Hoofdstuk 8
Dinsdag, 15 juli, 17.55 uur
Tara was helemaal in paniek. Ze had het afgelopen uur al vier keer andere kleren aangetrokken. Uit angst dat het resultaat haar weer niet zou bevallen, durfde ze niet nog een keer in de spiegel te kijken. Ze graaide haar kleine zwarte handtasje van tafel en holde daarna als een opgejaagd hert de trap af.
Roxie stond achter de bar glazen op te wrijven. ‘Het klonk als een orkaan boven. Wat is er aan de hand?’
De bar liep al aardig vol met klanten. De serveerster Martha kwam met een bestelling voor een Tom Collins en een pink lady. Martha studeerde aan de universiteit van Boston en werkte daarnaast voltijds. Ze had bruin haar, afgeknipt op kaaklengte, en een bleke huid. Ze was niet buitengewoon knap, maar ook beslist niet gewoontjes.
‘Hé, meisje!’ riep ze vrolijk naar Tara. ‘Wat zie jij er mooi uit!’
Tara keek omlaag naar de simpele zwarte jurk, die ze een paar jaar geleden in de uitverkoop had gekocht. Hij was van een topontwerper, maar hij had haar bijna niets gekost. Erbij droeg ze een antieke ketting met een hanger van bergkristalletjes en bijpassende oorbellen. Zwarte pumps maakten het geheel compleet.
Omdat ze maar weinig formele kleding bezat, trok ze meestal dit ensemble uit de kast als ze naar een officiële gelegenheid moest. ‘Bedankt,’ zei ze enigszins onzeker.
Martha zette de drankjes die Roxie had gemixt op haar dienblad. ‘Ik ben zo terug, dus nog even wachten met roddelen!’
Roxie leunde naar voren. ‘Waarom liep je boven zo te stampen?’
‘Ik probeerde te bedenken wat ik vanavond aan moest. Rechercheur Kirkland, ik bedoel Alex, komt me zo ophalen en dan gaan we naar het bal op de zeilvereniging.’
‘Dat is niet mis,’ zei Roxie, een wenkbrauw optrekkend. ‘Die club is een heel chique bedoening.’
‘Vertel mij wat,’ mompelde Tara. ‘Ik heb er gewoon pijn van in mijn buik.’
‘Laat dat bal dan zitten en ga gewoon gezellig uit eten,’ zei Roxie, haar met een medelijdende blik aankijkend.
‘Dat kan niet, want het gaat juist om dat verdomde bal. Alex helpt me met het verhaal over de Westgate-zaak door me op de club te introduceren. Een aantal van Kits oude vrienden komt namelijk ook op het bal. Dit is mijn kans om ze te spreken te krijgen.’
Roxie leek hoe dan ook blij te zijn dat Tara een avond uitging. ‘Als je maar niet de hele avond alleen aan je werk denkt,’ zei ze. ‘Dat zou zonde zijn als je met die knappe rechercheur op stap bent.’
‘Het is wérk, Roxie,’ zei Tara met een zucht.
‘Wat is werk?’ vroeg Martha, haar lege dienblad op de bar zettend.
‘Ik ben bezig met een nieuw artikel. Over de verdwijning van Kit Landover, weet je nog?’
Hoofdschuddend keek Roxie van haar nichtje naar Martha. ‘Martha, zeg tegen haar dat ze te hard werkt. Zeg dat ze eens een beetje lol moet maken.’
‘Ik ben niet echt de aangewezen persoon om haar dat te vertellen,’ zei Martha lachend. ‘Ik ben zelf een werkverslaafde.’
Afwezig graaide Tara een handjevol noten uit het schaaltje op de bar. Net voordat ze de nootjes in haar mond wilde stoppen, bedacht ze zich. Ze liet ze terugvallen in het schaaltje en besloot buiten op Kirkland te wachten. ‘Ik ga vast,’ zei ze tegen haar tante en Martha.
Even later stond ze op de stoep voor Roxie’s in de laatste zonnestralen.
Het was druk op straat. Overal liepen mensen die op weg waren naar restaurantjes en bars. De zomers in Boston waren kort, maar de mensen haalden er alles uit wat erin zat.
‘Wat een timing,’ riep Alex, die net aan kwam lopen. Hij trok een klein beetje met zijn been, maar hij zag er verder gezond en sterk uit. Hij was gekleed in een donker maatpak, dat hem als gegoten zat. Op zijn witte overhemd droeg hij een rode das. Het avondlicht wierp een warme gloed over zijn gezicht. Hij zag er onweerstaanbaar aantrekkelijk uit.
Zijn elegante verschijning maakte haar onzeker. ‘Ik ben te eenvoudig gekleed,’ zei ze kleintjes.
Hij schudde zijn hoofd. ‘Je ziet er prima uit.’
Ze hield er niet van om naar complimentjes te vissen, maar door de zenuwen kon ze het niet laten. ‘Weet je het zeker?’
