Hoofdstuk 6

Dinsdag, 15 juli, 12.01 uur

Tara had gekozen voor de minste van twee kwaden. Om haar overbezorgde tante niet te hoeven vertellen dat ze bijna was omgekomen bij een auto-ongeluk, had ze Kirkland om een gunst gevraagd.

Toch was ze er niet helemaal zeker van dat ze de juiste keuze had gemaakt.

Normaal gesproken zou ze hem nooit om iets hebben gevraagd. Ze vond het niet juist en niet prettig om in het krijt te staan bij de agenten over wier werk ze schreef. Om de een of andere reden vond ze het helemaal vervelend om Kirkland iets schuldig te zijn.

Hij was een van de beste rechercheurs die ze ooit had ontmoet. Een harde werker, bovendien, die niet meer verwachtte van de mensen die onder hem werkten dan hij van zichzelf zou verwachten.

Omdat ze hem zo respecteerde, had ze er altijd voor gezorgd dat ze haar huiswerk had gedaan voordat ze naar hem toe ging om over een zaak te praten. Nu ze wist dat hij behoorde tot de sociale elite, was ze er huiverig voor om hem haar wereld te laten zien. De laatste keer dat ze iemand van zijn soort in haar leven had toegelaten, had dat rampzalige gevolgen gehad.

Ze schaamde zich niet voor haar afkomst en ze hield zielsveel van Roxie. Haar tante had echter een zeer uitgesproken mening en ze kon zo grof in de mond zijn, dat zelfs de meest geharde bootwerker ervan moest blozen.

Tara herinnerde zich ook nog goed dat Roxie in een roze tentjurk met glitters op het feestje voor haar dertiende verjaardag was gekomen. Met haar doorrookte whiskystem had ze vervolgens een paar keer uitbundig Happy Birthday gezongen. Tara had zich doodgeschaamd voor haar vriendinnetjes.

Ze zag Kirkland om de auto heen lopen en wachtte geduldig totdat hij het portier voor haar zou openen. Haar schouder deed inmiddels te veel pijn om het zelf te proberen. ‘Bedankt,’ zei ze, zijn uitgestoken hand aannemend.

Voorzichtig trok hij haar uit de auto. ‘Graag gedaan,’ zei hij zacht. Het licht van de straatlantaarn accentueerde de lijntjes rond zijn ogen. Zijn bruine haar was naar achteren geborsteld, waardoor zijn hoekige gezicht en zijn helderblauwe ogen goed uitkwamen.

Zelfs nu ze zijn achtergrond kende, kon ze zich hem niet luierend aan boord van een zeiljacht voorstellen, of kuierend over de golfbaan. Hij was het type man dat actie nodig had.

Resoluut zette ze haar gedachten opzij. Het had geen zin om te bedenken wat voor een soort man hij was, want ze ging toch niets met hem beginnen. ‘Zet je maar schrap,’ waarschuwde ze hem. ‘Mijn tante is me er eentje.’

‘Zo erg kan ze niet zijn,’ zei hij, zijn hand op haar rug leggend om haar een beetje steun te geven.

‘Nee, maar het is heel lang geleden dat ze me met een vriendje heeft gezien. Ik ben bang dat ze je met huid en haar zal verslinden.’

‘Maak je niet zo druk.’

‘Ik heb je gewaarschuwd,’ mompelde ze, waarna ze de zware houten deur openduwde.

Boven haar hoofd rinkelden vrolijke belletjes.

Op maandagavond was het altijd rustig in de bar. Meestal was de zaak tegen een uur of elf weer leeg. De ruimte rook nog naar bier en sigaretten, maar alle stoelen stonden keurig ondersteboven op de tafeltjes.

Het was zo stil, dat Tara even hoopte dat Roxie al naar bed was gegaan. Ze was echter nog geen twee stappen verder, of de klapdeur achter de bar zwaaide open.

Roxies weelderige blonde haardos was hoog opgekamd, haar ogen waren opgemaakt met lichtblauwe oogschaduw. Haar T-shirt zat strak om haar royale boezem. Verder droeg ze een zijden pyjamabroek en donzige slippertjes. Er verscheen een brede grijns op haar gezicht toen ze Tara en Kirkland zag.

