21

Als Tyrone zich ooit had verbeeld dat hij iedere gram energie die hij bezat, gebruikte om indruk te maken op de tsaar, besefte hij nu maar al te snel dat het veel meer concentratie en doorzettingsvermogen vergde om niet steeds aan Synnovea te denken wanneer hij niet bij haar was, dan hij ooit had besteed aan het bereiken van zijn eerste doel. Zijn strijd om een zwijgzame houding te bewaren en het zware bombardement van verlokkingen van zich af te laten ketsen was zo groot, dat hij er zelfs even over dacht om zich in zijn oude huis terug te trekken, eenvoudigweg om wat rust te krijgen, want hij was ten einde raad om een doeltreffende uitweg te vinden voor de verleidelijke prikkelingen die hij in de slaapkamer moest ondergaan. Als zijn rug volledig genezen was geweest en zijn lenigheid teruggebracht tot een peil dat hem vertrouwen gaf in zijn bekwaamheid om een gevecht op leven en dood aan te gaan, zou hij er, onmiddellijk nadat hij weer aan de slag was gegaan, op uit zijn getrokken om Ladislaus te zoeken. Hij wilde zichzelf eenvoudigweg het ongenoegen in zijn eigen bed te worden verslagen besparen, vooral zo snel nadat hij zo dom was geweest de tsaar te smeken zijn verzoek in te willigen.

Het werd een deel van de dagelijkse routine om samen met Natasha te ontbijten, wier gewoonte het was om voor dag en dauw op te staan. Daarna verliet hij het huis om tot lang nadat het avondmaal was afgelopen weg te blijven en sleepte zich dan pas, volledig uitgeput, naar huis. Hij bracht vervolgens een uur of wat in de stal door, waar hij de zwarte hengst die Ladislaus had achtergelaten eten gaf en borstelde en ook de prachtige bruine hengst - die hij hoofdzakelijk reserveerde om staaltjes vakkundig paardrijden ten beste te geven, waarmee hij hoopte zijn manschappen te inspireren, en voor de parades die hij voor de tsaar uitvoerde. De bruine hengst was er één van een koppel dat hij uit Engeland had meegebracht en waarmee hij zou terugkeren, als hij of het dier dan nog zou leven.

Eindelijk, nadat hij de stal had verlaten, ging hij het huis binnen en hoewel hij grote behoefte had aan een bad, at hij eerst zijn eten op in de keuken, waar Danika en Synnovea hem bedienden. Hij wist zeker dat hij heel wat minder aandacht aan de serveerster en heel wat meer aan zijn eten zou hebben geschonken als Danika de enige was geweest die zijn maaltijd verzorgde, want zelfs al was hij hondsmoe, hij kon de verrukkelijke aanblik en de geur van zijn vrouw niet negeren wanneer ze zich over hem heen boog of langsliep.

Na de maaltijd liet hij zijn gepijnigde lichaam in een gloeiendheet bad zakken voor hij eindelijk de trap opging naar hun slaapkamer. Eenmaal daar aangekomen liet hij zich op het bed vallen, gelukkig te moe om zelfs maar te praten. Zijn enige tegemoetkoming aan Synnovea's echtelijke neigingen was dat hij het goed vond dat ze zijn rug met een verzachtende zalf insmeerde om de korsten en de huid soepel te houden en de littekenvorming tot een minimum te beperken. Hiervoor trok hij zijn nachthemd uit en ging op zijn buik op het bed liggen, nadat Synnovea het bovenlaken en de deken keurig had teruggeslagen. Het duurde niet lang voordat hij door haar zachte massage ontspande en terwijl ze zijn gespannen spieren bleef masseren, werd zijn ademhaling steeds dieper totdat hij door haar zachte behandeling in slaap viel.

Het was tijdens deze momenten dat Synnovea gevoelens begon te koesteren die op een plezierige wijze verbonden zijn aan het getrouwd zijn. Geen enkel hard verwijt verstoorde de onuitgesproken harmonie tussen hen, terwijl ze voor haar man zorgde en, ook al was ze dan nog niet echt zijn vrouw geworden, Tyrone schonk haar toch de voorrechten en de vertrouwdheid van een echtgenote door zich aan haar zorgen over te geven. Ze betwijfelde, na getuige te zijn geweest van zijn afwijzing van Aleta, of hij de vrouw de intimiteit zou hebben laten genieten van het aanraken van zijn naakte lichaam en daarom voelde Synnovea zich getroost door de ongedwongen manier waarop hij zich aan haar zorgen overleverde, ook al was ze hem niet bepaald dankbaar voor zijn voortdurende terughoudendheid.

Tegen het einde van de daarop volgende week verraste Tyrone haar door voor de verandering eens een keer vroeg thuis te komen. Ze was in hun suite, toen ze hem over de weg naar het huis zag rijden en nadat ze snel een blik in de spiegel had geworpen, haastte ze zich naar beneden en bleef bij de achterdeur wachten. Ze trok de hoofddoek, het schort en de boerenrok recht die ze die ochtend had aangetrokken om Natasha te helpen met het uitzoeken van spullen die lagen opgeslagen, slenterde ze op haar gemakje over het pad dat naar de stal leidde en stapte door de openstaande deuren.

