Hoofdstuk 3

 

 

 

Maandag, 14 juli, 10.45 uur

 

Tara was blij dat ze Beacon Hill weer kon verlaten. Fluitend reed ze de statige wijk uit, maar haar bloeddruk werd pas weer normaal toen ze in het noordelijke gedeelte van de stad was aangekomen.

Ze hield van dit deel van Boston.

Niemand had hier een tuin, en in de zomer zetten de bewoners van de bakstenen flats hun stoelen gezellig bij elkaar op de stoep. De kroegen hadden hier een huiselijke sfeer, de winkels waren niet pretentieus maar praktisch, en de mensen hielden niet van liflafjes maar van een stevige maaltijd. Hier woonden de gewone, hardwerkende mensen.

Ze wiep een snelle blik op het papier dat naast haar lag om het adres van Marco Borelli te checken.

Marco Borelli was niet alleen Kits chauffeur geweest, maar ook haar lijfwacht. Hij was in elk geval de man die, behalve haar echtgenoot, de meeste tijd met haar had doorgebracht. Kwade tongen hadden beweerd dat ze een verhouding hadden, maar dat was nooit bewezen.

Bij een gebouw dat eruitzag alsof het wel een opknapbeurt kon gebruiken, parkeerde ze de auto. Met grote stappen liep ze de treden op naar de voordeur.

De kans was klein dat Borelli haar zou binnenlaten, daarom drukte ze in het wilde weg op de rij met bellen. Vervolgens riep ze ‘pizza!’ in de intercom, in de hoop dat een van de bewoners de deur voor haar zou openen.

Tot haar opluchting klikte het slot open.

Snel ging ze het gebouw binnen. Haar neus dichtknijpend tegen de verzengende stank van gekookte kool en afval, liep ze de half verrotte houten trap op naar de derde verdieping. Bij appartement 3A klopte ze op de deur.

Geen antwoord.

‘Mr. Borelli, bent u thuis?’ Ze legde haar oor tegen de deur en hoorde het gedempte geluid van een televisie.

Er was iemand binnen.

‘Mr. Borelli?’ riep ze, opnieuw aankloppend. Met een zucht van frustratie pakte ze een visitekaartje uit haar tas. Ze schreef erop dat hij haar moest bellen en stak het tussen de deur.

Ze wilde net teruglopen naar de trap, toen de deur toch nog openging.

Haar visitekaartje dwarrelde omlaag.

In de deuropening stond een man met brede schouders. Hij had gitzwarte haren en een brede kaak. In zijn oren schitterden diamanten oorstekers, en hij had een gouden ketting om zijn hals.

‘Mr. Borelli?’ vroeg ze.

‘Ligt eraan,’ antwoordde hij met gefronste wenkbrauwen. ‘Wie ben jij?’

‘Tara Mackey. Ik wil u iets vragen over Kit Westgate.’

Zijn blik werd nog dreigender. ‘Ik praat niet met smerissen.’

‘Ik ben geen agent. Ik ben verslaggever voor de Boston Globe.’

Aan de minachtende uitdrukking op zijn gezicht te zien, had ze dan toch nog beter een agent kunnen zijn.

‘Met dat tuig praat ik al helemaal niet meer. Jullie zijn een stelletje aasgieren.’ Hij graaide een vuilniszak uit de hal en droeg hem vervolgens over zijn schouder naar de afvalkoker.

Ze moest bijna niezen van de geur van zijn goedkope aftershave. ‘Ik ben een eerlijke journalist.’

Hij snoof minachtend. ‘Natuurlijk.’

Onopvallend gluurde ze naar binnen.

In de kleine kamer stonden alleen een bank, een salontafeltje en een tv. Op het tafeltje stond een kartonnen doos met een half opgegeten pizza. De vloer was bezaaid met lege bierblikjes.

‘Feestje gehad?’

Hij vloekte. ‘Dat gaat je niets aan.’

‘Ik ga het niet lastig voor u maken, hoor. De politie heeft verklaard dat u niets met de verdwijning van Kit te maken hebt. U was in New York op de dag van de bruiloft van de Landovers.’

Hij rukte de klep van de afvalkoker open en smeet vervolgens de vuilniszak erin. Daarna liet hij de klep hard tegen de muur knallen. ‘Dat klopt. Ik was honderden kilometers uit de buurt.’

‘Dan kan het toch geen kwaad om een paar vraagjes te beantwoorden?’

Afwerend vouwde hij zijn armen over zijn borst. Op zijn biceps zat een grote tatoeage van een opgerolde slang om een gebroken hart. ‘Dan ga je natuurlijk mijn woorden weer verdraaien. Dat deden die andere journalisten ook.’

‘Nee, echt niet. Ik wil alleen uw kant van het verhaal horen.’ Voordat hij weer nee kon zeggen, stelde ze snel haar eerste vraag. ‘Klopt het dat u op het landgoed van de Landovers heeft gewoond?’

Hij keek naar zijn nagels. ‘Ja, ik woonde in een gastenverblijf bij de garage.’

‘Dan heeft u van dichtbij kunnen zien hoe de relatie was tussen Landover en Kit. Denkt u dat hij haar had kunnen vermoorden?’

Zijn gezicht verstrakte. ‘Reken maar. Die vent was een driftkikker. Ik heb een keer gezien dat hij Kit in haar gezicht sloeg.’

