Hoofdstuk 14

Donderdag, 17 juli, 19.00 uur

Daar stond hij op de drempel, met een zak in zijn handen waaruit een verrukkelijke geur kwam. Zijn haren waren nog vochtig van de douche.

Gelukkig was hij wel aangekleed. Hij droeg een verschoten spijkerbroek en een oud T-shirt met het embleem van de politie van Boston. ‘Ik dacht dat we wel een hapje konden gebruiken,’ zei hij, de tas omhoog houdend.

We.

De alarmbellen in haar hoofd begonnen nog harder te rinkelen. Ze luisterde er niet naar, maar zwaaide de deur wijd open. ‘Ik sterf van de honger.’

Grinnikend liep hij langs haar heen naar binnen. ‘Ik had eigenlijk gehoopt dat er in jouw kamer wel een tafel was.’

‘Alleen een bed.’

Hij keek naar het bed dat was bezaaid met haar papieren. ‘Ik zie het.’

Nadat ze de deur achter hem had gesloten, liep ze naar het bed om haar laptop en de papieren op te ruimen.

‘Het is niet zo moeilijk om te raden waar je mee bezig was,’ zei hij.

‘Ik heb inderdaad aan mijn artikel zitten werken. En ik heb er ook al contact over gehad met mijn hoofdredacteur. Ze publiceert het stuk zodra ik het naar de krant heb gefaxt.’

‘Dat verklaart waarom je lijn bezet was.’

‘Heb je me dan geprobeerd te bellen?’

‘Ja, over het eten,’ zei hij, de zak op de rand van het bed zettend.

Haar maag begon te knorren toen ze de heerlijke geur van spaghetti marinara en vers knoflookbrood rook.

‘Ik kreeg daarnet ook nog een telefoontje van de federale politie. Ze zijn nog druk bezig met het analyseren van alle informatie en het verzamelen van bewijs. Als het slechte weer voorbij is, ga ik zelf ook nog maar eens naar de plaats delict.’

‘Dan ga ik mee,’ zei ze resoluut.

Kalm zette hij de kartonnen bordjes klaar. ‘Ik zou geschokt zijn als je niet meeging.’

‘Je bent anders dan de meeste agenten.’

Met opgetrokken wenkbrauwen keek hij haar aan. ‘Hoe bedoel je?’

Voorzichtig ging ze op het verste eind van het bed zitten. ‘De meeste agenten voelen zich geïntimideerd door het werk dat ik doe. Ze storen zich aan me, en ze vertrouwen me in elk geval niet.’

‘Moeten ze je wel vertrouwen?’ vroeg hij haar onderzoekend aankijkend.

Uitdagend stak ze haar kin iets omhoog. ‘Ik ben heel vasthoudend en ik doe alles wat nodig is om een goed verhaal te krijgen. Maar als ik mijn woord geef, dan hou ik het. Punt uit.’

‘Dus als ik je zou vragen om een verhaal niet naar buiten te brengen, dan zou je dat doen?’

‘Als ik het zou beloven wel, ja. Maar over het algemeen beloof ik dat soort dingen niet.’

‘Dat kan ik me voorstellen,’ zei hij, een aluminium bakje openend. Hij gaf haar een kartonnen bord en een vork. ‘Ik wist niet wat je lekker vindt, dus ik heb maar voor Italiaans gekozen.’

‘Ik heb een ijzersterke maag, dus ik kan alles eten.’

‘Dan had je agent moeten worden.’

Lachend schepte ze wat spaghetti op haar bord. ‘Waar heb je dit vandaan?’

‘Ik heb de kok van het restaurant overgehaald om iets voor ons te maken en in te pakken.’

‘Ik had niet verwacht dat ze dat zouden doen voor hun gasten.’

‘Je moet weten hoe je zoiets moet vragen,’ zei hij, de rest van de spaghetti op zijn bord ladend.

Hoofdschuddend keek ze hem aan. ‘Volgens mij vindt Flo jou veel leuker dan mij.’

Hij lachte. ‘Jij kunt soms wel heel direct zijn,’ merkte hij op.

‘Dat is waar.’ En als ze dat nu ook zou zijn, zou ze hem vertellen hoe erg ze naar hem verlangde. Ze wilde niets liever dan hem strelen en kussen. In plaats daarvan nam ze een flinke hap van de pasta.

