7

Het aantrekkelijke jonge stel aan het belendende tafeltje in de sobere maar desalniettemin smaakvol ingerichte eetzaal van het hotel was al vanaf het moment dat ze hadden plaatsgenomen begonnen met kibbelen. ‘Je bent gewoon dwars,’ zei hij terwijl hij zichtbaar zijn kaken opeenklemde.

‘En jij bent belachelijk,’ kaatste de vrouw meteen terug terwijl ze aan haar met diamanten bezette trouwring frunnikte en haar kastanjekleurige lokken uit haar hoogrode gezicht streek.

‘Waag het niet me belachelijk te noemen.’

‘Ga mij dan niet vertellen dat ik dwars ben.’

‘Pas getrouwd,’ fluisterde de ober tegen Val terwijl hij voor de derde maal haar glas volschonk.

Ze zag de dieprode vloeistof het glas vullen. Waar ben ik mee bezig, vroeg ze zich af. Vanwege haar moeders onfortuinlijke beheptheid had ze zichzelf nooit meer dan één glas wijn veroorloofd, zich nooit de luxe gegund zelfs maar een beetje tipsy te kunnen zijn. Maar kom zeg, dit was een speciale gelegenheid, bedacht ze terwijl ze de ober gebaarde om vooral door te schenken. Over een paar dagen werd ze veertig, en niemand in haar familie die het ook maar een bal leek te kunnen schelen. Haar moeder was te dronken, haar vader werd te veel opgeslokt door zijn andere gezin, haar zus was te zeer van haar vervreemd, haar dochter was te veel met zichzelf bezig. Alleen haar aanstaande ex, de liefde van haar leven, die daar al over enkele weken niet langer deel van zou uitmaken, was het niet vergeten.

Zie het maar als deel van je verjaardagscadeau, had hij gezegd.

Wat bedoelde hij daarmee?

God zegene James en Melissa, dacht ze terwijl ze de gedachten aan Evan uit haar hoofd bande en ze naar haar twee vrienden glimlachte. Niet alleen waren ze haar verjaardag niet vergeten, ze hadden hun eigen feestplannen zelfs uitgesteld om haar tegemoet te komen. En waarvoor? Hiervoor?

Het bedrukte gezelschap had inmiddels plaatsgenomen aan een ronde tafel bij het raam dat uitzicht bood op Shadow Creek, met Lake George in de verte. De spanning hing als een grauwsluier om alle hoofden. Buiten was het nog licht, maar over een klein uurtje zou het al donker zijn. In de bergen viel de avond abrupter dan in de stad, wist Val, die nu wenste dat ze Jennifers voorbeeld had gevolgd en eerst even had gedoucht. Ze had op z’n minst wat anders kunnen aantrekken voor het avondeten. Niet dat ze had kunnen wedijveren met de immer zo lieftallige Jennifer in haar modieuze kreukellinnen broek en haar frisse shirtje met rood-witte zuurstokstreepjes.

Wat nou wedijveren, vroeg ze zich af terwijl ze haar wijn naar binnen klokte. De strijd was gestreden. Jennifer had al gewonnen.

Behalve dan dat…

Het is belangrijk, Val, had Evan gezegd toen hij haar op het hart drukte om te blijven. Ik hou van je, had ze gefantaseerd dat hij vervolgens zou zeggen. Jij bent de enige vrouw van wie ik echt heb gehouden. Ik wil je niet verliezen. Ik zál je niet verliezen.

‘Hé mam, het is geen limonade, hoor.’

‘Mankeert er iets aan je zalm?’ vroeg Val op haar beurt. Brianne had de hele tijd met haar eten over haar bord geschoven en slechts zo nu en dan een hapje genomen.

‘Ik zei je toch dat ik geen honger had.’

‘Wil je een stukje van mijn kalfsvlees proeven? Echt heerlijk.’

‘Een babykalfje. Echt walgelijk, vind ik.’

