24

Tyrone peinsde er de volgende ochtend niet eens over om Synnovea te verlaten, terwijl hij wist dat ze niet in de stemming was om hem te vergeven. Terwijl het eerste ochtendlicht door de ramen naar binnen stroomde en de kamers in een roze-achtig licht baadden, ging hij naast het bed staan en keek naar zijn slapende vrouw. Hij kon geen moment bedenken dat hij alleen met haar had doorgebracht, dat niet volkomen heerlijk was geweest. Ze was zijn vrouw en hij wilde haar behandelen alsof zijn hele wereld draaide om het haar zo gelukkig mogelijk maken.

Terwijl hij dacht aan de hele periode dat hij Synnovea nu kende, realiseerde Tyrone zich nu dat er iets belangrijks had ontbroken aan zijn verhouding met Angelina. Hoewel hij veel van zijn eerste vrouw had gehouden, had hij haar nooit met zijn hele hart, hoofd en lichaam gekoesterd zoals hij Synnovea vanaf het allereerste begin had gedaan. Misschien had hij heel diep in zijn hart Angelina nooit als een volwassen vrouw beschouwd, want ze was altijd meer een kind geweest, dat voortdurend zijn aandacht vroeg en de bevestiging van zijn liefde met een groots vertoon van vurigheid eiste.

Achteraf was Tyrone geneigd te denken dat Angelina opgegroeid was in de overtuiging dat ze de liefde van iedereen kon afdwingen, net zoals ze alle aandacht van haar ouders had opgeëist, omdat ze hun enig kind was dat ze al hun liefde hadden gegeven. Wanneer Angelina gedwongen was zijn tijd of genegenheid te delen, wanneer zijn familie of vrienden op bezoek kwamen, had ze daarna altijd gepruild en geklaagd dat hij niet van haar hield en dat hij meer om anderen gaf dan om haar.

Het kwam Tyrone voor dat Synnovea, in scherpe tegenstelling tot Angelina, veel meer een vrouw was in iedere zin van het woord en helemaal niet bang was dat anderen haar haar rechten en voorrechten als zijn echtgenote zouden ontnemen. Ze was wel even onzeker geweest vanwege het feit dat hij meestal samen met Natasha ontbeet, maar door haar subtiele aanmoediging van de groeiende genegenheid van de kleine Sofia voor hem had ze bewezen dat ze bereid was hem met anderen te delen. Er was maar één gelegenheid geweest waarbij ze haar jaloezie en minachting duidelijk had getoond en dat was geweest, nadat Aleta zijn aandacht onder andere had gezocht in hun suite. Niemand kon haar het recht ontzeggen om woedend te zijn op een vrouw die alles van hem probeerde te krijgen dat hij haar ontzegde.

Daar stond hij dan, vechtend tegen een overweldigend verlangen Synnovea wakker te maken. Toch beheerste hij zich, omdat hij wist dat ze niet van zins was naar hem te luisteren nadat hij haar had gedwongen zijn behoefte te bevredigen. Evengoed, toen hij zich had aangekleed en naar beneden ging om zich in de eetzaal bij Natasha te voegen, voelde hij zich niet minder verontrust, omdat hij niet in staat bleek zijn rusteloosheid te verbergen.

'Je bent afwezig vanochtend, kolonel,' merkte de vrouw op, die liefdevol die benaming voor hem had uitgekozen, omdat hij haars inziens het beste bij hem paste. 'Zitje iets dwars?'

Tyrone leunde met een diepe zucht achterover. 'Naarmate de dag van mijn vertrek dichterbij komt, Natasha, merk ik hoe vervelend ik het vind om Synnovea te verlaten. Ik vraag me af of het in de toekomst gemakkelijker zal gaan.'

Natasha keek hem lang en peinzend aan voor ze antwoord gaf. 'Als ik niet beter wist, kolonel, dan zou ik bijna denken dat je verliefd op het meisje bent geworden.'

Haar veronderstelling verbaasde Tyrone niet. 'Wat moet ik doen?' Hij deed geen poging zijn bezorgdheid te verhullen, toen hij bekende: 'Majoor Nekrasov kwam hier gisteren om Synnovea te vertellen dat ik, in een moment van verstandsverbijstering, een overeenkomst aan de tsaar heb ontlokt, die me een nietigverklaring van het huwelijk verleent op het moment dat mijn militaire contract is afgelopen... als ik, op dat moment in de toekomst, het bewijs van mijn celibaat kan tonen, terwijl ik met Synnovea getrouwd ben.'

De vrouw fronste lichtelijk verbaasd de wenkbrauwen. 'Koester je enige hoop dat je dat voor elkaar krijgt, kolonel?'

'Als ik toen bij mijn volle verstand was geweest en niet zo verschrikkelijk kwaad vanwege Synnovea's trucje, dan zou ik, nog voor ik de poging had ondernomen, hebben beseft dat het me niet zou lukken... en dat is ook gebeurd. Alleen, nu wil Synnovea niets meer met me te maken hebben.'

ik zou me maar niet teveel van haar terughoudendheid aantrekken, kolonel, als je maar van plan bent het binnen afzienbare tijd goed te maken.'

'Dat is het nu juist. Ik heb niet veel tijd meer om haar om te praten voor ik vertrek. Ik ben hier misschien nog maar een week, misschien een paar dagen langer, en dan ben ik weg, voor ik weet niet hoe lang.'

'Misschien zal Synnovea zich afvragen wat wijsheid is en laat ze je je woordje doen voor je weggaat. Het is waar dat ze bij tijd en wijle koppig kan zijn, maar meestal draait ze wel bij, zodra ze de zaak in zijn ware proporties ziet.' Natasha boog zich voorover en legde troostend haar hand op de zijne, terwijl ze hem de enige raad gaf die zinnig leek. 'Doe maar gewoon wat je anders ook doet, kolonel, maar let op een gelegenheid om met haar te praten. Vertel de waarheid en wees niet bang om haar te vertellen dat je haar echt als vrouw wilt, ook nadat je naar Engeland bent gegaan.' Natasha liet zich weer achterover in haar stoel zakken en keek peinzend naar zijn bezorgde gezicht voor ze zachtjes vroeg: 'Weet je al wat je gaat doen als je weer in Engeland bent, kolonel? Heb je al stappen ondernomen om je probleem daar op te lossen?'

