22

Ali was duidelijk buiten zichzelf van opwinding bij het idee dat ze de kolonel in een parade zou zien, waarover ze tot dan toe alleen geruchten had gehoord. Zij was waarschijnlijk de drijvende kracht achter hun vroege aankomst in het Kremlin, maar zeker niet de enige die zich zo verheugde op het evenement. Synnovea was zowel opgewonden als nerveus over het vooruitzicht Tyrone en zijn manschappen voor de tsaar te zien optreden. Ze wilde zo graag voor hem dat alles zou lukken zodat het optreden vlekkeloos zou verlopen, vooral nu er andere troepen huzaren waren die graag de onderscheiding van beste en indrukwekkendste van zijn eenheid wilden overnemen.

Om haar echtgenoot een plezier te doen had Synnovea een donkergroene tafzijden japon van Europese makelij aangetrokken. Ze had de beperkingen voor getrouwde vrouwen in haar land in acht genomen en had een muts van rijk bewerkt fluweel als hoofddeksel in elkaar gezet. Het effect was dat van de tulband van een sultan, versierd met zwarte veren en het sieraad dat Tyrone eens had teruggebracht. Synnovea had geen idee dat haar creatie binnen enkele weken een ware rage zou veroorzaken onder de Europese vrouwen, die het hoofddeksel daar hadden gezien.

Natasha was aangestoken door hun enthousiasme over het uitstapje en voelde zich opgetogen, toen ze uit het rijtuig stapte en snel langs vrienden en kennissen liep, naar iedereen wuivend en groetend. Prins Zherkof zag haar van verre en haastte zich om hen in te halen, terwijl zij op haar beurt probeerde Synnovea bij te blijven. Toen ze bij het paviljoen waren aangekomen waar de andere vrouwen en gezinnen zich hadden verzameld, bleef Synnovea even staan om diep adem te halen, zeer tot opluchting van de twee vrouwen die achter haar aan liepen. Ze hadden allemaal roze wangen dankzij de snelle tocht over het terrein in de frisse ochtendlucht.

'Je mag dankbaar zijn dat Tyrone er niet was om getuige te zijn van je aankomst, kind,' riep Natasha hijgend uit, terwijl ze haar wangen depte met een kanten zakdoekje. Zelfs op zo'n frisse dag waren haar wangen roze, omdat ze zich zo hadden gehaast. 'Anders had je je man de indruk kunnen geven dat je niet kon wachten om hem op zijn paasbest te zien.'

'Wat draaf je toch door, Natasha,' spotte Synnovea met een vrolijke lach. 'Ik denk dat je alleen maar meegekomen bent om me de hele tijd steken onder water te geven en dat je niet echt belangstelling hebt voor de voorstelling. Als dat het enige is waarvoor je bent gekomen, dan kan prins Zherkof je misschien bezighouden, terwijl ik naar de parade kijk.' Ze boog haar hoofd onopvallend om de komst van de prins aan te geven die op hen kwam afgesneld. 'Hij komt je nu redden van de verveling waaraan we allemaal overgeleverd zullen worden...'

Natasha lachte om het vrolijke geplaag van het meisje. 'Een vierspan van de beste paarden van prins Zherkof zou me nog niet kunnen wegslepen van dit evenement, kind. Dat weet je net zo goed als ik.'

'Natuurlijk,' antwoordde Synnovea met een voldaan lachje. 'Ik wilde het alleen maar uitjouw mond horen.'

Beide vrouwen maakten een diepe buiging toen prins Zherkof zich bij hen voegde. De donkere ogen van de man twinkelden bewonderend toen hij Synnovea complimenteerde met haar verschijning, maar in zijn blik op Natasha gloeide een licht van aanbidding. Zelfs nadat ze hem verscheidene keren vriendelijk had afgewezen, had hij de hoop nog niet opgegeven dat Natasha eens zou toegeven en zijn huwelijksaanzoek zou aannemen. Dat was tenslotte iets dat iedereen al een paar jaar verwachtte.

'Misschien zou zoveel vrouwelijk schoon het paviljoen van de tsaar moeten opvrolijken, waar het beter gezien kan worden,' stelde prins Zherkof grootmoedig voor, 'en waar ik jullie allebei beter van dienst kan zijn.'

