14

Synnovea's standvastigheid kwam terug met een intensiteit die Aleksei zou hebben geschokt, als hij had geweten dat hij er de aanstichter van was. Haar trots was gekrenkt en ze voelde een overweldigende behoefte om hem zijn spotternij betaald te zetten. Als een ware verleidster bestudeerde ze haar hele verschijning om zich op te maken voor de grote aanval. Vastbesloten om geen genade te tonen, opdat ze niet binnen de kortste keren in het huwelijksbootje terecht zou komen, trok ze haar veters strakker aan, zodat haar slanke middel nog meer ingesnoerd werd, terwijl ze de japon boven de boezem iets los trok, waardoor niet alleen het ademen, maar ook het zicht vergemakkelijkt werd.

Om haar verschijning als hartebreekster compleet te maken, vouwde Synnovea de geschulpte randen van kant naar buiten, zodat de ronde vormen van haar borsten wat gemakkelijker konden worden bewonderd, en liet haar halsketting iets zakken, zodat de grootste hanger verleidelijk in de zijdeachtige spleet bungelde. Ten slotte depte ze wat viooltjeswater op haar hals en oorlellen en liet wat dartele krullen om haar gezicht vallen en dat allemaal voor de man die ze wilde strikken.

Als een frisse voorjaarsbries kwam Synnovea de trap af naar de hal die grensde aan de grote zaal en bleef even bij de ingang staan om haar prooi op te zoeken. Ze zag de kolonel op korte afstand bij een paar mannen staan en gezien de snelheid waarmee zijn blik zich, over hun hoofden heen, op haar richtte, geloofde ze bijna dat hij ongeduldig op haar terugkeer had staan wachten. Zijn blik gleed langzaam en aandachtig over haar heen, alsof hij ieder detail van haar schoonheid in zich opnam, zoals iemand een bijzonder kunstwerk bewondert en taxeert.

Synnovea trilde bij de gevoelens die hij opriep; ze had het gevoel alsof hij haar juist van top tot teen had gestreeld. De warmte steeg naar haar wangen en ze probeerde zich los te maken van de gedachten van het moment, maar de indrukken bleven bestaan en vermengden zich met de herinneringen aan hun eerste ontmoeting, toen hij haar uit de duistere diepten van de poel had getild en ze zich wanhopig aan hem had vastgeklampt, zonder zich bewust te zijn van het effect dat haar naakte lichaam op hem had.

Synnovea haalde diep adem en slaakte een lange, sidderende zucht. Ze raapte al haar wilskracht bijeen om haar koortsachtige fantasieën en verlangens te onderdrukken die zich zo wonderbaarlijk hadden ontwikkeld tot een hevige staat van opwinding. Ze kon zich niet veroorloven toe te geven aan haar nieuwsgierigheid of verliefd te worden, terwijl ze haar verleidingsplan ten uitvoer bracht. Het zou moeilijk genoeg zijn om haar zelfbeheersing te bewaren, terwijl haar bloed kookte en haar lichaam warm werd bij de levendige herinnering aan het moment dat ze naakt in zijn armen lag.

Langzaam slaakte Synnovea nog een trillerige zucht en kwam tot de overtuiging dat ze voldoende gekalmeerd was om Tyrone zonder te beven aan te kijken. Ze was op haar gemak en vol zelfvertrouwen, toen hij met afgemeten passen op haar toestapte. Ze keek op en zag zijn standvastige blik en ondanks haar voorbereidingen, voelde ze hoe een blos omhoog kroop toen zijn vurige ogen zich in de hare boorden. Hij ging vlak naast haar lopen en haar adem stokte toen zijn hand over haar rug gleed - wat haar aangename rillingen bezorgde - en op haar middel bleef liggen waar niemand het kon zien.

'Je bent nu nog mooier dan een eeuw geleden toen je wegging,' fluisterde Tyrone, terwijl hij zich naar haar toe boog om haar zoete geur op te snuiven. 'Of ben ik in die lange tijd gewoon de bijzonderheden vergeten?'

Ze sloeg haar groene ogen naar hem op, toen ze zich realiseerde hoe opmerkzaam hij eigenlijk was. Ze was zich bewust van die vriendelijke blauwe ogen die in de hare tuurden alsof hij alles dat er in haar hoofd omging wilde weten, maar ze wist zeker dat hij haar gedachten niet eens hoefde te lezen. Nog niet het kleinste detail in haar veranderde verschijning was hem ontsnapt.

