17

In de stilte van de nacht werd Aleksei's aandacht getrokken door een aanzwellend lawaai en hij hief zijn hoofd op om te luisteren, toen het geluid van ratelende wielen en stampende hoeven de komst van een rijtuig en een grote groep ruiters aankondigde. Het geschreeuw van bevelen begeleidde de aankomst van het rijtuig en de grote escorte voor het huis van de kolonel en even later riep Ladislaus naar boven: 'U kunt nu naar beneden komen, Uwe Edelgeboren Hoogheid.' De minachting in zijn stem was te opvallend om onopgemerkt te blijven. 'We hebben de Engelsman!'

De woorden van de reus verpletterden Synnovea's vertrouwen en de angst sloeg haar om het hart. Ze was er zo zeker van geweest dat Tyrone zou ontkomen, want hij was zoveel behendiger en slimmer dan de meeste mannen, maar nu ze geconfronteerd werd met zijn overmeestering en de betekenis van Aleksei's dreigementen kon ze alleen maar angstig afwachten wat hij en de struikrovers van plan waren.

'Nu zul je het gaan beleven!' lachte Aleksei triomfantelijk.

Hij nam Synnovea's arm in een wrede greep en sleurde haar achter zich aan de trap af. Het huurrijtuig stond voor de deur, waar Ladislaus met Petrov en een handjevol mannen stond te wachten. Nog zo'n twintig mannen zaten nog op hun paard achter de koets.

Toen ze oog in oog stond met die overmacht begreep Synnovea ineens waarom Tyrone er niet in was geslaagd te ontsnappen. Er waren genoeg bandieten om een web te vormen over een groot gebied, groot genoeg om de kansen op een succesvolle vluchtpoging tot nul te reduceren. Het was haar net zo duidelijk dat Aleksei bereid was geweest Ladislaus en zijn mannen een behoorlijke som te beloven om ervoor te zorgen dat zijn bevelen hoe dan ook werden uitgevoerd.

De lange vingers omklemden Synnovea's arm op een weinig zachtzinnige wijze en ze slaakte een kreet van pijn toen Aleksei haar tegen het rijtuig duwde. Hij leunde met één hand tegen de wand van de koets en grijnsde tevreden, terwijl hij in haar smalle pols kneep, zodat ze in stilte ineenkromp. 'Je bent gewaarschuwd, meisje. Als je je ook maar iets in je hoofd haalt, zal het alleen maar erger worden voor de Engelsman.'

Met een mengeling van doodsangst en weerzin rukte Synnovea zich uit Aleksei's greep los en terwijl ze beide handen tegen zijn borst zette, duwde ze uit alle macht en slaagde erin hem te verrassen. Hij wankelde achteruit door de kracht van haar wanhoop, waarop Synnovea zich razendsnel omdraaide en vliegensvlug in het donkere rijtuig klom. Aleksei hervond zijn evenwicht en terwijl hij naar de boeven schreeuwde die het portier aan de ander kant moesten bewaken, slingerde hij zich naar binnen en greep haar bij de arm, maar hij realiseerde zich al snel dat er geen geweld gebruikt hoefde te worden.

De aanblik van Tyrone's onheilspellend stille lichaam vervulde Synnovea met een onbeschrijflijke angst. Met een kreun van wanhoop liet ze zich op haar knieën zakken naast de bank waar hij voor dood lag. Ze hadden hem op zijn zij gelegd en zijn polsen en enkels vastgebonden, die weer met elkaar waren verbonden door middel van een stuk gevlochten leer.

Bang dat hij zwaargewond was, zocht Synnovea naar een open wond onder zijn hemd. Ze kreeg weer enigszins hoop toen ze geen spoor van een verwonding aantrof, maar vervolgens sloeg haar bezorgdheid om in paniek, toen ze met haar vingers door zijn verwarde haar gleed om zijn hoofd in haar armen te nemen en een grote bult voelde waarvan aan de rand een bloederig gat zat. Ze slaakte een kreet, terwijl ze haar hand voor haar gezicht sloeg en naar de grote donkere vlek staarde die vochtig glansde in de onheilspellende duisternis.

