2

‘Je hoeft niet met mij mee te gaan. Het maakt mij niet uit.’

Violet ritste haar rugtas dicht. ‘We kunnen afspreken dat ik je na de pauze hier weer ophaal.’

‘Waarom dan?’

‘Ik wil niet dat je spijt krijgt. Als je liever ergens anders je brood wilt opeten…’

‘O, bedoel je dat?’ Nadia fronste haar wenkbrauwen. ‘Ik weet niet wat er aan de hand is tussen jou, Merel en Joyce, maar ik luister niet naar dat soort praat. Zullen we Dirk opzoeken?

Volgens mij wacht hij op ons.’

Er verscheen een voorzichtige glimlach op Violets gezicht.

‘Laten we dan maar opschieten. We hebben vijfendertig minuten pauze. Het is zo voorbij.’ Ze haakte haar arm door die van Nadia en loodste haar naar buiten.

De meeste leerlingen hadden zich in groepjes op het schoolplein verzameld. Violet knikte met haar hoofd naar het overdekte fietsenhok, naast het schoolgebouw. Dirk zat op de grond en hield zijn hand boven zijn ogen tegen de zon. Toen hij de twee meisjes aan zag komen, schoot zijn hand omhoog. Hij gaf de jongen naast hem een schop tegen zijn gympen en verveeld keek de knul met het bruine stekelhaar in de aangegeven richting. Hij had zijn T-shirt tot zijn oksels opgestroopt en genoot zichtbaar van de zon. Tussen zijn lippen hield hij een sigaret geklemd.

‘Hoi Bas.’ Violet schoof haar rugtas tegen de muur en plofte naast de jongen op de grond. Hij reageerde met een kort en onverschillig knikje. ‘Je begint al lekker bruin te worden.’ Bas drukte zijn vingers in zijn huid om haar opmerking te controleren. ‘Ja, het begint erop te lijken’, mompelde hij. Nadia bleef staan. ‘Hallo, ik ben Nadia.’

Bas liet zijn blik over de tengere brunette glijden.

‘Ze komt uit België’, vulde Violet voor haar in.

‘Dat is te horen’, grijnsde Bas. Hij kneep zijn linkeroog dicht toen de rook langs zijn gezicht omhoogkringelde.

‘Wil je een slok?’ Dirk stak een blikje cola naar voren.

‘Nee, dank je. Ik heb zelf iets te drinken bij me.’ Nadia zocht in haar tas en viste een pakje chocolademelk naar boven.

‘Kom maar hier zitten.’ Dirk duwde zijn spullen opzij. ‘We vreten je niet op.’

Nadia nam tussen de twee jongens plaats en frummelde aan het plastic waar het rietje mee was ingepakt.

‘Hoeveel uur heb je er in deze hel al op zitten?’ wilde Bas weten.

‘Drie uur’, antwoordde Nadia.

‘Drie uur!’ herhaalde Bas terwijl hij de rook zijn longen in zoog. ‘Dan heb je er nog minstens een miljoen te gaan.’ Een dramatisch gejammer kwam over zijn lippen.

Nadia fronste haar voorhoofd toen ze de jongen aan de overkant naar haar zag kijken. Zonder te groeten draaide hij zich weer om. ‘Dag, Ron’, zei ze.

Hij keek even over zijn schouder en knikte.

‘Ken je hem?’ wilde Dirk weten.

‘Ja. Hij is de zoon van mijn stiefmoeder. Mijn vader heeft een nieuwe vriendin.’ Het kwam er wat moeilijk uit.

‘En Ron is nu je broer. Hij is niet erg enthousiast, zo te zien...’

‘Nee. Ik geloof dat hij mij en mijn vader liever ziet vertrekken.’

‘Dat heeft tijd nodig. Ron is geen slechte gozer.’

Nadia keek Bas van opzij aan. Zijn nuchterheid beviel haar. Ze voelde iets rommelen onder in haar buik en ze haalde haar broodtrommel tevoorschijn.

‘Heb je Zijne Walgelijkheid met Aanhang al ontmoet?’ vroeg Dirk.

Nadia schoot in de lach. ‘En wie mag dat dan wezen?’

‘Mark Visscher en Richard de Koning’, antwoordde Violet.

‘En zijn trouwe schare van vrouwelijke fans: Merel, Joyce en Ling. Maar Ling is ziek.’

‘Ja, apart stel’, zei Nadia. Ze wilde een hap van haar boterham nemen, maar Dirk hield haar tegen.

‘Wat zit erop?’

Ze keek hem vreemd aan. ‘Kaas. Hoezo?’

‘Dat lust ik niet.’

