Hoofdstuk 16

Vrijdag, 18 juli, 10.00 uur

Tara kon haar nieuwsgierigheid niet bedwingen. ‘Vooruit, Patterson, zeg het maar. Waarom was Kit hier?’

Het hoofd van de federale politie van Maine wierp haar een blik toe waaruit duidelijk bleek dat hij haar helemaal niet mocht.

Ze keek hem aan op een manier die hem vertelde dat haar dat volkomen koud liet.

‘Het lijkt erop dat Kit zich vanuit hier met computerzwendel bezighield. Buiten hebben we een satellietschotel en zonnepanelen aangetroffen. Zolang de zon scheen, had ze genoeg energie om de zaak te laten draaien.’

Tara was niet verbaasd. ‘Zwendel past precies in Brenda’s straatje.’

‘Zullen we om verwarring te voorkomen één naam gebruiken? Kit, Brenda of Bess? U mag kiezen.’

‘Ik ken haar het best als Kit,’ zei Tara.

Hij knikte. ‘Haar computer zit boordevol documenten met schema’s voor oplichting.’

‘Mag ik eens kijken?’ vroeg Alex.

‘Ga je gang.’

‘Ze heeft bijna een miljoen verdiend,’ zei Alex na een paar minuten te hebben rondgekeken in Kits bestanden.

‘En het geld is allemaal ondergebracht op een rekening op de Kaaimaneilanden,’ zei Patterson.

‘Dat betekent dat degene die het rekeningnummer heeft en het wachtwoord kent, toegang heeft tot het geld. Ontbreekt die informatie?’ vroeg Tara.

‘Nee,’ zei Patterson, met iets van bewondering in zijn ogen. ‘De toegangsnummers staan allemaal in haar Rolodex. Het zou niet veel moeite hebben gekost om die te vinden. Het ging de moordenaar dus niet om de wachtwoorden.’

Peinzend wreef Alex over zijn nek. ‘Robinson’s winkel was leeggehaald. Bij die moord was roof waarschijnlijk wél een motief.’

Patterson knikte. ‘De edelstenen die op Borelli zijn aangetroffen, zijn afkomstig uit de winkel van Robinson. Ik denk dat Borelli Robinson heeft vermoord en dat hij daarna hiernaartoe is gekomen.’

‘De vraag is wie Borelli en Kit heeft neergeschoten,’ merkte Tara op.

Alex bestudeerde het computerscherm. ‘Het lijkt erop dat Kit samenwerkte met iemand in Boston.’

‘Zou dat misschien Borelli kunnen zijn? Hij was haar chauffeur, en ze gingen veel met elkaar om,’ zei Tara. ‘In Boston ging het gerucht dat ze minnaars waren. Misschien is het waar.’

‘Ik weet het niet,’ antwoordde Patterson. ‘We hebben wel twee vliegtickets gevonden. Ze was van plan om op 10 augustus met iemand naar Fiji te vertrekken.’

‘Waarom is ze niet eerder het land uitgegaan?’ vroeg Tara zich hardop af. ‘Ze had toch een jaar geleden al kunnen vertrekken?’

‘Ja, maar dan had Borelli niet met haar mee gekund,’ zei Patterson. ‘Hij was voorwaardelijk vrij na een veroordeling, dus hij had al die tijd geen paspoort. Zijn proeftijd is nog maar net voorbij.’

‘Kit heeft dus op hem gewacht,’ merkte Tara op.

‘Daar lijkt het wel op,’ beaamde Alex.

Plotseling ging haar een licht op. ‘Was Borelli zijn echte naam?’

‘Nee, zijn wettige naam was Martin,’ antwoordde Alex.

‘Bingo,’ zei Tara triomfantelijk. Ze pakte haar aantekeningenblok en bladerde er snel doorheen totdat ze had gevonden wat ze zocht. ‘Mrs. Shoemaker had het over een halfbroer. Zijn tweede naam was Martin.’

‘Borelli en Kit zijn broer en zus,’ zei Alex langzaam.

Tara knikte. ‘Hebben jullie de sieraden gevonden die Kit op haar trouwdag droeg?’

‘Nee,’ antwoordde Patterson.

‘Hoe ver zijn jullie al met het doorzoeken van het huis?’ vroeg Alex.

