8
De keuze
M’n blik dwaalt af, ik denk aan jou, ik heb je al zo vaak gezien, in mijn dromen
Ik vraag me af, waar ben je nou, als jij eens wist wat ik je zeggen wou…
Blijf bij mij, blijf bij mij
Na zoveel goeds kan ik je niet meer laten gaan
Blijf bij mij, blijf bij mij…
Een mooier lot bestaat niet, dus ik vraag je alsjeblieft
Blijf bij mij…1
Afkickverschijnselen
Na afscheidsetentjes of andere afscheidsrituelen worden minnaressen meestal somber en/of boos. Vaak zijn de afscheidsactiviteiten onwerkelijke en kunstmatige ontmoetingen. Beiden willen eigenlijk geen afscheid nemen en dat is merkbaar. Ze zitten nog heel genoeglijk te praten, soms vrijen ze nog zogenaamd voor de laatste keer. Ze kopen beiden afscheidscadeautjes voor elkaar. Een dure pen (zonder inscriptie!) voor de vreemdganger zodat hij ‘haar’ dagelijks vast kan houden, een gouden armband (met inscriptie) voor de minnares, zodat ze ‘hem’ altijd kan dragen… ‘vooral ook ’s nachts omhouden hoor,’ zegt hij, ‘vooral dan wil ik dat je aan me denkt!’
De vreemdganger is eerst opgelucht, maar dat is van korte duur. Hij mist zijn minnares en zijn uitstapjes. Zijn vrouw vindt hij saaier dan ooit en hij is kribbig en onvriendelijk tegen haar. Hij hoeft niet meer te liegen, dat is het enige voordeel. Hij probeert de draad weer op te pakken, maar hij heeft nergens zin in. De toekomst komt hem voor als een aaneenschakeling van meer van hetzelfde. Zijn minnares was vriend en vriendin tegelijk, zijn maatje, zijn onvoorwaardelijke steun, en hij mist ook haar lichaam. Hij gaat een weekeinde weg met zijn vrouw, je moet er tenslotte wat van maken, maar tijdens dat weekeinde wordt hij echt ziek van ellende. Zijn vrouw verwacht nog meer aandacht en liefde van hem dan anders omdat ze ‘gezellig’ weg zijn en die kan hij haar niet geven. Hij is in de rouw, maar zij mag het niet merken. Voor het eerst overweegt hij serieus om toch te gaan scheiden. Hij fantaseert dat hij met een bos rozen bij zijn minnares voor de deur zal staan. ‘Geheel en al de jouwe,’ zal hij zeggen en hij weet nu al hoe ze dan zal kijken. Hij fantaseert vooral over de hereniging, over hoe het paradijs weer ‘neer zal dalen’. Hij probeert na te denken over scheiden en probeert zich voor te stellen dat hij het zijn vrouw zal vertellen, maar zijn gedachten willen niet zo graag die kant op… Ze blokkeren iedere keer een beetje. Het fantaseren over zijn minnares gaat hem gemakkelijker af. Hij is zoveel met haar bezig in gedachten dat hij het gevoel heeft op de verkeerde plek te zijn met de verkeerde vrouw. Hij is bang dat hij zich zal verspreken of ’s nachts hardop zal dromen. In een opwelling verstuurt hij toch een kaartje tegen alle afspraken in: ‘Het leven is leuker met jou’, een tekst van Loesje. Kaartjes sturen met toepasselijke, lieve, pikante, mooie teksten was altijd al zijn favoriete hobby.
De minnares probeert weer met vriendinnen af te spreken, maar hoopt ondertussen toch nog op post, op telefoontjes. En telkens als er geen berichten zijn, realiseert ze zich tot haar grote spijt dat hij zich nu aan de gemaakte afspraken lijkt te houden.
De wederzijdse verslaving wordt nu pas echt duidelijk. Het is als met iedere verslaving: de ernst ervan wordt pas duidelijk als je probeert te stoppen. En dat lukt vrijwel nooit in één keer.
Ineens komen ze elkaar ‘toevallig’ steeds tegen. Als ze elkaar zien, moeten ze even bijpraten en meestal blijft het daar niet bij. Lief en leed wordt nog gedeeld en ze mogen dan niet meer met elkaar naar bed gaan, een gewone vriendschap is het nog lang niet. Tien keer afscheid nemen en tien keer dat niet volhouden is niet uitzonderlijk in een buitenechtelijke relatie. Telkens als ze een poging doen te stoppen, heeft de minnares het machteloze gevoel dat het niet lukt en vaak denkt ze dat de vreemdganger haar helemaal niet helpt los van hem te komen. De vreemdganger heeft er minder belang bij om te stoppen. Wanneer zijn vrouw weer wat minder vragen stelt, hij avond na avond thuis is geweest en hij zijn minnares mist, is hij al snel minder gemotiveerd om te stoppen met de relatie. Voor de minnares ligt dat anders. Zij moet verder met haar leven, zij wil op den duur een andere man en misschien wel kinderen. Zij realiseert zich dat dit niet zal lukken als zij aan haar minnaar vast blijft zitten. De minnaar zal soms haar pogingen om te stoppen boycotten. Weinig verliefden zullen van contact afzien omdat het beter is voor die ander. Hij blijft haar dus tegen alle afspraken in af en toe bezoeken, schrijven, mailen, bellen. Het idee dat zij een andere man zou kunnen ontmoeten nu zij zich van hem aan het losmaken is, maakt hem jaloers en onrustig. Natuurlijk gunt hij haar het beste en weet hij dat hij haar niets te bieden heeft zolang hij getrouwd is, maar hij houdt nog van haar en dan is het onverteerbaar dat er misschien een andere man in haar leven zal komen.
Voor de minnares is de noodzaak het grootst om te stoppen, maar voor haar is het ook het moeilijkst om daadwerkelijk afstand te houden. Als zij thuiskomt, is zij weer alleen. Zij moet haar leven weer oppakken en zij heeft bovendien het onprettige gevoel dat zij van de echtgenote heeft verloren. De vreemdganger heeft van niemand verloren, hij had geen rivaal, zijn eigenwaarde was niet in het geding. Vooral het gevoel verloren te hebben van de echtgenote kan de minnares onrustig maken en kan een aanzet zijn de vreemdganger niet op te willen geven.
Niet verkozen worden terwijl je zelf zeker weet dat je de beste partij bent, voelt als onrecht en roept verzet op. Ze kan dan ook ineens na een paar hopeloze weken zonder vreemdganger bedenken dat ze wel gek lijkt hem op te willen geven. Ze wil hem helemaal niet kwijt! Hoezo stoppen…. ze is dol op hem… ze kan helemaal niet stoppen, want ze wil dat hij voor haar kiest! Eindelijk durft ze te voelen dat dat is wat ze eigenlijk wil.
Mirte
Nadat John en ik besloten hadden onze relatie te beëindigen, werd ik overvallen door woedeaanvallen. Ik voelde me zo ontzettend in de steek gelaten, ook al stond ik achter het besluit te stoppen. Ik wist dat hij onmogelijk voor mij kon kiezen omdat hij nog zulke jonge kinderen heeft, maar toen we elkaar niet meer zagen dacht ik regelmatig: ‘En ik dan… heb ik niet het recht om bij de man te zijn van wie ik hou en die van mij houdt.’ Wie kiest er eens voor mij! Ik trek voor de zoveelste keer in mijn leven weer aan het kortste eind. Razend was ik en ik hoopte stiekem dat ik Sara tegen het lijf zou lopen. Ik zou niet voor mezelf instaan. Ik fantaseerde dat ik haar zou aanvliegen. Belachelijk natuurlijk, want zij kon er ook niets aan doen, maar toch voel ik me door haar ook in de steek gelaten, door het feit dat ze haar ogen sluit voor de waarheid en bereid is in een leugen te leven, want dat is het. Hun huwelijk is een leugen! Ik was ook vreselijk kwaad op John. Een eersteklas lafaard is hij en anders niet. ‘Mij hier een beetje alleen laten… wanneer hij werkelijk van mij houdt, dan kiest hij voor mij, los van welke consequenties dan ook.’ Als hij voor mij zou kiezen, zouden we kracht putten uit het feit dat we voor de liefde kiezen en zouden we de problemen die komen echt wel aankunnen. Ik ben nog nooit moeilijkheden uit de weg gegaan, dat weet hij drommels goed. Het ergste vind ik nog dat hij niet eens weet hoe ik eraan toe ben. Hij komt er zo wel erg gemakkelijk van af, heb ik gedacht. Ik ga hem bellen! Hij mag best weten dat ik het moeilijk heb en niet langer genoeg heb aan prettige herinneringen. Ik heb niets aan herinneringen, ik wil aan de toekomst denken. Een vriendin zei me laatst: ‘Je wilt gewoon dat hij voor jou kiest, dat is toch heel normaal, het lijkt wel alsof je dat eigenlijk niet durft toe te geven.’ Ik wist ineens dat ze gelijk had. Nooit heb ik iets voor mezelf durven vragen, nu moet dat maar eens afgelopen zijn. Ik wil dat hij voor mij kiest!