Synnovea wees de gunst vriendelijk af. 'Ik vrees dat ik uw hoffelijke uitnodiging moet afwijzen, prins Zherkof. Mijn man verwacht me hier te zien en ik wil niet dat hij denkt dat ik helemaal niet ben gekomen. Natuurlijk is er geen reden waarom Natasha niet met u mee zou gaan.'

De prins wilde niets liever dan Natasha overhalen. 'Er zijn daar zoveel van onze vrienden, Natasha.' Zijn mondhoeken trilden van genoegen toen hij hen toevertrouwde: 'Zelfs prinses Taraslovna is hierheen gekomen. Volgens mij probeert ze weer bij de tsaar in de gratie te komen. En jullie zouden dat sombere, kleine mannetje op wie ze zo gesteld is, eens moeten zien; jullie zouden ook moeten lachen om zijn pogingen zich aan patriarch Filaret te verbinden. Ik twijfel er geen moment aan dat zijne heiligheid het gevlei van Voronsky doorziet en dat de man hem uiteindelijk zal gaan vervelen. Wat er ook gebeurt, de uitkomst zou wel eens interessant kunnen zijn.'

'Ik kom later wel, Vasilii,' beloofde Natasha met een warme glimlach. 'Misschien na de parade, wanneer je het niet zo druk hebt met het voorstellen van allerlei diplomaten en buitenlandse gezanten aan Zijne Majesteit. Kom je vanavond bij ons eten of moet je naar het banket voor hoogwaardigheidsbekleders?'

'Helaas moet ik naar het banket.' Hij keek haar hoopvol aan. 'Misschien een andere keer?'

'Natuurlijk, Vasilii, maar daar hebben we het later wel over.'

Zijn donkere ogen straalden haar tegemoet. 'Na de parade?' Toen ze knikte, pakte hij haar hand en drukte een kus op de slanke vingers, ik kom je straks halen.'

De twee vrouwen glimlachten, terwijl ze hem door de menigte zagen weglopen. Synnovea wierp een nieuwsgierige blik op haar vriendin die hem bleef nakijken.

'Denk je dat je ooit met hem zult trouwen?'

Natasha slaakte een tevreden zucht. 'Op den duur misschien. Ik wil alleen maar zeker weten dat de herinneringen aan wijlen mijn man niet tussen ons zullen komen. Nadat je het beste hebt gehad, is het mogelijk om je met minder tevreden te stellen.'

'Van wat ik heb meegemaakt van de man, betwijfel ik of je teleurgesteld zult zijn over prins Zherkof of over zijn liefde voor jou.'

Natasha's donkere ogen dansten van pret toen ze de ander aankeek. 'Wat zullen de roddelaars dan over me zeggen? Die afschuwelijke Natasha Catharina Andreyevna! Voor de vierde keer getrouwd! Schandalig!' »

'Er is geen vrouw van jouw leeftijd die niet jaloers op je is.'

'Het zou in ieder geval Anna Taraslovna iets geven om over te praten. Na al die jaren heeft ze het me nog niet vergeven dat ik Aleksei's eerste keus als echtgenote was.'

Synnovea keek haar verbaasd aan. 'Dat wist ik niet.'

Natasha haalde haar schouders even onverschillig op. 'Het was helemaal niet belangrijk, kind. Aleksei en ik kenden elkaar nauwelijks, maar na een korte ontmoeting bezwoer hij dat hij me wilde hebben. Hij bood mijn ouders een huwelijkscontract aan, maar ze hadden me al aan mijn eerste man beloofd. Zo eenvoudig was het. Daar bleef het bij en een paar jaar later trouwden hij en Anna.'

ik heb altijd al het gevoel gehad dat er een achterliggende reden was voor Anna's afkeer van jou. Nu begrijp ik het beter.'

'Goedemorgen!' De groet kwam van achter hen en toen de beide vrouwen zich omdraaiden, zagen ze Aleta Vanderhout die naar hen grijnsde. Onmiddellijk verzuurde haar blik terwijl ze de elegantie van de twee bestudeerde, vooral de aparte stijl van Synnovea's japon en muts. Toen zei ze grijnzend, met een stem die droop van de spot: 'Nou, nou! Jullie twee proberen de aandacht van de mannen van de rest van ons af te leiden, hè? Het is gewoon een wonder dat jullie niet op het veld bij hen zijn.'