Tyrone merkte niet onmiddellijk dat ze binnenkwam, want hij ging op in het wassen van de lange staart van de vos. Hij stond met zijn rug naar haar toe en pas toen Synnovea naar de andere kant van de stal liep waar hij aan het werk was, zag hij vanuit zijn ooghoek een beweging en keek op. Zoals ze altijd deden wanneer ze in de buurt kwam, gleden de porseleinblauwe ogen langzaam over haar verschijning. Tyrone bleef de zeep in de staart van de hengst wrijven, terwijl hij de tijd nam om met genoegen naar zijn vrouw te kijken. Hoewel ze aarzelend glimlachte, bleef ze naar hem kijken terwijl er een blos over haar wangen kroop onder zijn vorsende blik.

'Je bent vroeg thuis,' merkte Synnovea op, omdat ze niet wist wat ze moest zeggen. Haar eigen blik vloog naar het hemd dat van zijn lichaam af hing en bewonderde de aanblik die hij haar bood.

Tyrone knikte naar het einde van de stal waar hij een emmer had neergezet die hij eerder tot de rand toe had gevuld. 'Kun je die emmer hier brengen en langzaam het water over de staart gieten, zodat ik hem kan uitspoelen?'

Blij met een excuus om dichtbij hem te zijn tilde Synnovea de zware emmer op en beet op haar onderlip, terwijl ze zich concentreerde op haar moeizame taak. Ze zette haar voeten ver uit elkaar, terwijl ze de emmer hoog optilde en de aanwijzingen van haar man volgde. Omdat ze meer naar de man keek dan naar het water toen het over de staart stroomde, merkte ze niet dat haar slofjes doorweekt raakten totdat ze de nattigheid door haar donkere kousen heen voelde. Ze keek omlaag en zag dat de slofjes doornat waren.

'Hier, geef mij die emmer maar,' zei Tyrone terwijl hij zijn hand uitstak om hem over te nemen. 'Je wordt helemaal nat.'

'Nee, wacht maar! Dan doe ik mijn schoenen uit,' zei Synnovea terwijl ze de emmer aan de kant zette. Ze haastte zich naar het andere einde van de stal, waar ze de doorweekte slofjes en haar kousen uittrok en vervolgens de zoom van haar japon en onderrokken tussen haar tailleband stopte, zodat ze haar verleidelijke, lange benen toonde.

Nu was het Tyrone's beurt om afgeleid te worden door wat zijn vrouw liet zien. 'Je vat nog kou,' waarschuwde hij haar, toen hij haar kleine blote voeten door het water zag stappen, toen ze terugkwam om haar taak af te maken. 'Dan krijg ik de schuld omdat ik je gevraagd heb me te helpen.'

'O, maar ik wil het ook,' antwoordde Synnovea onmiddellijk en trok haar smalle neus op toen ze een voorzichtige blik op de stenen vloer van de stal wierp. 'Trouwens, ik maak me er veel zorgen over dat ik niet in iets anders stap.'

Tyrone grinnikte zachtjes, toen hij de staart van het paard spreidde onder het verse water dat zij erover goot. 'Ik wist niet dat u zo tuttig was, mevrouw.'

'Er zijn een paar dingen die ik altijd probeer te vermijden,' gaf Synnovea toe. 'In paardenpoep trappen is er één van.'

Tyrone moest lachen om haar grapje en bedacht dat hij zich nooit eerder had gerealiseerd dat het wassen van een paardenstaart zo aangenaam kon zijn. Ze toonde zich bereid hem op alle mogelijke manieren te helpen, terwijl hij beide paarden verzorgde en gedurende die tijd waren ze in staat zich in elkaars gezelschap te ontspannen en te genieten van de harmonie die er tussen hen bestond.

Toen hij de laatste lantaarn die bij de stallen hing uitblies, zag Tyrone dat zijn vrouw een blik vol afkeer op het met stro bezaaide pad wierp dat naar de deur leidde. Grinnikend van plezier kreeg hij medelijden met haar en zei dat ze haar sokken en schoenen in de zak van haar schort moest stoppen en op een krukje moest gaan staan, vanwaar hij haar, tot haar grote genoegen, op zijn rug tilde.

'Ik heb niet meer paardjegereden sinds ik klein was,' vertelde Synnovea hem giechelend. Zo betoverend als een klein meisje dat met haar vader aan het stoeien is, sloeg ze haar armen om zijn nek en fluisterde in zijn oor. 'Maar laat niemand ons zien, Tyrone. Misschien begrijpen ze mijn gebrek aan betamelijkheid niet.'

'Het is ons geheim, mevrouw,' zei hij en grinnikte haar over zijn schouder toe.

'Goed zo!' Ze lachte verrukt om de intimiteit van het moment en drukte zich, voorzichtig om zijn rug te ontzien, tegen hem aan. Haar rechterhand gleed onder zijn hemd, waar haar vingers met een vertrouwd gebaar zijn borst streelde, terwijl ze zachtjes een Russisch kinderliedje in zijn oor zong.

Toen veranderde haar stemming; ze lachte en terwijl ze met haar blote onderbenen langs zijn heupen heen en weer zwaaide, wiebelde ze genietend met haar tenen. Ze boog zich weer over hem heen en fluisterde plagerig: 'Is het net zo leuk voor een man om paard te rijden als het voor mij is om jou te berijden?'