‘Hallo, Roxie,’ zei Tara. ‘Slaap je nog niet?’

‘Hoe kan ik nou slapen als mijn kleine meisje aan het stappen is?’ Met onverholen nieuwsgierigheid keek ze naar Kirkland. ‘Het werd zo zoetjes aan wel tijd dat jullie eens thuiskwamen.’ Ze liep naar Tara toe en omhelsde haar stevig.

Het lukte Tara maar ternauwernood om een kreet van pijn te onderdrukken.

‘Vertel eens, hoe heet je vriendje,’ zei Roxie, Kirkland opnieuw schaamteloos keurend, alsof hij een sappige biefstuk was.

Hij vertrok geen spier.

‘Roxie, dit is rechercheur Alex Kirkland,’ zei Tara. ‘Ik had met hem een afspraakje vanavond.’

Kirkland stak zijn hand naar Roxie uit. ‘Aangenaam kennis te maken, Ms. Mackey.’

‘Jij mag me Roxie noemen,’ zei ze met lage hese stem. Ze knipoogde goedkeurend naar Tara. ‘Ik ging bijna van mijn stokje toen Tara vertelde dat ze vanavond een afspraakje had. Die meid werkt veel te hard, als je het mij vraagt. Het wordt tijd dat ze eens een beetje lol gaat maken.’

‘Roxie,’ zei Tara op waarschuwende toon.

‘Het is toch zo? Je werkt te hard en je maakt te weinig plezier.’ Ze wendde zich weer tot Alex. ‘Overdag werkt ze bij de krant en ’s avonds brengt ze hier de drankjes rond. Maar goed, vertel eens waar je mijn schatje vanavond mee naartoe hebt genomen,’ zei ze nieuwsgierig.

‘We zijn eerst uit eten gegaan, en toen hebben we nog een tijdje rondgereden,’ zei Kirkland met een glimlach.

‘Waar hebben jullie gegeten?’ vroeg Roxie aan Kirkland.

‘Geen kruisverhoor, Roxie,’ zei Tara waarschuwend.

‘Ik had toch al gezegd dat ik alle details wilde horen?’ vroeg haar tante, zonder haar blik af te wenden van haar prooi. ‘Dus zeg het maar, waar hebben jullie gegeten?’

‘Bij Brenan’s,’ antwoordde hij gedwee.

‘Heel goed. En waar hebben mijn lieve Tara en jij elkaar ontmoet?’

‘Zij is misdaadverslaggever en ik ben agent,’ antwoordde hij. ‘We komen elkaar dus regelmatig tegen.’

Ze trok een met potlood getekende wenkbrauw op. ‘Vertel eens, rechercheur Alex Kirkland, wat voor soort politieman ben je? Je zit toch hoop ik niet bij de Afdeling Zedendelicten?’

Hij begon te lachen. ‘Nee, ik zit bij Moordzaken.’

Haar ogen rolden bijna uit hun kassen. ‘Héél goed. Blijf je nog even een kop koffie drinken?’

Tara besloot in te grijpen. ‘Hij moet morgenochtend weer vroeg op het werk zijn, Roxie.’

‘Eén kopje koffie kan geen kwaad, hoor,’ zei hij snel. Het ontging hem niet dat Tara met haar ogen rolde, maar daar trok hij zich niets van aan.

Roxie gaf hem een vette knipoog. ‘Ik heb net een verse pot gezet. Kom maar lekker aan de bar zitten.’

O, fijn, nu moest ze zich ook nog met haar pijnlijk kloppende schouder en haar gekneusde ribben op een barkruk zien te hijsen.

Kirkland begreep echter meteen dat ze hulp nodig had en tilde haar behendig op de kruk.

Zijn stevige, maar tedere aanraking joeg haar hart op hol. Het ging nog sneller kloppen toen hij vlak naast haar kwam zitten.