Zo sierlijk als ze kon wendde Synnovea zich tot haar vriendin, terwijl ze een handgebaar maakte naar de blonde vrouw. 'Je herinnert je mevrouw Vanderhout toch nog wel, Natasha? Ze kwam na de huwelijksplechtigheid naar je huis.'

Natasha neeg het hoofd even bevestigend, terwijl ze zich het geschreeuw van generaal Vanderhout in herinnering bracht. 'Natuurlijk! Hoe zou ik dat kunnen vergeten! Uw echtgenoot heeft me het hele huis naar u laten doorzoeken, omdat hij weg wilde. Ik viel bijna om van uitputting en was zeer dankbaar toen u eindelijk verscheen.'

Aleta onthield zich van commentaar en keek Synnovea met een kille glimlach aan. 'Wat goed van u om naar de parade van uw man te komen kijken, Synnovea. Of bent u in werkelijkheid gekomen om alle andere mannen te bekijken?'

'Waarom zou ik, gezien het feit dat mijn man de knapste van allemaal is ?' Synnovea slaagde erin een net zo geforceerde glimlach te voorschijn te toveren, terwijl ze zichzelf beloofde dat ze zich nog liever zou laten ophangen en vierendelen dan dat ze Aleta zou laten merken dat ze overstuur raakte van haar aanwezigheid. 'Hoewel ik me goed kan voorstellen dat u uw ogen elders laat dwalen, is er voor mij absoluut geen aanleiding uw voorbeeld te volgen.'

Natasha hoestte zachtjes achter een zakdoek, terwijl ze een keurige poging deed om niet in lachen uit te barsten. Het was een kwestie van ongelooflijke volharding waardoor ze kans zag haar waardigheid te bewaren, vooral toen ze zag hoe Aleta's mond langzaam openviel. Aleta stond Synnovea letterlijk met stomheid geslagen aan te gapen.

Er volgde een onbehaaglijke stilte tot Aleta langs de twee vrouwen heen keek en plotseling glimlachte. Ze verontschuldigde zich snel en stapte langs hen heen, omdat ze plotsklaps een reden zag het paviljoen te verlaten.

Synnovea keek haar na, terwijl Natasha zich naar haar voorover boog om haar toe te fluisteren: 'Ik heb zomaar het gevoel dat Aleta je een goede reden heeft gegeven om een hekel aan haar te hebben.'

Synnovea schudde haar hoofd bij de gedachte aan wat die vrouw had gedaan. 'Die schaamteloze kleine slet had de euvele moed om mijn man in onze kamer lastig te vallen!'

 'Waar haalt ze het lef vandaan!' Natasha's mond trilde van het ingehouden lachen. 'En hoe, als ik het vragen mag, reageerde Tyrone op die brutale avances?'

Synnovea, die de luchtigheid in het antwoord van de oudere vrouw proefde, ontspande zich totdat haar ogen schitterden van pret. 'Gelukkig antwoordde hij op een manier die iedere vrouw zou kunnen goedkeuren en aangezien geen van beiden mij in de gaten had, leek de afwijzing me oprecht.'

'Ik ben blij dat Tyrone je niet heeft teleurgesteld, kindje, maar ik had ook niet gedacht dat hij het zou doen. Hij is behoorlijk verliefd op je, weet je.'

Synnovea antwoordde met een licht schouderophalen, ik kan er niet zeker van zijn, zoals het nu tussen ons gaat, maar ja, hetzelfde kan van mij worden gezegd.' Ze keek de ander aan. 'Je had gelijk wat hem betreft, Natasha. Alles wat je over hem hebt gezegd is waar.'

Natasha lachte zachtjes, ik ben blij dat je me eindelijk begint te geloven.'

Toen ze zich weer omdraaiden, zagen ze hoe Aleta zich een weg baande door de toestromende menigte. Haar belangrijkste doel bleek een Russische boyar te zijn, die aandachtig een paar jongedames stond te bestuderen die voor hem langsliepen. Toen Aleta achter hem stond en een hand op de schouder van de man legde, draaide hij zich om.

