Mijn geest dwaalde af als een satelliet die uit zijn baan is gevallen en doelloos in de ruimte zweeft. De woorden van mevrouw Winecoup leken één aanhoudende noot te worden die steeds verder weg klonk tot hij bijna verdween. Ik was zo ver weg met mijn gedachten dat het een paar seconden duurde voor het tot me doordrong dat er legen me werd gesproken.

'Rain!' herhaalde ze.

Ik knipperde met mijn ogen en keek om me heen. Iedereen staarde me aan.

'Meneer MacWaine wil je spreken,' zei ze toen ze zag dat ze eindelijk mijn aandacht had. Ze knikte naar de deur en ik zag dat hij er met zo'n somber strak gezicht stond, dat ik al begon te beven toen ik naar hem keek.

'Kom met me mee,' zei hij.

Ik stond langzaam op, raapte mijn boeken bijeen en verliet de klas. Toen ik builen stond deed hij de deur dicht.

'Je werkgevers, de Endfields, hebben hun auto en chauffeur voor je gestuurd,' begon hij.

'Waarom?'

'Ik vrees dat ik slecht nieuws voor je heb. Mevrouw Hudson is vanmorgen overleden. Ze willen datje onmiddellijk teruggaat naar hun huis.'

Het was of mijn hart stilstond en al het bloed in mijn lichaam omlaag stroomde naar mijn voeten. Hij zag hoe bleek ik werd en pakte snel mijn arm vast.

'Voel je je goed?'

Ik knikte maar leunde tegen de muur om op adem te komen. Het was of ik zonder enige waarschuwing een harde stomp in mijn maag

had gekregen. Grootma Hudson dood? Nee, nee, ik heb haar nodig! Ik wilde dat ze trots op me zou zijn.

'Wal is er gebeurd?' bracht ik er met moeite uit.

'Ik weet geen details. Ik heb alleen gehoord dat ze is overleden en datje, zodra hun auto er was, terug moest naar Endfield Place. Ik hoop van harte dat het allemaal goed afloopt,' zei hij. ik ben zelf erg ontdaan over mevrouw Hudsons heengaan,' voegde hij eraan toe, alsof grootma Hudson slechts had besloten mei een vroegere trein deze wereld te verlaten. 'Ze was een prachtvrouw, een hoogstaande dame,' zei hij. 'Zoals jij ongetwijfeld weel.'

Hij bracht me naar de deur. Ik zag de Rolls met Boggs achter het stuur die met een strak en koud gezicht voor zich uit staarde. De laatste plaats waar ik nu naartoe wilde was Endfield Place. Ik wilde de andere kant op vluchten. En ik wilde zeker niet met Boggs in die auto zitten, maar ik had geen keus. Toen ik naar buiten liep, herinnerde ik me dat Roy me zou komen afhalen aan het eind van de schooldag. Ik draaide me om naar MacWaine zodat hij Roy kon ver- lellen wat er gebeurd was, maar hij was al op weg naar zijn kantoor. Ik wist niet hoe ik Roy moest bereiken. Ik wist zeker dat hij gewoon zou ronddwalen in de stad. Misschien kon ik thuis iemand naar MacWaine laten bellen, dacht ik, terwijl ik naar de auto liep.

Boggs stapte uit toen hij me zag en liep om de auto heen om het portier voor me open te houden, wat me verbaasde. Discipline vóór alles, dacht ik. Een chauffeur was een chauffeur en een passagier een passagier, zelfs als die passagier iemand was als ik.

'Dank u,' zei ik en stapte in.

Hij zei niets, ging weer achter het stuur zitten en we reden weg. Pas toen we onderweg waren vroeg ik me af waarom de Endfields me onmiddellijk hadden laten komen. Waarom hadden ze niet gewacht lot ik uit school kwam? Ze kenden mijn werkelijke relatie met grootma Hudson niet en ik zou nooit hebben verwacht dat ze bezorgd voor me zouden zijn.

Hel antwoord was duidelijk zodra ik binnenkwam en Leo me naar de zitkamer bracht. Oudtante Leonora zat op de bank met een zakdoek tegen haar gezicht gedrukt. Oudoom Richard zat in de stoel tegenover haar. Hij zag er in zijn streepjespak even streng en formeel uit  als altijd. Op zijn gezicht stond meer woede dan verdriet te lezen.