Blijf bij mij
Het feit dat de minnares zo duidelijk uitspreekt dat ze wil dat hij voor haar kiest, raakt de vreemdganger in het diepst van zijn ziel. Wat is er fantastischer dan het gevoel ongelooflijk welkom te zijn bij iemand, hartstochtelijk begeerd te worden. De minnares vecht voor hem denkt hij (dat ze ook vecht met zijn vrouw realiseert hij zich niet) en dat raakt hem diep en geeft hem een ongekend gevoel van eigenwaarde. De vreemdganger vertelt haar ook dat het hem slecht gaat sinds hun afscheid, dat hij zich niet meer kan concentreren en voor het eerst serieus overweegt om toch maar te gaan scheiden. Hij spreekt deze woorden voorzichtig uit, om geen valse hoop te wekken. Meestal leeft de relatie dan ook weer op na deze wederzijdse bekentenis. Wanneer hij duidelijk blijft aangeven dat hij niet bij zijn gezin weg zal gaan, is zij gemotiveerder om met de relatie te stoppen. Wanneer hij aangeeft dat hij misschien toch wel voor haar zal kiezen, verdwijnt meestal bij de minnares de motivatie om te stoppen. Zij denkt: ‘Ik blijf maar een beetje bij hem in de buurt, dan weet hij tenminste waar hij het voor doet.’ Hij zegt: ‘Ik heb je steun nu hard nodig om wel die beslissing te durven nemen, blijf alsjeblieft een beetje bij mij in de buurt.’
Een nieuwe periode met wachten volgt, maar nu met een ander perspectief. Voorheen was het duidelijk dat de verhouding geen toekomstperspectief had, nu misschien wel en dat heeft tot gevolg dat het vrijblijvende karakter er afgaat en ook het onvoorwaardelijke. En dat maakt ook dat de ambivalentie die toch al ontstaan was nog meer toeneemt bij beiden. De vreemdganger vraagt zich af of zijn minnares wel al die rompslomp waard is. Wat haal ik me op mijn hals, denkt hij stiekem. Ineens ziet hij dat zij ook verdraaid lastig en dwingend kan zijn. Voorheen vond hij haar vasthoudendheid juist zo leuk. Wanneer ze hem vroeg naar minpuntjes, kon hij eerst nooit iets bedenken maar nu heeft hij daar minder moeite mee. Hij wordt kritischer ten opzichte van zijn minnares en zij merkt dat aan kleine dingen. Vaak is dit voor haar een aanzet om nog meer haar best te doen. Ze vergroot haar investeringen in de hoop dat dit haar kans vergroot dat hij voor haar zal kiezen.
De minnares durft dan nu wel uit te spreken dat ze hoopt dat hij voor haar zal kiezen, maar de angst dat hij dit ook daadwerkelijk zal doen zit bij haar ook diep. ‘Straks heeft hij voor mij gekozen maar rent hij na een maand weer terug naar zijn vrouw.’ ‘Straks valt het misschien allemaal heel erg tegen, val ik hem misschien wel erg tegen.’ ‘Misschien bedriegt hij mij later ook wel, net zoals hij nu zijn vrouw bedriegt.’ ‘Misschien is hij wel minder leuk dan ik denk, kennen we elkaar eigenlijk wel?’ Twijfel, angst, verlangen en hoop, daar bestaat het leven van de minnares voortaan uit. En weer uit wachten tot hij definitief een keuze gemaakt heeft. Meestal neemt ze echter geen afwachtende houding aan maar is ze superactief en denkt ze mee over hoe hij het moet aanpakken. Hoe hij het moet vertellen, wanneer het beste moment is enzovoort. En hij…? Hij doet meestal niet zoveel. Voorlopig niet in ieder geval. Hij overweegt, hij denkt erover na en ondertussen gaan de vrijpartijen door en de ontmoetingen zijn weer als vanouds. ‘Ben je er nog wel mee bezig,’ vraagt de minnares hem zo nu en dan, want ze wil niet steeds zeuren. ‘Natuurlijk wel, maar ik wacht alleen het goede moment af.’ Bestaat het juiste moment wel, vraagt de minnares. Hij gelooft van wel, zij gelooft van niet.
Dilemma’s
Vriendinnen van de minnares waarschuwen: ‘Pas op dat hij je niet aan het lijntje houdt.’ Ook al lijkt het daar soms op, vreemdgangers die minnaressen bewust valse beloftes doen, zijn sterk in de minderheid. De meeste vreemdgangers overwegen wel degelijk serieus om hun gezin te verlaten, maar lopen vast in dit overwegingsproces. Dit komt doordat de consequenties van een scheiding op veel verschillende niveaus groot zijn. Er zijn uiteraard praktische en financiële consequenties die zeer zwaarwegend kunnen zijn. Deze consequenties worden door buitenstaanders nogal eens afgedaan als het minst belangrijk, terwijl ze voor de betrokkenen wel degelijk grote gevolgen kunnen hebben. Het huis moet soms worden verkocht, er moet alimentatie worden betaald, het kan zijn dat er een bedrijf is waarin beiden belangen hebben. De echtgenote komt soms in de bijstand terecht en de vreemdganger kan het financieel zo zwaar krijgen dat hij nauwelijks financiële ruimte overhoudt om met zijn minnares opnieuw te beginnen. Naast deze praktische consequenties wegen de emotionele aspecten van een scheiding zeer zwaar. Een relatiebreuk kan erg grote gevolgen hebben, niet alleen voor kinderen. Het kan ook volwassenen lange tijd of voorgoed ernstig ontregelen. Een gezin is een samenhangend netwerk van (bloed)verbindingen. Het is niet zomaar ontstaan uit het niets, maar het is gevormd door de jaren heen. Het is door hoop en verwachting, liefde en inzet, teleurstellingen en ergernissen en persoonlijke (on)mogelijkheden en leefstijlen geworden tot wat het is en de leden van het gezin zijn met al deze verbindingen vergroeid. De vreemdganger is hoe dan ook met dit nest verbonden, ook al is het misschien allang geen veilige thuishaven meer en heeft de vervreemding het contact al jaren aangetast.
Een buitenechtelijke relatie werkt altijd evaluatief ten aanzien van het eigen huwelijk. Vooral op het moment dat de noodzaak tot kiezen dichterbij komt, worden de sterke en de zwakke kanten van het huwelijk tegen elkaar afgewogen. Maar ook al is het huwelijk zeer slecht, dan nog is het niet zo dat een keuze voor scheiden over het algemeen snel gemaakt is. Een negatieve verbinding is ook een verbinding. Als de vreemdganger het gezin zou verlaten, heeft dit ernstige gevolgen voor iedereen. Dit realiseert hij zich terdege en de vraag die hij zich dan ook keer op keer stelt is: ‘Mag ik mijn gezinsleden zoveel pijn aandoen.’ Van de andere kant heeft hij het idee dat hij nooit meer gelukkig zal worden zonder zijn minnares; ‘mag ik dat mijzelf aandoen?’ Zijn gedachten tollen in een cirkel rond: ‘Zijn de kinderen niet beter af met een gelukkige vader, mag ik het wel van mezelf vragen om omwille van de kinderen bij mijn vrouw te blijven, hou ik dat op den duur vol, kan ik wachten tot ze wat groter zijn; maar dan zal mijn minnares er niet meer voor mij zijn, het zal mijn vrouw en kinderen aan niets ontbreken, financieel gezien, maar emotioneel gezien wel, ik zal ze niet meer dagelijks zien, het is maar de vraag hoe het contact met mij en de kinderen verder zal verlopen, ik zal mijn vrouw vreselijk veel verdriet doen, ik gun dat haar niet, ik kom mijn belofte over “tot de dood ons scheidt” niet na, ik ben een slechte vader wanneer ik bij mijn gezin wegga, hoe vertel ik het mijn ouders, mijn vader zal zich omdraaien in zijn graf, maar nu is het ook een hypocriete toestand, ik kan mijn minnares niet missen, ik zal moeten kiezen uit twee kwaden, wat is er erger, mijn minnares loslaten of mijn gezin in de steek laten, mijn vrouw zou er misschien aan kunnen wennen dat ik een vriendin heb, mijn minnares kan misschien ook een goede vriendin van haar worden… misschien krijgt mijn minnares snel een andere man wanneer ik niet nu voor haar kies, een andere man verdraag ik niet, alles is beter dan dat, ik gun het haar wel, maar ik word gek van de gedachte alleen al… mijn gezin zal er best wel overheen komen, er zijn zoveel kinderen van gescheiden ouders en mijn vrouw krijgt echt wel een nieuwe man, ze ziet er goed uit en is nog jong… de tijden zijn veranderd, scheiden is niet meer taboe, ik kan hen laten zien dat je keuzes moet durven maken in het leven, maar mag die keuze ten koste gaan van anderen, zijn kinderen niet altijd beter af met niet-gescheiden ouders, als we nu een slecht huwelijk hadden, maar we hebben geen slecht huwelijk… hadden we maar een slecht huwelijk, dan was het gemakkelijker…’
De vreemdganger moet als hij met zijn minnares verder wil gaan, zijn gezin in de steek laten en dit is voor de meeste mannen vreselijk moeilijk. Vooral het vaderschap weegt voor hem zwaar en bepaalt voor een belangrijk deel zijn identiteit. Niemand laat graag zijn kinderen in de steek. Als mannen dat ogenschijnlijk wel zonder veel moeite lijken te kunnen, dan komt dat meestal omdat ze de verbondenheid met hun kinderen niet echt kunnen voelen. Dat wil niet zeggen dat die verbondenheid er niet is. Gevoelens van verbondenheid kun je onderdrukken, ontkennen, negeren, verloochenen. Maar de meeste mannen voelen die verbondenheid zeer sterk en hun kinderen in de steek laten is wel het laatste wat ze willen. Als ze zelf in de steek zijn gelaten door hun eigen vader in emotioneel opzicht of daadwerkelijk, dan herhaalt de geschiedenis zich en dat is een pijnlijke constatering. Ze bestrijden dan soms ook dat ze hun gezin in de steek laten wanneer ze gaan scheiden, omdat ze dat idee moeilijk kunnen verdragen. ‘Natuurlijk laat ik jullie niet in de steek, ik blijf toch jullie vader,’ zegt hij dan. Maar ook al is het niet zijn bedoeling en ook al ziet hij ze zoveel mogelijk en blijft hij co-ouder, het is onvermijdelijk dat kinderen zich in de steek gelaten zullen voelen wanneer hun vader bij een andere vrouw gaat wonen en niet meer dagelijks bij hen aanwezig is. En ook al bestrijdt hij dat en ontkent hij het, op een dieper niveau realiseert hij zich dat het wel degelijk zo is. Een vader te zijn die zijn kinderen en zijn vrouw in de steek heeft gelaten, is geen leuk vooruitzicht. Weegt de relatie met de minnares, hoe extatisch, lief en leuk ook, daar op den duur wel tegen op? Deze vraag zal hij zichzelf veelvuldig stellen. Bovendien wordt hijzelf ook verlaten als hij zijn gezin verlaat. Het is een verlatenheid die hijzelf verkiest, maar toch is het voor hemzelf ook pijnlijk. Hij zal zich verlaten voelen omdat hij de kinderen niet meer om zich heen heeft, hij zal zich buitengesloten voelen. Hij zal ook zijn echtgenote missen juist omdat ze ook veel voor hem betekende. Wanneer banden doorgesneden worden, voelen alle partijen de leegte en het verlies. Ook degene die snijdt.