‘Heeft u dat aan de politie verteld?’

‘Nou en of,’ zei hij, naar haar toe buigend. ‘Kit was bang voor Pierce. Ik denk dat ze het huwelijk liever had afgezegd, maar dat durfde ze niet.’

‘Heeft ze tegen u gezegd dat ze bang was?’

‘Ja, een paar keer,’ antwoordde hij, haar met een ondoorgrondelijke blik aankijkend.

‘Waarom zou Mr. Landover Kit vermoorden op hun huwelijksdag? Hij wist dat zo’n beetje de halve wereld toekeek.’

Borelli haalde zijn schouders op. ‘Weet ik veel… Rijke mensen zijn nu eenmaal anders dan wij. Ik weet alleen dat ze de laatste weken voor hun huwelijk vaak ruzie hadden. Zelfs op hun trouwdag was het weer raak. Je hoort veel, hoor, als je voor in de auto zit.’

‘Waar gingen de ruzies meestal over?’

‘Over van alles en nog wat. Meestal was hij jaloers omdat ze volgens hem met een andere man had geflirt. En zij hield er niet van als iemand haar vertelde wat ze moest doen. Ze hield nu eenmaal van mannen. En ze genoot ervan om ze om haar pink te winden.’ Even vertrok zijn gezicht, alsof hij werd gepijnigd door een onaangename herinnering. ‘Zo, dat was het. Ik wil niet nog meer missen van Wheel of Fortune.’

‘En hoe zit het met de verdwenen sieraden? Ze droeg voor vijftien miljoen aan diamanten toen ze van de aardbodem verdween. Heb je daar nog ideeën over?’

‘Waarom zou ik? Ik denk dat degene die haar heeft omgelegd de stenen heeft meegenomen.’ Hij leunde tegen de deurpost en liet met een ranzig lachje zijn blik over haar lichaam glijden.

Deze vent bezorgde haar echt kippenvel.

Ze maakte zich zo lang mogelijk en keek hem recht aan, om te laten zien dat ze zich niet door hem liet intimideren. ‘Ze kwam toch uit Californië?’

‘Ja, uit het noorden. Het land van de wijngaarden.’

‘Had ze nog wel eens contact met mensen uit haar verleden?’

‘Kit was niet het type dat terugkeek.’

‘Als Pierce haar niet heeft vermoord, wie zou het dan hebben gedaan, volgens jou?’

‘Als ik dat wist, zou ik het wel aan de politie hebben verteld. Maar volgens mij was het Landover.’ Hij liet zijn biceps rollen, waardoor de slang leek te bewegen. ‘Waarom kom je nu eigenlijk nog met al die vragen? Kit is oude koek.’

‘Ze was een mooie vrouw en ze is jong gestorven, net als bijvoorbeeld Marilyn Monroe. Mensen blijven altijd geïnteresseerd in verhalen over dit soort vrouwen, zeker als hun dood is omgeven met raadsels.’

‘Je hebt het mis. Kit is echt niet meer interessant. Wie geeft er nou om de dood van zo’n rijk, verwend nest?’

‘Je zei de dood van een verwend nest,’ zei ze, zo nonchalant mogelijk. ‘Je bent er dus zeker van dat ze dood is?’

Hij dacht even na. ‘Dat kan niet anders. Er was zoveel bloed. Niemand kan dat overleven.’

‘Het lichaam is anders niet gevonden.’

Grinnikend boog hij zich naar haar toe. ‘Het is niet zo moeilijk om een lichaam weg te werken, dame. Daar heb je alleen een paar vuilniszakken en een zaag voor nodig,’ fluisterde hij.

De rillingen liepen haar over de rug. Ze had genoeg beroepscriminelen geïnterviewd om er een te kunnen herkennen. ‘Spreek je uit eigen ervaring?’

Hij knipoogde naar haar. ‘Ik adviseer je om je er niet mee te bemoeien. Anders eindig je misschien net als Kit.’

Ze voelde een knoop in haar maag van de spanning, maar ze liet het niet merken. ‘Is dat een dreigement?’

Hij glimlachte opnieuw. Zijn gouden tand glinsterde. ‘Een vriendelijke waarschuwing. En nu wegwezen. Zoek maar een ander verhaal, en laat mij verder met rust.’ Hij liep naar binnen en smeet de deur achter zich dicht.

Met een bonzend haar keek Tara naar de gesloten deur. ‘We zijn er nog lang niet, maar het begin is er,’ mompelde ze, met haar hand door haar haren strijkend.

Ze wierp een blik op haar horloge en zag dat ze nog even tijd had voordat ze bij de bar moest zijn waar ze ’s avonds werkte. Bij de Boston Globe verdiende ze veel minder dan ze bij de Washington Post had verdiend. Ze had haar tweede baan hard nodig om de berg aan leningen waarmee ze haar studie had betaald, af te lossen.

Ze besloot dat ze nog net genoeg tijd had om naar de Founders’ Yacht Club binnen te gaan. Het zou niet meevallen om zonder lidmaatschap de exclusieve club binnen te komen, maar ze wilde graag met een paar van Kits oude vrienden praten.

Het was jaren geleden dat ze zelf voor het laatst op de club was geweest, en ze zag er als een berg tegen op om zich weer onder die arrogante mensen te begeven.