Tyrone dacht over haar vraag na, terwijl hij afwezig het servet dat op zijn schoot lag, glad streek. 'Ik heb een huis in Londen, waar ik met mijn eerste vrouw woonde. Het staat op ons te wachten tot de tijd komt dat ik hier wegga. De andere zaak moet ik nog afwachten. Mijn vader heeft er niet veel over gezegd in zijn brieven, maar ik ben bang dat de ouders van de man met wie ik geduelleerd heb, me nog niet hebben vergeven voor het feit dat ik hun enige zoon heb gedood. Toch ben ik van plan er weer te gaan wonen, zodra ik hier wegga.' Hij keek in de donkere ogen die op hem rustten. 'Denk je dat Synnovea daar gelukkig zal zijn... met mij?'

Een zachte glimlach verscheen om haar lippen. 'Ik denk dat Synnovea overal gelukkig zal zijn, zolang ze maar bij de man is van wie ze houdt. Overigens heeft ze een tante in Londen... de zuster van haar moeder, haar enige familie. Victoria zal het wel fijn vinden om haar dichtbij zich te hebben. Natuurlijk zal ik haar vreselijk missen...'

Nu was het Tyrone's beurt om een troostende hand op de hare te leggen. 'Je bent altijd welkom in ons huis, Natasha. Jouw bezoek zal Synnovea en mij de kans geven om iets terug te doen voor alles wat je voor ons hebt gedaan door ons in jouw huis op te nemen.'

'Ach, toe!' lachte Natasha en wuifde het idee van terugbetaling terzijde. 'Ik heb van ieder moment dat jullie hier waren genoten en ik zal van jullie aanwezigheid blijven genieten totdat jullie weggaan. Zonder jullie tweeën hier ben ik niets anders dan een eenzame, oude vrouw!'

'Wat?!' lachte Tyrone, die dat zeer in twijfel trok. 'Met al jouw vrienden? Dat kan ik me niet voorstellen, Natasha.'

'Synnovea ligt me even na aan het hart als de dochter die ik misschien had kunnen hebben,' verzekerde Natasha hem terwijl de tranen in haar ogen sprongen. 'Jullie zijn allebei net familie en hoewel ik veel goede vrienden heb, is er die sterke band met Synnovea die niemand ooit zal kunnen vervangen. Haar moeder was mijn beste vriendin. Eleonora was de zuster die ik nooit heb gehad en dus, mijn lieve kolonel, zul je altijd de keren moeten verdragen waarop ik geneigd ben me als een kloek te gedragen.'

Tyrone grinnikte terwijl hij plagerig zei: 'Meer als een schoonmoeder, eigenlijk.'

Toen de maaltijd was afgelopen, nam Tyrone Natasha's advies zoveel mogelijk ter harte en ging naar zijn werk zonder eerst nog naar boven te gaan. Tot grote opluchting van zijn manschappen was hij in een veel mildere stemming dan hij de afgelopen tijd was geweest. In de daaropvolgende dagen besprak hij samen met Grigori en de verkenner, Avar, de problemen van de overval, terwijl hij nauwkeurig de strategie uitstippelde die ze zouden volgen. Terwijl ze zich bezighielden met kaarten, blauwdrukken en diagrammen van het gebied waar het kamp van Ladislaus zich bevond, hielden de soldaten die lager in rang waren zich bezig met een inventaris van de voorraden, wapens en uitrusting, waarna ze aanvulden, repareerden of vervingen wat er nodig was en weggooiden wat ze niet nodig hadden.

Voorafgaande aan het vertrek had Tyrone zijn mannen een paar vrije dagen gegeven. Omdat ze minstens twee weken weg zouden zijn, nam hij ook vrijaf, samen met de anderen, maar had Synnovea er niet van op de hoogte gesteld, omdat hij het gevoel had dat ze zich nog steeds onbuigzaam opstelde. Hij was oorspronkelijk van plan geweest het haar te vertellende op de avond voor het verlof inging, maar hij had overdag met zijn mannen zulke lange uren gemaakt dat hij, tegen de tijd dat Synnovea de kleedkamer uitkwam, al diep in slaap was. De laatste tijd was het haar gewoonte om lang te treuzelen en uit het zicht te blijven tot hij eindelijk dat bepaalde stadium had bereikt, zodat ze niet de mogelijkheid kregen om te praten of om iets anders te doen.

Toen Synnovea die avond naast hem ging liggen, deed ze haar best om haar man niet wakker te maken, omdat ze zich ervan bewust was dat hij zijn rust verdiende, nadat hij zich de hele dag zowel geestelijk als lichamelijk zwaar belast had. Ondanks haar afstandelijkheid wanneer hij in de buurt was, vond ze het heerlijk om naar hem te kijken terwijl hij sliep. Nu was zijn haar langer dan zij het ooit had gezien. Dikke, wilde plukken vielen over zijn voorhoofd en zijn slapen en gaven hem het uiterlijk van een of andere legendarische Griekse godheid uit oude verhalen.

Toen Synnovea merkte dat het fris was in de kamer, trok ze voorzichtig de dekens over zijn schouders, terwijl hij op zijn zij naar haar toe lag. Zijn ogen gingen langzaam open en staarden haar met niet meer dan een vaag bewustzijn aan. Niettemin verscheen er een flauwe scheve glimlach om zijn lippen, die haar hart meer verwarmde dan wat voor slimme argumenten ook hadden kunnen doen. Een vreemd, liefhebbend gevoel roerde zich in haar en haar adem stokte bijna, toen een onbeschrijflijke vreugde zich meester maakte van haar hart. Ze ging zo dicht mogelijk tegen hem aan liggen en legde haar hoofd op hetzelfde kussen, terwijl haar ogen zijn gezicht streelden. Even later sloeg hij zijn arm om haar heen, trok haar dicht tegen zich aan en met een tevreden glimlach sloot ze haar ogen, volledig gelukkig in zijn omhelzing.

