25

Sector 12, ster 12-340-001 (Nespelem), planeet 2 (Okanagon) 2 Mazama (27 oktober) 2082

De breuk in de korst onder de ambtswoning van de dirigent van Okanagon had niet de bijzondere aandacht van de seismo­logen daar getrokken. Hij lag diep, meer dan honderdtien kilo­meter onder het oppervlak van de hoofdstad, en was meer dan dertigduizend omlopen rustig geweest. Dat hij net die nacht moest doorbreken, tijdens de ontvangst voor de Rebellenlei­ders, had gewoon een veelzeggend toeval kunnen zijn.

Of misschien ook niet.

De aardbeving was een middelmatige plaattrilling met een kracht van 7 op de bijgestelde schaal van Mercalli en van 5,9 op de schaal van Richter. De gemiddelde topsnelheid van de golfbeweging was 11,2 centimeter per seconde. Het huis van dirigent Patricia Castellane, dat gebouwd was om veel grotere schokken te weerstaan, zwaaide alleen op zijn terreinverschuivingscompensators toen de trilling toesloeg. De meeste meubels waren goed bevestigd. Gordijnen golfden, kroonluchters rinkel­den, een paar losse glazen kletterden op de vloer kapot en schalen met salades gleden naar de rand van de tafels, waar ze tegengehouden werden door lage sierranden.

Bijna meteen sprak Patricia haar gasten toe in de voor­drachtstoonaard van ver-spraak en verzekerde hun dat de be­ving in Groot-Chelan geen ernstige schade had aangericht. De gasten op hun beurt haastten zich haar te zeggen dat ze door de kortstondige schok niet in het minst gekwetst of gehinderd waren. Er was wat drank gemorst en er waren wat borden met eten gevallen, meer niet. Niemand wilde naar huis. Iedereen, ook de lieden van andere planeten, wist dat aardbevingen er op Okanagon gewoon bij hoorden.

Na een paar minuten was het feestje weer in volle gang, alsof er niets was gebeurd.

Maar dat was wel zo.

In een hoek van het brede terras voor de ontvangstzaal glim­lachte Roeslan Tjerekov onbezorgd en veegde een plekje bloed van zijn voorhoofd. De aardbeving had hen onverwachts ge­troffen toen Ljoedmila Arsanova en hij aan het praten waren met drie hoge officieren van de Twaalfde Vloot. Roeslan was zwaar tegen de met klimplanten begroeide stenen voorgevel van het gebouw gevallen en had een flinke klap tegen zijn hoofd gekregen. Zijn metgezellen keken hem bezorgd aan.

'Weet je zeker dat alles goed is, glava?' vroeg Ljoedmila. Ben je nog jezelf/jezelf? Job tvojoe mat'! Ik wist dat we niet hadden moeten gaan, nu die Krondaakse gluurders je zo wantrou­wen...

'Misschien zou u zich na moeten laten kijken door een heler, hoofddistrictsraad,' opperde Ragnar Gathen. Hij was hoofd Operaties van de vloot, de tweede man van Owen Blanchard. 'Severin Remillard is net naar binnen...'

'Nee,' zei de Rus vlug. 'Ik ben... Ik voel me best... En zoals ik net zei voor de wereld op zijn kop ging staan' - de drie officie­ren lachten braaf - 'kunt u rekenen op onze volledige mede­werking als de basisbemanningen op Astrakhan aankomen om de zorg van mijn vloot slagschepen op zich te nemen. De be­wapening is... Die is geïnstalleerd. Ja! Alles is helemaal in ge­reedheid. Natuurlijk... we hebben het wapentuig nog niet bij echte oefeningen kunnen testen.' Hij mompelde iets in het Russisch en schudde toen met zijn hoofd, als om helder te wor­den. Ljoedmila Arsanova keek hem bezorgd aan, maar zei niets.

'Dat kunt u allemaal aan ons overlaten, hoofddistrictsraad,' zei Owen Blanchard. Met zijn geest wees hij de officier aan die er stilzwijgend bij had gestaan gedurende het korte gesprek met zijn twee meerderen. 'Het plaatsvervangende hoofd Ope­raties Walter Saastamoinen zal zorgen dat de schepen gevechtsklaar gemaakt worden. Hij is daarvoor verantwoordelijk.'

'Mag ik... Mag ik weten waar u van plan bent mijn slagsche­pen te verbergen?' vroeg Tjerekov.

'In een dunbevolkt gebied van de ruimte,' zei Saastamoinen, 'waar het heel onwaarschijnlijk is dat Bestelspeurders ze ooit vinden.'

'Maar u wilt mij niet zeggen waar.'

Het plaatsvervangend hoofd glimlachte alleen maar.

'Het is heel goed mogelijk,' zei Owen Blanchard, 'dat die ko­lonieschepen nooit in de strijd gebruikt zullen worden. In ons huidige strategische overzicht hebben we ze geclassificeerd als tactische steun voor het geval de Dertiende en Veertiende Vloot door het Bestel bewapend worden en onze acties dichter bij de Oude Wereld bedreigen. Tot dusver is daar nog geen te­ken van. Maar we houden de blik gericht op Elysium en Assawompsett.'

'Aha.' Roeslan Tjerekov drukte zijn zakdoek weer tegen de verwonding op zijn voorhoofd. Met zijn zelfheling had hij het oppervlak van het wondje bijna genezen, maar hij zag er grauw en verstrooid uit. 'Dus uw eigen Twaalfde Vloot, bewa­pend met ce-operateurs en conventionele röntgenlasers, zal de eerste aanvalslinie vormen van de Rebellie?'