In werkelijkheid had Synnovea geen idee hoe grondig ze Tyrone in verwarring had gebracht, of hoe blij hij was met haar zinnelijke uiterlijk, terwijl hij verwachtte dat ze met een brede sjaal om zich heen terug zou komen, als een of andere oude vrijster, tot iedere prijs bereid haar deugdzaamheid te bewaken.

'Ik ben als soldaat overal geweest en ik heb heel wat gezien,' zei hij met schorre stem. Hoe opmerkzaam hij was, werd haar alleen maar duidelijker toen zijn blik langs het lijfje gleed dat ze iets losser had gemaakt. 'Maar geen enkele vrouw heeft mijn oog en en mijn geest zo bedwelmd met haar schoonheid als jij, Synnovea. Het kost me grote moeite je niet aan te raken zoals ik wil.'

Met het gevoel dat ze haar doel had bereikt, maar toch voorzichtig om haar prijs niet te snel op te eisen, glimlachte Synnovea innemend terwijl ze haar bonkende hart tot bedaren probeerde te brengen. Het gevoel dat hij haar gaf, was zo volkomen sensueel en het was zeker geen onaangenaam gevoel. 'Mag ik denken dat u me mee wenst te nemen naar uw huis, kolonel?'

'Dat is mijn dierbaarste wens, Synnovea. Alleen al de gedachte aan ons samenzijn beneemt me de adem. Ik herinner me onze eerste heerlijke ontmoeting in het badhuis nog zo goed en ik wil niets liever dan een herhaling daarvan.'

ik denk dat ik dan wel zal moeten oppassen,' mompelde ze zedig. 'U heeft me toen ongeschonden laten vertrekken, maar zoudt u dat een tweede maal toestaan?'

'Het valt zeer te betwijfelen of ik me weer zo zou kunnen beheersen,' gaf Tyrone toe en grijnsde met een charme die haar inmiddels vertrouwd was geworden. 'Maar toch, als een dergelijke gebeurtenis weer zou mogen plaatsvinden, hoop ik wel dat je me bij mijn voornaam zult noemen. Tenslotte hebben we samen genoeg meegemaakt om dat te rechtvaardigen. Vind je het zo moeilijk om Tyrone te zeggen? Of Tyre, als je dat zou willen. Zo noemt mijn grootmoeder me.'

Synnovea liet de naam over haar tong rollen, alsof ze een of andere sappige vrucht proefde. 'Tyrone. Tyre. Tyrone.' Ze glimlachte terwijl ze probeerde te beslissen. 'Totdat ik je beter ken, hou ik het maar op Tyrone.'

'Als hij van jouw lippen rolt, klinkt de naam zoeter dan mede,' verzekerde Tyrone haar, terwijl zijn ogen bijna hongerig aan haar lippen hingen. 'Maar toch zou ik veel liever de zoete nectar van jouw lippen proeven. Het lijkt me een goddelijk feest om jou te leren kussen.'

Synnovea's verrassing uitte zich in een blos van verwarring. Ofschoon het niet fatsoenlijk werd geacht dat een meisje onderlegd was in de kunst van het zoenen, wilde ze hem toch niet het idee geven dat ze een onnozele hals was. 'Waarom denk je dat ik lessen nodig heb?'

Tyrone lachte geamuseerd. 'Vanaf het eerste moment dat ik je zag, meende ik dat je onschuldig was, maar in ieder geval niet iemand met uitgebreide ervaring.' Hij bracht haar vingers naar zijn lippen, terwijl hij haar op warme toon verzekerde: 'En, mijn liefste, ik zou inderdaad jaloers zijn als het wel het geval was.'

Verzoend door zijn uiting van genegenheid en de warme kus die hij op haar vingertoppen gaf, keek Synnovea hem glimlachend aan. 'Moet ik jaloers zijn op alle vrouwen die het jou hebben geleerd?'

Tyrone, die haar behoefte voelde om de vrouwen in zijn verleden te bespreken, gaf haar geen gelegenheid verdere vragen te stellen. 'Hoewel ik jouw schoonheid voor alle andere blikken dan de mijne wens te verbergen, Synnovea, moet ik je toch voorstellen aan een vriend.'