Bas moest lachen. ‘Dirk eet graag van het eten van anderen.

Hij is bang dat hij iets mist.’

‘Puur uit belangstelling’, verweerde Dirk zich. ‘Ik wil gewoon weten wat mijn vrienden eten. Wil je een hap van mijn brood?’

‘Opgelet’, fluisterde Violet. ‘Er komt narigheid aan.’

Bas bromde toen hij Merel en Joyce op hen af zag komen.

‘Basje, heb je voor mij een sigaret?’ bedelde Joyce.

Bas rolde met zijn ogen en graaide een verfrommeld pakje uit zijn broekzak. ‘Er zit er nog één in.’ Hij gooide het pakje in haar richting en Merel ving het op in de lucht.

Joyce stond naast haar. Ze had haar armen over elkaar geslagen en nam met een meewarig blik het tafereeltje in zich op. ‘Ik begrijp niet dat jij het hier uithoudt’, snoof ze tegen Bas.

Bas deed alsof hij de steek onder water niet begreep, en gaf geen antwoord. Hij sloot zijn ogen en nam een hijs van zijn sigaret.

‘En jij?’ Ze keek Nadia strak aan. ‘Ben jij het niet zat om achter die duffe muts aan te lopen?’ Joyce knikte met haar hoofd naar Violet, die de andere kant op keek. ‘Je kunt wel een paar dagen met ons optrekken. Van haar leer je weinig. Tenzij haar avontuurtje met Mark meetelt.’ Ze giechelde toen Violet opstond en met een rood hoofd wegliep. ‘Viooltje,’ riep ze het meisje met een treiterstemmetje na, ‘loop nou niet meteen boos weg!’

Nadia verzamelde al haar moed. ‘Ik blijf liever hier. Ik heb geen probleem met...’ Ze slikte de rest van de zin in toen ze de verbazing en nijd in Joyce’ ogen zag.

‘Ben je simpel of zo?’ Een hysterische lach borrelde uit haar keel omhoog. ‘Jij verkiest haar boven ons? Je bent al net zo achterlijk.’

‘Of niet’, antwoordde Dirk droog.

‘Hou je kop, creep. Ik heb het toch niet tegen jou’, blafte Joyce hem af. Ze keek Nadia dreigend aan. ‘Zoals je wilt, Belga. Je zult het wel merken…’

Hoewel haar hartslag in de hoogste versnelling schoot, haalde Nadia onverschillig haar schouders op.

Joyce trok met haar mond, draaide zich toen om en beende met Merel in haar kielzog het schoolplein over.

‘Goed gedaan’, zei Dirk toen de meisjes buiten gehoorsafstand waren.

‘Of niet’, citeerde Bas Dirks opmerking van daarnet.

‘Hoezo? Sta jij nu ineens aan hun kant? Je maakt echt geen kans bij Joyce, als je dat denkt. Die is alleen aardig omdat ze een gratis sigaret van je wil.’

‘Lul niet zo stom. Ik zit echt niet op Joyce te wachten’, reageerde Bas fel. ‘Je weet waartoe die meiden in staat zijn. Of ben je dat vergeten? Je moet ze negeren.’

‘Of dat zo makkelijk is’, gromde Dirk.

‘Moeten we Violet niet gaan zoeken?’ viel Nadia de jongens in de rede.

‘Ze zit op de wc’, wist Dirk. ‘Laat haar maar. Ze komt vanzelf weer opdagen.’

‘Waarom doen ze zo tegen Violet?’

‘Omdat ze graag mensen afzeiken’, antwoordde Bas. ‘Er is altijd wel iemand de pispaal, en op deze school is het Violet.’ ‘Maar wij doen er niet aan mee’, zei Dirk met gepaste trots. ‘Nee, en daarom staan we op de lijst van losers.’ Bas leek niet bepaald blij met zijn verworven positie. ‘We worden gedoogd. Vandaag zijn ze aardig en morgen krijgen we de volle laag. Wij zijn dus niet de beste keus als je vrienden zoekt op deze school.’ Hij wees met zijn kin naar een groepje meisjes aan de andere kant van het plein. ‘Bij hen ben je beter af.’

‘Ik doe daar ook liever niet aan mee’, besloot Nadia. ‘Ik wil met iedereen normaal kunnen omgaan.’

‘Wij ook…’ Bas grijnsde. Hij maakte een weids gebaar. ‘En zie al onze vrienden…’

‘Ik heb die meelopers niet nodig’, snoof Dirk. ‘Die actie met Mark was gemeen en er was niemand die hen tegenhield.’ ‘Wij hebben haar gewaarschuwd,’ zei Bas.

