7

Nadia hinkelde de kamer binnen en negeerde Ron, die met zijn armen over elkaar geslagen toekeek hoe ze zich in de stoel liet zakken. Ze hoorde haar vader en Desiree in de gang op gedempte toon praten.

‘Hoe is het gegaan, zus?’ vroeg Ron op een zoetsappig toontje. Er lag een twinkeling in zijn ogen. ‘Je moet voortaan beter uitkijken. Voor je het weet loop je in het gips.’

Nadia keek hem nijdig aan. ‘Hoe is het met je neus?’ informeerde ze op dezelfde toon. ‘Hij ziet er wat dik uit, of ben je daarmee geboren?’

‘Bijdehand’, gromde hij. ‘Maar deze slag win ik.’ Ze keek hem niet-begrijpend aan en hij lachte zijn tanden bloot. ‘Jij moet nog een hoop leren.’

‘En jij bent te dom om iets te leren.’

Hij schoof naar het puntje van zijn stoel. Zijn handen steunden op zijn knieën, klaar om het lijf omhoog te drukken. ‘Daag je mij uit?’

Ze gaf geen antwoord en keek van hem weg.

‘Binnen drie maanden heb ik jullie weggepest.’ Hij kreeg geen respons en sprong op. Zijn blik ging naar de deur voordat hij zich over haar heen boog en zijn bewering in haar oor fluisterde. ‘Ik houd je in de gaten. Heb je mijn camera al gevonden?’ Met een gemeen lachje zag hij dat ze wit wegtrok.

‘Drie maanden! Dan zijn jullie weg.’

Nadia duwde hem naar achteren. ‘Het kan je natuurlijk weinig schelen dat je moeder met een gebroken hart achterblijft.’ Ze wist waar ze het over had. Het verdriet van haar vader toen haar moeder op ‘ontdekkingstocht’ ging en hem alleen achterliet, stond in haar geheugen gegrift. Het maakte haar strijdlustig. ‘Ze mag werken en voor jou zorgen. Totdat jij verliefd wordt en haar ook in de steek laat. Of ben je van plan om voor eeuwig bij je moeder te blijven wonen? Je moeder heeft haar kansen gehad, toch? Het draait alleen maar om jou. Egoïst!’

Zijn arrogante en dreigende houding was op slag verdwenen.

Hij keek haar strak in de ogen en dit keer draaide ze haar hoofd niet weg. Er hing een drukkende stilte in de kamer. De deurklink bewoog en snel draaide Ron zich om. Hij toverde een geforceerde glimlach op zijn gezicht toen Kurt de kamer binnenkwam. ‘Zijn de pizza’s al bezorgd?’

Kurt schudde zijn hoofd en trok een eetkamerstoel naar zich toe. ‘Wij willen even met jullie praten. Er gaat hier iets niet goed.’ Hij ging zitten en wachtte totdat Desiree op de bank had plaatsgenomen.

‘Ga even zitten’, zei Desiree tegen haar zoon.

‘Moet dat nu?’ protesteerde Ron. ‘Straks komen de pizza’s...’ ‘Zover is het nog niet. Kom…’ Zijn moeder gebaarde naar de lege plaats naast haar op de bank. ‘We willen weten wat er tussen jullie twee aan de hand is. We moeten met ons vieren in een huis wonen en met leugens en ruzie gaat dat niet lukken. Het is niet de bedoeling dat een van ons zich ongelukkig voelt.’

‘Ik heb mijn verhaal al verteld’, reageerde Ron kortaf. ‘Nadia kan hier niets aan doen.’

Met een waakzame blik keek Nadia hem aan. Wat was dit voor een actie? Na wat hij daarstraks beweerd had, leek het haar onwaarschijnlijk dat hij haar in bescherming nam. Even had ze nog getwijfeld of hij haar daadwerkelijk van de trap had geduwd. De twijfel was nu definitief verdwenen. Ze was op haar hoede. Hij voerde iets in zijn schild.

‘Nadia?’

Drie paar ogen keken haar afwachtend aan. Ze dacht aan Rons laatste dreigement en was niet langer van plan om hem te sparen. Hij wilde haar en haar vader kapotmaken en dat liet ze niet gebeuren. ‘Ron ziet ons liever zo snel mogelijk vertrekken. Binnen drie maanden.’ Ze keek hem uitdagend aan. ‘Dat beweerde je daarnet: binnen drie maanden heb je ons weggepest.’

Ron schoot in de verdediging. ‘Doe niet zo kinderachtig. Waar slaat dit op? Ik heb nooit zoiets gezegd. Je wilt gewoon wraak nemen.’

