6

Sector 12: ster 12-337-010 (Grian), planeet 4 (Caledonia) New Glasgow, subcontinent Clyde 25 an Seachdmhios (10 juni) 2078

Niall Abercrombie, eerste secretaris van de dirigent van de pla­neet Caledonia, verontschuldigde zich niet dat hij obstructie voerde tegen de hooggeëerde beller op de subruimteverbinding.

'O, het moet wel een hoogst belangrijke kwestie zijn, direc­teur Remillard, en onder normale omstandigheden zou ik niet aarzelen de dirigent te storen. Maar ze bespreekt nu een be­roep op een doodstraf, en u begrijpt dat ik haar nu niet lastig kan vallen.'

Op het scherm was het sympathieke, vrij gewone gezicht te zien van een man van midden twintig met donker haar. Jack en zijn verloofde waarschuwden elkaar meestal via subverbin­ding als ze van plan waren een telepathische boodschap op in­tieme toonaard over interstellaire afstand te sturen. De ultra­zintuigen konden over lichtjaren niet gemakkelijk gericht worden. Zelfs oppers konden het maar met moeite, tenzij de ontvanger van de boodschap van tevoren gewaarschuwd was om 'af te stemmen'.

'Dan spreek ik haar later wel,' zei Jack. 'Wanneer is ze vrij, denkt u?'

'Laat me even een blik op haar agenda werpen.' De secreta­ris raadpleegde een strook op zijn bureau. 'Hierna heeft ze een eenvoudige arbitrage en een paar handelsquota te paraferen en andere bijzondere im- en exportdocumenten goed te keuren en te bekrachtigen. Op Caledonia zijn we heel voorzichtig met die dingen. En dan staat er voorlopig een lunchafspraak met haar pa als er in de Radenvergadering geen vroegtijdige stemming is. Als u haar over zo'n drie kwartier belt, zal ze zeker een ogenblik beschikbaar hebben.'

'Een ogenblik... U laat haar zich doodwerken!'

'O ja,' erkende Niall vrolijk. 'Onze dirigent Kleine Meid wilde sinds de grote knal per se dag en nacht werken. En deze week is het zeldzaam druk op haar bureau geweest doordat ze

obeerde urgente kwesties af te werken voor ze de lijnvlucht neemt naar de Oude Wereld, voor de bruiloft. Op Di-h-aoine - o sorry, dat is voor u vrijdag —, nu over twee dagen.'

'Blij dat u het zegt. Ik denk dat ik haar beter naar Aarde kan brengen in mijn eigen sterrenschip. Ik zal zorgen dat we lekker langzaam huppelen, dan kan ze wat tot rust komen voor onze grote dag.'

'Een goed idee! Het personeel hier van haar bureau wilde een ceilidh voor haar houden, maar daar wilde ze niet van we­ten. Het zou geweldig zijn als u later een tijdje samen terug­kwam op Caledonia, dan konden we een echt planeetfeest hou­den. Na de ellende die onze planeet heeft gehad met de diatreem, kunnen we wel een feestje gebruiken.'

'Ik beloof dat we na de huwelijksreis samen terugkomen,' zei Jack Remillard.

'Als u me niet kwalijk neemt dat ik het zeg, directeur, laat die meid niet doordrammen dat ze de huwelijksreis moet verkor­ten omdat ze onmisbaar is. Dat is ze natuurlijk, maar Callie heeft een bekwame assistent-dirigent, Orazio Morrison, die de zaken kan regelen als zij weg is. Neem maar een lekkere lange vakantie. Ik weet zeker dat jullie die verdiend hebben.'

Jack begon te lachen. 'We zullen het proberen, als de media-muskieten ons met rust laten. En nu, het beste, Niall.' Het scherm van de subruimteverbinding werd donker.

Abercrombie zuchtte en zette het toestel in de paraatstand. Hij keek met zijn ver-zicht in de wachtkamer en zag tot zijn opluchting dat er geen onaangekondigde rekestranten waren gekomen. Alleen de twee magistratuuragenten waren er, die de recidivist en zijn vrouw binnen hadden gebracht. Ze zaten ge­duldig de uitslag van de gratiezitting af te wachten.

Het was tijd om te kijken hoever de zaken gevorderd waren. Niall trok zijn kousenbanden op, stopte zijn sgian dhu tussen de rechtse, deed zijn tweedjasje aan en streek het kunstbont op zijn sporran recht. Toen glipte hij via een zijdeur het kantoor van Dorothea Macdonald in en ging op een plek staan waar de rekestranten hem niet konden zien.

De kamer was eenvoudig gemeubileerd met een brede tafel en rechte stoelen van plaatselijk daraghout, zo dieppaars van kleur dat het bijna zwart was. Bij elkaar passende wandelementen bevatten communicatie- en dataraadplegingsapparatuur.

Eén hele wand was een gepolariseerd raam dat uitzag over de stad New Glasgow en het land eromheen. Aan een andere wand, recht achter het bureau van de dirigent, hing een gou­den weergave van de negenpuntige ster met andreaskruis van het wapen van Caledonia, met het devies is sabhailte mo chaladh: veilig is mijn toevluchtsoord.

De veroordeelde, ene Geordie Doig, was een voormalige vrachthopperchauffeur, een niet-operant. Hij was kleiner dan gemiddeld, maar breed in zijn schouders en goed gespierd. Hij was gekleed in een oranje gevangenispak en zat voor het bu­reau van de dirigent met Emma Ross, zijn jonge vrouw, die ook een normaal was. Terwijl hij zijn laatste pleidooi uitsprak voor de omzetting van zijn straf, dwaalden zijn sterke, ruste­loze handen telkens naar zijn slapen en betastten de pas ge­schoren plekken waar de handelbaarheidselektroden aan zijn schedel bevestigd waren geweest.