‘Nee, eerlijk waar, het is verrukkelijk.’ Met overdreven genot kauwde Val verder terwijl ze stiekem een blik op de andere borden wierp. James en Jennifer hadden de tonijn van sushikwaliteit besteld en Melissa had haar kom met pasta primavera bijna leeg. Zelfs het pasgetrouwde kibbelende stel aan het belendende tafeltje was het eens geworden over vis. Ben ik dan de enige vleeseter op deze planeet, vroeg ze zich af terwijl ze nog een hap kalfsvlees in haar mond liet verdwijnen en wegspoelde met weer een flinke slok wijn.

‘Op mijn elfde ben ik zo’n beetje gestopt met vlees eten,’ vertelde Jennifer. ‘Mijn moeder moest daarna elke avond twee verschillende maaltijden koken.’

‘Zie je nou wel,’ sprak Brianne tegen haar moeder, waarmee ze deze eenvoudige woorden tot een beschuldiging wist om te vormen. ‘Zo moeilijk is dat niet.’

Zet het maar op mijn groeiende lijst van tekortkomingen, dacht Val terwijl ze haar blik door het restaurant liet dwalen. Ze voelde zich draaierig. Een paar tafeltjes verderop meende ze de jonge vrouw te herkennen die haar zo-even nog bijna omver had gelopen. Ze was in een ernstig gesprek verwikkeld met een jongeman, tegenover haar. Maar Val wist niet zeker of ze het inderdaad was. Jezus, ze was bijna nergens meer zeker van.

‘Voor mijn moeder was alles, en dan bedoel ik ook álles, een probleem,’ vertelde James. ‘Ze had een bloedhekel aan koken. Maar gek genoeg vond ze het heerlijk om chocoladetaart te bakken. En ik moet zeggen, dat is nog steeds de beste chocoladetaart die ik ooit heb geproefd.’

‘Voor mijn moeder was koken gewoon een kwestie van een blik opentrekken,’ nam Melissa het over. ‘Ik was al eenentwintig toen het tot me doordrong dat er ook zoiets bestond als verse groenten.’

‘Ik denk erover om vegetariër te worden,’ deelde Brianne mee.

Wie ís dit meisje, vroeg Val zich af terwijl ze haar dochter doordringend aanstaarde en haar gezicht in twee vage helften zag splijten. Wat heb ik met Brianne gedaan?

Briannes BlackBerry gaf aan dat er wederom een sms-bericht doorkwam.

‘Niet reageren,’ waarschuwde Val.

‘Wat?’

‘Niet reageren of dat kreng belandt in de vuilnisbak.’

‘Wat is in hemelsnaam jouw probleem?!’

Jíj bent mijn probleem! wilde Val het uitschreeuwen. Jij en dat oogstrelende geval naast je! Op wie jij al de hele middag en de hele avond zo graag indruk wilt maken. Ten koste van mij. En dan heb ik het nog niet eens over het feit dat mijn moeder de alcoholist mijn verjaardag is vergeten, je vader mij bombardeert met verwarrende telefoontjes, de hele eetzaal voor mijn ogen een radslag doet en mijns inziens de kans groot is dat ik ga overgeven. Maar ze reageerde met: ‘Gewoon omdat ik het onbeleefd vind om aan tafel te sms’en.’

‘Nou, dan verdwijn ik wel naar de lobby,’ reageerde Brianne, inmiddels al half uit haar stoel.

‘Komt niets van in. Zitten jij. Nu!’

‘O, in godsnaam, zeg…’ Brianne liet zich weer in haar stoel ploffen en tuitte haar lippen tot een onaantrekkelijke pruilmond. ‘Wanneer stappen jullie eens op?’

‘Iets zegt mij dat je moeder niet in staat is om te rijden,’ sprak Melissa zacht.

‘Nou, dan rij jij of James toch?’ opperde Brianne.

‘Sorry, meisje, maar ik ben veel te moe om vanavond nog terug te rijden naar New York.’

James knikte instemmend. ‘Ziet ernaar uit dat we hier vannacht blijven slapen, schat.’