Owen Blanchard sprak met eerbied. 'Ik kan dat niet bespre­ken, hoofddistrictsraad. Nog niet. Marc zal u zelf op de hoogte stellen als hij vindt dat het moment daar is. U hoeft op dit mo­ment alleen maar te regelen dat de schepen ongemerkt uit uw opslag kunnen vertrekken.'

'Ja ja,' zei Tjerekov een beetje gepikeerd. 'Overal is voor ge­zorgd.'

Ljoedmila Arsanova kwam er vlug tussen. 'Als de slagsche­pen klaar zijn voor vertrek, zal een opflakkering van - naar het schijnt - zonnestraling ons Astrakhaanse waarnemingssysteem in de omloop tijdelijk buiten werking stellen. Tegen de tijd dat de scanners zijn gerepareerd, moeten de sterrenschepen veilig ontsnapt zijn in de grijze limbus. Ik heb al stappen genomen om de zogenoemde opflakkering in de waarnemingscomputers te programmeren. Die truc kan ogenblikkelijk in werking tre­den op een waarschuwing van onze commandopost in Niznije Torgaj, vlak bij de opslag.'

'Dan is alles klaar,' zei Owen. 'Walter en zijn basisbeman­ningen moeten binnen twintig dagen op Astrakhan aankomen.'

Ljoedmila glimlachte beleefd tegen Walter Saastamoinen. 'Het spijt me dat we u niet veel van onze geliefde Russische pla­neet kunnen laten zien, plaatsvervangend hoofd. Maar u en uw mensen zal een zo warm mogelijk welkom worden bezorgd, de omstandigheden in aanmerking genomen... En nu, heren, moet ik een beroep doen op uw welwillendheid. De hoofddistricts­raad heeft even rust nodig om weer helemaal te herstellen.'

Er kwamen bezorgde opmerkingen en men nam afscheid, en toen pakte Arsanova Tjerekov bij de arm en leidde hem weg, naar het terras, de oerwoudtuin in die rond de ambtswoning van Patricia Castellane lag.

'Ze schijnt een scherm op te trekken voor hen allebei,'

merkte Owen Blanchard op, die het paar met zijn ultrazintui­gen volgde. 'Die oude baas moet bij zijn val ernstiger gewond zijn dan hij wil toegeven.'

'Het is een rare snuiter,' zei Ragnar Gathen. 'Ik hoop dat we hem kunnen vertrouwen. Arky O'Malley bevestigt dat de opge­legde schepen uitgerust en paraat zijn, maar ik heb nog steeds geen vrolijk gevoel over die hele Astrakhan-geschiedenis.'

'Marc ook niet,' zei de commandant zacht. 'Daarom mag Tjerekov niet weten waar we zijn kostbare slagschepen heen brengen. Niet voor de oorlog gewonnen is.'

Je had je moeten voeden! Ik zei je nog zo dat je je moest voe­den voor we gingen!

Ik voel me goed genoeg. De verwonding is bijna weggeheeld. Op dit moment is voeding niet nodig. Het... leidt me soms af van mijn juiste denkwijze.

Het lijkt wel of je jezelf niet bent. Ik maak me zorgen...

Hou stil!

[Bezorgdheid.] O mijn lieve Woede, laat me je meteen van hier wegbrengen. Laat me je helpen voeden...

Nog niet. Ja, ik ben een beetje geschokt, maar ik ga hier niet weg voor ik bepaalde strategische kwesties met Marc bespro­ken heb. Aan die vervloekte bewaking van de Krondaakse agenten is op Astrakhan niet te ontkomen, maar ze hebben me niet durven volgen naar de planeet van Castellane. En... ik wil dat mijn ontmoeting met Marc voor hem onverwacht is. Dan is hij niet zo geneigd een peiling te proberen.

Ben je bang dat hij je zal herkennen? Is dat het? Wordt je metacreatieve vermomming zwakker? Woede, wees eerlijk te­gen me! Je weet hoeveel zorgen ik me over je gemaakt heb. Over je integratie.

Ik ben net zo één van geest als ik ooit geweest ben.

Dat zal dan wel.

Hou de zaken die van vitaal belang voor je zijn in de gaten, liefste kleintje. Zorg dat de nieuwe Hydra groeit en sterk wordt. Dwing Strangford en haar metabundelingsgroep de juiste opstelling te ontwerpen voor het 600X-team van de Mentale Mens.

Je weet dat ik je instructies nauwkeurig zal volgen. [Verwijt.]

Ik voel me nu veel beter. Het wordt tijd voor me dat ik Marc spreek. En voor jou dat je begint te werken aan Helayne Strangford en haar collega's.

Heel goed. Maar als we hier vertrekken, wil ik je helpen je te voeden. Je moet je voeden.

Straks. Straks.

De muziek van de vuurmotten, tijdelijk onderbroken door de aardbeving, klonk weer. Marc wandelde in de tuin met Patricia Castellane over paden die waren verlicht door stenen lantaarns en bestrooid met geurige afgevallen bloesem. Boven hen nam de gloed van de insectzangers griezelig eenstemmig toe en af, terwijl ze hun viertonige zomermelodie zongen. Er waren al wat gasten vertrokken en Marc en de dirigent kwamen geen andere wandelaars tegen. Binnen speelde Shig Morita voor de laatblijvers een rumoerige pianoversie van Bill Evans' 'Turn out the Stars'. De melancholieke melodie vormde een contra­punt met het gezang van de vuurmotten.

'De tuinlieden hebben morgen heel wat rommel op te rui­men.' Patricia gaf met haar zilveren schoentje een schop tegen de hoop bloesem. 'Maar van onze eerste Grote zijn we goed afgekomen. De orchideeënbomen krijgen weer knoppen en over een maand zijn ze weer zo mooi als altijd.' Haar lange ja­pon van pauwblauwe lumaglim was diagonaal gesneden in de stijl van de jaren 1930, en ze droeg hem met een paar snoeren blauwe parels. Marc had een witte smoking aan en een zwart­zijden coltrui.