 

Het grootste deel van de ochtend was Alex bezig om Tara uit zijn hoofd te zetten. Hij liep te ijsberen door zijn kantoor en probeerde de stekende pijn in zijn been te negeren.

Tara had gezegd dat ze met Pierce ging praten. Alex wist echter dat ze nooit langs Mrs. Reston zou komen. Hij had zelfs keiharde agenten voor die vrouw zien terugdeinzen.

En als Tara dacht dat de vrienden van Landover haar iets zouden vertellen, had ze het ook mis.

De mensen die in de hogere kringen van Boston verkeerden, vormden een exclusieve, besloten groep. Ze hielden er niet van om de vuile was buiten te hangen.

In tegenstelling tot Tara, zou Alex geen enkele moeite hebben met de wereld van Landover. Hij was geboren in een van de rijkste families van de staat. Hij had rechten gestudeerd aan Princeton en was afgestudeerd aan Harvard. Daarna was hij er helemaal klaar voor geweest om het Kirkland-imperium over te nemen. Maar toen werd zijn neef vermoord door een straatrover.

Het incident had de familie diep geschokt en het had de loop van zijn leven totaal veranderd.

Hij was uit het familiebedrijf gestapt en had zich aangemeld bij de politie.

Die beslissing was hem duur komen te staan.

Zijn vrouw, Regina, had er geen begrip voor gehad en ze had hem verlaten. Zijn ouders waren razend op hem geweest. De verhouding met zijn familie was nog steeds gespannen.

Toch had hij nooit spijt gehad van zijn besluit. Hij was op zijn plaats bij de politie.

Hij belde rechercheur Brady en vroeg of hij even naar zijn kamer wilde komen.

Even later stak de agent zijn hoofd om de hoek van de deur. ‘Wat kan ik voor u doen?’

Alex kwam overeind en zorgde ervoor dat het grootste gedeelte van zijn gewicht op zijn goede voet kwam te rusten. ‘Ik ga een paar uur op pad. Ik wil een aanwijzing onderzoeken die met de Westgate-zaak te maken heeft.’

‘Heeft u na een jaar een nieuwe aanwijzing?’ vroeg Brady verbaasd. ‘Waar gaat het om?’

‘Laat me er eerst even achteraan gaan. Het levert waarschijnlijk niets op, maar ik wil het proberen.’

‘Geen probleem,’ zei Brady met een scheve grijns. ‘Heeft het soms iets te maken met het bezoekje van Tara Mackey van vanmorgen?’

Sinds wanneer was hij zo gemakkelijk te doorzien, vroeg Alex zich af. ‘Helaas wel, ja. Ze gaat een stuk schrijven om onder de aandacht te brengen dat het een jaar geleden is dat Kit is verdwenen.’

‘Verdorie, daar zaten we echt op te wachten.’

‘Om eerlijk te zijn had ze wel een paar goede vragen.’

Brady schudde zijn hoofd alsof hij met een van zijn vijf zoons stond te praten. ‘Een lastig mens.’

Alex haalde zijn revolver uit zijn bureaula en stak hem in de wapenholster aan zijn riem. ‘Vertel mij wat! Maar goed, voor mijn gemoedsrust wil ik toch even een paar dingen uitzoeken.’

‘Zal ik anders met u meegaan?’ vroeg Brady. ‘Dan kan ik rijden.’

De mannen hadden maar een keer over het schietincident gepraat. Brady had geprobeerd om Kirkland te bedanken dat hij zijn leven had gered.

Het was voor Alex echter onmogelijk geweest om erover te praten omdat hij zich zo schuldig voelde. Hij had zijn wapen sneller moeten trekken. Als hij nog een seconde langzamer was geweest, hadden de vijf zonen van Brady geen vader meer gehad. ‘Bedankt, maar ik heb het al geregeld. Ik ben tegen lunchtijd terug.’

‘Prima, baas.’

Het kostte Alex een halfuur om door het drukke stadsverkeer bij de Founders’ Yacht Club aan de Dorchester Bay te komen.

De exclusieve club was een van de oudste zeilverenigingen van de staat Massachusetts, en Kit en Pierce hadden er veel tijd doorgebracht tijdens hun verlovingstijd.

Alex had altijd het gevoel dat hij een stap terugdeed in de tijd als hij door het hek van de club reed.

Het wit marmeren clubgebouw was twee verdiepingen hoog en had grote witte zuilen. De gevel was gedeeltelijk bedekt met keurig bijgehouden klimop.

De parkeerwacht keek enigszins verstoord naar de politiewagen die aan kwam rijden. Zodra hij zag dat Alex achter het stuur zat, verscheen er een vriendelijke glimlach op zijn gezicht. ‘Hallo, Mr. Kirkland. Gaat u vanmiddag zeilen?’

‘Nee, ik kom alleen maar even kort langs,’ antwoordde Alex. Hij stapte uit, maar liet de motor draaien. ‘Ik ben over een minuut of twintig alweer terug, dus zet de auto maar niet op de parkeerplaats achter.

‘Zoals u wilt, Mr. Kirkland.’

Snel liep Alex naar de ingang van de club, waar hij oog in oog kwam te staan een beer van een vent.