Aangezien zijn gerechtelijke vertegenwoordigers alle andere beroepsmogelijkheden hadden uitgeput, was Geordie Doigs enige hoop nog zijn vonnis te laten omzetten door de hoogste functionaris op Caledonia, die het centraal gezag van het Ga­lactisch Bestel vertegenwoordigde. De gratiezitting behelsde zowel een persoonlijke ondervraging als een vereist geestelijk onderzoek van de gevangene. De meeste planeetdirigenten lie­ten het priemen van tevoren doen door manipulatiespecialis­ten, maar Dorothea was de enige die zelf peilde. Haar oppermetavermogens gaven haar de mogelijkheid met een virtuoze snelheid en precisie te werken die de onderzochten de gebrui­kelijke pijn van die procedure bespaarden.

De dirigent van Caledonia stond ongedwongen voor de twee rekestranten tegen het bureau geleund. Ze luisterde met diep gebogen hoofd, haar armen over elkaar. Zoals gebruikelijk vond de zitting plaats zonder dat er bewakers of advocaten bij waren. Ze droeg een loszittend overpak met capuchon, dat ste­vig om haar smalle middel gegord was. Inzetstukken van gaas­achtige nachtblauwe zijde, bezaaid met fonkelende steentjes, hingen uit een diepe kraag die geraffineerd opgesmukt was met geslepen blauwe en witte stenen.

'Dus u werkte mee bij de rehabilitatietherapie?' vroeg ze de gevangene.

'Ik heb alles gedaan wat die psychiaters wilden,' antwoordde Geordie op ruzieachtige toon. 'Ze wauwelden maandenlang te­gen me door, ze analyseerden mijn geest, zeiden ze. Dan had je de aversietherapie. Ze bestookten me tot ik schreeuwde en z'elf flauwviel van de pijn. Maar ik heb geen sessie overgesla­gen Is het mijn schuld dat die stomme behandelingen niet

werkten?'

Emma Ross depte haar ogen met een zakdoek. 'De thera­peuten zeiden dat Geordie het goed deed. Acht maanden gele­den lieten ze hem zelfs de polsband afdoen. Het ging prima. Vriendelijk tegen mij en tegen de twee kinderen en hij bleef van de drank af. Ik liet me mee naar bed nemen zo vaak als hij zei dat hij moest, en hij deed me geen pijn zoals vroeger. Maar... maar toen na de grote knal was alles zo wild en rambaillach toen onze flat in elkaar zakte en de wagen vernield werd, en overal vuur en de mensen zo bang en die plunderin­gen en zo... en... en Geordie raakte gewoon de tel kwijt. Ik pro­beerde hem tegen te houden, maar hij wilde niet luisteren. Hij trok erop uit met de bende en toen is het gebeurd. Maar hij kon er echt niets aan doen, mevrouw.'

'Niets, dirigent!' zei de gevangene. 'Het werd me gewoon vreemd. Het gebeurde zonder dat ik het wilde, en dat is de waarheid, bij God. Het was niet mijn schuld.'

'Dat was het echt niet,' echode zijn vrouw.

Dorothea Macdonald keek op en keek het stel rustig aan. Ze was een kleine vrouw, eenentwintig pas. Golvend bruin haar omkranste haar gezicht met de fonkelende blauwe kap. Haar ogen waren goudbruin en stonden dicht bij elkaar, en daaron­der was haar gezicht tot aan de kin bedekt met een half masker dat helemaal bezet was met diamantjes: sommige zo wit als een ster, andere blauw, schitterender dan een saffier.

Sinds haar medewerking, vijf planeetmaanden tevoren, aan de mogelijk planeetvernietigende diatreem die haar gezicht vernield en haar bijna het leven gekost had, had Dorothea Macdonald per se de diamanten willen dragen die door de grote uitbarsting gevormd waren. Om redenen die ze niet wilde uitleggen, weigerde ze maanden in een regeneratietank door te brengen om de verwondingen aan haar gezicht te laten genezen. In plaats daarvan droeg ze een masker als prothese.

Haar ogen boven die glinsterende façade schenen in de ziel van de man voor haar te kijken. Hij bloosde en wendde zijn blik af.

'Ik heb uw dossier zorgvuldig bekeken,' zei de dirigent. 'U hebt meer dan achtduizend uur openbare diensten verleend als straf voor het mishandelen van uw vrouw en kinderen. Na uw eerste veroordeling van zware verkrachting hebt u drie jaar dwangarbeid verricht, gevolgd door nog drie jaar werkverlof met intensieve begeleiding en gedragsveranderingstherapie. Desondanks beging u, na de uitbarsting van de diatreem, een tweede zware verkrachting, waarvoor u behoorlijk bent be­recht en veroordeeld. Psychologen van de Caledonische magi­stratuur hebben u geestelijk in staat verklaard...'

'Hij kon er niks aan doen!' riep Emma, en ze zou zijn door­gegaan als de dirigent haar niet met metadwang tot zwijgen had gebracht.

'... Om mijn manipulatief onderzoek van uw geest te door­staan. Stemt u vrijwillig in met deze procedure en bent u be­reid u neer te leggen bij mijn beslissing die daarop gebaseerd is?'

'Ja,' zei Geordie. Hij balde zijn grote vuisten en verstrakte in zijn stoel.

De dirigent kwam op de gevangene toe en legde haar ene hand boven op zijn hoofd. 'Zit alstublieft stil. Het doet geen pijn.'

Hij zette zich schrap, kneep zijn ogen dicht en schokte heftig. Zijn hoofd zakte weg en zijn lichaam werd slap. Zijn vrouw uitte een kermende kreet van schrik en keek nieuwsgierig, ter­wijl het een tijdje stil bleef.

De dirigent hoefde niet diep in de geest van Geordie Doig te peilen om te vinden wat ze weten moest. Haar ogen boven het masker vernauwden zich en ze trok haar hand terug. Een ogenblik later was de gevangene weer helemaal bij. is dat al­les?' vroeg hij. 'Ja.'

'Wat... wat zegt u dan?'

'Nadat ik uw geest manipulatief heb onderzocht, spijt het me dat ik geen reden kan vinden om een wijziging aan te brengen in het vonnis dat u gewezen is.'

'Maar ik zweer dat ik het nooit weer zal doen! Ik zweer het!'

De dirigent zei alleen: 'Maar u zou het wel.'