Ergens halverwege had Tyrone zijn remmingen van zich afgegooid en kneep haar nu in de billen, wat giechelende gilletjes ontlokte aan het vrolijke wezentje dat op zijn rug reed. 'Rustig, me /rouw,' verzocht hij haar lachend. 'We zijn bijna bij het huis en met uw gegiechel staat straks iedereen uit de ramen te kijken.'

'Jammer dat het te koud is in de tuin,' mompelde ze in zijn oor, toen ze dacht aan hun eerste avontuur daar. 'Ik zou wel eens willen zien waar je me mee naar toen zou hebben genomen als we waren gebleven om te vrijen.'

De kokette uitnodiging ging niet onopgemerkt voorbij en juist toen Tyrone van plan was zich om te draaien en een plekje te zoeken, zag hij Natasha glimlachend in de deuropening staan. Door het kortstondige gevoel van afkeer dat hij op dat moment tegenover van de vrouw voelde, realiseerde hij zich hoe dicht hij bij het negeren van zijn voornemen en het bevredigen van zijn lusten was geweest. Hij wist dat zijn ergernis alleen maar werd gewekt door het feit dat Natasha hen net op het verkeerde moment stoorde en niet door de vrouw zelf. Hij verdreef ieder gevoel van ergernis en wees zijn vrouw op degene die hen stond op te wachten. 'We zijn ontdekt, mevrouw.'

'Wat jammer,' zuchtte Synnovea teleurgesteld. 'We waren er zo dichtbij... en nu ben ik bang dat je nooit meer zult afmaken wat je begonnen bent.'

Tyrone liet haar opmerking zonder commentaar passeren toen Natasha hen tegemoet kwam lopen, maar hij vroeg zich in gedachten vaak af wat het eindresultaat zou zijn geweest als hij de tijd had gekregen om haar volledig te ontmaagden en hun hartstocht te vervolmaken.

Later die avond vertelde hij haar achteloos dat er de volgende ochtend een parade en wapenschouw zouden worden gehouden in het Kremlin en dat verschillende huzarencompagnies een voorstelling zouden geven voor de tsaar en zijn buitenlandse gasten. Aangezien hij een belangrijke rol had gespeeld in de voorbereidingen voor de voorstellingen die bijna een regelmatig terugkerend evenement begonnen te worden, zouden hij en zijn manschappen op de voorgrond staan bij de presentatie. Ze werd verwacht aanwezig te zijn, samen met de andere officiersvrouwen, en gezien het feit dat het een openbare voorstelling was, kon ze Natasha uitnodigen of wie ze maar wilde meenemen.

'Zelfs Ali mag meekomen,' voegde Tyrone eraan toe, terwijl hij de kleine dienstbode toelachte die naar de deur van de kleedkamer was gesneld om te luisteren. 'Veel van de andere vrouwen nemen kindermeisjes mee om voor de kinderen te zorgen. Ik denk dat Ali het uitstapje wel leuk zal vinden.'

Toen ze het stralende gezicht van de dienstmeid zag, antwoordde Synnovea afkeurend: 'Nu u uw best heeft gedaan haar op de hoogte te stellen, heer, betwijfel ik of ik haar nog bij het evenement vandaan zou kunnen houden.'

'Is er nog iets dat u wenst voor u naar bed gaat, heer?' vroeg Ali gretig, met haar gebruikelijke genegenheid voor hem.

'Dank je, Ali, maar ik heb momenteel alles wat ik me maar kan wensen.'

'Dan wens ik u goedenacht, heer... en hetzelfde voor u, mevrouw.' Ze liep met haar gebruikelijke bedrijvigheid de kamer uit en deed de deur achter zich dicht, nadat ze Tyrone nog een knipoog had toegeworpen over haar schouder.

'Je zou nu toch wel moeten weten hoezeer Ali je is gaan aanbidden,' merkte Synnovea op, terwijl ze haar kamerjas uittrok en over een stoel slingerde. Ze kroop naar het midden van het bed, ging op haar hurken zitten en keek naar hem, terwijl hij zijn beste militaire uitrusting voor de volgende dag klaarlegde. 'Je verwent haar zo dat ze bijna onmogelijk is geworden om mee samen te leven.'

Tyrone zei niets, terwijl hij zijn wambuis over de leuning van een stoel hing en keek zijn vrouw vervolgens fronsend aan. 'Wat heeft ze gedaan dat je je zo aan haar ergert?'

'Ze laat me rustig in de steek, als het nodig is, om aan jouw behoeften tegemoet te komen. Nota bene! Ze kan zelfs over niemand anders praten dan over jou!'

ik snap het.' Er verscheen een vreemde geamuseerde glimlach om Tyrone's lippen, ik kan me voorstellen dat u dat ergert, mevrouw.

Het waren eigenlijk meer de dringende raadgevingen van de meid die bedoeld waren om haar aan te sporen meer tegemoet te komen aan alle wensen van haar echtgenoot, die Synnovea bijzonder frustrerend vond. Hoe kon ze de dingen als echtgenote doen waartoe Ali haar probeerde te bewegen, wanneer Tyrone haar vrijwel links liet liggen? ik begin te beloven dat jullie tweeën samenspannen. En nu begint Natasha het ook al voor jou op te nemen, omdat ze ook een van je bewonderaarsters is geworden. Danika heeft me trouwens verteld dat jullie iedere ochtend samen ontbijten. Ik vraag me af wat daar bekokstoofd wordt. Niet veel goeds voor mij, durf ik te wedden.'