'Ga zitten,' beval hij met een knikje naar de bank. Ik keek naar Leonora toen ik door de kamer liep. Ze haalde haar zakdoek weg van haar ogen die bloeddoorlopen waren in haar bleke gezicht. Ze slikte moeilijk en keek me na toen ik naar de bank liep alsof ze me voor de eerste keer zag. Ik denk dat het in zekere zin waar was.

'Wat is er met mevrouw Hudson gebeurd?' vroeg ik toen ik zat.

Mijn oudoom ging rechterop zitten in zijn stoel en keek me streng aan.

'Ik ben degene die dit onderzoek leidt,' zei hij.

'Onderzoek?'

'Victoria heeft ons ongeveer twee uur geleden gebeld met al het slechte nieuws,' zei hij. met de nadruk op al en slecht. 'Je schijnt hier onder valse voorwendselen te hebben geleefd.' zei hij beschuldigend. 'Bijna als een soort spion in ons huis, vermomd als een arm weesmeisje dat voor haar schoolopleiding moet werken als een bediende, terwijl je in werkelijkheid Frances' erfgename bent en een bloedverwante.'

Leonora liet een luid gejammer horen en snikte hysterisch. Haar schouders beefden zo erg dat ik bang was dat ze een bot zou breken. Richard keek haar minachtend aan en zei ten slotte: 'Zo is het genoeg, Leonora. Hou op!' beval hij toen ze niet onmiddellijk stopte.

Haar gesnik verminderde tot kleine hijgende geluidjes als een kleine motor die geen benzine meer heeft, en het beven bedaarde. Ze bedekte haar gezicht met haar zakdoek en keek kwaad naar mij.

'Er is sprake van droefheid, tragedie en schande in bijna gelijke proporties,' ging hij verder. 'Ik weet niet waar ik moet beginnen met deze knoeiboel.'

'Het was niet mijn idee om alles geheim te houden,' zei ik. 'Grootma Hudson vond dat het voorlopig beter zou zijn.'

'Grootma Hudson! O jee, o jee," kermde Leonora.

ik zou het op prijs stellen als je haar niet zo noemde zolang je nog bij ons bent.' zei Richard. 'We hebben de schande onder ons kunnen houden in dit huis, maar ik moet onmiddellijk weten wie nog meerde waarheid kent over jou. Ik bedoel natuurlijk, wie in Engeland? In Amerika doet het ér niet toe. maar hier is reputatie belangrijker dan een grote bankrekening.'Ik staarde hem aan en probeerde te bedenken wat grootma Hudson zou willen dat ik deed: opstaan en weglopen of hem alles vertellen? Ik besloot dat het nu weinig verschil meer maakte. Het was duidelijk dat ze me hier niet wilden en ikzelf wilde niets liever dan vertrekken.

'Mijn natuurlijke vader om te beginnen,' zei ik, genietend van hun geschokte gezicht.

'Wat? Natuurlijke vader?' Hij trok een misprijzend gezicht. 'Ik bedoel hier in Engeland,' zei hij neerbuigend alsof zo'n vader in Engeland nooit zou bestaan.

'Ik herhaal, mijn natuurlijke vader. Hij woont hier. Al een hele lijd.' Niemand zei iets. Richard leek even niet te weten wat hij moest zeggen en Leonora zat er verstard, met open mond bij.

'Die man, die natuurlijke vader, dat is de man mei wie onze nicht Megan...' Hij zwaaide met zijn hand in de lucht om zijn gedachte af te maken. Het was beneden zijn waardigheid om  meer te doen dan een paar vage zinspelingen te maken op de relatie van mijn moeder.

'Zo werkt dat,' zei ik. 'Zo worden baby's geboren.'

'Niet zo brutaal!' snauwde hij, maar hij wendde snel zijn blik af. Ik begon me af te vragen wal hem nu het meest aan me dwarszat: het feit dat ik een bloedverwante was of dat hij een bloedverwante had opgenomen in een van zijn fantasieën in de cottage? Ik kwam in de verleiding het hem te vragen, hem vurig van repliek te dienen, maar één blik op Leonora belette het me. Het zou haar nog hysterischer maken en ik had geen reden om haar te straffen.

'En?' ging hij verder, plotseling opgemonterd door het nieuws, 'heeft die man aangeboden je in huis te nemen?'

'Nee, hij heeft een eigen gezin.'