'Dit is nog maar het begin,' treiterde Aleksei, die zag hoe bezorgd ze was. Zijn schaamteloze arrogantie werd versterkt door de macht die hij nu bezat. Zolang de Engelsman zijn gijzelaar bleef, kon hij het meisje om genade laten smeken en hij beloofde zichzelf dat ze aan zijn voeten zou liggen voor hij met de Engelsman klaar was. Stukje bij beetje zou hij zich op de kolonel wreken en ervoor zorgen dat er niet meer van haar overbleef dan een trillend stukje mens. 'Troost je, mijn liefje. Je dierbare kolonel leeft nog steeds, maar hij zal binnenkort wensen dat het niet zo was.'

'Je kunt hem niet laten boeten voor wat ik heb gedaan!' riep Synnovea bitter uit en draaide zich met een ruk naar hem om.

'O jawel hoor Synnovea,' verzekerde Aleksei haar opgewekt. Zelfs in het zilveren licht van de maan zag hij hoe de tranen in haar ogen glinsterden en over haar wangen stroomden. Het irriteerde hem mateloos dat ze zoveel bezorgdheid over de kolonel tentoonspreidde, terwijl ze niet eens wroeging had getoond over de verwondingen die ze hem had toegebracht. Zelfs nu nog was zijn neus gevoelig wanneer hij hem aanraakte, om nog maar te zwijgen van de bobbel die was ontstaan op de plek waar de breuk had gezeten en die zijn aristocratische trekken schond. 'Kolonel Rycroft heeft me een heel speciaal genoegen ontnomen dat ik voor mezelf had gereserveerd, mijn liefje, en daarvoor zal hij bloeden.'

Synnovea hield haar mond, omdat ze wist dat ze hem alleen maar kwader zou maken als ze uiting gaf aan een aantal bewoordingen die op hem zeer van toepassing waren. Ze walgde van de gedachte om naast hem te zitten en terwijl ze zachtjes Tyrone's hoofd optilde, ging ze op de bank naast hem zitten, zonder zich druk te maken of er bloed aan haar kleren zou komen. Ze legde zijn bebloede hoofd op haar schoot.

'Ach, wat ben je lief en attent voor hem!' spotte Aleksei. 'Maar als ik de kolonel eenmaal vertel dat hij niets anders dan een ordinaire pion was in dat frivole spelletje van je, denk ik dat hij je wel heel dankbaar zal zijn. En hij zal je ongetwijfeld met alle mogelijke loftuitingen willen overladen wanneer ik zijn lendenen ontdoe van de juwelen van zijn mannelijkheid.'

Synnovea legde een trillende hand om haar keel en wendde haar gezicht af, gekweld door zijn dreigement en door haar rol die ertoe had geleid dat ze Tyrone in zijn handen had gespeeld. Ze wist dat ze niet meer in vrede met zichzelf zou kunnen leven als Aleksei voor elkaar kreeg wat hij gezworen had te zullen doen. Voor haar eigen geweten zou het een stuk rustiger zijn als hij zijn wraakzucht alleen over haar hoofd liet neerdalen.

Als Synnovea ook maar de minste hoop had gekoesterd dat Aleksei naar haar smeekbeden om genade zou hebben geluisterd, zou ze met liefde op haar knieën voor hem zijn gegaan en hem om Tyrone's vrijlating hebben gesmeekt, maar hij was duidelijk in een wraakzuchtige stemming en hij zou niet tevreden zijn voordat hij zijn dreigementen had uitgevoerd. Ze wist dat het geen loze dreigementen waren en ondanks haar wanhopige gepieker over hoe ze Tyrone aan deze gevaarlijke situatie, waarin zij hem geleid had, kon laten ontsnappen, was ze zich er pijnlijk van bewust dat zij en haar dappere minnaar met iedere omwenteling van de wielen dichterbij het moment van de afrekening kwamen.

Toen het rijtuig de oprijlaan opdraaide die naar het huis van de Taraslovs voerde en voor het huis tot stilstand kwam, realiseerde Synnovea zich dat ze lichamelijk noch geestelijk was voorbereid om het afschuwelijke lot onder ogen te zien dat Aleksei voor hen in gedachten had. Ze had verschrikkelijke spijt van het duivelse plan dat hen hierheen had gevoerd en ze wist zonder enige twijfel dat als ze enig respijt konden krijgen doordat ze een huwelijk met prins Wladimir zou aangaan, ze op datzelfde moment nog met hem zou trouwen.