De man was gekleed in een donker pak en een wit overhemd met een rode das. Vanachter de balie hield hij de ingang nauwlettend in de gaten. Toen hij Alex aankeek, werd de strenge uitdrukking op zijn gezicht onmiddellijk zachter. ‘Mr. K. Hoe gaat het met u?’

Alex mocht Danny graag. ‘Heel goed, Danny. En hoe gaat het met die broer van je?’

‘Het lukt hem nog steeds om uit de problemen te blijven,’ antwoordde Danny. ‘Bedankt dat u hem die uitbrander heeft gegeven. Ik weet zeker dat hij geen last meer zal veroorzaken,’ voegde hij er op gedempte toon aan toe.

Een tijdje geleden had Danny in paniek Alex gebeld omdat zijn broertje Frankie was gearresteerd.

Alex had het joch uit de politiecel gehaald en hem daarna hoogstpersoonlijk een rondleiding door de gevangenis gegeven.

Tegen het einde van bezichtiging was de veertienjarige jongen bleek van ontzetting. Hij had plechtig gezworen dat hij nooit meer iets zou stelen uit de supermarkt.

‘Dat is goed om te horen,’ merkte Alex op. ‘Is mijn grootmoeder er vandaag?’

Gertude Elizabeth Kirkland kwam iedere maandag naar de club om daar met haar vier oudste vriendinnen een stevig potje gin rummy te spelen. De dames konden het zich veroorloven om grof geld in te zetten, en dat deden ze dan ook. Maar wie er ook won of verloor, de pot ging altijd naar St. Michael’s Children Charities.

Danny knikte. ‘Ze zit met de dames aan hun vaste tafeltje.’

‘Bedankt,’ zei Alex.

‘Een ogenblikje, Mr. K.,’ zei Danny. ‘Het spijt me, maar u heeft geen das om.’

Alex tastte naar zijn hals. Pas nu herinnerde hij zich dat hij vanochtend, nadat Tara was vertrokken, zijn das had afgedaan, omdat het ding plotseling knelde. ‘Ik heb hem op het werk laten liggen.’

‘Als u naar binnen wilt, heeft u een das nodig,’ zei Danny beleefd.

‘Dat weet ik.’ Als tiener had hij enorm de pest gehad aan de verplichte das op de club. Tegenwoordig kon hij alleen maar glimlachen om die puberale opstandigheid. ‘Heb je misschien een das voor me te leen?’ vroeg hij.

Met een glimlach toverde Danny een rode das onder de balie vandaan. ‘Wat vindt u van deze?’

‘Perfect,’ zei Alex, de das om zijn hals leggend. Snel strikte hij hem in een keurige dubbele windsor.

In de grote eetzaal zaten groepjes goedgeklede mensen aan ronde tafeltjes die met onberispelijk wit linnen waren gedekt.

Op de houten vloer lag een wijnrood tapijt, en in het midden van de zaal hing een reusachtige kroonluchter. Op de achtergrond klonk zachte pianomuziek die zich vermengde met de beschaafde conversatie, het klinken van glazen en de onopvallende bediening van de obers.

De oostelijke muur van de ruimte was helemaal van glas en bood een schitterend uitzicht over de baai. Tegen de blauwe lucht en het heldere water staken de witte zeilen van de zeilboten prachtig af.

Tijdens zijn verblijf op de intensive care had hij zich voorgenomen om meer te gaan zeilen als hij weer beter was. En dat had hij ook gedaan. De afgelopen twee weken was hij iedere dag op het water te vinden geweest. Hoewel hij eerst had genoten van het mooie weer en zijn snelle boot, was hij het op een gegeven moment toch vervelend gaan vinden om alleen te varen.

Meteen toen hij de zaal in liep, zag hij zijn grootmoeder al zitten, aan haar lievelingstafel achterin.

Zijn grootmoeder, Gertie, had een heel eigen stijl, die een beetje aan Katharine Hepburn deed denken. Ondanks haar leeftijd – ze was al zesenzeventig – was ze nog zo helder, dat niets haar ontging. Ze was op de hoogte van alles wat er in de Founders’ Yacht Club omging.

Na de verdwijning van Kit had Alex met alle conventionele onderzoeksmethoden die er waren geprobeerd om de zaak op te lossen, maar dat had niets opgeleverd. Vandaag ging hij het eens op een andere manier proberen.

Omdat zijn grootmoeder na de verdwijning van Kit in Frankrijk was geweest, had hij haar destijds niet geïnterviewd. Hij realiseerde zich nu dat zij hem misschien een andere kijk op de zaak kon geven.

Gertie zat te midden van haar vriendinnen die allemaal waren gekleed in mantelpakjes in verschillende tinten rood of blauw. Fronsend tuurde ze over de rand van haar felblauwe leesbril naar de kaarten in haar hand. ‘Volgens mij is het jouw beurt om te delen, Evelyn.’

De vrouw aan Gerties rechterkant pakte de kaarten aan. ‘Als je maar niet denkt dat je deze keer weer gaat winnen,’ zei ze hoofdschuddend.

‘Dat zullen we nog wel eens zien,’ zei Gertie lachend.

Alex schraapte zijn keel. ‘Hallo, Gertie.’