'Geordie!' jammerde Emma Ross, en ze barstte uit in wanho­pige tranen.

'Hou je waffel, stomme cearcag!'

'Hou je gemak, man!' vermaande Niall Abercrombie de ge­vangene streng.

Geordie verloor alle moed. Hij wierp een blik van afschuw op Emma. 'Ach, kunnen we niet gewoon doorgaan?'

'Als u wilt,' zei de dirigent, 'zal mijn secretaris uw vrouw naar buiten brengen voor u uw vonnis kiest.'

'Ja breng haar weg.' Geordie leek nu onbewogen. Hij keek naar de vloer terwijl Niall de radeloze vrouw de deur uit leidde.

De dirigent nam een leesplaat van haar bureau en overhan­digde die aan de gevangene, waarbij ze formeel sprak. 'George William Doig, aangezien u door een jury van uw gelijken bent beoordeeld als antiproductief voor de uiteindelijke harmonie van het Galactisch Bestel, worden u drie keuzemogelijkheden geboden die zijn geschreven op de vonnisplaat die u in uw hand hebt. Eén: blijvende opsluiting in het Caledonisch Verbe­teringsinstituut op het subcontinent Caithness. Twee: psycho-operatieve implantatie van een handelbaarheidselement en vrijlating onder toezicht van uw vrouw, Emma Ross. Drie: euthanasie... Maak nu alstublieft uw keuze door stevig met uw wijsvinger op een van de cijfers te drukken.'

'Dat implantaat,' zei Geordie, 'is dat net zoiets als dat hoofd­stel dat ze me omklemden voordat ze me hier brachten?'

'Niet helemaal. U zou een kleiner element krijgen, dat blij­vend geplaatst wordt in het limbisch stelsel van uw hersenen. Het effect zou hetzelfde zijn als wat u meegemaakt hebt bij de tijdelijke handelbaar-maker. U zou zich ontspannen en vredig voelen, zonder de neiging onafhankelijke activiteiten te verrich­ten. U zou zonder vragen gehoorzamen aan elke legitieme op­dracht die u gegeven werd. U zou samenhangend kunnen pra­ten, maar wel langzaam en moeizaam.'

ik zou zo'n zombie worden, hè? Ik heb die arme sufferds wel rommel van de weg zien opprikken en vakken zien vullen in de supermarkt.'

De ogen boven het diamanten masker stonden rustig. 'Cale­donia heeft tot op heden maar een paar honderd handelbaren. Het programma is nog enigszins experimenteel. Maar u moet het ernstig overwegen. Met dat implantaat zou u vrij blijven, nuttig werk doen, thuis kunnen wonen en meehelpen uw gezin te onderhouden. U zou niet langer een gevaar voor de samen­leving vormen doordat u onbeheerste woede en seksuele agres­sie kunt beheersen. U zou nog steeds in staat zijn liefde te erva­ren.'

'U bedoelt seks met mijn vrouw?'

De dirigent schudde haar hoofd. 'De handelbaar-maker ver­andert de hormonale uitvoer van de hersenen, maakt een erec­tie en een orgasme onmogelijk, en onderdrukt ook andere sterke emoties, zoals woede en angst.'

De gevangene was het zweet op het voorhoofd komen staan Hij staarde naar de keuzemogelijkheden die op de plaat waren opgesomd. 'Allejezus, wat een ellendige keuze! Maak een im­potente achterlijke van me, gooi me levenslang in de bak, of voer me aan de wormen!'

Dorothea Macdonald zei niets. Ze stond nu rechtop met haar armen langs haar zijden, een stralende, schijnbaar afzij­dige gestalte.

Wilde woede vlamde op in Geordie Doig en hij sprong op van zijn stoel. Hij had zich op haar willen storten, haar met zijn grote vuisten willen aftuigen, haar mooie kleren af willen rukken en haar suf willen naaien...

Maar hij was verlamd. Zo stijf als een plank raakte hij uit ba­lans en sloeg tegen de vloer. De dirigent bracht hem er met dwang toe overeind te komen en stil te blijven staan, terwijl hij over zijn hele lichaam trilde van machteloze woede.

'Maak uw keuze,' zei ze.

Hij begon hysterisch te giechelen. 'Jawel, Diamanten Masker! Is het waar wat ze over u zeggen? Dat uw gezicht zo'n gruwe­lijke puinhoop is dat een made er nog van zou moeten kotsen?'

'Kiest u.'

'Van mij mag je stront vreten, smerige kut!'

Ze keek hem alleen maar aan.

'Mooi! Goed dan!' Hij stak zijn vinger uit naar keuzemoge­lijkheid één. ik kies voor de bajes op dat vervloekte duivelsei­land. Caithness. Daar kan ik nog mens zijn.'

Niall Abercrombie deed de deur van het kantoor weer open om de geüniformeerde agenten van de magistratuur binnen te laten. Terwijl ze Geordie Doig wegleidden, vloekte hij zo hard hij kon naar de dirigent, waarbij hij de ene obsceniteit op de andere liet volgen, tot ze de handelbaar-maker weer aan hem vastklemden.

Dorothea Macdonald liep terug naar haar bureau en ging zitten. Ze pakte een verfrissingsfles met drinkbuisje op en dronk wat water. Niall overhandigde haar een stapel durafilm-documenten en het officiële zegel.

'Een moeilijk geval, hè meid?'

'Een moeilijk geval,' beaamde ze, en even beefde haar kunst­matige stem, die werd voortgebracht door manipulatie van luchtmoleculen. 'Maar ja, dat zijn het allemaal.'

'Dat walgelijke zwijn! Meer kon ik niet doen zonder hem een flinke klap in zijn buik te geven, toen ik hem zo tekeer hoorde gaan. ' Niall was een erfenis van de regering van Graeme Hamilton zowel onschatbaar als al te vertrouwelijk. Desondanks, en ondanks zijn ongeneeslijke verslaving aan de Schotse om­gangstaal, was de dirigent erg op hem gesteld.