Ladislaus en zijn mannen sprongen van hun paard en drongen om de koets heen alsof ze bang waren dat de Engelsman bij bewustzijn en levensgevaarlijk was. Ze waren waarschijnlijk bijzonder opgelucht, toen ze zagen dat hij nog steeds buiten westen was en niet in staat zich ook maar op enige manier te verzetten.

Aleksei stond nauwelijks stil bij de gedachte dat Synnovea nu nog zou ontsnappen, want ze leek erop gebrand te zijn de stoet te volgen, waarvan hij met een hoop bravoure aan het hoofd liep. Zijn aandacht ging uit naar het geven van bevelen aan zijn gehuurde booswichten en hij ging met zoveel verve in zijn taak op, dat hij niet merkte dat er een klein figuurtje achter een struik schoot, toen hij en de mannen van Ladislaus met hun vrachtje langsliepen. Hij merkte ook niets toen de kleine schim haar hand uitstak om Synnovea's arm te grijpen en haar achter dezelfde struik te trekken.

'Ali!' Hoewel de kreet niet meer dan een verschrikt gefluister was, had Synnovea de naam van de bediende wel kunnen uitjubelen, zo opgelucht was ze iemand te zien die hen kon helpen. 'Wat doe jij nog hier?'

'Zoals u waarschijnlijk wel kunt nagaan, doet Stenka er nogal lang over om me te komen ophalen.' De vrouw wierp de mannen een nieuwsgierige blik achterna. 'Wat doet die schurk van een Ladislaus trouwens hier? En prins Aleksei bij hem?'

'Ali, je moet me helpen!' Synnovea had geen tijd om de vragen van de vrouw te beantwoorden. 'Kolonel Rycroft verkeert in groot gevaar.'

'Dat had ik zelf ook al bedacht, zoals ze met hem zeulen en hem met zovelen bewaken,' was het droge commentaar van de dienstbode. Ali gluurde om de struik heen en zag hoe ze met vier man sterk hun gevangene door de deur van de stal naar binnen sjouwden. 'Maar ik heb geen idee wat ik kan doen om hem uit de handen van die schoften te redden.'

'Je bent mijn enige hoop, Ali, dus luister goed!' zei Synnovea dringend. 'Je moet hier snel weggaan en het rijtuig op straat aanhouden voordat een van die mannen je ziet. Als je Stenka eenmaal hebt gevonden, laat je je onmiddellijk naar het paleis van de tsaar brengen. Daar moet je tegen de wacht zeggen dat hij onmiddellijk majoor Nekrasov voor je moet halen. Zeg tegen de majoor dat Ladislaus in de stad is en dat kolonel Rycroft in groot gevaar verkeert. Het is van groot belang dat hij hem meteen met zijn mannen te hulp schiet. Heb je me goed begrepen?'

'Ja, dat zal ik doen, lammetje,' fluisterde Ali, 'maar ik moet nu gaan! Ik hoor Stenka komen!' Ze sprong op en rende zo snel als ze kon de weg op, toen het rijtuig ratelend de straat naar het huis indraaide.

Nu ze weer een beetje hoop had dat Tyrone bijtijds gered kon worden, tilde Synnovea haar rokken op en rende achter de mannen aan die een kring hadden gevormd in de stal om toe te kijken, terwijl de Engelsman zijn verdiende loon kreeg. Er waren hier en daar olielampjes aangestoken om hen bij te lichten en met angst in het hart glipte Synnovea door een smalle opening tussen hun breedgeschouderde gelederen totdat ze bij de open plek was aangekomen waar Aleksei stond. Hij keek haar aan, grijnsde opgewekt en wenkte haar.

'Je bent net op tijd, Synnovea.' Hij wees achteloos naar de lange figuur die aan een balk hing. 'We staan net op het punt je knappe minnaar wakker te maken met een koud bad. Wil je hem nog voor de laatste keer bewonderen voor hij voor altijd verminkt is?'

