12

In theorie zou het slapen in slaapzalen, het eten in eetzalen en het met elkaar delen van een aantal waslokalen de meest efficiënte manier van leven op Ganymedes zijn. In de praktijk bleek het dat men in Aurora een dringende behoefte aan privacy had. Elk appartement was van alle gemakken voorzien en de inwoners van Aurora kwamen nooit onaangekondigd bij elkaar op bezoek. Daarbij kwam nog dat Lorraine door de meerderheid van de bevolking met de nek werd aangezien. Fraser hoefde niet bang te zijn dat hij ontdekt zou worden.

Toch werd hij steeds zenuwachtiger. De huizen voor de vrijgezellen bestonden uit een zit-slaapkamer plus een keukentje en een bad. Hij voelde zich opgesloten. Er was geen tabak en zijn maag schreeuwde om meer voedsel dan ze hadden; daarbij kwam nog dat de kleine voorraad peppillen bewaard moest worden voor momenten dat ze echt nodig waren. Tijdens de eerste ‘nacht’ die ze bij elkaar doorbrachten, hadden hij en de vrouw in kringetjes om elkaar heen gepraat, tot ze van uitputting in slaap vielen; en hij had slecht geslapen, ondanks het feit dat de vloer bij deze zwaartekracht niet zo’n erg hard bed vormde.

Ze ging na het ontbijt naar haar werk en hij begon een plan uit te denken. Wat ze zouden gaan doen, hing grotendeels van hem af. Zij was overdag te druk bezig om zich op het probleem te kunnen concentreren. Gedurende enkele uren dwaalden zijn gedachten steeds weer af naar het land achter de Glenns. Hoshi moest daar nu ongeveer terug zijn en hij had de brief bij zich die Fraser aan Eve geschreven had. Hoshi had geprotesteerd, hij had Fraser een idioot genoemd en hij stond erop dat er op zijn minst een wat jongere man met Lorraine mee zou gaan. ‘Nee, ik ben bang dat dat niet zal gaan,’ had Fraser gezegd. ‘De kerels die de Olympia kunnen besturen, die er alles van afweten en ervoor getraind zijn, zijn niet beschikbaar. Eén zit er in de bak omdat hij een marineman vermoord heeft en van de ander is ze niet helemaal zeker. We kunnen het risico toch niet nog eens gaan vergroten. Of wel soms? En als we opstijgen, zou het best kunnen zijn dat we in de atmosfeer van Jupiter moeten duiken om onze achtervolgers kwijt te raken. Dat is niet iets dat een gewone raketpiloot kan. Maar ik heb vroeger op Aarde op onderzeeboten gevaren. Het basisontwerp van de Olympia is geënt op dat van de Aardse duikboot.’ Hij haalde zijn schouders op. Ik zou er verdomd graag een andere piloot voor willen vinden. Maar het schijnt dat ik de enige ben die dit karwei met succes kan afronden.’

Ten slotte keek Hoshi hem even zwijgend aan en zei: ‘Nou, goed dan. En… of je het nu haalt of niet, ik ben jaloers op je zoon.’

Zou Eve het ook zo goed begrijpen?

Ze leek erg ver weg te zijn; het beeld dat hij van haar in zijn gedachten had, was vervaagd door alle nieuwe gebeurtenissen, net of ze iemand was die hij lang geleden eens gekend had. Nu had hij te maken met de werkelijkheid, zoals de muren, het sneller kloppen van zijn pols als er voetstappen in de gang klonken, het feit dat hij geen pijptabak meer had, het zich zo nu en dan afvragen of Theor nog leefde, de onafzienbare berg problemen in verband met de bevoorrading van het schip. En die afschuwelijke onzekerheid omtrent de afloop.

Punt 1: Op het veld om de Wega stonden altijd wachten opgesteld. Zij zouden iemand die voorraden aan boord van de Olympia bracht meteen zien en er zouden vragen gesteld worden.

Punt 2: De ruimtepakken waren weer teruggegeven aan hun eigenaars, toen de meesten van de kolonisten weggetrokken waren. Een van Lory’s grootste reservepakken – in elke kast waren meerdere maten aanwezig – zou Fraser kunnen gebruiken voor zijn sprint van de luchtsluis naar het schip. Maar voor hij halverwege was, zou hij al door een schildwacht neergeschoten zijn.

