12

De medicijnen hadden hun werk gedaan. Nadia was rond tien uur in slaap gesukkeld en werd de volgende ochtend om zeven uur ruw door de klokradio gewekt. Ze lag nog een kwartiertje na te soezen voordat ze met tegenzin het dekbed van zich af trapte. Slaapdronken sjokte ze naar de badkamer en stapte onder de douche. Het duurde even voordat de slaap uit haar lichaam was verdwenen, maar op een gegeven moment begon ze zowaar een liedje te neuriën. Dat had ze in geen weken gedaan.

Het enige positieve van deze schooldag was dat ze Bas weer zou zien. Ze tekende met haar vinger een hartje op de door de damp beslagen glazen douchewand en dacht na over wat ze kon doen om zijn aandacht te trekken. Als ze meer dan alleen vriendschap wilde, zou ze toch op een of andere manier toenadering moeten zoeken. Hoe kon ze dat het best aanpakken?

Ze schoot in de lach toen het idee opkwam om hem op het schoolplein spontaan te kussen. Maar de lach was snel van haar gezicht verdwenen toen het water plotseling van temperatuur veranderde. Met een gil sprong ze onder de waterstraal vandaan. ‘Ik sta te douchen’, brulde ze naar de dader, die waarschijnlijk in de keuken de warmwaterkraan had opengedraaid. Men scheen haar niet te horen, want het water bleef koud.

Haar goede bui was op slag verdwenen. Mopperend draaide ze de kranen dicht en graaide een handdoek van de kruk. Ze kleedde zich aan en stampte de trap af. ‘Ik stond onder de douche.’

Haar vader en Ron zaten aan de ontbijttafel en keken haar niet-begrijpend aan.

‘Ik had alleen nog koud water’, verduidelijkte ze.

‘O, sorry’, reageerde Ron wat mat. ‘Dat is mijn schuld. Ik heb mijn voetbalschoenen onder de kraan schoongespoeld. Ze waren nogal smerig.’

‘Om halfacht in de ochtend?’ Nadia’s ogen schoten vuur. ‘En dat doe je in de keuken met water?’

‘Ja, waarom niet? Ik had het na het voetballen willen doen, maar ik was het vergeten. Ik heb de spoelbak weer netjes zandvrij gemaakt.’ Ze zag een ironisch trekje rond zijn mond. Kwaad keek ze haar vader aan, maar die deed het af met een lach en zei: ‘Wind je niet zo op. Ron deed het niet expres. Hij kon niet weten dat je onder de douche stond.’

‘Dat betwijfel ik’, antwoordde Nadia fel.

‘Nou ja…’ zei Ron. ‘Ik kan in jouw ogen weinig goed doen.’

‘Hoe zou dat toch komen?’ Nadia ging op een stoel tegenover hem zitten en nam het melkpak van tafel.

‘Hou op’, kwam Kurt tussenbeide. ‘Geen gekibbel aan tafel. Dat geldt voor allebei.’

Ron rechtte zijn rug en even leek het erop dat hij Kurt van repliek zou dienen. Zijn ogen schoten vuur en met moeite wist hij een hatelijke opmerking in te slikken. Hij trok een neutraal gezicht en grijnsde wat onnozel.

‘Je kunt je voetbalschoenen misschien beter buiten afspoelen’, adviseerde Kurt hem vervolgens. ‘Straks raakt de afvoer verstopt.’

Ron trok met zijn mond en ging akkoord met een stug knikje.

‘Ik ga maar eens naar school’, antwoordde hij ontwijkend en hij stond op. ‘Ik zie je vanavond.’

‘Hij deed het wel met opzet’, siste Nadia tegen haar vader toen Ron de keuken uit was gelopen. ‘Hij komt ’s morgens toch langs de badkamer? Denk je dat hij het water niet hoort stromen? Desiree is al naar haar werk en jij zit in de keuken. Wie staat er dan onder de douche?’

Kurt zuchtte hoorbaar. ‘Stop met dat doemdenken.’

‘Natuurlijk… Heb ik het weer gedaan?’

‘Nadia, genoeg!’

Met een verongelijkt gezicht schoot ze overeind. ‘Ik kan beter ook maar weggaan. Iedereen schijnt zich aan mij te storen. Ik ben benieuwd wat voor ellendigs er op school gebeurt. Erger dan thuis kan het niet zijn.’

‘Nadia!’ Kurt sloot kreunend zijn ogen.