'Ik begrijp het.' Hij knikte minachtend. 'Eerlijk gezegd verwachtte ik al zoiets te horen.'

'Het is niet wat u suggereert,' zei ik. 'Hij is een gerespecteerd man, een professor aan de universiteit. Ik wil niet degene zijn die zijn gezin verwoest.'

'O, nee? Je verwoest liever dit gezin, is dat het?'

'Ik wil geen enkel gezin verwoesten. Ik heb er niet om gevraagd geboren te worden, verkocht, en op deze manier teruggebracht.'

'Verkocht?' Leonora keek naar haar man. 'Ik begrijp niet wat ze bedoelt, Richard.'

'Hel is nu niet belangrijk meer. Bespaar ons die details,' zei hij. 'We hebben op het ogenblik genoeg aan ons hoord . lk heb geregeld

dal we met z'n alle n naar Virginia vliegen voorde begrafenis en voor

de nasleep ervan. Omdat jij mede erfgename bent zul je er natuurlijk

bij moeten zijn. Ik neem aan dat je het niet erg vindt daarvoor

de school te verlaten.'

'Ik ga erheen omdat ik er wil zijn. Ik hield erg veel van grootma

Hudson: Ik draaide me met een ruk om naar Leonora voor ze weer

kon gaan kermen. 'En ik noem haar nooit meer anders dan grootma.

De waarheid is eindelijk boven water en daarmee uit .' zei ik

vastberaden.

Ze keek of ze als een stuk porselein in kleine scherfjes zou verbrijzelen.

'Je komt hier niet meer terug; zei Richard. 'Neem alles mee wat van jou is.'' Prima.' zei ik.

'O, jee.' kermde Leonora. 'Wat haalde Megan tóch in haar hoofd,

een kind te krijgen van een zwarte man ? 'Ze is altijd een wilde meid geweest: klaagde Richard. ' Ik heb jezus elke keer dat ik haar zag gewaarschuwd dat -re te lankmoedig

voor haar ware n, maar zo voeden Amerikanen hun kinderen op,'

preekte hij, 'veel te vrij. Als je eenmaal orde en decortum loslaat, je

plaats en je afkomst vergeet, dan .. .'

'Doe je net of je iemand anders bent'!' vroeg ik veelbetekenend.

'Dan begin je met illusies en spelletjes'!'

Hij werd rood, maar wist zijn houding en strenge blik te bewaren.

'Het heeft geen zin er verder over te praten. We vertrekken Vanavond

met de vlucht van acht uur. Pak je spullen. Dat is het enige

wat ik op het ogenblik wil -zeggen.' voegde hij er aan toe om een eind

te maken aan het gesprek.

'U wilt niet dat ik uw diner serveer?' vroeg ik sarcastisch.

'Beslist niet,' zei hij.

' Ik wil niets eten. Mijn zus is weg. Ik heb geen familie meer,' jammerde

Leonora en schommelde heen en weer op de bank.

'Je hebt twee nichten en een achternicht en -neef,' bracht haar

man haar in herinnering.

'Twéé achternichten.' zei ik. Ze keek me aan. Het begon eindelijk tot haar door te dringen en

ze wist niet wat ze moest zeggen of voelen. Eindelijk, dacht ik, zou

iemand weten wat ik doorstaan had.

'Wat een ramp,' zei Richard terwijl hij opstond. 'Hoe luidt dat gezegde

ook weer waar de Amerikanen zo dol op zijn? Je vrienden kun

je kiezen, maar je familie niet?'

'U neemt me de woorden uit mijn mond.' Ik liep als eerste weg

om naar mijn kamer te gaan en in alle privacy om grootma Hudson

te treuren. Instinctief had ik op de dag dat ik naar Engeland vertrok

geweten dat ik voorgoed afscheid van haar nam. Ik denk dat zij het

ook wist. Ik denk dat er daarom tranen in haar ogen stonden. Ze had

te veel vertrouwen in zichzelf en haar toekomst om te huilen bij een

afscheid. Ze was toen alleen zo bedroefd omdat ze wist dat ze me

nooit meer zou zien.

Ik hoefde de school niet te bellen om MacWaine te vragen Roy te

waarschuwen. Toen ik niet kwam ging hij naar me op zoek, vond

MacWaine zelf en hoorde het nieuws. Onmiddellijk daarna verscheen

hij voor de deur van de Endfields. Ik was net klaar met pakken

toen ik Leo door de gang hoorde strompelen.