'Aleksei!' Synnovea legde bevend haar hand om haar keel, toen ze dacht aan haar laatste confrontatie met hem. Een visioen van Tyrone die met zijn polsen aan de balken hing verscheen voor haar ogen en even was ze diep geschokt door de herinnering aan de angst die ze die nacht had moeten doorstaan.

Natasha richtte haar bezorgde blik op het bleke gelaat van Synnovea en zag hoe haar vriendin een hevig getril onder controle probeerde te krijgen. 'Synnovea, mijn kind, wat is er? Het lijkt wel alsof je een geest hebt gezien.'

Ze trilde onbeheerst alsof ze zonder beschutting in een ijskoude wind stond en bleef maar naar de donkere prins staren, alsof ze verdoofd was. 'Aleksei zal Tyrone vermoord hebben voor wat ik heb gedaan, Natasha. In mijn ijver om van prins Wladimir af te komen, heb ik Tyrone's leven bijna zien eindigen... en allemaal door mijn eigen zelfzuchtige verlangens.'

'Stil nu maar, kindje,' zei Natasha troostend. 'Dat is nu toch allemaal verleden tijd. Alles is zo goed gekomen. Je moet vergeten wat Aleksei jullie tweeën heeft geprobeerd aan te doen.'

Synnovea kon haar angst niet zo gemakkelijk van zich afschudden, ik zie geen enkele reden waarom Aleksei hier zou zijn, behalve om Tyrone kwaad te doen.'

'Maar hoe kan dat, liefje, terwijl tsaar Mikhail hier is om getuige te zijn van zijn kwaadaardige streken?' zei Natasha nuchter. 'Zo dom zal Aleksei toch niet zijn.'

'Die man is in en in slecht, Natasha. Hij is gewelddadig en wraakzuchtig en een dezer dagen wreekt hij zich op ons terwijl we het het minst verwachten. Ik vertrouw hem niet.'

ik ook niet, maar dat betekent niet dat ik hem mijn plezier laat bederven.' Natasha legde haar arm liefdevol om het middel van de jongere vrouw en draaide haar om, zodat ze de andere kant opkeken, ik zou me niet in het minst zorgen maken over wat Aleksei hier zou kunnen uithalen. Hij is hier duidelijk in de minderheid tegenover al Tyrone's vrienden. Hij zou het niet in zijn hoofd halen om je man te beledigen, wanneer er een kans bestaat dat hij met een overmacht te maken krijgt, en met de tsaar er ook nog eens bij.'

Synnovea kalmeerde, toen ze besefte dat Natasha's bemoedigende woorden heel logisch waren. Aleksei was veel te laf om moeilijkheden te beginnen op een terrein waar hij gemakkelijk zou kunnen worden verslagen.

'Lammetje, kijk!' Ali sprong bijna op en neer van opwinding, terwijl ze wees naar een troep ruiters die het veld naderde. Voorop reed Tyrone, schitterend gekleed in een korte rode jas, die was afgezet met een donkergroene kraag en manchetten en rijkelijk versierd met gouddraad en lussen van blinkend goud. Hij droeg een donkergroene broek onder een paar glanzend gepoetste zwarte, dijhoge laarzen. Op de zilveren helm met een korte klep die laag over zijn voorhoofd hing stond een rode pluim die aangaf dat hij de bevelhebber van deze troep was. De pluim wapperde in de lichte bries en was duidelijk te zien, zodat Synnovea hem onmiddellijk herkende, toen ze over het veld reden om de tsaar eer te bewijzen.

Synnovea's hart klopte in haar keel, toen er trompetgeschal klonk. Een ogenblik later vielen de trompetten stil en begon er bijna zachtjes een diep tromgeroffel, dat steeds luider klonk totdat de trommelslagen een pulserend ritme voortbrachten dat overeenkwam met de plotselinge, soepele aantocht van de eerste ruitereenheid op het veld. De bereden huzaren reden niet als afzonderlijke individuen, maar als een eenheid, alsof ze deel uitmaakten van hetzelfde lichaam, en volledig in harmonie met hun paard. Ogenschijnlijk stevig in het zadel voerden ze een aantal ingewikkelde manoeuvres uit die Synnovea helemaal in vervoering brachten. Ze keek gretig toe hoe de groep uiteen viel om in tegengestelde richtingen het veld te omcirkelen, vervolgens naar de ander kant van het veld te rijden en daarbij het pad te kruisen van anderen uit de tegengestelde richting voor ze bij elkaar kwamen in een oogverblindend vlechtwerk van ruiters en paarden. Even later splitste de groep zich weer op, ditmaal in vierkante colonnes die andermaal een omtrekkende beweging om het veld maakten en als smalle blokken samensmolten. Ze reden maar door, terwijl iedereen die erbij was geboeid toekeek, en oogsten applaus en zuchten van bewondering van zelfs de meest nuchtere toekijkers.