Toen de kolonel zijn hand opstak om iemand aan de andere kant van de zaal te wenken, liet Synnovea langzaam haar blik over de gezichten van de gasten gaan om te zien wie hij wenkte. Er waren een paar kaarsen gedoofd om de juiste sfeer te creëren voor een oude, eenvoudig geklede, blinde man die een ballade zong over een prinselijke krijgsheer en een mooie maagd.

Degene die op het handgebaar reageerde, was een Rus die bij een jong meisje en haar vader aan de andere kant van de zaal stond. Nadat hij de kolonel had zien wenken, verontschuldigde de man zich bij het stel en baande zich een weg tussen de gasten door, terwijl Tyrone Synnovea bij de arm nam en haar verder van de deur wegleidde. Zachtjes sprekend om de zanger niet te storen, stelde hij de man voor die voor hem bleef stilstaan.

'Mag ik mijn onderbevelhebber voorstellen, kapitein Grigori Tverskoy... gravin Synnovea Zenkovna.'

Grigori maakte een sierlijke buiging en antwoordde attent in het Engels. 'Het is me een eer eindelijk met u kennis te maken, gravin.' Toen hij weer rechtop stond, schonk hij haar een vrolijke glimlach. 'Ik ben ervan overtuigd dat u me zich niet meer herinnert, aangezien u op dat moment nogal met Ladislaus in de weer was, maar ik had het geluk me onder degenen te bevinden die u te hulp schoten, nadat uw rijtuig was aangevallen door de bende struikrovers. Natuurlijk komt kolonel Rycroft alle eer toe, want hij liet ons detachement omkeren en stuurde ons op onderzoek uit naar de oorzaak van de geweerschoten die we hoorden.'

Synnovea lachte luchthartig. 'Ik denk dat ik u niet hoef te vertellen hoe dankbaar ik ben voor uw hulp, kapitein, en uw commandant voor zijn plichtsbesef.'

'Ik geloof oprecht, gravin, dat kolonel Rycroft een groot genoegen schept in het feit dat hij degene was die u heeft gered. Hoewel hij een aantal boyarina's bijna dezelfde dienst heeft bewezen, toen zij een paar dagen voor de overval op uw rijtuig werden overvallen door schurken, leek het zijn vurigste wens een dergelijke mogelijkheid te ontkennen, toen ze hem uitnodigden hem aan hun vader voor te stellen, zodra we terug waren in Moskou.'

Tyrone trok uitdagend een wenkbrauw op, terwijl hij naar de man grijnsde en hem, met een schuine blik naar Synnovea, op zijn beurt goedmoedig terugplaagde. 'Er was er in ieder geval één bij die, meer nog dan haar zusters, moeite had met door een deuropening te gaan. Niettemin was ze erop gebrand Grigori tot echtgenoot te nemen en om zichzelf te redden, verstopte hij zich in het rookhuis totdat ze haar speurtocht opgaf en met haar zusters vertrok.' Tyrone keek op en toen hij zag dat het meisje dat naast prins Zherkof stond, verlegen in de richting van de kapitein keek, knikte hij haar even toe. 'Ik zie dat er nog iemand staat te smachten naar je aandacht, Grigori. Je schijnt nogal een aantrekkingskracht te hebben op mooie jongedames.'

Grigori begon breed te glimlachen, toen zijn ogen het meisje vonden dat verlangend naar hem stond te staren. Hij wendde zich weer tot zijn commandant en verontschuldigde zich, terwijl hij zijn hakken tegen elkaar sloeg. 'Aangezien we morgen vrij zijn, kolonel, zal ik niet met u teruggaan in het gehuurde rijtuig. Ik heb de uitnodiging van prins Zherkof aangenomen om vanavond mee naar zijn huis te gaan en te praten over het dorp waar we allebei zijn opgegroeid.'

Met een ironische glimlach keek Tyrone de kapitein na, die zich terughaastte naar het meisje en haar vader. 'Ik geloof waarachtig dat de prinses Grigori voor zich heeft gewonnen,' merkte hij. 'Anders zou hij wel naar de stal hollen om zich te verstoppen.'

'Misschien moet ik ook wel blij zijn dat je hier bij me bent en je niet ergens verstopt,' merkte Synnovea op, terwijl ze een fraaie wenkbrauw optrok.

Tyrone moest lachen om het idiote idee dat hij haar aanwezigheid zou ontvluchten. 'Als ik jou was, vrouwe, zou ik me beschouwen als degene die achterna wordt gezeten. Als ik het nog duidelijker moet maken, ik hunker naar je gezelschap.'