Ze pakte de papieren aan zonder te reageren op zijn veront­waardigde uitbarsting en las snel het eerste. 'Ik wijs dat beroep van afkomst en verdeling van de successierechtbank van Cairngorm af. Ook als de man zonder testament gestorven is, gaan de erfelijke rechten van een ongeboren verwant in de tweede graad duidelijk vóór op die van de staat.' Ze krabbelde een paar woorden neer en zette er haar paraaf onder. 'Wanneer zien die Cairnies nu eens in dat ongeborenen wettelijk precies dezelfde rechten hebben als biologische nakomelingen? Dit is het Galactisch Bestel, verdorie - niet Aberdeen in de negen­tiende eeuw.'

'Het is een stug, conservatief slag mensen, daar in Cairngorm,' merkte Niall met een schouderophalen op.

Ze fronste haar wenkbrauwen terwijl ze het tweede docu­ment las. 'Wat is dat? Een verzoek voor een belangrijke vergro­ting van importquota voor tweehonderd C240-geestverbindingsmodules? Wat zijn die mensen in godsnaam aan het bouwen dat ze er zulke eersteklas hersenkaarten voor nodig hebben? Van wie is dat bedrijf - die Muckle Skerry Bionics - trouwens? Ik heb er nog nooit van gehoord.'

'Daar kan ik achter komen. Het zou een amusementsfirma voor volwassenen kunnen zijn met een nieuw, gewild merk van kostbare erotische spulletjes.'

Ze legde het document opzij. 'Met zulke kaarten in hun kietelpak lopen de klanten nog gevaar dat hun geslachtsklieren smelten... Laat een interstellaire agent van mijn bureau naar Beinn Bhiorach gaan om het onopvallend te onderzoeken. Dit is nu in drie maanden de tweede lading hypermoderne onder­delen die iemand buiten de quota om wil importeren. Het kan volkomen onschuldig zijn. Maar ik heb een gerucht gehoord dat er op Satsuma agressieve metacreatieve ce-apparatuur - geestlasers gemaakt zou worden. Ik wil er zeker van zijn dat dat hier niet gebeurt.'

Niall knikte. 'Komt voor elkaar, en ik zal het onze jongens discreet doorgeven. Trouwens, er was een subruimtelijke op­roep van directeur Jon Remillard; die kwam binnen terwijl u die fijne Geordie onder handen had. Hij geeft u een ver-schreeuw over een minuut of tien.'

‘Ik moet hier dadelijk klaar mee zijn. Informeer even bij de zaalwacht in de Raadsvergadering, wil je? Kijk of de kans be­staat dat papa te laat is door een stemming.'

'Dat zal ik doen.' Abercrombie ging het vertrek uit en deed de deur dicht.

Alle andere documenten waren routine; ze parafeerde de goedgekeurde en zette er het kleine laserzegel op. Toen ze klaar was, stond ze op van achter haar bureau en liep naar het raam om over de hoofdstad uit te kijken. Vanuit haar kantoor op de driehonderdste verdieping van de Dirigentshuis-megaflat had ze een prachtig uitzicht op de Firth of Clyde. Op het wa­ter krioelde het van de vaartuigen: vrachtschepen die goederen aanvoerden van de kleine afgelegen continenten, sleepboten die aken vol graan en bosproducten stroomafwaarts sleepten, draagvleugelveerboten tussen de voorstadseilanden, scheepjes en bootjes van allerlei soort. Het was te bewolkt om de vluchtbanen in de lucht te zien, maar haar ultrazintuigen namen de gecompliceerde door computers geleide stromen handels- en particuliere rhotuigen waar, die in tientallen verschillende rich­tingen boven New Glasgow bewogen.

Een ogenblik concentreerde ze zich en genoot van de diepere aura van Caledonia zelf. Het was een planeet met bar weinig droog land, met gekartelde bergen, reeksen vulkanische eilan­den, en wouden die net zo trots veelkleurig waren als de ruit­patronen van het oude Schodand. De bevolking was net boven de miljoen, al was het een van de eerst gekoloniseerde etnische planeten. Een Aardling kon op Callie niet gemakkelijk zijn brood verdienen, maar de koppige kolonisten hadden het vol­gehouden in hun 'veilig toevluchtsoord'. De Schotse planeet had zichzelf kunnen onderhouden en had voorspoed gekend tot de uitbarsting van de diatreem.

New Glasgow was zwaar beschadigd door aardbevingen en branden die volgden op de uitbarsting, net als vele andere ste­den en dorpen op het dichtbevolkte subcontinent Clyde. De megaflats waar de regering in huisde, de universiteit en de be­langrijkste zakenkantoren waren geschraagd door traagheidsvelden en waren er onbeschadigd afgekomen. Maar de oudere gedeelten van de hoofdstad, de kronkelige stegen en de hofjes langs de oevers die volstonden met merkwaardige, in elkaar ge­flanste bouwsels die meer dan vijftig jaar oud waren, hadden het zwaar te verduren gehad. De meeste getroffen wijken wa­ren buurten van lagere arbeiders, die allang gerenoveerd had­den moeten worden, ook al waren ze pittoresk en riepen ze herinneringen op aan de beginjaren van de kolonisatie van Callie.

Dorothea's overleden voorganger, dirigent Graeme Hamilton had altijd een zwak plekje in zijn hart gehad voor de wrakke havenbuurten met hun bloeiende grogzaakjes, vlooien­markten, huizen van plezier en altijd nuttige schroothandels, en hij had renovatie voor zich uit geschoven. (Het zou boven­dien een hoop geld gekost hebben, dat de kolonie niet kon mis­sen.) Nu kon New Glasgow, dankzij de diatreem en de daarop­volgende toevloed van hulpfondsen van het Bestel, die nergens toe verplichtten, verbeterd worden zonder de schatkist van de planeet aan te spreken of de belastingen te verhogen. Het was een moeilijke periode geweest, maar de wederopbouw was al flink gevorderd. De ernstigste problemen betroffen de bijna vierduizend dakloze inwoners, die door het Rode Kruis van de Menselijke Staat gehuisvest waren in nooddorpen, opgebouwd in de periferie van Clyde. Ondanks de beste inzet van de rege­ring waren die nederzettingen niet veel meer dan verzamelin­gen sombere barakken, die wel een behoorlijke beschutting bo­den tegen de weersgesteldheden, maar waar privacy ver te zoeken was. Men morde al dat het Bestel en de Oude Wereld niet genoeg deden om de diatreemvluchtelingen te helpen, en dat politici, zowel op Caledonia als in de Europese districtsraad op Aarde, profijt trokken van de situatie.