'Hebben jullie hier in Groot-Chelan nog nooit een ernstige aardbeving gehad?'

'Nog nooit. Maar toen ik nog een meisje was, woonde ons ge­zin in Loup Loup aan de kust van Methaw. Daar hadden we een Richter 7,5 die het dorp pladegde en een reusachtige vloed­golf over de bewoonde eilanden voor de kust veroorzaakte. Bij de aardbeving werden eenendertig mensen gedood, door de vloedgolf verdronken er zesduizend. Natuurlijk waren de seis­mische verwachtingen in die tijd nog onbetrouwbaar en de au­toriteiten maakten zich nog niet druk om zwakke bouw.'

'Het verbaast me dat er zoveel mensen op een planeet willen wonen waarvan ze weten dat hij niet stabiel is.'

Ze grijnsde naar hem en haar staalblauwe ogen fonkelden in het lantaarnlicht. 'Zeg, Oky is een geweldige planeet, ook al is hij tektonisch niet helemaal je dat. Dat zul jij ook vinden als je hier een tijdje woont. Heb je nagegaan of je gezin de aardbe­ving goed heeft doorstaan?'

'Ik heb met Cyndia ver-gesproken. In het Mentale Mens-lab is alles normaal. Ook aan ons nieuwe huis is geen schade. Ha­gen en Cloud hebben dwars door de beving heen geslapen.'

'Dat is mooi... Ach verrek! Kijk eens wat er met mijn arme koi gebeurd is.' Ze waren blijven staan bij een fraaie visvijver, een stukje van de ambtswoning af. Daar was een natuurstenen rand omheen, maar verschillende grote goudkarpers waren uit het water geslingerd en lagen dood op het gras. Terwijl Marc en de dirigent de kleine ramp in ogenschouw namen, kwam een langwerpig exotisch dier dat op een otter met groenige schubben leek uit het struikgewas gekropen, greep een van de viskadavers en sloop ermee weg.

'Het leven gaat door,' zei Marc. 'Wat was dat?'

'Wij noemen ze pangoïden. Een of andere oude kolonist moest denken aan de Aardse pangolin. Het zijn ongevaarlijke aaseters. Bijna alle wilde dieren hier zijn goedaardig voor de mens. De planeet zelf, die lijkt vijandig. Goddank zal ons Geo­fysisch Corps je nieuwe 600X-uitrustingen voor de bewerking van platen gaan invoeren. Het gebied van de Istmus van Peshastin is al lang aan de beurt voor een flinke dreun en...'

'Pat. Wat jammer. In deze kritieke fase kunnen we ons niet veroorloven onze ce-voorraden uit te zetten voor regionale be­langen. Er is toch al te weinig tijd om de operanten te oefenen in offensieve metabundeling.'

Ze aarzelde maar een moment. 'Natuurlijk. Wat dom van me... Ga je daar zelf aan werken?'

'Strangford, Jarrow, Valery Gawrys en de anderen die net uit Oxford zijn gekomen, doen de eigenlijke training. Ik ontwerp de bundelingen, samen met Jordy Kramer en Gerry Van Wyk. We zullen voor de lastige onderdelen de hulp van Alex wel no­dig hebben.'

Patricia Castellane begon zachtjes te lachen. 'Je kameraad schijnt gevallen te zijn voor Helayne Strangford als de spreek­woordelijke baksteen. Ze zijn samen weggegaan, voor het geval je dat niet gemerkt hebt.'

Jawel. Dat kwam onverwacht. Alex heeft nooit veel tijd ge­had voor emotionele relaties.'

'Net als iemand anders die ik ken.' Abrupt keerde Patricia zich om en staarde over de vijver. Het oppervlak was bezaaid met drijvende bloesems. Nu en dan werd er een onder getrokken door een van de nog levende vissen. 'Marc, ik zal je niet vervelen met mijn eigen onbeantwoorde verlangens. Maar als je me ooit nodig zou hebben als iets meer dan medecomplottante...'

Zijn hand lag koel op haar blote schouder. 'Ik weet al een tijdje watje voor me voelt. Het spijt me echt. Je bent een lieve, energieke vrouw en je verdient iemand die meer... meer digne d'amour is dan ik. Als het een troost voor je is, ik ben je gaan zien als mijn trouwste bondgenote in die Rebellie van ons. Sommige anderen zijn van tijd tot tijd wat onzeker; ze weten niet of ze me zullen vertrouwen. Maar jij nooit, Pat. Jij hebt de beweging meer gegeven dan jezelf. Je hebt je hele planeet ge­geven.'

'De meeste Oky's zijn Rebellen in hart en nieren. Dat heeft misschien te maken met het grondgebied. Je weet het mis­schien niet, maar het Bestel heeft ons in 2058, toen net beves­tigd werd dat er overal geofysische afwijkingen voorkwamen, voorgesteld om van Okanagon te vertrekken. Ons volk liep te hoop op straat en schreeuwde: "Wij gaan om de donder niet!" Een héél oud verzetslied. Dus gaf het Bestel toe en liet ons blij­ven... en nog geen vier weken later werd Groot-Tonasket met de grond gelijkgemaakt door een joekel van een schok en er kwamen er meer dan zestienduizend om. We trokken gewoon onze sokken op en gingen door.'

Ze draaide zich om, ging op haar tenen staan en kuste hem op zijn wang. 'In de Rebellie gaan we ook door. Wat er ook gebeurt. En we winnen.'

Ze liepen terug naar het grote huis.