‘Absoluut. Maak je geen zorgen.’ Hij glimlachte. ‘Mijn auto staat iets verderop. Ik kon niet dichterbij parkeren.’
‘Het is hier ’s avonds vaak erg druk,’ zei ze, met hem naar de auto lopend. ‘De bar is iedere avond vol.’
‘Die tante van jou heeft een goudmijntje in handen.’
‘En dat weet ze maar al te goed,’ beaamde Tara. ‘Ze is een echte zakenvrouw.’
Alex pakte zijn autosleutels en drukte op de afstandsbediening.
Even verderop begonnen de lichten van een lage zwarte sportwagen te knipperen.
Hij opende het portier voor haar, en ze liet zich op het zachte leer van de voorstoel glijden.
Zodra hij naast haar was gaan zitten, startte hij de krachtige motor.
Ze voelde zich als een vis op het droge. Om zichzelf weer een beetje terug te vinden, begon ze over het werk. ‘Is het proces tegen de dokter die je heeft neergeschoten eigenlijk al begonnen?’
Er verscheen een diepe frons in zijn voorhoofd. Het was duidelijk dat hij niet zo gelukkig was met het gespreksonderwerp dat ze had uitgekozen. ‘Het begint over twee weken. Ik ben bang dat het een langdurige affaire gaat worden die me heel veel tijd gaat kosten.’
‘Kijk maar niet gek op als je mij ook in de rechtszaal ziet. Mijn baas vindt dat ik goed ben in rechtszaken.’
‘Ik zal blij zijn om je te zien, denk ik. Ik kan wel een vriendelijk gezicht in de zaal gebruiken.’
‘Ik heb begrepen dat agenten die iemand hebben neergeschoten het daar vaak erg moeilijk mee hebben,’ merkte ze op.
Zijn lange vingers klemden zich zo stevig om de versnellingspook, dat zijn knokkels wit werden. ‘Je hebt wel de gave om pijnlijke vragen te stellen.’
‘Sorry, dat zit nu eenmaal in mijn aard. Zeg het maar als ik mijn mond moet houden, hoor.’
Hij bleef even stil. ‘Ik heb geen probleem met die vragen, ik ben er alleen niet aan gewend.’
‘Laat het maar aan een Mackey over om gevoelige onderwerpen aan te boren.’
‘Je houdt me in elk geval scherp,’ zei hij, een dot gas gevend waardoor de wagen als een komeet vooruitschoot over de linkerbaan van de snelweg.
‘Dat zal ik maar als een compliment beschouwen.’
Hij knikte. ‘En nu is het mijn beurt om eens een paar vragen te stellen.’
Haar gezicht betrok. ‘Ik kan veel beter vragen stellen dan vragen beantwoorden, hoor.’
‘Dat kan wel zijn, maar je moet het toch maar proberen. Eerlijk is eerlijk.’
‘Oké,’ zei ze met een zucht.
Hij grinnikte. ‘Waarom ben je van DC naar Boston verhuisd?’
‘Vanwege Roxie, natuurlijk. Ze is dit jaar vijfenzestig geworden. Het werk in de bar begint haar af en toe toch iets zwaarder te vallen, al zal ze dat natuurlijk nooit toegeven. Nu ik weer in de stad woon, kan ik een paar avonden per week de bar openen of sluiten, zodat ze eens een keer vroeg naar bed kan.’
‘Waarom ben je indertijd eigenlijk naar DC vertrokken?’
Over pijnlijke vragen gesproken, dacht ze, zijn blik ontwijkend. Dit was een onderwerp waar zíj liever niet over wilde praten. ‘Ik kon een goede baan krijgen.’
Hij liet zich niet zo gemakkelijk om de tuin leiden. ‘En?’
‘Dat is alles wat ik erover wil zeggen,’ zei ze resoluut. ‘Zijn er geen belangrijkere zaken waar we het over kunnen hebben? Ik zou bijvoorbeeld graag willen weten wie er vanavond allemaal naar het bal zullen komen.’
‘En ik ben erg benieuwd waarom jij naar DC bent gegaan,’ zei hij.
‘Geen commentaar.’
Nadat hij de afslag naar Dorchester Bay had genomen, wendde hij zich weer tot Tara. ‘Goed, als jij over het werk wilt praten, dan doen we dat.’
‘Heel fijn,’ zei ze nuffig.
Er verscheen een grijns op zijn gezicht. ‘Zo’n beetje iedereen die vanavond komt, heeft wel eens het pad van Kit gekruist.’
‘Denk je dat ze tegen me zullen praten?’
‘Ik durf te wedden dat jij meer te horen krijgt dan ik. Mensen klappen vaak helemaal dicht in de buurt van een agent.’
‘Ik denk dat deze mensen hun kaken net zo stijf op elkaar zullen houden in de buurt van een journalist.’