‘Ik wil wraak nemen? Jij wilt je moeder niet met ons delen. Wij zijn volgens jou een stel klaplopers die op je moeders geld uit zijn. Op het huis en de auto’, somde Nadia op. Tranen vulden haar ogen en haar stem werd steeds luider. Ze liet zich niet de mond snoeren. ‘Ik moet mijn deur op slot draaien omdat jij dreigt dat je mij iets zult aandoen. In mijn slaap!’ Haar borstkas bewoog zichtbaar op en neer toen ze naar adem hapte.

‘Ze is niet goed wijs’, zei Ron terwijl hij laconiek zijn schouders optrok. Hij bleef opvallend kalm.

‘Jíj bent niet goed wijs’, hervatte ze haar aanval. ‘Boven aan de trap greep hij mij vast en toen… en toen…’

Kurt onderbrak haar relaas. ‘Stop daarmee. Wat is dit? Ik heb ook andere dingen gehoord. Klopt het dat je in een café bent geweest?’

Nadia fronste haar wenkbrauwen. ‘Ja, met Ling. Ron wilde mij eruit zetten. De sukkel denkt dat hij de baas is over de tent.’

‘Wat heb je in een café te zoeken?’

Waarom stelde haar vader van die stomme vragen? Het was toch niet relevant of ze nu wel of niet in dat café was geweest? Hij kon beter luisteren. Ze werd bedreigd. ‘De vrienden van Ling gaan daar altijd iets drinken. Het is een jongerencafé. Ron heeft het aan de stok gekregen met Rubbertje en…’

‘Rubbertje?’ herhaalde Kurt met een gezicht dat op onweer stond.

‘Zijn echte naam is Teun. En Teun nam het voor mij op omdat…’

‘Teun Derksen? Die knul uit de Stieltjesstraat?’ mengde Desiree zich nu in het gesprek.

Ron knikte. ‘Ja, die, met nog drie van die idioten. De lafaards gingen met mij op de vuist.’ Hij wees naar zijn gezicht. ‘Omdat ik vond dat Nadia niets in dat hol had te zoeken. Maar ze wilde niet luisteren. Ze vond Teun maar wat interessant. Ze lag in zijn armen te geilen.’

‘Kan het wat minder?’ waarschuwde Desiree hem.

‘Ik lag bij niemand in de armen’, reageerde Nadia verontwaardigd.

‘Teun is geen jongen voor jou’, sprak Desiree streng. ‘Hij heeft een waslijst aan incidenten op zijn naam staan.’

‘Ik heb hooguit tien minuten met hem gepraat’, sputterde Nadia tegen. ‘Ik denk dat Ron een bril nodig heeft. Er was niks tussen Teun en mij. Ron zocht ruzie en riep dat ik moest oprotten.’

‘Je had daar niets te zoeken.’ Kurt steunde de actie van zijn stiefzoon.

‘Daar gaat het toch niet om?’

‘Wel!’ zei Ron. ‘Een uur later stond je voor mijn kamerdeur te schreeuwen. Bang dat ik je zou verraden bij je pa. Daarna ben je boos de trap af gerend. En toen viel je… Niemand heeft jou geduwd. Het is allemaal gelogen. Dat van het café, de trap…’

‘Waarom zou ik liegen? Wat heb ik daaraan? Papa?’ Boos keek Nadia haar vader aan. Ze verwachtte bijval, maar die bleef uit. De twijfel was op zijn gezicht te lezen.

Ron haalde zijn mobiel tevoorschijn en stak het apparaat naar voren. ‘Bel Ling. Dan horen we snel genoeg wie er hier liegt.’

Het gezicht van Nadia werd asgrauw. Het werd haar plotseling duidelijk. Ze had Ron onderschat. Hij had een geraffineerd spel gespeeld, al vanaf het begin, toen ze het huis binnenstapte. Ze was er met open ogen ingelopen. ‘Is het nodig?’

Kurt nam de telefoon van Ron over en stak hem demonstratief in de lucht. ‘Moet ik het meisje bellen?’

‘Ling is zijn vriendin’, viel Nadia opstandig uit. Ze kwam uit haar stoel omhoog. ‘Die steunt zijn verhaal eerder dan dat van mij. Ik had van jou trouwens ook iets meer steun verwacht. Maar ik hoor het al, mijn woord is niets waard.’ Ze draaide zich om en strompelde boos de kamer uit.

‘Nadia!’

Maar Nadia luisterde niet meer. Ze hees zichzelf de trap op en knalde haar kamerdeur achter zich dicht. Nadat ze de deur op slot had gedraaid, liet ze zich snikkend op het bed vallen. Nijdig stompte ze met haar vuisten op het matras. Hoe kon haar vader haar dit aandoen? Na alles wat ze samen hadden meegemaakt! Hij liet haar gewoon vallen. In principe was hij geen haar beter dan haar moeder. Wat hij deed was nog erger. Hij had haar bij haar vrienden en vriendinnen weggehaald. Weg van school en de sportclub. Weg bij oma, en wat kreeg ze ervoor terug? Achterdocht, verwijten en een hoop ellende. Hij had haar bij oma achter kunnen laten. Wat had ze eigenlijk met zijn leven te maken? Ze telde niet meer mee. Hij had haar gewoon gedumpt.