'Uw situatie is niet zo schrijnend als u doet voorkomen, mevrouw. Ali en Natasha zullen altijd uw beste en trouwste vriendinnen zijn.'

In afwachting van de rugmassage die ze hem nog steeds gaf, had Synnovea de zalfjes en een paar kleine, schone handdoeken op een blad verzameld, dat nu op het bed naast haar stond. Ze wachtte alleen maar tot hij zijn lange lichaam naast haar zou uitstrekken, maar Tyrone treuzelde nogal lang toen hij naast het bed bleef staan om nog een slok van de bisschopswijn te nemen die ze voor hem had ingeschonken en om wat langer te genieten van de aanblik die ze bood.

Afgelopen middag was de laatste druppel gebleken voor Tyrone's verdraagzaamheid tegenover zijn eigen domheid. Hij was het domme spelletje van onthouding volkomen beu en was vastbesloten om er op de juiste manier een einde aan te maken. Misschien zou het wel zo eervol zijn om eerst naar de tsaar te gaan, voor hij met zijn vrouw naar bed ging, en hem te bekennen dat hij van gedachten was veranderd en dat hij zijn verzoek wilde intrekken, dan zou hij de komende jaren niet zo snel geneigd zijn zichzelf te zien als een man die uiteindelijk toch ten prooi was gevallen aan de onweerstaanbare krachten van de vrouwelijke verleiding. Toch leek het hem onwaarschijnlijk dat hem een audiëntie bij de tsaar werd toegestaan voordat zijn zelfbeheersing eindelijk knapte, want die mogelijkheid hing vanmiddag al in de lucht.

'Misschien moet ik me zorgen maken over die ochtendlijke intermezzo's tussen Natasha en jou.' Ondanks het feit dat de gravin en zij dikke vriendinnen waren, voelde Synnovea zich gekwetst door de wetenschap dat Tyrone haar eigen aanbod om samen met hem te ontbijten had afgeslagen, maar nu wel samen met de oudere vrouw ontbeet.

'Hoezo?' Tyrone keek haar stomverbaasd aan.

Synnovea haalde met een zakelijk gebaar haar schouders op. 'Wanneer een vrouw zo mooi is als Natasha doet leeftijd er eigenlijk niet toe. Trouwens, negen jaar is niet zoveel. Je geniet duidelijk meer van haar gezelschap dan van het mijne.'

'Dat is wel een erg vergezocht idee, Synnovea,' lachte Tyrone ongelovig. Hoe kon ze denken dat zoiets waar zou zijn, terwijl hij in zijn hele leven nooit dergelijke woeste emoties had ervaren, die ze hem momenteel liet doormaken.

'Je hoeft je zorgen te maken over wat Natasha en ik bespreken, Synnovea. We hebben dezelfde neiging als Ali om onze gespreksstof tot één onderwerp te beperken. Het enige waar we ooit over praten, dat ben jij.' Met zijn glas in zijn hand gebaarde hij naar haar. 'Dankzij Ali en Natasha weet ik waarschijnlijk meer over je dan zij apart van je weten. Zo weet ik van Natasha dat je al heel wat kandidaten hebt teleurgesteld, om nog maar niet te spreken van verschillende hooghartige Franse diplomaten die dachten dat je een of ander ongeschoold, onnozel wicht van de Russische steppen was.'

Synnovea stak haar kin geërgerd in de lucht. 'Dan zul je me onderhand wel goed begrijpen,' merkte ze vinnig op. Ze voelde zich beledigd over het feit dat Natasha blijkbaar bereid was over zaken in het verleden te praten die haar nog steeds dwars zaten. Ze was niet erg vriendelijk geweest tegenover die schijnheilige lummels die haar wellustige blikken hadden toegeworpen en hadden geprobeerd in slecht uitgesproken Russisch met haar te praten, terwijl ze in het Frans tegenover hun metgezellen tekeer gingen over het schandalige gedrag van boyarina's die de neiging hadden om naakt met andere mannen in openbare badhuizen te baden.

'Uw gedachtekronkels zijn te ingewikkeld voor een eenvoudige vent, mevrouw,' antwoordde Tyrone op haar veronderstelling. 'Maar misschien ben ik niet de enige die u moeilijk te doorgronden vindt. Ik denk dat er momenten zijn dat u Natasha ook in verwarring brengt en, zo durf ik te gissen, uzelf ook.'

Synnovea zweeg lange tijd terwijl ze nadacht, voor ze bereid was toe te geven dat ze inderdaad die zwakheid bezat. 'Het is waar dat ik mijn ware emoties niet altijd kan onderscheiden. Soms wordt mijn respect voor iemand gehuld in gevoelens van genegenheid totdat degene die mijn achting heeft gewonnen, me probeert te kussen of een andere liefdevolle reactie van me verwacht en dan voel ik hoe ik mijn stekels opzet. Dan moet ik mijn afkeer verbergen om niet het zelfvertrouwen en de hoop van degene die ik eerst hoogachtte, de grond in te boren. Er zijn er een paar geweest die mijn afnemend enthousiasme gewaar werden en zij hebben me spottend ijskoningin genoemd.' Ze hief haar handen in een dramatische weergave van iemand die zich van geen kwaad bewust is. '"Het is geen zachtaardig sneeuwkoninginnetje!" klaagden ze dan om hun gekwetste trots te sussen. "Ze is veel te koud en gereserveerd!"'

