11

Nadia had het licht laten branden zodat ze alles snel kon zien, mocht er ’s nachts iets onverwachts gebeuren. Onrustig lag ze in haar bed te woelen. De gebeurtenissen van de afgelopen dagen spookten door haar hoofd. Haar vader beweerde dat haar fantasie op hol was geslagen, maar wat als hij het mis had? Nadia voelde zich allesbehalve veilig in haar kamer. Uitkleden kon alleen nog in de badkamer of op de wc. Bellen moest voortaan maar onder de dekens, zodat Ron haar gesprekken niet kon afluisteren. Waarschijnlijk had hij het gesprek met Ling gehoord. Of registreerde zijn camera geen geluid?

Ze schrok toen de beltoon van haar mobiel klonk en ze keek op de klokradio: 12.10 uur. Er was maar één persoon die haar op dit tijdstip zou bellen: Ron. Met een verbeten gezicht schoot ze omhoog en graaide het toestel van het nachtkastje. Een onbekend nummer, las ze op het scherm. Wanneer liet hij haar met rust? Ze nam op. ‘Wat is er, loser? Heb je geen leven? Ben je niet te oud voor dit soort spelletjes?’

Het bleef stil aan de andere kant van de lijn en dat maakte Nadia alleen maar helser. Er moest maar eens een eind aan deze onzin komen. Dat zou ze hem duidelijk maken ook!

‘Ga het leven van iemand anders vergallen. Stumper! Is je piemel te klein dat je meisjes lastigvalt? Eikel, rotzak.’ Ze verbrak de verbinding, smeet het apparaat op het bed en stak toen demonstratief haar middelvinger in de lucht. ‘Ik hoop dat je dit kunt zien, zielig portret’, riep ze luid.

12.34 uur. Haar mobiel kwam weer tot leven en met een vloek nam ze op. ‘Ja!’ Ze zat strijdlustig en rechtop in bed. Er kwam muziek uit de speaker van de telefoon en daarna wat gekraak en gelach. ‘Zielig ventje. Eikel, domme kwal.’ Weer kwam er geen reactie. ‘Je maakt geen indruk op mij. Denk niet dat ik bang voor je ben, puistenkop. Wat jij kunt, kan ik beter.’

Ze hing op, stak nogmaals haar vinger in de lucht en liet zich toen achterovervallen in het kussen. Woest gleden haar ogen door de kamer. Waar had hij dat rotding verstopt?

Waarschijnlijk zat hij zich nu te verkneukelen. Ze kon zich beter slapend houden. Ze draaide zich op haar zij en trok het dekbed over haar hoofd. Rond drie uur vielen haar ogen van vermoeidheid dicht en ze zakte weg in een diepe slaap.

De vingers van Ron tikten driftig op het toetsenbord. Hij was druk bezig zijn vaste afnemers zijn nieuwe aanwinst door te mailen. Gerjan had twee pakketten in zijn sporttas gestopt toen hij met Kurt op het trainingsveld was. De helft van het spul was op voorhand al verkocht. Het was een gouden handel. Gerjan kraakte en kopieerde de nieuwste computerspellen en Ron bood ze op het internet te koop aan.

Ze hadden een vaste klantenkring opgebouwd en de verkoop nam met de maand toe.

Maar meer succes betekende ook meer risico. Het verkopen van illegale games was strafbaar en dat wisten ze maar al te goed. Ron had met wat listige ingrepen een vals spoor opgezet, voor het geval dat de politie een onderzoek zou starten. Voor honderd euro kocht hij de bankgegevens van scholieren op. De rekeningen werden gebruikt om de betalingen te incasseren. Na twee tot drie maanden werd de rekening leeggehaald en kreeg de eigenaar zijn bankpas retour. Bij ontdekking zou het spoor naar de scholier leiden en bleven Ron en Gerjan buiten beeld.

Onlangs had Ron een nieuw plan bedacht. Hij zou Kurt als koerier gebruiken. Mocht de politie achter hun identiteit komen, dan konden ze de Belg als het brein achter de organisatie naar voren schuiven. Zij waren eenvoudige pionnen. Jong en naïef.