De dirigent, die mijmerde over de problemen van de planeet, vroeg zich af of het werkelijk mogelijk was dat ergens op Callie criminele elementen eventueel gevaarlijke CE-apparatuur ver­vaardigden. De Japanse etnische planeet Satsuma, die in een nabijgelegen sterrenstelsel lag, had aanhoudend problemen niet operante jakuza-mafïia, maar op de Schotse planeet was er nooit georganiseerde misdaad geweest. Aan de andere kant was Beinn Bhiorach, waar de bedenkelijke onderdelen heen ge­voerd zouden worden, het meest afgelegen en dunst bevolkte continentale gebied van Caledonia. Zelf was ze in BB opge­groeid, en ze wist heel goed dat in de steile dalen en verlaten mijnen daar talloze dubieuze ondernemingen verborgen kon­den zitten.

Maar een begin van een Schotse maffia? Wat een belachelijk idee!

Er was een zorgwekkender mogelijkheid - een waar de trotse, altruïstische exoten van het Bestel nauwelijks op gekomen waren. Als de illegale hersenenergie-uitrusting nu eens he­lemaal niet bedoeld was voor misdadigers? Als de groepering van anti-Eenheidmensen, de zogeheten Rebellen, zich nu eens aan het bewapenen waren om zich met geweld los te maken van de galactische federatie?

Het was een vergezocht idee dat zomaar bij haar opgekomen was - misschien door de komende lunch met haar vader, waar­over ze zich niet op haar gemak voelde - en ze hechtte er wei­nig geloof aan. Callie was niet zo'n brandhaard van anti-Bestelgevoelens als het kosmopolitische Okanagon en een paar 'gekleurde' planeten, maar de bewoners van Keltische afkomst waren van nature stekelig en anti-overheid, en ontberingen ten gevolge van de diatreemuitbarsting hadden de golf van poli­tieke ontevredenheid, die allang welig tierde tussen de geblokte heuvels, nog verergerd.

Een van de meest welbespraakte voormannen van de Rebel­len op Caledonia was lan Macdonald, het enige districtsraads­lid van Beinn Bhiorach en vader van de dirigent...

Diamant.

Jack!

Haar zorgelijke stemming verdween toen ze reageerde op zijn telepathische groet. Een paar minuten lang hadden ze sa­men bijzondere gedachten in de intieme toonaard van ver-spraak. Anderen dan jonge geliefden zouden hun geestgesprek ongetwijfeld weeïg en sentimenteel gevonden hebben, om niet te zeggen banaal, maar voor Jack en Dorothea waren de ge­dachten nieuw en kostbaar en belangrijk, terwijl ze van het wonder van elkaar genoten.

Maar ten slotte lieten zijn geestnuances schoorvoetend mer­ken dat hij een andere reden had om met haar te spreken:

Er is slecht nieuws, lieverd. Ik ben op Okanagon. Tante Anne heeft hier een zwaar ongeluk gehad. Haar sterrenschip is neergestort.

O nee! Hoe is het met haar?

Anne leeft nog, maar ze is zwaar gewond. Jammer genoeg zijn haar drie buitenaardse metgezellen en de piloot, een mens, omgekomen.

O, wat erg, Jack.

En het ergste is dat we denken dat het geen ongeluk is ge­weest.

O god. En het is op Okanagon gebeurd?

Ja. Anne en een paar collega's van het statendirectoraat voor voor Eenheid waren van Globe gekomen om te overleggen met Owen Blanchard, de commandant van de Twaalfde Vloot. De laatste tijd uiten Bestelgetrouwe magnaten van het Concilie vermoedens dat de top van de Twaalfde krioelt van de officie­ren die tot de Rebellengroep behoren.

Ja, ik weet het. En die vermoedens zijn juist.

Anne en haar collega's wilden zich hiervan op de hoogte stel­len. Niets van belang. Ze wilde niet dat die exoten allemaal ze­nuwachtig werden. Er zou een discrete ideeënproef gedaan worden om erachter te komen hoe de anti-eenheidmisverstan­den die in die sector zo vaak voorkomen, rechtgetrokken kon­den worden. In het geval van de vloot had Anne in gedachten het vakkenpakket aan de Chelan-academie te herzien en ver­plichte herscholing van beroepsofficieren in te stellen. Het di­rectoraat heeft hierover al maanden geleden gedebatteerd.

Wat vond Blanchard van dat idee? Ik heb gehoord dat hij een van de hoogste Rebellenleiders is. Annushka Gawrys en hij hebben vroeger een verhouding gehad, weet je. Sommige men­sen zeggen dat het idee van een politieke anti-bestelpartij van hen tweeën is uitgegaan.

Anne heeft Blanchard niet eens gesproken. Haar koerierschip stortte neer op de ochtend dat hun eerste overleg op de agenda stond. Het lijdt geen twijfel dat de piloot opzettelijk de ramp heeft veroorzaakt. Het was misschien een zelfmoordactie van een anti-Bestelfanaticus — maar er is nog een andere mogelijk­heid. Het schip was een snelkoerier en de piloot een operant van de expertklasse, van lage rang, die een normale ce-stuurhelm droeg. Er kan met de helm gesold zijn, waardoor hij ge­dwongen werd het schip naar de grond te vliegen. De passa­giers hadden geen flauw benul dat er iets mis was, tot het te laat was om er iets aan te doen. Anne bleef alleen in leven om­dat ze op het laatste moment een ruwe metacreatieve cocon om zich heen spon. Die heeft haar niet helemaal beschermd, maar werkte wel. Ze zal minstens een jaar in een regenertank zitten.

