18

‘Het ziet er veelbelovend uit.’ De arts las nogmaals de aantekeningen van zijn collega door. ‘Er zijn geen tumors of uitzaaiingen geconstateerd. De behandeling is aangeslagen. U bent schoon.’

Rechercheur Van Buren glimlachte opgelucht naar zijn vrouw. ‘Ik zei het je toch... Zo snel kom je niet van mij af.’ Geëmotioneerd drukte Vivian een kus op zijn hand. ‘Gelukkig maar. Ik wil graag nog iets langer van je genieten.’

‘Wat op dit moment wel zorgwekkend is, is uw overgewicht.’ De ogen van de arts bleven op de buik van de rechercheur rusten. ‘U zult toch echt moeten afvallen.’

‘Dat is haar schuld’, beweerde de rechercheur terwijl hij naar zijn vrouw wees. ‘Ze kookt de sterren van de hemel. Altijd veel te veel, en dan is het toch zonde als al dat heerlijke eten in de vuilnisbak belandt.’

‘Ik kook voor twee dagen’, reageerde Vivian verontwaardigd. ‘Jij hebt je eetlust niet onder controle. Het moet bij jou altijd op.’

De arts onderbrak het gekibbel. ‘Wellicht is een diëtist de oplossing. Ik heb hier een uitstekend adres.’

Met tegenzin nam Van Buren de aantekening in ontvangst. ‘We moeten gaan’, bromde hij. ‘De plicht roept. Dokter…’ Hij schudde de uitgestoken hand. ‘Tot volgend jaar. Laten we hopen dat u weer met goed nieuws komt.’

‘Daar gaan we van uit. En let vooral op uw eetgedrag. Kleinere porties en magere producten. Mevrouw Van Buren…’

Vivian gaf de man een hand. ‘Ik help hem met zijn dieet. Vanaf nu geen speklappen met jus meer.’

De rechercheur verliet kreunend de behandelkamer. Hij zat al in de auto toen Vivian naar buiten kwam. Hij had geboft met haar. Ze was een knappe vrouw, intelligent, verzorgd, een goed gevoel voor humor, en wat hij daarstraks beweerde was waar: ze kon geweldig koken. Vijf jaar geleden had hij haar ontmoet op het politiebureau, waar ze was ingehuurd als tolk. Hij viel als een blok voor haar charmes. Ze hadden beiden een huwelijk en de nodige hobbels achter de rug en wilden de nieuwe relatie langzaam opbouwen. Toen er twee jaar terug een tumor in zijn buik was ontdekt, had hij nooit gedacht dat ze bij hem zou blijven. Er was een bruiloft gepland en het was zijn idee om alles af te blazen. De vooruitzichten waren niet echt rooskleurig te noemen. Wie koos een man die ernstig ziek was? Maar Vivian wilde er niets van weten en stond erop dat ze gingen trouwen. Het werd weliswaar een bescheidener feest.

Hij keek hoe ze met stralende ogen het portier van de auto opentrok en zich in de passagiersstoel liet zakken. Ze boog zich naar hem toe en drukte een kus op zijn mond. ‘Ik ben zo blij met het goede nieuws. We moeten alleen nog even werken aan die extra kilootjes. Vanaf vandaag gaan we samen op dieet. Er mag bij mij ook wel wat af.’

‘Dat is toch helemaal niet nodig. Heb je de dokter wel eens goed bekeken? Die man was vel over been. In zijn ogen is iedereen te zwaar.’

‘Nee, Rob. Hij heeft gelijk. Samen wegen we meer dan 230 kilo.’

‘Ik heb zware botten.’ Hij grijnsde toen ze afkeurend met haar hoofd schudde.

‘Praat geen onzin.’

‘Laten we dan maandag beginnen met die ellende. Dan kunnen we in het weekend nog een barbecueavond met de kinderen organiseren. Met garnalenspiesen, een biefstukje en malse karbonade.’