' Je broer is hier: zei hij toen ik de deur opendeed.

'Dank je, Leo. Waarom heb je hem niet gewoon doorgestuurd ?'

'Meneer Endfield vroeg me u te gaan halen,' zei hij. Hij keek verlegen.

'Het spijt me. De jongeman staat buiten te wachten.'

' Hij wilde hem niet binnenlaten?'

Leo gaf geen antwoord. Dat was ook niet nodig. Ik holde de gang

door naar de voordeur. Mijn oudoom zat in zijn kantoor te telefoneren

om ons plotselinge vertrek te regelen. Hij keek woedend naar

me en draaide me toen zijn rug toe, terwijl hij verder praatte aan de

telefoon.

Razend liep ik naar de voordeur. Roy stond met zijn pet in de hand

en keek vol verwachting op toen ik verscheen.

'He t spijt me, Roy. Ze gaan er prat op dat ze beleefd en fatsoenlijk zijn, maar in werkelijkheid zijn ze de minderwaardigste, gemeenste

.. .' Ik keek woedend om naar het huis. Als mijn ogen kanonnen

waren, zou het huis niet meer overeind staan. ;Ze zijn walgelijk

nu ze gehoord hebben dat ik familie van ze ben. Grootma Hudson had gelijk. Ze zijn bang dat hun kostbare reputatie beschadigd zal worden.'

Ik sloeg mijn armen om me heen en schopte een steentje over de oprit.

4 Wat heeft dit allemaal te betekenen?' vroeg hij, blijkbaar verbluft door mijn woede.

ik ga vanavond terug naar Virginia voor de begrafenis en zo. Ik heb niet de kans gehad het je te vertellen, maar grootma Hudson heeft me in haar testament opgenomen. Ik weet nog niet wat het allemaal betekent, maar één ding is zeker, mijn moeder kan me niet langer negeren en nel doen of ik niet besta. Haar man zal willen weten waarom ik een van de erfgenamen ben en haar zus zal bijna haar nek breken in haar haast om naar hem toe te gaan, hem alles te vertellen en hem te vragen haar te helpen mij mijn rechten te ontnemen.'

'Dus de familie van je moeder weet nog steeds niets van jouw bestaan?'

'Niet echt.'

Hij schudde met een bezorgd gezicht zijn hoofd.

'Dat zal me een begrafenis worden, Rain, met een ruziënde en argumenterende familie. Weel je zeker datje dat allemaal alleen aan kunt?'

ik heb geen keus, Roy. Als ik het niet doe, zal ik grootma Hudson teleurstellen en.' met een knikje naar het huis, 'hen geven wat ze willen. Ze zouden niets liever willen dan dat ik gewoon wegga, verdwijn, doe of ik niet besta. Richard is een expert in het doen alsof,' voegde ik er woedend aan toe. De insinuatie en de vreemde zinspeling drongen niet tot Roy door.

'Misschien kun je beter gewoon weggaan, Rain. Je kunt dan iedereen vergeten en met mij mee teruggaan naar Duitsland. Veel jongens daar zijn getrouwd en dat gaat heel goed. Het zou in eerste instantie geen slecht leven zijn en je zou in ieder geval bij vrienden zijn.'

Ik keek naar de grond, schopte weer tegen een steentje en bleef zwijgen.

'Geen goed idee, hè?' merkte hij op.

'Ik geloof het niet, Roy. Er zijn nog steeds een paar vragen over mezelf waarop ik het antwoord moet vinden.'

'Ja,' zei hij, en wendde zijn blik at".

'Ik zal je schrijven zodra ik weet wat er gaat gebeuren,' beloofde ik hem.

'Kom je hier terug?'

'Niet hier," zei ik. naar het huis wijzend.

'Maar wel naar Engeland?'

'Misschien. Ik weet het nog niet. Het is net of ik een tijdje op een magisch tapijt vloog en toen trok iemand het plotseling onder me vandaan en nu zweef ik omlaag maar ik weet niet waarheen.'

'Je bent erg dapper. Rain. Ik heb nooit geweten hoe dapper je kon zijn. Ieder ander in jouw plaats zou nemen wat haar toekwam en ervandoor gaan.'

'Misschien doe ik dat nog wel.'

Hij staarde me even aan en schudde toen zijn hoofd.