Synnovea voelde alle kracht uit haar benen wegebben toen ze haar blik op Tyrone richtte. Zijn hoofd bungelde slapjes tussen zijn naakte opgeheven armen, terwijl zijn voeten uit elkaar stonden en zijn enkels met kettingen waren vastgebonden aan een paar zware aambeelden die op korte afstand aan weerskanten van hem stonden. Hij droeg alleen de maillot die hij onder zijn broek had aangetrokken, maar nu, met zijn lichaam uitgerekt, hing die om zijn smalle heupen, zodat zijn lendenen maar juist bedekt waren.

Synnovea onderdrukte een angstige kreet, toen Ladislaus zijn hand uitstak, een korte pluk van Tyrone's door de zon gebleekte haar beetpakte en het hoofd van zijn gevangene met een ruk omhoog trok. Hij liet het met een snuif van minachting weer vallen en het volgende moment werd een volle emmer water recht in Tyrone's gezicht gesmeten, zodat hij min of meer in het land der levenden terugkeerde. Zijn hoofd bungelde lusteloos tussen zijn schouders terwijl het water over zijn lichaam stroomde en zijn maillot opbolde totdat het kledingstuk weer slap tegen zijn lichaam hing. De emmer werd nog eens gevuld met water uit de drinkbak en in zijn gezicht gesmeten en ditmaal kwam Tyrone, met een kreet van verbazing, volledig tot zijn positieven. Kleine druppeltjes water sprongen van hem af, toen hij zijn hoofd met een ruk ophief en om zich heen keek. Zijn blik werd even zachter toen hij Synnovea zag, maar verhardde weer toen hij de blauwe plek op haar wang zag en de gezwollen onderlip.

Aleksei stapte bijna zwierig naar voren en hield een olielamp voor het gezicht van de Engelsman om hem beter te kunnen zien. 'Zo, kolonel Rycroft, eindelijk ontmoeten we elkaar eens.'

'Hou de beleefdheden maar voor je,' gromde Tyrone en kneep zijn ogen halfdicht tegen het licht om de man een minachtende blik toe te werpen. 'Ik weet wie je bent. Jij bent die pad die gravin Synnovea probeerde te dwingen zich aan jouw genoegens over te geven. Je moet wel behoorlijk de pest in hebben dat ze mij liever heeft dan jou.'

Aleksei lachte neerbuigend. 'Ongeveer net zo erg als jij wanneer je hoort dat ze je alleen maar heeft gebruikt voor haar eigen doeleinden. Nog maar een paar dagen geleden heeft mijn beschermelinge zich officieel verloofd met prins Wladimir Dimitrievitsj. Ze bezwoer dat ze zich nog liever liet verlagen door iemand als jij dan zich in een huwelijk te storten. Zo zie je, mijn vriendje bent dom geweest te geloven dat ze ook maar een zier om je gaf. Het was alleen maar een list om te ontkomen aan een huwelijksovereenkomst waar ze niets voor voelde.'

Tyrone keek naar Synnovea en voelde de pijn van haar verraad als een speer door zich heengaan. Hoewel ze onzeker naar voren stapte en vergeefs worstelde om de woorden uit te spreken die naar haar lippen stegen, wist hij plotsklaps dat alles wat Aleksei had gezegd waar was. Hij was gebruikt! Verraden! Voor gek gezet! En nu moest hij ervoor bloeden!

De blauwe ogen wendden zich met een ijskoude blik van haar af en dwaalden over de wellustige gezichten van de mannen die hem scherp in de gaten hielden.

'Je hebt me dus in de val gelokt,' verklaarde hij terwijl hij Aleksei aankeek. 'Wat ben je nu van plan met me te doen?'

'O, ik heb een speciale straf voor je gereserveerd, kolonel, een straf die je voor altijd met je mee zult dragen, want hij zal je eeuwig herinneren aan je domheid om je met een Russische boyarina in te laten. Jazeker, vriend, na vanavond zul je nooit meer in staat zijn met een vrouw naar bed te gaan. Na een paar zweepslagen zul je gecastreerd worden terwijl het meisje toekijkt.'

Aleksei knikte kort naar een grote, stoere kerel die zijn enorme borst, bedekt met een tapijt van zwart, krullend haar, had ontbloot. Het was de Goliath die eens de helm van het hoofd van de kolonel had geslagen. Nu mocht hij persoonlijk de straf op hun tegenstander uitvoeren.