Synnovea werd de volgende ochtend laat wakker en zag tot haar verbazing dat Tyrone nog niet vertrokken was. Ze hoorde dat hij zich in de kleedkamer stond te scheren en terwijl hij bezig was, glipte ze snel uit bed, trok een ochtendjas aan en vloog de trap af. Ze riep Ali en haastte zich naar beneden om de badkamer te reserveren voor haar ochtendtoilet. Een paar minuten later kwam Tyrone haar tijdens haar bad storen. Ze keek verschrikt op, toen ze zag dat de deur openzwaaide en toen hij fier kwam binnenstappen, vroeg ze Ali om snel een handdoek voor haar te pakken.

'Je hoeft je niet te haasten, schat. Ik heb een paar dagen verlof voor ik vertrek, dus ik heb niet zo'n haast.'

'Dat vroeg ik me al af,' antwoordde Synnovea vanaf de andere kant van de grote handdoek die Ali voor haar hield terwijl ze uit bad stapte. 'Je bent meestal al weg voor ik wakker word.'

'De mannen hadden een paar dagen rust nodig voor we weggaan en ik kon zelf ook wel wat rust gebruiken.'

'Je had het me moeten vertellen.' Nadat ze zich stevig had afgedroogd met een kleinere handdoek achter het geïmproviseerde scherm, smeerde Synnovea snel een lotion in haar huid voor ze een badjas aantrok. 'Dan waren we beter voorbereid geweest.'

Tyrone glimlachte sluw, omdat hij haar half aangekleed had aangetroffen, zoals zijn bedoeling was geweest. Als ze voorbereid waren geweest, zou ze zich al aangekleed hebben voor hij opstond. 'Ik zag geen reden om de routine van uw dag te verstoren, mevrouw. Ik wilde alleen maar naar beneden komen om samen met u in bad te gaan.'

Tyrone grinnikte, terwijl de kleine bediende verwonderd om zich heenkeek. 'Ali, wil jij zo vriendelijk zijn een emmer warm water te halen voor het bad van mevrouw?' vleide hij opgewekt. 'Dat is vanochtend wel voldoende voor me.'

Een vrolijke twinkeling in de ogen van de vrouw ging vergezeld van haar gegiechel, terwijl ze een buiginkje maakte en door de kamer vloog om te doen wat hij vroeg, zodat Synnovea alleen met haar man achterbleef. Ali kwam terug en terwijl ze haar meesteres vroeg aan de kant te gaan, leegde ze de volle emmer in de kuip.

'Ik kan er maar beter in gaan zolang het water nog warm is,' peinsde Tyrone hardop, terwijl hij de ceintuur van zijn kamerjas losmaakte.

'Ali, laat ons alleen!' verzocht Synnovea onmiddellijk, toen ze zag dat hij geen moment aarzelde om zich voor de ogen van de meid uit te kleden. De kleine vrouw snelde de kamer uit, terwijl de jas achter haar op de vloer viel en Tyrone zich grijnzend in het warme, geurige bad liet zakken en langzaam zijn borst inzeepte terwijl hij aandachtig naar zijn vrouw keek.

Synnovea ijsbeerde, terwijl ze hem nijdig op zijn kop gaf. 'Ben je zo gewend geraakt aan de gewoonten van dit land, heer echtgenoot, dat je niet schroomt om je voor de ogen van mijn meid uit te kleden? Je zou Ali diep schokken! Ik vraag me af of ze van haar leven ooit een naakte man heeft gezien!'

'Dan wordt het misschien eens tijd voor haar dat ze kennis neemt van mannen,' antwoordde Tyrone, terwijl hij bewonderend naar haar ochtendjas keek die zo om haar lichaam hing dat alle rondingen van zijn vrouw werden onthuld, terwijl hij haar werkelijke naaktheid zodanig verhulde dat zij dacht dat het voldoende was.

'Ali loopt al tweeënzestig jaar in dit leven mee en nu zeg je dat ze wat kennis van mannen moet opdoen?' Synnovea kon haar oren niet geloven. 'Wat vind je dat ze moet doen? Op haar leeftijd nog een minnaar nemen? Ik twijfel er geen ogenblik aan dat Ali ervoor gekozen heeft om ongetrouwd te blijven en dat ze aan een dergelijke verlichting geen enkele behoefte heeft. Ik heb overigens nog nooit zo iets belachelijks gehoord!'

Tyrone haalde onverschillig zijn brede schouders op. 'Je weet maar nooit of ze misschien eens een keer in een badhuis terechtkomt met een vreemde man. Zonder de juiste voorbereiding zou ze van schrik wel eens kunnen verdrinken.'

'O, jij!' Toen ze zijn plagerige blik zag, keek Synnovea om zich heen of ze een wapen kon vinden en, terwijl ze een emmer ijskoud water koos, doopte ze hem op een manier waarvan geen enkele vriendelijke priester ooit zou dromen.

Tyrone kreeg de volle inhoud van de emmer in zijn gezicht en stapte, met een verstikte kreet van schrik, uit het bad en wilde de mooie boosdoenster te pakken nemen. Hij zwaaide één lang been over de rand van het bad en, knipperend met zijn ogen, zocht hij de kamer door naar zijn vrouw. Synnovea was al rennend op weg naar de deur, nadat ze tot de conclusie was gekomen dat het hoog tijd was dat ze er snel vandoor ging.

Synnovea zwaaide de deur open, rende de gang op en hoorde Tyrone's gedempte voetstappen achter zich aankomen. Ze keek over haar schouder en slaakte een verschrikte kreet, toen ze zag dat hij op volle snelheid achter haar aanzat en haar bijna te pakken had. In haar haast om te ontkomen rende ze terug en kwam vervolgens wankelend tot stilstand, toen ze bijna tegen Natasha opbotste. Haar verschrikte kreet werd onmiddellijk gevolgd door een andere, toen ze een paar stappen achteruit deed en tegen het stevige lichaam van haar kletsnatte echtgenoot aanliep. Omdat ze wist dat hij zo naakt was als op de dag dat hij werd geboren, ondernam Synnovea een dappere poging om hem aan het gezicht te onttrekken, terwijl ze glimlachend naar de gravin keek.

'Goedemorgen, Natasha. Een mooie dag vandaag, hè?'

'Ik kwam je even opzoeken,' zei de oudere vrouw geamuseerd, terwijl ze haar hoofd schuin hield om een beter uitzicht te krijgen op de gespierde flanken die Synnovea dapper probeerde te verbergen. 'Maar ik zie dat je al meer dan uitstekend gezelschap hebt.'