Hij sprak tegen haar in de intieme toonaard: Catherine Re­millard en haar collega Quinn Fitzpatrick hebben ons waarde­vol advies gegeven met betrekking tot het opleiden van de Mentale Mens. In het leerproces liggen we voor op het schema. En Jeff Steinbrenner en de ce-ploeg hebben bijna een proefmodel klaar van de kleine 600X-versterker die we gebrui­ken om de jonge hersenen mee uit te rusten.

Maar ze moeten eerst... uit de baarmoeder komen, niet?

Er zijn aanwijzingen dat een paar van hen bijna klaar zijn om onafhankelijk te leven. De Keoghs maken gebruik van algetische conditionering, waarbij de kunstmatige leefvoorziening allengs onaangenamer wordt; dus hebben de kinderen een prikkel om eruit te komen. Ook laten ze ze, bij wijze van sti­mulans, Tri-D's zien van mijn broer Jack, zoals hij is. Voor zo­ver ik weet, is het de enige opname die ooit van hem gemaakt is in lichaamloze toestand. Die werd gemaakt zonder dat hij er­van wist, door de zwarte doos in de cabine van de diepboorder die hij gebruikte bij het diatreemgedoe op Caledonia. De Mentale Mens vindt de Tri-D van Jack tot dusver heel inspirerend.

Ik vind het nog steeds moeilijk te geloven dat die... die baby's het evenwicht van de geestkracht daadwerkelijk in ons voor­deel kunnen laten doorslaan.

Wacht maar tot ze Molakar tot een kooltje verbrand hebben. Ik verzeker je dat je onder de indruk zult zijn. En het Bestel ook.

Wordt dat een demonstratie?

Marc knikte somber. Ik heb niet-dodelijke mogelijkheden overwogen, maar geen enkele zou zo sterk de aandacht van de exoten hebben getrokken. We hebben maar één kans om het Bestel precies te laten zien hoe gedecideerd ons besluit is - voor we ons toeleggen op een langdurig conflict dat we mis­schien niet winnen. Na de eerste slag zullen de exoten gewaar­schuwd zijn en in staat hun planeten geestelijk te beschermen tegen onze aanvallen. Hun schepen kunnen onverwacht op elke willekeurige plek uit de hyperruimte te voorschijn komen en de strijd met ons aanbinden. De Lylmiks zouden ik weet niet wat kunnen doen... tenzij onze eerste demonstratie hen zo­ver brengt dat ze het opgeven.

Molakart heeft een bevolking die bijna gelijk is aan die van Okanagon, zei ze. Twee miljard.

De toon van zijn gedachten was koud: En de Krondaken zijn daar al sterrenschepen bij elkaar aan het brengen ter voorbe­reiding van de blokkade van Aarde. Ik heb ze zelf gezien toen ik met de ce-uitrusting in ver-zintuiglijke stand een uitstapje maakte. De Krondaken zijn de dwingers, de krachtpatsers van het Bestel. Molakar is de aangewezen planeet om te worden opgeofferd voor de vrijheid van de mensheid.

Heb je enig idee wanneer?

'Dat hangt helemaal af,' zei Marc hardop, 'van de Mentale Mens.'

Toen ze dicht bij het terras van de ambtswoning waren, kwam er iemand uit de schaduwen op hen toe. Het was Roes­lan Tjerekov, de hoofddistrictsraad van Astrakhan. 'Goeden­avond, Patricia, Marc. Een onvergetelijk feestje!'

'Dank u.' Castellane boog haar hoofd met een zuur glim­lachje. 'De volgende keer zal ik proberen voor wat minder sen­sationeel vermaak te zorgen.'

'Ik vraag me af...' De Rus hief zijn handen in zenuwachtige verontschuldiging. 'Zou ik Marc een paar minuutjes kunnen spreken?'

'Zeker,' zei de dirigent kortaf. 'Het wordt tijd dat ik binnen eens ga kijken hoe het loopt. Allebei bedankt dat jullie vanavond gekomen zijn.' Ze verdween door de openslaande deuren.

Marc keek neer op de Rus. Zijn bijzonder dichte geestscherm was nog ondoordringbaarder dan anders en hij leek heel opge­wonden. 'Wat wilde u zeggen?'

'Alstublieft.' Tjerekov pakte hem bij zijn arm en nam hem mee de tuin in. 'Het is van belang dat we niet gestoord wor­den.' Of ver-waargenomen!

Wilt u dat ik een metacreatieve gedachtebarrière opricht?

Dat zou ideaal zijn. Kunnen we hier in dit prieel gaan zitten? Ik ben op het moment niet zo geweldig in conditie. Een klap tegen mijn hoofd tijdens de aardbeving. Die kwam zo onver­wacht dat ik geen geestelijke bescherming kon opbouwen.

Wat jammer. Hebt u helingshulp nodig?

Nee, het is heel mooi als u hier bij me kunt komen zitten en luisteren. Ik heb voor u hoogst belangrijke informatie. Vernieti­gende informatie... Uw Mentale Mens-kinderen zijn onder­mijnd, ze zijn Hydra geworden. Dat is gebeurd door uw zus Madeleine, de enige nog levende oorspronkelijke Hydra.

'Onmogelijk!' Met een bleek gezicht sprong Marc overeind.

Ik zeg u de waarheid. Ik zweer het op mijn ziel.

'Dat zal wel. Waar bent u op uit, Tjerekov?'

Nergens op uit. U móet mij geloven! Die nieuwe honderdkoppige Hydra, die de Mentale Mens is, zal u in staat stellen de Metapsychische Rebellie te winnen, maar daarna zal de veelvoudige geest zich tegen u richten, en uw zus zal de kracht ervan gebruiken om een Tweede Bestel te vestigen. Ze zal een tijdlang heerseres worden tot de nieuwe Hydra gerijpt is en be­sluit haar te vernietigen. Dan zal hij regeren, en ü dwingen meer geesten zoals hij te vormen.