Aleksei keek vol gretige afwachting toe. Hij zette zijn voeten uit elkaar en sloeg zijn armen over elkaar als een of ander sultan, terwijl hij wachtte op de eerste geselende zweepslag. De reus deed zijn arm naar achteren en schudde de zweep uit.

'Neeee! O, nee! Niet doen!' Synnovea wierp zich aan Aleksei's voeten en smeekte snikkend: 'Jij hebt gewonnen, Aleksei! Ik geef me over! Alsjeblieft, ik smeek het je! Doe het niet! Ik zal me aan je geven! Doe hem alleen geen pijn!'

'Denk je dat ik zijn restjes nu nog wil?' zei Aleksei smalend terwijl hij op haar neerkeek. 'Je was niet meer dan een verzetje voor de kolonel, liefje! Wist je dat niet? Met iedere meid het bed induiken is wat een soldaat het liefste doet als hij niet achter de vijand aanzit. Je kunt niet bijhouden hoeveel anderen die dierbare kolonel van je heeft gehad voor hij met jou naar bed ging! Maar nee, hoor! Jij moest je zo nodig aan hem geven! Nou, nu wil ik jou niet meer! Hierna kun je, wat mij betreft, Ladislaus genoegen schenken en aan hem toebehoren. Het zal een geschikte straf voor je zijn, omdat je mijn waarschuwingen in de wind hebt geslagen.' Aleksei keek vragend naar de leider van de dieven. 'Wat vind jij ervan, Ladislaus? Is zij voldoende betaling voor jou?'

Synnovea draaide haar hoofd met een ruk om en staarde vol afschuw naar de blonde reus, wiens staalblauwe ogen haar toeschitterden boven een brede grijns.

'O, Mijn Hoogverheven Prins,' zei hij spottend. 'Als we met de kolonel hebben afgerekend, is zij meer dan een beloning voor me. Mijn mannen moeten trouwens wel in goud worden uitbetaald, zoals u heeft beloofd.'

Synnovea wendde zich vliegensvlug tot Aleksei en keek hem woedend aan. 'Je zou niet durven! De tsaar...'

Aleksei onderbrak haar kortaf. 'Gravin Andreyevna was verantwoordelijk voor je gedurende de afwezigheid van mijn vrouw. Als zij toestond dat jij er met de Engelsman tussenuit kneep en jij en hij worden nooit meer gezien... dan ligt de schuld voor jouw verdwijning bij Natasha. Dat is het enige dat de tsaar ooit ter ore zal komen.'

Aleksei wendde zich van haar af en knikte naar de halfontblote bruut. Hij haalde de zweep naar achteren en binnen een fractie van een seconde kwam hij neer. Tyrone vertrok zijn gezicht van pijn en Synnovea gilde, terwijl ze zich tussen hem en zijn beul wierp. Ze sloeg haar stevig om zijn slanke middel en wierp zich op als schild. Ze keek woest en uitdagend naar de mannen, maar haar bescherming werd verworpen door degene die ze wilde sparen.

Tyrone was buiten zinnen van woede; hij zag de treiterende grijnzen van zijn vijanden door een rode waas, maar hij voelde er niets voor zich een sufferd te laten noemen, omdat hij door de gravin bij de neus was genomen. De pijn in zijn rug was bij lange na niet zo onverdraaglijk als de pijn die in zijn hart en zijn hoofd klopte. Grommend duwde hij haar weg met een zijwaartse beweging van zijn lichaam.

'Manipulerend kreng! Ga weg! Zelfs als die pummels dreigen me levend te villen, wil ik niets van je hebben, zeker nietje medelijden en bescherming! Wat mij betreft mag Ladislaus je hebben! Met mijn oprechte zegen!'

Aleksei lachte bulderend van genoegen, toen hij het mooie en beteuterde gezicht van de gravin zag. 'Het ziet ernaar uit dat wij je allebei niet meer willen, Synnovea. Dat moet een nieuwe gewaarwording voor je zijn dat niet één, maar twee mannen je afwijzen.'

Met een korte knik verzocht Aleksei de Goliath door te gaan, maar hij trok zich haastig terug op een veilige afstand voordat de tweede klap viel. Verblind door tranen wankelde Synnovea naar een donker hoekje en kromp iedere keer dat de stukken leer neer striemden, stilletjes ineen. Ze hoorde geen enkel geluid, geen smeekbede voor genade of vergeving over Tyrone's lippen komen, maar iedere slag die op de onverzettelijke rug neerkwam sneed met eenzelfde kracht door haar heen.