'Dat betwijfel ik,' zei hij en ik glimlachte.

ik zal je missen, Roy.'

'Echt waar? Mooi. Mis me erg. Rain. Mis me tol het pijn doet.'

Hij knuffelde me, zoende mijn haar en mijn wang en zette zijn pet op.

'Dan ga ik maar vroeg op weg,' zei hij. 'Het is trouwens toch een gok met een lift.'

'Wat bedoel je? Ik dacht dat je je hele reis geregeld had.'

'Ik moet zien dat ik een lift krijg met een legertransport.'

'Wat gebeurt er als het niet lukt? Ik krijg niet de indruk datje alles zo goed gepland hebt.'

Ik keek hem strak in de ogen en hij wendde ze nel iets te vlug af.

'Maar je had toch een verlofpas, hè, Roy? Je bent toch niet zomaar naar Engeland gegaan?'

ik heb een pas.'

Ik tuurde naar hem en hij glimlachte.

ik heb het misschien een beetje gerekt, maar dat is niet erg.'

'Roy Arnold. Het is toch niet waar?'

ik ben oké," zei hij snel. 'Je hoeft je niet nog meer zorgen te maken.'

Ik schudde mijn hoofd.

'Op een dag zal ik ophouden iedereen met wie ik in aanraking kom in moeilijkheden te brengen.' 'Verwijt jezelf niets, Rain. Ik ben een grote jongen en ik doe niks wat ik niet wil.'

'Dat heb ik altijd geweten, Roy Arnold. Maar je moet me één ding beloven.'

'En dat is?'

'Ga niet dezelfde kant op als Ken. Wat er ook gebeurt, doe dat nooit.'

'Die belofte hoefje niet te horen, Rain. Ik ga liever dood,' zei hij.

Maar we klonken geen van beiden erg hoopvol. Het was of een donkere, dreigende wolk - de wolk die onze familie vanaf het begin had gevolgd - was neergedaald en om ons heen zweefde. We konden nog zo hard met onze armen en benen slaan, we konden hem niet doen verdwijnen. Hij zou er altijd zijn.

Ik holde naar voren, gaf hem een zoen op zijn mond en ging terug naar het huis. Hij keek me na tot ik binnen was en de deur dichtdeed. Ik haalde diep adem en liep de gang door. Richard kwam uit de zitkamer.

'Jij en je broer moeten wel heel veel van elkaar houden voor zo'n intiem afscheid.' merkte hij op.

Ik keek de zitkamer in en besefte dat hij ons waarschijnlijk door het raam had gadegeslagen. Voor ik antwoord kon geven liep hij achter me langs de trap op.

'We gaan overeen uur weg,' mompelde hij.

'Het kan mij niet gauw genoeg zijn,' fluisterde ik tegen zijn rug.

Toen ik terug was in mijn kamer ging ik op mijn bed zitten en probeerde tot rust te komen. het ging allemaal zo snel in mijn werk. Een grote kracht had de teugels van mijn lot in handen genomen en stuurde het halsoverkop in een andere richting. Waarheen? Waarom?

Mijn gedachten gingen uit naar mijn vader en ik sloeg mijn aantekenboek open en begon aan een brief.

Lieve...

Hoe moest ik hem aanspreken? Geen leugens meer, geen maskerades, besloot ik.

Lieve papa,

Het spijt me dat ik niet eerder iets heb laten horen. Ik heb ervan genoten om bij jullie te zijn en mijn halfbroer en -zus te le- ren kennen. Het zijn heel aardige, mooie kinderen en ik weet zeker dat je trots op ze zult kunnen zijn. Ik was ook hl ij dat ik Leanna heb ontmoet. Ik vind haar erg aardig en ik weel zeker dat we goed mei elkaar overweg zouden kunnen.

Het is nooit mijn bedoeling geweest iets overhaast te doen, zelfs al zou je dat gewild hebben. Nu moet trouwens toch alles op een laag pitje worden gezet. Ik heb heel slecht nieuws gekregen. Grootma Hudson is overleden. Je hebt haar nooit zo goed gekend als ik natuurlijk, dus ik verwacht niet dat je zult begrijpen waarom of hoe. maar zij en ik zijn veel van elkaar gaan houden en ik zal haar missen. Ze had veel vertrouwen in me en ze heeft mij zelfvertrouwen gegeven.