Hij had even niet de kracht om achter haar aan te gaan. De hele situatie begon op zijn zenuwen te werken. Natuurlijk had hij wat hobbels op de weg naar het nieuwe geluk verwacht, maar dit… Dat Nadia zo veel problemen zou geven, had hij niet verwacht. En dan was er ook nog zijn werk. Het was in Nederland net even anders. Zijn leidinggevende had hem op zijn vingers getikt omdat hij in zijn eerste werkweek al twee keer vrij had genomen. Er was een klus die vóór maandagmiddag geklaard moest zijn en zoals het er nu naar uitzag, ging dat niet lukken. De enige optie was om zaterdag de schade in te halen. Hij kon niet weigeren, hoewel hij Nadia had beloofd om het weekend in Zogge door te brengen. Ze konden natuurlijk wel zaterdagavond in de auto stappen. Het was ruim twee uur rijden, maar dan had ze de zondag nog over voor haar vriendinnen.

Met beide handen wreef Kurt door zijn gezicht. Hij wist niet goed hoe hij het slechte nieuws aan zijn dochter moest vertellen.

Nadia zat in de bus toen haar beltoon klonk. Ze haalde het toestel uit haar tas en controleerde het scherm. ‘Onbekend nummer.’

Rotjong, dacht ze terwijl ze de oproep wegdrukte. Ron wist van geen ophouden en ze dacht aan Ling. Ze zocht haar nummer op en stuurde haar een sms. ‘Ik kom vandaag weer naar school.’ Het was misschien wel handig om in de buurt van Ling te blijven. Ling was populair en als men zag dat ze bevriend waren, lieten ze haar misschien met rust. De vraag was alleen hoe Violet hierop ging reageren. Maar moest ze eigenlijk wel rekening houden met haar? Ze kenden elkaar nauwelijks. Er was geen sprake van echte vriendschap, ze hadden hen gewoon aan elkaar gekoppeld. Ze zaten naast elkaar in de klas, meer niet.

De bus nam een bocht en de school werd zichtbaar. Nadia voelde hoe de angst haar onmiddellijk bij de keel greep. Ze vervloekte de huisarts die met het advies was gekomen om zo snel mogelijk weer naar school te gaan. Ze stapte uit de bus en sprak zichzelf moed in. Nog vierhonderd meter, nog driehonderd. De maagpijn nam bij elke stap toe. Bij de ingang liet ze haar blik over het schoolplein dwalen. In het fietsenhok ontdekte ze Violet en Dirk. Geen Bas. Ze zocht verder.

‘Nadia…’ Ling zwaaide en kwam haar richting op. Met duidelijke tegenzin slenterde Merel achter Ling aan. ‘Je lijkt wel gek. Je had nog een paar weken thuis moeten blijven’, meende Ling.

‘Ik kon niet langer zonder jullie’, antwoordde Nadia met een geforceerde grijns.

‘Dan wordt het tijd dat je naar de dokter gaat.’

Ling moest eens weten hoe dicht haar opmerking bij de waarheid lag.

‘Ik heb het met de meiden besproken’, zei Ling terwijl ze haar arm in die van Nadia haakte. ‘Woensdagmiddag melden we ons af en gaan we shoppen.’

‘Woensdag? Ik weet niet of mijn voet…’

‘Stel je niet aan. We lassen wel een paar keer een pauze in.’

‘Wie gaan er allemaal mee?’

‘Joyce, Merel, jij en ik.’

‘Misschien dat Mark ook meegaat’, zei Merel, die achter het tweetal aan liep.

‘Nee, geen jongens’, zei Ling over haar schouder. ‘Winkelen met een knul is niks. Die gaan de hele tijd zeuren.’ Ze richtte haar aandacht weer op het meisje naast haar. ‘Heb je nog last gehad van Ron?

‘Hij weet van geen ophouden, maar ik heb je advies opgevolgd. Ik bijt terug.’

‘Goed zo, Belga. Je leert snel.’

Het drietal passeerde het fietsenhok, waar Violet hen met samengeknepen lippen nakeek, en Dirk met een verbaasde blik.

‘Wat heb ik je gezegd?’ Giftig keek Violet Dirk aan. ‘Ze is niet te vertrouwen. Ze is een meeloper en ze is net zo bekrompen als de rest van de kliek.’

‘Ik vind het wel vreemd’, zei Dirk, die het groepje in het vizier hield. ‘Nadia past totaal niet bij die meiden en toch wordt ze opgenomen in de groep. Dat is nog niemand gelukt. Volgens mij is er meer aan de hand.’

‘Dan is het haar eigen schuld. We hebben haar gewaarschuwd. Als ze zelf de problemen opzoekt, dan heb ik daar geen medelijden mee.’

‘Waar heb jij geen medelijden mee?’ Bas gooide zijn rugtas op de grond en volgde haar blik.