Het feit dat de vreemdganger moeilijk tot een besluit kan komen, wordt vaak volledig geweten aan bovenstaande praktische en emotionele zaken. Maar op een veel dieper niveau speelt er nog een conflict waar de vreemdganger niet uitkomt.
Hij loopt vooral vast in het maken van een keuze omdat hij eigenlijk geen keuze wil maken. Hij heeft beide vrouwen nodig om zich heel te voelen. Zoals al eerder is opgemerkt, is de driehoeksverhouding een oplossing van een innerlijke verscheurdheid. Hef je die driehoek op, dan hef je de balans op. Een goede reden om de keuze zo lang mogelijk te rekken. Sommige vreemdgangers hebben steeds weer een nieuw argument om de keuze nog niet te hoeven maken. Hij gaat eerst in therapie, zegt hij tegen zijn vriendin of hij gaat eerst wat meer vrijheid in zijn huwelijk claimen, zodat zijn vrouw straks wat gewend is aan het alleen-zijn. Hij wil wachten tot zijn zoon op kamers woont en nu zijn schoonmoeder net is overleden, kan hij voorlopig ook nog niet weg. Op zich allemaal redelijke argumenten, maar het is vooral uitstel van executie.
Als de minnares aan de vreemdganger vraagt om voor haar of voor zijn vrouw te kiezen, wordt zijn innerlijke vredige evenwicht ruw verstoord. De verscheurdheid is direct voelbaar. Het innerlijk conflict wordt weer actueel wanneer ‘de oplossing’ voor zijn innerlijke splitsing dreigt weg te vallen. Als de getraumatiseerde vreemdganger zijn minnares los moet laten die voor hem ‘de goede moeder’ vertegenwoordigde, dan zal hij weer alleen zijn met zijn echtgenote die de ‘slechte moeder’ geworden was. Als hij voor zijn minnares zal kiezen, zal hij bang zijn dat zij op een dag ook een ‘slechte moeder’ zal zijn. Voor hem lijkt het het beste wanneer beide vrouwen in zijn leven blijven.
De vreemdganger wordt vaak verweten dat hij beide vrouwen gebruikt. Oppervlakkig gezien lijkt dat ook zo, maar met dit oordeel doe je de vreemdganger tekort. Hij wil de vrouwen niet gebruiken of aan het lijntje houden, zijn gedrag is te wijten aan de innerlijke verscheurdheid op alle niveaus. Maar wanneer hij zijn beslissing blijft uitstellen en beide vrouwen toch blijft zien zonder werkelijk voor een van beiden te kiezen, dan kan er een zeer scheve situatie ontstaan, waarbij beide vrouwen zich wel degelijk gebruikt kunnen voelen. De vreemdganger wil wel de lusten van de relatie maar niet de lasten, of kiest niet duidelijk voor de relatie en draagt niet op alle fronten de verantwoordelijkheid voor de relatie.
De belangrijkste vraag die de vreemdganger zichzelf moet stellen is: ‘Hoeveel houd ik nog van mijn vrouw en hoeveel belangstelling heb ik nog werkelijk voor haar?’ Wanneer hij geen of nauwelijks meer belangstelling voor haar heeft, moet hij bij haar weggaan en mag hij van haar ook niet verlangen bij hem te blijven, ook al zou ze dat zelf wel willen.
Fifty ways to leave your lover
Er zijn talloze manieren om uiteindelijk tot een keuze te komen. De meest voor de hand liggende manier, het dilemma bespreken met degene die het betreft, wordt zelden gekozen. De vreemdganger worstelt veelal alleen met zijn probleem en komt daar in de meeste gevallen niet goed uit, waardoor de situatie maar voortduurt of onnodig gaat escaleren. Omdat hij zijn situatie met niemand bespreekt, wordt hem nooit een spiegel voorgehouden. Dit kan tot gevolg hebben dat hij maar in zijn eigen gedachten door blijft malen zonder stappen te zetten. Of hij verliest de realiteit totaal uit het oog. Hij maakt dan allerlei plannen die niet gerealiseerd kunnen worden. De vreemdganger zegt vrijwel altijd dat hij zijn vrouw niet op de hoogte brengt van de affaire omdat hij denkt dat zij de waarheid niet zou kunnen verdragen en hij haar een crisis wil besparen. Hij realiseert zich dan te weinig dat hij altijd tegen haar liegt uit eigenbelang, omdat hij bang is voor de consequenties.
In de meeste gevallen hoort de echtgenote dus niet van haar man dat hij een buitenechtelijke relatie heeft, maar ontdekt ze het zelf of hoort ze het via anderen. Vreemdgangers die niet weten hoe ze het hun vrouw moeten vertellen, laten zich ook nogal eens betrappen of zorgen er vaak onbewust voor dat ze sporen achterlaten. Erg moedig is dit uiteraard niet en voor de echtgenote is het bijzonder kwetsend. Het kan ook zijn dat de vreemdganger uit schuldgevoel sporen nalaat. Hij roept dan straf over zichzelf af in de vorm van een razende echtgenote, waardoor hij het gevoel kan hebben dat hij zijn schuld kan inlossen.
Mensen die bedrogen worden schamen zich daarover altijd en nemen het zichzelf vaak kwalijk dat ze te goed van vertrouwen waren. Bedrogen worden, voor het lapje gehouden worden, wordt geassocieerd met naïviteit en domheid. Dit alles heeft tot gevolg dat je je klein en onmachtig voelt. Deze gevoelens en associaties veroorzaken schaamte. Degene die bedriegt heeft macht. Hij weet iets en heeft informatie waar jij niet over kunt beschikken en waar je alleen maar naar kunt raden. Om zichzelf dit gevoel van vernedering te besparen, zijn sommige vrouwen altijd wantrouwig en alert op bedrog, vooral van hun partner. Meestal zijn dat vrouwen die in hun jeugd ernstig vernederd zijn door bijvoorbeeld seksueel misbruik. Deze alerte vrouwen kunnen niettemin bedrogen worden door hun partner, want ze zoeken soms notoire vreemdgangers uit zodat ze elke keer weer bevestigd worden in hun overtuiging dat mannen onbetrouwbaar zijn. Maar deze vrouwen hebben het bedrog juist vanwege hun alertheid meestal snel door. Wanneer het bedrog dan uitkomt, kan de vreemdganger beter bij haar uit de buurt blijven want haar reactie is erg fel. De vrouwen die goed van vertrouwen zijn en ietwat naïef in het huwelijk staan, lopen meer risico om langdurig bedrogen te worden. De schok is voor hen dan ook des te groter. Ze kunnen die schok toelaten en in een enorme crisis raken of ze dekken de gebeurtenis toe en ontkennen de ernst ervan. De vrouw die goed van vertrouwen was, blijft dat soms na het bedrog ook, tot grote verbazing van haar omgeving. Ze bagatelliseert het vreemdgaan van haar man, zodat ze haar beeld van haar man en van hun huwelijk en daarmee ook van haarzelf niet hoeft te wijzigen. De kans dat ze opnieuw bedrogen zal worden is groot. Wanneer ze de schok wel toelaat en ze in een ernstige crisis raakt, kan dit in het gunstigste geval tot gevolg hebben dat ze er minder naïef en rijper uit komt. In het ongunstigste geval blijft ze slachtoffer en komt ze de klap niet te boven.
Het uur van de waarheid
Hoe ontdekt de echtgenote het bedrog? Soms bij toeval, ze vindt nietsvermoedend een liefdesbrief van haar man aan haar minnares. Maar wanneer ze wel een vermoeden heeft bereidt ze haar ‘ontmaskering’ voor en zoekt ze wegen om hem te kunnen betrappen.
Sara speurt zijn wasgoed na op zoek naar sporen, snuffelt aan zijn overhemden, zoekt zijn jaszakken na, kijkt in zijn werkkamer en probeert in te breken op zijn computer. Met kloppend hart, maar toch! Ze vraagt bij de PTT de nummers op die hij gebeld heeft, maar vindt niets verdachts. Dan op een kwade dag heeft ze beet.
