36

Van Buren leunde achterover in zijn stoel en scheurde de envelop open. Er kwam een stapel papier tevoorschijn en aan de officiële stempel onder aan het document kon hij zien dat het afkomstig was van het Openbaar Ministerie. Operatie Knevel was een maand geleden afgerond. Van Buren had met zijn 27 jaar dienst al heel wat zaken achter de rug, maar hij wist dat deze hem altijd zou bijblijven. Niet zozeer door de overval, als wel door de dramatische zelfmoordpoging van het meisje Nadia. Het onderzoek had een staartje gekregen. Het verhoor van de gebroeders Chaing Yen, die al jaren actief waren in het criminele circuit, had weinig opgeleverd. Buiten de nodige dreigementen en scheldpartijen kwam er niets zinnigs uit. Gelukkig had het team genoeg bewijs verzameld, zodat een bekentenis van de broers niet echt noodzakelijk was. Er hing hun een gevangenisstraf van zes tot zeven jaar boven het hoofd. Richard de Koning en Mark Visscher werden over een paar weken bij de kinderrechter voorgeleid. Er werd hun medeplichtigheid en uitlokking aangerekend. Ze konden net zo zwaar gestraft worden als de broers Chaing Yen. Het werd een complexe zaak omdat er meerdere mensen voor verschillende delicten waren aangehouden.

Van Buren liet zijn ogen langs de tekst glijden. Bas de Gooijer. De naam was schuin en onderstreept afgedrukt. De mondhoeken van Van Buren krulden omhoog. Het deed hem goed om te lezen dat de jongen voor strafvermindering in aanmerking kwam.

Hij liet het papier zakken en dacht aan zijn situatie thuis. Hij had drie kinderen uit zijn vorige huwelijk, en Vivian had er twee. Zij hadden het altijd vanzelfsprekend gevonden dat de kinderen onderling goed met elkaar overweg konden, maar na dit onderzoek wisten ze wel beter. Als het meisje het niet had overleefd, had Ron een groot probleem gehad. Het was anders moeilijk te bewijzen dat hij haar niet de dood in had gejaagd. Hij kon haar geduwd hebben. Nadat het meisje uit haar coma was gehaald, had ze verklaard dat ze zelf was gesprongen. Het laatste nieuws was dat de jongen psychische bijstand kreeg om het verlies van zijn vader beter te kunnen verwerken. En dan die rotmeiden van school... Ling Chaing Yen werd van school gestuurd en Joyce en Merel kregen een schorsing van twee maanden aan hun broek. En Nadia… Nadia had levenslang. Het pesten had littekens op haar ziel achtergelaten, en die gingen nooit meer weg.

De zon scheen en in Zogge stonden de ramen van het kleine appartement wijd open. Het had sinds een week nieuwe bewoners.

‘Fien! Fien kijk dan…’ Nadia lag op de bank en liet een foto zien van Bas die lachend naar de camera zwaaide. ‘Is hij geen schatje? Hij komt morgenmiddag en hij heeft beloofd dat hij het weekend blijft slapen.’

‘Vindt je vader dat goed? Jij en een jongen…’

‘Hij slaapt apart. Wat denk je met zo’n been?’ Nadia klopte op het gips.

‘Meisjes, willen jullie wat drinken?’ Desiree kwam met een dienblad met glazen en flessen de kamer binnen.

‘Laat papa je werken? Je bent een gast.’

Desiree lachte. ‘Hij buit mij graag uit. Ik heb cola en sinas. Schenk zelf maar in, want ik moet gaan. Het is nog een eind rijden.’ Ze drukte een kus op Nadia’s wang. ‘Dag lieverd.’ ‘Bedankt voor de ijsmachine. Ik ga morgen zelf ijs maken.’

Desiree knipoogde. ‘Dat ga je proberen, maar of het lukt?’ Ze wierp de meisjes een handkus toe en liep weg. ‘Kurt, ik ga!’ Hij kwam de keuken uit en liep met haar mee naar buiten.

Hij sloeg zijn arm om haar heen en drukte haar stevig tegen zich aan.

‘Ik ga je missen’, fluisterde ze.

‘Ik jou ook. Je bent altijd welkom hier in Zogge. We houden contact.’

‘Natuurlijk. Het is beter, toch?’

Kurt zuchtte en het leek uit zijn tenen te komen. ‘We bellen.’ Met een trieste glimlach wreef ze over zijn arm. ‘Zorg goed voor die meid.’

‘Dat doe ik. Dag schat.’