Synnovea ging zó staan dat ze in het gezichtsveld van de vrouw stond, terwijl ze ridderlijk de bescheidenheid voor haar echtgenoot in acht probeerde te nemen, want ze was ervan overtuigd dat hij die zelf niet bezat. Ze vroeg onnozel: 'je vraagt je zeker af wat Tyrone hier doet?'

'O, is hij het?' plaagde de gravin. 'Het is moeilijk om hem zonder zijn uniform te herkennen.' Ze richtte zich langs het meisje heen tot de man. 'Ik miste je al bij het ontbijt, kolonel, maar ik zie dat je wel wat beters te doen had.'

'Ik heb een vrije dag, Natasha, dus het leek me een goed idee je raad op te volgen. Het is misschien de laatste kans die ik heb.'

'Veel geluk,' wenste ze hem.

Hij knikte naar Natasha, draaide zich op één voet om en stapte terug naar de badkamer, terwijl Synnovea haastig probeerde zijn vertrekkende lichaam aan het gezicht te onttrekken.

Nadat ze de deur achter zich had dichtgeslagen, rende ze achter Tyrone aan en zei knarsetandend: 'Heb jij geen enkel fatsoen?'

Tyrone keek haar aan en zette zijn handen op zijn heupen. 'Ik ga mezelf niet in een monnikspij hullen, omdat dat toevallig beter bij uw fijngevoelige natuur past, mevrouw, als u dat soms bedoelt. Verder kunt u me ook niet wijs maken dat Natasha nooit eerder een naakte man heeft gezien. En trouwens, ik schaam me er helemaal niet voor dat ik er één ben.'

'Nee, zeker niet! Je loop zo trots als een pauw te paraderen en met je bezittingen te leuren voor iedere vrouw die in de buurt komt!'

'Wat kan jou dat schelen? Ik zou mijn kostbare bezittingen op een hakblok kunnen leggen en het zou je niets kunnen schelen! Jij bewaart die zachte schede liever voor het zwaard van een andere minnaar dan dat je mij vertroosting geeft.'

Synnovea schrok van zijn beschuldiging. 'Dat is niet waar!'

'O?!' Tyrone zwaaide veelbetekenend met zijn arm, terwijl hij spottend op haar ontkenning reageerde. 'Als het dan niet voor mij is en niet voor anderen, mevrouw, vertelt u mij dan eens de naam van degene voor wie u het wel bewaart? Voor uzelf? Als een trofee van uw verloren onschuld?'

'Natuurlijk niet!' Synnovea stapte met een hooghartig opgeheven hoofd langs hem en draaide zich naar hem om. 'Maar ik loop tenminste niet met mezelf te koop als een of andere schelmachtige havik, altijd gretig voor een pik hier en daar.'

'Als ik "gretig" lijk,' benadrukte hij het woord dat zij had gebruikt, 'dan komt dat alleen maar omdat ik hunker naar die zoete troost die jij achter die mooie kuisheidsgordel hebt verstopt. Hoewel ik wegkwijn, hou jij de sleutel goed verstopt in de koffer van je geest.'

'Wat? Wil je dan dat ik je als een ordinaire slet mijn diensten aanbied?' Synnovea kwam opzettelijk en uitdagend op hem af, terwijl ze met een licht schouderophalen de ochtendjas van haar zachte schouder liet glijden. 'Zo wilde je me in eerste instantie, hè? Ongetrouwd, maar wel in je bed ? Je liefje ? Mijn brave kolonel, vindt u het niet onuitstaanbaar dat u gedwongen was met mij in de echt te treden? Ja, natuurlijk! Ik heb horen zeggen dat u van plan bent over een jaar of drie te ontkennen dat u uw huwelijksbeloften ooit heeft uitgesproken en dat u het eventuele kind dat u verwekt uw bastaard wilt noemen.'

'Dat ben ik helemaal niet van plan, mevrouw!' verklaarde Tyrone, terwijl hij een handdoek om zijn heupen sloeg. 'Als u weigert mijn eenvoudige verklaring te aanvaarden, dan zal ik u de documenten laten zien die mijn naam garanderen aan al mijn erfgenamen. Zou zoiets voldoende zijn om u milder te stemmen?'

Synnovea dacht over zijn vraag na. 'Gedeeltelijk, ja.'

'Wat wil je nog meer van me?'

'Alleen de tijd zal het leren,' antwoordde ze. 'Niets kan ons meer binden dan de beloften die we hebben uitgesproken en we moeten maar afwachten of jij je eraan houdt.'

'Zou je dan misschien met me naar de tsaar willen gaan om me te horen pleiten voor de intrekking van mijn verzoek? Ik heb het al gedaan, maar als je erop staat, wil ik het nog wel een keer doen.'

Synnovea keek hem vragend aan. 'Zou je echt zoiets doen?'

'Anders zou ik het niet zeggen.'

'Zien is geloven, heer!' Ze schudde met haar hoofd als een kind dat een spelletje speelt. 'Misschien voel ik me pas gerustgesteld, wanneer je het echt doet.'

'Waarom begraven we de strijdbijl dan niet totdat ik vertrek om Ladislaus in te rekenen? Misschien blijk je voor de maand om is van me verlost te zijn en dan is deze ruzie helemaal voor niets geweest.'

Synnovea keek hem plotseling bezorgd aan. 'Ik wil dat u ongedeerd terugkomt, kolonel.'

ik zal mijn best doen.' Tyrone pakte zijn kamerjas op en wierp hem over zijn schouder, terwijl hij haar verzocht: 'Laat me alsjeblieft wat tijd met je doorbrengen voor ik wegga. Na deze week zie ik je misschien heel lang niet meer.'

Haar blik gleed bezorgd over zijn lange lichaam. 'Wil je zó naar boven?'

'Ja!' zei Tyrone grof en ontnam haar daarmee iedere mogelijkheid hem over te halen.

Omdat ze hem niet verder wilde ergeren, gaf Synnovea aan zijn gebrek aan fatsoen toe en ging hem vóór de trap op, waarna ze via de alkoof hun slaapkamer in stapte, terwijl hij de deur achter hen dicht deed. Hij liep even naar de kleedkamer en kwam terug met een schaar in zijn hand.