De spanning werd groter voor Synnovea, toen de troep kort daarna manoeuvres begon uit te voeren in de buurt van het paviljoen waar de echtgenotes stonden. Ali liep als een opgewonden kip heen en weer, wees naar de kolonel en schepte tegenover andere bedienden op dat hij haar meneer was. Zelfs een paar waarschuwende rukjes aan haar rokken door haar meesteres waren niet voldoende om de vrouw te herinneren aan de gedragsregels en te laten merken dat het niet paste om op te scheppen.

'Prachtig!' was het commentaar van Natasha en ze leek daarmee de gevoelens van de jongere vrouw onder woorden te brengen.

'Ja, dat is hij, hè?' mompelde Synnovea, volledig afgeleid door de aanblik van haar knappe echtgenoot die de optocht leidde. Met plotselinge zekerheid wist Synnovea dat geen van de andere regimenten het hart van de tsaar meer zou kunnen beroeren dan de troep van Tyrone, want als haar eigen reactie een graadmeter bleek, dan zou het hart van Zijne Majesteit bijna uit zijn borst springen.

Natasha's mondhoeken gingen omhoog, terwijl ze haar vriendin aankeek, ik had het eigenlijk over de voorstelling in het algemeen, lieverd, maar ja, je man is het ook.'

Synnovea's wangen kleurden donkerrood, terwijl ze een beetje opgelaten naar haar vriendin keek, maar Natasha's lach was warm en aanstekelijk. De jongere vrouw kon haar lach niet langer inhouden en beide vrouwen gaven zich over aan hun vrolijkheid.

Prinses Zelda kwam snel bij hen staan, toen Tyrone's eenheid het veld had verlaten en een volgende ruitereenheid zijn opwachting maakte. 'Wat heb ik je gezegd, Synnovea? Is je man niet prachtig?'

Natasha en Synnovea barstten weer in lachen uit en Zelda keek hen verwonderd aan tot Synnovea haar uitlegde dat ze het juist uitgebreid over dat feit hadden gehad.

'Er zijn hier heel wat vrouwen die het met jullie eens zijn,' vertrouwde Zelda hun toe. 'Dat zul je straks wel zien wanneer het afgelopen is. Ze aanbidden de kolonel gewoonweg!'

Synnovea was een beetje verontrust over de voorspelling van de prinses. 'Nog meer van Aleta's soort?'

Zelda legde twee vingers tegen haar lippen, terwijl ze heimelijk om zich heen keek, en toen boog ze zich voorover om haar vriendin in het oor te fluisteren: 'Wel subtieler, mag ik hopen!'

'Wat kan ik doen om aanspraak op hem te maken?' vroeg Synnovea lachend als reactie op de vrolijkheid van haar vriendin.

'O, heeft je man je dat niet verteld?' vroeg Zelda enthousiast. 'Je moet hem je kleuren aanbieden. Dat is een privétraditie geworden onder de vrouwen, zodat je alle andere vrouwen kunt teleurstellen die aanspraak op je man willen maken. Velen zijn zich ervan bewust dat hij het in het verleden zonder de kleuren van een dame heeft moeten doen. Misschien hebben ze nog niet van zijn huwelijk gehoord en bieden ze hem hun wimpel aan als troost.'

Synnovea keek bedrukt. 'Maar dat heeft Tyrone me helemaal niet verteld en ik kan hem geen wimpel geven.'

Peinzend onderwierp Zelda de verschijning van haar vriendin aan een grondig onderzoek en zag de elegante geborduurde groene sjaal die onder de hoge kraag was gestopt. 'Als je niets anders hebt, denk ik dat deze wel zal volstaan. Hij is schitterend.'