‘We zullen zien.’
Tien minuten later stopten ze voor de ingang van de club.
Tara legde haar hand op de deurknop, maar voordat ze die omlaag kon duwen, verscheen er een bediende in een rood jasje die het portier voor haar opende. ‘Bedankt,’ zei ze, zich een beetje onnozel voelend.
In de struiken twinkelden kleine witte lichtjes, en uit de club dreef het geluid van zachte muziek en beschaafd gelach.
Hoe anders ging het er hier aan toe dan in Roxie’s, waar de klanten vaak moesten brullen om over de stampende rockmuziek heen te komen. De beschaving droop ervanaf en dat gaf haar een akelig gevoel. Stijfjes bleef ze staan wachten totdat Kirkland bij haar was.
Hij legde zijn hand op haar rug en merkte dat haar rugspieren zo strak stonden als kabels. ‘Waarom ben je zo gespannen?’ vroeg hij.
‘Ik heb je toch al verteld dat ik niet goed ben met rijke mensen?’
‘Ik ben ook rijk,’ zei hij, alsof hij het over de kleur van zijn das had.
‘Wat mij betreft pleit dat tegen je,’ zei ze eerlijk. ‘Als je niet zo’n goede agent was, zou ik je uitnodiging voor vanavond niet eens hebben aangenomen.’
‘Dat meen je toch niet?’ vroeg hij geschokt. ‘Bedoel je dat je niet me zou willen uitgaan omdat ik toevallig geld heb?’
‘Het gaat niet zozeer om het geld, maar vooral om hoe mensen erdoor veranderen. Het wereldje van de rijken spreekt mij helemaal niet aan. Ik wil daar niets mee te maken hebben.’
Hoofdschuddend voerde hij haar mee naar binnen. ‘Je bent een rare snuiter, Mackey.’
‘Er zijn wel ergere dingen tegen me gezegd.’
In de grote zaal speelde een vijf man sterke band popmuziek. Behalve een uitgebreide bar was er een groot buffet, maar niemand was aan het eten. Overal stonden groepjes goedgeklede mensen. De mannen zonder uitzondering in maatpak, de dames droegen couture en waren behangen met de nodige diamanten.
Plotseling was Tara zich er erg van bewust dat haar eigen jurk een uitverkoopje was van drie jaar geleden en haar hanger van kristal.
Haar opgelaten gevoel leek Kirkland niet te ontgaan. ‘Wil je een drankje?’ vroeg hij vlak bij haar oor.
‘Nou en of. Misschien wel twee!’
Grinnikend keek hij haar aan. ‘Dat kan. Waar heb je zin in?’
Een biertje. ‘Ik weet het niet, wat drinken mensen meestal bij dit soort gelegenheden?’
‘Waar ze zin in hebben,’ antwoordde hij schouderophalend.
‘Ik heb wel trek in een biertje.’
‘Welk merk?’
‘Maakt niet uit, als het maar koud is.’
‘Ik ben zo terug.’
Het liefst was ze naar het toilet gevlucht om niet alleen te hoeven achterblijven in deze menigte, maar ze sprak zichzelf streng toe. Ze was hier juist om mensen te ontmoeten en ze moest zich niet zo laten intimideren door al die pracht en praal. ‘Tot zo,’ zei ze dapper tegen Kirkland.
Toen hij wegliep, moest ze echter toch even vechten tegen de neiging om weg te kruipen achter de ficusplant in de hoek. Ze rechtte haar rug en hield zich voor dat deze mensen, net als iedereen, ook naar de wc gingen.
‘Tara Mackey?’ De overbeschaafde stem van Regina Albright sneed als een mes door het geroezemoes in de ruimte.
Met een beleefde glimlach op haar gezicht, draaide Tara zich om.
Regina droeg een poederblauwe zijden japon. Haar gladde blonde haren waren elegant opgestoken, en om haar bleke nek flonkerde een nauwsluitende ketting van diamanten en parels.
‘Ms. Albright,’ zei Tara vriendelijk.
‘Noem me alsjeblieft Regina,’ zei Regina met pruilmondje.
‘Goed, Regina.’ Ze probeerde zich Kirkland en deze vrouw voor het altaar voor te stellen. Vóór vanavond zou dat haar niet zijn gelukt, maar nu ze Kirkland in zijn maatpak had gezien, besefte ze dat ze vast een prachtig paar waren geweest.
‘Wat zie je er beeldig uit,’ zei Regina.
‘Dank je.’
‘Die stijl was een paar seizoenen geleden echt een enorme hit,’ voegde Regina er op suikerzoete toon aan toe.
Nu werd het menens, dacht Tara, de vrouw tegenover zich recht in haar ijzige blauwe kijkers starend. ‘Echt waar?’
Regina nam een klein slokje champagne uit het kristallen glas in haar hand. ‘Misschien kunnen we een keer samen gaan winkelen?’