Hij komt tussen de middag even thuis om iets op te halen en laat zijn werkkoffer in de gang staan. Hij rent naar boven om zich op te frissen en dan grijpt zij haar kans. Ze duikt in zijn koffer en vindt achter in zijn agenda een kaartje geadresseerd aan Mirte, zonder postzegel. ’s Morgens had hij inderdaad aan haar gevraagd of er nog postzegels in huis waren, maar dat was niet het geval geweest. Ik koop ze vanmiddag wel, had hij gezegd. Ze grist het kaartje uit zijn agenda, verstopt het snel en doet de koffer weer dicht. Ze haast zich naar de keuken en doet net alsof ze druk bezig is, hij moet nu niet naar haar toekomen om haar een zoen te geven, want dan wordt ze gek. Maar hij heeft haast, hij komt naar beneden gerend, pakt de koffer, roept naar haar: ‘Ik ben weer weg’, zwaait nog even en de deur valt met een klap in het slot. Ze gaat zitten op de bank met het kaartje in de hand. De envelop is dicht. Het zou een onschuldig verjaardagskaartje kunnen zijn, bedenkt ze, maar ze weet zeker dat het niet zo is. Het uur van de waarheid is gekomen. Ze opent de brief en bijna plechtig pakt ze het kaartje in haar hand. Ze leest de volgende tekst: ‘Liefje, ik mis je vreselijk, ik word gek van de herinneringen aan je heerlijke lijf. Ik kijk uit naar volgende week vrijdag, kusjes John.’ Op de voorkant een erotische afbeelding van twee ineengestrengelde lichamen.
In eerste instantie voelt ze tot haar eigen grote verbazing niets. Ze kijkt naar het kaartje en leest de tekst elke keer opnieuw. Dan begint het te malen… ‘volgende week vrijdag… wat had hij ook alweer volgende week vrijdag… o ja een congres in Amsterdam, dat tot ’s avonds laat zou duren… Ja, ja, tot ’s avonds laat in bed met zijn vriendin zeker.’ En dan ontsteekt ze in razernij. Tierend loopt ze door de kamer, vloekend, jankend, scheldend. Verraden voelt ze zich, voor de gek gehouden. Gelogen heeft hij tegen haar, niet maar één keer, maar voortdurend. Wat denkt hij wel, is hij helemaal gek geworden…! Haar gedachten stormen door haar hoofd en ze heeft de neiging om hem meteen te bellen maar ziet er toch van af. Ze moet eerst nadenken, beslist ze, rustig nadenken, niet in paniek raken. Nu is zij aan zet en is hij nog niet klaar met haar. Ze moet zich beraden en heeft tijd nodig. De kinderen, bedenkt ze ineens… die komen over een uur thuis. Die kan ze hier nu niet hebben. John zou vanavond pas later thuiskomen, om een uur of acht, tot dan heeft ze dus tijd. De kinderen moeten weg, anders kan ze niet nadenken. Ze belt haar vriendin op die toch al op de hoogte was van haar vermoeden en legt kort en zakelijk de situatie uit en vraagt of zij de kinderen wil opvangen. De vriendin schrikt ook: ‘Dus toch,’ zegt ze. ‘Moet ik komen?’ Maar dat wil Sara niet. ‘Ik moet alleen zijn en me beraden, als je de kinderen kunt opvangen ben ik allang blij.’ Natuurlijk wil de vriendin dat en Sara gaat weer rustig zitten op de bank. Ze kalmeert en voelt zich gek genoeg ook sterk. Nu weet ze eindelijk hoe het zit. Maar wat moet ze doen? Normaal gesproken belde ze John als er wat aan de hand was, nu kan ze voor het eerst in haar leven niet bij hem terecht en juist nu heeft ze hem meer nodig dan ooit.
De ene echtgenote is de andere niet. Er zijn echtgenotes als Hera: wanneer die het overspel van hun man ontdekken, worden ze furieus en vooral de minnares moet het dan ontgelden. Hera betovert minnaressen in koeien, jaagt ze de hele wereld rond, laat ze verbranden in het goddelijke vuur van haar man Zeus. Er zijn inderdaad bedrogen echtgenotes die zich gedragen als Hera en vooral de minnares verantwoordelijk stellen voor het overspelige gedrag van hun partner. Het komt voor dat echtgenotes de minnaressen lastigvallen, bedreigen enzovoort. Door de minnares als slechte verleidelijke vrouw voor te stellen, verontschuldigt ze haar man. Het beeld van hoe zij hem zag, namelijk de liefdevolle echtgenoot, wordt dan niet aangetast. Hij wilde haar eigenlijk niet bedriegen, maar die ‘del’ van een minnares heeft hem volledig in haar macht gekregen. Deze visie heeft de echtgenote nodig om overeind te blijven in deze crisis. Wanneer ze haar man verantwoordelijk zou stellen, zou ze moeten toegeven dat hij niet is wie ze dacht dat hij was en dat betekent dat zij zich vergist heeft. Vergissen is menselijk maar voor sommigen toch moeilijk toe te geven. Wanneer zij onder ogen ziet dat hij toch niet is wie ze dacht dat hij was, dan heeft dat ook veel consequenties. Want wil ze dan nog wel met hem verder? Wanneer niet de minnares verantwoordelijk is voor het bedrog maar de vreemdganger zelf, dan is hij dus niet haar vriend, want vrienden bedriegen elkaar niet, maar lijkt hij meer haar vijand! En wat was het huwelijk dan waard? Ze leken het zo goed te hebben, maar was dit dan slechts een leugen? De minnares verantwoordelijk stellen is zoveel gemakkelijker en minder bedreigend voor haar. Die vrouw moet dan gewoon worden verbannen en dan kunnen ze weer door met hun leven. Denkt zij, tot ze weer bedrogen wordt.
Wanneer de bedrogen echtgenote geen Hera maar een afhankelijke Persephone is, zal ze overstuur raken en emotioneel worden en haar man bijna smeken bij haar te blijven, ook al heeft hij definitief zijn belangstelling voor haar verloren. Verdriet voert de boventoon en vanuit haar geringe gevoel van eigenwaarde verbaast het haar niets dat haar man een vrouw heeft gevonden die natuurlijk veel leuker, mooier, slimmer enzovoort is. Hera houdt zich vast aan het beeld van een minnares die alleen maar slecht is, maar Persephone stelt zich de minnares voor als een mooie seksgodin met wie zij zich niet kan meten. Ze is in gedachten erg bezig met de minnares, ze vraagt haar man het hemd van het lijf over de minnares en ze gaat soms pijnlijke pogingen doen om op haar te lijken. Ze wil vooral weten wat haar man bij zijn minnares vond en doet dan verwoede pogingen om hem dat ook te geven.
Demeter is echt een gezinsmens en voor haar zijn de kinderen vooral belangrijk. Haar man gedraagt zich vaak ook als een kind, maar toch is hij belangrijk voor haar omdat ze nu eenmaal vindt dat bij een gezin een vader hoort. Ze identificeert zich sterk met de kinderen en zal hem dan ook zeer kwalijk nemen dat hij het gezin in de steek laat. Ze zal vooral de nadruk leggen op wat hij zijn gezin aandoet. Meer dan Hera en Persephone, die de nadruk zullen leggen op wat hij hen persoonlijk aandoet. Als het voor Demeter duidelijk wordt dat haar man wel erg ‘stout’ is geweest, maakt ze soms korte metten met hem en zet ze hem het huis uit. Ze eist dan een hoge alimentatie en niet zelden neemt ze wraak op hem via de kinderen, die hij dan bijvoorbeeld niet meer mag zien. Maar het komt ook voor dat ze hem moederlijk toespreekt en orde op zaken gaat stellen. Ze is niet geïnteresseerd in de minnares, maar stuurt haar man op pad om het onmiddellijk uit te maken. Hij doet dat dan braaf, toont daarna een tijdje berouw en al snel gaan ze dan weer over tot de orde van de dag. Zijn vrouw houdt hem een tijdlang meer dan anders in de gaten en dat vindt hij dan ook wel terecht, daar heeft hij het immers zelf naar gemaakt.
Athena lost de situatie vooral verstandelijk op. Oké, je hebt een ander, wat wil je… doorgaan met mij of met haar? Je moet nu beslissen, anders is het over en sluiten. Athena is te trots om zich te laten kennen in haar pijn en verdriet waardoor ze het ogenschijnlijk nuchter en zakelijk opneemt. Maar onderschat haar niet, haar wraak kan ook enorm zijn, vooral wanneer de vreemdganger beslist om bij zijn vriendin te blijven. Niet zelden is ze zeer bewust bezig hoe ze hem het beste terug kan pakken. Ze gaat niet als een razende tekeer zoals Hera, maar haar wraak zal zeer venijnig zijn.
Wanneer de echtgenotes het overspel ontdekt hebben, ontkennen de meeste vreemdgangers niet maar spreken ze vaak de halve waarheid. Kan ze hem nu wel geloven? Hij heeft zoveel tegen haar gelogen dat ze nu niet meer alles klakkeloos kan aannemen.
De vreemdganger zegt nogal eens dat de relatie al gestopt is terwijl dat niet waar is. Of hij zegt dat de relatie niet zoveel voorstelde. Soms heeft zijn minnares geëist dat hij het zijn vrouw zal vertellen en voldoet hij aan deze eis door haar in vage en bedekte termen wat over een andere vrouw te vertellen. Hij kan beide vrouwen vertellen wat hij wil en wat hem uitkomt, maar o wee wanneer ze elkaar gaan opzoeken! Hij staat er niet bij stil dat dit zou kunnen gebeuren, want ze zijn hem toch toegewijd en haten elkaar toch! Maar dat is een tragische onderschatting. Soms zijn vreemdgangers ook naïef.
Het komt voor dat de echtgenote het vreemdgaan van haar partner niet zelf ontdekt, maar dat haar man haar op de hoogte brengt. Veelal is het echter met langdurige buitenechtelijke verhoudingen zo dat hoe langer de relatie duurt, hoe moeilijker het is om het op te biechten. Wanneer de echtgenoot het wel vrij snel thuis vertelt, gaat het meestal om een vreemdganger die de driehoeksverhouding als oplossing voor zijn innerlijke gespletenheid minder nodig heeft. Hij is dan ook eerder bereid om te kiezen. Wanneer er minder lang gelogen is, is de schade ook beperkter gebleven, wat ook in zijn voordeel werkt.