'Dat is een leugen.' Met gebalde vuisten stond Marc, groot in de schemering, voor de oudere man. 'Dit is een waanzinnig plan van u om mijn leiderschap van de Rebellie te ondermij­nen...'

'U moet mij geloven,' smeekte Roeslan Tjerekov. Hij ging weer over op geestspraak. Madeleine is de vrouw die u kent als Ljoedmila Arsanova, mijn eigen stafchef. Ik heb de waarheid over haar maar bij toeval ontdekt, toen we seksueel contact hadden en haar geest zich ongewild opende op het moment van orgasme. Voor ze Ljoedmila was, figureerde ze als Castellanes assistente Lynelle Rogers, die het ongeluk met Annes sterrenschip op touw heeft gezet. Ook heeft ze de identiteit van Saskia Apeldoorn gebruikt, de laborante die belast was met de ontwikkeling van de Mentale vruchten. Toen heeft ze de ba­by's omgeturnd. De baby's die weigerden haar te accepteren, werden gedood.

Kunt u dat ongelooflijke verhaal op de een of andere manier bewijzen?

Tjerekov aarzelde. 'Ik weet het niet zeker.' Als u probeert uw zus uit te persen, zal ze zichzelf doden. Woede heeft die drang in alle oorspronkelijke Hydra's ingevoerd om hen te verhinde­ren hem te verraden. Misschien zou een dwingend-helende peiling van de Mentale Mens-hersenen lukken. Er zal een be­paalde gelijkluidendheid in de geestelijke uitrusting zitten, een Hydra-signatuur die ze allemaal gemeen hebben.

Het zijn oppers, zei Marc. Waarschijnlijk zelfs sterker dan ik. Hun afschermingskracht is buitengewoon en ze gaan nu spon­taan in metabundeling om elkaar te steunen. Ik denk niet dat ik ze zou kunnen uitpersen als ik geen ce gebruik, en dat zou gevaarlijk voor hen zijn. Ik vind zo'n gevaar niet aanvaard­baar.

Wilt u de waarheid dan niet weten? U weet waartoe Hydra in staat is!

Ja. Maar ik vraag me af hoe u dat weet.

Uw grote familiegeheim is al jaren algemeen bekend bij de top van de Rebellenpartij, dat moet u toch weten. Als ik het niet geweten had, hoe had ik dan het belang kunnen beseffen van wat ik in de geest van Arsanova gezien heb? Ze heeft zich maar een ogenblikje voor mij geopend. Toch kostte het me nog weken om het belang van die onthulling in te zien. Ik ben zo vlug mogelijk naar u toe gekomen. Ik smeek u de Mentale kinderen te peilen!

'Nee,' zei Marc. 'Het gevaar voor hun kwetsbare geest is te groot. Uw plan werkt niet.' De beroemde scheve glimlach kwam te voorschijn toen Marc een stap naar voren deed en de Rus bij zijn schouders pakte. 'Ik zal Ljoedmila Arsanova con­troleren. Heel behoedzaam. Als zij mijn verdwenen zus Maddy is, kan ik gebruik van haar maken. Wat u betreft...' Zijn dwang was erop gericht de geest van de man uit te persen.

'Arrogante gek,' fluisterde Roeslan Tjerekov. 'Ik had kunnen weten dat het geen zin had een beroep op je te doen. Gelukkig heb ik een andere keus.'

Hij verdween.

Aanvankelijk nam Marc, eerder boos dan bang, aan dat de verdwijning gewoon een metacreatief effect was, dat de Astrakhaanse hoofddistrictsraad onzichtbaar maakte. Het kostte meer dan vijf minuten voor hij ophield met zijn vruchteloze ultrazintuiglijke zoektocht in de tuin en de ambtswoning van de dirigent van Okanagon. Toen het al te laat was, stuurde Paul, opeens door vrees overmand, een alarmerende telepathische waarschuwing naar Jeff Steinbrenner in het geheime Mentale Mens-lab.

Maar nog terwijl hij ver-sprak, voelde hij de bodem van Okanagon beven onder zijn voeten bij een seismische naschok. Het gegrom van de planeetkorst weergalmde in zijn ultrazin­tuigen, rolde als een geestelijke donder, en overspoelde bijna de metagebundelde doodskreet van de Mentale Mens.

Later, voor Marc kwam, ging Cyndia Muldowney naar het lab beneden om de ramp te aanschouwen. Op één na zweefden de babyhersentjes levenloos in hun doorzichtige cocons. Die ene, die Trevor heette, had het doel van onafhankelijk voortbestaan een microseconde te laat bereikt. Hij wist met zijn psychoki­nese uit de gevangenis van zijn reservoir te springen en rukte zich los van alle leer- en schermelektroden, op één na.

Maar die ene invoerleiding was genoeg geweest om de gruwe­lijke elektrische stroomstoot in zijn kwetsbare protoplasma te voeren. Trevor viel op de grond, vernietigd. Het was de Keoghs niet gelukt hem weer tot leven te brengen.

Cyndia liep tussen de rijen doden, haar gedachten star afge­schermd, en tranen liepen over haar wangen.

Tranen van opluchting.

Ze waren weg, die akelige, zielige, lichaamloze baby's. Ze was te zwak geweest, te laf, en had te veel van hun vader ge­houden om de kinderen te verlossen. Maar het was toch ge­beurd. Op een mysterieuze manier. Onvoorzien. De nacht­merrie was voorbij.

Maar dat is niet zo, weet je.

Bijna begon ze te gillen toen de man achter een hoog rek met apparatuur uit kwam stappen, ze zou een telepathische kreet geslaakt hebben als hij haar niet met zijn dwang in toom had gehouden.