Hoewel Tyrone nu slap in zijn boeien hing en hij zijn hoofd niet meer kon optillen, waren zijn moed en geestkracht nog niet gebroken. Zijn vertoon van onverzettelijke moed wekte de schoorvoetende bewondering van degenen die hem hun eigen vorm van straf hadden willen opleggen. Ladislaus en zijn volgelingen waren een bende vogelvrijen die al vele jaren met de geur van de dood om zich heen leefden. De kolonel had hen zwaar te pakken genomen. Sommige«n waren door zijn toedoen gedood, maar het was een eervolle dood geweest, met het wapen in de hand. Zweepslagen was iets dat ze reserveerden voor jankend, laffe honden en voorzover zij wisten was kolonel Rycroft een buitengewoon kundig en moedig krijger. Zodoende ging de groep in zijn geheel steeds minder van de zweepslagen genieten. In plaats daarvan begonnen ze onderling te smoezen en werden steeds onrustiger, toen Aleksei aandrong op minstens nog eens honderd zweepslagen. Er liepen al vijftig striemen over Tyrone's rug toen het slaan eindelijk ophield, maar dat kwam alleen doordat de Goliath zijn zweep vol walging op de grond smeet en hem weigerde op te rapen.

'Ben je gek?' brulde Aleksei, buiten zinnen van woede. Hij was uniek en had geen last van gevoelens van respect en eer. Hij stond erop dat zijn wraak tot het uiterste werd uitgevoerd. 'Ik geef hier de bevelen! En ik zeg dat je de straf moet uitvoeren zoals ik dat wil... of, en dat zweer ik je, jullie worden niet uitbetaald!'

'We hebben gedaan wat je wilde!' bulderde Ladislaus, terwijl hij naar voren stapte om zich tot Aleksei te richten. 'Je betaalt ons of je sterft!'

Petrov grijnsde wreed, toen hij een blinkende dolk trok en de schitterende punt tussen duim en wijsvinger ronddraaide. 'We laten jou misschien wel met je leven betalen, zoals je van plan bent met de Engelsman.'

'Ik betaal jullie nadat hij is gecastreerd en geen moment eerder!' hield Aleksei hardnekkig vol. Hij was veel te kwaad over hun gebrek aan motivatie om zich iets van hun dreigementen aan te trekken.

'Doe het zelf dan maar!' beet Ladislaus hem minachtend toe. 'Wij zullen hem niet verder pijnigen voor jouw soort! Wat ons betreft heeft hij voor zijn daden betaald. Wij zijn krijgers en we respecteren hem als zwaardvechter. Als je had gewild dat we met hem zouden duelleren, dan zouden we hem met onze zwaarden hebben gedood, maar niet op jouw manier.' De schurk knikte minachtend naar de bloedende, openliggende rug. 'Jouw manier is de straf voor bange wezels. Door een overmacht van tientallen werd de Engelse kolonel op jouw bevel overmeesterd, maar ik kan je dit vertellen, boyar, hij is meer man dan jij ooit kunt hopen te zijn!'

Plotseling vlogen de staldeuren open en Ladislaus en zijn mannen draaiden zich verrast om toen majoor Nekrasov kwam binnengestormd, al snel gevolgd door een voorhoede van zeker tien gewapende soldaten. Ladislaus herkende de man die hen aanvoerde en de tamelijk overdadige uniformen van de pas aangekomenen en kwam onmiddellijk tot de conclusie dat het hoog tijd was dat hij en zijn mannen vertrokken. Met grote stappen rende hij de stallen door, terwijl hij waarschuwingen naar zijn metgezellen schreeuwde, zodat ze alle kanten opstoven en door iedere opening of deur die ze maar konden vinden, naar buiten vluchtten. Buiten gekomen vochten ze zich een weg naar hun paarden en eenmaal opgestegen, keken ze, in hun streven om de stadsmuren snel ver achter zich te laten, niet één keer meer achterom.