Wanneer de vreemdganger na een lange buitenechtelijke verhouding zijn vrouw wel op de hoogte brengt, dan heeft hij meestal besloten om bij haar weg te gaan. Hij plaatst haar dan voor een voldongen feit en ze heeft het alleen nog maar te accepteren. Vooral het feit dat hij alles in gedachten al rond heeft, is voor haar kwetsend. Zij is nergens in gekend en meestal voelt ze zich dan als grof vuil aan de kant gezet.
In heel veel gevallen komt de echtgenote nergens achter en vertelt hij haar nooit over de buitenechtelijke relatie. Soms heeft de vreemdganger serieus overwogen om zijn vrouw te verlaten terwijl zij dat nooit geweten heeft. Ze balanceerde aan de rand van een afgrond zonder er ooit een vermoeden van te hebben gehad. Het kan ook zijn dat hij dat nooit serieus overwogen heeft en dat de minnares genoegen nam met haar positie. Zeer langdurige buitenechtelijke verhoudingen kunnen enkel en alleen voortbestaan dankzij het feit dat de minnares genoegen neemt met haar rol. Dan kan er een redelijk bevredigend evenwicht ontstaan. Voor de vreemdganger in ieder geval, voor de echtgenote ook, want haar man zit lekker in zijn vel en is lief voor haar. Maar het feit dat de minnares ontkend wordt, kan toch vroeger of later heftig de kop opsteken en kan haar alsnog uit de onzichtbaarheid doen treden. Zo schreef Renate Rubinstein pas na Carmiggelts overlijden haar boek over hun liefdesrelatie. Haar behoefte aan erkenning is in het hele boek voelbaar. Waarom toen pas? Eerder in de openbaarheid treden zou de relatie bedreigd hebben. Nu Simon dood was, bestond dat gevaar niet meer en ook haar verdriet zal ongetwijfeld hebben meegespeeld. Een onzichtbare minnares te zijn is niet leuk, maar nog enigszins te verdragen, een onzichtbare weduwe te zijn is onverdraaglijk.
Crisis
Als John postzegels koopt en zijn kaart wil posten, merkt hij tot zijn schrik dat de kaart weg is. Verdomme, waar is die kaart gebleven! Uit zijn agenda gevallen? Dan moet hij nog in zijn koffer zitten. Hij gooit al zijn spullen op de achterbank van zijn auto, maar de kaart zit niet in de koffer. Hij raakt in paniek. Zou hij hem op zijn werk verloren hebben? Stond er een afzender op de envelop? Nee, dat doet hij nooit. Ze zullen de kaart dan waarschijnlijk met de interne post aan Mirte versturen. Maar hij heeft de kaart geschreven op zijn bureau en toen direct in zijn agenda gestopt en die in z’n koffer gedaan. Hij gaat in gedachten zijn gangen na. Hij is even naar huis gegaan om wat spullen op te halen en heeft zich opgefrist. En terwijl hij dat bedenkt gaat zijn hart tekeer. Zou Sara de kaart uit de koffer hebben gehaald? Dat is niets voor haar, maar ze was de laatste tijd wel erg wantrouwig. Het zou best kunnen en hij probeert zich te herinneren hoe ze reageerde toen hij wegging. Ze stond in de keuken, hoe keek ze? John weet het niet meer, er is hem niets bijzonders opgevallen. Het liefst zou hij nu naar huis gaan, maar hij gaat terug naar zijn werk. Hij zegt zijn afspraak af. Hij heeft nu wel wat anders aan zijn hoofd. Op zijn werk aangekomen loopt hij alle gangen door en vraagt hier en daar of er misschien een brief van hem gevonden is. Niemand heeft iets gevonden. Hij gaat op zijn kamer zitten en zet het bordje op ‘niet storen’. Hij moet nadenken en probeert Mirte te bellen. Hij krijgt haar niet te pakken en spreekt wat in op haar voicemail. Hij probeert haar mobiele nummer en uiteindelijk krijgt hij haar aan de lijn. ‘Ik ben bang dat het goed mis is thuis,’ zegt hij. Hij legt haar de situatie uit en wil naar haar toekomen, maar dat kan niet want ze heeft belangrijke afspraken. Hij vraagt haar die af te zeggen, maar dat kan onmogelijk, verzekert ze hem. Het irriteert haar dat hij zo paniekerig klinkt. Het is zijn eigen schuld dat het zo loopt. Hoe vaak heeft ze hem al gezegd dat hij zijn vrouw op de hoogte moet brengen. Mirtes irritatie is voor hem goed merkbaar en hij baalt van haar houding. Nu is het eindelijk zover dat hij stappen moet gaan ondernemen en nu doet ze zo stug! Ik bel je nog wel, zegt hij kortaf en hangt weer op. Hij kan zijn draai op het werk niet meer vinden en rijdt wat rond. Het liefst zou hij even kijken wat Sara aan het doen is, maar hij durft niet langs hun huis te rijden. Hij gaat in een park op een bank zitten en vraagt zich af wat hij nu zal doen. Wil hij werkelijk scheiden? Moet dat zijn conclusie zijn vanavond? En hoe moet het dan verder? Moet hij het huis uit, zou hij zolang bij Mirte kunnen blijven? ‘Mijn god, wat een nachtmerrie, hoe ben ik hierin terechtgekomen.’
Sara heeft ondertussen in gedachten alle scenario’s al overwogen. John zal inmiddels wel ontdekt hebben dat de kaart weg is. Zou hij direct doorhebben dat zij hem heeft? Misschien niet. Ze geniet van het idee dat zij nu eindelijk eens iets weet wat hij niet weet, maar het is een schrale troost. Zal ze met haar kinderen bij haar ouders intrekken? Op zich een optie, maar de kinderen moeten naar school, ze wil hen er zoveel mogelijk buiten houden. Moet hij de deur maar uit? Gaat hij dan niet linea recta naar Mirte? Dan jaagt ze hem rechtstreeks in de armen van die vrouw. Nee, dat wil ze ook niet. Ze besluit hem ’s avonds te confronteren met wat ze weet en dan ziet ze wel.
John besluit rond zes uur maar naar huis te gaan. Twee uur eerder dan gepland, maar rond die tijd zijn de kinderen nog op en dat zal wat gemakkelijker binnenkomen zijn. Er bestaat nog een kleine kans dat ze van niets weet, dat hij de kaart toch ergens anders verloren heeft. Terwijl hij dat denkt, weet hij dat hij zichzelf voor de gek houdt. Ze weet het, daar gaat hij van uit.
Wanneer hij de sleutel in het slot steekt, is het verdacht rustig in huis. Geen kinderstemmen. Zou ze vertrokken zijn? Beneden is niemand. Hij durft niet te roepen. Hij wordt bang, ze zal zich toch niets aangedaan hebben. Hij loopt de trap op en doet voorzichtig de slaapkamerdeur open. Ze ligt op bed, ze ziet lijkbleek. ‘Ga weg,’ zegt ze, maar hij blijft staan. ‘Waar zijn de kinderen?’ vraagt hij, maar ze geeft geen antwoord. ‘Ga weg,’ herhaalt ze en hij vraagt opnieuw waar de kinderen zijn. En dan ontploft ze. Hoezo is hij geïnteresseerd in de kinderen, waar haalt hij het lef vandaan om naar ze te vragen? Nu de bezorgde vader spelen en buiten de deur rotzooien met andere vrouwen… Ze begint hem van alles naar zijn hoofd te gooien, terwijl ze schreeuwt en huilt tegelijk. Hij wil haar vastpakken, maar ze schreeuwt dat hij uit haar buurt moet blijven. Raak me niet aan, krijst ze… ‘Laten we erover praten,’ zegt hij, ‘Sara, rustig nou!’ ‘Niets praten,’ schreeuwt ze, ‘met jou valt niet te praten, want jij liegt.’ Ze beukt met haar vuisten op hem in, hij verweert zich nauwelijks. Uiteindelijk barst ze in snikken uit. Ze huilt onbedaarlijk, met lange uithalen, en hij doet opnieuw een poging om haar te troosten en opnieuw weert ze hem af. Haar huilen gaat hem door merg en been. Dit gunt hij haar niet, waar is hij in vredesnaam mee bezig geweest, vraagt hij zich af. Hij voelt zich machteloos en schuldig en beroerd. Wanneer ze wat rustiger is geworden, vraagt hij haar wat ze wil. ‘Moet ik weggaan, Sara? Als je dat wilt, doe ik het.’ ‘Dan ga je zeker naar haar,’ zegt ze bitter. ‘Nee,’ zegt hij, ‘dat doe ik niet.’ ‘Ik weet het niet meer, John, ik weet het echt niet meer. Ik weet niet wat ik wil en wat nu goed is.’ ‘Laten we in ieder geval nu naar beneden gaan,’ zegt hij, ‘en dan zien we wel.’ En dat doen ze.
De betovering doorbroken
Wanneer de buitenechtelijke verhouding in volle omvang duidelijk is geworden, staat ieders leven op z’n kop. Vrienden worden op de hoogte gebracht, met de wederzijdse familie wordt gesproken, als de eigen kinderen ouder zijn, zingen die ook een behoorlijk deuntje mee. De een probeert te bemiddelen, de ander spreekt er schande van en stelt: ‘Bij mij hoeft hij niet meer aan te komen.’ Weer een ander begrijpt het ergens ook wel en probeert zich neutraal op te stellen. Soms gaat de echtgenote inderdaad met de kinderen tijdelijk naar haar ouders en is de vreemdganger alleen thuis. Hij zal zijn minnares blijven zien, maar de ontmoetingen zijn verre van vrolijk omdat hij niet vrolijk is. Zij kan daar enerzijds wel begrip voor hebben, maar anderzijds ook niet, want wat had hij dan gewild en wat had hij dan verwacht? Dat het zijn vrouw niets zou doen? Ze hoopt en verwacht dat haar minnaar zich moedig en heldhaftig in deze crisis zal opstellen, maar wat doet hij? Hij zit in zak en as! Natuurlijk probeert ze hem op te vrolijken, maar weer draait alles om hem en moet zij in hem investeren en heeft hij haar weinig te bieden. Soms laat ze merken dat ze vindt dat hij zich weinig kranig gedraagt en dan voelt hij zich niet begrepen.