‘Leuk,’ zei Tara. Ze wist dat Regina’s uitnodiging om samen te gaan winkelen net zo gemeend was als het complimentje over haar oude jurk. Waar bleef Kirkland met dat bier, dacht ze, wanhopig de zaal rond kijkend.
‘Maar vertel eens, wat brengt je hier?’ vroeg Regina.
‘Alex heeft me uitgenodigd.’
Even daalde de temperatuur in Regina’s blik tot ver onder het vriespunt. Het volgende ogenblik toverde ze echter alweer een glimlach tevoorschijn. ‘Jullie beginnen een echt stelletje te worden,’ zei ze kirrend.
‘Nee, hoor. We hebben alleen een gemeenschappelijk belang.’
‘En dat is?’
‘Erachter komen wat er met Kit Westgate is gebeurd,’ antwoordde ze, Regina’s gezicht bestuderend om haar reactie te peilen.
Ze leek maar matig geïnteresseerd te zijn in de kwestie. ‘Alex stelde me gisteren ook al vragen over haar. Waar komt plotseling die belangstelling toch vandaan? Het is al meer dan een jaar geleden gebeurd.’
Tara beantwoordde haar vraag met een wedervraag. ‘Ik dacht dat Kit en jij goed bevriend waren?’
‘Dat valt wel mee, hoor. Kit was er de vrouw niet naar om een echte vriendschap te onderhouden met een vrouw.’
Door het gesprek met Regina, voelde Tara haar zelfvertrouwen langzaam terugkomen. Ze voelde zich altijd in haar element als ze mensen moest interviewen. ‘Ik heb gehoord dat ze een heel sensuele vrouw was.’
‘Op een goedkope manier, ja,’ zei Regina meteen.
Schemerde daar soms een zweem van jaloezie door, vroeg Tara zich af. ‘Was je bij het huwelijk?’
‘Kit wilde mij als een van haar bruidsmeisjes, maar ik moest helaas nee zeggen. Ik had al verplichtingen in het buitenland.’
‘Heb je naderhand nog iets over de bruiloft gehoord?’
‘Volgens mijn vriendin Eleanor was het landgoed van Landover adembenemend mooi. En natuurlijk was iedereen zwaar onder de indruk van die verrukkelijke Landover-diamanten.’
‘Maakte Kit een gelukkige indruk?’
‘Eleanor zei dat ze heel giechelig was, maar ook een beetje nerveus. Ze dacht eerst dat het de gebruikelijke zenuwen waren van de bruid vlak voor het grote moment.’
‘Maar…’ drong Tara aan.
‘Vlak voor de plechtigheid hoorde ze Kit met iemand ruzie maken in haar kamer. Het was een man.’
‘Weet je ook wie het was?’
‘Nee, Eleanor herkende de stem niet. Toen ze me de volgende dag belde om het te vertellen, was Kit al verdwenen. We hebben minstens een uur zitten praten over wie die mysterieuze man geweest kon zijn.’
‘Weet Alex hiervan?’ vroeg Tara.
Regina nam nog een slokje van haar champagne. ‘Hij heeft er nooit naar gevraagd.’
‘Hoe dacht je over Kit?’
Die vraag leek Regina te verbazen, maar desondanks had ze er geen moeite mee om een duidelijk antwoord te geven. ‘Ik verachtte die teef,’ zei ze, onverwacht grof. ‘Wat mij betreft is ze dood en kan ze dood blijven.’
Nadat Alex de ijskoude flesjes bier van de barman in ontvangst had genomen, baande hij zich weer voorzichtig een weg terug door de menigte.
Vanaf zijn plekje bij de bar had hij gezien dat Tara de afgelopen vijf minuten met zijn ex-vrouw had staan praten.
De blik in Regina’s ogen voorspelde niet veel goeds.
Hij probeerde zo snel mogelijk bij hen te komen, maar toen hij halverwege de zaal was, zag hij Gertie staan.
De verbijsterde uitdrukking op haar gezicht op het moment dat ze hem in het vizier kreeg, was onbetaalbaar.
Hij wist dat hij haar niet voorbij kon lopen zonder een paar woorden met haar te wisselen.
‘Het is niet waar,’ zei Gertie, haar kleine hand op zijn schouder leggend. ‘Vandaag vallen Pasen en Pinksteren zeker op één dag?’
‘Dat moet haast wel,’ antwoordde hij lachend.
‘Als je ouders hadden geweten dat je er vanavond bij zou zijn, waren ze vast voor de gelegenheid teruggevlogen vanuit Parijs,’ merkte ze op.
‘Ik wist het zelf ook pas een paar uur geleden.’
Haar schrandere oogjes boorden zich in de zijne. ‘Wat doe je hier in vredesnaam?’
‘Ik heb een vriendin meegebracht.’
‘Waarom?’ vroeg ze, een witte wenkbrauw optrekkend.