Als reactie op zijn verklaring lachte Synnovea zachtjes en was zich ervan bewust dat hij zijn vingers om de hare vouwde. Hij nam haar mee naar de andere kant van de zaal, waar ze de troubadour beter konden zien en koos een plekje vlakbij een erker die op de tuin uitkwam. De deuren stonden open en de zoete geur van bloesems dreef op een zacht briesje naar binnen en terwijl zij tweeën zo volledig in elkaar opgingen, realiseerde Synnovea zich dat ze niet rilde door de frisse avondlucht. Ze kon zijn nabijheid niet negeren, noch voelde ze de neiging om zich af te wenden van zijn blik die openlijk dwaalde naar waar zijn handen niet mochten komen. Hoewel hij ieder detail van haar in zich opnam, deed hij geen poging zijn fascinatie te verbergen en zij keek hem glimlachend aan.

'Hongert u zo naar mijn gezelschap, kolonel, dat u me als avondeten moet verslinden?'

'Als we alleen waren, Synnovea,' mompelde Tyrone met schorre stem, 'dan zou ik je laten zien hoe hongerig ik ben. Tot dat moment moet ik me met de enige manier die ik tot mijn beschikking heb, tevreden stellen.'

Het lied ging nog steeds door en terwijl de zachte stem zijn wonderbaarlijke, betoverende verhaal weefde, bleef Synnovea zich ademloos bewust van de belangstelling van haar metgezel en haar eigen opwinding. Ze had gehoopt haar verleidelijke web zo strak om Tyrone Rycroft te spinnen dat hij volkomen overgeleverd zou zijn aan haar listen, maar nu was ze toch geneigd te denken dat het doel niet zozeer in haar eigen handen lag, maar in de zijne. Niettemin ging ze, omdat ze nog steeds bang was dat het zou mislukken, door met haar spelletje en daagde hem uit met een nog intiemere blik op haar boezem door op haar tenen te gaan staan en zich voorover te buigen om in zijn oor te fluisteren.

'Heb je de tuin al gezien? Hij is prachtig, zelfs 's avonds.'

Synnovea deed een stap achteruit, terwijl ze hem uitnodigend toelachte en danste sierlijk bij hem weg.

Enkele discrete momenten later kwam Tyrone de tuin in. Eerst klonk zijn stap behoedzaam, toen hij over de maanverlichte paden tuurde en de schaduwen met zijn blik doorboorde en toen ontdekte hij wat hij zocht, halfverborgen in het geschakeerde licht. Binnen luttele seconden stond hij voor Synnovea en even keek hij onderzoekend naar haar opgeheven gezicht en de doorschijnende ogen die zijn eigen verlangens leken te weerkaatsen. Toen daalde zijn mond op de hare neer in een wilde, hartstochtelijke kus, die dezelfde uitwerking op haar had als een welgemikte voltreffer. Hun zuchten vermengden zich en werden één, terwijl zijn mond gretig de hare bespeelde, zachtjes strelend, zijn tong teder zoekend naar haar respons totdat ze zich oprichtte en haar armen om zijn nek sloeg. Zijn kus was ontegenzeggelijk doeltreffender dan de reeks vrouwelijke verlokkingen die ze op hem had willen afvuren. Het was een zoet-opwindende, koppige wijn, bedwelmender dan enige drank die ze ooit had geproefd.

Met een trillende zucht wendde ze haar gezicht af om vanuit hogere sferen weer met beide benen op de grond te komen. Ze was duizelig door de intensiteit van zijn vurigheid en toch was hij de enige stabiele factor in haar tollende wereld aan wie ze zich kon vastklampen. Er ging een warme rilling door haar heen, toen zijn lippen haar oor vonden en zachtjes aan haar oorlelletje knabbelden. Zijn open mond gleed langs haar blanke hals naar beneden en schroeide haar huid met verzengende kussen en tedere likjes met zijn tong. Synnovea deed haar ogen dicht, overmand door het genot van zijn kussen en verrukt door deze eerste confrontatie met sensuele genoegens. De verleiding was te groot voor Tyrone. Hij wachtte een fractie van een seconde voor hij zijn lippen op de volheid boven haar japon drukte. Synnovea's adem stokte in haar keel. Zijn stoutmoedigheid gaf overduidelijk uiting aan zijn mannelijke hartstocht, maar toch kwam haar verontrusting niet voort uit de bescheidenheid van een onschuldige maagd. In plaats daarvan werd deze aangewakkerd door de oplaaiende vlam van extase die door haar lichaam zinderde. O, zijn lippen de vrijheid geven om over haar borsten te glijden was veel opwindender dan hem een paar blikken in haar decolleté gunnen. Toch legde ze uit voorzorg haar hand tegen zijn borst, zodat ze de gelegenheid zou hebben te vluchten, als het nodig mocht zijn.