Ron opende zijn klantenbestand en liet de geïnteresseerde kopers weten dat er een nieuwe voorraad was gearriveerd. Hij mailde de lijst met gekopieerde games en de bankgegevens door.

Gestommel in de kamer beneden haalde hem uit zijn concentratie. Geïrriteerd fronste hij zijn wenkbrauwen. Wat maakte Spillebeen een herrie! Kreeg ze weer een van haar aanvallen? Ze had in ieder geval niets gevonden. Zodra hij de kans kreeg, zou hij voor de zekerheid het spul controleren. Misschien was het slim om het weg te halen. Maar dan moest hij het huis wel voor zich alleen hebben. Misschien kon hij het doen in het weekend, als ze met haar vader naar Zogge was. Zijn handen lagen stil toen hij haar met stemverheffing hoorde praten. Hij keek op zijn horloge: 12.35 uur.

De wachtkamer van de huisartsenpraktijk zat vol met patiënten. Opgelaten wachtte Nadia op haar beurt. Haar vader had een beker koffie uit de automaat gehaald, maar ze had geweigerd. Het idee dat ze straks haar gevoelens bij een wildvreemde op tafel moest gooien, bezorgde haar buikpijn. Wat moest ze ervan verwachten? Wat als er straks werd besloten dat ze direct afgevoerd moest worden naar een of andere inrichting? Het was beter dat ze zo kort mogelijk antwoord gaf en dat ze vooral niet ging huilen.

Haar vader tikte haar geruststellend op haar been. ‘Ben je nerveus?’

Nadia schudde nors haar hoofd. Natuurlijk was ze nerveus, maar dat ging ze echt niet toegeven.

De deur van de behandelkamer zwaaide open en een vrouw met halflang bruin haar dat strak in een staart naar achteren was gebonden, deed een stap de wachtkamer in. Met een vriendelijke glimlach liet ze haar ogen langs de bezoekers glijden. ‘Nadia Goossens mag meekomen.’

Kurt gaf zijn dochter een por en stond op.

De arts hield de deur van de behandelkamer open en stak haar hand uit. ‘Dokter Van Alstede. Komt u verder’, zei ze en ze wees uitnodigend naar de twee stoelen voor het bureau. De deur werd gesloten en de arts nam aan de andere kant van het bureau plaats. ‘Ik zag dat je een nieuwe patiënt bent. Helaas heb ik je medische gegevens nog niet van je vorige arts ontvangen. Het moet maar zonder…’ Ze knikte naar Nadia. ‘Wat kan ik voor je betekenen?’

‘Ik slaap wat slecht’, zei Nadia schouderophalend en vervolgens perste ze haar lippen strak op elkaar.

Van Alstede observeerde het meisje, dat strak langs haar heen naar de muur keek. Ze zag haar kin trillen. ‘Hoe komt dat, denk je?’

Nadia keek de arts vluchtig aan en zocht naarstig naar een aannemelijke verklaring. ‘Dat weet ik niet. Mijn hoofd zit vol… Elke dag gebeurt er wel wat.’

De arts bleef haar aankijken en leek geen genoegen te nemen met een simpel antwoord.

Met tegenzin besloot Nadia iets meer prijs te geven. ‘Een ander huis, een nieuwe school…’ Ze slikte een brok in haar keel weg. ‘De mensen… alles is anders. Ik mis…’ Hoe ze ook haar best deed om haar tranen binnen te houden, ze kwamen toch. Nadia hield haar blik strak op het schilderij aan de muur gericht en probeerde zich te herstellen.

Kurt nam het woord. ‘Er is meer aan de hand.’ Hij negeerde de tranen en keek zijn dochter bewust niet aan. Het voelde alsof hij haar verried. ‘Ze denkt dat er camera’s in huis hangen en dat de zoon van mijn vriendin haar wil vermoorden. Ze ziet het allemaal niet meer zo helder. Ze heeft het de afgelopen jaren niet gemakkelijk gehad. Haar moeder is naar het buitenland vertrokken…’

Hij laste een pauze in en de arts knikt begrijpend. ‘Hoe is het met je concentratie op school?’ wilde ze van Nadia weten. Er volgde een snikkende zucht. ‘Ik zit pas een paar dagen op een nieuwe school en het is verschrikkelijk. De medeleerlingen zijn helemaal niet vriendelijk en doen raar. En Ron heeft me geduwd. Ik ben niet gek!’