Punt 3: Lorraine zou misschien wel een paar man bij elkaar kunnen krijgen die hun leven wilden wagen bij een aanval op de wachten, terwijl Fraser van de verwarring gebruik zou kunnen maken om weg te komen. Maar het zou te veel tijd kosten om ze zo ver te krijgen dat ze haar niet wantrouwden en om wapens voor ze te bemachtigen. In die tijd zou Swayne waarschijnlijk de Olympia onklaar laten maken; het was niet ondenkbaar dat een paar overlopers hem zouden wijzen op de mogelijkheden die het schip bood. Trouwens, Lorraine werd niet blindelings vertrouwd. Ze was buiten haar eigen huis bijna nooit alleen – dat kwam voornamelijk door het soort werk dat ze deed – en ze werd voortdurend in het oog gehouden.

Ik zit helemaal vast, dacht hij. Ik had hier best aan kunnen denken voordat ik meedeed. Dat schip zou net zo goed in een baan om Alpha Centauri kunnen liggen.

Nee, wacht eens even. Wat doe je als een probleem niet op te lossen lijkt? Dan begin je opnieuw en bekijk je het vanuit een andere hoek. Vanuit een ander gezichtspunt. Ik ben nu te gespannen. Ik zal maar een van die pillen in het plan investeren.

Hij slikte ‘kalmte en besluitvaardigheid’, ging op het bed liggen en ontspande zijn geest.

Het antwoord begon vorm aan te nemen.

Lorraine kwam binnen. Ze sloot de deur achter zich, terwijl Fraser zich oprichtte. ‘Hallo,’ zei ze. ‘Hoe gaat het?’

Haar stem klonk mat en ze had kringen onder haar ogen. Toch bewoog ze zich soepel door de kamer en ze zag er gezond uit. Fraser besefte dat ze eigenlijk buitengewoon knap was.

‘Het kan zijn dat ik het antwoord weet,’ zei hij.

‘O, ja?’ De vermoeidheid viel van haar af. Ze was met een sprong bij het bed en greep zijn schouders beet. ‘Ik wist wel dat het jou zou lukken!’

‘Hé, kalm aan. Laten we het maar eens doornemen en zien of er nog onvolkomenheden aan zitten.’

‘Goed. Maar je zou nooit gezegd hebben dat je een antwoord had als je het niet zeker wist.’ Ze danste door de kamer. ‘Joepiééé!’

‘Mijn God, Lory, je gedraagt je als…’ om de een of andere reden stopte hij voor hij ‘mijn dochter’ zei… ‘als een schoolkind dat niet meer naar school hoeft.’

‘Zo voel ik me ook. En waarom niet, als het eind van deze angstdroom in zicht is? Hoor eens, ik heb nog een fles whisky, die ik bewaard heb voor zeer speciale gelegenheden. Wat zou je ervan zeggen als we die nu eens openmaakten?’

‘Ik hou niet zo van alcohol. Ik wou vaak dat ik er wel van hield, maar ik geloof dat we allemaal wel het een of ander mankeren. Maar ik hou je niet tegen, natuurlijk. Alleen, we moeten dit wel ernstig bespreken.’

‘Ja, je hebt gelijk.’ Ze kalmeerde een beetje, hoewel haar stem nog wat trilde. ‘Ik zal iets te eten gaan maken; ook daarvoor heb ik nog iets lekkers bewaard. En dan kunnen wij even ernstig praten.’ Ze bloosde. ‘Ik zou me ook graag willen verkleden.’

‘Natuurlijk.’ Hij ging de badkamer in tot zij zei dat hij weer terug kon komen. Ze zag er fantastisch uit in de strakke zwarte jurk met een aluminium speld in de vorm van een gestileerde komeet erop. Haar gouden haren glansden in het licht. Hij ging zitten en probeerde zijn gedachten te ordenen, terwijl zij in de keuken bezig was.

Toen ze terugkwam, ging ze op een stoel tegenover hem zitten. ‘Goed, Mark,’ zei ze. ‘Wat is je voorstel?’

‘Kijk…’ Hij ging wat gemakkelijker zitten en staarde langs haar heen naar een schilderij aan de muur. Het was gelukkig niet zo’n sentimenteel Aardlandschap, zoals die over het algemeen in de huizen van de kolonisten hingen. ‘Kijk, het probleem bestaat uit twee gedeelten: de bevoorrading van het schip en het aan boord komen. Dan hebben we nog een korte opwarmperiode nodig en nog wat tijd om dusdanig te kunnen versnellen dat we niet geraakt kunnen worden door een raket, maar dat gedeelte hoort bij de hele operatie van het aan boord komen. Wij konden het probleem eerst niet oplossen omdat we aannamen dat het schip eerst bevoorraad moest worden voor we aan boord konden gaan.’

Ze sloeg haar handen in elkaar. ‘Ik geloof dat ik je begrijp. Waarom had ik dat niet meteen in de gaten? Maar ga verder.’ ‘Er is nog steeds een radioverbinding met alle nederzettingen buiten de stad. En ik geloof niet dat Swayne ze aftakt, met zoveel andere dingen aan zijn hoofd.’