‘We hebben nog lang niet alles gehad,’ gaf Patterson toe. ‘Maar we gaan het helemaal binnenstebuiten keren.’

‘Ik weet zeker dat degene die mij de informatie over de Kit-Brenda-relatie heeft gestuurd, wist dat Borelli haar broer was,’ zei Tara. ‘Ze wilden dat ik Kit zou opsporen zodat ze me konden volgen om haar te vermoorden.’ Ze dacht aan de avond dat er aan haar hoteldeur was gerommeld.

Dat was dus geen verdwaalde hotelgast geweest. Iemand had geprobeerd om haar kamer binnen te komen.

‘Ik snap alleen niet wat Robinson hiermee te maken heeft,’ merkte ze peinzend op.

‘Robinson is in het verleden veroordeeld geweest voor diefstal,’ zei Alex.

‘Denk je dat ze met hem samenwerkten?’ vroeg Tara.

‘Dat zou heel goed kunnen,’ zei Alex. ‘Kit had natuurlijk een heler nodig voor de diamanten. Robinson kon haar helpen van de gemerkte stenen af te komen.’

‘Weten we al hoe de moordenaar hier aan land is gekomen?’ vroeg ze.

‘Mijn mannen hebben al een aantal mensen ondervraagd, maar tot dusver nog zonder resultaat. Niemand heeft iets bijzonders opgemerkt,’ zei Patterson.

‘Miller’s Cove ligt ongeveer anderhalve kilometer van de stad,’ zei Tara. ‘Ik denk dat de moordenaar met een boot is gekomen en daarna naar de stad is gelopen.’

‘En dat hij vervolgens ’s avonds in het donker bijna vijftien kilometer te voet heeft afgelegd over een rotsig pad en dat hij daarna ook diezelfde weg weer is teruggegaan. Bij elkaar is dat dertig kilometer, Tara.’

Ze glimlachte. ‘De moordenaar heeft dat hele eind niet gelopen.’ Ze genoot er altijd erg van als alle puzzelstukjes op hun plaats vielen. ‘Hij heeft de auto van Florence gebruikt.’

‘Ik volg het niet meer,’ merkte Patterson nors op.

Alex begreep echter precies waar Tara naartoe wilde. ‘Florence werkt als serveerster in de stad,’ zei hij, zijn mobiele telefoon tevoorschijn halend. ‘Ze dacht dat haar zoon een deuk in haar auto had gereden en ze was heel boos op hem omdat hij het ontkende.’

‘De moordenaar is ’s avonds tegen die stapel stenen op de weg aan geknald, die wij de volgende morgen ook bijna hadden geraakt,’ vervolgde Tara.

‘Als ik jou was zou ik je forensisch team maar naar de stad sturen om die wagen te onderzoeken,’ zei Alex. ‘Die auto zou wel eens het enige spoor van bewijs kunnen zijn dat onze moordenaar heeft achterlaten.’

Twee uur later was Tara er getuige van dat een hysterische Florence ruziemaakte met Patterson terwijl zijn mannen haar auto afzochten naar vingerafdrukken.

Een hele menigte stond druk te speculeren over de gebeurtenissen. Er was nog nooit iemand vermoord in Sable Point, en nu waren er opeens twee moorden gepleegd.

Tara sprak met verschillende mensen over Kit, de vrouw die zij kenden als Bess. Uit hun verhalen maakte ze op dat Bess alleen naar de stad was gekomen om boodschappen te doen.

De politie had Miller’s Cove nog niet afgesloten.

Tara wist dat ze moest opschieten als ze er nog even wilde gaan kijken. Terwijl Alex met Patterson praatte, greep ze haar kans.

Over de smalle weg reed ze naar de baai. Aan het einde van de weg liep Tara, gewapend met haar camera, even later over een glibberig rotsig pad naar beneden. Ze vloekte toen ze uitgleed en haar enkel schaafde aan een puntige steen. Op de aanlegsteiger maakte ze vanuit alle hoeken foto’s. Daarna strompelde ze terug naar de auto en reed ze weer terug.

Kit, Borelli en Robinson. Alle drie hadden ze een crimineel verleden en alle drie waren ze met een nieuw leven begonnen. Bovendien hadden ze rond dezelfde tijd in Boston gewoond en hadden ze zich in dezelfde kringen bewogen.

Tara begon te vermoeden dat de antwoorden over de moorden in Boston te vinden waren.