‘Ja, maar daar waren we wel wat laat mee. De hele school was op de hoogte. Zelfs de docenten.’

‘Wat was het dan voor actie?’ Nadia begon nu toch erg nieuwsgierig te worden.

Dirk keek even vluchtig naar Bas.

Die haalde zijn schouders op. ‘Ze krijgt het vroeg of laat toch wel te horen. Als wij het vertellen hoort ze tenminste hoe het echt is gegaan.’

‘Oké. Er was een weddenschap op school’, begon Dirk zijn verhaal. ‘Van wie het idee kwam, weet niemand. Maar de weddenschap ging over Mark en Violet. Zou het Mark lukken om verkering met Violet te krijgen en hoe lang zou het duren voordat hij seks met haar had? Mark maakte er serieus werk van en hij werd geholpen door Merel, Ling en Joyce. De meiden regelden de ontmoeting en Mark heeft twee maanden lang een toneelstuk opgevoerd. Hij stuurde Violet liefdesbrieven en cadeautjes en hij hing de hele tijd om haar heen. Violet was overdonderd en werd verliefd op de klootzak. Ze liepen hand in hand over het schoolplein, stonden te zoenen in het fietsenhok. Hij bracht haar op de fiets naar huis. Voor haar was het allemaal echt en de hele school keek gniffelend toe. Iedereen wachtte op hét moment: de seks.’ Dirk viel even stil. ‘Ze werd niet gedwongen of zo… Ze deed het uit vrije wil. Ze wist alleen niets van de weddenschap. Wij hadden het haar ook niet verteld. We hebben alleen gezegd dat ze Mark beter kon laten schieten.

Dat hij haar zou kwetsen, maar ze geloofde ons niet.

Waarom zou ze? De hele school moedigde haar aan. De afspraak was dat Mark wel met bewijs moest komen. Zeggen dat hij seks met haar had gehad, was niet genoeg. In de kelderbox onder zijn huis is het gebeurd. Merel en Joyce hadden alles stiekem gefilmd en Ling heeft het op YouTube geplaatst. Mark zelf kwam nauwelijks in beeld, maar Violet wel. Er waren zelfs close-ups en met wat plak- en knipwerk werd het een heel hilarisch filmpje. Daarna heeft Mark het uitgemaakt met de woorden: “Je dacht toch niet dat het serieus was? Je bent veel te lelijk.” Hij deed alsof ze samen nooit iets hadden gehad. De hele wereld heeft haar vernedering kunnen zien en niemand deed iets.’

Met open mond had Nadia het verhaal aangehoord. ‘Wat erg’, stamelde ze. ‘Heeft Violet dan geen klacht ingediend… of haar ouders?’

Dirk maakte een wegwerpgebaar. ‘Mark en de meiden zijn een week geschorst van school en de leerlingen kregen een spreekverbod. Heutink was als de dood dat het zou uitlekken naar de media en het de goede naam van de school zou aantasten. Het werd afgedaan als een simpel iets. Een liefdesprobleempje.’

‘Ja, ze hebben een apart gevoel voor humor’, zei Bas terwijl hij zijn sigarettenpeuk over het schoolplein schoot en opstond. Hij trok zijn shirt omlaag en keek Nadia toen doordringend aan. ‘Pas goed op met die meiden. Vroeg of laat ben jij aan de beurt.’

Ze voelde weer iets rommelen in haar buik, en ditmaal was het niet van de honger.

Violet stond met afhangende schouders bij de ingang op Nadia te wachten. Ze had rode ogen van het huilen en haar lippen waren een strakke streep. Een groepje jongens perste zich door de deuropening en duwde Violet ruw opzij. Ze zei niets, deed een stapje achteruit en zocht van achter het glas het schoolplein af. Nadia zag haar staan en zwaaide. Een glimlach verscheen op Violets witte gezicht.

‘Gaat het weer?’ vroeg Nadia toen ze naast Violet door de gangen liep.

Violet knikte.

‘Het zijn een stel stomme grieten’, zei Nadia terwijl ze haar hand even op Violets schouder drukte. ‘Laat ze maar roddelen. Je weet toch wel beter.’

Nogmaals een knik en Nadia zag een traan langs haar wang omlaag glijden.

‘Je moet niet laten blijken dat ze je hebben gekwetst. Dan gaan ze juist door’, fluisterde Nadia voordat ze het lokaal binnenstapte.

Violet bleef staan, toverde een trieste glimlach op haar gezicht en poetste met een snelle beweging de tranen weg.

‘Waar zitten wij?’ vroeg Nadia.

‘Eerste rij links. Dit zijn onze laatste twee uur.’ Gehaast schoot Violet achter haar tafeltje. ‘Heb je zin om na school het winkelcentrum in te gaan?’