Die arme vrouw... Wat gebeurt er met het directoraat voor Eenheid? Anne was de motor ervan. Zonder haar zal het niet hetzelfde zijn. Wie zal het voorzitterschap overnemen? Jij?

Ik denk niet dat ik voor die taak geschikt ben, liefje. Maar dat terzijde. Er is één ding dat ik je nog niet verteld heb. Voor

Anne buiten westen raakte, spande ze zich enorm in en ze wist één verstaanbaar woord uit te brengen: Hydra.

!!! O lieve god.

De autoriteiten brachten de eerste magnaat op de hoogte. Toen papa dat van Hydra hoorde, vertelde hij het mij, en ik ben als een speer naar Oky gezoefd. Dirigent Castellane heeft al het mogelijke gedaan om samen te werken met ons en de in­specteurs van de magistratuur.

Geen wonder. Niemand is dat eerdere ongeluk op Okanagon vergeten waar Pats voorganger zo handig mee uit de weg werd geruimd... en nu wordt de zus van de eerste magnaat, die pro-Eenheid is, bijna gedood en spreekt ze over Hydra! Een heel veelzeggende samenloop van omstandigheden. Zeker als je je die toestand met Alvarez van zes jaar geleden herinnert.

Hoe zou ik die kunnen vergeten? Dat gebeurde precies op de avond dat wij elkaar voor het eerst tegenkwamen - min of meer oog in oog — op Marcs Halloween-feestje.

Ja... jij had dat schattige clownspak aan en ik plukte je reus­achtige hersenen als een overrijpe meloen.

En jij kreeg dat idiote idee om met oom Rogi naar Okana­gon te gaan om Alvarez te ondervragen.

Dat was niet idioot! Ik had goede aanwijzingen dat die man een Hydra was.

Jouw idee was ongelooflijk stom... ook al had je gelijk wat Hydra betreft. Gelukkig kwam ik achter je plan en ik liet Alva­rez pakken op beschuldiging van een misdadige overval om hem tijdelijk uit de roulatie te krijgen - en buiten jouw bereik.

Wat?

Diamant, je was toen pas vijftien! Ik kon niet zomaar toezien hoe je je leven in de waagschaal stelde door onhandige detecti­vespelletjes met een mogelijke Hydra.

... Oom Rogi. Die verdomde oude verklikker - hij heeft het je verteld!

Hij deed wat hij dacht dat het beste was. Als de andere Hy­dra's er eens geweest waren om Alvarez te helpen, terwijl jij probeerde hem te ondervragen? Ze hadden je in stukjes gehakt.

Nou, ze waren niet op Okanagon. Ze waren op Aarde en achtervolgden me op Hawaï.

Ja. [Huiveringwekkende herinnering.]

Ik neem aan dat de Remillard-dynastie Alvarez om zeep ge­bracht heeft.

Zij hadden met zijn dood hoegenaamd niets te maken. Het was zelfs een heel onaangename verrassing. Ik had gehoopt zijn geest te priemen voor gegevens over de identiteit van de

andere Hydra's en Woede. Nadat Alvarez in zijn cel zo ge­heimzinnig was omgekomen, namen op verzoek van de eerste magnaat Krondaakse beoordelaars van de Galactische Magi­stratuur het onderzoek naar die zogenaamde overval over — naar ze zeiden omdat Alvarez zo'n hoge positie bekleedde in de staf van de dirigent. De exoten wisten bij Patricia Castellane en haar topmensen, zonder dat die het beseften, een opper­vlakkig helingsonderzoek te doen, maar de lichte peilingen ga­ven geen bewijs dat zij of een van de anderen in het Dirigents­huis op Okanagon de ware identiteit van Hydra kende. Ze vonden ook geen andere Hydra op de planeet. De Lylmikse toezichthouders en de eerste magnaat verklaarden ten slotte de hele kwestie-Alvarez voor gesloten.

Dat verbaast me niets. Maar nu schijnt het dat er tenminste één andere Hydra op Okanagon verborgen zit. Na al die tijd.

We hebben echt niet het flauwste idee waarom de piloot het sterrenschip heeft laten neerstorten, of wat Anne bedoelde toen ze 'Hydra' zei. Ze kan onmogelijk ondervraagd worden tot ze uit de tank komt, en dat is maar goed ook. De dynastie heeft geen enkele behoefte aan geruchten over een nieuwe Hydra-aanval.

Jack, je kunt die mogelijkheid niet zomaar van tafel vegen.

Natuurlijk niet. Maar Paul is van plan de Hydra-kant van die zaak stil te houden. Alleen de top van Castellanes ambtenarij en de vlootcommandant zelf wisten van Annes aanstaande be­zoek. Als een van hén een vermomde Hydra is, hebben we ruimschoots de tijd om het te bewijzen. Er is te weinig bewijs­materiaal om een officieel onderzoek onder de hoge pieten van de planeet te rechtvaardigen, laat staan een volledige geestpriem - en de wet staat ons niet toe een visexpeditie te begin­nen. De Galactische Magistratuur gaat door met het onder­zoek naar de ramp, maar er komt geen Hydra-jacht.

Aha. Weer in de doofpot.

Voor het heil van het Bestel, schat.

Ongetwijfeld...

De eigenlijke vraag is: waarom wilde Hydra Anne doden?

Ze is hoofd van het directoraat voor Eenheid, en ik heb je toch gezegd dat Woede dat stomme idee heeft om een Tweede Bestel te vestigen met zijn eigen kwalijke vervangmiddel voor Eenheid?

Diamant, lieve Diamant! Laat je eigen verschrikkelijke erva­ringen met dat monster je denken niet beïnvloeden. Woede is maar één pervers individu. Hij heeft maar twee Hydra's over om voor hem te handelen. Het Concilie zou het weten als er een groter door Woede geleid complot bestond. De Lylmiks zouden het weten! Zo'n groep bestaat niet.

Dan heb je nog de Rebellen.

Hun programma lijkt niet op dat van Woede, behalve dat ze allebei de mensheid uit het Bestel willen.