Synnovea's gezicht klaarde op toen ze de sjaal uit haar kraag trok en bescheiden het knoopje vastmaakte om haar hals te bedekken. Zelda knikte goedkeurend en stond er enige tijd later ook nog, toen Tyrone met de andere mannen naar het paviljoen kwam gereden. Een aantal jonge vrouwen zwermde om hem heen toen hij afsteeg, en complimenteerde hem uitbundig met zijn prestatie. Hun aanbidding strekte zich uit tot klopjes op zijn rug of strelende bewegingen over zijn mouwen, terwijl ze hem probeerden tegen te houden en zoals Zelda had voorspeld, hadden sommigen sjaals in hun handen die ze hem dolgraag wilden geven, maar Tyrone wilde zich alleen maar losrukken van hun attenties en nadat hij de vrouwen beleefd had bedankt, stapte hij langs hen heen. Hij nam zijn helm van zijn hoofd en liep doelbewust naar de plek waar Synnovea hem met een stralende lach stond op te wachten.

'Ik heb gehoord dat het hier de gewoonte onder de vrouwen is om hun man hun kleuren aan te bieden,' zei ze zachtjes. 'Wil je mij vereren door mijn kleuren aan te nemen?'

Tyrone hield haar zijn arm voor, zodat ze de sjaal kon vastmaken en antwoordde onmiddellijk: 'Ik ben vereerd met uw geschenk, mevrouw.'

'Het was zo spannend om vandaag naar je te kijken.'

Haar ogen straalden zoveel warme bewondering uit dat Tyrone zichzelf eraan moest herinneren adem te halen, terwijl ze de sjaal aan zijn mouw vastmaakte. 'Het was voor mij ook spannend, omdat jij zat te kijken.'

Natasha raakte Synnovea's arm aan en fluisterde een waarschuwing. 'Anna komt eraan met die geit, Iwan. Ze ziet er erg boos uit.'

Geïrriteerd over de onderbreking draaide Synnovea zich om op het moment dat de prinses de trappen naar het paviljoen opkwam. De kaken van de prinses waren op elkaar geklemd, en toen ze voor Synnovea bleef stilstaan, zonden haar grijze ogen een blik uit die bedoeld was om haar met dezelfde doeltreffendheid te doorboren als twee splinters bevroren staal.

'Zodra ik je mijn rug had gekeerd, begon je je valse spelletjes te spelen om mij tegenover mijn neef voor gek te zetten. Ik zou Moskou nooit hebben verlaten als ik had geweten wat voor dingen je allemaal in mijn afwezigheid zou uitspoken.'

Zelda onderbrak haar voorzichtig. 'Ik heb hier niets mee te maken, dus ik ga maar eens terug naar mijn man.' Ze kneep bemoedigend in Synnovea's hand terwijl ze haar wang tegen die van de ander drukte en fluisterde: 'Anna is alleen maar woest omdat je aan haar complot bent ontkomen je uit te huwelijken aan prins Dimitrievitsj.'

Toen ze weg stapte, struikelde Zelda bijna over Iwan Voronsky, die achter haar was gaan staan, blijkbaar om te kunnen horen wat er werd gezegd. Hij trok een vies gezicht naar Zelda, die hem verbaasd aankeek en ze vertrok met een snelle verontschuldiging.

'Nog zo'n hersenloze vriendin van je, neem ik aan,' merkte Iwan minachtend op, terwijl hij over zijn schouder het wegvluchtende meisje nakeek. Hij wendde zich tot Synnovea en keek haar met een broeierige blik aan, terwijl ze protesteerde.

'U kunt prinses Zelda onmogelijk hersenloos noemen, meneer! Evenmin bent u de aangewezen persoon om te oordelen over de wijsheid van anderen, aangezien u zelf geen idee heeft wat het woord betekent!'

'Heb jij nog iets om trots op te zijn?' vroeg Iwan uitdagend, ik weet wel wat je bent! Ik heb het altijd al geweten! Je bent niets anders dan een smerige slet!'

De arm van de geestelijke werd in een stalen greep genomen en de man piepte benauwd toen hij in de woedende blauwe ogen van de Engelsman keek.