Tyrone's tactiek had zich gedurende zijn jarenlange ervaring als soldaat en als minnaar en echtgenoot gevormd. Hij had de weg van de overwinning lang genoeg bewandeld om de regels van het spel uit zijn hoofd te kennen, of het nu in bed met een vrouw was of op het slagveld met de vijand. Wanneer er geen duidelijke weerstand werd getoond, was hij het gewend geraakt aan te nemen dat zijn tegenstander zich wilde overgeven en zodoende beschouwde hij Synnovea's terughoudendheid als instemming. Toch was hij iemand die behoedzaam te werk ging totdat hij zeker was van zijn positie en terwijl hij zijn hoofd oprichtte, zocht hij haar lippen opnieuw met een vuur dat ze niet scheen te kunnen weerstaan.

Tyrone realiseerde zich dat hij een kleine overwinning had geboekt, toen de hand die tegen zijn borst rustte naar boven gleed en achter zijn nek glipte. Hij glimlachte inwendig, toen de slanke vingers door het korte haar in zijn nek gleden, maar hij hield zich in bedwang en liet een ogenblik voorbijgaan voor zijn mond verder ging, terwijl haar lippen brandden van het vuur van zijn kussen. Hij proefde weer de geurige zachtheid van haar hals en durfde verder te gaan naar een nog zachter, uitdagender gebied.

Synnovea hield haar adem in, toen zijn kussen zo licht als veertjes over haar borsten zweefden, maar ze was nauwelijks voorbereid op de verwoestende aanval die hij op het punt stond uit te voeren. Voor ze zich kon terugtrekken en hem preuts terechtwijzen voor zijn euvele moed, glipte zijn hand in haar lijfje. Ditmaal slaakte ze een kreet toen zijn warme, begerige hand zich om haar borst sloot, die vervolgens aan de koele avondlucht en de verzengende hitte van zijn open mond werd bloot gegeven.

'Nee, heer! Niet doen!' Haar geschokte gefluister klonk wanhopig door de nacht, terwijl haar gevoel voor betamelijkheid zich uit alle macht verzette. 'Het is niet netjes!' Ze wilde hem van zich afduwen, maar de arm die hij om haar heengeslagen had, hield haar tegen.

'Lieve Synnovea, weet je dan niet hoe ik naar je verlang?' fluisterde hij tegen haar warme huid. 'Ik word gek van mijn verlangen naar jou. Geef je aan me over, mijn liefste.'

Synnovea had van haar leven nog nooit zulke wilde, wellustige gevoelens ervaren, toen zijn warme tong langzaam haar tepel streelde. Ze had het gevoel dat ze verteerd werd door het vloeibare vuur dat zich door haar lichaam verspreidde. De verrukking die werd opgewekt door de broeierige warmte van zijn mond overstemde de wil om zich te verzetten, terwijl ze genoot van iedere liefkozing die haar hele wezen doortrok.

Tyrone verlangde naar veel meer dan alleen een vleugje van zoveel zoetheid. Hij hief zijn hoofd op en keek onderzoekend in de groene kijkers of hij daar enig spoor van angst of aarzeling vond en kwam tot de conclusie dat er niets in viel te lezen dat hem van zijn doel kon afbrengen.

Synnovea was verbijsterd over haar eigen bereidheid zich aan hem over te geven, maar ergens in haar achterhoofd was nog wel iets van gezond verstand overgebleven en ze realiseerde zich dat het ongelofelijk dom zou zijn toe te geven aan één moment van onbezonnen hartstocht. Ze deed alle mogelijke moeite haar hoofd erbij te houden, toen ze haar armen om zijn nek sloeg en haar gezicht tegen het zijne legde. 'Alsjeblieft niet hier, Tyrone. Als je wilt, ga ik wel mee naar je kamers.'