Het gebeurt ook regelmatig dat met het bekend worden van de buitenechtelijke verhouding, de vreemdganger rigoureus kapt met de minnares. De druk van buitenaf speelt zeker mee, maar het feit dat het geheim doorbroken is, heeft ook tot gevolg dat hij met beide benen op de grond en in de realiteit staat. Hij wordt als het ware wakker, spoelt zijn ogen schoon en ziet een ravage om zich heen die hij aangericht heeft. ‘Ik heb er een puinhoop van gemaakt,’ zegt hij tegen zijn vrouw en hij zet nu stevige stappen om de troep weer op te ruimen. De minnares krijgt tot haar eigen grote verbazing de bons. Ze kan laag springen, hoog springen, maar hij is niet meer gevoelig voor haar en kan nu hard zijn. Er zijn gevallen bekend van minnaressen die zichzelf wat aandoen en met loeiende sirenes naar het ziekenhuis worden gebracht, waar hij vervolgens niet eens komt kijken.
Het komt ook voor dat de vreemdganger de crisis die in het gezin ontstaan is, wil ontlopen en bij zijn vriendin intrekt. Hij vermijdt dan zoveel mogelijk contact met familieleden en vrienden die ‘op haar hand’ zijn. Hij gaat met zijn minnares soms op bezoek bij vrienden om steun te zoeken, maar die bezoekjes vallen over het algemeen niet mee omdat de meeste mensen moeten wennen aan het idee dat hij ineens met een andere vrouw is. Vooral als het huwelijk voor de buitenstaanders geen slecht huwelijk was, zullen ze met verbazing reageren en als de vreemdganger kleine kinderen heeft, zullen ze zich zeker afvragen waar hij in vredesnaam mee bezig is geweest. De vreemdganger komt zwaar onder vuur te liggen. Is hij daar tegen bestand? Meestal niet en het is dan ook het veiligste zich terug te trekken met zijn minnares. Ze proberen leuke dingen te doen, ze verleidt hem tot vrijen, wat anders een goed troostmiddel is, maar nu ligt hij stil en impotent in bed. De glans lijkt eraf te zijn. Heeft hij nu werkelijk voor haar gekozen? Eigenlijk niet. Hij is naar haar toe gevlucht omdat het thuis na de escalatie niet meer te harden was. De minnares weet dat en dat maakt haar onzeker en overgevoelig. Bovendien, nu het geheim er niet meer is lijkt het allemaal minder bijzonder en lijkt hij ineens ook een minder goede partij. ‘Waar begin je aan,’ zeggen haar vriendinnen en dat vraagt ze zichzelf ook wel eens af. Ineens heeft ze geen verhouding meer met een interessante begerenswaardig getrouwde man, maar heeft ze een relatie met een depressieve man die in scheiding ligt. Die in haar ogen weinig ruggengraat heeft, want anders had hij het wel beter aangepakt, die barst van de problemen en voorlopig geen cent te besteden heeft en waarschijnlijk op een armoedig flatje zijn intrek zal nemen. Klinkt allemaal ietsjes minder… Toen de verhouding nog geheim was leek het allemaal veel romantischer. Het paradijs is op dit moment ver te zoeken. Het geheim van de buitenechtelijke verhouding was nu net ook de kracht van die verhouding. Nu het geheim doorbroken is, is ook de betovering doorbroken.
In veel gevallen blijft de echtgenote thuis en de vreemdganger ook. Ze praten dan veel op verzoek van de echtgenote, die alles tot in de details wil weten. Dat is moeilijk voor de vreemdganger. Wat vertel je wel en wat vertel je niet? De waarheid is voor beiden hard. Want hoe meer hij zijn geheimen prijsgeeft, hoe duidelijker het wordt hoeveel en hoe intens hij heeft gelogen. Enerzijds wil hij haar pijnlijke details besparen, anderzijds wil zij alles weten om zicht te hebben op wat er precies is gebeurd. Het geeft haar het gevoel van controle terug en ze zoekt daarmee houvast. Welk terrein was nog alleen van ons? Wat heeft hij met mij en met ons wat hij niet met haar heeft? Beter de waarheid te horen dan te fantaseren over wat er gebeurd zou kunnen zijn, want haar fantasie is ineens grenzeloos.
Voor hem kan het praten met zijn vrouw ook een opluchting zijn. Soms krijgt het praten het karakter van een biecht. Zijn vrouw kan hem nu natuurlijk nog niet vergeven, ze is tenslotte geen heilige, maar misschien op den duur wel en dan komt alles weer goed, denkt hij. ‘Moeder’ zal dan niet meer boos op hem zijn, hoopt hij. Want als de minnares zijn seksgodin was en zijn vrouw zijn moeder geworden was, dan is hij bang voor moeders straf. Misschien is hij uit boosheid op haar wel vreemdgegaan, maar haar boosheid op hem verdraagt hij slecht. Hij wil niets liever dan dat ze niet meer boos is. Dus vertelt hij haar hoe lang de relatie al bestaat, wat hij voelde voor haar, hoe hun seksleven was tot in de details, want totale biecht belooft toch totale vergiffenis? Zij helpt hem bij die biecht en vraagt dus door over details, ze pijnigt zichzelf maar ze moet het horen. Wil hij echt scheiden? Wat mist hij dan bij haar, wat voelt hij nog voor haar, hoe had hij zich een scheiding dan voorgesteld, hoe moet het dan met de kinderen? Ziet hij zijn minnares nu nog en kan hij het even opbrengen om haar nu niet te zien zodat ze wat rust krijgen? Hij legt de echtgenote uit dat hij de buitenechtelijke relatie ook niet zomaar kan stoppen, voor haar is het ook allemaal erg moeilijk, benadrukt hij. Hij belooft zijn echtgenote soms om zijn minnares even niet meer te zien, maar hij houdt zich daar zelden aan, omdat de minnares dat niet accepteert. Ruzie met haar kan hij er nu niet bij hebben. Als de minnares een weerstandsdochter is, kan ze knap lastig worden en heeft hij er alle belang bij om haar vooral nu rustig te houden. Dus liegt hij opnieuw ondanks de afspraak die hij gemaakt heeft met zijn vrouw: ‘Geen leugens meer.’ En zoekt hij zijn minnares heimelijk op, die niets weet van deze heimelijkheid en van de afspraken met zijn vrouw.
Ondanks de crisis waar hij nu in zit, spaart Mirte hem niet, maar voert ze de druk juist nog wat op. Ze weet heel goed dat het moment van de waarheid is aangebroken. Zal hij voor haar of voor zijn vrouw kiezen…? Meestal kan ze niet rustig meer afwachten en zet ze hem onder druk. Wanneer hij voor zijn gezin zal kiezen zal ze gezichtsverlies lijden ten opzichte van haar vrienden die al lang niet meer geloven in een vreugdevolle afloop, maar zij bleef daar wel op vertrouwen. Wanneer nu blijkt dat ze gelijk hadden, dan zal ze voor schut staan. Wat een vernedering! Al haar investeringen mógen niet voor niets zijn geweest! Ze wil hem nu, in het heetst van de strijd, niet definitief kwijtraken aan zijn vrouw! Soms denkt ze: Laat maar gaan, maar wanneer ze zich dan de vernedering voorstelt en ze bedenkt dat zijn vrouw hem dan definitief zal hebben, dan gunt zij haar dat niet. Wanneer ze bedenkt dat zij ‘rustig’ verdergaan met hun gezinnetje en zij weer opnieuw moet beginnen en zij nog steeds niet haar kinderwens kan realiseren, wordt ze razend en wil ze hem koste wat het kost.
Niet zelden raakt de minnares in deze fase van de relatie ‘per ongeluk’ zwanger. Zeus heeft heel wat kinderen bij zijn minnaressen verwekt, hij koos echter toch steeds weer voor zijn vrouw Hera. Wanneer de minnares zwanger van hem wordt, zal dit nog geen garantie geven dat hij bij haar zal blijven, ook al denkt ze dat wel. Niet zelden wanneer de minnares ‘per ongeluk’ zwanger wordt, stopt ze zelf overigens met de relatie. Misschien stond de kinderwens uiteindelijk meer voorop dan haar partnerwens? Misschien kan ze beter een kind dan een partner naast zich verdragen? Wanneer ze zelf zonder vader is opgegroeid is de situatie ‘moeder alleen met kind’ heel vertrouwd voor haar. Wanneer ze een meisje krijgt, zal die dan later een verhouding krijgen met een getrouwde man? Wanneer ze een jongen baart, zal hij dan misschien een Hermes worden? Wie weet hoe de geschiedenis zich zal herhalen.