'Pas op je woorden, pad,' gromde Tyrone. iemand zou wel eens in de verleiding kunnen komen dat schriele nekje van je te breken en de hele wereld daarmee een grote dienst bewijzen. Met andere woorden, mannetje, als jij niet beleefd kunt zijn wanneer je met mijn vrouw praat, zou ik me wel eens verplicht kunnen voelen het zelf te doen.'

Tyrone liet de kleinere, angstig kijkende man los en pakte de hand van zijn vrouw. 'Zijne Majesteit heeft me verzocht je mee te nemen naar het paviljoen, voor we ons in het feestgedruis storten dat straks begint.' Hij keek even naar Anna en knikte haar kort toe. 'Als u ons wilt verontschuldigen, prinses. De tsaar zal zich afvragen waar we blijven.'

Tyrone zette zijn helm op zijn hoofd en gaf Synnovea een arm. 'Kom, mevrouw, we mogen Zijne Majesteit niet laten wachten.'

ik loop met jullie mee,' zei Natasha. 'Prins Zherkof had me gevraagd naar hem toe te komen en aangezien de sfeer hier onaangenaam is geworden, heb ik besloten een frissere omgeving op te zoeken.' Natasha beantwoordde Anna's woedende blik met een zelfvoldane glimlach, voegde zich vervolgens met een tevreden lachje bij haar vrienden en gezamenlijk gingen ze op weg naar het koninklijke paviljoen.

Tsaar Mikhail stond bij de veldmaarschalk toen de drie aankwamen, maar liep bij de man weg om zijn aandacht op Tyrone en Synnovea te richten. 'Nou! Ik ben blij dat jullie er zo goed uitzien! Nou! Het huwelijk schijnt jullie allebei goed te doen.' Zijn donkere ogen schitterden toen hij Synnovea even onderzoekend aankeek. 'Je schijnt nogal gelukkig te zijn, kindje. Gaat het goed met je?'

'Heel goed, Majesteit,' bevestigde Synnovea met een verlegen glimlach.

Mikhail wendde zich tot de man die naast haar stond. 'Ik moet zeggen dat ik nooit een betere voorstelling van uw eenheid heb gezien, kolonel Rycroft. En ik moet zeggen dat ik het idee had dat u in een opmerkelijk goed humeur was, toen u op het veld bezig was.' Hij leek een glimlach te onderdrukken. 'Eerlijk gezegd vroeg ik me af, ook al ben ik vaker onder de indruk van uw eenheid gekomen, wat u had gedreven om vandaag nog fantastischer te presteren, maar toen zag ik toevallig uw blik naar het andere paviljoen gaan en toen begreep ik de reden...

Tyrone's gebruinde gelaatstrekken kleurden nog donkerder en hij probeerde een diepere blos te onderdrukken. 'Mijn nederige verontschuldigingen, Majesteit, als ik niet geheel geconcentreerd leek...'

Mikhail stak snel zijn hand op om hem het zwijgen op te leggen. 'Ik ben bijzonder gelukkig met welke reden dan ook die geleid heeft tot de ongeëvenaarde perfectie van uw optreden, kolonel. Ik was diep onder de indruk en mijn gasten waren dat nog meer dan ik had verwacht en dat is natuurlijk geweldig.' Hij tikte bedachtzaam met zijn vingers tegen zijn lippen, terwijl hij zijn vrolijkheid in bedwang bleef houden. 'Het zou me bijzonder verheugen als die bepaalde inspiratie u ook in de toekomst bleef leiden. Wanneer u zo goedgemutst bent, komt het mij ten goede.'

Tyrone reageerde hierop met een korte buiging, ik ben u dankbaar voor uw vriendelijke woorden, Majesteit.'

'Misschien kunnen we het op een later tijdstip nog eens over uw laatste verzoek hebben. Ik ben ervan overtuigd dat u wilt overwegen het in te trekken.'

Tyrone sloeg even zijn ogen neer, terwijl hij een moment lang met zichzelf worstelde, maar vervolgens haalde hij diep adem, rechtte zijn schouders en bekende: 'U doorziet me heel goed, Majesteit. Ik zou bijzonder gelukkig zijn als u mij mijn onbeleefdheid wilt vergeven en me het verzoek laat intrekken.'

'Natuurlijk,' grijnsde Mikhail breed. 'Ik dacht wel dat u mettertijd op uw verzoek zou willen terugkomen.'