‘Wat? Welnee. Over een uurtje ben ik weer helemaal fris, hoor,’ protesteerde Val.

‘Nee hoor,’ zei James.

‘Jij gaat niet rijden,’ liet Melissa haar weten.

‘Shit,’ vloekte Brianne met een woeste blik op haar moeder. ‘Je hebt dit gewoon expres gedaan.’

Val vroeg zich af of haar dochter daarin gelijk had. Had ze opzettelijk te veel gedronken zodat ze wel op Evans aanbod moesten ingaan en hier overnachten? Of was ze verontwaardigder over het feit dat haar moeder haar verjaardag was vergeten dan ze wilde toegeven? Ze leunde achterover in haar stoel en vocht tegen het alsmaar sterker wordende draaierige gevoel.

‘Ik heb je al maanden geleden over deze trip verteld,’ hoorde ze de man aan het belendende tafeltje zeggen, en even meende ze dat hij het misschien wel eens tegen haar kon hebben.

‘Nee, David, dat is niet zo,’ hield zijn kersverse vrouw hem voor. ‘Dit is voor het eerst dat ik over een trip hoor.’

‘Omdat je niet luistert.’

‘Ga mij niet vertellen dat ik niet luister.’

‘Als jij wel luisterde, zou je mij hebben horen zeggen dat ik op Labor Day met Scott en Peter ging vissen.’

‘Maar ik heb mijn ouders al laten weten dat we ze die dag in hun buitenhuisje komen opzoeken.’

‘Ik hou je niet tegen.’

‘In mijn eentje?’

‘Je zussen komen ook.’

‘Ja, met hun mannen. En hun kinderen.’

‘Dan zal het vast gezellig worden.’

‘Je wordt bedankt. Die kinderen zijn echt vreselijk.’

‘Precies de reden waarom ik ga vissen.’

‘Jij gaat niet vissen.’

‘Ja, ik ga wél vissen.’

Welles, nietes, ruziede Val in gedachten.

‘Doe niet zo belachelijk, David.’

‘Wees niet zo’n bitch, Alicia.’

En daar gaat-ie. In gedachten hoorde Val al de bel voor de tweede ronde.

‘Ga me niet uitschelden.’

‘Sorry. Je heet geen Alicia?’

‘Donder op, wijsneus. Je noemde me een bitch.’

‘Niet waar. Ik zei: wéés niet zo’n bitch. Dat is toch iets anders.’

‘Ik dácht het niet. Zolang je niet je excuses aanbiedt zeg ik niks meer tegen je.’

‘Waarom?’

‘Omdat je een lul bent.’

‘Ja, wie zit er nou te schelden?’

‘Ik scheld niet, ik constateer alleen maar. Lúl…’ En met deze woorden sprong Alicia overeind. Ze wierp haar perzikkleurige servet op het witte tafellaken en beende het restaurant uit.

Is er überhaupt iemand hier die het vanavond een beetje naar zijn zin heeft, vroeg Val zich af terwijl ze het bodempje in haar glas achteroversloeg.

‘Sorry hoor,’ mompelde David schaapachtig in Jennifers richting.

Alsof ik niet eens besta, dacht Val terwijl ze in de holte van haar koffielepeltje haar spiegelbeeld bekeek.

‘Iemand nog trek in een toetje?’ vroeg James.

‘Hoezo hebt u geen kamers meer?’ Val slikte en probeerde krampachtig het hysterische toontje te bedwingen dat ze in haar stem hoorde kruipen. Jennifer, achter haar, verstijfde.

‘Het spijt me verschrikkelijk,’ voegde de jonge receptioniste er snel aan toe. Ze had grote bruine ogen en een lief, besmuikt glimlachje dat bij Val al meteen de drang opwekte om haar midden op haar parmantige neusje te timmeren. Volgens haar naamplaatje heette ze Kathy. ‘Maar tot en met Labor Day zijn we volgeboekt.’

‘Nou, geweldig zeg. En wat nu?’ vroeg Val aan niemand in het bijzonder.