Er werd op de deur geklopt en de klink bewoog. ‘Maak de deur eens open?’ Nadia luisterde naar de irritatie in haar vaders stem. ‘Je kunt niet midden in een gesprek weglopen.

Nadia…’ Er volgde nogmaals een roffel op de deur. ‘Wat zijn dit voor kuren? Doe de deur open. Ik wil praten…’

‘Ik wil niet praten. Het heeft geen nut, want je luistert toch niet. Ik word uitgemaakt voor leugenaar waar iedereen bij is.’ ‘Dat is onzin. Laat mij binnen.’

‘Nee! Ga maar terug naar je nieuwe vrouw en je schijnheilige stiefzoon. Laat mij met rust.’

Het bleef stil aan de andere kant van de deur. Nadia spitste haar oren en hoorde zijn voetstappen op de trap. Een gevoel van triomf golfde door haar heen en snel veegde ze de tranen uit haar ogen. Hij heeft het verdiend, dacht ze bitter. Met haar gevoelens werd ook geen rekening gehouden. Ze liep naar het bureau en zette de computer aan. Ze wilde haar verhaal met iemand delen. Misschien dat Fien online was.

Een bescheiden klopje klonk op de deur en de stem van Desiree volgde. ‘Nadia, de pizza’s zijn bezorgd. Kom je naar beneden of blijf je liever op je kamer?’ Er kwam niet direct antwoord. ‘Nadia?’

Nadia staarde bedenkelijk naar de deur. ‘Ik eet op mijn kamer.’

‘Dat dacht ik al. Ik heb de pizza bij me. Maak de deur maar open.’

Met een zucht kwam Nadia uit haar stoel en liep naar de deur. Het triomfgevoel van daarstraks had plaats gemaakt voor spijt. Ze had haar verhaal aan Fien verteld en volgens haar vriendin had ze Ron door haar uitval in de kaart gespeeld. ‘Je moet je vader en Desiree voor je winnen’, had ze geadviseerd. ‘Jaag ze niet tegen je in het harnas. Wat denk je dat Ron aan het doen is? Kijk maar uit voor hem. Het is een geniepig kereltje.’

Nadia maakte de deur open en deed een stap opzij.

‘Gaat het?’ vroeg Desiree toen ze met een dienblad de kamer binnenliep. Ze trok een spijtig gezicht. ‘Je vader is bezorgd om je. Het café is geen plek waar jij hoort te komen.’ Ze schoof het dienblad op het bureau en liet zich toen op de rand van het bed zakken. ‘Ron is geen lieverd. Dat weet ik. Maar wat jij beweert kan ik moeilijk geloven. Ik denk dat er heel veel boosheid in je zit.’

Nadia rolde onopvallend met haar ogen. Natuurlijk geloofde ze haar zoon. Ze liet hem in ieder geval niet vallen zoals haar vader dat bij haar deed.

‘We laten de waarheid in het midden en beginnen opnieuw. Als iets je dwarszit, dan kom je met ons praten. Maar geen leugens.’

‘Het zijn geen leugens.’

‘Nee, die discussie is gesloten. Eet je pizza op, ga even douchen en kruip dan vroeg in bed. Het is een emotionele dag voor je geweest. Blijf morgen lekker thuis en probeer wat te ontspannen. Je been heeft rust nodig. Afgesproken?’ Ze streek een haarlok uit Nadia’s gezicht. ‘Ik wil graag dat we vriendinnen worden, maar daar moet je wel voor openstaan.’ Met een glimlach stond ze op. ‘Je vader brengt straks een kopje thee naar boven. Wees aardig voor hem. Hij heeft het ook moeilijk.’

Nadia slikte een hatelijke opmerking in en wachtte totdat de vrouw haar kamer had verlaten. Toen stak ze haar middelvinger op naar de deur en smeet het kussen erachteraan. ‘Trut!’

Er klonk een ping uit de computer en Nadia schoot omhoog van haar bed. Ze opende haar mailbox en las het binnengekomen bericht. ‘Ben over een uurtje weg. Ga met Julie en Els naar de bioscoop. Els is jarig en trakteert.’ Nadia beet op haar onderlip terwijl haar ogen langs de woorden gleden, en even was ze jaloers op Fien. ‘Gezellig’, schreef ze terug. ‘Mijn nepmoeder heeft net een preek gehouden. Ze heeft me een tweede kans gegeven. Ze wil graag mijn vriendin worden.’

