28

Catherine was al dagen down. Haar werk, waar ze normaal veel plezier in had, leek saai. Ze kreeg Dean niet uit haar hoofd. Hij was er vierentwintig uur per dag, zeven dagen per week. De hele dag door dacht ze te pas en te onpas aan hem. Overal was hij. Ze kon niet eens meer in haar eigen bed slapen omdat het koud en leeg aanvoelde zonder Deans armen om haar heen. Sinds ze twee weken geleden thuis was gekomen had Catherine op de bank in het huis van haar ouders geslapen.

Mary had haar meerdere keren gebeld maar ze ontweek haar. Catherine had geen zin om de schijn op te houden. Ze wilde niet doen alsof alles oké was. Dat ze niet gebroken was en Dean niet hartstochtelijk miste.

Het was donderdagavond en ze lag languit op de bank met een flesje bier. Ze hield niet eens echt van bier, maar wijn deed haar te veel aan Dean denken dus dat raakte ze niet meer aan. Haar haar was onverzorgd, haar kleding smoezelig en ze kon het niet meer opbrengen om door te gaan met het uitzoeken van de spullen van haar ouders.

Catherine was boos op zichzelf dat ze voor Dean was gevallen. Boos dat hij haar elke dag had gebeld sinds ze terug was. Boos dat hij haar bloemen had gestuurd… drie keer. ‘Mannen zijn nergens goed voor,’ gromde ze.

Toen de voordeurbel ging schrok ze op. Ze wist dat het Dean niet kon zijn maar ze kon niet stoppen met hopen dat hij voor haar zou komen, klaar om haar zijn eeuwige liefde te verklaren. Toen ze haar vriendin Mary haar naam hoorde roepen rolde Catherine met haar ogen. ‘Ga weg!’

‘Doe open of ik forceer het slot.’

Catherine fronste maar als ze eerlijk was, was ze blij met het gezelschap van Mary. Ze stond op van de bank, liep naar de voordeur en deed open. ‘Kun jij sloten forceren?’

Mary viel bijna naar binnen en zei: ‘Ja, en vertel me nu maar eens wat er aan de hand is.’ Ze keek de onopgeruimde kamer rond en trok haar neus op. ‘Eh, wat een puinhoop. Wat heb je de afgelopen twee weken uitgespookt?’

‘Gewerkt, wat anders?’ gromde Catherine terwijl ze naar de bank terug liep. Toen ze haar biertje pakte om een slok te nemen trok Mary een wenkbrauw op en pakte het resoluut van haar af.

‘Genoeg nu. Douchen jij, voordat ik je eronder zet. Je ziet er niet uit.’

Catherine hoefde niet lang na te denken over Mary’s dreigement. Ze kende haar langer dan vandaag. Mary deed altijd wat ze zei. Bovendien had ze gelijk, ze zag er verschrikkelijk uit.

‘Ik ben zo terug.’

‘Neem de tijd,’ zei Mary met een onderzoekende blik. ‘Dat meen ik.’

Catherine rolde met haar ogen en liep de kamer uit. Ze probeerde niet aan Dean te denken toen haar blik op het bed viel. God, ze wilde dat hij hier was. Ze voelde haar maag reageren bij de gedachte aan hem, liggend op haar bed, een heerlijke grijns op zijn mooie gezicht terwijl hij zijn hand naar haar uitstak. Shit, daar waren de tranen weer. Ze was er duidelijk nog niet overheen. Hoera.

Na het douchen schoot Catherine een schone joggingbroek aan en een witte top. Ze draaide een handdoek om haar natte haar en ging op zoek naar Mary. Tot haar verbazing was de woonkamer brandschoon en opgeruimd. In de keuken was Mary bezig met de afwas. ‘Zet maar een pot koffie op,’ zei Mary toen ze opkeek. ‘Ik heb het vermoeden dat we dat wel kunnen gebruiken.’

‘Ik wil niet over Dean praten,’ mompelde ze terwijl ze de koffiepot pakte.

