Para ceibarme de morrer, chuchada

dun amor que me encheu de penas fondas,

no mar costeiro e bravo da Lanzada

tomei, á media noite, as nove ondas.

Collín cara a San Breixo, a pan e ágoa,

cunha vela na man todo o camiño,

e dende alí, para zarrar a mágoa,

fun a Nosa Señora do Corpiño.

Limpa estou de feitizo e de meigallo.

Quedei rexa e baril como un carballo,

san como un buxo, dura como un seixo.

Mais, si el chega onde a min xa non me movo.

Feita de cera teño que ir de novo

á Lanzada, ó Corpiño e a San Breixo.