Tyrone had zich nooit geroepen gevoeld om iets dergelijks te zeggen, want hij had altijd juist het tegenovergestelde van haar meegemaakt. Synnovea was te warm, te levendig en te boeiend voor hem om haar ooit dergelijke tekortkomingen te verwijten. 'Vertelt u me eens, mevrouw. Die weerzin waarover u sprak...' Hij keek haar gespannen aan, terwijl hij haar voorzichtig zijn vraag voorlegde. 'Heeft u die bij mij ook gevoeld?'

Synnovea's gezicht werd plotseling zacht en er verscheen een vriendelijke, geamuseerde glimlach om haar lippen. 'Nee, heer, en dat is de waarheid. Ik was er van overtuigd dat u een schelm was na onze eerste ontmoeting in het badhuis, maar tot mijn grote verdriet kon ik u niet uit mijn gedachten bannen. Hoewel ik het anders wilde, werd u de held van mijn fantasieën. Nu nog merk ik dat ik andere mannen met u vergelijk, maar ik vrees dat ze geen van allen helemaal deugen.'

Tryone was verrast over het vreemde effect dat haar antwoord op zijn hart had. Er trok een warme gloed doorzijn hele lichaam, waardoor zijn stemming milder werd en hij zijn mening herzag. Maar toch bleef hij op zijn hoede, omdat hij bang was opnieuw haar slachtoffer te worden. 'Het is een mooi compliment dat je me geeft, Synnovea. Gezien de vele mannen die geprobeerd hebben je het hof te maken, zou ik me daardoor gerustgesteld moeten voelen, maar het is duidelijk dat je je helemaal niets aantrok van de pijn die je me door je bedrog aandeed.'

Synnovea sloeg haar ogen naar hem op en keek hem smekend aan, want ze had geen zin om de avond weer met ruzie te eindigen. Ze hoefde haar smeekbeden niet onder woorden te brengen, omdat die grote groene ogen meer warmte en zachtheid uitstraalden dan woorden alleen konden overbrengen. Met een zucht van overgave onthield hij zich van verder commentaar en zette zijn glas op het tafeltje. Hij trok zijn nachthemd uit en draaide zich half om om hem over een stoel te gooien, zodat hij de waarderende blik van zijn jonge vrouw niet zag.

In de afgelopen dagen had Synnovea de vrijheid gekregen om zijn rug zo ver en zo uitgebreid als ze maar wilde te masseren en door dat te doen was het idee om de volle vrijheid te krijgen om de hele man aan te raken en te bekijken, haar bijzonder gaan aanspreken. Tenslotte was hij haar echtgenoot en had hij haar dat bijzondere voorrecht al toegestaan voor ze getrouwd waren. Ze wenste die rechten nu vurig.

Toen Tyrone zich weer naar het bed keerde, werd hij zich ogenblikkelijk bewust van waar de blik van zijn vrouw op gericht was. Aleta's overval had niet intrigerender kunnen zijn dan die nieuwsgierige groene ogen die hem zo brutaal bekeken. Terwijl hij een manhaftige poging deed normaal te ademen, zei hij plagerig: 'Als de aanblik van mijn naaktheid je hindert, Synnovea, dan moet ik misschien maar een nachthemd gaan dragen.'

Synnovea richtte haar blik op een hogergelegen punt en keek in de ogen die haar reactie nauwlettend in de gaten hielden. 'Misschien herinnert u zich nog, heer, dat u me ooit eens toestemming heeft gegeven om te kijken wanneer ik maar wilde. Trekt u zich er iets van aan als ik staar?' Ze keek even naar omlaag en beantwoordde tevreden haar eigen vraag. 'Ja, dat zie ik. U bent wel erg gevoelig, heer. Misschien zoudt u een nachthemd moeten dragen als u zo snel opgewonden raakt van mijn blikken.'

Met een scheve grijns reageerde Tyrone met een mild verwijt op haar voorstel. 'Ik ga geen vrouwenkleren dragen om dit opvallende symbool van onvervulde hartstocht te verbergen. Laat het maar dienen als herinnering aan uw bedrieglijke plannetjes om mij te ontmannen.'

Synnovea deed even haar ogen dicht in een vergeefse poging haar zelfvertrouwen te herwinnen. Toen ze ze weer opende, wees ze met haar kin naar het gebied dat besproken werd en antwoordde sarcastisch: 'Ik heb genoeg gezien om te weten, heer, dat u zich door uw begeerten laat leiden. Dat was van het begin af aan zo, toen u me gevangen hield in de poel.'

'Gevangen hield?' Hij trok uitdagend zijn wenkbrauwen op. 'Ik deed alleen maar mijn best je niet te laten verdrinken.'

'Als je me niet had bespioneerd, zou dat gevaar nooit hebben bestaan,' antwoordde Synnovea bijdehand.