‘Jammer dan,’ zei Mary terwijl ze het laatste bord in het rek zette om te drogen. ‘Dat gaan we namelijk wel doen.’

Catherine zette een paar mokken met een klap op het aanrecht en keek verbaasd omdat ze niet braken. ‘Zo zo, sinds wanneer ben jij de baas geworden?’

Mary grinnikte. ‘Het is mijn natuurlijke overwicht, schat.’

Voor het eerst sinds Ohio, lachte Catherine. Het geluid klonk vreemd, maar het was een begin. Catherine keek naar haar vriendin en zei: ‘Fijn dat je er bent.’

Mary wees naar een keukenstoel en zei: ‘Ga zitten, ik pak koffie.’

Catherine gehoorzaamde en ging zitten. Ze keek hoe Mary koffie inschonk en schaamde zich voor de slechte vriendin die ze geweest was. ‘Sorry dat ik zo chagrijnig was,’ zei ze. ‘Je bent een geweldige vriendin.’

‘Jij ook voor mij,’ zei Mary en ze ging tegenover haar zitten. ‘Goed, nu we weer bff’s zijn wil ik graag horen wat je met dat lekkere ding van plan bent dat jouw broekje in vuur en vlam zet.’

‘Ik weet het niet,’ zei Catherine en ze keek naar haar kopje.

‘Hou je van hem?’

‘Ja,’ mompelde ze. ‘Ik heb het gevoel dat ik verscheurd word.’

Mary gooide haar handen ten hemel. ‘Wat is het probleem dan?’

‘Hij heeft tegen me gelogen,’ knarste Catherine. ‘Hij heeft achter mijn rug om in mijn privéleven zitten wroeten.’

Mary kromp ineen. ‘Wow, je had wel verteld dat hij je niet vertrouwde, maar dit gaat wel ver. Wat heeft hij gevonden?’

Catherine nam een slok koffie. De hete drank deed haar denken aan de heerlijke chocolademelk die Dean voor haar gemaakt had. Daarbij vergeleken was de koffie slootwater. ‘Hij heeft ontdekt wie mijn biologische vader is,’ vertelde ze Mary.

Haar ogen werden groot. ‘Je biologische vader? Echt waar?’

Catherine knikte en vertelde het verhaal. ‘Ik ben het product van dat monster, Mary.’ Ze barstte bijna in tranen uit bij de gedachte. ‘Ik kan het maar niet bevatten.’

‘Dat is onzin, en dat weet jij ook,’ zei Mary met haar lippen boos op elkaar geknepen. ‘Je bent alleen het product van je adoptieouders. Dat weet jij net zo goed als ik.’

Ze duwde haar beker weg. ‘In elk geval begrijp ik nu waarom ze niet verteld hebben dat ik geadopteerd was.’

‘Ja, ze wilden je het verdriet besparen.’ Mary was even stil en vroeg toen: ‘Maar Dean was een koppige ezel. Wat ga je eraan doen?’

‘Hoe bedoel je?’

‘Ik bedoel dat als mijn man zoiets zou flikken, ik hem een knal voor zijn kop zou verkopen. Ik zou hem laten kruipen, maar ik zou hem niet opgeven. Niet als het echte liefde was…’

‘Het is echte liefde, maar…’

‘Niets maar!’ schreeuwde Mary. ‘Ik heb de bloemen gezien. Ik heb de kaartjes gelezen. Hij houdt van je en hij wil je terug. Denk je niet dat je hem en jou ten minste een gesprek moet gunnen?’

Catherine keek peinzend naar de tafel en liet Mary’s woorden tot zich doordringen. ‘Ik weet het niet,’ zei ze.

Mary legde een hand op die van Catherine. ‘Luister, ik ken hem niet, maar het lijkt er niet op dat hij jou als een scharreltje ziet.’