Alsjeblieft! Ik ben niet hier om jou iets te doen. Weet je wel wie ik ben? Ik ben Denis, Marcs grootvader. Spreek tegen me in de intieme toonaard.

U bent dood...

Dat was een truc. Ik leef nog. Ik heb hen gedood, Cyndia. Ik had geen andere keus.

A Dhia dhilis! Ik hallucineer.

Nee hoor. Ik bén Denis. Onthoud deze metapsychische iden­titeitsreeks [beeld] en als je kunt, vraag Catherine Remillard dan van wie die is. Ze zal bevestigen dat ik haar vader ben.

'Ik... ja, ja. Maar...

Luister goed, Cyndia. Dit is van vitaal belang. Marc zal pro­beren vader te worden van een nieuwe generatie Mentale Men­sen. Dat moet jij voorkomen. Hij heeft geen idee wat een enorm gevaar deze geesten betekenen.

Gevaar? Waar hebt u het over? Het Bestel...

Niet alleen voor het Bestel, maar voor alle geesten in het Stelsel, zowel de exoten als de mensen. Cyndia, deze dode kin­deren waren Hydra. Weet je wat dat betekent? [Beeld.] Vraag alle leden van de dynastie naar hun verschrikkelijk familiege­heim. Vraag het Catherine, Adrien, Severin. Ze hadden alle­maal kinderen die Hydra's waren: psychopathische moorde­naars die zich als vampiers voedden met levenskracht. Megalomanen, die het plan hadden de Galactische Geest tot slaaf te maken. De enige Hydra van de eerste generatie die nog leeft, is Madeleine, de zus van Marc. Zij is de sterkste van alle­maal, degene die de Mentale Mens-baby's tot monsters maakte als zijzelf. Ze zal doorgaan Hydra's te maken, als jij het niet voorkomt.

Ik heb nooit... Dit is... Mathair Dé! Weet Marc dat?

Ik heb vanavond geprobeerd het hem te zeggen. Hij dacht dat ik loog, dat ik probeerde de Rebellie te vernietigen door de Mentale Mens te belasteren. Jij bent nu mijn enige hoop, Cyn­dia. Je moet niet tegen Marc zeggen dat ik je gesproken heb. Hij zou je nooit meer vertrouwen. En hij moet je blijven ver­trouwen tot je in staat bent voorgoed een eind te maken aan de Mentale Mens. Dat zal niet gemakkelijk zijn. Er zijn twee bronnen van zaadcellen en vier van eicellen die uitgeschakeld moeten worden [beeld].

Marc... Hagen... Marie... Madeleine... Cloud... ikzelf? Maar dat is onmogelijk! O, dat kan niet... o lieve God. Nee. Ni hea in aon chor!

Het spijt me. Je echte vader is Paul Remillard.

Ik geloof u niet. Bréagach thú! Leugenaar! Dat zijn allemaal leugens!

Cyndia, ik heb geen tijd om te redetwisten. Ik kan je alleen zeggen wat er moet gebeuren. Als je erop staat, kan met een eenvoudige proef bewezen worden wie je vader is. Maar het feit dat zowel Hagen als Cloud een latente opper is, bevestigt de waarheid van wat ik zeg [genetisch schema].

O... an Daidi bocht! Arme Rory.

De twee belangrijkste verwekkers van de Mentale Mens zijn Madeleine en Marc zelf. Het zal wel niet mogelijk zijn dat je afrekent met Madeleine. Ik kan haar zelf niet uitschakelen, om­dat... een ander misdadig wezen dat zou verhinderen. Op het moment noemt Madeleine zich Ljoedmila Arsanova. Ze is staf­chef op het Bureau van de hoofddistrictsraad van Astrakhan en ze is hier op Okanagon. Ze zou elk moment een nieuwe identi­teit aan kunnen nemen. In het verleden is ze Saskia Apeldoorn geweest...

Dia linn! De hoofdlaborante in ons incubatielab op Orcas?

Zo heeft ze de vruchten kunnen omturnen. Madeleine is geen opper, maar ze is enorm gevaarlijk. Je beste kans om een eind te maken aan de Mentale Mens is Marc. Het dna in zijn zaad moet veranderd worden, ofwel door harde straling of door sonische breking. Het laatste heeft de voorkeur, want dat zou hem beslist steriel maken en tegelijk een betrekkelijk onop­vallende schade toebrengen aan zijn zaadbuisjes...

Bent u gek? Ik kan mijn man niets aandoen. Dat kan ik niet!

Ik ben opper in creativiteit, maar hij ook. Zijn geestelijke en lichamelijke beschutting zijn vrijwel ondoordringbaar. Bij een rechtstreekse confrontatie komen we in een patstelling. Er is maar één mens die bij hem kan als zijn bescherming volledig weg is. Jij. Zijn vrouw.

Mo léan, is uafásach an scéal é... Ik kan hem niets aandoen!

Dan zal hij vader worden van meer Mentale kinderen. Madeleine zal de baby's tot een nieuwe generatie Hydra's ma­ken en de ellende begint weer helemaal van voren af aan.

Miljoenen. Hij zei dat er miljoenen zouden komen...

Cyndia, ik kan hier niet langer blijven.

Miljoenen. Maar ik kan het niet, Denis! Ik kan niet spreken met iemand van de Rebellendynastie. Dan vertellen ze het vast aan Marc! Ah, faoi Dhia cad é a dhéanfaimid! Wat moeten we in godsnaam doen?