‘Nee. Ik moet vaak genoeg bellen buiten de stad, naar de mijnen bij voorbeeld. En ik kan het doen als ik alleen op mijn bureau ben. Wie moet ik voor je bellen?’

‘De mensen in Blockberg. Dat ligt, zoals je wel zult weten, bijna aan de andere kant van Ganymedes, en Gebhardt daar deed met ons mee, dus ik ben er zeker van dat ze nu ook zullen meewerken. Hij kan altijd navraag over jou doen bij Sam Hoshi. Het zou beter zijn om iemand van een van de andere manen op te roepen, maar dat gaat over een ander circuit…’

‘En dat is niet automatisch en de telefonisten zijn solidair met de vijand. Trouwens, je zou niet langs de patrouilleboten kunnen komen. Ze houden in hoofdzaak de wacht om met hun radar schepen van de Aarde te kunnen onderscheppen, maar ze hebben ook raketten aan boord. Goed, Blocksberg. Ik zeg ze dat ze de voorraden die je nodig hebt, gereed moeten maken om snel ingeladen te kunnen worden, bedoel je dat?’

‘Ja. Alles kan binnen vijf minuten door het vrachtluik naar binnen gegooid worden en ik ruim de boel dan wel op als ik in de ruimte ben. Ik heb niet zo gek veel nodig. De tocht zal niet zoveel dagen in beslag nemen. Ik heb in hoofdzaak lucht, water en voedsel nodig en navigatie-instrumenten voor het interplanetaire verkeer, met reductietabellen en een efemerus. Zonder die spullen kan niemand door het Zonnestelsel reizen! Ik zou ook best wat pillen kunnen gebruiken. Met behulp van Antion kan ik dichter langs de Zon gaan dan anders en zodoende kan ik dan de totale reisduur bekorten. Daarbij komt nog dat ik op Aarde liever niet eerst een paar weken in een ziekenhuis wil doorbrengen om bij te komen van de schadelijke werking van te hoge zwaartekracht, dus het zou fijn zijn als er wat drukpillen bij waren. Maar het zal ook wel zonder gaan, als het moet.’

 ‘Begrepen. Je start van hieruit en gaat dan direct naar Blocksberg?’

‘Ja. Met een grote boog, misschien wel om Jupiter heen, zodat de radar me niet kan volgen. In feite wil ik zó starten dat het lijkt of ik naar een andere maan ga. Met de Olympia kan ik elke satelliet bereiken.’

‘Maar ben je er zeker van dat, hoe heet-ie ook weer, Gebhardt, de spullen heeft die je nodig hebt?’

‘Ik ben er zeker van dat hij ze niet heeft. Waarom zou hij? Maar het Dal van de Glorie is vlak bij zijn huis en dat heeft, zoals je je wel zult herinneren, een klein, niet bewaakt, ruimteveld. Hij kan de opslagplaatsen daar leeghalen. Ik durf er niet te landen, omdat Swayne dat zou kunnen voorzien.’

‘Je zult ze wel even de tijd moeten geven om de spullen voor je op te halen.’

‘Dat weet ik. En nu wat fase één van ons plan betreft, dat hangt voor een deel van jou af. Jij moet me uit de stad smokkelen.’

‘Hm. Daar heb ik al over zitten denken. Ze zijn vreselijk voorzichtig geworden. De meeste van de luchtsluizen zijn afgesloten en er staat een wacht bij elke sluis die nog gebruikt wordt. Je kunt niet bij een maanvoertuig komen, zonder dat er iemand van de bemanning met je meegaat.’

‘Ik heb er ook geen nodig. Ik moet alleen maar te voet en met wat gereedschap uit de stad kunnen komen.’

‘Dat is ook nog niet zo gemakkelijk. Je moet een pas bij je hebben. Maar vertel eens wat je van plan bent.’

‘Ik wil in een cirkel achter de horizon omlopen en tussen de maanschepen op het veld komen. Als ik uit het noorden kom, zullen ze me niet kunnen zien. Zo deed ik het ook toen ik jou daar ontmoette. Je hebt me verteld dat de reactieregulators eruit gehaald zijn. Nou, ik wil aan boord van een van de schepen gaan, de veiligheidsverzekering ontmantelen en de motor starten.’

‘Wat? Dan zal hij ontploffen!’

 ‘Niet helemaal. Tenminste niet als een bom. Maar het zal wel een heel mooi vuurwerk geven. Als ik dan nóg niet de kans krijg om in de Olympia te klimmen, dan geef ik het op.’ Lorraine staarde naar de grond. ‘Het zou je dood kunnen betekenen, Mark,’ zei ze.