Catherine zag weer de pijn in zijn ogen toen ze wegging. Hij keek alsof ze zijn hond had geschopt. Ze moest er niet aan denken dat ze hem nog meer pijn zou doen. ‘Ik weet dat hij om me geeft maar ik kan er maar niet over uit dat hij achter mijn rug om informatie over mij heeft ingewonnen. Als hij het me nou had verteld…’

‘Het is waar dat hij stom is geweest, maar is dat genoeg reden om hem voorgoed te verliezen?’

Toen Mary’s woorden tot haar doordrongen voelde Catherine zich nog slechter dan ze al deed. ‘O god, je hebt gelijk. Ik ben geen half mens zonder hem.’

Mary lachte en nam een slok koffie. ‘Volgens mij zijn jullie een stelletje koppige ezels bij elkaar. Jullie verdienen elkaar.’

‘Heel leuk, maar zo makkelijk is het niet,’ sputterde ze tegen. ‘Hij woont in Ohio, dat doe je niet even op de zondagmiddag.’

‘Als je van hem houdt verzin je wel iets. En ik durf te zweren dat hij zo’n spijt heeft dat hij je heeft laten gaan.’ Mary knipoogde en zei: ‘Misschien moet je hem uitnodigen. Ik kan niet wachten om hem te ontmoeten.’

Zou ze hem durven bellen om hem uit te nodigen haar op te zoeken in Atlanta? Het was al twee weken geleden en ze had niet één keer opgenomen als hij belde. Zou hij haar nog wel willen zien na al die tijd?

Maar Mary had natuurlijk gelijk. Ze hield van hem. Ze was ronduit ongelukkig zonder hem. Het was tijd om te stoppen met mokken en actie te ondernemen.

De volgende ochtend stond Catherine in haar badkamer, starend naar het plastic staafje in haar hand dat ze met haar gedachten van kleur hoopte te laten veranderen. Dat gebeurde niet. Het kleine plusje vervaagde niet. Het was de tweede test die ze gedaan had.

Ze was zwanger. Dean Harrison werd vader.

Het eerste wat ze moest doen was hem bellen. Dit was niet precies wat ze zich van hun hereniging had voorgesteld.

‘Hoe is het mogelijk dat ik de eerste keer dat ik mij een beetje laat gaan meteen zwanger word?’

Ze wilde keihard naar boven schreeuwen dat het niet eerlijk was. Dat zou vast helpen. Het wegwensen zou niets oplossen. Ze had ook geprobeerd haar ouders tot leven te wensen; zonder resultaat. Ze had geprobeerd te wensen dat haar biologische vader geen verkrachter was; geen geluk. Catherine bande die nare gedachten uit en concentreerde zich op haar huidige situatie.

‘Een baby,’ zei ze en ze legde een hand op haar buik. Wat voor moeder zou ze worden? Verdrietig dacht ze aan haar adoptiemoeder en hoe gelukkig die geweest zou zijn als ze nog had geleefd. Ze kon haar zachte stem bijna plannen horen maken voor de babykamer. Haar ouders hadden de baby ongetwijfeld schandalig verwend.

Ze keek naar het plafond en fluisterde: ‘Ik mis je, mama.’

Toen de telefoon ging schrok ze op. Was dat Dean? Deze keer zou ze hem niet laten wachten op haar antwoordapparaat. Ze rende de badkamer uit en gooide zich op het bed om de telefoon na de derde beltoon op te nemen. ‘Hallo?’

‘Catherine?’ zei Gracie aan de andere kant. ‘Ben jij dat? Je klinkt buiten adem.’

Haar zus, een van de weinigen die haar echt begreep. ‘O, ja, niks aan de hand. Hoe is het? Is Wade lief voor je?’

Gracie en Wade zaten midden in de voorbereidingen voor het huwelijk. De laatste keer dat ze Gracie sprak hadden ze ruzie over de bloemen. Gracie vond ze te duur maar Wade had erop gestaan dat ze kocht wat ze wilde; ze zou tenslotte maar één keer trouwen. Catherine vond Wade perfect voor haar zus.