Er verscheen een glimlach op het gezicht van zijn grootmoeder toen ze hem zag staan. ‘Alex, wat een leuke verrassing! Dames, jullie kennen vast mijn kleinzoon nog wel, rechercheur Alex Kirkland,’ zei ze, met de nadruk op het woord rechercheur. Hiermee onderstreepte ze weer eens dat ze vierkant achter zijn beroepskeuze stond. Ze was de enige van de familie die het met zijn beslissing eens was geweest.

Hij boog zich voorover en kuste haar op haar wang. ‘Hoe gaat het met je, Gertie?’

‘Uitstekend, mag ik wel zeggen. Ik win alles, vandaag.’

Hij glimlachte naar de andere dames. ‘Pas maar op dames, ze speelt vals, hoor.’

Iedereen lachte, behalve Gertie. ‘Ik weet zeker dat je niet speciaal hiernaartoe bent gekomen om over mijn manier van spelen te praten, Alex,’ zei ze op afgemeten toon.

‘Kan ik niet gewoon een bezoekje brengen aan mijn grootmoeder?’ vroeg hij onschuldig.

Ze begon te grinniken. ‘Lieverd, ik weet toch dat je de kriebels krijgt van de club. Je komt hier altijd alleen om te zeilen. Ik zie je nooit eens iets drinken of een praatje maken met iemand.’

Het was waar dat hij zich al heel lang niet meer thuis voelde op de club. Hij trok een stoel bij en ging naast Gertie zitten. Het was een opluchting om zijn been even rust te geven. Zodra hij zat, kwam er een ober aan die hem koffie aanbood. Met een knikje nam hij de koffie aan. ‘Ik ben opnieuw aan het kijken naar een zaak van vorig jaar en ik hoopte dat jij en je vriendinnen me er misschien mee konden helpen.’

‘Dat klinkt spannend,’ zei Evelyn terwijl ze de kaarten uitdeelde. ‘We zullen je zo goed mogelijk helpen.’

De andere dames knikten ijverig.

Met een plechtig gebaar zette Gertie haar bril af. ‘We staan helemaal tot je beschikking, mijn jongen.’

Alex knoopte zijn das iets losser. ‘Herinneren jullie je Kit Westgate nog?’

Alle gezichten om de tafel verstrakten.

‘Natuurlijk, die vrouw vergeet je nooit,’ zei Gertie ernstig.

‘Wat kun je me over haar vertellen?’

Met haar vingertop wreef ze over de rand van haar halflege sherryglas. ‘Een rijk meisje van de West Coast. Beeldschoon. Mannen konden niet meer helder denken als zij in dezelfde ruimte was. Ze kon ze betoveren door alleen maar met haar haren te schudden of te glimlachen.’

Alex ging verzitten. Hij wist nog goed hoe hij zelf op Kit had gereageerd.

‘Ik mocht haar niet,’ vervolgde Gertie. ‘Ik vind het naar om kwaad te spreken over de doden, maar ze was een ijskoude intrigante die speelde met de gevoelens van anderen. Ze was vaak erg onaardig tegen Pierce. Natuurlijk, hij was een grote jongen die best voor zichzelf kon opkomen, maar ze had hem zo in haar macht dat ze hem alles kon laten doen. Het was eigenlijk een zielige vertoning.’

Haar verklaring stond lijnrecht tegenover wat Kits chauffeur hem vorig jaar had verteld. Borelli had gezegd dat Pierce grof en ruw met Kit omging.

‘Weten jullie nog wat er gebeurde na het grote bal op Founders’ vorig jaar?’ vroeg Evelyn, haar kaarten oppakkend.

‘Kit kreeg ruzie met de toiletjuffrouw. Ze wist niet dat ik in de achterste wc zat. Ze ging vreselijk tekeer tegen die arme vrouw. Haar stem klonk plotseling helemaal niet meer beschaafd, maar ordinair. Na dat incident heb ik nooit meer geloofd dat ze echt was wie ze zei dat ze was.’

‘Waar ging die ruzie over?’ wilde Alex weten.

‘Over ene Brenda, geloof ik. Eerlijk gezegd probeerde ik zo min mogelijk te luisteren.’

‘Pierce zei dat hij haar achtergrond had laten natrekken,’ zei Alex. ‘Hij was trouwens heel behulpzaam bij het onderzoek. Dankzij hem kregen we ook toegang tot contacten aan de West Coast.’

‘Hij heeft haar inderdaad laten natrekken,’ beaamde Gertie. ‘En ze heeft ook een verklaring voor het huwelijk ondertekend. Daarin stond dat ze geen cent zou krijgen als ze hem zou verlaten.’

Aan de overkant van de tafel liet Roddie Talbot haar vinger over haar parelsnoer glijden. ‘Ze was wel heel goede maatjes met haar chauffeur,’ zei ze bedachtzaam.

‘Denkt u dat ze iets met elkaar hadden?’ vroeg Alex.

De chauffeur had een fiks strafblad. Hij was de hoofdverdachte geweest totdat hij met tien getuigen op de proppen was gekomen die hadden gezworen dat hij in New York City was ten tijde van de verdwijning.

‘Ik weet niet of ze een verhouding hadden,’ zei Gertie. ‘Maar ik vond altijd wel dat hij heel beschermend was ten opzichte van Kit.’

Luide stemmen bij de ingang trokken de aandacht van Alex. Hij keek om en zag een lange blonde vrouw binnenkomen.

Ze droeg een mantelpakje van Chanel in de kleur van haar ijsblauwe ogen.