Roxie ging achter de bar staan en zette twee bekers voor hen neer. Nadat ze die had volgeschonken met dampende koffie, keek ze hen met een schuin hoofd aan. ‘Het heeft wel een jaar geduurd voordat jullie eindelijk op het idee kwamen om een keertje uit te gaan.’

‘Dat komt omdat we het allebei altijd heel druk hebben,’ zei Kirkland.

‘Hm,’ zei Roxie, nog niet helemaal overtuigd. ‘En wat ben je vanavond over mijn kleine meisje te weten gekomen?’

‘Niet veel,’ antwoordde hij. ‘Ze laat zich niet zo gemakkelijk in haar kaarten kijken.’

‘Dat klopt,’ zei Roxie trots. Ze leunde naar voren en liet haar kin op haar hand rusten. ‘Wat zou je over haar willen weten?’

Met een klap zette Tara haar beker op de bar. Er gutste hete koffie over haar hand, maar dat negeerde ze. ‘Zo is het wel genoeg, Roxie,’ zei ze streng. ‘Kirkland wil niets horen over mijn saaie verleden,’ voegde ze er iets vriendelijker aan toe.

‘Saai? Je bent helemaal niet saai,’ zei Roxie.

Er verscheen een plagerig lichtje in zijn ogen. ‘Je nichtje heeft bijna niets over zichzelf verteld. Ze is erg gesloten en op haar hoede.’

‘Dat klopt, zo is mijn T. Als kind was ze al zo.’

Tara voelde zich als een kat in het nauw. Als ze de bar uit had kunnen rennen, had ze dat onmiddellijk gedaan. ‘Ik ben gewoon niet zo interessant,’ zei ze zo beheerst mogelijk.

‘Ze is veel te bescheiden,’ zei Roxie, haar woorden wegwuivend. ‘Ze is briljant. Ik heb een plakboek vol met haar artikelen uit de Post en de Globe. Op een dag wint ze de Pulitzer-prijs, let maar eens op. Wil je het plakboek zien? Ik kan het zo pakken.’

Getergd sprong Tara van haar kruk af. Ze kromp ineen toen haar voeten de grond raakten. ‘Doe maar niet, Roxie. Alex heeft morgen echt een vroege dienst.’

Hij liet zich van zijn kruk glijden en kwam naast haar staan. ‘Tara heeft gelijk. Ik moet morgen weer vroeg aan de bak.’

Nu hij zo vlak bij haar stond, besefte ze pas hoe ver hij boven haar uittorende.

Roxie knikte. ‘Ik weet hoe hard jullie jongens in het blauw werken en ik vind dat ze jullie daar lang niet genoeg voor betalen. Knoop dus maar in je oren dat er altijd een gratis biertje of een bak koffie voor je klaarstaat in Roxie’s.’

Zijn glimlach was oprecht. ‘Bedankt.’

‘Denk je dat je nog eens wat gaat afspreken met mijn lieve meisje?’

Voordat Tara tussenbeide kon komen, antwoordde Kirkland: ‘Ik hoop het.’

‘Mooi zo. Ik mag je wel, rechercheur Kirkland,’ zei Roxie tevreden. ‘Tara, breng je vriendje maar even naar zijn auto. Dat is wel zo beleefd.’

‘Inderdaad,’ mompelde Tara, dolblij dat ze kon ontsnappen.

Even later stonden ze samen bij zijn auto.

‘Nogmaals heel erg bedankt,’ zei ze uit de grond van haar hart. ‘Voor alles.’

Hij glimlachte. ‘Roxie leek me heel aardig.’

‘Dat is ze ook. Ik hou zielsveel van haar, maar soms krijg ik de kriebels van haar.’

‘Je weet dat ze op dit moment naar ons staat te kijken, hè?’ vroeg hij, zonder zijn blik van haar af te wenden.

‘Ze is een beetje overbezorgd. We hebben alleen elkaar, en ze maakt zich nu eenmaal gauw zorgen.’ Ze koesterde zich aan de warmte die van hem afstraalde en het kostte haar moeite om niet naar zijn mooie lippen te staren.

Alex leunde naar voren. ‘Volgens mij staat ze te wachten tot ik je kus.’

Haar mond werd droog. ‘Wat?’