Over het antwoord hoefde Nadia niet lang na te denken. Er zat thuis niemand op haar te wachten. Wat moest ze daar doen? In dat vreemde huis met al die vreemde spullen. ‘Dat is goed. Dan geef je mij een rondleiding.’

‘Ik weet een paar leuke winkeltjes’, smiespelde Violet.

‘Goedemiddag, dames en heren.’ De deur sloeg dicht en Tinne Dreesman, docent Nederlands, nam achter haar bureau plaats. ‘Ik zie een nieuw gezicht. Jij bent waarschijnlijk Nadia Goossens. Vertel eens, Nadia… wat brengt jou hier?’

‘We worden gevolgd.’ Er klonk paniek door in Violets stem. Met grote stappen liep ze naar het winkelcentrum.

‘Laat ze. Ik heb er geen last van.’ Nadia nam niet de moeite om achterom te kijken. Ze had Merel en Joyce wel zien smoezen toen ze het schoolverbouw verlieten.

‘Ik haat die rotmeiden’, siste Violet. ‘Kwamen ze maar onder een bus. Dan was alles opgelost.’

‘Dirk heeft mij verteld over Mark en de weddenschap.’

Violet gaf geen antwoord. Ze stak dapper haar kin in de lucht, maar Nadia zag haar lip wel trillen.

‘Het moet verschrikkelijk zijn geweest.’

‘Dat is zacht uitgedrukt. Ik wist niet dat ze zo gemeen konden zijn.’

‘Waarom ben je niet naar een andere school gegaan?’

‘Met vluchtgedrag schiet je niets op. Tenminste… dat beweren mijn ouders. Ik moet nu elke dag verslag doen, maar ik vertel ze dat er niets aan de hand is. Alles is leuk en gezellig op school.’

‘Waarom doe je dat?’

‘Het heeft geen zin dat mijn ouders gaan klagen bij de schoolleiding. Hoe meer zij hun gezicht op school laten zien, hoe zwaarder het voor mij wordt. Ik word er alleen maar meer door gepest. Ik moet me erdoorheen bijten.’

‘Je hebt mij nu in ieder geval.’ Ze gaf Violet speels een duw. ‘Zullen we een ijsje kopen? Ik trakteer.’

‘Lekker!’

Merel en Joyce volgden op afstand. Toen de meisjes bij een Italiaanse ijssalon naar binnen gingen, trok Joyce haar mobiel tevoorschijn. Ze hield een kort gesprek en overlegde daarna met Merel. Ze wierpen nog een nijdige blik naar binnen en verdwenen uiteindelijk.

Violet leek zich te ontspannen toen ze merkte dat haar twee plaaggeesten niet langer voor de winkel stonden te posten. Ze ging er eens goed voor zitten. Er waren nog zo veel vragen die ze Nadia wilde stellen. ‘Dus jij hebt een stiefmoeder? Is ze aardig?’

Nadia haalde haar schouders op. ‘Ach… gewoon.’

‘Waar is je moeder?’

‘Die is dood.’ Het kwam er heel resoluut uit. Nadia had geen zin om de situatie van haar moeder uit te leggen. Het viel ook niet uit te leggen. Waar moest ze beginnen met haar verhaal?

Nee, ze kon maar beter dood zijn. Dan was ze van de vervelende vragen af.

‘Sorry, wat erg!’

Nadia trok met haar mond. ‘Ze was ziek. Drie jaar geleden is ze overleden.’

‘Heb je geen broers of zussen?’

‘Nee, ik ben enig kind.’ Ze grijnsde. ‘Ik was enig kind’, corrigeerde ze snel. ‘Sinds een week heb ik een broer: Ron.

Een stiefbroer van zeventien. Het is een stille.’

‘Ja, ik ken hem. Hij is niet bepaald een lieverd.’

‘Hoe bedoel je?’

‘Het zijn geruchten. Ik heb het zelf nooit gezien, maar… het schijnt dat hij handelt in drugs en cocaïne snuift als een stofzuiger.’

‘Echt? Dat geloof ik niet. Zijn moeder lijkt mij veel te streng. Die laat dat nooit gebeuren.’

‘Ik meld het alleen maar. Een broer als Ron kan wel handig zijn.’

‘Het is niet mijn broer’, antwoordde Nadia opstandig.

‘Stiefbroer dan. Ik denk dat de kliek jou niet zo snel lastigvalt als ze weten van Ron.’ Genoegzaam begon ze te grinniken. ‘Je zou bijna hopen dat ze het wel deden.’

Verbaasd keek Nadia haar aan.