Aleksei was niet zo geslepen. Hij stapte naar voren om te protesteren tegen de inmenging in zijn privézaken, maar vervolgens liep hij in verbijstering wankelend achteruit, toen hij degene herkende die langs de soldaten naar binnen stapte. Met stomheid geslagen viel hij op zijn knieën voor zijn monarch.

'Uwe Majesteit!' piepte hij. 'Wat brengt u naar mijn huis op dit tijdstip?'

'Misdadig gedrag!' bulderde Mikhail terwijl zijn donkere ogen door het vertrek flitsten. Hij knikte naar Synnovea, toen ze een snelle buiging voor hem maakte en zag een glimp van haar beschadigde gezicht en haar gehavende uiterlijk voor hij op de kolonel af stapte. Tyrone had zijn taaie greep op de werkelijkheid verloren en bungelde zwaaiend in de touwen waarmee hij aan de balken was vastgemaakt. Hij zag niet dat de tsaar voor hem stond, die zichtbaar ineenkromp toen hij de bloederige rug aanschouwde.

'Snijd kolonel Rycroft ogenblikkelijk los!' beval Mikhail, terwijl hij naar majoor Nekrasov gebaarde, die met een aantal mannen naar voren rende om de Engelsman op te tillen en te bevrijden uit zijn boeien. 'Breng hem naar mijn rijtuig. Ik zal hem vanavond door mijn eigen artsen laten behandelen.'

Nikolai keek smachtend naar Synnovea, terwijl zijn mannen hun vracht optilden, maar ze had geen aandacht voor hem, toen ze de kleren van de kolonel in haar armen verzamelde en even boven de bundel huilde voor ze hem aan een soldaat gaf.

'Wees alsjeblieft voorzichtig met hem,' smeekte ze door haar tranen heen, terwijl ze Tyrone naar de deur brachten.

Mikhail trok een wenkbrauw op toen hij haar ongerustheid ontwaarde en beet toen Aleksei een vraag toe. 'Had je enige reden om die man zweepslagen te geven?'

'Mijn excuses, Uwe Edelgeboren Hoogheid en Majesteit,' mompelde Aleksei, terwijl hij berouwvol een buiging maakte. Hij sprak zalvend om de tsaar niet tegen zich in het harnas te jagen. 'Kolonel Rycroft werd in zijn huis betrapt met onze beschermelinge, gravin Zenkovna, en hij heeft haar inderdaad ontmaagd. We konden deze belediging tegenover een Russische boyarina moeilijk over onze kant laten gaan en waren juist bezig hem zijn welverdiende straf te geven.'

'En daar had je dieven voor nodig?'

'Dieven, Uwe Majesteit? Hoezo?' Aleksei leek volledig van zijn stuk gebracht.

'Wist je dan niet met wie je te maken had?'

Aleksei hield zich van de domme. 'Het was de eerste keer dat ik hen zag. Ze zeiden dat alles deden tegen betaling en ik heb hen aangenomen om de kolonel duidelijk te maken hoe dom het is een Russisch meisje te beledigen.'

Mikhail fronste zijn voorhoofd, terwijl hij door het vertrek tuurde naar Synnovea, die er min of meer in was geslaagd zichzelf onder controle te krijgen. 'Heeft u nu iets over deze zaak te zeggen, gravin?'

'Uwe Majesteit...' sprak ze smekend van een afstand, alsof ze bang was zijn verschijning met haar zonde te bezoedelen. 'Mag ik naar voren komen en iets zeggen ter verdediging van de kolonel?'

Mikhail wenkte haar. 'Kom, Synnovea. Ik wil graag horen wat jij te vertellen hebt.'

Ze liep naar hem toe, knielde nederig voor hem neer en durfde haar ogen niet op te slaan uit schaamte voor wat ze had willen doen en wat ze ook daadwerkelijk had gedaan, ik bied u nederig mijn verontschuldigingen aan, Uwe Majesteit. Ik ben de schuld van wat er hier is gebeurd. Ik kon de omstandigheden van mijn verloving met prins Wladimir Dimitrievitsj niet aanvaarden en heb kolonel Rycroft opzettelijk verleid me in zijn bed te nemen. Ik verloor liever mijn onschuld dan dat ik een huwelijk aanging dat voor mij was overeengekomen. Doe met me wat u wilt, Uwe Majesteit, want ik ben de schuld van het lot van de kolonel.'