Mirte vraagt John bij hun ontmoetingen hoe het er thuis voor staat. Hij vertelt haar hoe vreselijk overstuur Sara was en nog steeds van tijd tot tijd is, hoe het hem door merg en been ging. Hij vertelt dat ze alles wil weten en naïef als hij is, vertelt hij haar ook dat hij Sara nu alles opbiecht. Het effect hiervan is overdonderend. ‘Bedoel je dat je haar van alles over onze verhouding vertelt, daar heeft zij anders niets mee te maken, het gaat om wat jullie wel of niet met elkaar hebben! Je tast onze privacy en intimiteit aan, hoe haal je het in je hoofd!’ Hij snapt er niets meer van, wat zijn vrouwen toch ingewikkelde wezens. ‘Jij weet toch ook alles over mijn relatie met haar,’ verdedigt hij zichzelf, maar dat ligt volgens haar heel anders. Ze kan het allemaal niet meer verdragen. Ineens is hij vol mededogen en begrip voor zijn vrouw en wil hij haar niet nog meer kwetsen. De minnares voelt zich buitengesloten door zijn houding en aan de zijlijn gezet en maakt daar ruzie over. ‘Gun me tijd, Mirte,’ zegt hij, ‘ik kan thuis niet zo wegrennen en de boel de boel laten. Wanneer wij samen verdergaan, dan wil ik het thuis eerst goed afronden.’ ‘Dus je weet nog niet zeker of we samen verdergaan…’ Diepe zucht van zijn kant… ‘Ik weet op het ogenblik helemaal niets meer, kun je dat niet begrijpen?’ ‘En hoe lang gaat het nog duren voordat je het wel weet, denk je? Ik weet niet hoeveel geduld ik nog heb en hoeveel zin ik nog heb om op jou te wachten.’ Nu heeft hij toch ook weer ruzie met zijn minnares, terwijl hij bij haar kwam om tot rust te komen. Het lijkt wel een stompzinnige soap waarin hij terecht is gekomen, denkt hij terwijl hij naar huis rijdt.
De pendelaar
De vreemdganger realiseert zich dat er nu snel duidelijkheid moet komen. Maar definitief tot een keuze komen valt nog steeds niet mee. Hij gaat gebukt onder wisselende stemmingen. De ene keer wil hij wel voor zijn gezin kiezen en zo snel mogelijk over gaan tot de orde van de dag, maar de crisis die er nu in het gezin is, is niet mis. Komen ze die wel te boven? Zal zijn vrouw hem zijn hele leven zijn misstap voor de voeten werpen? En wat voelt hij nu precies voor zijn vrouw? De vreemdganger lijkt door de bomen het bos niet meer te zien. Misschien is het dan toch beter om maar definitief voor zijn minnares te kiezen. Zijn relatie met haar is ook niet meer wat het geweest is, maar dat komt wel weer goed, zij doet ook zo moeilijk vanwege de slepende situatie, dat begrijpt hij wel.
Zo pendelt de vreemdganger in gedachten van de ene vrouw naar de andere. De ene dag lijkt hij voor de minnares gekozen te hebben en een dag later kiest hij voor zijn gezin. Gebeurtenissen kunnen sterk van invloed zijn op zijn steeds veranderende keuzes. Doet zijn minnares heel moeilijk dan denkt hij: ‘Bekijk jij het maar, ik kap met jou.’ Is zijn vrouw vreselijk verwijtend, dan denkt hij: ‘Hoe lang gaat dit nog duren, moet ik dit nog jaren aanhoren, daar heb ik geen zin in, ik kap met jou.’ Soms kiest hij niet alleen in gedachten elke keer weer iets anders, maar spreekt hij zijn keuzes ook uit, tot grote wanhoop van de twee vrouwen. Hij staat dan midden in de nacht met zijn koffer bij de minnares voor de deur en de dag erop gaat hij weer terug naar zijn gezin en vervolgens besluit hij een week later dat het toch de foute keuze was. Wanneer hij bij de ene vrouw is, wil hij naar de andere en andersom. Zoveel moeilijke dilemma’s en zoveel consequenties op alle niveaus veroorzaken dit pendelgedrag. Maar de ene vreemdganger pendelt sterker dan de andere. Het kan zijn dat de vreemdganger blijft pendelen omdat hij een notoire twijfelaar is. Wanneer hij kleding wil gaan kopen, komt hij met niets thuis, want hij kan geen keuze maken. Wanneer hij een huis heeft gekocht, bevalt het hem bij nader inzien toch niet en zijn baan valt ook een beetje tegen. Om keuzes te kunnen maken moet je kunnen loslaten. Je moet namelijk datgene loslaten waar je niet voor kiest. Omdat de notoire twijfelaar moeilijk contact kan maken met gevoelens en hij de afwegingen vooral verstandelijk maakt, is er altijd wel iets voor de andere optie te zeggen. Wanneer hij al moeilijk over de aanschaf van een jas kan beslissen zal de beslissing van wel of niet scheiden een onmogelijke opgave voor hem zijn.
Het kan ook zijn dat de pendelaar perfectionistisch is en frustraties slecht kan verdragen. Hij stelt hoge eisen aan zichzelf en aan zijn omgeving, inclusief de vrouwen met wie hij verbonden is. Wanneer er iets tegenzit in de relatie met de ene vrouw, loopt hij in gedachten en soms daadwerkelijk weer naar de andere, voor zolang als het duurt.
Er zijn ook pendelaars die sterk vermijdend van karakter zijn. Conflicten gaan ze uit de weg, evenals nare gevoelens. Als je overweegt te scheiden van je vrouw of van je minnares, dan roept dat onherroepelijk bij alle partijen veel emoties op. Als je die emoties slecht kan verdragen, dan doe je van alles om die emoties toe te dekken. Dus de minnares is overstuur omdat haar minnaar het contact met haar wil opzeggen. Hij verdraagt haar emoties niet en sust haar, geeft haar hoop. Als zijn vrouw op de hoogte is van de situatie en zij verwacht dat hij nu eindelijk met de minnares heeft gebroken, blijkt dit bij nader inzien toch niet het geval te zijn. Zij komt daar achter, wordt razend, wat hij niet verdraagt. Hij sust haar, belooft haar van alles wat hij niet waarmaakt enzovoort. Als je een relatie of huwelijk eenzijdig op wilt zeggen, moet je vooral duidelijk zijn. Dat is hard, maar uiteindelijk beter dan halve beslissingen. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden.
Het kan ook nog zijn dat de pendelaar erg beïnvloedbaar is. De minnares praat op hem in. Hij vindt dat ze gelijk heeft en hij belooft haar dat hij zal doen wat ze voorstelt. Hij komt dan thuis en ziet zijn vrouw, die ook op hem inpraat. Er wordt van beide kanten aan hem getrokken en hij weet niet meer wat hij er zelf van vindt, hij raakt zichzelf steeds meer kwijt. De pendelaar is soms een opportunist en vaak ook een veertje in de wind. Hij kan geen contact maken met wie hij is en wat hij werkelijk zelf wil. Hij kan geen koers bepalen en zijn leven in eigen hand nemen, anderen doen dat dan voor hem, want niets doen is soms ook iets doen. Dan laat je het gebeuren dat anderen voor je beslissen.
Het monsterverbond
Wanneer de vreemdganger aan het pendelen blijft, draait het er vaak op uit dat de vrouwen voor hem beslissen. Ze willen hem dan niet meer zien omdat ze het respect voor hem volledig hebben verloren. Het komt helaas ook voor dat beide vrouwen hem steeds weer in huis halen in de hoop dat hij er nu werkelijk uit zal zijn. Als beide vrouwen niet ingrijpen en steeds toestaan dat hij van de een naar de ander pendelt, kan dit wispelturige gedrag lang doorgaan. Het beste is dan ook wanneer beide vrouwen besluiten afstand te nemen van de vreemdganger en dat ook volhouden, zodat hij bij zichzelf te rade kan gaan wat hij nu werkelijk wil. Soms zoeken de minnares en echtgenote elkaar op om hierover afspraken te maken. Ze sluiten dan een verbond en voelen zich even meer lotgenoten dan rivalen, maar het is een monsterverbond omdat de rivaliteit zo weer de kop op kan steken. Als minnaressen en echtgenotes elkaar gaan opzoeken omdat hij het te bont maakt, vinden vreemdgangers dit nooit leuk omdat ze dan geen controle meer hebben over wat er gebeurt. Het feit dat de vrouwen geen contact met elkaar hadden gaf hem ruimte om tegen beiden te sjoemelen met de waarheid. Als de vrouwen de koppen bij elkaar steken, raakt hij die speelruimte kwijt.
Mirte
Toen John voor de derde keer bij mij voor de deur had gestaan en voor de derde keer weer terugging naar zijn vrouw, werd ik helemaal gek. Ik was wanhopig en wist zeker dat dit zo door zou gaan wanneer ik niets zou doen. Ik heb zijn vrouw toen opgebeld en gezegd dat ik haar wilde spreken en ze ging direct akkoord. Zij had er ook schoon genoeg van. Het was een heel gekke ontmoeting, maar wel de moeite waard. Ik kan het iedereen aanraden. We zijn de kroeg ingedoken en hebben veel ervaringen uitgewisseld. Ik hoorde van haar hoe hij ook tegen mij had gelogen en ik vertelde haar van alles wat ze nog niet wist. We realiseerden ons ook terdege dat hij er zelf nooit uit zou komen en dat het van ons zou afhangen hoe lang dit zou duren. Het gekke was dat we beiden nog van hem hielden. Ook dat konden we tegen elkaar zeggen en we zeiden allebei: ‘Hoe is het mogelijk, na alles wat er gebeurd is, dat je dan toch nog van die man kunt houden.’ Hij zat nu weer bij haar, hij was die ochtend bij mij weggerend, maar ze wist ook dat hij morgen weer weg kon zijn. We spraken af dat ik hem in ieder geval niet meer zou zien, zodat hij niet meer naar mij kon vluchten. Toen ik haar thuisbracht hadden we allebei de neiging om elkaar een zoen te geven, maar dat deden we toch maar niet. Door het gesprek waren we even geen rivalen meer maar lotgenoten. De volgende morgen heeft hij definitief besloten om op zichzelf te gaan wonen. Ik durf te wedden dat dit kwam omdat wij de koppen bij elkaar hadden gestoken.
