7

Synnovea ging de volgende ochtend razendsnel naar de eetkamer. Nadat ze in ruime mate aan den lijve had ondervonden dat de middagzon van haar vertrek een verschrikkelijke martelkamer maakte, gaf ze iedere schijn van onwel-zijn op, nadat ze tot de conclusie was gekomen dat ze er niet bepaald dol op was levend geroosterd te worden.

Iwan was even voor haar de eetkamer binnengekomen en toen Synnovea met een vrolijke glimlach en een ochtendgroet kwam binnengestapt, reageerde hij alsof hij zijn strategie al lang voor haar komst had uitgestippeld. Hij struikelde bijna over zijn eigen voeten, terwijl hij om haar heen drentelde om haar eventuele vertrek uit de kamer te voorkomen. Hij was ongetwijfeld bang dat ze in de verleiding zou komen om als een ondeugend kind te ontsnappen zodra ze onaangename dingen te horen kreeg.

'Vanochtend, gravin, zullen we ons bezighouden met de waarde van nederigheid en zelfverloochening,' verkondigde hij, terwijl hij achter haar aan liep langs het buffet en een tinnen bord vol schepte met honingcakejes, gesauteerde aardappeltjes en kleine worstjes in zure room.

Synnovea trok verbaasd een wenkbrauw op en begon toch te twijfelen aan haar vermogen om Iwans langdradige verhandelingen te doorstaan, zeker wanneer het een onderwerp betrof waar hij duidelijk niets van wist. In gedachten slaakte ze echter een zucht van berusting en bedacht dat je beter verveeld dan gebakken kon worden.

Met een sceptische blik op zijn overladen bord kon Synnovea niet nalaten te vragen: 'Zelfverloochening in welk opzicht?'

'Wel, met betrekking tot de kleding, bijvoorbeeld,' antwoordde Iwan en snoof hooghartig. Hij zag er onbuigzaam en verwaand uit in zijn zwarte gewaad, dat hij ongetwijfeld bij de ernst van zijn ambt vond passen. Maar, zo peinsde Synnovea, hij zou er waarschijnlijk net zo uitzien als hij helemaal niets droeg, niet dat ze ook maar in de verste verte haar vermoedens bevestigd wenste te zien.

Synnovea vroeg zich af wat er nu weer niet deugde aan haar manier van kleden. Ze zette haar bord weg en bekeek zichzelf. Voor de ochtend had ze een sarafan van turquoise zijde, geborduurd met boeketten van roze bloemen uitgekozen. Er waren roze en turquoise linten door haar vlecht gevlochten die vastzaten aan een diadeem, die prachtig versierd was met fijne, zijden bloemetjes. Gezien het feit dat ze gekleed ging in de traditionele dracht van haar land en van nek tot tenen en polsen was bedekt, kon Synnovea zijn bezwaar niet begrijpen.

'Is er iets mis met wat ik draag?' vroeg ze nieuwsgierig. 'Is dit niet de juiste kleding voor een Russische boyarina?’

'Een beetje te kleurrijk om bescheiden te zijn,' bracht Iwan met een preuts gezicht naar voren. 'Het doet ietwat denken aan een pauw, als u er ooit één heeft gezien. Geen enkele bescheiden jongedame zou zo als een opgedirkte hen rondstappen.'

Synnovea speelde de onschuld, want ze had er geen zin in zich net zo waarderend als Anna over zijn opvattingen uit te laten, maar ze betwijfelde of het de geestelijke net zo gemakkelijk afging om de prinses te bekritiseren. Je bijt immers niet de hand die je voedt. 'Ik dacht dat alleen mannetjespauwen kleurrijk waren.'

'Dat heeft er niets mee te maken!' snauwde Iwan verontwaardigd. 'Als jongedame en nu studente van mij hoort u te leren de juiste eerbied te tonen tegenover wijzeren en zowel in de geest als in het gedrag nederigheid betrachten. Tenslotte is de tsaar op zoek naar een bruid en wie zal zeggen welke jongedame hij uiteindelijk kiest.'

Synnovea verwierp dat idee onmiddellijk. 'Met alle respect voor Zijne Majesteit, maar ik wens niet onderworpen te worden aan alle intriges en afgunst die bij die positie horen. Ik leid mijn leven liever buiten de regels en beperkingen van een terem zonder me zorgen te hoeven maken over wat voor gif er nu weer aan mijn eten kan zijn toegevoegd. Zijne Majesteit heeft veel problemen gehad bij het zoeken naar een bruid, maar niet zoveel als zijn aanstaande heeft moeten verduren.'

'Wat bedoelt u?' Iwan keek haar aandachtig aan, klaar om haar verhaal meteen te ontzenuwen.

Synnovea ging nonchalant aan tafel zitten. 'Maria Khlopova was eens de aanstaande bruid van tsaar Mikhail, en kijk eens hoe het haar is vergaan.'

Iwan ging bij haar aan tafel zitten en zette zijn volgeladen bord voor zich. Naar zijn mening hoorde zijn studente een voorbeeld van een vrouw vol listen en bedrog voorgeschoteld te krijgen. 'Het is bijna vijf jaar geleden, maar als u zich de omstandigheden kunt herinneren, werd Maria ontmaskerd, omdat ze haar ziekte voor tsaar Mikhail verborgen wilde houden, zodat ze zijn tsarina kon worden. Als ze niet op het verkeerde moment een toeval had gekregen waarbij ze schuimbekkend voor Zijne Majesteit en zijn gasten op de grond viel, zou ze haar bedrog nog hebben kunnen volhouden ook. De familie Khlopov naar Siberië sturen was nog een milde straf voor dergelijke listen.'

Synnovea, verbaasd over zijn gebrek aan kennis, staarde de man aan. Blijkbaar waren enkele recentere ontwikkelingen aan het hof aan zijn aandacht ontsnapt. 'O, maar heeft u het dan niet gehoord? Kort na zijn terugkeer uit Polen ontdekte patriarch Filaret een complot van de Saltykovs om Maria Khlopova en haar familie in diskrediet te brengen,' deelde ze hem mee. 'Het schijnt dat verscheidene leden van de familie Saltykov een braakmiddel in het eten van Maria hadden gestopt en vervolgens een aantal geneesheren hadden omgekocht om de leugen te verspreiden dat ze aan een ongeneeslijke ziekte leed. De patriarch stelde zijn zoon van hun daden op de hoogte en dat is de reden waarom Zijne Majesteit de Saltykovs laatst uit zijn hofhouding heeft verstoten en zich stukken land van hen heeft toegeëigend.' Synnovea haalde onverschillig de schouders op, terwijl ze eraan toevoegde: 'Niet dat die arme Maria er veel aan heeft.'