‘Een soort van galgenmaal? Maar dan is het echt over met de schanspartijen.’

Hij knikte tevreden. ‘Ik zet je thuis af en ga dan snel aan het werk. Ik heb een zaak op te lossen.’

Het was tien minuten over tien toen Van Buren met een doos gebak de kamer binnenkwam. Hij schoof die op het bureau en gooide zijn jas in het raamkozijn. ‘Wie haalt er koffie?’ Jeroen Paardenkoper stond op. ‘Ik ga wel. Wie wil er cappuccino?’

Cees de Water stak zijn hand op en Sera Kuguksloe volgde. Heleen keek haar collega over haar beeldscherm aan. ‘Neem voor mij een thee mee. Met twee zoetjes. Vanwaar het gebak?’

‘Ik heb mijn jaarlijkse vervolgonderzoek in het ziekenhuis gehad. De tumor is niet teruggekomen of uitgezaaid. Dat vraagt om een traktatie.’

Heleen sprong op. ‘Dat is geweldig nieuws.’ Ze liep om haar bureau heen en kuste hem op zijn wang. ‘Ik ben zo blij voor je.’

‘Gelukkig maar, ouwe reus.’ Sera omhelsde hem. ‘We willen je niet kwijt.’

‘Ja, zo kan het wel weer.’ Van Buren duwde zichtbaar ontroerd de dames van zich af en probeerde de zaak met een grap af te doen. ‘Ik ben een getrouwd man. Willen jullie op gepaste afstand blijven? Er wordt al genoeg geroddeld.’ ‘Gefeliciteerd, Rob.’ De Water glimlachte. ‘Dat mag zeker gevierd worden.’

‘Wat? Ben je jarig?’ Jeroen was terug met een dienblad vol koffie en een thee.

Sera antwoordde in de plaats van Van Buren. ‘Rob heeft een nacontrole gehad en de behandeling is aangeslagen.’

‘Mooi, man.’ Jeroen zette het dienblad neer en sloeg zijn armen om de lobbes heen. ‘Gefeliciteerd.’

‘Kunnen we eindelijk beginnen met de briefing? Ik word een beetje misselijk van dat kleffe gedoe’, bromde Van Buren. Hij klapte de deksel van de gebaksdoos open en graaide er een slagroomtaartje uit. ‘Stand van zaken. De uitzending van gisteravond heeft twee meldingen en een anonieme tip opgeleverd. Een man belde en beweerde dat hij een van de overvallers was. Hij is 74 jaar.’

Er werd gelachen.

‘Laten we daar maar geen energie in steken. Een jongedame liet telefonisch weten dat ze een van de overvallers had herkend als haar vader. Ik heb uitgelegd dat het een reconstructie betrof en dat de mannen met de bivakmutsen politiemensen waren. De anonieme tip betrof twee namen.

Die moeten we in de loop van de dag door het systeem halen. Wat hebben jullie gevonden?’

Heleen trok haar aantekeningen naar zich toe. ‘De kleinzoon heeft een profielsite op Hyves, maar is niet echt actief. Zijn laatste krabbel is van vier maanden terug. Ik heb wat foto’s van de site geplukt. De jongen zit op het Edison College. De directeur van de school is ene Heutink. Ik heb het adres en telefoonnummer van Heutink in het dossier gezet, mocht je meer willen weten over de schoolprestaties van de jongen. Hij voetbalt bij Estal Rood. Ik heb gehoord dat Klaas Vergier, een collega uit Zaltbommel, ook bij de club voetbalt. Wellicht kunnen we bij hem wat meer informatie over die knul opvragen. Ik heb de telefoonrekeningen van de laatste twee maanden opgevraagd zodat we zijn belpatroon kunnen bekijken. De kleinzoon komt twee keer voor in het politiesysteem: rijden zonder licht op een fiets en een vechtpartij in de binnenstad. Daar waren vier jongens bij betrokken en ik heb hun gegevens in het dossier opgenomen. Hij heeft geen scooter of brommer op zijn naam staan. Dat was het.’

