eddie te veroordelen voor de brand in de opslagruimte van Kramer en dat Nor Kelly en Billy Campbell altijd in groot gevaar zouden verkeren, ook al zaten ze in het getuigenbeschermingsprogramma. Meyers luisterde onbewogen toe.

Charlie haalde diep adem. 'Uit wat ik ga voorstellen zult u misschien concluderen dat ik psychiatrische hulp nodig heb in plaats van juridische, maar laat me in elk geval uitpraten.'

Sterling trok een gezicht naar Charlie en gaf hem een knipoog. Met een vage glimlach op zijn gezicht legde Charlie Meyers het plan voor dat Sterling hem de avond tevoren had gepresenteerd. Van tijd tot tijd wierp hij een blik op Sterling, die hem beloonde met een bemoedigend knikje.

Meyers eerste reactie - 'Wat wilt u doen?' - ging geleidelijk over van een aarzelend: 'Dat is niet onmogelijk', naar een uiteindelijk: 'We hebben duizenden uren besteed aan het bedenken van manieren om deze jongens te pakken te krijgen, maar er is nooit iets concreets uit gekomen. Maar als ze voorgoed in Waldonië opgesloten zitten, stort hun hele verdorven imperium in.'

'Dat bedoel ik nou,' antwoordde Charlie enthousiast. 'Het kan jaren kosten om hier een veroordeling rond te krijgen, en als het uiteindelijk lukt hen hier achter de tralies te zetten, kunnen ze nog steeds gevaarlijk zijn. Maar als ze gevangenzitten in een cel hier ver vandaan, zullen die suffe handlangers van hen gewoon uit het beeld verdwijnen.'

Nadat de bandrecorder was uitgezet, stonden de twee agenten op. Meyers zei: 'Ik moet natuurlijk eerst overleg voeren met de hoge omes op het bureau. Over een paar uur bel ik u.'

'Ik ben wel thuis,' antwoordde Charlie. 'Mijn kantoor is in verband met de kerst gesloten.'

Toen Meyers en Schell weg waren, merkte Marge op: 'Wachten is altijd het moeilijkst, hè?'

Sterling dacht aan de zesenveertig jaar die hij in de wachtkamer van de hemel had doorgebracht. 'Daar ben ik het absoluut mee eens,' antwoordde hij. 'Hopelijk zal het wachten voor ons allemaal snel voorbij zijn.'

Om één uur belde Rich Meyers. 'We hebben het groene licht gekregen. Als u uw deel voor uw rekening neemt, doen wij de rest.'