‘Er is tijd genoeg om eruit te klimmen voor de motor op toeren begint te komen. De opwarmperiode is veel korter dan voor een schip ter grootte van de Wega, maar het zal toch wel een paar minuten duren. De omringende schepen zullen de straling vrij goed afschermen. Wat de opwarmperiode voor de Olympia betreft, ik reken erop dat iedereen zo in de war zal zijn dat niemand het geluid van de motor hoort.’

‘Maar… verdomme! Ik vind het maar niks.’

‘Heb jij dan een beter idee?’

‘Nee,’ zei ze zacht.

Hij leunde naar voren en klopte op haar hand. ‘Lieve Lory, bekijk het toch eens wat optimistischer. Ik heb al een tijdschema uitgerekend. Negentig seconden om van de ruimteschepen naar de Olympia te komen. Dertig seconden om het vrachtluik te openen en naar binnen te gaan.’

‘Veel langer. De boordladder is er niet. Je zult op het landingsgestel moeten klimmen en je op de een of andere manier met één hand in evenwicht houden, terwijl je met de andere het luik openmaakt.’

‘Tja…’

‘Met z’n tweeën gaat het veel vlugger,’ zei ze. ‘Als je op elkaars schouders gaat staan. En dan is er ook nog het probleem om jou naar buiten te krijgen. Ik kan je verzekeren dat je niet zo maar naar een van die bewakers kunt lopen en hem kunt vragen of hij je wil doorlaten. Ik zou kunnen proberen om je een valse pas te bezorgen, maar dat zou erg riskant zijn.’ Ondanks haar woorden keek ze vergenoegd. ‘Wat is jouw voorstel dan?’ vroeg hij.

‘Dat ik met je meega.’

‘Je bent gek!’

‘Nee. Moet je horen. Ik kan wel een reden bedenken om per se naar buiten te moeten. Ik kan de controlerende officier bij de luchtsluis vertellen dat ik gehoord heb dat er bij de Navajo-graafwerkzaamheden bepaalde apparaten kapot zijn en dat het misschien wel sabotage is. Dus ik zeg hem dat ik daar naar toe wil gaan om de zaak te controleren en te repareren. Ik heb al eens eerder elektronische apparatuur gerepareerd, omdat we niet genoeg mensen hebben. Ik kan hem dan een pas voor mij en voor mijn assistent, laten we zeggen Chris Coulter, laten uitschrijven; ik moet er alleen wel voor zorgen dat Chris op dat moment aan de andere kant van de stad werkt. De wacht weet hoe ik eruit zie, dat weet iedereen zo langzamerhand, maar hij zal nauwelijks de ene technicus in Aurora van de andere kunnen onderscheiden. Hij zal ons doorlaten. met een gereedschapskist. Ik help je om dat maanschip te laten ontploffen, ik klim met jou aan boord van de Olympia en ik stap weer in Blocksberg uit.’

‘Maar… de represaillemaatregelen die ze tegen jou…’ ‘Nou, ik zal buiten de stad veel veiliger zijn dan erin, als ze eenmaal ontdekken dat ik je geholpen heb. En ik geloof niet dat Swayne nog veel zal doen als hij ziet dat je veilig weggekomen bent. Hij heeft geen kans tegen met atoombommen bewapende schepen die het op hem hebben voorzien. Hij zal zich misschien overgeven of hij zal proberen te ontsnappen; of in het ergste geval zal hij Aurora misschien als onderpand gebruiken om gratie te krijgen. Maar hij zal begrijpen dat hij de oorlog verloren heeft.’

‘Maar dan nog… ja, ik geef toe dat ik het veiliger vind om je bij hem uit de buurt te hebben. Goed, je mag mee.’

Ze stak haar hand uit en haar ogen schitterden. Hun handen omklemden elkaar en ze keken elkaar lang aan.

Opeens kuste hij haar. Even week ze achteruit, toen beantwoordde ze die kus, lang en teder.

Terwijl ze zich loswrong, zei ze met een beverig lachje: ‘Ik kan nu beter voor ons feestmaal gaan zorgen.’

‘Dat geloof ik ook,’ mompelde hij.

‘Zou … zou je… weet je zeker dat je niets wilt drinken?’ ‘Nee, dank je. Maar ga gerust je gang.’

‘Dat zal ik beslist doen. Ik heb echt wel iets nodig.’

Ze praatten tot diep in de nacht en ze vertelde hem alles over zich zelf, en hij had grote moeite om daarna, op de vloer, in slaap te komen.