‘Sera…’

‘Ik heb gisteravond en vanochtend de tap uitgewerkt. Er zijn negentien binnenkomende en twaalf uitgaande gesprekken van de gsm genoteerd. Twee daarvan zijn interessant voor het onderzoek. Twee mannen informeren naar de gang van zaken. Of de politie nog iets heeft losgelaten, of er iets meer bekend is over de daders. Ze klonken nerveus. Er werden geen namen genoemd en ik heb de nummers naar de provider opgestuurd. Mochten ze een abonnement hebben, dan ontvangen we spoedig hun namen en adressen. Het programma heeft bij de familie wel het een en ander losgemaakt. Oma werd veel op de huistelefoon gebeld en deed dan emotioneel haar verslag. De gesprekken zijn uitgewerkt, maar zijn niet interessant voor het onderzoek.’ Van Buren knikte goedkeurend. ‘Cees?’

‘De zendmastgegevens zijn opgevraagd en er zijn een paar honderd telefoonnummers binnengekomen die zich op het tijdstip van de overval in de buurt van de woning bevonden. Ik heb ze overgezet in een Excel-lijst, zodat ik ze kan vergelijk met de contacten van de kleinzoon. Hopen dat we een treffer vinden. De computer van de kleinzoon wordt vanmiddag doorgeschakeld naar het bureau en dan kunnen we daar ook mee aan de slag.’

Jeroen wipte naar voren en nam het woord. ‘Het Trefpunt, bekend en berucht om de dealers die er rondhangen. De vechtpartijen en de overlast. In heb de meldingen uitgedraaid en van de personen die in en rond de tent zijn aangehouden een lijst gemaakt. Nico Kleinnood is de eigenaar van Het Trefpunt en heeft een behoorlijk strafblad. De politie is niet zijn beste vriend. Sterker nog, hij praat niet met de politie. Van hem hoeven we niets te verwachten. Zaterdag is het Ballenfeest. Daar komt een hoop jongelui op af. Observatie zou een optie kunnen zijn.’

‘Dat lijkt mij ook zinvol’, vond Van Buren. ‘Regel een onopvallende auto en een camera en zoek voor zaterdag een plek uit vanwaar je goed zicht hebt op de ingang en het terrein. Het zou handig zijn als een van ons in het pand en twee buiten de boel in de gaten houden. Er moet die avond in ieder geval iemand in de tapkamer aanwezig zijn die de telefoon live meebeluistert.’

Het gezicht van Jeroen stond op onweer. ‘Ik had zaterdagavond met mijn vriendin willen gaan stappen. Kun je het observatieteam niet sturen?’

‘Dat is te kort dag’, meende Van Buren. ‘Dit klusje kunnen we zelf ook wel klaren. We hebben het hier over kinderen, geen doorgewinterde boeven. Ik ben wat gaan graven in de financiën van oma. De cafés draaien met winst en er is voor haar geen aanleiding om de overval zelf in scène te zetten om zo geld bij de verzekering los te krijgen. Het kan natuurlijk een klant zijn geweest, hoewel er weinig mensen zijn die weten dat oma de eigenaar is. Dochter Carmen Deluxe zit tot september 2012 vast in de Koepelgevangenis in Breda. Het kan natuurlijk zijn dat zij vanuit haar cel de opdracht heeft gegeven of met informatie heeft lopen strooien: “Mijn moeder heeft geld, mijn moeder woont alleen met mijn zoon, de kluis is op de eerste etage.” Als Carmen erachter zit, kan dat een reden zijn waarom de jongen tijdens de overval een aparte behandeling heeft gehad. Of hij was op de hoogte van zijn moeders plannen en heeft het spel meegespeeld. We kunnen in ieder geval alle kanten op met het onderzoek.’ Van Buren zuchtte. ‘Maar één ding is zeker: de kleinzoon weet hier meer van.’