‘Gewoon, voor de lol. Mag dat soms niet?’
Ze begon te lachen. ‘Jij hebt nog nooit van je leven iets alleen maar voor de lol gedaan.’
Ze had gelijk. Sinds hij besloten had om bij de politie te gaan, was hij voortdurend bezig geweest om aan de hele wereld te bewijzen dat het de juiste keuze was geweest. Hij had zo hard gewerkt, dat er geen tijd was overgebleven voor een eigen leven. Door het schietincident was hij echter gaan beseffen dat er iets aan ontbrak.
Hij wilde meer van het leven. Wat dat ‘meer’ precies was, had hij niet eens kunnen zeggen. Totdat hij gisteravond Tara Mackey had gekust. ‘De vriendin die ik heb meegebracht, is Tara Mackey.’
‘De misdaadverslaggever?’ vroeg ze, langs hem heen naar Tara starend.
Het verbaasde hem niet dat Gertie haar naam kende, omdat ze iedere dag de krant grondig las. ‘Ja.’
‘Ze schrijft goed. Ze behandelt haar lezers tenminste niet als kleuters. In haar artikelen zegt ze waar het op staat.’
Dat was precies waarom hij haar zo waardeerde, bedacht hij met een glimlach. ‘Dat doet ze, ja.’
‘Waarom heb je haar meegebracht? Vertel me alsjeblieft dat je echt een afspraakje met haar hebt.’
‘Niet helemaal,’ gaf hij enigszins spijtig toe.
‘Ze is hier om vragen te stellen over Kit Landover,’ zei Gertie.
Hij had nooit onderschat hoe pienter zijn grootmoeder was, en daarom stond hij niet eens zo heel erg met zijn ogen te knipperen. ‘Eh… inderdaad.’
‘Ik hoorde al dat er gisteren een journalist op de club was geweest,’ zei ze, opnieuw een blik werpend op Tara. Ze knikte goedkeurend. ‘Zo te zien redt ze zich wel met Regina.’
‘Tara is slim en niet snel bang,’ zei hij, met een zekere trots.
‘Dat weet ik, en ik ben blij dat het zo goed met haar gaat. Ik heb het altijd een leuke meid gevonden.’
Verbaasd keek hij haar aan. ‘Ik wist niet dat je haar kende.’
‘Ze was een tijdje de vriendin van Robert Stanford. Hij nam haar vaak mee naar de club. Die jongen was echt stapelgek op haar; hij gaf haar zelfs een verlovingsring. Iedereen dacht dat ze zouden gaan trouwen, maar op een dag verbrak hij de verloving. Het schijnt dat zijn familie haar niet goed genoeg vond. Tara is toe naar DC vertrokken. Ik heb haar nooit meer gezien totdat jij in het ziekenhuis belandde.’
‘Wacht eens even,’ zei Alex verbouwereerd. Hij kon het even niet meer volgen. ‘Was Tara in het ziekenhuis toen ik daar lag?’
‘Ze is een paar keer langs geweest om te kijken hoe het met je ging.’
Alex keek naar Tara alsof hij haar voor het eerst zag. Ze had hem nooit verteld dat ze voor hem naar het ziekenhuis was gekomen.
Om de een of andere reden betekende dat heel veel voor hem. ‘En zei je dat ze met Robert Stanford verloofd is geweest?’
Gertie knikte.
De milde afkeer die hij altijd van Stanford had gehad veranderde in regelrechte weerzin. ‘En hij heeft haar gedumpt?’
‘Ja, want zijn moeder vond Tara niet geschikt. En zoals je weet, luistert Robert altijd naar zijn moeder.’ Ze boog iets naar hem toe en vervolgde op gedempte toon: ‘Ik heb begrepen dat Mr. Stanford heeft geprobeerd om met Tara een financiële regeling te treffen. Een soort schadevergoeding, zo je wilt. Het was een royaal aanbod, maar Tara heeft het geweigerd.’
Geen wonder dat Tara het niet zo op de mensen uit de hogere kringen had, dacht hij. ‘Hoe weet je dit allemaal, Gertie?’
‘Ach, je weet hoe het personeel altijd kletst,’ antwoordde Gertie vaag. ‘Je kunt maar beter naar de dames toe gaan. Volgens mij heeft Regina hulp nodig.’
Zijn blik gleed over de twee vrouwen, die van elkaar verschilden als dag en nacht.
Regina was beeldschoon en stijlvol. Haar leventje vulde ze met cocktailparty’s, geldinzamelingsacties voor goede doelen en talloze reisjes naar Europa.
Tara was recht voor zijn raap en had er geen moeite mee om verslag te doen van de zwaarste misdrijven. Daarnaast werkte ze ook nog bij de bar van haar tante om haar studieschuld af te betalen.
In zijn ogen verbleekte Regina naast Tara.