Iwan was enigszins in verwarring en bracht zorgvuldig een vaststaand feit naar voren. 'Maar de Saltykovs zijn familie van de moeder van tsaar Mikhail. Marfa zou een dergelijke verordening tegen haar familie nooit gedogen, zelfs niet van haar zoon. U moet zich vergissen, gravin.'

Synnovea schonk hem een vriendelijke glimlach. 'En dat is nu juist de reden dat Marfa zo koppig weigert haar toestemming te verlenen voor het huwelijk van haar zoon met Maria Khlopova. Ze was volkomen overstuur door de manier waarop hij haar familie had behandeld.' Synnovea keek even naar haar bord voordat ze de man, die met stomheid geslagen was, ondeugend aankeek. Hoewel het verstandig was voorzichtigheid te betrachten, kon ze de kans om hem op subtiele wijze te laten weten dat haar kennis de zijne evenaarde of zelfs overtrof, moeilijk voorbij laten gaan. Het zou toch maar een goedmoedige steek onder water zijn.' Denkt u dat u voor vandaag voldoende heeft geleerd ? Ik zou gravin Andreyevna vanochtend zo graag willen bezoeken voor het te warm wordt. Misschien kunnen we ons gesprek morgen voortzetten.'

Iwans pokdalige wangen kleurden vuurrood en vertoonden vlekken van woede, terwijl hij zich dieper over zijn bord boog. Hij haatte het wanneer de spot met hem werd gedreven en hij werd afgespiegeld als een eenvoudige, onwetende ziel, zeker door gravin Synnovea, wier vader rijk genoeg was geweest om de beste leermeesters en wijze mannen in dienst te nemen om zijn dochter te onderwijzen. Hijzelf, daarentegen, had door het stof moeten kruipen en zich moeten verlagen tot de minderwaardigste baantjes om alle mogelijke kennis te vergaren, om al die schimpscheuten die hem nog steeds vanuit zijn jeugd achtervolgden, tot zwijgen te brengen. Na de dood van zijn moeder had hij zich aangesloten bij de starets en de priesters van de kerk, met als enige doel te leren lezen en in hun dikke boeken en archieven te duiken. Hij had alleen hun karige maaltijden en versleten gewaden gedeeld om zijn geest te verrijken. Nu hij een rijke beschermvrouwe had gevonden, stond hij niet bepaald welwillend tegenover degenen die een gemakkelijk leventje hadden gehad. Hij zou dat fijne vogeltje niet laten rondfladderen als zij het zo leuk vond de draak met hem te steken. Ze zou moeten leren op haar hoede te zijn voor zijn gewichtige persoon en kennis... want anders.

'Integendeel, gravin, u mag zich niet vandaag of op enige andere dag verontschuldigen, tenzij op mijn aanbeveling.'

Iwans dunne lippen vertrokken stijfjes in een minachtende sneer. 'Het is onder mijn aandacht gekomen, gravin, dat er taken in de keuken liggen waaraan u zich kunt wijden in plaats van uw tijd te verdoen met zulke twijfelachtige types als gravin Andreyevna. Ze is amper het soort vrouw waar een jong meisje mee omgaat.'

Een beetje geschrokken door Iwans reactie leunde Synnovea achterover in haar stoel en keek hem fronsend aan; ze wist heel goed waar hij die informatie vandaan had. Het was duidelijk dat er geen geheimen bestonden tussen Iwan en de prinses. 'Wat zegt u, heer? Kent u de vrouw die u belastert? Gravin Andreyevna is een vrouw met een gouden persoonlijkheid.'

'Amper!' sneerde Iwan. 'Ik heb gehoord van de feestjes die ze geeft. Rijke boyars en hoge officieren. Haar redenen zijn overduidelijk. Als weduwe die drie echtgenoten heeft overleefd, is ze alleen maar op zoek naar iemand die rijk genoeg is om haar vanaf nu tot aan haar dood in luxe te laten baden.'

Synnovea zag ineens hoe rancuneus hij was en hoe dom ze was geweest om hem te plagen. Uit zijn lasterlijke opmerkingen bleek de vijandigheid die hij ten opzichte van Natasha voelde en toch kon ze geen reden bedenken waarom hij het nodig vond kwaad te spreken van de vrouw, behalve om Synnovea's woede te wekken. Ze vond het bijna ondoenlijk om kalm te blijven bij dergelijke uitlatingen, maar door boos te worden zou ze ogenblikkelijk in zijn val lopen, als dat werkelijk zijn bedoeling was. De beste manier om met een man van zijn allooi om te gaan was zijn getreiter te negeren en net te doen alsof het haar niet raakte. 'De keuken, zei u? Maar, natuurlijk. Maar wat wilt u me daar laten doen als onderdeel van mijn lessen?'

Iwan nam een hooghartige houding aan. 'Blijkbaar, gravin, is het nodig dat u de nederigheid van een bediende leert voor u rijp geacht kunt worden voor een huwelijk met een Russische heer. Prinses Anna heeft me de vrijheid te geven u te onderwijzen op de manier die mij geschikt lijkt en mijn eerste opdracht is bedoeld om u het verachtelijke idee van onderworpenheid en de ontberingen van lijfeigenen en boeren bij te brengen.' Zijn kleine oogjes flitsten over haar dure gewaad, zonder iets van hun dofheid te verliezen. 'Ik ben ervan overtuigd dat u eerst iets minder opvallends zult willen aantrekken voor u in de keuken gaat werken.'

Synnovea stond op en haalde haar bord van tafel, terwijl ze zich verzette tegen ieder vertoon van emotie dat Iwan zou kunnen uitleggen als weerzin of gekwetstheid. Ze gunde hem niet het genoegen haar bedrukt te zien, hetzij door zijn vervelende opmerkingen over iemand die haar dierbaar was of door zijn verordening. Dat laatste vond ze helemaal niet erg. Wat de geestelijke duidelijk niet van haar wist, was dat ze na de dood van haar moeder niet alleen de rol van vrouw des huizes op zich had genomen, maar dat ze ook vaak nauw had samengewerkt met de bedienden wanneer er op details moest worden gelet of aanwijzingen moesten worden gegeven, vooral wanneer er logés kwamen of wanneer er speciale gerechten voor gasten en haar vader moesten worden klaargemaakt. Ze had het heerlijk gevonden om de tuiniers te helpen met het planten en verzorgen van de bloemen en groenten en te zien hoe hun inspanningen werden beloond in de vorm van voedsel op tafel of grote, kleurrijke bloesems. Als Iwan dacht dat hij de overhand had gekregen door haar aan het werk te zetten, dan toonde hij andermaal hoe weinig hij wist.