Bang de hartstochtelijke betovering van het moment te verbreken en op haar te vertrouwen wanneer haar hartstocht was bekoeld, staarde hij haar aan, zich pijnlijk bewust van de honger in zijn lendenen. Hij moest zijn begeerte in haar warme vrouwelijkheid bevredigen voor hij door de kwelling zou worden verscheurd. Toen hij het uitstel en de kansen dat ze hem weer zou verlaten, overwoog, wist hij dat hij niet nog langer op haar kon wachten.

'Ik heb je nu nodig, Synnovea. Ik kan niet wachten.' Zijn zachte, schorre smeekbede gaf amper de kwelling weer die hem teisterde. Hij werd overmand door hartstocht, toen hij zijn mond op haar borst drukte en opnieuw de zoete godenspijs van haar huid proefde.

Synnovea voelde zich bezwijken en even vergat ze alles, behalve de extase van het verslonden worden door de hete golven van genot die haar overspoelden. Met het laatste restje wilskracht dat ze nog bezat, kwam ze weer met beide benen op de grond.

'Wil je een maagd zo openlijk instrueren?' fluisterde ze in zijn oor. 'Waar we zo gemakkelijk kunnen worden ontdekt door iedereen die hier toevallig langskomt?'

Hoewel hij grote tegenzin voelde het moment langer uit te stellen, richtte Tyrone zich op en liet zijn hoofd achterover zakken, terwijl hij worstelde met zijn dringende behoefte. Ze had natuurlijk gelijk. De tuin was geen plaats waar geliefden zich te goed konden doen aan elkaars hartstocht. Ze verdiende veel beter, dacht hij, al was het alleen maar omdat hij haar meer begeerde dan welke vrouw hij ook had gekend, met inbegrip van Angelina. Hij had drie jaar of langer geduld gehad met zijn maagdelijke bruid. Het minste dat hij met dit meisje kon doen was haar met dezelfde consideratie behandelen.

'Het kost me grote moeite om te wachten, Synnovea, maar als dit is wat je wil, dan zal ik je wens eerbiedigen.' Hij kuste haar weer hartstochtelijk en liet haar voeten op de grond glijden. Hij keek met hard bevochten toegeeflijkheid toe, terwijl ze haar evenwicht vond en haar kleren in orde bracht. 'Wil je nu met me meekomen?' drong hij aan. 'De koets die ik heb gehuurd staat hiervoor te wachten.'

'Ik smeek je nog een ogenblik geduld te hebben,' fluisterde Synnovea, toen ze weer op adem was. Ze trilde nog steeds en kon op geen enkele manier het brandende verlangen dat hij in haar lichaam had opgewekt, negeren. 'Als je hier op me wacht, dan kom ik terug zodra ik me heb omgekleed en een mantel heb gepakt.'

'Maar dat is toch niet nodig,' zei Tyrone, die hun samenzijn zo snel mogelijk wilde bewerkstelligen. 'Ik zal je warm houden en aan die jurk heb je ook niet veel meer als we eenmaal in mijn huis zijn.'

Synnovea bloosde bij zijn insinuatie. Het idee dat ze haar kleren zou uittrekken vervulde haar met wellustige visioenen van hen allebei volledig naakt. Bij de dreiging van een nieuwe confrontatie met zijn naakte mannelijkheid besloot ze bijna de gelegenheid voorbij te laten gaan, maar ze kon haar enige kans om zich vrij te maken van prins Wladimir en om Aleksei's plannen te dwarsbomen, niet zomaar voorbij laten gaan. Haar gefluister klonk aarzelend toen ze zich verontschuldigde. 'Ik wilde mezelf gereedmaken voor jou.'

Tyrone gaf aan haar verzoek toe, omdat hij het wel begreep. Ze had het recht zich voor te bereiden en naar hem toe te komen wanneer zij klaar was hem te ontvangen. 'Nog een kus voor je weggaat.' Hij sloeg zijn armen om haar heen en drukte haar tegen zich aan. 'Hier moet ik het voorlopig even mee doen.'

Tyrone kreunde bijna van frustratie toen hij haar zag wegvluchten. Hij ijsbeerde en probeerde aan andere dingen te denken om zijn pijn te verzachten, maar hij wist dat als ze niet terugkwam, het moeilijk voor hem zou zijn de lange rit naar huis alleen te verduren. Hij had zich nog nooit aan een vrouw opgedrongen, maar gezien het effect dat Synnovea op hem had, zou hij sterk in de verleiding komen haar in haar kamers op te zoeken.