'Maar de aanblik was zo onweerstaanbaar, dat ik de gelegenheid gewoon niet voorbij kon laten gaan om jou te bewonderen.'

'Je hebt me vanaf het begin lastig gevallen om me het hof te mogen maken. Nu hou je jezelf op een afstand alsof je een verschrikkelijk onrecht is aangedaan, maar van wat ik tot nu toe heb kunnen merken, heer kolonel, is dat het alleen je trots is die zo gekwetst is. Je bent diep beledigd, omdat ik misbruik van je heb gemaakt, maar vertel me eens, dierbare echtgenoot, wat is het verschil tussen ons? Jij was van plan me voor je genoegens te gebruiken, terwijl ik een goede reden had en bereid was je te geven wat je het liefste wilde om mijn eigen wens in vervulling te laten gaan.'

'Dat doet een hoer ook,' zei Tyrone kortaf. Hij verloor al zijn gevoel voor humor, toen hij haar redenering aanhoorde. Zijn ogen werden donker en broeierig, toen hij in haar ontstelde ogen keek. 'Heb jij je spelletje niet gespeeld om er zelf beter van te worden?'

Synnovea's adem stokte in haar keel bij het horen van de belediging. 'Ik ben geen hoer, meneer!'

Zijn kwade antwoord kwam onmiddellijk. 'Nee, mevrouw, alleen een maagd met het hart van een hoer!'

'Je kwetst me heel diep!' klaagde Synnovea, die bijna begon te huilen.

'En je hebt geen enkele reden! Je weet dat ik met niemand anders dan met jou ben geweest!'

Tyrone stemde wederom met haar in. 'Ja, maar ik moet wel met alle geweld je minnaars van me afslaan, anders kan het me mijn leven kosten. Het lijken wel wilde honden die een loops teefje ruiken. Moet ik geloven dat je ze nooit enige aanmoediging hebt gegeven?'

Even staarde Synnovea hem sprakeloos van woede aan, toen hervond ze haar stem en sprak hartstochtelijk zijn beschuldigingen tegen. 'Nooit!'

'Je hebt mij aangemoedigd!'

'Jij liep achter me aan!'

'Ja! Dat heb ik gedaan! Maar vertel me eens eerlijk, mevrouw, want ik ben niet meer in staat uw gedachten te lezen. Waarom heeft u mij gekozen uit al die mannen die u achter u aanliepen? Ze zouden het allemaal graag voor u hebben gedaan, maar u moest uitgerekend mij uitkiezen! Kunt u zich nader verklaren?' Hij maakte een spottend gebaar met zijn hoofd, terwijl hij zei: 'Majoor Nekrasov zou graag met u naar bed zijn gegaan en met liefde overhaast getrouwd zijn...'

'Terwijl jij meer geneigd wasje lusten te bevredigen en er vervolgens snel vandoor te gaan,' kaatste Synnovea minachtend de bal terug.

'U kent me helemaal niet, mevrouw!'

'Dat is waar!'

'En je verandert van onderwerp! Kun je me niet vertellen waarom je mij uitkoos?'

Synnovea schudde gefrustreerd en kwaad haar hoofd, totdat de lange, zwarte lokken zachtjes om haar schouders zwaaiden. Weer probeerde ze haar zaak te bepleiten. 'Van het begin af aan toonde jij geen enkele aarzeling in je wens om met me naar bed te gaan, terwijl majoor Nekrasov niet één keer toenadering heeft gezocht.' Haar antwoord was duidelijk de waarheid, maar slechts gedeeltelijk. Tyrone's attenties hadden haar vanaf het allereerste begin opgewonden, veel en veel meer dan de man die zojuist was genoemd. Waarom kon hij niet inzien dat haar genegenheid voor hem ook een reden was hem boven alle anderen te verkiezen?

Tyrone keek haar woest aan, omdat hij verre van tevreden was met haar antwoord. 'Ik heb ook nooit echte toenaderingspogingen gedaan totdat ik opzettelijk werd misleid en geloofde dat je mijn attenties wilde.'

'Nee, maar je hebt wel heel duidelijk laten merken wat je in gedachten had. Je vertelde me herhaaldelijk dat je me het hof wilde maken.'

'Was ik de eerste man die dat tegen je zei?'

'Jij was de hardnekkigste!'

'Aha! Je hebt me dus uitgekozen omdat ik de hardnekkigste was en toch meen ik me je klachten te herinneren tegen prins Aleksei en de daden van Ladislaus. Als zij u zo graag wilden hebben, mevrouw, ben ik geneigd aan te nemen dat er anderen waren die net zo graag wilden.'

'Wat wil je van me? Bloed?' riep Synnovea geërgerd uit en liet zich op haar kussen vallen zonder verder nog een woord te zeggen.

Tyrone had haar willens en wetens getergd in de hoop dat hij iets anders te horen zou krijgen dan wat ze nu had gezegd, maar haar antwoorden bleven onbevredigend. Kwaad pakte hij het blad met zalfjes en schoof het op zijn nachtkastje, waarna hij de dekens van het voeteneinde haalde om ze over hen heen te trekken.

Synnovea vond het moeilijk zijn irritatie te negeren, zolang zijn snelle ademhaling haar herinnerde aan zijn woede.