Ze kreeg onmiddellijk antwoord. ‘Je kunt beter vrienden dan vijanden maken.’

‘Ik zit niet op dat soort vrienden te wachten.’

‘Nee, dat begrijp ik. Je hebt mij in ieder geval nog. En Els en Julie… We missen je.’

‘Ik mis jullie ook.’

Het hoofd van Kurt stak om de hoek van de slaapkamerdeur. ‘Mag ik nog binnenkomen?’ Een voorzichtige glimlach gleed over zijn gezicht.

Nadia knikte en duwde de bureaustoel naar achteren. De stoel rolde naar het midden van de kamer.

Kurt stak een mok thee in haar richting en plofte op het bed neer. ‘Ik heb voor mezelf ook maar een beker meegenomen.’ Hij nipte aan de thee en keek wat verloren haar kamer rond.

‘Dat was daarnet heftig.’ Hij wachtte op een reactie, maar Nadia zweeg. ‘Je hebt nog niet van je pizza gegeten.’

Ze haalde haar schouders op. ‘Ik heb geen honger.’

‘Je moet wel wat eten.’ Er viel een stilte. ‘Was je aan het mailen?’

Ze volgde zijn blik naar de computer. ‘Ja, met Fien.’

Hij trok een spijtig gezicht. ‘Je zult je vriendinnen wel missen. En oma…’ Er kwam geen antwoord. Ze keek hem emotieloos aan. ‘Zou je het leuk vinden als we komend weekend naar Zogge gingen? Dan gaan we zaterdag langs bij oma en kun je je vriendinnen opzoeken.’

Haar gezicht brak open en haar mondhoeken krulden omhoog. ‘Meen je dat? Ik wil niets liever.’ Ze sprong op en viel in zijn armen. ‘Hoe laat gaan we? Het is een eind rijden en ik wil zo vroeg mogelijk daar zijn.’

‘Negen uur? Dan eten we onderweg bij De Dulle Griet een broodje.’

‘Acht uur! En dan kunnen we nog steeds naar De Dulle Griet. Blijven we tot zondag dan bij oma slapen?’

‘Dat moet ik eerst vragen.’ Kurt kreunde. ‘Acht uur. Goed! Ik bel oma.’

‘Alleen wij twee?’ Hoopvol staarde ze haar vader aan.

Hij grijnsde. ‘Ik denk niet dat Desiree bij oma op de bank wil slapen.’

‘Fijn. Dan zijn we twee dagen samen. Net als vroeger.’ Ze draaide haar stoel en rolde terug naar de computer. ‘Ik laat Fien even weten dat we in het weekend komen. Dan kan ze de zaterdag vrijhouden. Misschien kunnen we naar de bioscoop of gaan zwemmen.’

‘Dat zou leuk zijn. Ik ben blij dat je weer wat vrolijker bent.’ Hij drukte een kus op haar achterhoofd en liep naar de deur. ‘Ga je wel op tijd slapen? Niet de hele avond achter dat ding blijven hangen.’

‘Nee, even maar. Vergeet niet naar oma te bellen.’

‘Ik ben nog niet seniel’, grapte Kurt.

‘Op jouw leeftijd kan dat makkelijk.’

Ze hoorde hem grinniken toen hij de gang af liep. Dat gaf haar een goed gevoel.

‘Papa en ik logeren van zaterdag op zondag bij mijn oma. Kun je zaterdag komen? Ik hoop het zo… Ik ga je snel zien. Kus.’

Er kwam geen antwoord op haar bericht en ze keek op haar horloge. Fien was waarschijnlijk al weg. Ze trok de pizza naar zich toe en sneed het deeg in stukken. De pizza was ondertussen koud geworden en smaakte naar karton. Na vier happen hield ze het voor gezien. Ze kon beter gaan douchen en dan meteen haar haren wassen. Neuriënd verdween ze de badkamer in.

Een schim boven aan de zoldertrap kwam in beweging. Hij had al die tijd gewacht op een geschikt moment. Zachtjes sloop hij op zijn sokken de trap af en luisterde aan de badkamerdeur. De geiser sloeg aan en water kletterde in de douchebak neer. Ron kwam in beweging en sloop voor de zekerheid nog wat extra treden naar beneden. In de keuken klonken de stemmen van Kurt en Desiree. Ron zag zijn kans schoon en kwam met twee treden tegelijk de trap omhoog. Nog één keer luisterde hij aan de badkamerdeur en ging toen de slaapkamer van Nadia binnen. Hij moest snel handelen, wilde hij niet gesnapt worden. Hoeveel minuten had hij? Vijf, acht of tien. Aan acht minuten had hij waarschijnlijk wel genoeg. Er was geen tijd om na te denken. De minuten tikten weg. Nog zeven minuten. Zijn handen werkten snel.