‘Ik heb Wade gezegd dat ik hem voor de rechter daag als hij niet stopt met overal het beste van het beste van te willen. Die bruiloft kost ons een fortuin.’

Catherine lachte. ‘Die man houdt zo gruwelijk veel van jou, Gracie. Ik ben zo blij voor je.’

‘Dank je, zus.’ Het was even stil en toen zei Gracie: ‘Eh, ik heb nieuws. Ik wilde dat jij het als eerste wist.’

Je moest eens weten wat ik voor nieuws heb. ‘Vertel, ik hou het niet langer.’

‘Eh, nou, ik ben zwanger.’

Was dat mogelijk? Ze ging terug naar de badkamer met de telefoon aan haar oor en staarde naar haar eigen testen.

‘Catherine? Heb je me gehoord?’

‘O, ja, ik ben er nog.’ Ze besefte dat ze haar nog helemaal niet gefeliciteerd had. ‘O, Gracie, wat fantastisch!’ Iets anders schoot haar te binnen en ze grijnsde. ‘Ik word tante!’

Gracie lachte en Catherine hoorde dat Wade iets zei. ‘Wade zegt dat het aan het vruchtbare Harrison-dna heeft gelegen. Hij is gek,’ zei ze met liefde en geluk in haar stem.

Catherine verslikte zich bijna. Het vruchtbare Harrison-dna? Ja ja, Gracie wist niet half hoe gelijk hij had. ‘Dus…’ zei Catherine teruglopend naar de slaapkamer, ‘even denken… Je gaat trouwen met de liefste man van de wereld en je draagt zijn kind. Dat is wat je noemt een behoorlijk goede afloop, vind je niet?’

Ze hoorde Gracie zuchten. ‘Ik weet het. Soms is het bijna te veel. Dan moet ik in mijn arm knijpen om te kijken of ik wakker ben.’

‘Natuurlijk ben je wakker. Niemand verdient het meer dan jij, lieve schat.’

‘Dankjewel, Catherine,’ zei Gracie onvast. ‘Ik hou zoveel van je.’

‘Nu niet sentimenteel worden want dan ga ik huilen, en dan zitten we hier straks als twee slappe dweilen.’

‘Dat heb ik al een tijdje, trouwens. Zou dat de invloed van de hormonen zijn?’ vroeg ze.

‘Waarschijnlijk,’ zei Catherine en ze besefte dat bij haar de tranen ook al dagen aan de oppervlakte zaten.

‘Goed, ik moet ervandoor,’ zei Gracie. ‘Wade roept de hele tijd dat ik die bloemen moet regelen. Hij zegt dat hij de zweep erover moet houden om op schema te blijven. Het is nogal een baasje.’

Ze namen afscheid en Catherine zette de telefoon terug in de lader. Ze keek naar de twee teststaafjes in haar hand en zuchtte. Ze had het bijna aan Gracie verteld maar ze had haar geluk niet willen overschaduwen en bovendien moest Dean het eerst weten. Ze dacht met angst en beven aan hoe Dean en zijn familie zouden reageren. Wat zouden ze zeggen? Het zou hoe dan ook geen prettig gesprek worden.

Zou Dean haar nog willen als hij erachter kwam dat hij vader zou worden? Zou hij zijn kind willen houden? Ze wist het niet en dat maakte haar bang. Voordat ze helemaal onder het dekbed zou verdwijnen liet Catherine de staafjes in het laatje van haar nachtkastje glijden en ze pakte de telefoon. Ze belde de vliegtuigmaatschappij en boekte de eerstvolgende vlucht naar Ohio. Haar handen trilden toen ze de telefoon neerlegde. Het ongeplande reisje sloeg een behoorlijke bres in haar spaargeld, maar soms moest je gewoon vertrouwen op een goede afloop. Ze hield van Dean en hij had gezegd dat hij ook van haar hield. Het was tijd om die verklaringen op echtheid te testen.