Het was Regina, zijn ex-vrouw.

Verdomme.

Het leek wel of ze zijn aanwezigheid voelde, want ze keek meteen zijn kant op. Onmiddellijk verscheen er een brede glimlach op haar magere gezicht. Ze duwde de man met wie ze was opzij en liep met uitgestrekte armen op Alex af. ‘Alex!’

Hij had iets met haar gekregen toen ze op Princeton zaten, maar ze hadden elkaar al vanaf de basisschool gekend. Zijn ouders waren verrukt geweest over hun verloving.

Nadat ze waren getrouwd, had hij zijn rechtenstudie voltooid en had zij haar door haar afkomst voorbestemde plaats in de maatschappij ingenomen.

Ze had haar dagen gevuld met lunchen, winkelen en bijeenkomsten van allerlei comités.

Ze hadden een redelijk gelukkig huwelijk gehad, totdat de neef van Alex was vermoord.

Regina was razend geweest over de beslissing van Alex om bij de politie te gaan. Na een bittere strijd had ze hem ten slotte gevraagd om te kiezen tussen haar en zijn carrière.

Hij had gekozen voor de politie.

Met kramp in zijn buik kwam hij overeind. Onwillekeurig dacht hij terug aan de pijnlijke toestand die hij met haar had beleefd vlak voor het schietincident, toen ze hem zomaar uit het niets had gebeld.

Zij had het net uitgemaakt met haar nieuwste vriendje, en hij had net de moord op een jong jochie opgelost. Hij had zich door haar laten inpakken en uiteindelijk waren ze in haar bed beland.

De volgende morgen wist hij meteen dat hij een vreselijke fout had begaan.

Ze was begonnen over een verzoening. Misschien konden ze het weer samen gaan proberen? Na zijn weigering was ze naar Europa vertrokken.

Twee dagen daarna was hij neergeschoten.

Twee weken geleden had ze plotseling bij zijn voordeur gestaan met een fles champagne en een diner voor twee dat haar kok had bereid. Opnieuw had ze geprobeerd om hun relatie nieuw leven in te blazen.

Deze keer was hij echter zo verstandig geweest om nee te zeggen voordat ze weer in bed waren terechtgekomen.

‘Alex, hoe gaat het met je?’ vroeg ze, hem op de wang kussend.

‘Prima.’

‘Je ziet er fantastisch uit,’ zei ze, hem op een armlengte afstand houdend om hem te bekijken. ‘Vertel me alsjeblieft dat je niet van plan bent om het werk bij de politie weer op te pakken.’

Er was niets tussen hen veranderd, besefte hij. ‘Ik ben vandaag weer begonnen.’

Ze trok een pruilmondje. ‘Wat een verspilling van talent. Ik sprak gisteren nog met je broer Brandon. Hij zou het fantastisch vinden als je bij hem in de zaak kwam.’

Ongeduldig trommelde Gertie met haar gemanicuurde nagels op het witte tafellinnen. ‘Hoe staat het met de plannen voor het bal? Het is al over minder dan een week.’

Regina’s gezicht klaarde helemaal op. ‘Uitstekend,’ zei ze, een denkbeeldig stofje van Alex zijn schouder vegend. Dat had ze tijdens hun huwelijk ook vaak gedaan. ‘Morgen gaan we de hele club ombouwen! Het thema van dit jaar is Monte Carlo.’

‘Enig,’ zei Gertie.

Het sarcasme in haar stem ontging Regina geheel. Ze had nooit goed met Gertie kunnen opschieten.

‘Regina, wat herinner jij je over Kit Westgate?’ vroeg Alex snel. Misschien dat deze ontmoeting toch nog iets positiefs kon opleveren.

De blondine glimlachte. ‘Ze was een mooie vrouw. En ze had zo’n geweldig gevoel voor stijl. Ik zou mijn rechterarm hebben gegeven voor een huid als die van haar.’

‘Herinner je je misschien nog iets ongewoons, iets opmerkelijks in verband met haar?’

‘Ja, er was wel een vreemd voorvalletje, ongeveer anderhalf jaar geleden,’ zei Regina. ‘We waren aan het winkelen in Saks, op Fifth Avenue. Opeens kwam er een winkelmeisje naar Kit toe. Het was echt heel gek, hoor, want dat kind omhelsde haar en ze noemde Kit Brenda.’ Regina huiverde. ‘We waren allemaal geschokt, en Kit was razend. Ze vertelde het meisje dat ze zich vergiste en daarna zijn we meteen vertrokken.’

Brenda.

Hij herinnerde zich dat Gertie net had verteld dat ze Kit ruzie had horen maken over een vrouw die Brenda heette. Dat was wel heel toevallig… ‘Denk je dat het meisje Kit voor iemand anders aanzag?’

Gertie knikte. ‘Ja, maar ze was er wel heel erg van overtuigd dat Kit die Brenda was.’

‘Verder nog iets?’ vroeg hij aan Regina.

‘Nee. Waarom vraag je het eigenlijk? Ze is toch al een jaar dood?’

‘Ik ben me toch weer in de zaak aan het verdiepen. Het zit me nog steeds dwars dat er zoveel losse eindjes zijn.’