' Ja kaatsjoe pastritsjsa." Hij sprak zorgvuldig de lettergrepen uit, terwijl hij haar het instrument aanreikte.'Mozjna pakarotsje zadi.'

Synnovea duwde de krullen uit haar gezicht en keek glimlachend naar hem op. 'Alleen aan de achterkant? Moeten de zijkanten ook niet geknipt worden ?'

'Mozjna pakarotsje pa bakam... pazjaloesta.'

'U gaat vooruit, kolonel.'

'Bal'sjoje spasiba.'

Synnovea lachte en trok de ceintuur van haar ochtendjas strakker. 'Graag gedaan.' Ze wees met de schaar in de richting van een stoel met een rechte leuning die vlakbij het raam stond en zei: 'Ga daar maar zitten, zodat ik meer licht heb.'

Tyrone gehoorzaamde en het viel hem weer op hoe haar ochtendjas om haar lichaam viel, terwijl ze op hem toe kwam lopen. Het zou moeilijk worden om stil te blijven zitten, terwijl zijn haar werd geknipt, omdat hij alleen maar met haar naar bed wilde.

Synnovea begon met een kam door het bruine haar te halen. 'Je haar is zo dik dat het uitgedund moet worden.'

'Heb je het al eens eerder gedaan?'

'Eén of twee keer bij mijn vader, maar hij liet het liever door zijn persoonlijke bediende doen.'

Tyrone keek haar weifelend aan. 'Had hij daar een goede reden voor?'

Synnovea's lippen trilden, terwijl ze een glimlach probeerde te onderdrukken. 'Hij heeft het nooit met zoveel woorden gezegd, maar ik vermoed eigenlijk dat het wel eens te maken zou kunnen hebben met het verlies van een oor of zo.'

Tyrone vertrok zijn gezicht zogenaamd van angst en trok zijn hoofd weg, zodat ze begon te lachen en de schaar dichtbij zijn oor hield. 'Kijk uit, mevrouw. Ik heb mijn oren nodig om die schurk Ladislaus te kunnen horen.'

'Natuurlijk, heer.' Synnovea ging tussen zijn dijen staan, en terwijl ze met haar vingers door zijn haar gleed, pakte ze een lok, knipte hem af en zo ging ze door, terwijl ze haar best deed zo gelijk mogelijk te knippen.

'Zó!' zei ze ten slotte, terwijl ze haar ochtendjas tussen haar benen stopte en op zijn been ging zitten om het resultaat te bekijken. Het feit dat haar blote knie licht tegen zijn lendenen rustte deed haar blijkbaar niets, maar Tyrone wel. Hij kon zich niet voorstellen dat ze zich met andere dingen kon bezighouden, terwijl hij bijna buiten zinnen was door zijn poging om zich in te houden. Als het haar bedoeling was hem te straffen, dan had ze geen doeltreffender methode kunnen uitkiezen.

Synnovea streek het korte haar glad, terwijl ze commentaar gaf op haar prestatie. 'Het ziet er goed uit!'

'Mag ik me nu bewegen?' vroeg Tyrone, terwijl hij met zijn hand over haar dij ging.

Synnovea keek hem recht in de ogen alsof ze uit een verdoving bijkwam. Ze herkende de smeulende hartstocht in zijn ogen en voelde hoe haar hart sneller ging kloppen. Met onverwachte helderheid kwam de gedachte in haar op dat ze met hem wilde vrijen.

Aangezien Tyrone geen tegenzin in haar zachter wordende gezicht bespeurde, maakte hij haar ceintuur los en spreidde de ochtendjas, zodat hij van haar schouders op de grond gleed. Zijn handen gleden van haar heupen, via haar ribben naar haar zachte, gewillige borsten, terwijl hij keek hoe haar lippen van elkaar gingen en haar ogen omfloerst raakten van begeerte.

Voorbij de ramen aan de oostkant zweefde de zon achter een dunne laag wolken en in het gedempte licht glansden haar blanke borsten met een zachte schittering en hij dronk de bedwelming ervan gretig in. Ze legde haar handen op zijn brede schouders, kromde haar rug naar achteren, terwijl zijn mond en zijn tong haar zintuigen in beroering brachten en toen hij eindelijk zijn hoofd ophief, drukte zij haar mond op zijn zoekende lippen met een vuur dat overeenkwam met het zijne.

Synnovea's lippen gingen verrast uiteen, terwijl ze in zijn brandende blauwe ogen staarde. Haar eigen ogen waren groot van verwondering, terwijl haar zachte lippen gedachteloze woordjes prevelden die geen van beiden hoorden. Zijn blik boorde zich in de hare, terwijl zijn hand over haar dij omhoog gleed, en Synnovea deed een dappere poging om zich af te wenden van de hypnotische kracht die haar in zijn macht hield, bang dat ze zichzelf in hem zou verliezen, maar toen hij zijn open mond op de hare legde ging zijn brandende kus door haar heen en ze dacht aan niets anders meer dan aan hen tweeën. Ze verloor ieder idee om zichzelf gescheiden van hem te houden, terwijl hij haar optilde en haar schrijlings op zijn naakte lendenen zette. Het vloeibare vuur stroomde door haar heen; ze werd overspoeld door een enorme golf van hartstocht totdat de schittering van hun vurigheid in hen met een oogverblindend licht uiteen spatte.

Ademloos klampten ze zich aan elkaar vast, terwijl hun lippen zich met elkaar vermengden in een ongeduldige, koortsachtige kus die getuigde van de extatische verrukking van hun verbondenheid.

Het was halverwege de middag toen ze Natasha in de grote zaal gingen opzoeken. De oudere vrouw zag onmiddellijk de verandering in hun houding, want ze wilden niet bij elkaar vandaan, nog geen moment of geen meter. Ze hielden elkaars hand vast als minnaars in een droom en wierpen elkaar warme blikken toe, die elkaar dingen vertelden waar niemand iets van wist, behalve Natasha die door haar eigen ervaring met een grote liefde de dingen herkende en begreep. Synnovea's zachte blikken onthulden duidelijk haar betrokkenheid bij haar man, waardoor Natasha aangemoedigd werd te geloven dat de toewijding van het meisje dieper ging dan een voorbijgaande verliefdheid. Wat Tyrone betrof, hij ging volledig in zijn jonge vrouw op. Hij verslond ieder gebaar, iedere glimlach, iedere vragende blik van haar. Hij gaf haar antwoord, vroeg haar mening en luisterde met belangstelling naar alles wat ze zei, terwijl hij zijn lange, dunne vingers om de hare klemde of een arm om haar heensloeg om haar tegen zich aan te trekken. Geen van beiden voelde zich beschaamd over hun hartstochtelijke vertoon van liefde, maar ze lachten toen ze zagen dat Natasha hen geamuseerd gadesloeg.