Ze aten allebei met smaak hun bord leeg.

‘Aangezien jij hebt gekookt, zal ik de afwas doen,’ zei ze, toen ze waren uitgegeten. Ze gooide de bordjes en de restjes in de afvalemmer. ‘Zo, dat is klaar.’

‘Je bent niet echt een huiselijk type, hè?’

‘Roxie is de koningin van de diepvriesmaaltijden en het blikvoer,’ zei ze, tegen het bureautje bij de televisie leunend. ‘We zeggen wel eens voor de grap dat we zouden verhongeren als iemand onze blikopener zou stelen. Maar ik kan ook heel goed koken, hoor. Al zal ik dat altijd ontkennen als je het aan iemand doorvertelt.’

Hij leunde achterover op zijn ellebogen. ‘Ik kan me jou niet in de keuken voorstellen.’

‘Niets brengt mijn zenuwen anders beter tot rust dan het maken van een crème brûlée of een chocolademousse.’

‘Je blijft me verbazen.’

‘Dat is mijn doel,’ zei ze bescheiden.

‘Waarom ben je eigenlijk teruggekomen naar Boston? Of, beter nog, waarom ben je indertijd naar DC vertokken?’

Ze vond het prettiger om vragen te stellen dan om ze te beantwoorden. ‘Ik ging naar DC omdat ik een baan kon krijgen bij de Washington Post. Het betaalde niet veel, maar het was een goede kans.’

‘Kon je zo’n kans niet dichter bij huis vinden?’

‘Ik wilde graag weg uit Boston omdat ik me daar, na de breuk met Robert, nogal beperkt voelde in mijn bewegingsruimte. Ik paste niet in Roberts wereld, dat hadden zijn ouders me heel goed duidelijk gemaakt. Maar ik had ook niet het gevoel dat ik in Roxies wereld thuishoorde. Het was een verwarrende tijd, en ik had behoefte aan een frisse start.’

Zijn blik werd duister. ‘Voor wat het waard is: hij zou je heel ongelukkig hebben gemaakt.’

‘Dat weet ik nu.’

Soepel kwam hij overeind van het bed.

Ze slikte nerveus.

‘Ik ben hier niet alleen gekomen om samen met je te eten, Mackey,’ zei hij schor.

Haar hartslag bonsde in haar oren. ‘O, nee?’

Hij liep naar haar toe. ‘Ik kan je al heel lang niet uit mijn gedachten zetten. Die keurige witte bloesjes van je brengen me al een jaar lang het hoofd op hol.’

Een tintelend gevoel verspreidde zich door haar hele lichaam. ‘Al een heel jaar?’ vroeg ze verbluft. ‘Ik dacht dat je me eerst niet zo aardig vond.’

‘Ik heb je altijd in de gaten gehouden, Mackey, maar ik ben je pas aardig gaan vinden toen je een paar maanden geleden wilde meewerken aan dat onderzoek.’

‘Echt?’ zei ze. Hij stond nu zo dicht bij haar, dat ze zijn warmte kon voelen.

‘Ik kon mijn ogen al nooit afhouden van dat goddelijke lichaam van je, maar na die zaak kreeg ik je niet meer uit mijn hoofd.’

‘Ik moet toegeven dat ik ook wel eens bepaalde gedachten over jou heb gehad,’ zei ze zacht.

Zijn ogen begonnen te glinsteren. ‘Wat voor een gedachten?’

‘Heel onprofessionele gedachten, ben ik bang.’

Zachtjes streek hij haar haren naar achteren zodat de zachte huid van haar hals bloot kwam te liggen. Met zijn duim begon hij haar kaak te strelen. ‘Zoals?’

Alleen al bij de gedachte dat ze hem haar dromen over hem zou vertellen, moest ze blozen. Nooit zou ze hem kunnen zeggen wat ze allemaal had gefantaseerd. Ze kon hem echter wel op een andere manier duidelijk maken wat ze van hem wilde.

Ze sloeg haar armen om zijn nek en ging op haar tenen staan om hem te kussen.

Meteen trok hij haar dicht tegen zich aan.

De sensatie van zijn harde lichaam tegen het hare, joeg een huivering over haar rug.