‘Je hebt toch wel eens van een kus gehoord, Mackey? Dat is als twee…’

Ze zag dat Roxie ongegeneerd naar hen stond te kijken. ‘Ja, ik weet wat een kus is, Kirkland,’ antwoordde ze, ineenkrimpend toen Roxie met een brede grijns begon te wuiven. ‘Maak je maar geen zorgen. Je hebt meer dan genoeg goede daden verricht voor vandaag.’

‘Maar ik zou het vreselijk vinden om Roxie teleur te stellen,’ zei hij, zijn hand om haar nek leggend. ‘En als we moeten doen alsof we een afspraakje hebben, kunnen we er net zo goed een mooie voorstelling van maken.’ Voordat ze kon protesteren, drukte hij zijn lippen op de hare.

Het was een zachte, lichte kus, maar hij zette haar meteen in lichterlaaie.

Zijn warme adem streek langs haar wangen. ‘Denk je dat dit genoeg was om Roxie te overtuigen?’

Haar hart bonkte tegen haar ribben. Het was niet genoeg voor háár. ‘Ja,’ stamelde ze.

Met een klein glimlachje keek hij haar aan. ‘Zullen we er nog eentje doen voor de zekerheid?’

‘O, dat is niet nodig, hoor.’

‘We kunnen beter grondig te werk gaan.’

‘Oké,’ zei ze met een zucht.

De tweede kus was een stuk minder kuis en duurde ook veel langer.

Ze kantelde haar hoofd een beetje toen hij haar lippen zachtjes vaneen duwde met zijn warme tong. Terwijl zijn tong haar mond verkende, vergat ze alles om zich heen. Verdwenen waren Roxie, het artikel en zelfs de chique afkomt van Kirkland. Het enige wat er op dit moment toe deed, was deze waanzinnig lekkere kus.

Zijn ogen brandden van verlangen toen hij zijn mond van de hare haalde. Het leek alsof hij net zo verbaasd was over de hartstocht die tussen hen was opgelaaid, als zij.

Met tegenzin deed ze een stap achteruit. ‘Bedankt voor alles,’ stamelde ze, met knikkende knieën. ‘Ik sta echt bij je in het krijt.’

‘Je bent me niets schuldig,’ zei hij enigszins schor. ‘Het was me een genoegen,’ voegde hij er met een scheve grijns aan toe. Hij draaide zich om naar de bar en zwaaide vrolijk naar Roxie, die haar duimen naar hem opstak. Daarna stapte hij in de auto.

Tara keek hem even na en liep daarna de bar weer binnen.

‘Wat een goede keus, liefje,’ zei Roxie meteen.

Afwerend stak Tara haar hand op. ‘Geen vragen meer, alsjeblieft.’

Roxie trok haar wenkbrauwen op. ‘Alsof ik mijn neus in jouw zaken zou willen steken,’ zei ze verontwaardigd. ‘Maar hij lijkt me wel heel aardig. Echt iemand om zuinig op te zijn.’

‘Hij is een goed mens,’ gaf Tara toe. Meer durfde ze niet te zeggen, omdat ze bang was dat haar stem zou verraden wat ze had gevoeld toen hij haar kuste.

‘Nu we weer met zijn tweetjes zijn, kun je me wel vertellen wat er echt aan de hand is,’ zei Roxie, nadat ze haar nichtje nog een beker koffie had ingeschonken.

Met bonzend hart hees Tara zich weer op de barkruk. ‘Wat bedoel je?’ Ze wist dat haar tante een leugen op twintig kilometer afstand kon ruiken.

‘Het is een aardige knappe vent, en ik zou het leuk vinden als jullie samen iets kregen, maar jullie hadden vanavond geen afspraakje.’

‘Wat?’ piepte Tara. Ze voelde zich als een meisje van zeven dat was betrapt bij belletje lellen.

Hoofdschuddend duwde Roxie een pluk gebleekt haar achter haar oor. ‘Ik ben niet van gisteren, liefje. Vertel me nu maar gauw waar je auto is gebleven en wat er met je schouder is gebeurd.’