'Als u me wilt verontschuldigen,' verzocht Synnovea hem minzaam, 'ik moet mij terugtrekken om mezelf voor te bereiden, zoals u reeds voorstelde.'

Iwan wierp een schuine blik op haar, want hij vertrouwde haar gehoorzame houding niet helemaal. 'Als u erover denkt u vandaag weer in uw vertrekken op te sluiten, gravin, dan verzoek ik u uw plannen te herzien. Ik ben ervan overtuigd dat prinses Anna niet zal toestaan dat u lanterfant terwijl ik u een duidelijke opdracht heb gegeven.'

'O, ik zou er niet over peinzen, heer!' riep Synnovea grinnikend over haar schouder, terwijl ze de kamer door liep. 'Nee, echt, Iwan,' zei ze vertrouwelijk om hem duidelijk haar gebrek aan respect voor hem te laten merken, 'je hoeft je niet druk te maken. Ik volg alleen maar je advies op.'

Iwan bleef alleen achter om over haar reactie na te denken, die hem zeer uit het veld had geslagen. Hij had ruzie verwacht, of op zijn minst een woede-uitbarsting. In plaats daarvan had ze blij geleken met zijn verordening. Verbouwereerd nam hij zich voor de gravin de hele dag in de gaten te houden, om zich ervan te overtuigen dat ze zich met haar taken bezighield en niet achter zijn rug ontsnapte. Hij was niet geneigd vrouwen te vertrouwen en zeker niet een vrouw die zo gemakkelijk de spot met hem dreef.

Toen ze in haar kamer terugkeerde om haar dure gewaad te verwisselen voor de boerenkleding die ze altijd droeg wanneer ze zich met huishoudelijke taken bezighield, werd Synnovea aangesproken door Ali, wier argwaan onmiddellijk werd gewekt door haar snelle terugkeer om zich te verkleden. Hoewel ze voorzichtig uitlegde dat een kort verblijf in de keuken nu tot een van haar taken behoorde, moest ze de vrouw tegenhouden, want anders was ze als een wervelwind naar beneden gestormd om de geestelijke te vertellen wat ze van hem dacht.

'Wat?! Hij heeft het in zijn hoofd gehaald om u als een of andere slons bevelen te geven?' Ali was des duivels. 'Vervloekt zij die man!'

'Ik zal niets anders doen dan ik thuis ook al deed,' zei Synnovea, terwijl ze de vrouw probeerde te kalmeren die, ondanks haar vedergewicht, een drift en onverschrokkenheid tentoon kon spreiden als een moederbeer die haar jong beschermt. 'Ik zal er niets van krijgen, dat verzeker ik je.'

'Ach, mijn liefje, maar toen bepaalde u zelf wat voor klusjes u zou doen en niemand liep u te bevelen als een of andere hoge pief en dat vindt hij van zichzelf, da's duidelijk.' Ali ijsbeerde met grote stappen door de kamer, terwijl ze hartstochtelijk bezwoer: 'Hij zal de dag dat hij het in zijn hoofd haalde u kwaad te doen, zwaar berouwen.'

'Ali McCabe! Je geeft Iwan of prinses Anna niet het genoegen te merken dat we ons storen aan dat stuk chagrijn! We leggen ons minzaam neer bij wat Iwan ons opdraagt, heb je dat goed begrepen?' Toen ze geen reactie kreeg, stampte Synnovea met haar voet om een antwoord uit het ruzieachtige vrouwtje te krijgen. 'Ali! Heb je me begrepen?'

Ali wierp een woedende blik op Synnovea's uitgestoken wijsvinger en nam vervolgens haar beste gekwelde houding aan. Ten slotte gaf ze, met een zuinig mondje, toe. 'Goed, dat zal ik doen, maar alleen omdat het van u moet; het zit me helemaal niet lekker, dat weet u!'

'Kom, help me maar met aankleden,' zei Synnovea luchtig, 'dan kun jij mijn kleren weghangen terwijl ik naar beneden ga om me bij de kokkin te melden.' Ze lachte, toen ze zich afvroeg of Iwans decreet wel zo verstandig was. 'Arme Elisaveta, ze schrikt zich dood. Met mij in de keuken laat ze het eten misschien wel aanbranden.'

'Dat zou hun eigen schuld zijn,' antwoordde Ali kattig. 'Gezien de manier waarop die kraai, Iwan Voronsky, zijn snavel heeft zitten volproppen, zou het net goed voor hem zijn als hij eens een tijdje verbrand eten naar binnen zou werken.'

Zoals ze voorspeld had, werd Synnovea met open mond door Elisaveta, de kokkin met de trieste ogen, aangegaapt, toen ze weliswaar niet geheel als bediende, maar toch ook niet als een hooggeboren dame gekleed, haar domein betrad. Als Iwan een glimp van haar verschijning had opgevangen, zou Synnovea wellicht zelfs zijn sombere mening over onderworpenheid een verpletterende nederlaag hebben toegebracht, want de met kant afgezette witte blouse, samen met het mosgroene lijfje en haar wijde, witte schort over een wijde rok met een overvloed aan kleurige, geborduurde bloemen vormden een bijzonder aantrekkelijke combinatie.

'Gravin!' riep Elisaveta verbijsterd uit. 'Wat komt u hier doen?'

'Nou, ik kom je helpen, Elisaveta,' verkondigde Synnovea vrolijk. 'Kan ik iets doen?'

'Njet! Njet, spaseba!' piepte de gezette vrouw en zwaaide woest met haar handen boven het hoofd. Ze had nog nooit zo iets belachelijks gehoord! 'Dat zal de prinses nooit goed vinden! U bent een gast!'

Synnovea wilde geen wig tussen bediende en meesteres drijven. Ze vond het zelfs afschuwelijk om de kokkin te vertellen dat ze de opdracht had gekregen om aan het werk te gaan, maar met wat welgemeend gevlei zou ze haar doel ook wel bereiken. 'O, Elisaveta, ik wil zo graag leren hoe je die heerlijke gerechten, waarvoor je zo'n talent hebt, klaarmaakt, zodat ik het mijn bedienden thuis kan leren als ik weer in Nizhniy Novgorod ben.' Terwijl ze de kokkin smekend aankeek, zei ze vleiend: 'Wil je het me leren?'