‘Niemand beweert dat je gek bent’, suste Kurt zijn dochter.

‘Wat voor klachten heb je nog meer? Hoofdpijn, buikpijn?’

‘Soms.’

‘En hoe gaat het met eten?’

Ze haalde nogmaals haar schouders op. ‘Ik heb wat minder eetlust dan normaal.’

‘Veranderingen zijn soms best wel eng’, meende de arts. Nadia beaamde het met een zielig knikje.

‘De een heeft meer tijd nodig om aan nieuwe dingen te wennen dan een ander. Ik wil even je bloeddruk opnemen en wat kleine testjes doen. Is dat goed? Neem maar plaats achter het gordijn.’

Nadia stond op en volgde de arts achter het witte doek. De testen namen maar enkele minuten in beslag. Van Alstede ging weer achter haar bureau zitten terwijl Nadia zich aankleedde. ‘Uw dochter is wat overspannen. Maar ik wil Nadia niet direct doorsturen naar een jeugdpsycholoog. We proberen haar eerst wat rustiger te krijgen met medicijnen en kijken na een paar weken hoe ze daarop reageert.’

Nadia had achter het gordijn staan luisteren en kwam tevoorschijn. Van Alstede wachtte tot ze was gaan zitten, en vervolgde haar advies. ‘Ik vind het wel verstandig dat je zo snel mogelijk weer naar school gaat. Neem de tijd om je klasgenoten te leren kennen. Hoe langer je wegblijft van school, hoe moeilijker de stap wordt om terug te gaan. Zullen we afspreken dat je over veertien dagen weer langskomt?

Mocht het niet lukken, dan kom je gewoon eerder.’

Er viel een last van Nadia’s schouders. Een pilletje was altijd nog beter dan weggestopt worden in een inrichting.

‘Onderweg heb ik een ijssalon gezien. Zullen we ons misselijk gaan eten aan ijs? Zo’n reusachtige coupe met aardbeien, chocoladesaus en overdreven veel slagroom’, opperde Kurt toen ze weer buiten stonden.

‘Ik heb geen zin in ijs.’

‘Doe niet zo flauw. Je bent dol op ijs.’

‘Vandaag niet. Ik zit straks aan de pillen’, fluisterde ze hem indringend toe. ‘Dat is echt stom. Papa…’ Ze hield zijn arm vast. ‘Je mag het tegen niemand vertellen, anders denken ze dat ik gestoord ben. Ook niet tegen Desiree en Ron.’

‘Waarom niet? Je bent bij een arts geweest en ze willen beslist weten hoe het is afgelopen. Ik ga niet liegen.’

‘Vertel het dan alleen aan Desiree, maar Ron hoeft het toch niet te weten? Paps, ik meen het. Hij vertelt het aan iedereen die het maar horen wil. Anders slik ik de medicijnen niet!’

‘Waarom doe je toch zo moeilijk?’

‘Omdat ik overspannen ben. Dat zei de dokter toch?’ Ze liet zijn arm los en beende de andere kant op.

‘Nadia! Kom terug. Oké. Jij je zin.’ Nadia hield haar pas in.

‘Het komt wel goed. Ik praat met Desiree. Ze begrijpt het wel.’

Er verscheen een glimlach op Nadia’s gezicht. ‘Bedankt papa. Gaan we dan nu dat ijsje eten?’

Kurt lachte. ‘Dus toch?’

‘Ja, maar niet te lang, want om drie uur komt een meisje van school langs.’

‘Wat leuk. Zie je wel, het is een kwestie van tijd. Straks heb je genoeg nieuwe vriendinnen en dan is alles anders.’

‘Ze is geen vriendin, papa. Ze zit bij mij in de klas. Meer niet!’

‘Wees toch niet zo negatief. Dat meisje zoekt je niet voor niets op. Je kunt haar op zijn minst…’

‘Het is Ling’, onderbrak ze hem. ‘Je weet wel… Dat meisje van het café, de ex van Ron.’

