¡Malia os olliños que miran

e o que cobizan non ven!

¡Malia os beizos que sospiran

sin que os escoite ninguén!

Rosiña, rosa temprán

do tristeiro ollar inquedo,

¿que queimante solimán

o lindo cor che roubou?

¿que pezoñento alacrán

te bicou?

¿que mal murchador te aqueixa,

branca rosa?

¿que ferida saudosa,

que fonda pena che deixa

nos beizos, días de maio,

nos ollos, noites de vran,

ese amargurado laio,

esa mirada chorosa

cravada sempre no chan?

Pomba en soño, esmorecida,

encantada e mal ferida,

¿que miñato te pillou?

Rosiña, rosa temprán,

¿que te axou?

Cuberta a frente de neve,

o peito envolveito en lume

¿que maldizoada frebe

te consume?

¿Que mal meigallo te apena?

¿Que mal cativo te roi?

¿Que che doi; belida nena,

que che doi?

Sei de certo paxariño

pillabán e garoleiro

que no aleiro

da túa casa

fixo o niño

para axexar o que pasa

debaixo do teu tellado,

por descobrir os teus dores,

para ir dimpois, malcriado,

paroleiro,

rexoubando teus amores

de ameneiro en ameneiro…

Xura e perxura o paxaro

con léngoa marmuradora

que, agachada antre as sabáns,

as noites pasas en craro

chora, que chora, que chora,

teus afáns.

Di que na fonte sentada

mirando a ágoa correr

fuxitiva,

sempre che se bota enriba

a escurada,

porque a ilusión faiche ver

a imaxe do teu querer

nos seus cristás retratada.

Parola, rosa rosiña,

que, anduriña

de corazón viaxeiro,

na hora doce do serán,

pasiño a paso o luceiro

teus ollos seguindo van;

e —¡mira si é falador!—

que contou na miña eira

te vira murcha de amor

no fondo da carballeira,

a bicos cunha roseira

e rindo cun reiseñor.

Rosiña branca, desperta:

desperta e torce o camiño

si polo teu mal é certa

a hestoria do paxariño.

No teu peitiño pechado

non queiras señor nin dono.

¡Denantes de que te embruxe,

fuxe, fuxe

deste príncipe encantado

nos teus castelos de ensono!

¡Anque o corazón anegues

coas roxas bágoas que chores,

fuxe de loucos amores!

¡Non te chegues

ás roseiras!

¡Nos xardíns e nas silveiras

morren recendos e cores

das rosiñas

somentes son duradeiras

as espiñas!

¡Sonos, meles,

espranzas de dita e groria…

todo os ventos escorrentan!

¡Soio restan na memoria

desenganos! ¡Soio as feles

apousentan!

Branca rosiña murchada

pola xiada

do meigallo dun amor,

non vaias ás carballeiras

a parolar coas roseiras

nin a rir co reiseñor.

Acóllete ó meu consello:

non fagas da fonte espello

de mentireiros cristás:

deixa brilar as estrelas,

e si te leva onde a elas

a ilusión… ¡trónzalle as ás!