De kokkin schudde het grijze hoofd terwijl er een aarzelende glimlach om haar lippen verscheen, die uiteindelijk uitgroeide tot een grijns die putjes in haar ronde wangen toverde. Ze vouwde haarbrede armen in de plooien van haar schort onder haar brede boezem en genoot van de complimentjes. 'Ik kan u laten zien wat ik weet, gravin.'

'Dan zal ik ongetwijfeld alles op het gebied van koken leren,' veronderstelde Synnovea met een glimlach. 'Wat leer je me eerst?'

'Nou, wat ik nu aan het doen ben,' verkondigde Elisaveta, terwijl ze naar een lange houten tafel waggelde waar ze uien, wortelen, truffels en wilde champignons had schoongemaakt en die vervolgens op aparte stapeltjes had gelegd. 'Als ik klaar ben met alles in stukjes te hakken, dan ga ik priozhki maken. Meneer houdt zo van die kleine gevulde pasteitjes.'

Synnovea keek de vrouw plotseling bezorgd aan. 'Verwacht je prins Aleksei snel terug?'

'O, hij blijft meestal niet langer dan een dag of twee weg, op zijn langst. Hem kennende, komt hij vanavond of morgen weer thuis.' Elisaveta slaakte een diepe zucht. 'Als het niet voor prins Aleksei was, zou ik helemaal niet hoeven koken. Mevrouw eet niet meer dan een mus als meneer er is en bijna niets als hij er niet is. Het is zonde om al dat eten te moeten weggooien.'

'Maar er zijn toch wel voldoende bedienden in huis om wat er over is voor hun rekening te nemen?' veronderstelde Synnovea, toen ze de verschillende kookpotten en de grote schaal met deeg zag staan.

Het grijze hoofd schudde ontkennend. 'Mevrouw vindt het niet goed dat de bedienden hetzelfde eten als er voor haar en haar gasten wordt klaargemaakt. Dan verliezen ze hun trek in eenvoudig voedsel, zegt ze. Er zijn zoveel anderen die ervan zouden kunnen profiteren, als ik maar...'

De jadegroene ogen richtten zich op het sombere gezicht van de vrouw, toen er een langdurig gesnuffel volgde op een lange stilte. Toen ze zich bewust werd van Synnovea's onderzoekende blik, haalde Elisaveta haastig haar hand langs haar wang, waarover een traan langzaam naar beneden biggelde. De kokkin verbeet zich en knipperde vastberaden de tranen weg.

Synnovea voelde haar hart ineenkrimpen bij het trieste idee aan al dat kostelijke eten dat werd weggegooid, terwijl het, zonder dat het de Taraslovs ook maar een cent kostte, een groot aantal mensen zou kunnen helpen. Ze legde zachtjes haar hand op de mollige arm van de vrouw. 'Ken je iemand in het bijzonder die het zwaar heeft, Elisaveta?'

De kin trilde ondanks de dappere pogingen van de kokkin hem stil te houden en ze knikte bijna met tegenzin. 'Mijn zus, gravin. Haar man is de afgelopen winter overleden en ze heeft een zwakke gezondheid en ze heeft nog een dochtertje van drie om voor te zorgen. Ze kan niet werken om de touwtjes aan elkaar te knopen en ze teren gewoon weg, die twee. En daar sta ik dan, in dit mooie huis, al dat lekkere eten klaar te maken, maar ik mag niks naar haar toe brengen of zelfs maar naar haar toe gaan om te helpen.'

'Nou!' Synnovea zette haar handen in haar zij, terwijl ze een ferm besluit nam over wat ze eraan zou doen. Als dit de gang van zaken in het huis van de Taraslovs was, dan zou ze niet zomaar stilletjes toekijken! 'Mijn dienstbode kan eten kopen en wat er verder nog nodig is, en een koetsier kan haar naar je zuster brengen. Hoewel ik zelf waarschijnlijk ook niet zonder speciale toestemming weg mag,' Synnovea haalde onverschillig haar schouders op toen Elisaveta haar verbaasd aankeek, 'zullen ze zich niet lang druk maken over de afwezigheid van mijn dienstbode.'

'Bedoelt u dat u niet weg mag zonder dat mevrouw het goedvindt?' vroeg de kokkin verbaasd.

'Alleen voor mijn eigen bescherming,' verzekerde Synnovea haar met een glimlach en een vriendelijk klopje op de arm.

'Hm!' Elisaveta trok haar eigen conclusies, terwijl ze een boze blik in de richting van de keukendeur wierp, bedoeld voor de vrouw die er vaak genoeg rondhing. Ze was eens in dienst geweest van de familie waarin prinses Anna was geboren en had zo haar eigen mening over een dochter die haar eigen bejaarde ouders in een klooster liet wonen, omdat ze alleen met haar echtgenoot wenste te wonen in het huis waarin ze was opgegroeid. Zelfs toen de prinses naar Moskou was verhuisd, liet ze haar ouders nog niet naar huis terugkeren, voor het geval ze rommel zouden maken.

Tegen het einde van de middag was Synnovea klaar met haar karweitjes in de keuken en nadat ze Iwan keurig toestemming had gevraagd, ging ze naar de tuin achter het huis om in de schaduw te gaan zitten van een boom die vlakbij de ingang stond. Daar rustte ze uit, terwijl ze op de terugkeer van Ali en Stenka wachtte, die eerder die middag waren vertrokken om hun goede werken te verrichten. Elisaveta kwam vaak naar buiten om haar een vragende blik toe te werpen, maar Synnovea die nog niets anders dan een paar kleine rijtuigjes en een handjevol ruiters op de straat voor het huis had gezien, kon alleen maar haar hoofd schudden. Wanneer ze iets hoorde, keek ze op van de verzen die ze had gevonden in het dikke boek dat Iwan haar had gegeven.

Het begon al te schemeren toen Synnovea eindelijk haar rijtuig zag aankomen. Elisaveta was druk bezig met de avondmaaltijd en vond het vervelend dat ze haar werk niet in de steek kon laten, toen de gravin de keuken binnenstormde om te vertellen dat Ali en Stenka eindelijk terug waren. Zonder ook maar stil te staan liep Synnovea door de eetkamer en rende bijna door de vestibule, toen Anna met een boze frons op haar gezicht kwam aangestapt.