Ik kan maar één ding naar voren brengen om je ervan te overtuigen dat ik de waarheid spreek. Overmorgen - niet eer­der moet je via de subruimteverbinding oom Rogi bellen. De nieuwe visifoonkoppeling verbindt je rechtstreeks met zijn boekwinkel, maar denk eraan dat je spreekt over een open straal. Wees op je hoede. Vraag hem... of hij kortgeleden een bepaald paradoxaal familielid gezien heeft. Zeg hem dat jij met dat familielid een zorgwekkend gesprek gehad hebt. Vraag Rogi of dat familielid betrouwbaar is. Wil je dat doen?

Maar ik kan toch niet...

Als je Rogi op een dag persoonlijk spreekt, kan hij je mis­schien alles tot in details vertellen. Vaarwel, lieve meid. God geve je kracht.

'Denis?' fluisterde ze, en ze staarde naar de lege ruimte waar hij had gestaan. Toen hoorde ze in een afgelegen stuk van het lab de stem van Marc, die brulde van verdriet en woede bij de eerste aanblik van zijn dode kinderen.

Ze haastte zich naar hem toe.

Toen hij er zeker van was, volkomen zeker dat het leven gewe­ken was, ging hij weg van die verschrikkelijke plek en vloog naar het nieuwe cerem-Complex. Zijn eigen 600X-uitrusting lag klaar in de observatiekamer; die reageerde bij zijn werking volledig op zijn commando's en was uitgerust met de ver-zin­tuiglijke hersenkaart die hij gebruikt had om de vijanden van de Rebellie in het oog te houden. Hij trok in de kleedkamer het druk-overpak aan en liep de observatiekamer in.

Het lag op hem te wachten. Als vrij compact productiemodel was de lichaams-ce-apparatuur twee meter dertig hoog en had ruwweg de afmetingen en de vorm van een zwarte doodskist. Hij woog drie ton. Hij stapte in het naar het lichaam gevormde metaal-keramische omhulsel, dat was bevestigd in de ophang-stellage van een hydraulische hijsinstallatie. Zijn stem, geko­pieerd door de computer van de uitrusting, begon aan de lita­nie:

omhulsel dicht.

Het dubbele deksel sloot zich, sloot hem in in zijn uitrusting.

helm op.

Een takel bracht de ondoorzichtige helm boven zijn hoofd, liet hem zakken en zette hem vast aan het lichaamsomhulsel. Met zijn ver-zicht keek hij naar het computerscherm toen veer­tien fotonenstralen zijn schedel doorboorden. De hersenen wa­ren niet gevoelig voor pijn, maar de schedel en de dunne her­senvliezen wel, en hij voelde een korte, verblindende hoofdpijn. Naaldelektroden van de doornenkroon, dunner dan haar, drongen door in zijn grijze weefsel, kwamen in het midden in de hersenholten en lieten synorganische intraventriculaire ver­sterkingseenheden groeien. Elektroden die verbonden waren met de afkoelings- en druksystemen drongen door in zijn kleine hersenen en hersenstam.

begin herprogrammering stofwisseling.

Afkoelingsvloeistof begon het omhulsel in te stromen. Hij huiverde toen de slagaders in zijn hals en zijn bovenbeen door­boord werden en werden aangesloten op een catheter voor het omleiden van de bloedsomloop.

stel hulp-ce in werking.

Hij werd één met de machine. Zijn hart en longen gingen trager en hielden toen op met functioneren. De bevriezing kostte maar een ogenblik en eindelijk was hij verlost van zijn beperkende lichaam.

stel hoofd-ce in werking. open waarnemingskoepel. acti­veer hijsinstallatie, stel sigmascherm ob-3 buiten werking.

De wereld ging open voor zijn geestblik. Terwijl de hydrauli­sche hijsinstallatie zijn omhulde gestalte naar boven hees, naar de sterrennacht, overzagen zijn versterkte ultrazintuigen de planeet Okanagon als was het een korrel zand, oneindig ver­groot onder een elektronenmicroscoop. Elk van de twee mil­jard individueel levende wezens was waarneembaar als een kloppend lichtpuntje. Hij classificeerde ze, sorteerde ze en be­keek hun metapsychische signatuur.

Roeslan Tjerekov, de moordenaar, was nergens te vinden. Was hij dood? Het leek onmogelijk dat hij zo vlug ontsnapt was in een sterrenschip.

Het baken van zijn zoekzintuig zwaaide met de snelheid van het licht over de planeet. Hij vond twee schepen die sneller konden dan het licht, nog steeds op rhokracht, onderweg naar de c-zone waar ze boven de lichtsnelheid zouden komen. In geen van beide zat de doder van de Mentale Mens. Als Tjere­kov op een sterrenschip was vertrokken, was hij al in de grijze limbus, waar zelfs geen 600X-versterking hem zou kunnen vin­den.

Heel goed. Stel af op de jeugdherinnering van haar aura: van die vervloekte zus Madeleine, die naar werd beweerd de Men­tale Mens had omgeturnd en Hem tot haar schepsel gemaakt had...

Nu de hersenen van de kinderen dood waren, zou hij het nooit zeker weten, tenzij hij haar te pakken kreeg en de waar­heid uit haar perste. Als ze daarbij om het leven kwam, gaf dat niets...

Daar!

Hij dook erheen, gebruikmakend van de stand voor buitenlichamelijke uitstap, en vond haar. Ongelooflijk: ze was maar negen kilometer ver, ze sloeg in haar open Mustang sportgrondwagen net van de snelweg 1-102 af. Ze reed heel lang­zaam, met handbesturing, en reed de weg op die recht naar cerem leidde. Haar ogen waren rood en opgezet en op haar gezicht zaten vegen van gedroogde tranen. Ze klemde het stuur in een zenuwachtige greep. Hij kon haar horen mompe­len.

'Hij moet daar zijn, dat móet...'