‘Ik spreek je later nog wel,’ zei hij, zijn grootmoeder een kus op haar wang gevend. Vervolgens haastte hij zich naar Regina en Tara.
Tara nam het koude biertje dankbaar in ontvangst, maar ze dronk er niet van. ‘Regina en ik hadden net een heel interessant gesprek.’ Ze wendde zich weer tot Regina ‘Waar hadden Kit en jij het over, Regina, de laatste keer dat je haar sprak?’ vroeg ze op vertrouwelijke toon.
Regina was zichtbaar slecht op haar gemak. ‘Gewoon, over vrouwenzaken. Niets bijzonders,’ antwoordde ze mat. Ze keek de zaal rond alsof iemand haar aandacht had getrokken. ‘Willen jullie me excuseren? Ik zie daar iemand die ik nodig moet spreken. Heel leuk om eventjes met je gebabbeld te hebben, Tara.’
Genietend dronk Tara van haar biertje. ‘Wist jij dat Regina de pest had aan Kit?’
‘Dat verbaast me niets. Regina heeft een tijdje een oogje gehad op Pierce. Haar kans was verkeken toen Kit ten tonele verscheen.’
‘Is ze verdachte geweest in het onderzoek?’
‘Ze had een ijzersterk alibi, want ze was in Europa toen Kit verdween.’ Hij bracht zijn bierflesje naar zijn lippen, maar wachtte met het nemen van een slok toen hij plotseling Robert Stanford in het vizier kreeg. ‘Opgepast,’ mompelde hij.
Ze draaide zich om en zag dat Robert en zijn vrouw hun kant opkwamen. Haar gezicht verstrakte.
Robert zag er nog steeds heel goed uit. Zijn atletische lichaam was nog even slank als negen jaar geleden, en zijn blonde haar was niet dunner geworden. Zijn gebruinde hand rustte op de arm van een popperig, klein vrouwtje dat zo te zien zwanger was.
Met het feit dat hij niet vet of kaal was geworden, kon Tara nog wel leven, maar dat hij binnenkort vader ging worden, deed toch wel een beetje pijn.
Ooit hadden zij het er ook over gehad om kinderen te krijgen.
Stralend kwam Robert op hen af. ‘Tara, ben jij het echt?’
‘Robert,’ zei ze kalm. Wat was ze razend op hem geweest, negen jaar geleden. Ze had hem uitgescholden voor lafaard en was woedend zijn ouderlijk huis uit gestormd. Vandaag zou ze zich waardiger gedragen.
Tara merkte dat Kirkland iets dichter naast haar ging staan. Het voelde alsof hij haar wilde beschermen, en ze besefte dat hij wist dat ze een relatie met Robert had gehad.
Het was een klein wereldje, de elite van Boston.
Toch was ze blij dat Kirkland naast haar stond toen Robert zich voorover boog om haar op de wang te kussen. Hij gebruikte nog steeds dezelfde aftershave.
‘Je ziet er fantastisch uit,’ zei hij, haar van top tot teen bekijkend.
‘Jij ook,’ zei ze glimlachend.
‘Ik lees al je artikelen. Ze zijn goed.’
‘Dank je wel.’
Robert keek naar Kirkland. ‘Alex, jongen, ik zie je nooit op dit soort gelegenheden.’
‘Tara en ik dachten dat het wel eens leuk zou zijn,’ zei hij. De uitdrukking op zijn gezicht was volkomen neutraal, net als wanneer hij een verdachte ondervroeg.
‘Jullie gaan samen uit?’ vroeg Robert, een wenkbrauw optrekkend.
Zijn vrouw schraapte haar keel. ‘Robert, ga je ons nog aan elkaar voorstellen?’
Hij had het fatsoen om enigszins schuldbewust te kijken. ‘Het spijt me, dit is mijn vrouw Debra. Debra, dit is Tara.’
‘Tára?’
Aan de manier waarop Debra haar naam uitsprak, hoorde Tara dat ze op de hoogte was van de hele geschiedenis.
‘Wat leuk om je eindelijk te ontmoeten, Tara,’ vervolgde Debra op beleefde toon.
Het praten over koetjes en kalfjes was nooit Tara’s sterkste punt geweest. ‘Wanneer ben je uitgerekend?’ vroeg ze plompverloren.
‘In november,’ antwoordde Debra, trots met haar hand over haar dikke buik strijkend. ‘Het is een jongen. Hij wordt ons vierde kind.’
‘Het vierde? Wat enig.’
‘Onze meisjes zijn acht, zes en drie.’
Ze voelde een brok in haar keel omdat Robert kennelijk al een paar maanden nadat hij hun verloving had verbroken, met Debra moest zijn getrouwd. ‘Leuk, zeg,’ zei ze mat.
Er viel een ongemakkelijke stilte.
Ten slotte nam Alex het woord. ‘Tara, heb je nu zin om mijn zeilboot te bekijken? Dat was toch de belangrijkste reden waarom je hier vanavond bent?’