'Je had die man moeten ontmoedigen om hierheen te komen, toen je hem leerde kennen!' mopperde de prinses, laaiend omdat ze weer naar de voordeur was geroepen om die arrogante Engelsman te woord te staan. De man voelde blijkbaar niet aan wanneer hij niet welkom was of misschien was hij er eenvoudig te bot voor. 'Kolonel Rycroft wilde je per se weer spreken en was zo brutaal me te vertellen dat hij morgen weer zou komen, alsof dat iets uitmaakt!'

Synnovea keek naar de deur, toen ze zich herinnerde dat hij had gezegd dat hij de volgende dag weer zou komen. Ze had zo vol spanning uitgekeken naar het moment dat ze zou horen hoe het met de zuster van Elisaveta ging, dat ze het was vergeten. 'Is kolonel Rycroft hier?'

'Een minuut geleden, ja! Maar nu is hij weg,' vertelde Anna haar ijzig. Ze stak haar hand net zo op als toen ze hem van haar stoep had verbannen. 'Ik heb hem gezegd dat je niet gestoord wilde worden en zeker niet door hem, nooit meer! Ik heb hem als beloning wat munten gegeven om aan de man te geven die hij als excuus had gebruikt om terug te komen, al betwijfel ik ten zeerste of hij ze weggeeft. Een simpel trucje om aan geld te komen, als je het mij vraagt.'

Synnovea deed haar best haar ergernis te verbergen. Het idee, dat de vrouw een bezoeker voor haar had weggestuurd zonder haar eerst op de hoogte van zijn aanwezigheid te stellen, stond haar tegen. Zelfs al was kolonel Rycroft een Engelsman die zijn zinnen op haar had gezet, dan nog zou ze hem liever zelf hebben weggestuurd. 'Zei je dat kolonel Rycroft morgen terugkomt?'

'Als hij het in zijn hoofd haalt te negeren wat ik heb gezegd, zal het hem weinig goed doen,' verklaarde Anna met klem. 'Ik wil niet dat je hem spreekt!'

'Ik zie niet in waarom ik de man niet met de gebruikelijke hoffelijkheid tegemoet zou kunnen treden,' antwoordde Synnovea koel, waarbij ze het feit dat ze hem zelf weinig vriendelijk te woord had gestaan, over het hoofd zag. Ze had hem nog steeds niet vergeven dat hij haar bad had verstoord, maar ze behield zich het recht voor hem daarvoor zelf een flinke uitbrander te geven. Naar buiten toe was ze geneigd een andere houding aan te nemen. 'Tenslotte heeft de man me gered en heeft hij zich bijzonder moedig gedragen.'

'Dat geeft hem nog niet het recht in dit huis toegelaten te worden, alsof hij een Russische boyar is,' wierp de prinses tegen. 'Je zult aan mijn wensen tegemoet komen, gravin, of wensen dat je het maar had gedaan.'

'En dat zal ik ook,' verzekerde Synnovea haar met een vluchtige, geforceerde glimlach. De terugkeer van kolonel Rycroft was nauwelijks de moeite waard om ruzie over te maken, al had ze moeite met het feit dat de vrouw haar met dreigementen de wet voorschreef om zich ervan te verzekeren dat haar verzoek tot op de letter zou worden uitgevoerd.

Anna ging kaarsrecht staan, trok een hooghartig gezicht en vertelde haar beschermelinge: 'Ik verwacht zo snel mogelijk het geld terug dat ik de man namens jou heb betaald... dat brengt me op het volgende. Je hebt geld genoeg voor een vergoeding voor je eigen verblijf en dat van je bedienden. Het lijkt me niet meer dan eerlijk dat je dan ook een redelijke som op tafel legt. Daarom zal ik de vergoedingen die ik vind dat je me schuldig bent aan je schuld toevoegen en je een briefje van je wekelijkse verplichting doen toekomen. Ik verwacht van je dat je het bedrag aan het begin van iedere week betaalt.'

'Zoals je wilt,' antwoordde Synnovea, die zich afvroeg of het besluit kostgeld van haar te vragen voortkwam uit gierigheid of een groeiende hekel aan haar aanwezigheid in huis.

'Ik ben blij dat je zo meewerkt, gravin.'

Omdat ze verder geen commentaar wilde geven, verontschuldigde Synnovea zich. 'Als je het goedvindt, prinses, dan zou ik me nu graag willen omkleden voor het diner.'

Anna knikte stijfjes en keek hoe de jongere vrouw de hal door liep, maar toen Synnovea langs de trap in de richting van de achterdeur verdween, deed ze snel een paar stappen naar voren.

'Waar ga je heen?' vroeg ze boos. 'Je kamers zijn boven!'

Synnovea stopte niet, maar wierp een antwoord over haar schouder toen ze bij de deur kwam. 'Ik ga Ali halen, zodat ze me kan helpen met aankleden. Ze is in de stal bij Stenka!'

Anna wierp een bezorgde blik in de richting van de voordeur toen Synnovea door de achterdeur verdween. Ze wist niet helemaal zeker hoeveel tijd er was verstreken sinds ze de kolonel had weggestuurd, maar ze wilde niet het risico lopen dat hij buiten nog ergens rondhing.

Met samengeknepen lippen rende Anna naar de voordeur en rukte hem open, klaar om de man op zijn kop te geven voor zijn getreuzel. Toen ze niemand vond om haar woede op te koelen, slenterde ze quasionverschillig het bordes op en keek eerst naar links en toen naar rechts de straat door. Het paard stond niet meer vastgebonden aan de paal en de straat was leeg, op een eenzaam rijtuig dat voorbij reed na. Met een zucht van opluchting deed Anna de deur weer dicht, in de overtuiging dat de Engelsman was vertrokken zoals ze hem had bevolen. Innig tevreden en vol vertrouwen dat ze de plannen van de kolonel om een rijke Russische gravin aan de haak te slaan in de kiem had gesmoord, liep ze de trap op.

Synnovea stapte de deur uit, rende over het smalle pad naar de stallen en wilde juist de hoek omslaan toen ze de bekende zwarte hengst bij een paal bij de achteringang zag staan. Ze bleef zo plotseling stilstaan dat ze bijna struikelde, terwijl ze gespannen uitkeek naar de onverschrokken kolonel. Hij stond bij het rijtuig met een leren helm onder zijn ene arm, terwijl zijn andere hand achteloos op het gevest van een zwaard rustte dat langs zijn zij hing. Hij stond zo te zien genoeglijk te praten met Ali, die giechelde en druk gesticuleerde en hem zo nu en dan schalks aankeek. Het was Synnovea al eerder opgevallen dat hij lang was, maar toen hij tegenover Ali stond, kon ze zien dat hij minstens twee handlengten boven het kleine vrouwtje uitstak. Het grijze hoofd kwam nauwelijks tot aan het midden van zijn borst.