Was het mogelijk dat ze echt op hem afkwam? Haar aura gloeide ongecamoufleerd. Iedereen in het incubatielab wist waar hij heen was, en nu het sigmascherm van de observatie­kamer neer was, kon ze gemakkelijk waarnemen dat zijn ce-uitrusting in werking was. Hij was niet in staat haar geestscherm open te dwingen of haar geest helend binnen te dringen, omdat door de ce maar één metavermogen tegelijk versterkt werd. Als hij haar toesprak, zou ze dan in paniek ra­ken? Hij besloot het risico te nemen. Ze kon hem nu onmoge­lijk ontsnappen.

Madeleine, zei hij.

Ze schrok heftig en het voertuig maakte een zwaai. Maar een ogenblik later had ze het weer in de hand. Haar stem was een trillend gefluister, vol hysterische hoop. 'Marc?'

Ja. Rijd naar de kant van de weg en zet de wagen stil.

Ze deed wat haar gezegd was en stopte onder een grote ko­perbladboom die glinsterde in het heldere sterrenlicht als een reusachtig sieraad. Ze schakelde de motor van de sportwagen uit en de koplampen doofden. Uit het oerwoud aan weerskan­ten van de weg kwam het lawaai van de dissonante muziek van exotische nachtdieren. Paarse en groene dwaallichtjes dansten door het kreupelhout.

'Ze zijn dood,' zei Madeleine. 'Alle Mentale Mens-kinderen zijn dood. Ik hoorde hun telepathische schreeuw toen hij ze elektrocuteerde. Onze baby's. O Marc!'

Was het Roeslan Tjerekov? 'Ja.'

Hij is weg van de planeet. Hoe is hij ontsnapt? Waar is hij heen?

Ze lachte zacht. 'Dat weet jij niet, hè? Waarom zou ik je dat zeggen? Waarom zou ik je alles zeggen? Zou je mijn bondge­noot worden of mijn moordenaar? Ik kwam naar je toe met een voorstel. Ik... kan het niet alleen, zie je.'

De geeststem klonk zachtmoedig, engelachtig sterk, onbe­vooroordeeld. Maddy, heb jij de Mentale Mens veranderd in een Hy­dra-monster? Heeft Tjerekov Hem daarom omgebracht?

Ze kromp in elkaar, sloeg haar handen voor haar gezicht en begon te snikken. Het was een rauw, wrang geluid, als het ge­jammer van een gekweld dier, en haar tranen schenen opge­droogd. 'Onze kinderen... onze arme opper-kinderen. Het wa­ren geen monsters. Ze zouden ons nooit iets gedaan hebben. Ze zouden het met ons gedeeld hebben, het Tweede Bestel.'

Waar heb je het godverdomme over?

Ze haalde haar handen weg van haar gepijnigde gezicht en haar ogen fonkelden. 'De Mentale Mens was van ons! Van jou en van mij, Marc. De eicellen kwamen niet van onze nicht Rosamund, ze kwamen van mij. Een homozygotische paring was de enige manier om in de eerste generatie operante Mentale Mensen te verwekken. Dat heb ik je verteld! Dat wist je. Dat heb je altijd geweten.'

... In mijn dromen. Dat was jij al die tijd. Om mij te vergiftigen. Om hem te verdoemen!

'Doe niet zo achterlijk!' riep ze. 'Je onbewuste geest heeft mij geaccepteerd! Met mij ingestemd! Je was bereid — o ja, je was bereid! Tot die trut tussenbeide kwam. Hoe had ik kunnen ver­moeden dat het profiel ook op haar paste?'

Cyndia! Paul en... Laura Tremblay. O lieve God.

Madeleine lachte wild. 'Praat niet als een stomme hypocriet. Je weet dat de enige God in ons woont en in onze almachtige kinderen.'

Het is voorbij.

'Nee, dat is het niet. We beginnen gewoon opnieuw.' Ze was gretig nu. Ze zat rechtop en keek door de koperkleurige blade­ren op in de nachtlucht en scheen tussen de sterren zijn gezicht te zien. 'Je bedenkt wel een manier om de Rebellie uit te stel­len tot de Mentale Mens herboren is. De droom leeft nog, Marc. In ons beiden! Laten we erover praten. Zal ik doorrij­den? Zal ik je bij cerem treffen en je alles vertellen over het Tweede Bestel?'

Een onmetelijke stilte scheen de ether te spannen. Ze wacht­te, ze durfde geen adem te halen.

Kom maar, zei hij.

 

Alle poorten en deuren gingen voor haar open. Ze kwam in de observatiekamer, begerig glimlachend, en vond de zwarte kerametalen kist van de ce-uitrusting nog in de mechanische omarming van de hijsinstallatie.

De ver-zintuiglijke hersenkaart lag in de uitwerpbak van de metapsychische verbindingsmodule.

'Marc?' zei ze behoedzaam.

Ik zit in het apparaat, zei hij.

'Ik zal je mijn herinneringen helend laten scannen. Als je heel voorzichtig bent, moet je in staat zijn om Woedes zelfmoorddwang te omzeilen. Je ziet dat ik de waarheid spreek.'

Dat hoeft niet. Ik geloof watje gezegd hebt. Hoe dan ook, ik heb geen helende hersenkaart beschikbaar voor deze ce-uitrusting. Ik ben nu in de creatieve stand.

'Laat ik je dan zeggen...'

Mee. Ik wil het niet horen.

De geestlaser die haar hersenschors vernietigde, was van chi­rurgische precisie en vermeed alle schade aan de kleine herse­nen en de hersenstam. Later, toen hij uit het apparaat was, riep hij Dierdre en Diarmid Keogh en zei hun dat ze het als een plant levende lichaam in koude opslag moesten brengen.

Later zou hij besluiten wat hij ermee zou doen.