Mikhail keek neer op het gebogen hoofd van zijn onderdaan en legde zachtjes zijn hand op haar verwarde krullen, ik zal dit verder met jou en de kolonel bespreken, Synnovea. Spreek een tijd af om me over twee dagen te zien, maar nu wil ik dat je ergens naar toe gaat waar je veilig bent. Is er iemand naar wie je kunt gaan?'

'Gravin Andreyevna is een goede vriendin van me, Uwe Majesteit. Ik denk dat mijn rijtuig nog steeds staat te wachten om me naar haar huis te brengen.'

'Goed zo! Ga dan maar! En denk eraan, spreek met geen woord over deze zaak tegen wie dan ook. Ik wil niet dat er een vijandige houding tegenover de kolonel ontstaat en evenmin wil ik dat jouw naam door allerlei roddels wordt aangetast. Heb je me begrepen?'

'Uw vriendelijkheid is oneindig groot, Uwe Majesteit.'

Toen Synnovea weg was, richtte Mikhail zich met een geforceerde glimlach tot Aleksei. 'Waar is mijn nicht trouwens? Ik wil haar even spreken.'

'Prinses Anna is niet thuis, Uwe Verheven Majesteit. Haar vader is ziek en vroeg haar een tijdje bij hem te komen.'

'Mag ik dus aannemen dat deze zaak volledig op jouw schouders rust?'

Aleksei slikte en probeerde wanhopig alles op een rijtje te krijgen, toen hij voorzichtig vroeg: 'Op welke zaak doelt u, Uwe Genade?'

'Heb jij niet de verloving tussen gravin Synnovea en prins Wladimir Dimitrievitsj bewerkstelligd, terwijl je heel goed wist dat de kolonel haar het hof wilde maken, of moet ik alleen Anna als de schuldige aanwijzen?'

Aleksei stak met een hulpeloos gebaar zijn handen uit. 'Natuurlijk hadden we wel gehoord van de belangstelling van de kolonel, maar we wisten niet dat we het serieus moesten nemen. Op dat moment leek het verstandig een huwelijk tussen het meisje en prins Wladimir Dimitrievitsj te regelen, gezien de rijkdom van de oude man en het feit dat hij Synnovea goed zou behandelen. Tenminste, dat vond Anna.'

'Ik begrijp het.' Mikhail tuitte peinzend zijn lippen, terwijl hij over het antwoord van de prins nadacht. 'En Anna heeft niet gehoord van mijn attenties tegenover de kolonel?'

'Wat voor attenties, Uwe Majesteit?' De donkere wenkbrauwen raakten elkaar, terwijl hij verwondering voorwendde. 'Hebben wij ons vergist en Onze Hoogverheven Majesteit beledigd?'

'Dat is heel goed mogelijk,' beet Mikhail, die kwaad begon te worden, hem scherp toe. Hij had het gevoel dat de ander hem met een air van onschuld, die hij niet zomaar voor oprecht aannam, probeerde te overtuigen. 'Misschien heb ik er fout aan gedaan gravin Synnovea hierheen te halen en haar onder jullie hoede te plaatsen. Ik had ernstig in overweging moeten nemen dat het meisje zonder de gebruikelijke strenge regels, waarmee de meeste boyarina's worden opgevoed, is opgegroeid. Gezien haar opvoeding is het begrijpelijk dat ze zich tegen jullie gezag heeft verzet, toen jullie zo'n verloving voor haar regelden. Niettemin is het daar nu te laat voor. Jij stelt prins Dimitrievitsj discreet op de hoogte van het feit dat gravin Synnovea hem niet kan trouwen, omdat ik anders heb bevolen. Ik waarschuw je dat als je ook maar met een woord over deze zaak rept tegenover iemand anders dan Wladimir, die hopelijk verstandig genoeg is zijn mond te houden, ik er persoonlijk op zal toezien dat je tong wordt verwijderd van de plaats waar hij nu zit. Heb je nog vragen?'

'Geen enkele, Uwe Genade. Er komt geen woord over mijn lippen wat deze zaak betreft.' In zijn verlangen de tsaar gunstig te stemmen, boog Aleksei een paar maal om zijn eerbied te betuigen.

'Goed! Dan begrijpen we elkaar.'

'Volkomen, Uwe Majesteit.'