Regina wierp een blik op haar horloge en zwaaide vervolgens naar een man aan de andere kant van de zaal. ‘Ik snap echt niet waarom je je nog druk maakt om die oude zaak, Alex. Kit is oud nieuws.’

Begrip voor elkaar was nooit de sterkste kant van hun huwelijk geweest, dacht hij met een wrang glimlachje. ‘Bedankt, Regina.’

Ze stak haar arm door de zijne. ‘Breng je me even naar mijn auto?’

‘Natuurlijk,’ antwoordde hij, met een blik op Gertie en haar vriendinnen.

Ze zaten onbeschaamd naar hen te staren. Geen van allen keken ze erg blij met wat ze zagen.

‘Hartelijk bedankt voor uw hulp, dames,’ zei hij. Vervolgens kuste hij Gertie op haar wang. ‘Wil je me bellen als je nog iets te binnen schiet?’

‘Natuurlijk, mijn jongen,’ antwoordde Gertie.

Zich maar al te zeer bewust van de priemende ogen in zijn rug, liep hij met Regina naar buiten. Zij was de lieveling van de Founders’ Yacht Club, en hij was het zwarte schaap. Hij twijfelde er niet aan dat Regina en hij de komende tijd het gesprek van de dag zouden zijn. Er zou vast wild worden gespeculeerd over een mogelijke verzoening.

Buiten stond de auto van Tara Mackey. Hij keek rond of hij haar ergens zag, maar voordat hij haar in het vizier had gekregen, eiste Regina zijn aandacht alweer op.

‘Alex, lieveling, we moeten echt snel weer bij elkaar komen,’ zei ze met een kirrend lachje. ‘Het is alweer veel te lang geleden.’

Regina was erg mooi, en hun seksleven was altijd spannend geweest.

Het zou heel gemakkelijk zijn om zich weer haar bed in te laten lokken, maar hij wist dat hij zichzelf en haar voor de gek zou houden als hij aan haar toegaf.

‘Hé, maat!’

Bij het horen van Tara’s stem draaide hij zich met een ruk om.

Een beveiligingsman van de club, een bijklussende agent genaamd Jimmy Rogers, was bezig Tara bij de ingang van de club vandaan te trekken.

Ze probeerde zich te verzetten door met haar handen tegen zijn borst te duwen, maar dat had geen enkele zin. Ze kon net zo goed proberen een lawine tegen te houden. Jimmy Rogers was bijna twee meter lang en hij woog ruim honderdvijfentwintig kilo. ‘U moet vertrekken, ma’am,’ zei hij op kalme toon. ‘De club is alleen toegankelijk voor leden.’

‘Laat me los, vriend!’ schreeuwde Tara.

‘Niks ervan,’ zei Jimmy stoïcijns terwijl hij haar in de richting van de oprijlaan bleef trekken.

Alex glimlachte. Regina was een mooie vrouw, maar in zijn ogen was ze saai en gewoontjes vergeleken bij Tara. ‘Regina, wil je me excuseren? Ik zie daar een vriendin die ik even wil spreken.’ Haar pruillip negerend, liep hij naar Tara en de beveiligingsman.

‘Ma’am, u mag echt niet naar binnen,’ zei Jimmy.

‘Dit is een vrij land,’ protesteerde Tara. ‘Ik wil alleen maar met een paar mensen praten.’

Jimmy liet haar abrupt los, waardoor ze bijna achterover viel. ‘Ga weg, of ik bel de politie.’

‘Luister nou, man, ik wil alleen maar Mrs. Talbot even spreken. Ik beloof je dat ik binnen vijf minuten weer buiten sta.’

De beveiligingsman haalde zijn mobiele telefoon uit zijn binnenzak. ‘Ik bel nú de politie.’

Voor het eerst keek Tara een beetje onzeker.

‘Hallo, Jimmy,’ zei Alex. ‘Wat is het probleem?’

‘Hallo, rechercheur Kirkland,’ zei Jimmy op aanmerkelijk vriendelijkere toon. ‘Hoe gaat het met u? Ik wilde net deze journalist laten arresteren wegens huisvredebreuk.’

Tara keek naar Alex. Heel even verscheen er een vurige blos op haar wangen, alsof ze was betrapt met haar hand in de koekjestrommel.

Resoluut nam hij haar bij de arm. ‘Maak je maar geen zorgen over Ms. Mackey. Ik heb de zaak onder controle.’

Jimmy leek dankbaar dat hij van haar was verlost. ‘Bedankt, rechercheur Kirkland.’

Onmiddellijk had Tara weer praatjes. ‘Tja, ik heb nu eenmaal vrienden in deze kringen, maat,’ zei ze tegen Jimmy.

Alex trok Tara mee naar de parkeerplaats.

Ze liet zich meetrekken totdat ze buiten gehoorsafstand waren en rukte toen haar arm los. ‘Bedankt, Kirkland. Ik weet niet waar je ineens vandaan kwam, maar ik was blij met je hulp. Zo, en nu moet ik gaan bedenken hoe ik die club binnen kom.’ Met rode wangen en haar groene ogen vol vuur keek ze hem aan. Ze was klaar voor de uitdaging.

Zijn blik gleed naar haar volle borsten die meedeinden op het snelle ritme van haar ademhaling. Hij besefte dat hij haar wilde kussen. Verdomme, waar kwam dat gevoel opeens vandaan? ‘Waarom wil je zo graag naar binnen?’ vroeg hij kortaf.