‘Ik kan wel even informeren bij andere hotels in de omgeving,’ bood Kathy aan terwijl ze naar de telefoon reikte.

‘Graag.’ Val draaide zich om naar de anderen. Voor haar ogen helde de lobby naar rechts. ‘Er lijkt een klein probleempje te zijn.’

‘Dat is mij ook eens overkomen, toen ik in Italië was,’ vertelde James. ‘Ik had al een jaar van tevoren gereserveerd in een te gek hotelletje even buiten Florence. Pas toen we er waren kregen we te horen dat onze naam helemaal niet op de lijst stond, en moesten we dus maar iets anders gaan zoeken. Ik was zó kwaad. Ben daarna ook nooit meer in Italië geweest.’

‘Dit verzin je,’ zei Melissa.

‘Eh, ja,’ gaf hij toe. ‘Het leek me wel een geschikt moment voor een meelevende anekdote.’

Val voelde zich opeens overmand door vermoeidheid en zuchtte diep. Ze hoopte op een weldadig heet bad en misschien zelfs nog een massage. Ze had echt geen zin om in de auto te stappen en op zoek te gaan naar een overnachtingsplek. Niet dat ze in staat was om achter het stuur te kruipen. Had Brianne gelijk? Had ze dit opzettelijk gedaan?

Met wat voor opzet dan?

‘Het spijt me,’ deelde Kathy een paar minuten later mee. ‘Ik heb bepaald geen geluk. Het lijkt erop dat alle hotels in de omgeving zijn volgeboekt.’

Brianne kreunde.

‘Misschien dat er nog iets vrij is in Fort Ticonderoga…’

‘Dat klinkt mij al helemaal niet prettig in de oren,’ zei James.

Val schudde haar hoofd. Fort Ticonderoga was minstens een uur rijden.

‘Ik heb overal geïnformeerd…’

‘Zou u het misschien nog een keer willen proberen?’ smeekte Jennifer.

‘Het spijt me, lieverd,’ verontschuldigde Val zich tegen haar dochter nadat nieuwe pogingen ook niets hadden opgeleverd, ‘maar het ziet ernaar uit dat…’

‘Ik wil het niet horen,’ kapte Brianne haar af.

‘… dat we waarschijnlijk een kamer zullen moeten delen,’ maakte ze toch haar zin af.

‘Dit is echt niet te geloven,’ mopperde Jennifer.

‘Luister, het had erger kunnen uitpakken. Het is toch een suite?’ zei James. ‘Twee kingsize bedden plus een bank.’

‘We gaan niet met z’n allen bij elkaar slapen. No way. Nó way!’ benadrukte Brianne luidkeels.

Melissa keek James aan. ‘Misschien het moment voor nog een anekdote.’

‘Hier moet een andere oplossing voor te vinden zijn,’ vond Jennifer.

‘We zouden in de auto kunnen slapen,’ opperde Val.

‘Jullie slapen niet in de auto,’ sprak Jennifer resoluut.

‘En ik ga geen kamer delen,’ hield Brianne vol. ‘Echt niet. Geen denken aan.’

‘Geloof me, lieverd. Dat was ook niet wat ík in gedachten had,’ stelde Val haar gerust.

‘O nee? Wat had je dan wel in gedachten?’

‘Oké. Laten we het niet erger maken dan het al is door te gaan ruziën,’ zei Jennifer terwijl ze Brianne vriendschappelijk tegen zich aan drukte. ‘Het is maar voor één nacht. Niet het einde van de wereld.’

‘Ja, dat denk jij,’ mopperde Brianne.

‘Nou, dit gaat interessant worden,’ zei Melissa terwijl ze de twee kingsize bedden bekeek. ‘Wat doen we, strootjes trekken?’

‘Dit is best kinky,’ vond James.

‘James, ik stel voor dat jij de bank neemt,’ hoorde Val Jennifer zeggen terwijl ze haar ogen op de kussens van de bank gericht hield in de hoop dat het deinen zou stoppen. ‘Melissa en Val kunnen dit bed nemen. Brianne, jij kunt deze plek met mij delen.’

