3

Het was niet alleen moeilijk om Alex te vermijden, maar zelfs onmogelijk. Hij kreeg de griezelige gewoonte om toevallig precies daar te zijn waar zij ook was. Hij kwam haar tegen bij de groenteboer en hielp haar de boodschappen naar huis te dragen. Of ze hoorde het bekende geluid van de Morris als ze van haar werk naar huis liep en hij stopte om haar een lift te geven. Altijd lag er een vriendelijke glimlach op zijn gezicht en nooit vergat hij om Chiara alle aandacht te schenken. Ze kon hem gewoonweg niet vermijden, in elk geval niet zonder heel grof tegen hem te zijn.

En, zoals beloofd, liet hij haar op haar vrije dag een bordje met L erop zien en vroeg: “En, klaar om auto te leren rijden?”

“O,” zei ze aarzelend. “Ik weet het niet.”

“Toe nou, vorige week wilde je maar al te graag.”

“Ja, maar…”

“Probeer het, Maria. Stap in.”

Uit gewoonte liep ze naar de passagierskant. “Nee,” zei Alex. “Deze kant.”

Het was raar om achter het stuur te zitten. Terwijl ze dom naar het dashboard keek alsof ze het nooit eerder had gezien, klom Chiara op de achterbank. “Rijden?” vroeg ze hoopvol.

Maria Domenica draaide het contactsleuteltje om en de motor kwam rochelend tot leven. “Goed. Onthouden: spiegel, richting aangeven, sturen,” instrueerde Alex.

“Alex, ik kan niet sturen…ik weet niet eens hoe ik dit ding in beweging moet krijgen.” Maria Domenica lachte hulpeloos.

Dus werd de motor afgezet en begon Alex weer bij het begin. Hij legde de versnellingspook uit, het gaspedaal en de rem en alle versnellingen. Hij was een opmerkelijk geduldige leraar, en toen Chiara achterin zich begon te vervelen en uit haar humeur raakte, draaide hij zich om en zei op gezaghebbende toon: “Nu stil zijn, je moeder is zich aan het concentreren.”

Tegen het einde van de les was Maria Domenica er alleen in geslaagd hortend en stotend één blokje te rijden, maar Alex leek voldaan over wat ze had bereikt. “Volgende week gaan we een stukje verder,” beloofde hij.

“Goed,” antwoordde ze.

“En dan gaan we het nu over mijn vergoeding hebben.”

“O, je vergoeding!” Ze had niet geweten dat hij ervoor betaald wilde worden.

“Ja, in ruil voor de tijd die ik moet vrijmaken met mijn drukke werkschema om jou rijles te geven, moet jij tijd vrijmaken om met me naar de bioscoop te gaan.”

“Ga je graag naar de film?” vroeg Maria Domenica verbaasd.

“Ja. Ik ben dol op musicals en in de bioscoop op de hoek hebben ze een speciaal musicalseizoen,” vervolgde hij enthousiast. “Deze week draait The Sound of Music. Ik heb hem al gezien, maar ik wil er graag nog een keer heen. Dus ga je vanavond met me mee?”

Toen Maria Domenica begreep dat hij het meende, probeerde ze wanhopig een smoes te verzinnen. “En Chiara dan?” zei ze. “Wie past er op haar als ik naar de film ga?”

“Geen probleem. Mijn vader en zijn vriendin Maureen willen graag babysitten.”

Maria Domenica had Maureen een paar keer gezien. Ze was een grappig klein vrouwtje met een bril met dikke glazen, dat eruitzag alsof ze een geboren kinderoppas was. “Toe,” vleide Alex. “Dat ben je me schuldig. Ik heb je immers rijles gegeven. Dit is wel het minste wat je kunt doen.” Hij had haar in een hoek gedreven en ze zag in dat ze geen keus had. “Goed dan.” Ze herinnerde zich haar manieren en voegde eraan toe: “Dat lijkt me leuk, dank je.”

Op de een of andere manier was Alex erin geslaagd haar op de achterste rij van de bioscoop te krijgen. Hij legde in cellofaan gewikkelde bonbons op haar schoot en ging dicht naast haar zitten in het donker. Ze hoorde zijn arm om haar schouders kruipen voor ze hem voelde. Ze verstrakte, maar liet de arm om haar schouders liggen. Terwijl het grote scherm voor hen oplichtte, besefte ze dat al haar plannen om Alex te ontwijken, jammerlijk waren mislukt.

Het gordijn ging met een ruk omhoog, vioolmuziek weerklonk en een stem begon te zingen. “The hills are alive…” Julie Andrews zong zo uit volle borst dat haar stem vanuit haar laarzen leek te komen terwijl ze door de Zwitserse Alpen huppelde.

Tegen de tijd dat de kinderen Von Trapp rond een fontein dansten in kleren die van oude gordijnen waren gemaakt, lag Alex’ arm innig rond haar schouders en hij speelde afwezig met haar haren. Ze vond het lang niet zo erg als ze had gedacht.

“Dat was gezellig,” zei hij naderhand tegen haar toen de auto de oprit indraaide. Ze dacht dat hij haar ging kussen, maar hij glimlachte alleen. “Dat moeten we nog een keertje doen,” zei hij luchtig. “Volgende week draait My Fair Lady. Lijkt je dat leuk?”

“Ja, misschien wel.”

“Het is goed voor je Engels om naar de film te gaan. Dan leer je het wat sneller.”

“Is mijn Engels niet goed genoeg?” vroeg ze, enigszins beledigd. “Maria,” glimlachte hij weer, deze keer iets schuchterder, “alles aan jou is goed genoeg.”