Vandaag was hij meer op de manier van een militair in actieve dienst gekleed dan de dag ervoor. Hij droeg laarzen die ietwat ruw en versleten, maar net zo strak waren, over een strakke leren broek met daarboven een dik leren kuras. Zelfs in het schemerlicht stak de blouse met wijde mouwen die hij eronder droeg, opvallend wit af tegen de gebronsde huid. De blauwe plekken rond zijn oog en op zijn wang waren nog steeds zichtbaar, maar de grote bulten die eerder zijn voorhoofd en lip hadden ontsierd, waren sterk geslonken, zodat hij er nu wat menselijker uitzag. Zijn haar was pas heel kort geknipt en door het donkerbruin liepen door de zon gebleekte strepen.

Ali keek om zich heen en toen ze haar meesteres vlakbij zag staan, wenkte ze haar enthousiast. 'Mevrouw! Hier is de man die u heeft gered van de struikrovers!'

Kolonel Rycroft draaide zich onmiddellijk naar Synnovea om en zijn ogen, ofschoon moeilijk te lezen in het schemerdonker, leken over haar hele lichaam te glijden en te genieten van alles wat ze zagen. Synnovea had geen idee hoe zijn geest werkte of waarheen zijn fantasie hem voerde en dat was voor haar gemoedsrust misschien maar goed ook, want Tyrone Rycroft kwam al snel tot de conclusie dat hij haar gekleed bijna net zo bewonderde als wanneer ze niets aan had. Maar toen benam de herinnering aan hoe ze uit de houten kuip was gestapt hem bijna de adem.

Synnovea wist niet goed wat ze tegen haar hardnekkige bewonderaar moest zeggen, toen hij geen enkele poging deed zijn levendige belangstelling voor haar te verbergen. Ze voelde een blos over haar wangen kruipen, terwijl hij glimlachend ieder detail van haar verslond, van de fijngevormde enkels en slanke voeten waarmee ze sierlijk op hem kwam afgestapt tot de plukjes haar die aan haar hoofddoek waren ontsnapt en zachtjes tegen haar gezicht gevleid lagen.

'Gravin Synnovea, het doet me bijzonder goed u te zien, en blijkbaar in goede gezondheid.' Hij maakte een diepe buiging en toen hij weer recht stond, legde hij zijn helm opzij en ging tegenover haar staan met een grijns waarvan ze vermoedde dat hij van nature scheef was. Van achter zijn donkere wimpers straalde er een warme gloed uit zijn ogen en ze wist absoluut zeker dat ze nog nooit een glimlach van een man zo snel in een wellustig lachje had zien veranderen. 'Ik was bang dat ik hier weer zou moeten vertrekken zonder de troost van uw gezelschap, wellicht voor eens en voor altijd. Gelooft u me, een glimp van u maakt me al gelukkig.'

'Prinses Anna heeft me zojuist op de hoogte gesteld van uw komst,' verklaarde Synnovea behoedzaam, omdat ze zeker wist dat hij iedere beleefdheid zou opvatten als een aanmoediging en een aanwijzing van haar bereidheid hem te ontvangen. 'Het is jammer dat u helemaal van uw kamp moest komen voor uw beloning, kolonel. Ik had Stenka naar u toe kunnen sturen.'

Tyrone stak zijn vingers in een buidel die hij om zijn middel droeg en viste er een zakje met munten uit. Hij pakte haar hand, draaide de palm naar boven, legde het zachtleren zakje erin, vouwde haar vingers eromheen en hield ze even in de warmte van zijn hand gevangen. 'Ik zal de man met genoegen zelf betalen om te laten zien hoe blij ik ben met uw gezelschap,' gaf hij toe met een openhartigheid die warm en overtuigend klonk. 'Ik gebruikte de beloning alleen maar als excuus om u weer te kunnen zien. Als ik had gewild, dan had ik mijn bediende kunnen sturen.'

Synnovea trok haar hand terug, omdat ze bang was dat hij zou voelen hoe snel haar pols tekeerging en dat hij dat verkeerd zou opvatten. Als ze door zijn aanwezigheid alleen al onrustig werd, hoe kon ze dan kalm blijven wanneer hij haar aanraakte?

Eén blik op Ali maakte haar duidelijk dat de kleine dienstbode stiekem een geschikte huwelijkskandidaat in die man zag. Ze vond het vervelend om haar teleur te stellen, maar de kolonel had beslist geen plaats in haar plannen, hetzij in de nabije of in de verre toekomst. Zelfs als ze hem knap had gevonden, wat nu niet meer zo ver gezocht leek als toen in het badhuis, bleef hij toch niets anders dan een avonturier, die blijkbaar geen enkel land zijn thuis kon noemen, zelfs Engeland niet.

'Ik kan niet toestaan dat u voor het vinden van mijn broche betaalt, kolonel.' Synnovea wilde het zakje teruggeven en was teleurgesteld toen hij het weigerde aan te nemen. 'Ik ben bang dat u zich de uitgave slecht kunt veroorloven.'

'Die uitgave betekent niets voor me, vrouwe,' verzekerde Tyrone haar galant. 'De beloning waar ik mijn hart op heb gezet is oneindig veel meer waard.'

'Maar uw opoffering is zinloos, kolonel. Prinses Anna heeft liever dat u helemaal niet meer terugkomt.' Synnovea sprak volledig de waarheid, maar ze was zich ervan bewust dat ze de andere vrouw gebruikte om iets te bewerkstelligen dat ze eigenlijk zelf niet echt wilde. Hij verdiende niets meer dan weggestuurd te worden en het moest eenvoudigweg gebeuren. Ze had het helemaal niet zo vervelend moeten vinden om hem te ontmoedigen, maar toch kon ze zich er niet toe brengen. 'Ik sta onder de voogdij van de prinses en ik moet haar wensen eerbiedigen. U ook.'

Tyrone trok vragend een wenkbrauw op en staarde in de groene ogen tot ze nerveus onder zijn vorsende blik werden neergeslagen. Hij zei een tijdlang niets en toen slaakte hij een verdrietige zucht, terwijl hij peinzend naar haar neergeslagen ogen en blozende wangen keek. Na hun ontmoeting in het badhuis was hij tot het besef gekomen dat gravin Synnovea Zenkovna een vrouw was die hij niet snel zou vergeten. Zolang hij er niet zeker van was dat haar antwoord uit haarzelf kwam was hij geneigd de afwijzing als niet meer te beschouwen dan een onbelangrijke hindernis op weg naar zijn voornaamste doel en dat was het meisje voor zich te winnen.