‘Ik was al bang dat je het was vergeten,’ zei ze, met een opgeluchte grijns.
Alex wendde zich tot Robert en zijn vrouw. ‘Als jullie ons willen verontschuldigen…’
‘Natuurlijk,’ zei Robert met een knikje.
Zonder verdere plichtplegingen, nam Alex Tara bij de arm. Zwijgend voerde hij haar door de overvolle zaal mee naar het terras.
Heldere sterren pinkelden al aan de hemel en werden weerspiegeld op het kalme water van de baai. Het was nog warm buiten, maar niet meer zo verstikkend heet als het ’s middags was geweest.
Tara keek naar de zeilboten die aan de steigers lagen. De zeilen waren al gestreken voor de nacht, en hun lange masten wezen trots naar de lucht. De meeste boten waren zo groot, dat er met gemak acht tot tien mensen op konden slapen. ‘Wie heeft je verteld over mij en Robert?’ vroeg ze, nadat ze een flinke teug van haar bier had genomen.
‘Mijn grootmoeder,’ antwoordde hij, turend over het water. ‘Ik weet niet of het een troost is, maar Stanford is een idioot.’
Dat bracht een lachje op haar gezicht. ‘Dank je. En ook bedankt dat je zogenaamd mijn afspraakje wilde zijn.’
‘Graag gedaan, Mackey,’ zei hij, een slok bier nemend.
‘Heb je eigenlijk wel een boot?’
‘Jazeker.’
‘Welke is van jou?’
‘Die boot daar, helemaal aan het einde van de steiger,’ zei hij, het schip aanwijzend met zijn hand.
Met haar blik volgde ze zijn uitgestrekte arm.
Op de laatste ligplaats lag een prachtig schip van tweeëntwintig meter met een dek van teak en glanzend koperbeslag.
‘Hoeveel mensen kunnen daarop slapen? Een stuk of dertig?’ vroeg ze lachend.
‘Welnee, maar zes. Er zijn drie passagiershutten en drie kooien.’
‘Niet gek,’ zei ze, nog een slok bier nemend.
‘Heb je wel eens gezeild?’
‘Niet sinds de laatste keer dat Robert me heeft meegenomen op het water. Maar ik werd altijd zeeziek bij hem op de boot.’
‘Dat komt omdat Robert geen idee heeft hoe hij moet zeilen. Als je met mij meegaat, vind je het vast geweldig.’
Ze keek naar hem op en zag dat hij geen grapje maakte. ‘Dat is precies waar ik bang voor ben.’
‘Pardon?’
‘Ik ben bang dat ik het te leuk zou vinden.’
Zijn mondhoeken krulden iets op, en zijn ogen begonnen te glinsteren. Het volgende ogenblik zag hij echter iets achter haar wat zijn aandacht van haar afleidde.
‘Wat is er?’ vroeg ze, maar toen ze zich omdraaide, begreep ze het meteen.
Pierce Landover kwam door de menigte op hen afgestevend. Hij had zijn ogen strak op Tara gevestigd, en de uitdrukking op zijn gezicht was allesbehalve vriendelijk.
Hoewel Alex de drang voelde om Tara tegen de machtige Landover te beschermen, wist hij dat ze dat niet zou waarderen.
Het voornaamste doel van de avond was immers dat ze Pierce Landover te spreken kreeg, en hij kende haar goed genoeg om te weten dat ze het niet op prijs zou stellen als hij zich als stoorzender zou gedragen. Hij troostte zich met de gedachte dat ze een ervaren interviewer was. Waarschijnlijk had ze wel voor hetere vuren gestaan.
Pierce bleef staan bij Tara en nam een klein slokje whisky uit zijn glas. ‘Ik heb begrepen dat jij navraag doet over mijn overleden vrouw.’
Tara vertrok geen spier. ‘Dat klopt. Ik schrijf een stuk over haar voor de Boston Globe en ik had een paar vragen voor u.’
‘Het is mijn beleid om niet met de pers over mijn overleden vrouw te praten,’ zei hij op afgemeten toon.
‘U heeft het telkens over uw overleden vrouw,’ merkte Kit op, ‘maar haar dood is nooit bewezen. Gelooft u dat ze dood is?’
‘Ja,’ antwoordde hij met samengeknepen lippen. ‘En ik ben begonnen met de procedure om haar dood verklaard te laten krijgen. Het wordt tijd dat ik weer verder kan met mijn leven.’
Dit was nieuws voor Alex.
Pierce had altijd gezworen nooit te zullen stoppen met zoeken totdat hij wist wat er met zijn vrouw was gebeurd.
‘Heeft u ideeën over wat er met haar kan zijn gebeurd?’ vroeg Tara.
‘Alles wat ik weet, heb ik ook aan de politie verteld. Ik zou zeggen, doe ons allemaal een plezier, en laat de zaak verder rusten.’