Ze voelde zich pijnlijk van hem vervreemd, terwijl ze op haar rug rolde en haar arm voor haar gezicht sloeg zonder een poging te doen de tranen die over haar wangen stroomden tegen te houden. Als ze niet bang was geweest uitgelachen te worden, zou ze hem een antwoord hebben gegeven dat hem misschien verbijsterd zou hebben, maar er leek geen mogelijkheid om de kloof die hen momenteel gescheiden hield, te overbruggen. Tyrone kwam een stukje overeind om zich voor zijn drift te verontschuldigen, maar toen hij de tranen zag die overvloedig over haar wangen stroomden, realiseerde hij zich dat hij zich als een lomp, harteloos monster had gedragen. Het deed hem pijn haar zo te zien huilen en met een diepe zucht betreurde hij zijn kwade bui en wist dat ze gelijk had. Hij zou nu nooit meer kunnen slapen voor hun ruzie was bijgelegd.

Tyrone schoof dichter naar haar toe, tilde ondanks haar tegenstribbelingen de arm van haar gezicht en sloeg zijn arm om haar heen, terwijl hij de lijn van haar afgewende gezicht volgde. 'Synnovea, het spijt me. Het was niet mijn bedoeling zo wreed tegen je te zijn.' Hij stak zijn hand uit en veegde met zijn duim de tranen weg die over haar gezicht rolden, terwijl hij verschrikkelijke spijt had dat hij haar zo onrechtvaardig had behandeld. Zijn adem streelde haar gezicht, terwijl hij gespannen naar haar keek, maar de mooie oogleden trilden van inspanning om hem niet aan te kijken. 'Kun je niet begrijpen, Synnovea, hoe teleurgesteld ik was, nadat ik je zo wanhopig had begeerd en je voor mezelf wilde hebben, bij de gedachte dat je me alleen maar een tijdje wilde gebruiken voordat je me aan de kant zette? Ik weet nu niet meer of ik nog wel op mijn gevoelens durf te vertrouwen wanneer ik bij jou ben. Angelina beloofde me ook haar trouw bij ons huwelijk en toen...'

De groene ogen vlogen wijd open en Synnovea rolde bij hem vandaan alsof ze was gestoken. Vanaf de rand van het bed waar ze vervaarlijk balanceerde, staarde ze hem met groeiende ongerustheid aan, haar tranen volledig vergeten. 'Wilt u me vertellen, heer, dat u met iemand anders getrouwd bent?' Ze zwaaide met een gebalde vuist door de lucht, waarmee ze hem waarschuwde op een afstand te blijven toen hij zijn hand uitstak om haar naar zich toe te trekken. Een woedende kreet scheurde zich los uit haar keel. 'Je hebt me bedrogen! Je hebt me doen geloven dat je geen vrouw had! En de hele tijd, terwijl jij het slachtoffer loopt uit te hangen, heb je leugens verteld en me bedrogen!'

'Synnovea! Het is niet wat je denkt!' Toen Tyrone haar paniek zag, kwam hij helemaal overeind en wilde haar in zijn armen nemen, maar ze rukte zich los en keek hem vol walging en minachting aan.

'Raak me niet aan, leugenachtige schurk!'

'Verdomme, Synnovea, luister dan toch!' blafte hij en greep haar bij de armen. Hij rammelde haar licht door elkaar om haar te dwingen naar hem te luisteren. 'Ik was een aantal jaren geleden in Engeland getrouwd, maar mijn vrouw overleed voor ik hierheen kwam! Je bent echt de enige vrouw die ik nu heb!'

De scherpe pijn die haar doorsneden had en die vermengd was met het beangstigende gevoel dat ze wreed bedrogen was, werd vervangen door een gevoel van opluchting. Het was alsof ze haar leven had teruggekregen, alsof ze hem volkomen kwijt was geweest en hij nu weer van haar was.

Er drong zich een nieuwe gedachte aan haar op en weer keek Synnovea naar het knappe, magere gezicht dat dicht boven haar hing. 'Jij bent de man over wie je pas geleden vertelde, hè? De man die door zijn echtgenote werd bedrogen met een andere man.'

Tyrone vertrok zijn gezicht van pijn, toen hij het toegaf. 'Dat ben ik.'

'Hoe zou een vrouw jou kunnen bedriegen?' vroeg Synnovea verbaasd. Ze kon zich niet eens voorstellen dat de smerigste hoer een andere man zou nemen als ze een man als hij tot echtgenoot had.