'Misschien gaat prinses Anna te zijner tijd nog eens anders over mij denken. Ik kan alleen maar hopen dat dat gebeurt,' antwoordde Tyrone. 'Maar ik moet bekennen, gravin, dat uw wensen me meer interesseren dan de gevoelens van anderen. Ik heb hier nog niemand ontmoet bij wie ik me zo prettig voel en ik heb geen zin om het feit dat u bestaat te negeren, alleen omdat me bevolen is niet terug te komen. Ik hoef u maar te zien en mijn fantasie slaat op hol en ik ben bang dat ik hopeloos verliefd ben.' Hij zweeg even om haar de gelegenheid te geven zijn woorden te verwerken en vervolgde met een loom schouderophalen: 'Het is een feit dat ik in mijn leven heb geleerd dat wanneer je iets met grote moeite en inspanning bereikt, je het vaak meer waardeert dan wanneer je er weinig moeite voor hebt hoeven doen. Gravin' - er verscheen een scheve glimlach om zijn lippen - 'ik kan alleen maar stellen dat ik de strijd om de eer van uw gezelschap nog niet ben begonnen.'

Synnovea stond paf over zijn onwrikbare koppigheid en mateloze brutaliteit. Als ze hem speciale toestemming had gegeven haar het hof te maken als hij dat wilde, had hij zich niet brutaler of zelfverzekerder kunnen opstellen. 'Kolonel, denkt u alstublieft aan het gezag waaronder ik vertoef.' Ze deed een dappere poging hem te overreden, ondanks haar twijfel dat iemand hem zou kunnen ompraten. 'Ik ben niet vrij om te doen wat ik wil. Ik moet me voegen naar de wensen van degenen die nu voor mij de beslissingen nemen.'

'Zou het helpen als ik de tsaar verzocht om zijn gunst?' vroeg Tyrone met een twinkeling in zijn ogen. Hij sloeg haar reactie nauwgezet gade. Als ze werkelijk kil en hooghartig was, zou hij snel zijn antwoord hebben.

De mooie mond viel open van verbazing en Synnovea staarde hem geschokt aan omdat hij zo iets durfde voor te stellen. De eerste schok over zijn vraag was nog niet voorbij, toen ze zich haastte hem de mogelijkheid te ontraden. 'O nee, heer! Lieve hemel, nee! Ik bedoel, heel Moskou zou gonzen! Dat mag u niet doen! Ik verbied het u!'

'U hoeft zich geen zorgen te maken, vrouwe,' verzekerde Tyrone Synnovea grijnzend. Zijn vurigheid was door haar reactie allerminst bekoeld. 'Ik zal eerst in zijn gunst komen en dan dien ik mijn verzoek in.'

Synnovea sloeg haar hand voor haar mond, ontzet bij de gedachte dat die man werkelijk met zijn verzoek naar de kroon zou gaan. Hij maakte maar een grapje! Ze hoefde toch niets te vrezen! Dat zou hij toch niet doen!

'De plicht roept weer,' deelde Tyrone haar mee. 'Ik heb nog een late exercitie en morgen moet ik de hele dag op oefening. Zelfs als prinses Anna me niet had weggestuurd had ik toch niet lang kunnen blijven. Maar wees niet bang,' beloofde hij haar, 'u ziet me terug.'

Tyrone maakte een korte buiging, zette zijn hardleren helm op zijn hoofd en liep met grote stappen terug naar zijn paard. Hij slingerde zich in het zadel, wendde zijn paard zodat hij de twee vrouwen kon zien en tikte even met zijn vingers tegen zijn voorhoofd bij wijze van afscheid. Synnovea keek hem beteuterd na tot hij uit het zicht was verdwenen; ze was volkomen overdonderd door zijn vasthoudendheid.

'Het is een doorzetter,' was het commentaar van Ali, die een glimlach nauwelijks kon onderdrukken. In de stilte die volgde keek ze even naar haar meesteres en sloeg met een zelfvoldaan gebaar haar armen over elkaar. 'Weet u, hij doet me sterk denken aan uw pa, toen hij uw ma het hof kwam maken! Hij liet zich niet wegsturen, voordat hij eindelijk haar familie had overgehaald om haar met hem te laten trouwen. Maar ja, die schat van een Eleonora, God hebbe haar ziel, ze dacht dat de zon en de maan alleen voor graaf Zenkov opgingen.'

Synnovea pufte geërgerd en keek de tanige vrouw veelbetekenend aan. 'En jij, Ali McCabe! Jij hoort aan mijn kant te staan! Niet aan de zijne! Zoals jij hem stond te bekijken, leek het wel alsof je hem aan het keuren was voor een aanstelling als mijn echtgenoot!'

'Kan ik het helpen dat ik een goed oog vooreen eersteklas man heb?'

Synnovea zette haar handen in haar zij en kreunde inwendig van wanhoop. Het kwam maar zelden voor dat zij Ali McCabe in een discussie kon verslaan en ze gaf het op. 'Je weet zeker niet meer waarvoor ik je had weggestuurd?'

Ali was snel beledigd wanneer er werd geïnsinueerd dat ze vergeetachtig aan het worden was. 'U weet donders goed dat ik het nog weet, maar wat ik daar heb gezien!' Haar stemming sloeg onmiddellijk om. 'Elisaveta zat er niet ver naast. Haar zuster is er erg aan toe. Ik heb gekookt voor haar en Sophia, het kleine meisje, en toen heb ik haar wat geld gegeven en nog wat aan een buurvrouw, zodat zij voor ze zou zorgen tot ik terugkom. Met een beetje goede zorg zouden ze er wel bovenop komen, maar Danika moet een baantje zoeken om haarzelf en het kind te kunnen onderhouden, zodra ze weer opgeknapt is.'

'Ik betwijfel of prinses Anna haar hier zou willen laten werken, zeker niet met een kind erbij,' peinsde Synnovea hardop. 'Heb jij geen ideeën ?

Ali schudde verdrietig haar hoofd. 'Nee, mevrouw, maar er moet toch wel iets zijn dat we kunnen doen?'