‘Ik heb Kits oude chauffeur opgezocht, maar die had niet veel nieuws te melden. Daarom leek het me wel een goed idee om een bezoekje te brengen aan de club. Kit bracht hier veel tijd door, en ik hoopte dat haar oude vrienden misschien nog iets over haar wisten wat nog niet bekend is.’

‘Niemand mag de club in zonder lidmaatschap, tenzij ze de gast zijn van iemand die wél lid is.’

‘Dat weet ik ook wel, maar ik wilde proberen door de zij-ingang naar binnen te glippen. Ik was nog geen twee meter ver, of die baviaan hield me tegen. Hij zei dat hij me er meteen had uitgepikt omdat ik zo uit de toon viel.’

Alex keek eens goed naar haar kleding. Hij moest toegeven dat haar strakke shirtje en broek inderdaad nogal afweken van de gemiddelde outfit op de club. ‘Je bent net een beetje te –’

‘Goedkoop, niet intellectueel, ordinair?’

Het verbaasde hem dat ze zo in de verdediging schoot. ‘Sexy,’ zei hij beslist.

Ze bloosde. ‘Dít is echt niet sexy,’ protesteerde ze.

Grinnikend keek hij haar aan. ‘Kom op, Mackey, je weet precies wat je moet aantrekken om ervoor te zorgen dat een agent niet al te helder meer kan nadenken als je hem interviewt.’

‘Ik zet alles in om interessante informatie te krijgen,’ zei ze schouderophalend. Met een boze blik keek ze achterom naar het clubgebouw.

‘Leg je er nou maar bij neer dat je eruit bent gegooid, Mackey,’ zei hij geamuseerd.

Ze haalde diep adem om rustig te worden. ‘Het kan me niet schelen dat ik ben betrapt. Dat is me al zo vaak gebeurd. Ik kan alleen zo slecht tegen die snobs die denken dat ze beter zijn dan ik omdat ze een vette bankrekening hebben en van goede komaf zijn.’

‘Het klinkt een beetje alsof je een complex hebt.’ Hij vond haar verbitterde reactie vreemd omdat ze juist een van de meest onbevooroordeelde mensen was die hij kende. ‘Ik ben verbaasd dat je zo’n bekrompen kijk hebt op vermogende mensen.’

‘Je klinkt als Roxie.’

‘Wie is dat?’

‘Mijn tante. Ze heeft me grootgebracht.’

Door dit interessante snippertje informatie besefte hij plotseling dat hij weinig wist over Mackey als persoon. Het maakte hem nieuwsgierig naar alle andere zaken die hij niet van haar wist.

Helaas koos Regina dit moment om naar hen toe te komen. Bezitterig stak ze haar arm door de zijne. ‘Wie is je kleine vriendinnetje, Alex?’

Tara’s stekels gingen direct overeind staan bij de nadruk die Regina legde op het woordje klein. Ze strekte zich uit tot haar volle lengte en opende haar mond om een venijnig antwoord te geven.

Haastig greep Alex in. ‘Regina, ik wil je graag voorstellen aan Tara Mackey. Tara is misdaadverslaggever voor de Boston Globe. Tara, dit is Regina Albright.’

Met opgetrokken wenkbrauwen keek Regina naar Tara. ‘Een misdaadverslaggever? Dan heb je Alex zeker leren kennen op het politiebureau?’

‘Dat klopt,’ antwoordde Tara met een gespannen glimlachje.

Regina trok haar kleine neusje op. ‘Toevallig had Alex het een paar maanden geleden nog over een artikel in de krant. Hij was niet blij met de kop.’ Nadenkend legde ze haar perfect gemanicuurde vinger tegen haar kin. ‘Brandstichter Maakt Brandhout van Onderzoek. Je was behoorlijk kwaad, hè, Alex?’

‘Dat artikel had ik geschreven,’ zei Mackey zonder een spier te vertrekken. ‘Het ging over die pyromaan die zichzelf Nero noemde.’

Alex had Mackey gebeld op de dag dat het artikel was verschenen. Hij had haar voicemail gekregen. De boodschap die hij daarop had ingesproken had heel duidelijk gemaakt hoe ontstemd hij was.

Later op de dag had ze hem een sms’je gestuurd met de tekst: ‘blij dat je me leest’.

‘We hebben die vent vorige week te pakken gekregen,’ zei Alex.

‘En daar heb ik ook een stuk over geschreven,’ voegde Tara eraan toe. ‘Brady had trouwens ook nog een paar interessante feitjes voor me.’ Haar blik gleed naar Regina’s arm, die nog steeds door die van Alex was gestoken.

Er waren een paar mensen die wisten dat hij uit een bevoorrecht milieu kwam, maar meestal ontweek hij vragen over zijn achtergrond. Hij betwijfelde of Mackey ervan wist. Hij kon haar hersens bijna horen kraken.

‘Zeg, Regina,’ zei ze langzaam. ‘Waar ken jij rechercheur Kirkland eigenlijk van?’

Regina keek als de kat die net een vogeltje heeft verschalkt. ‘Heeft Alex nooit iets over me verteld?’

‘Nee.’

Met een ruk trok Alex zijn arm los uit Regina’s greep. ‘Heel, héél lang geleden zijn Regina en ik getrouwd geweest.’