Tyrone ging terug naar zijn kant van het bed en legde zijn arm onder zijn hoofd, terwijl hij achterover leunde. Lange tijd staarde hij naar de hemel boven hun hoofden totdat Synnovea naast hem kwam zitten. Hij voelde haar nauwe betrokkenheid, keek haar eindelijk aan en begon met een halfhartige glimlach te spreken. 'Angelina was jonger dan jij toen we trouwden. Als ze was blijven leven, zou ze nu ongeveer net zo oud als jij zijn. Zelfs nog voordat er vrijers mochten aankloppen, zwermden er al mannen om haar heen; ze stonden in rijen te wachten om haar hand te vragen. Wat ook meetelde was dat haar vader zeer rijk was en voor een goede bruidsschat had gezorgd. Toen ze eenmaal de juiste leeftijd had bereikt, bracht ze veel tijd aan het hof door en vermaakte zich met de ergste losbollen. Onze ouders waren buren, zie je, en ik zag het allemaal van een afstandje aan terwijl ze opgroeide; ik zag niets anders in haar dan een kind. Ze zag me op een dag jagen en kwam me achterna om met me te praten, misschien wel om me te laten zien dat ze volwassen was geworden sinds we elkaar voor het laatst hadden gesproken. Ze was geestig, charmant, mooi, alles wat een man zich maar kan wensen in een vrouw. Ze vertelde me dat ze zelfs als kind al had gedroomd dat ze eens mijn vrouw zou worden en had haar zinnen erop gezet mij voor zich te winnen, nadat ze jarenlang op afstand getuige was geweest van verscheidene van mijn vrijages. Ze had zich erop toegelegd mijn weerstand langzamerhand weg te nemen totdat ik haar ten huwelijk vroeg. Ik trouwde met haar zonder er rekening mee te houden dat ze zich wel eens zou kunnen gaan vervelen tijdens mijn regelmatige afwezigheid van huis, nadat haar zo vurig het hof was gemaakt door andere mannen. De rest weet je. Toen ik in het derdejaar van ons huwelijk weg was, bedroog ze me met een andere man, die de hele affaire belachelijk maakte toen ze hem vertelde dat ze zwanger van hem was. Hij bespotte haar, omdat ze hem serieus had genomen en schepte tegenover anderen op dat ze zwanger van hem was. Ik kwam thuis en zag Angelina, die haar toestand voor de wereld probeerde te verbergen, hoewel ze al ver heen was.'

'Je zegt niets over liefde en toch heb ik het gevoel dat je van haar hield,' zei Synnovea.

'Ik hield van haar zoals iedere man van zijn vrouw kan houden,' gaf Tyrone toe, maar hield zich in voor hij eraan toevoegde, maar ik hou meer van jou.

ik ben je vrouw,' zei Synnovea verlegen. 'Is er een verschil?'

'Ja.' Tyrone vond dat één knik en het enkele woord voldoende moesten zijn als antwoord, omdat hij niet verder durfde te gaan met zijn verklaring. Als ze echt eens wist hoe zijn hart haar kleinste glimlach koesterde, vreesde hij dat ze zijn liefde zou aangrijpen om tegen hem te gebruiken.

Synnovea was niet volledig gerustgesteld door het magere antwoord, maar wilde dolgraag zijn genegenheid aanmoedigen. Zo beminnelijk als een liefhebbende vrouw ging ze tegen hem aan liggen, sloeg haar arm om zijn borst en legde haar hoofd op zijn schouder. 'Ik ben blij, Tyrone,' zuchtte ze zachtjes. 'Ik ben blij dat ik je vrouw ben. Ik wou alleen dat het beter tussen ons ging.'

Tyrone voelde zich tot in het diepst van zijn wezen geschokt. Dit was niet de verklaring van een gevoelloos en zelfzuchtig meisje, zoals hij eens van haar had gedacht. Maar zelfs met zijn groeiende hoop en zijn vastbeslotenheid zijn onthouding te laten varen, durfde hij toch zijn gevoelens nog niet te uiten, uit angst dat ze haar listen op hem zou loslaten en hem zozeer in verleiding zou brengen dat hij haar niet kon weerstaan.

'Ik ga over niet al te lange tijd achter Ladislaus aan,' vertelde hij haar. 'Ik ben van plan hem en zijn handlangers voor het gerecht te slepen. Ik weet niet hoe lang ik weg zal zijn.'

ik zal je missen,' zei Synnovea stilletjes, terwijl ze de tranen probeerde in te houden die in haar ogen opwelden.

'Natasha zal je gezelschap houden terwijl ik weg ben en zij zal de dagen korter doen lijken.'

Omdat ze haar stem niet helemaal vertrouwde, haalde Synnovea onverschillig haar schouders op. Ze hield van Natasha, maar ze had veel liever hem bij zich.

ik ben overmorgen vrij,' mompelde Tyrone, terwijl hij zijn gezicht in de zachte krullen stopte. 'Als je niets beters te doen hebt, zou je me dan de taal willen leren?'

Blij met een gelegenheid om wat tijd met hem door te brengen, knikte Synnovea enthousiast tegen zijn schouder. Toen hij de dekens weer over hen heenlegde en haar dichter naar zich toetrok, wurmde ze zich verder onder de dekens en het kon haar niet schelen dat haar nachtjapon over haar dijen omhoog kroop. Ze legde haar wang op zijn borst en ging zachtjes met haar vingers over zijn tepel, voor ze ze door het stevige, krullerige haar haalde dat er omheen groeide. Ze bracht haar gezicht dichterbij, ging heel licht met haar lippen over zijn tepel voor ze haar hoofd omlaag deed om haar glimlach te verbergen. Toen legde ze haar hoofd weer op zijn borst, en hoewel ze zich bewust was van zijn opwinding, was ze er tevreden mee hem de strijd tussen zijn verstand en zijn gevoel zelf te laten uitvechten. Ze kon in ieder geval moed putten uit de wetenschap dat ze zijn hartstocht nog steeds kon aanwakkeren.