Minnaressen hebben meestal geen dringende behoefte om de echtgenote te ontmoeten. In een eerste stadium van de relatie al helemaal niet: ze wil wel weten hoe zijn vrouw en kinderen eruitzien, hoe hij leeft en woont, maar aan een foto heeft zij genoeg. In een later stadium wil ze de echtgenote wel eens ‘in het echt’ ontmoeten omdat ze haar kansen beter wil inschatten. Maar een ontmoeting kan dan nog niet openlijk plaatsvinden, omdat de relatie nog geheim is. Een enkele keer regelt ze het dan zo dat zij de echtgenote heimelijk kan ‘bekijken’. Ze gaat bijvoorbeeld naar een feestje waar het echtpaar ook is. Dat is een moeilijke situatie voor haar en voor de vreemdganger. Wanneer de minnares ziet dat zijn vrouw om haar man geeft, kan haar dit pijn doen. Wanneer ze ziet dat de vreemdganger gezellig tegen zijn vrouw doet, kan ze jaloers zijn. Wanneer de echtgenote contact met haar zoekt en die nieuwe collega nu eindelijk wel eens wil ontmoeten, dan voelt de minnares zich hypocriet en weet ze niet hoe snel ze weg moet komen. De echtgenote zegt dan tegen haar man dat die nieuwe collega zo stug tegen haar deed. In een laatste stadium, als de relatie bekend is, kan ze de echtgenote willen spreken omdat ze inderdaad het gevoel heeft dat hij hen beiden tegen elkaar uitspeelt. Ze verwacht dat daar een einde aan zal komen wanneer zij contact hebben.
De echtgenote is wel nieuwsgierig naar de minnares wanneer ze eenmaal van haar bestaan af weet. Wie is die vrouw van wie haar man zo in de wolken is? Wie is die ‘del’ voor wie hij alles op het spel wil zetten? Hoe ziet ze er uit, wat doet ze, hoe woont ze? Sommigen laten het bij het bekijken van wat foto’s, andere echtgenotes willen hun rivale in de ogen kijken en haar ontmoeten. De minnares voelt zich sterk in dit contact zolang duidelijk is dat haar vriend waarschijnlijk voor haar zal kiezen. Ze zal de echtgenote dan met mildheid benaderen. Maar o wee als dat niet het geval is, dan zal er van mildheid geen sprake zijn. Dan kan de echtgenote maar beter bij haar uit de buurt blijven, want menige minnares zal de echtgenote confronteren met pijnlijke feiten. Wat hij allemaal over haar gezegd heeft, dat hij alleen maar bij haar blijft vanwege de kinderen. Dat ze een hark is in bed enzovoort. Ze zal het niet nalaten geheimen te verklappen die de vreemdganger haar in vertrouwen verteld heeft. Dat hij al eerder een buitenechtelijke verhouding heeft gehad met haar beste vriendin. Dat hun huwelijk al heel lang een grote leugen was, want waarom ging hij anders vreemd? De minnares heeft behoefte aan wraak wanneer hij niet voor haar kiest en eindelijk heeft ze een wapen in handen waarmee ze wraak kan nemen, op de echtgenote maar ook op hem. Heeft de echtgenote ook wapens in handen? Minder dan de minnares, maar ze heeft ze wel. Zo kan ze de minnares vertellen dat ze nog heel veel seksueel contact hebben gehad. Ze kan zeggen dat de vreemdganger sterk twijfelt of hij wel met haar door moet gaan. Ze kan details uit hun huwelijk vertellen waarvan ze weet dat de minnares dat niet verwacht en dat het haar pijn zal doen. De echtgenote kan verhalen over de minnares in de wereld brengen die niet waar maar toch vervelend zijn. In tijden van oorlog is alles geoorloofd, denken beide partijen. Juist omdat ze beiden vrouw zijn weten ze zo goed hoe ze elkaar kunnen kwetsen.
Wanneer de vreemdganger nog geen keuze gemaakt heeft en beide vrouwen elkaar opzoeken, is de stemming meestal milder ten aanzien van elkaar. Want de minnares weet heel goed dat zij haar hele leven vastzit aan die vrouw die de moeder van zijn kinderen is. Het is wijs van haar om haar alvast mild te stemmen. De echtgenote denkt meestal dat het ook niet wijs is in dat stadium ruzie te maken, want ze realiseert zich terdege dat dit de vechtlust van de minnares zal aanwakkeren. Een andere strategie werkt beter, dus probeert de echtgenote de minnares een beetje, niet te veel, op haar gemoed te werken. Ze benadrukt dat de kinderen hem zo zullen missen. Ze vertelt dat de kinderen ook zo belangrijk zijn voor hem. Hoe zal het hem vergaan wanneer hij ze niet meer dagelijks om hem heen zal hebben? Ze steekt niet onder stoelen of banken dat ze het hem financieel gezien niet gemakkelijk zal maken. En wat de omgangsregeling betreft, hij zal de kinderen moeten halen en brengen en misschien gaat ze wel verhuizen en dan is het een heel gedoe. Weet waar je aan begint minnares, dat is haar boodschap en de minnares is daar gevoelig voor.
Ondanks het feit dat ze rivalen zijn, kunnen deze ontmoetingen ook troostend zijn voor beide vrouwen. Was voor de minnares haar minnaar een beetje haar vader geworden, dan was zijn vrouw een beetje haar moeder geworden. En waar wil je naartoe wanneer je overstuur bent en nog niet voldoende op eigen benen staat. Precies… naar je moeder. Begrepen te worden door de echtgenote kan het gevoel geven ‘thuis te komen’. En wanneer de echtgenote zich klein en vernederd voelt, dan kan het voor haar ook troostend zijn om opgevangen te worden door de minnares. Misschien vervulde de minnares al een belangrijke rol in haar gezin en werd de minnares door haar al als een moeder ervaren. De superieure houding van de minnares en de afhankelijke machteloze houding van de echtgenote zal dit gevoel dan nog meer versterken. Wanneer beide vrouwen de handen ineenslaan, dan kan het ineens lijken dat de vreemdganger voor hen minder belangrijk is. Hij voelt zich buitengesloten en eenzaam en hij voelt zich dan door beide vrouwen in de steek gelaten.
Soms gaat het contact tussen echtgenote en minnares zo ver dat ze verliefd op elkaar worden, elkaar verleiden en een seksuele relatie beginnen. Hoe is dit mogelijk? De wederzijdse herkenning kan een sterk gevoel van verbondenheid scheppen en de wederzijdse identificatie kan groot zijn, waardoor gevoelens van verliefdheid kunnen ontstaan.
Psychologisch gezien kan het ook zijn dat ‘moeder’ en ‘kind’ weer in een relatie van innige symbiotische verstrengeling terugkeren omdat de buitenwereld (de vreemdganger) te moeilijk voor hen is. ‘Vader’ in de rol van echtgenoot en vreemdganger sluiten ze buiten als boosdoener en samen staan ze sterk. Menige overspelige zou een ‘triootje’ de ideale oplossing vinden voor het probleem, maar meestal voelen deze vrouwen daar niets voor en houden ze hem buiten hun bed.
De verliefdheid kan ook puur en alleen gebaseerd zijn op de onderliggende rivaliteit. Een manier om je rivaal onschadelijk te maken is er een liefdesrelatie mee beginnen. De liefdesverhouding is dan een beveiliging tegen wederzijdse kwetsuren en verraad. De onderliggende motivatie kan zijn: ze gunnen elkaar de betreffende man niet en om te voorkomen dat de ander er toch mee aan de haal gaat, ga je zelf een liefdesrelatie aan met die potentiële kaper op de kust. De verliefdheid kan ook aanwakkeren omdat de ander iets heeft wat jij graag wilt hebben. Verliefdheid op een machtige man kan ontstaan omdat je zelf die macht ook wenst. Je lijft de macht door de liefdesrelatie als het ware in. Verliefd worden op iemand die iets heeft wat jij graag wilt hebben, komt veel voor en waarom zou het niet opgaan wanneer het begeerde object een man is. De liefdesrelatie is echter snel over wanneer blijkt dat de rivaliteit het hoofdmotief was en een van de vrouwen naast de relatie met haar ook weer iets met hem begint. Beide vrouwen zullen elkaar eigenlijk intens wantrouwen en dat is terecht. Want het is bij beiden niet om elkaar te doen, maar het draait allemaal nog steeds om hem.
De vreemdganger kan zich soms ondanks de crisis in zijn gezin en de ruzies met zijn minnares toch een tijdlang in een comfortabele positie wanen. Twee vrouwen die om hem vechten, wat wil een man nog meer…! Maar naarmate het langer duurt, komt er toch een moment van definitief afscheid nemen. Hij vindt nergens meer rust. Mannen houden niet zo van ‘gezeur’ en al helemaal niet in de liefde. Thuis heeft hij geen rust meer en bij zijn minnares ook niet. Dat moet ophouden! Als zijn vrouw of minnares inmiddels niet voor hem heeft besloten, moet hij alsnog zelf definitief een keuze maken. Wie zal het worden…? Gaat hij verder met zijn vrouw of kiest hij voor de minnares? Volgens sommige cijfers hebben of hadden 70 procent van de alleenstaande vrouwen boven de dertig een relatie met een getrouwde man. 80 procent van hen is er vast van overtuigd dat hij uiteindelijk voor haar zal kiezen. Slechts 1,5 procent van de vreemdgangers doet dat ook daadwerkelijk. Arme minnares, hoe gering waren haar kansen al vanaf het begin. Zouden deze cijfers haar geholpen hebben om bij de vreemdganger uit de buurt te blijven? Vast niet. Het bloed kruipt toch waar het beter niet gaan kan.