‘Ik heb liever het bed bij het raam,’ deelde Val mee terwijl haar maag een achterwaartse salto maakte. Wat maakte het uit in welk bed ze sliep? Ze snakte ernaar om te kunnen liggen en ze vroeg zich af hoe lang ze nog overeind kon blijven. Had haar moeder zich destijds ook zo gevoeld? Was dat de reden waarom ze nooit iets onthield? Was dat de kern?

En was dat de ware reden waarom ze zichzelf dronken had gevoerd, als een manier om zich beter in haar moeder te kunnen verplaatsen?

‘Je gaat een gegeven paard niet in de bek kijken,’ benadrukte Brianne terwijl ze haar toiletspullen uitpakte en naar de badkamer liep.

‘Hou je het kort? Er staan nog vier mensen in de wacht,’ riep Melissa haar na.

‘En geen ge-sms!’ voegde Val eraan toe.

Een deur die hard dichtviel, gevolgd door het plotselinge geraas van badwater, was daarop het antwoord.

Val keek toe terwijl Jennifer een mooi roze negligé uit haar koffer toverde. Geen denken aan dat ik mezelf in het bijzijn van deze tante ga uitkleden, dacht ze terwijl ze naar haar eigen weekendtas aan het voeteneind liep. Zo-even had de piccolo alle bagage naar de kamer gebracht. Geen denken aan dat ik in mijn oude, versleten nachthemd stap waar zij bij is. No way, no way, no way, dacht ze met Briannes stemmetje.

Jennifer keek al net zo verward terwijl ze zich op de rand van het bed liet zakken en haar nachtpon tegen haar borst drukte.

Je hoeft niet verlegen te zijn, hoor, dacht Val. Alsof ik je nooit naakt heb gezien, zeg.

James zette de tv aan. ‘O nee, kijk dan,’ zei hij nu het brede scherm tegenover de twee bedden zich snel vulde met de glimlachende gezichten van Arlene en Frank Wall, de armen om elkaars middel geslagen.

‘Het vermoeden groeit dat de moord op Frank en Arlene Wall inderdaad gerelateerd is aan die op Brian Grierson, de eveneens vermoorde wandelaar,’ aldus de nieuwslezer terwijl de beeltenis van de Walls plaatsmaakte voor een foto van een jongeman met een spleetje tussen de voortanden, golvend bruin haar en een volgepakte rugzak over zijn smalle schouders.

James plofte neer aan het voeteneind, waarna Melissa en Val links en rechts van hem hetzelfde deden.

‘De politie wil nog altijd niet bevestigen dat de twee gebeurtenissen met elkaar te maken hebben, hoewel bronnen ons vertellen dat dna-sporen op de lichamen van dezelfde drager afkomstig lijken te zijn. En terwijl de autoriteiten nog altijd ontkennen dat de moord op Marie en William Carteris en die op Brian Grierson dan wel Frank en Arlene Wall met elkaar in verband staan, vallen de verontrustende overeenkomsten niet te negeren: alle slachtoffers werden met een mes bewerkt en in stukken gehakt, zowel het echtpaar Carteris als het echtpaar Wall was op leeftijd, en beide paren woonden relatief afgezonderd. En hoewel Brian Grierson niet aan dit profiel voldoet werd zijn met messteken bedekte en in stukken gehakte lichaam aangetroffen op een plek niet ver van het huisje van het echtpaar Wall, hetgeen bij de recherche de vraag oproept of de jongeman wellicht per ongeluk op de dader, of daders, is gestuit,’ vervolgde de nieuwslezer ernstig, ‘aangezien we hebben vernomen dat de politie er inmiddels redelijk van overtuigd is dat meer dan één dader bij deze brute slachtingen betrokken is geweest.’

‘Heerlijk.’ James zette de tv uit, duwde zich van het bed overeind en zijn vingers wuifden welterusten boven zijn hoofd terwijl hij de kamer verliet. ‘Slaap lekker iedereen. Droom zacht.’