‘Dat kan ik helaas niet doen,’ zei Tara, hem recht aankijkend. ‘Sterker nog: hoe meer mensen me waarschuwen dat ik ermee moet stoppen, hoe meer ik geneigd ben om door te zetten.’ Ze gunde zich nauwelijks de tijd om adem te halen en vroeg vervolgens: ‘Heeft u enig idee wat er met de juwelen is gebeurd, die Kit op de bewuste avond droeg?’
‘Nee,’ antwoordde Pierce, haar met een intense blik bestuderend. ‘Ms. Mackey, of mag ik Tara zeggen?’
‘Van mij wel.’
‘Tara, mijn vrouw was tamelijk labiel. Beeldschoon, maar labiel. Ik was echter bereid om al haar fouten over het hoofd te zien omdat ik zoveel van haar hield. Haar dood was een tragedie. Nu al het rumoer rond onze tragische huwelijksdag na een jaar eindelijk aan het verstommen is, wil ik niet dat het gedonder weer opnieuw begint. Dus, luister, Tara… Ik heb het je nu heel vriendelijk gevraagd. De volgende keer zal ik niet zo vriendelijk zijn.’
Alex’ nekharen gingen overeind staan. ‘Is dat een dreigement, Mr. Landover?’
‘Een belofte,’ antwoordde Pierce, zijn blik naar hem verplaatsend. ‘Bemoei je niet met mijn zaken.’
Tara wierp Alex een blik toe waaruit bleek dat ze geïrriteerd was door zijn beschermende houding. ‘Zegt de naam Brenda Latimer u iets?’ vroeg ze snel aan Landover.
Landover aarzelde. ‘Wie?’ vroeg hij, zijn wenkbrauwen fronsend.
‘Brenda Latimer,’ zei ze.
Nauwlettend sloeg Alex Landovers gezicht gade. Als agent had hij geleerd om niet alleen te luisteren naar wát mensen zeiden, maar om ook goed te letten op hóé ze het zeiden.
Pierce vertrok echter geen spier. ‘Nee,’ zei hij. ‘Wie is dat?’
‘Een oplichtster. Een prostituee,’ antwoordde Tara.
‘Waarom zou ik zo iemand kennen?’ vroeg hij spottend.
Tara haalde haar schouders op. ‘Ik heb foto’s van haar gezien, en ze lijkt erg op Kit.’
‘We hebben allemaal een dubbelganger, Ms. Mackey,’ zei hij op verveelde toon.
‘Maar deze vrouwen zouden tweelingen kunnen zijn,’ merkte Tara op.
Hoofdschuddend keek hij haar aan. ‘Als je het maar uit je hoofd laat om rare verhaaltjes te gaan verspreiden.’
‘Ik doe alleen aan harde feiten.’
Zijn gezicht verstrakte. ‘Je krijgt maar één waarschuwing van me, en die heb je nu gehad.’ Met grote stappen liep hij weg.
Tevreden keek ze hem na. ‘Dat ging prima.’
‘Kom op, Tara, je zit al te lang in het vak om dit niet te herkennen als een serieus dreigement,’ zei Alex.
‘Het is goed dat hij met dreigementen komt.’
‘Waarom?’
‘Omdat het betekent dat ik dichter bij de waarheid kom.’
Het was een impulsieve daad geweest om Tara gisteravond van de weg af te beuken.
Het afgelopen jaar was Borelli juist zo voorzichtig geweest. Hij had al zijn sporen zorgvuldig uitgewist. Maar hij was zo nijdig geworden toen hij erachter was gekomen dat ze aan het rondsnuffelen was, dat hij zich niet meer in de hand had gehad.
Het was gemakkelijk geweest om haar te volgen naar de krant, en daarna naar de snelweg. Toen was hij door het lint gegaan en had hij haar auto geramd.
Het was heel opwindend geweest om de angst in haar ogen te zien toen haar wagen van de weg raakte. En ontzettend frustrerend om haar gezond en wel uit het autowrak te zien klimmen.
Even was hij in de verleiding gekomen om nog een tweede keer op haar in te rijden, maar er waren helaas al andere automobilisten bij de plek van het ongeluk gestopt om haar te helpen.
Misschien was het ook maar beter dat ze nog leefde.
Het laatste waarop hij zat te wachten was dat rechercheur Kirkland weer in zijn nek ging hijgen.
Die vent was veel te slim.
Borelli wist dat hij zich niet nog zo’n blunder kon veroorloven, anders zat Kirkland zo weer op zijn spoor. Voorlopig moest hij zich heel gedeisd houden, anders liep hij te veel risico.
Wat had Kit ook alweer altijd tegen hem gezegd?
‘Hou je woede in bedwang en je mond op slot.’
En zo was het… Nog maar een paar weekjes en het lange wachten zou eindelijk voorbij zijn.