‘Ling?’ Kurt leek nu minder enthousiast.

‘Ja, Ling! Maar als jij het wilt, dan wordt ze mijn vriendin’, zei Nadia op een sarcastisch toontje. ‘Mijn beste vriendin. We kunnen samen uitgaan en shoppen.’ Ze grijnsde toen zijn gezicht betrok.

‘Gaan we nog naar die ijssalon?’

Ron fietste het garagepad op en was verbaasd toen hij Ling bij de voordeur zag staan. Hij kneep ruw in de remmen, waardoor zijn fiets krakend en piepend tot stilstand kwam.

‘Wat doe jij hier?’ vroeg hij nors terwijl hij bleef zitten.

‘Ik kom niet voor jou.’ Haar ogen twinkelden uitdagend. ‘Ik heb een afspraak met je zus.’

‘Was ik niet duidelijk genoeg?’ siste hij. Hij gleed van het zadel. ‘Ik heb je hulp niet meer nodig. Zeker niet na dat laatste sms’je van je.’

‘O, gut. Ben je beledigd? Ik zal het je nog maar een keer vertellen: ik ben hier niet voor jou.’ Ze drukte op de deurbel en glimlachte naar hem. ‘Ik realiseerde mij ineens dat ik nog nooit bij je thuis ben geweest. Dit is toch een leuke kans om te zien hoe jij nou eigenlijk woont.’

‘En wat schiet je daarmee op?’

‘Niets! Maar het schijnt je wel te irriteren en dat is genoeg.’

De voordeur ging open.

‘Hallo, Belga. Hoe is het met je?’

Nadia verschoot van kleur toen ze Ron zag staan. ‘Ik ben wat laat, maar je broer hield me op.’

‘Hij is mijn broer niet’, reageerde Nadia snel. ‘Kom je binnen?’

Ling grinnikte en wierp Ron een kushandje toe. ‘Dag schat’, zei ze voordat de deur dichtknalde.

Nadia loodste Ling naar haar kamer. Die zag er weer schoon en opgeruimd uit. Ze had zelfs de eivlekken uit de vloerbedekking geboend. Op het bureau stonden hapjes en limonade klaar en uit de speakers van haar computer klonk muziek.

‘Jij hebt een grote kamer’, zei Ling verrast terwijl ze haar jas op het bed gooide. Ze liep door de ruimte en inspecteerde de boekenkast. ‘Je moeder?’ Ling stak de foto in de lucht en Nadia knikte. ‘Ze lijkt op je. Heb je nog meer foto’s van haar?’

‘Ja, in de kast.’

‘Laat eens zien?’

Nadia trok een fotoboek tussen de boeken uit en liet zich op de rand van het bed zakken.

Ling nam naast haar plaats. ‘Hier is ze een stuk jonger. Wie is die man?’

‘Dat is mijn vader.’

De meisjes zaten gebogen over het boek en gingen op in hun verhalen over vroeger, over leuke en minder leuke dingen. Totdat ze werden gestoord door een klop op de deur.

‘Nadia.’ Kurt kwam de kamer binnen en knikte Ling wat stijfjes gedag. ‘Er is nog meer bezoek voor je.’ Hij wenkte naar het meisje in de gang, duwde haar de kamer binnen en verdween.

De glimlach op Violets gezicht was snel verdwenen toen ze Ling op het bed zag zitten. ‘Ik wist niet dat…’ Ze probeerde hakkelend uit haar woorden te komen, maar het lukte niet. Haar armen hingen krachteloos langs haar lichaam en ze wist zich duidelijk even geen raad.

Ling zuchtte. De houding van Violet werkte duidelijk op haar zenuwen. ‘Denk je dat je alles hebt gehad, meldt rampenplan twee zich aan’, bitste ze. ‘Wat sta je daar nou?’

‘Komaan, Ling…’ Nadia probeerde de sfeer te redden.

‘Waarom doe je zo vervelend tegen Violet?’ Ze stond op en duwde de bureaustoel uitnodigend naar voren.

‘Waarom doe ik zo vervelend?’ echode Ling schamper.