Het stemmetje vanbinnen schreeuwde dat ze nu echt moest stoppen omdat ze anders heel erge spijt ging krijgen.

Weer trok ze zich er niets van aan.

Zijn tong glipte tussen haar lippen en begon enthousiast haar mond te verkennen.

Hij ontketende een verlangen in haar, dat ze nog nooit zo sterk had gevoeld. Ze maakte de knoopjes van zijn hemd los en streelde zijn naakte bovenlijf. Onder zijn warme huid voelde ze zijn harde buikspieren.

Toen hij haar vingers op zijn blote huid voelde, kromp hij ineen, alsof hij zich had gebrand. Met een grommend geluid trok hij haar nog dichter tegen zich aan.

Ze genoot van het effect dat ze op hem had.

Ze liepen achteruit en gingen op de rand van het bed zitten.

Weer kuste hij haar en tegelijkertijd liet hij zijn hand over haar rug afdalen tot onder haar slip.

Er ontsnapte haar een kreetje toen hij haar billen stevig vastgreep. Koortsachtig begon ze aan de knoopjes van zijn broek de trekken. Zodra ze ze los had, gleed ze met haar hand naar binnen.

‘Rustig aan,’ waarschuwde hij met zijn mond tegen de hare. Het volgende moment begon hij een borst te strelen. Plagerig streek hij langs haar tepel totdat hij stijf was.

‘Als we verdergaan, is onze relatie niet meer alleen professioneel,’ zei ze, enigszins buiten adem.

Hij hield op met strelen. ‘Vind je dat een probleem?’

‘Nee. Ik zit er niet mee. Ik schrijf mijn artikel toch wel.’

‘Dat weet ik.’

Uit alle macht probeerde ze haar hersens erbij te houden. ‘Dus we begrijpen elkaar?’

‘Wat mij betreft gaat het vanaf morgenochtend weer om ons werk. Op dit moment gaat het alleen om ons.’

‘Ja,’ fluisterde ze. ‘Alleen om ons.’ Ze kreunde toen hij met zijn hand onder haar trainingsbroek gleed en haar gevoelige plekje begon te strelen. Snel trok ze haar broek en haar T-shirt uit.

Zijn ogen brandden van begeerte toen hij haar naakte lichaam zag. Hij stond op en kleedde zich ook uit.

Daarna rolden ze samen naar het midden van het bed.

‘Het is zeker een tijdje geleden voor je,’ fluisterde hij in haar oor.

Negen jaar. Sinds de laatste keer met Robert. ‘Ja,’ fluisterde ze.

Heel voorzichtig kwam hij in haar, en al snel voelde het alsof ze voor elkaar waren gemaakt.

Even later vielen ze allebei uitgeput maar verzadigd in de kussens. Langzaam werd hun hartslag weer rustiger. Een tijdlang lagen ze volmaakt tevreden tegen elkaar aan.

Toen Kirkland op zijn zij rolde, duwde Tara haar billen tegen hem aan. Hij nestelde zijn kin in haar nek en kuste haar achter haar oor.

Bij het geluid van de regen die boven hun hoofden op het dak tikte, vielen ze in slaap.

Buiten stond een eenzame figuur in de regen omhoog te kijken naar het raam van Tara’s motelkamer. De in een regencape gehulde persoon hield een geladen .45 in de hand, wachtend totdat Kirkland de kamer van Tara zou verlaten.

De journaliste had haar werk gedaan. Ze had Kit gevonden.

Verder mocht ze niet gaan. Als niemand Mackey tegenhield, zou ze verder blijven spitten in de moordzaken van Kit en haar chauffeur.

En dat mocht niet gebeuren.

Naarmate de tijd verstreek en het steeds harder begon te regenen, werd het de eenzame figuur duidelijk dat Kirkland vanavond de kamer van Tara Mackey niet meer zou verlaten.

Het was geen verrassing dat de reporter een slet bleek te zijn.

Al die onbeschaamde opdringerige vrouwen zoals Kit en Tara waren hoeren. Ze verdienden het niet om te leven.

Nu Tara haar werk had gedaan, moest ze sterven.

Vanavond zou het helaas niet mogelijk zijn om haar te doden. Maar binnenkort zou er zich ongetwijfeld een kans voordoen, en dan zou die hoer van een reporter sterven.