Ik heb dat vervloekte monster in mijn geest gehad en ik weet hoe verleidelijk het kan zijn. Woede hoeft geen grote aantallen mensen te dwingen of ze openlijk te leiden. Hij hoeft alleen maar stiekem gebruik te maken van de menselijke zwakheid en verkniptheid. En personen die zijn plannen bedreigen uit te schakelen.

Ja.

Jack, iedereen erkent dat de mensheid qua sociopolitieke rijp­heid nog ver achterligt bij de Eengeworden soorten. In vergelij­king met de exoten staan Aardlingen nog op het niveau van Djengis Khan en de Gouden Horde. Wij begaan nog steeds misdrijven, we bedriegen, liegen, complotteren, en proberen zelf beter te worden ten koste van anderen. Geloof me, ik zie het allemaal van achter mijn bureau. De dirigent is tegelijk ombudsvrouw, onpartijdig despoot en veredelde kindermeid...

En ik hou van je.

Maak nou geen grappen. En doe niet zo vaderlijk!

Absoluut niet. Ik hou van je en ik respecteer ook je oordeel en intuïtie. Je hebt gelijk dat Woede een mogelijke bedreiging van het Bestel is, om er zelf beter van te worden. Jij kent dat monster beter dan ik. En ook de menselijke zwakheden.

Zeg dat niet, Jack.

Het is zo. Het is zo makkelijk voor me te vergeten hoe het is om mens te zijn. Mijn kennis is volledig theoretisch. Wat weet Jack zonder Lichaam over menselijke zwakheden, menselijke gevoelens, de emoties die het menselijk hart regeren? Ik pro­beer het te begrijpen, maar dat lukt niet altijd. Dat moet jij be­ter weten dan wie ook, schat.

Doe niet zo raar.

Heb ik je verteld dat Marc dacht dat het absurd was dat een... een iets zoals ik verliefd werd en wilde trouwen?

Hij wel! Als iemand van je familie niet-menselijk is, is het Marc, niet jij.

Te mag wel hopen van niet, kindje. Ik heb mijn trouwapparatuur nagemaakt van zijn driedelige stel.

Jack, dat is niet grappig. Jij weet net zo goed als ik dat de menselijke natuur uiteindelijk geestelijk is, niet fysiek. Jij hebt je geest van een lief, echt menselijk wezen. Anders had ik nooit van je kunnen houden. En ik hou van je.

Diamant...

Ik wil bij je zijn. Ik wil al die problemen opzij schuiven, even maar, en alleen aan ons denken. Het is zelfzuchtig...

Dat is het niet.

[Tussenpoos van wederzijdse troost.]

Jack, wat komt er nu van Anne terecht? Wordt ze naar Aarde overgebracht?

Paul zal dat wel regelen.

Het lijkt harteloos van ons om zo'n grote bruiloft door te la­ten gaan.

Onzin. Anne zou vast geen domper op de feestvreugde wil­len zetten. Luister nu eens even naar mij. Ik kom meteen naar Caledonia. Over twee dagen vliegen we naar Aarde in de Scurra II... langzaam.

Ja. O ja. Het zou heerlijk zijn een tijdje rust te hebben, sa­men met jou. Om elkaar te leren kennen.

Om elkaar lés te geven! Ik ben bij je voor je het weet. Tot ziens, mijn lieve Diamant, a nighean mo ghaoil.

Tot ziens, Jack, a churaidh gun ghiamh!’

Toegevoegd districtsraad Ian Macdonald prikte in zijn gepo­cheerde zalm met gekookte aardappeltjes en zijn donkere wenkbrauwen vertrokken tot een norse blik. 'En ik vind tóch dat ik thuis moet blijven. Ik heb niet alleen de Radenvergaderingszaken, maar op de luchtboerderij moet geoogst worden en Gavin en Hugh hebben hun handen vol en ze bellen me om de andere dag vanwege een of andere crisis. Ze hebben proble­men met de uitrusting en met twee nieuwe zweverpiloten die hun draai nog niet gevonden hebben, en de kleine plantjes waaien dit seizoen ver naar het noorden, achter de Goblin-eilanden.'

'Ik wil dat jij mij aan Jack geeft, papa.'

Hij snoof. 'Alsof je ooit van iemand anders geweest bent dan van jezelf, Dorrie Macdonald!'

Haar ogen werden zacht. 'Je weet wel wat ik bedoel. Ik wil dat je naast me staat en mijn huwelijk bevestigt. En dat je daarna op die stomme doedelzak van je speelt voor de zwaard­dans.'

'Ja, nou, er zijn daar genoeg Remillards in de buurt die je naar het altaar kunnen brengen,' mopperde hij. 'Die oom Rogi, op wie je zo dol bent. Of opa Kyle, als je per se een fa­milielid in een kilt wilt om de orde te verstoren.'

'Dat is niet hetzelfde, dat weet je best. Kyle kan net zomin doedelzak spelen als Rogi.' De dirigent pakte een speciaal ver­vaardigd bakje gepureerd voedsel op, bracht het tuitje ervan handig in een verborgen opening achter het kinstuk van haar diamanten masker, en at. Haar namaakstem bleef even duide­lijk doorpraten. 'Ik weet dat je nog steeds boos bent omdat Jack en ik op Aarde trouwen in plaats van hier op Callie. Maar het zou niet praktisch geweest zijn de plechtigheid hier te hou­den, nu alles nog zo'n warboel is door de diatreem. De Sint-Andy-kathedraal is één berg puin.'

'Beinn Bhiorach is niet getroffen, zoals je heel goed weet. We hadden de trouwerij in de Sint-Maggie in Grampion Town kunnen houden, waar jij bent gedoopt, en...'

'... en veertig of vijftig Remillards onderbrengen op de boer­derij? En Joost mag weten hoeveel magnaten van het Concilie en andere voorname mensen en exoten Jack heeft uitgenodigd, om maar te zwijgen over die paar Macdonalds die erbij willen zijn en een stel vrienden en collega's van mij!' Ze schudde haar hoofd en haar ogen schitterden. 'Wees realistisch, papa. Grampian Town heeft één hotelletje en twee herbergen met boven een paar sjofele kamertjes.'