‘Nadia is overgelopen naar de kliek. Maar ze komt er vanzelf wel achter dat ze een fout heeft gemaakt.’

‘Zoals jij erachter bent gekomen?’ merkte Bas fijntjes op.

‘Het is toch stom dat ze erin trapt? We hebben haar verteld hoe gemeen ze zijn.’ De stem van Violet was met een octaaf gestegen. ‘Ze moet het zelf maar weten. Als ze maar niet denkt dat ze bij ons kan komen uithuilen.’

‘Je bent een vriendin door dik en dun’, merkte Bas cynisch op. Meewarig schudde hij zijn hoofd terwijl hij een pakje sigaretten tevoorschijn haalde.

‘Wat nou!’ bitste Violet terug.

‘Wij hebben jou ook gewaarschuwd voor Mark. Heb jij toen naar ons geluisterd? Nee!’ Bas stak een sigaret aan en negeerde Violets boze blik. ‘En hebben wij jou weggestuurd toen je kwam uithuilen? Jij weet als geen ander hoe verrot ze kunnen zijn. Een beetje medelijden is dan toch wel op zijn plaats.’

‘Maar jullie hebben niet ingegrepen’, snauwde Violet, die haar tranen probeerde te bedwingen.

‘Niemand heeft ingegrepen. Men stond erbij en keek ernaar. Maar nu is het Nadia, het meisje uit België. O, wat zielig.

Moet ik ingrijpen? En dan weer de hele kliek tegen me krijgen? Nadia gaat maar lekker op haar bek. Ik bemoei me nergens mee. Net als iedereen hier!’

Driftig graaide Violet haar tas van de grond en stampte naar de ingang van het gebouw.

‘Violet!’ Maar Violet reageerde niet op Dirks geroep.

De leerlingen schoven achter hun tafels en Ling trok een grimas toen Violet met een strak gezicht voorbijschuifelde. Violet nam naast Nadia plaats en zei geen woord.

‘Nog bedankt voor je aantekeningen’, begon Nadia het gesprek. ‘Ik heb ze gisteravond doorgenomen en ik was er enorm mee geholpen.’

Violet negeerde haar buurvrouw en concentreerde zich op de inhoud van haar tas. Ze viste haar boek eruit en begon erin te bladeren.

‘Ik vind het trouwens heel vervelend dat Ling zo onaardig tegen je doet. Ik snap echt niet waarom. Ik hoop dat we vriendinnen kunnen blijven.’

Violet keek op van haar boek en frunnikte aan haar bril.

‘Wat hoor ik nou, Belga’, brulde Mark door het lokaal. ‘Ben je van de trap gevallen?’

Een dertigtal nieuwsgierige ogen waren nu op Nadia gericht.

‘Zo moeilijk is dat toch niet, trappen lopen...’ Mark hinkte door de klas en kreeg de lachers op zijn hand. Ook Ling lachte mee. ‘Of hebben jullie in België geen trappen?

Klimmen ze daar nog met touwen naar boven?’

‘Mijn neefje van vier maakt betere grappen’, beet Nadia terug.

Achter het lokaal begon iemand te joelen en binnen een paar seconden deed de hele klas mee.

Marks gezicht betrok. Hij was zelf liever niet het mikpunt van spot. Hij ging direct in de aanval en greep met zijn hand in zijn kruis. ‘Ik laat je vanmiddag wel even voelen wat grappig is. Ik heb hier iets waar je kleine neefje nog geen weet van heeft. En als ik je zo bekijk, jij waarschijnlijk ook niet.’

‘Mark, wil je gaan zitten?’ De Vries stapte het lokaal binnen en zette zijn tas naast het bureau op de grond. ‘Ik kan je tot achter in de gang horen. Zoals altijd…’

‘Ze daagt me uit, meneer. Ik laat me echt niet door een meisje afzeiken.’

‘Nee, dat geloof ik graag. Ga nou maar zitten, dan kunnen we met de les beginnen.’ De Vries stak zijn boek in de lucht. ‘Hoofdstuk 11, paragraaf 113. Moud, aan jou de eer om de opdracht op te lezen.’

Met een donker gezicht liet Mark zich op zijn stoel zakken.

Hij keek nog een keer nijdig achterom en klapte toen zijn boek open.

De bel klonk door de gang en de leerlingen kwamen in beweging. Pratend en schreeuwend, sommigen kalm en bedeesd. Mark stond als eerste in de gang en hield van daar Nadia in het oog. Nadia voelde zijn starende blik en deed alsof het haar weinig kon schelen, terwijl de zenuwen door haar keel gierden. Ondertussen had zich een groepje nieuwsgierige leerlingen rond Mark samengepakt. Hun aanwezigheid leek hem op te zwepen en zijn houding werd steeds uitdagender.