Toen ze die avond vroeg naar bed gingen, was Natasha verre van verbaasd. Ze waarschuwde Ali uit de buurt van hun suite te blijven tot ze geroepen werd en het was pas halverwege de volgende ochtend dat de bediende werd verzocht naar beneden te komen waar haar meesteres in de badkamer was. Voor het eerst in haar leven schaamde Synnovea zich voor haar naaktheid tegenover de vrouw, maar toen Tyrone even later binnenkwam, was er geen handdoek meer nodig. In plaats daarvan werd Ali naar boven verbannen, waar ze vrolijk neuriënd de kleren van haar meesteres klaarlegde.

Natasha sloeg Tyrone's uitnodiging af om met hen een uitstapje te maken, omdat ze op de smeekbede van prins Zherkof was ingegaan om de dag met hem en zijn dochter door te brengen. Alleen in het rijtuig met zijn jonge vrouw werd Tyrone niet teleurgesteld. Terwijl Stenka hen een rondrit door de stad liet maken, hadden ze ontelbaar veel zaken te bespreken, soms dubbelzinnig en opwindend, wanneer Synnovea hem ondervroeg naar zijn kennis en ervaring als man en soms onschuldig, zoals het verhaal over haar jeugd of wat voor cadeautjes ze zouden kopen voor Sofia, Ali en Natasha, voor het geval hij nog niet thuis zou zijn wanneer ze Svyatki, of Kerstmis, vierden.

Tyrone liep de afgelopen dagen over allerlei zaken te piekeren als iemand wiens dagen geteld zijn en terwijl de dagen voorbijgingen en het moment van vertrek steeds dichterbij kwam, richtten zijn gedachten zich steeds meer naar binnen. Hij had altijd te maken gehad met het gevaar dat hij nooit meer van een expeditie zou terugkeren, maar nu liep hij echt te piekeren, omdat hij niet bij Synnovea weg wilde. Er ontstond een groeiend verlangen in hem om haar duidelijk te maken, dat als er iets met hem gebeurde, zij altijd welkom zou zijn in zijn huis in Engeland, als ze de behoefte of het verlangen mocht hebben om zijn familie op te zoeken. De kans bestond nu dat ze met zijn erfgenaam zou achterblijven en in zo'n geval zou het niet goed zijn dat zijn ouders en grootmoeder alleen het bericht van zijn dood zouden ontvangen en nooit iets te weten komen over zijn vrouw en het kind van hun beiden. En dus, nu ze alleen in het rijtuig zaten, maakte hij van de gelegenheid gebruik om Synnovea te overtuigen van de wens van zijn familie om van haar bestaan af te weten, als hij niet meer terug zou komen, maar ze raakte helemaal in paniek bij de gedachte dat er iets akeligs met hem zou gebeuren.

ik zou het niet kunnen verdragen,' huilde ze, terwijl ze zich tegen zijn borst wierp. 'Je moet voorzichtig zijn en naar me terugkomen.'

ik zal mijn best doen, mevrouw,' mompelde Tyrone tegen haar voorhoofd. 'Nu ik jou heb gevonden, wil ik wanhopig graag terugkomen.'

'Het moet! Het moet!'

'Droog je tranen, Synnovea,' zei hij zachtjes. 'Straks gaan we het rijtuig uit en dan zullen de mensen zich afvragen waarom je gehuild hebt.'

Tyrone keek om zich heen, toen Stenka het rijtuig op het Rode Plein tot stilstand bracht en toen keek hij Synnovea smekend aan. 'We hebben maar zo weinig tijd samen. Laten we het niet allemaal hier opmaken, waar ik je niet in mijn armen kan houden en je kan kussen zoals ik graag wil. Ik wil zo snel mogelijk naar huis gaan.'

Synnovea glimlachte en stopte haar hand in de zijne. 'We doen het snel.'

Stenka bleef bij het rijtuig wachten, terwijl het paar zich naar de markt van Kitaigorod haastte. Nadat ze hun keuzes hadden bepaald, kwamen ze al snel met hun geschenken terug: een gouden halsketting voor Natasha, een kanten nachtjapon en een wollen sjaal voor Ali, een jurk voor Danika en een pop en een vrolijk versierd poppenhuis voor Sofia.

Tyrone hielp Synnovea in het rijtuig en wilde juist zelf instappen, toen hij zijn onderbevelhebber vanuit de verte naar hem zag wuiven in een poging zijn aandacht te trekken door de menigte. Tyrone beloofde Synnovea snel terug te keren en liep haastig naar de plek waar Grigori op hem stond te wachten.

'Je ziet er een stuk gelukkiger uit dan de afgelopen tijd, mijn vriend,' merkte Grigori glimlachend op. 'Het huwelijk blijkt je uiteindelijk toch goed te doen.'

'Waarom kwam je niet even naar mijn rijtuig om me te spreken?' vroeg Tyrone, die het gevoel had dat de man iets dwars zat.

De kapitein trok een somber gezicht. 'Het leek me beter om Synnovea niet te laten horen wat ik je moet vertellen, mijn vriend. Aleta is zwanger en generaal Vanderhout is des duivels. Hij beweert dat het van jou is.'

'Hoe kan hij dat zo zeker weten, tenzij ze niet met elkaar slapen?'

'En dat schijnt het geval te zijn. Ik heb horen fluisteren dat hij de laatste tijd lijdt aan een of andere besmettelijke ziekte waardoor hij de behoeften van zijn vrouw niet kan bevredigen.'

'Besmettelijke ziekte?' Tyrone fronste verwonderd zijn wenkbrauwen. 'Je bedoelt...'