Ian Macdonald legde met een klap zijn vork neer. Zijn zware wenkbrauwen stonden op onweer. 'En de gedachte alleen al dat die hoogverheven smeerlappen van de Remillard-dynastie en hun chique vrienden zich zouden moeten verlagen om in ordinaire Caledonische kroegen te gaan zitten! Het kan me niet schelen wat een vader hoort te doen voor het huwelijk van zijn eigen kleine meid. Nee, we laten die stinkend rijke Remil­lards alle rekeningen betalen en doen alles precies zoals zij het fijn vinden, want zij zijn de Eerste Metapsychologische Familie en de media zijn verzot op hen, en ze zijn de vervloekte hielen­likkers van die rottige Lylmiks!'

Er klonk gemompel en gegrinnik van de mensen aan de tafel­tjes rondom. De eetzaal van de Radenvergadering zat vol ra­den, hoge beambten en lobbyisten, en veel van hen hadden de­zelfde rebelse gevoelens als Ian Macdonald.

De dirigent onderdrukte haar gêne en stuurde vibraties uit van liefhebbende verdraagzaamheid om de operante eters ten­minste te laten weten dat ze niet van streek raakte door de ti­rade van haar vader. Waarom maakten normalen zo graag een scène? Als Ian operant was geweest, hadden zij tweeën netjes kunnen redetwisten, van geest tot geest in de intieme telepathi­sche toonaard...

Toen zijn dochter kalm bleef onder zijn uitbarsting, nam Ian Macdonald een flinke slok uit zijn glas McEwan's bier en ging door op veel zachtere toon. 'En dat is nog niet alles. Hoe moet het met jou, Dorrie? Het lijkt wel of de diatreem je gezond ver­stand heeft weggeblazen, want ik begrijp echt niet wat je sinds­dien toch bezielt. Een dirigent van Caledonia die zich aankleedt als een carnavalskoningin! Graeme Hamilton zal zich omdraaien in zijn graf. En je arme gezicht... Zeg me niet dat je het niet kon laten opknappen, al zou je het willen. Bij God, met je eigen he­ling zou je het kunnen, zonder regenertank, als je het probeerde! Mijn hart breekt als ik je zo zie, dat je invalidenpulp eet, zonder maar een tong om te spreken of lippen om te kussen...'

'Papa, daar hebben we het al over gehad. Als je de aanblik van hoe ik ben echt niet kunt verdragen, dan kan ik me anders aan je vertonen.'

Zijn adem stokte, want opeens vervaagde het diamanten masker en leek het te verdwijnen. Haar gezicht was zoals het vroeger geweest was: hartvormig, ernstig, met de met stenen bezette capuchon van blauwe lamé, met alledaagse gelaatstrek­ken en een steels glimlachje.

'Papa, wanneer je maar wilt, zie je mijn oude gezicht als je naar me kijkt. Dat heb ik in je geest zo gemaakt.'

De spieren van lans sterke kaak bewogen en tot zijn ergernis merkte hij dat zijn ogen vochtig werden. 'Maar niet je echte gezicht.'

'Nee,' zei ze. En hij zag de glinsterende bedekking weer.

'Waarom, Dorrie?' Zijn schorre gefluister klonk diepbe­droefd. in godsnaam, waarom? Is het op de een of andere ma­nier om hém?'

Ze was kalm. 'Je hebt niet het recht me dat te vragen, papa. En ook die andere vraag niet die op het puntje van je tong ligt. Ik hou van Jack. Meer hoef je niet te weten. En hij houdt van mij.'

'Houdt hij van je zoals je er achter je masker uitziet?' siste Ian.

'Een gezicht is ook een masker,' zei ze, 'en het is net zomin de echte Dorothea Macdonald als de prothese. Ik zal het je be­wijzen.'

Hij slaakte een diepe kreet van afschuw en staarde naar wat hij aan de overkant van de tafel zag. Hij moest ervan walgen. Opnieuw was het diamanten masker onder de rustige goud­bruine ogen vervaagd en verdwenen, maar ditmaal zag Ian het afschuwelijk verbrande vlees dat aan een schedel zonder neus hing. De gruwelijke verwonding was maar één ogenblik te zien, voor hij weer verborgen werd achter fonkelende blauwe en witte steentjes.

Is dat mijn ware ik?' vroeg haar namaakstem vriendelijk.

Ian legde één hand over zijn ogen. 'Nee, meid. Nee.' Zijn schouders schokten. 'Het spijt me. Ik ben een koppige stomkop en heb het recht nietje oordeel in twijfel te trekken. Jij moet je leven leven zoals het jou goeddunkt en trouwen met die eigen­aardige Jack, als dat je keuze is.'

Ze stak haar hand uit over de tafel en pakte hem bij zijn arm. 'Kom je naar Aarde met Janet en Ellen, om mij bij de bruiloft naar hem toe te brengen?'

Hij keek op. 'Dat zal ik doen.'

De dirigent stond op van haar stoel. Haar vader was zo'n grote, sterke man en zij was zo klein dat als ze naast hem stond, zelfs wanneer hij zat, hun ogen bijna op dezelfde hoogte waren. 'Daar zie ik je dan,' zei ze. Haar gemaskerde gezicht kwam dicht bij het zijne en hij voelde de koele harde diaman­ten langs zijn wang schuren. 'Tot ziens, papa.'

Ze liep weg, knikte tegen kennissen en collega's en wisselde korte telepathische groeten uit met een paar van hen. Toen ging haar stralende blauwe gestalte de deur van de eetzaal door en was ze weg.

Ian Macdonald sloeg het laatste bier achterover, toetste de tafelcom in en zei de rober dat hij meer drank moest brengen. Hij keek met een misprijzende blik de zaal door. Niemand keek naar hem. Ze waren allemaal opeens druk met hun eigen gesprek of keken naar hun bord. Ian gromde, boog zich over zijn eten en at zalm, aardappels, erwten en brood op. Het zou zonde geweest zijn dat goede eten te verspillen.