Hoofdstuk 19

Zaterdag, 18 oktober, 15.00 uur

De bladeren aan de bomen hadden prachtige herfstkleuren, en de wind was kil geworden. De winter was in aantocht.

Er waren drie maanden verstreken sinds Tara’s artikel over Kit in de krant was verschenen. Het had haar meer aandacht opgeleverd dan ze ooit voor mogelijk had gehouden. Samen met Miriam was ze in diverse praatprogramma’s te gast geweest om over de zaak te praten.

De kogelwond in haar arm was helemaal genezen, en ze had er geen blijvende schade aan overgehouden.

Begin januari zou het proces tegen Mrs. Reston beginnen, en Tara had de opdracht om de verslaggeving te doen.

Pierce was vertrokken uit Boston en had zich teruggetrokken in zijn huis in Boca Raton. Hij had steeds geweigerd de pers nog te woord te staan.

Tara was ervan overtuigd dat het hele ellendige verhaal de man had gebroken.

Pierce was een moeilijke man, maar hij had echt van Kit gehouden. De ontdekking dat ze hem alleen had gebruikt, was voor hem de genadeslag geweest.

De liftdeuren gleden met een zacht belletje open op de verdieping waar zich de afdeling Moordzaken bevond. Het rook er nog steeds naar verbrande koffie, maar ze werd niet langer begroet met gejoel en gefluit.

Alle agenten wisten dat Alex en zij een relatie hadden. Daarom floten ze niet meer, maar ze durfden het gelukkig nog wel tegen haar op te nemen als ze het niet eens waren met een krantenkop die ze had bedacht.

Tara wierp een blik in het kantoor van Alex.

Hij droeg een donkere trui waarin zijn brede schouders goed uitkwamen. Op zijn gezicht lag een peinzende uitdrukking.

Haar hart zwol van liefde. Wat hield ze veel van hem.

Na hun reis naar Europa had Alex haar voorgesteld aan zijn ouders en zijn broer. Ze waren beleefd tegen haar geweest, maar daar was alles mee gezegd.

Van zijn familie was Gertie de enige die echt opgetogen was geweest over hun relatie.

Alex en zij trokken zich er echter niets van aan. Hij verzekerde haar telkens weer dat zij nu zijn familie was, en dat zijn ouders en zijn broer vanzelf wel aan het idee zouden wennen.

Tara klopte op zijn deur.

Enigszins verstoord draaide hij zich om, maar zijn hele gezicht lichtte op toen hij haar zag. ‘Bel me direct als je het forensisch rapport binnen hebt,’ zei hij tegen de persoon aan de andere kant van de lijn. Hij hing op en liep naar haar toe. ‘Ik dacht dat je nooit zou komen,’ zei hij, haar op haar mond kussend.

Meteen begon haar hart sneller te bonzen. ‘Wat was er zo belangrijk dat ik per se meteen naar het bureau moest komen, rechercheur Kirkland?’

‘Wat doe je op kerstavond?’ vroeg hij, zijn handen op haar schouders leggend.

‘Meestal sluit Roxie het café wat eerder, en gaan we naar de kerk. Hoezo? Wil je met ons mee?’

Hij grijnsde geheimzinnig. ‘De kerk klinkt goed.’

Achterdochtig keek ze hem aan. ‘Je hebt me toch niet helemaal hierheen laten komen om te vragen of je mee mag naar de kerk?’

‘Nee,’ zei hij, een klein fluwelen doosje uit zijn borstzak halend. ‘Dit is vanochtend door de juwelier bezorgd. Ik had tot vanavond willen wachten, maar ik hield het niet meer uit.’

Haar adem stokte. ‘Alex, wat heb je gedaan?’

‘Maak het doosje maar open,’ zei hij enigszins nerveus.

Met trillende vingers opende ze het dekseltje. Ongelovig keek ze naar de flonkerende diamant, gezet in witgoud. ‘Wauw,’ fluisterde ze.

‘Wil je met me trouwen, Tara Mackey?’

Ze was met stomheid geslagen.

‘De ring is van Gertie geweest. Zij kreeg hem vijftig jaar geleden van haar vader. Ze dacht dat hij je mooi zou staan en daarom heeft ze hem aan mij gegeven.’

‘Wauw,’ fluisterde Tara opnieuw.

‘Is dat een ja?’ vroeg hij terwijl hij de ring om haar vinger liet glijden.

Tranen prikten achter haar oogleden. Ze durfde niet te praten omdat ze bang was om te gaan huilen. Uiteindelijk sloeg ze haar armen om zijn nek en kuste ze hem op zijn wang.

Hij trok haar stevig tegen zich aan. ‘Een echt ja?’

‘Ja,’ zei ze, stralend van geluk.

‘En kerstavond komt jou ook goed uit?’

‘Op zich wel, maar ik heb geen idee hoe ik een huwelijk moet organiseren, Alex,’ merkte ze enigszins benauwd op.

‘Mijn moeder heeft toegezegd dat ze zal helpen.’

‘Heb je het over de vrouw die in elkaar krimpt als ik iets te hard praat of het over mijn werk heb?’

‘Het is haar manier om te zeggen dat ze je accepteert.’

‘Roxie wil vast ook meehelpen,’ zei Tara lachend. ‘Die is sinds een paar weken begonnen met het verzamelen van bruidstijdschriften.’

‘Ik verheug me erop om Roxie en mijn moeder te zien samenwerken,’ zei hij grinnikend.

‘Dan wennen ze meteen vast aan elkaar,’ zei ze met een grimas.

‘Het enige wat er voor mij toe doet, is dat wij trouwen,’ zei hij, plotseling ernstig.

Glimlachend boog ze zich naar hem toe om hem te kussen.

Hij sloeg zijn armen om haar heen alsof hij haar nooit meer wilde loslaten.