Grigori stak zijn hand op om de vloed van vragen te stuiten die blijkbaar op het puntje van de tong van de kolonel lagen. 'En ik heb ook horen fluisteren dat de generaal moet uitzoeken bij wie hij het opgelopen heeft, want hij is Aleta zelf ook niet trouw...'

'Als twee druppels water,' dacht Tyrone hardop.

'Hoe dan ook,' vervolgde Grigori. 'Aleta heeft het gerucht verspreid dat jij de oorzaak van haar toestand bent...'

'Het kreng! riep Tyrone uit en kreunde bijna, toen hij dacht aan Synnovea wanneer ze een dergelijke roddel te horen zou krijgen. 'Het is natuurlijk niet waar!'

'Dat weet ik wel, maar generaal Vanderhout niet! Het schijnt dat hij op zoek naar je is. Je kunt maar beter hopen dat we vertrokken zijn voor hij je vindt.'

'Ja! Maar wat moet ik tegen Synnovea zeggen? Ze hoort al die smerige kletspraatjes natuurlijk wanneer ik weg ben, als ik het haar niet zelf vertel.'

'Dat ben ik met je eens! Het is beter het haar zelf te vertellen dan haar door iemand anders te laten kwetsen. Zal ze je geloven?'

'Dat moet!'

In het rijtuig zat Synnovea tevreden de cadeaus te bekijken die ze hadden gekocht. Toen ze zich bewust werd van een donkere figuur die de deuropening van het rijtuig vulde, keek ze glimlachend op, omdat ze dacht dat het Tyrone was, die wilde instappen, maar de groet bestierf op haar lippen toen ze in de smeulende donkere ogen van prins Aleksei keek.

'Synnovea, mijn ijsprinsesje,' begroette hij haar met hese stem. 'Ik wist niet dat je in zo korte tijd nog zoveel mooier kon worden. Kan het zijn, liefje, dat je verliefd bent geworden op je man? Misschien kun je me zelfs dankbaar zijn voor mijn toegeeflijkheid om je man zijn kostbaarste bezittingen te laten houden.'

Synnovea's ijzige blik gaf haar minachting weer en bevroor hem bijna tot op het bot. 'Ik ben bijzonder dankbaar dat je je smerige daad dankzij Ladislaus en Zijne Majesteit niet hebt kunnen uitvoeren, Aleksei. Maar vertel me eens, waar haal je het lef vandaan om mijn gezelschap te zoeken, terwijl mijn man zo dichtbij is?'

Aleksei keek haar fronsend aan, omdat hij haar spelletjes niet vertrouwde, en keek vervolgens behoedzaam om zich heen in een poging een glimp van de kolonel in de mensenmassa op te vangen. 'Je plaagt natuurlijk maar wat, Synnovea. Welke man zou zijn mooie vrouw nu alleen laten, waar een of andere brutale schurk haar zou kunnen benaderen?'

ik ben niet alleen,' herinnerde Synnovea hem aan het feit, terwijl ze naar de plaatsen van de koetsier en de lakei wees. 'Stenka en Jozef zijn bij me en als ik mocht gillen, dan weet ik zeker dat ze mijn man maar een stap of twee voor zijn.'

'Tut! Tut!' zei Aleksei vermanend. 'Je zou nu toch onderhand wel moeten weten, dat ik zó hun handen kan laten afhakken als ze mij zouden aanraken...'

Synnovea wierp met een neerbuigende sneer tegen: 'Dat denk ik niet, Aleksei, niet sinds de tsaar je heeft gewaarschuwd over je manieren. Maar zeg eens, ben je van plan te blijven tot mijn man komt? Of vlucht je dan, als de lafaard die je bent?'

ik betwijfel of uw man hier wel is, mevrouw, dus u kunt ophouden met uw slappe smoesjes.' Aleksei grijnsde spottend en nadat hij zich in het rijtuig had gewurmd, ging hij tegenover haar zitten, terwijl hij haar schoonheid bestudeerde. 'Weet je, Synnovea, ik zou misschien wel overgehaald kunnen worden om jou toch nog mijn attenties te geven. Je bent duidelijk de moeite die het me zal kosten je te vergeven, waard.'

'Alsjeblieft! Doe geen moeite!' diende Synnovea hem van repliek. 'Geef me je haat maar! Ik kan beter overweg met je afkeer.'

ik heb geruchten gehoord dat je man binnenkort de stad verlaat. Je zult een man nodig hebben die je troost, terwijl hij weg is.'

'Waarom zou ik genoegen nemen met jouw attenties, wanneer ik het beste heb gehad dat er te krijgen is?'

'Wat ben je toch nog onschuldig, liefje.' De donkere man wierp haar een wellustige blik toe. 'Nadat je een tijdje bij me bent geweest, zul je wel weten hoe je een echte man kunt herkennen.'

'Een echte man!' snoof Synnovea minachtend. 'Wat ben je toch een opgeblazen, balkende ezel! Je hebt niet eens een vaag idee wat het woord eigenlijk betekent! Geloof je nu echt dat je een man kunt beoordelen naar het aantal hoeren dat hij beweert te hebben gehad? Echte mannen zijn veel bewonderenswaardiger in de ogen van een vrouw en wat mij betreft, ben je niet meer dan een boertig varken dat het eerste het beste wijfje bespringt om zijn paringsdrang te bevredigen. Mijn echtgenoot is veel meer man dan jij ooit kunt hopen te zijn, Aleksei, dat kan ik je verzekeren!'

Aleksei's trots kreeg weer een dreun door een vergelijking die hij maar al te vaak had gehoord, ik merk wel dat je nog steeds niet hebt geleerd je tong te bedwingen, Synnovea! Maar je vergist je, als je denkt dat ik niets kan doen om jou te kwetsen!'

Hij boog zich met samengeknepen ogen voorover, terwijl hij zijn dreigement uitte, maar deed enigszins aan een hond denken die zich heeft gebrand, toen hij met een verschrikte kreet opzij sprong op het moment dat hij naar de deuropening keek en er de lange, breedgeschouderde figuur van kolonel Rycroft zag staan. Voor Aleksei er aan de andere kant uit kon krabbelen, had Tyrone hem bij de zoom van zijn robijnrode kaftan gepakt en sleurde hij hem over de bank naar zich toe, terwijl de prins wanhopig grabbelde naar iets waaraan hij zich kon vasthouden. Hij liet zich op zijn knieën vóór Synnovea vallen, sloeg zijn armen om haar benen en drukte zijn gezicht in haar schoot, terwijl hij zich verzette. Hij was ervan overtuigd dat de kolonel hem zou afrossen als afstraffing voor de zweepslagen die hij had moeten ondergaan. Zijn gezicht vertrok van inspanning, terwijl hij haar woedend aankeek toen ze hem probeerde van zich af te duwen.