Synnovea overwoog haar beperkte mogelijkheden, spreidde gefrustreerd haar armen en liet ze langs haar heupen vallen. Ze kon niets beters bedenken dan het stel naar haar huis in Nizhniy Novgorod te sturen, maar de lange reis zou heel zwaar zijn voor de sterk verzwakte vrouw. Het leek een eeuwigheid te duren voor ze op een ander idee kwam maar toen begon ze te stralen van hoop. 'Misschien wil gravin Natasha haar in dienst nemen.'

'En u denkt dat prinses Anna u op bezoek zal laten gaan bij gravin Natasha?' Ali had er sterk haar twijfels over. 'U weet dat ze niets van de gravin moet hebben.'

'Ik zal Anna vragen of ik naar de kerk mag,' zei Synnovea resoluut. 'Dat kan ze me toch moeilijk weigeren en dan zou ik het er daar met Natasha over kunnen hebben. Maar kom, Elisaveta popelt van ongeduld om iets over haar zuster te horen. En ik moet me gaan verkleden voor het diner voordat Anna ons komt zoeken.'

Even later voegde Synnovea, gekleed in dezelfde turquoise sarafan die ze die ochtend had gedragen, zich bij Iwan en prinses Anna in de hal. Kort daarna gaf de vrouw haar een rekening, maar pas toen Synnovea weer in haar kamer was, zag ze dat het bedrag dat Anna voor de beloning had opgevoerd niet overeenkwam met het bedrag dat Tyrone haar had gegeven. Of hij had er wat munten uitgehaald óf de prinses had het bedrag dat zij hem zogenaamd had gegeven veel groter gemaakt. Aangezien de kolonel de beurs niet had hoeven teruggeven, kon ze zich alleen maar verwonderen over de hebzucht van de prinses die meer dan rijk genoeg was.

De volgende ochtend ging Synnovea terug naar de eetkamer waar Iwan zijn bord al stond vol te scheppen. Hij leek nogal met zichzelf ingenomen over zijn rol als handhaver van strenge tucht en hield haar nauwgezet in de gaten voor verdere overtredingen waarop hij haar kon aanpakken. Synnovea was bijna opgelucht, toen de deur met een zwaai openging en Aleksei, die er net zo groot en sterk uitzag als de potige Petrov, de kamer kwam binnengestapt. Hij was ongeschoren en aan zijn rode ogen te zien had hij heel wat uren gedronken en de beest uitgehangen.

'Hé, jij daar!' bulderde hij naar Iwan, die verschrikkelijk schrok. Het bord glipte uit de mollige handen en viel met een klap op de grond, waar het wild bleef rondtollen zodat het voedsel alle kanten opvloog. Aleksei leek bijna gehypnotiseerd door het ronddraaiende bord totdat het stil lag en toen richtte hij zijn woeste ogen op Iwan. 'Je bent dapper genoeg als mijn vrouw erbij is,' daagde hij hem op minachtende toon uit. 'Waarom sta je nu te beven van angst, kleine pad?'

Iwan slikte hoorbaar en probeerde het wraakzuchtige gesar van de ander te negeren, maar toen hij sprak, sloeg zijn stem over van angst. Er was maar weinig over van de vrijpostigheid die hij in de aanwezigheid van zijn weldoenster tentoonspreidde. 'Prinses Anna is nog niet gewekt, Hoogheid. Zal ik haar voor u halen?'

'Als ik mijn vrouw wil, haal ik haar zelf wel!' bulderde de prins, waardoor de geestelijke weer ineenkromp. Pas toen hij in de richting van de verontruste Synnovea keek, ondernam Aleksei een serieuze poging zichzelf onder controle te krijgen. Hoewel zijn neusvleugels nog steeds trilden van woede, haalde hij een paar maal diep adem totdat hij de man op een redelijke toon kon aanspreken. 'Ik heb zojuist van een koerier vernomen dat Anna's vader ziek is geworden in het klooster. Haar moeder wil graag dat ze komt. Het lijkt me zo dat Anna jou wel een waardige escorte acht. Daarom zou ik, als ik jou was, maar alvast voorbereidingen voor de reis gaan treffen.'

Iwan leek ondersteboven van het vooruitzicht van weer een lange, moeizame reis, vooral als ze opnieuw aangevallen konden worden. 'Maar ik ben nog maar net terug...'

'Mijn vrouw kennende, heb je nog wel een paar dagen de tijd om je voor te bereiden,' verklaarde Aleksei onverschillig. Nadat hij zich volledig had gedistantieerd van ieder zorg om het welzijn van de ander, hief hij zijn hoofd op met een gebaar dat voor zichzelf sprak en staarde in de verte totdat Iwan stilletjes de kamer verliet.

'Het ziet ernaar uit dat je in de nabije toekomst verschoond blijft van Voronsky's lessen, gravin, voor een tijdje tenminste.' Aleksei pakte een bord en koos wat hapjes van de schalen die Elisaveta op het buffet had gezet. Hij keek vanuit zijn ooghoek hoe Synnovea reageerde en zag de bezorgde frons op haar gezicht. 'Zie ik daar iets van verdriet in je mooie gezichtje?' Hij glimlachte sluw, omdat hij heel goed wist wat haar dwars zat. 'Of iets van bezorgdheid, omdat wij hier alleen met zijn tweeën achterblijven? Afgezien van de bedienden zullen we het hele huis voor ons alleen hebben.'

Synnovea keek hem strak aan. 'Integendeel, prins Aleksei. Ik ben ervan overtuigd dat uw vrouw het nu goed zal vinden als ik tijdens haar afwezigheid bij gravin Andreyevna verblijf. Het zou onbetamelijk zijn als u en ik hier samen zonder behoorlijk chaperonne achterbleven. U weet hoe graag de mensen praten en ik zou niet graag zien dat uw smetteloze reputatie besmeurd wordt door mijn aanwezigheid hier.'

Aleksei gooide zijn hoofd in zijn nek en lachte hartelijk om de absurditeit van haar opmerking. 'Je hebt gevoel voor humor, Synnovea. Ik vind je aanwezigheid heel verkwikkend.' Zijn warme, bruine ogen glansden, terwijl hij met zijn knokkels langs zijn snor streek. 'Ik verheug me erop je beter te leren kennen.'

'Zolang er anderen bij zijn natuurlijk,' stemde Synnovea met hem in en er speelde een spoortje van een uitdagende glimlach om haar lippen.

Na een korte buiging liet ze hem alleen aan het ontbijt en liep de trap op naar haar kamers. Ze was er helemaal niet happig op om in de nabijheid van de man te verkeren, wanneer Anna hem de wind van voren gaf.