Zwijgend had Violet haar rugtas dichtgeritst en het rode gevaarte over haar schouder gehangen. Ze wachtte niet op Nadia en liep zonder aarzeling naar de deur. Het groepje week uiteen. Dit keer was het niet Violet die alle negatieve aandacht kreeg. Men was gefocust op het meisje met het vreemde accent dat het lef had om Mark te schofferen.

Nadia stond op en nam de groep in zich op. Ling was nergens te bekennen. Met opgeheven hoofd liep ze de gang in, waar Mark en zijn aanhang de doorgang blokkeerden. ‘Wat dacht je van een excuus?’ zei hij op uitdagende toon. ‘Wat dacht jij van opzijgaan?’ antwoordde Nadia moedig. Ze probeerde zich naar voren te werken.

‘Gaan we duwen, trut?’ snauwde Mark en hij trok haar hardhandig terug aan haar arm.

‘Blijf van me af.’ Nadia worstelde zich los uit zijn greep en de kring met sensatiebeluste leerlingen sloot zich om haar en Mark heen.

‘In de pauze breng ik jou wel wat Nederlandse manieren bij’, siste Mark in het rode gezicht van zijn prooi. ‘Eens kijken of je dan nog zo bijdehand bent.’ Hij gaf haar een zet, gebaarde naar Richard en beende toen de gang uit naar het scheikundelokaal op de tweede etage. De groep week teleurgesteld uiteen.

Nadia verbeet haar tranen en volgde haar klasgenoten op afstand. Ze kwam als laatste het lokaal binnen en nam plaats achter haar tafel naast Violet. Vluchtig keek ze Violet van opzij aan, maar die wendde haar hoofd af. En dit keer zat Ling niet omgedraaid in haar stoel. Ze had het te druk met haar mobiel en leek de broeierige sfeer tussen Mark en Nadia niet op te merken.

Onopvallend keek Nadia op haar horloge. Nog vijftig minuten voordat de lunchpauze aanbrak. Ze telde inwendig de minuten terwijl ze koortsachtig naar een uitweg zocht.

12.10 uur. Elk moment kon de bel gaan. Nadia zat in de startblokken en het zweet liep in straaltjes langs haar rug. Zodra de bel weerklonk, schoot ze uit haar stoel naar voren, gooide de deur van het lokaal open en stoof de gang uit. De docent riep haar naam, maar ze was niet van plan om terug te keren. Mark vloekte omdat hij haar actie niet had zien aankomen. Gehaast propte hij zijn spullen in zijn tas en schoot achter haar aan de gang in. Enkele opgewonden leerlingen volgden zijn voorbeeld, maar Nadia was verdwenen.

Nadia hing met haar hoofd boven de wc-pot en spuwde een lading gal uit. De spanning had haar vanbinnen opgevreten. De gal had zich naar boven gewerkt en ze had haar uiterste best moeten doen om het goedje tijdens de laatste minuten van de les binnen te houden. Op weg naar de wc had ze een hand voor haar mond gehouden, maar nog voordat ze haar bestemming had bereikt, was het braaksel tussen haar vingers vandaan gekomen.

Een pijnscheut was de voorbode van een nieuwe lading. Een weeë, bittere geur steeg uit de pot omhoog. Haar hoofd terugtrekken was geen optie. Haar maag draaide om en ze voelde dat er nog meer zou komen.

Tien minuten later kwam ze uit de wc. Om haar maag te kalmeren had ze twee tabletten geslikt, maar die hadden nog geen effect. Ze gluurde door de hoge ramen in de gang en zocht het schoolplein af. Bij de hoofdingang zag ze het groepje van Mark staan. Ling, Merel en Joyce stonden er een paar meter vandaan. Onder de fietsenstalling, met hun ruggen tegen de houten wand, zaten Dirk, Bas en Violet. Ze was in tweestrijd. Ze kon zich op de wc schuilhouden tot de volgende les begon, of gewoon naar buiten stappen en Mark trotseren. Maar waar ging ze heen? Naar Ling of naar Bas?

Het maakte waarschijnlijk weinig uit, want ver zou ze niet komen. Mark hield met argusogen de hoofd- en de zijingang in de gaten. Als een gewond roofdier dat zijn klauwen maar al te graag in zijn prooi wilde slaan.

Nadia haalde diep adem, sloot even haar ogen en duwde toen de zijdeur aan de oostkant van het gebouw open. Ze stapte kordaat naar buiten en liep op haar doel af.