'Wees gewaarschuwd, Synnovea! Ik zal meer doen dan je man castreren! De volgende keer zal ik de honden zijn smerige karkas laten opvreten! Synnoveaaa... help meee!'

Tyrone greep Aleksei bij zijn nekvel en gromde in zijn oor, terwijl hij de man bij Synnovea wegtrok. 'Grienende lafaard! Waar is je moed zodra Ladislaus er niet bij is?'

De prins sloeg hevig met zijn armen en benen, toen hij door de deuropening werd gesleurd en door de lucht vloog. Hij kwam een eindje verder op de grond terecht en gleed door de vieze troep van slijmerige groenten die een marktverkoper van zijn kar had gegooid. De prins krabbelde overeind en zonder ook maar enige acht te slaan op de vieze stukjes afval die zijn met goud afgezette kaftan versierden, trok hij zijn gewaad een stukje op en liep met grote stappen weg.

'Kolonel Rycroft!' De naam werd vanuit een andere richting geblaft en toen Tyrone zich omdraaide, zag hij generaal Vanderhout met een hoogst verontwaardigd gezicht over wat hij zojuist had gezien, op zich af stappen. 'Wat had dat te betekenen? Ben je gek geworden?'

'Die man heeft mijn vrouw beledigd!'

Generaal Vanderhout kreeg een kleur van woede. 'Hoe durf je een andere man aan te vallen vooreen fout waaraan je je zelf ook schuldig maakt!'

Tyrone keek zijn meerdere recht in de ogen. 'Een fout waaraan ik me schuldig maak?' Hij keek de man vragend aan. 'Ik heb geruchten gehoord, generaal, over de toestand van uw vrouw, maar of u me nu gelooft of niet, ik ben daar niet schuldig aan.'

'Aleta zegt van wel, en voor die belediging, kolonel, zal ik ervoor zorgen dat je strepen je ontnomen worden en dat je zonder eervol ontslag naar huis wordt gestuurd.'

Tyrone vloekte, omdat hij het slachtoffer dreigde te worden van Aleta's wraakzucht. Eindelijk leek het er dan op dat ze zich op hem kon wreken, omdat hij haar zo vaak had afgewezen, maar hij was niet van plan haar beschuldigingen te laten passeren zonder dat hij zich had verweerd, ik stel voor, generaal, dat u achter de waarheid van deze zaak komt voor u verdere stappen onderneemt. Daarmee zult u uzelf en uw vrouw heel wat gêne besparen.'

Generaal Vanderhout bloosde tot in zijn boord, terwijl hij zijn best deed een geschikt antwoord te bedenken waarmee hij de beweerde onschuld van de kolonel kon weerleggen.

'Ik moet nu gaan, generaal,' vervolgde Tyrone kortaf, 'maar als u verder wilt gaan met deze zaak, weest u er dan van overtuigd dat ik getuigen heb, hooggeplaatste officieren, die het aantal keren dat ik de uitnodigingen van uw vrouw heb afgeslagen, kunnen verifiëren. Haar indiscreties zijn mijn zaak helemaal niet, maar ik zal haar niet mijn leven laten ruïneren door de leugens die ze over me heeft rondgestrooid.' Met een korte knik maakte Tyrone een einde aan het gesprek. 'Goedendag, generaal.'

'We zijn nog niet klaar, kolonel Rycroft!' tierde Vincent Vanderhout, toen Tyrone in het rijtuig klom. 'Je zult er nog meer van horen!'

Tyrone vloekte en knarsetandde, toen hij zich achterover in de kussens liet vallen. 'Het is blijkbaar echt waar dat een afgewezen vrouw de beet van een giftige slang heeft.'

'Wat is er gebeurd?' Synnovea keek hem onderzoekend aan of ze een aanwijzing kon vinden voor zijn slechte humeur.

'Aleta is zwanger,' flapte Tyrone eruit, 'en generaal Vanderhout beweert dat hij niet de vader is, dus daarom heeft ze maar bedacht dat ik het ben.' Hij keek haar aan en schudde zijn hoofd, ik ben het niet, Synnovea, dat zweer ik je. Ik heb die vrouw nooit aangeraakt, behalve om haar van me af te duwen.'

Synnovea boog zich voorover en legde zachtjes haar voorhoofd tegen zijn hals, waardoor zijn ergste woede verdween, terwijl ze fluisterde: ik geloof je, Tyre.'

Tyrone wist niet wat hem kwader had gemaakt, Aleksei die Synnovea lastig viel of zijn confrontatie met Vanderhout. Die innerlijk strijd werd door zijn vrouw beslecht.

'Aleksei heeft geruchten gehoord dat je binnenkort weggaat,' vertelde ze hem. 'Hij heeft nu besloten zijn pogingen me in zijn bed te krijgen te hervatten.'

Tyrone leunde achterover, terwijl hij zijn vrouw verbaasd aankeek, en zag haar bezorgdheid. Hij sloeg zijn arm om haar schouders en probeerde haar zorgen zo goed mogelijk weg te nemen. 'Ik zal mannen om het huis neerzetten om je tijdens mijn afwezigheid te bewaken.

Aleksei is niet mans genoeg om het tegen gewapende lijfwachten op te nemen.'

Synnovea keek hem in de ogen. ik zal je verschrikkelijk missen, kolonel!'

'Het is een feit, mevrouw, dat ik mijn hart bij u achterlaat,' fluisterde hij. 'Bewaar het goed voor me.'

ik zal je nooit verraden,' zei ze zachtjes en legde haar hoofd op zijn borst. Ze ging zacht met haar vingers over zijn kin en stelde hem glimlachend van haar gevoelens op de hoogte, ik geloof dat ik van u hou, kolonel.'

Tyrone legde zijn mond op de hare, terwijl hij mompelde: 'En ik, mevrouw, weet zonder enige twijfel dat ik van u hou.'