Nadia negeerde haar en moedigde Violet aan om plaats te nemen.

Maar Violet bleef staan en duwde nerveus haar bril hoger op haar neus. ‘Ik heb aantekeningen van Engels en wiskunde meegenomen’, zei ze. Ze graaide in de boodschappentas die ze bij zich had, haalde een schrift tevoorschijn en stak het in Nadia’s richting.

Meewarig schudde Ling haar hoofd. ‘Zij heeft huiswerk bij zich. Gezellig! Kon je niets beters verzinnen? Ben je altijd zo’n saaie trut?’

Violet trok met haar mond, liet het schrift op de grond vallen en liep de kamer uit.

‘Violet...’ Nadia strompelde achter haar aan de gang op.

Ze was niet snel genoeg. Violet vloog de trap af en keek niet om.

‘Laat toch’, riep Ling haar achterna. ‘Dat kind is niet normaal.’ Ze had het fotoboek dichtgeklapt en was voor het raam gaan staan.

‘Violet…’ probeerde Nadia het meisje te stoppen. Maar het was te laat.

Lings vuist bonkte op het glas toen ze Violet de tuin uit zag rennen. Maar Violet keek niet op of om. ‘Die zijn we mooi kwijt’, reageerde Ling voldaan. ‘Laat je kleren eens zien?’ schakelde ze over naar een nieuw onderwerp. ‘Ik wil wel eens weten wat de mode in België is.’

‘Dat zal niet zo veel verschillen’, antwoordde Nadia.

Ling trok de kastdeur open en keek keurend naar de inhoud.

‘Dit kan echt niet.’ Hoofdschuddend stak ze een shirt in de lucht. ‘En dit ook niet, en dit… Verschrikkelijk! Het wordt hoog tijd dat jij met mij gaat shoppen. Je loopt vreselijk achter op de mode. Zullen we in het weekend naar de stad gaan?’

‘Dit weekend ga ik met mijn vader naar huis. Ik bedoel naar Zogge, naar mijn oma…’

‘Lekker belangrijk! Kun je dat niet afzeggen?’

‘Nee, dat kan ik niet maken.’

‘Dan moeten we maar een andere dag afspreken’, meende Ling. ‘Woensdag hebben we de laatste twee uur gym. Dat soort lessen kunnen we wel missen. We gaan de stad in.’ Nadia trok een benauwd gezicht. ‘Hoe wil je dat gaan doen?’

‘Spijbelen.’

‘Maar ik weet niet of ik woensdag op school ben’, loog ze.

‘Misschien blijf ik nog wel een paar weken ziek thuis. En met dat been kan ik niet zo gemakkelijk lopen. Je kunt beter zonder mij gaan.’

‘We zien wel. O, luister… Dit is een geweldig nummer.’ Ling wiegde ritmisch met haar heupen op de klanken van de muziek. ‘Kom’, zei ze en ze pakte Nadia’s hand. ‘Zal ik je wat danspasjes leren?’

Nadia keek op haar horloge: halfnegen. Ze was na het eten direct naar haar kamer gegaan. Toen ze door de aantekeningen van Violet bladerde, begon ze zich schuldig te voelen. Ondanks haar pogingen om Ling tot de orde te roepen had ze Violet erg grof behandeld. Straks nam Violet het haar kwalijk. Het gebeurde tenslotte in haar huis. Ze kon Violet beter even bellen en haar uitleggen dat ze niet achter Ling stond. Morgen op school zat ze weer naast Violet en ze had geen zin in boze blikken. Haar terugkeer in de klas bracht al genoeg stress met zich mee.

Nadia pakte haar agenda en zocht het telefoonnummer van Violet op. Ze staarde naar haar aantekeningen en vroeg zich af hoe ze het gesprek het best kon beginnen. Met een diepe zucht toetste ze het nummer in en wachtte totdat de stem van Violet in haar oor klonk.

‘Violet, met Nadia. Ik wilde je laten weten dat…’ Ze kreeg niet de kans om haar zin af te maken.

‘Stik’, zei Violet kortaf en de verbinding werd verbroken. Nadia beet op de binnenkant van haar wang. Dat beloofde niet veel goeds voor morgen.