Zoals ik je al zei, heeft ze me in haar testament opgenomen en ik ga vanavond met mijn oudoom en -tante terug voor de begrafenis. Ik weet niet wat er daarna mei me zal gebeuren, maar ik verwacht dat ik te zijner tijd naar Engeland zal terugkeren, en ik hoop dat we elkaar dan beter zullen leren kennen en ik een klein deel van je leven zal kunnen worden.

Bedankt dat je me niet hebt verloochend, dat je me hebt willen leren kennen en de moed hebt gehad me te erkennen. Mijn moeder heeft dat nog niet gedaan, maar ik denk dat ze terwijl ik dit schrijf het nieuws waarschijnlijk aan haar man en kinderen vertelt. Ze heeft niet veel keus meer, nu grootma Hudsons testament zal worden voorgelezen.

Ondanks alles moet ik even lachen als ik daaraan denk. Ik weet gewoon dat grootma Hudson zich voldaan zal voelen.

Zodra ik de kans krijg zal ik je schrijven vanuil Amerika. Doe Leanna en de kinderen de groeten van me. Het spijt ine dat er zoveel tijd voorhij is gegaan voor we elkaar eindelijk ontmoetten. Veel liefs, Rain

Ik vouwde de brief op, adresseerde de envelop en ging ermee naar Leo. Hij nam hem aan en beloofde me hem morgenochtend vroeg voor me op de post te doen. Mevrouw Chester was in de keuken aan het werk, ook al zou niemand officieel aan tafel gaan. Gewoonte was gewoonte en ze deed plichtmatig haar werk, wat er ook gebeurde. Ze had geen

idee waarom ik wegging, maar ik wilde afscheid van haar nemen.

'Ik kom goedendag zeggen, mevrouw Chester. Ik heb niet altijd goed begrepen wat u zei en deed, maar ik heb uw pogingen erg gewaardeerd om het me allemaal wat gemakkelijker te maken.'

Ze zette een schaal neer en veegde haar handen af aan een keukendoek terwijl ze me aankeek.

'Ze sturen je niet weg door iets wat ik gezegd heb. Je hebt goed gewerkt en je bent een goeie meid.'

'Nee, het heeft niets met u of met dit huis of met iemand hier te maken,' zei ik. ik moet weg.'

'Ik ben er de vrouw niet naar om rond te snuffelen of om iemand te vertellen wat hij moet doen, maar pas goed op jezelf.'

'Dank u, mevrouw Chester.' Ik omhelsde haar en vroeg toen: 'Ga nu en dan eens bij Mary Margaret kijken. Ze heeft het nodig.'

Mevrouw Chester knikte.

'We hebben allemaal iemand nodig, kindlief. Allemaal.' zei ze en ging weer aan haar werk.

Ik keerde terug naar mijn kamer om mijn spullen te pakken. Toen ik mijn jasje had aangetrokken bleef ik in de deuropening staan en keek om me heen in de kleine kamer. Gek, hoe iemand aan bijna alles gewend kan raken, dacht ik. zelfs aan een gevangeniscel als dit. Ik dacht aan de geest van sir Godfrey Rogers' dode maîtresse.

'Ik heb je nooit gezien of gesproken,' zei ik hardop, 'maar ik heb medelijden met je als je gevangen zit in dit huis.'

Ik pakte een van mijn koffers op en worstelde met de andere toen Boggs plotseling verscheen.

'Die neem ik wel,' snauwde hij. 'Ga jij maar. Er is telefoon voor je.'

'Telefoon?'

Hij bromde iets en ging mijn koffers halen. Ik liep terug de gang in en nam de hoorn op van de telefoon in de gang. De hoorn lag ernaast.

'Hallo?'

'Rain, met Randall. Ik hoorde net van Leslie datje slecht nieuws hebt gehad vandaag en weg moest van school. Ik heb je overal gezocht. Wat is er gebeurd?'

ik moet terug nar Amerika, Randall,' zei ik. 'Mijn grootmoeder is overleden.' 'O, dat spijt me. Wanneer kom je terug?'

'Dat weel ik niet.'

'Kan ik je ergens bellen?'

'Ik zal je schrijven en je meer vertellen zodra ik iets weet.'

'Beloof je dat?'

'Ik doe niet graag beloftes. Randall. Er zijn mij te veel beloftes gedaan die werden verbroken, dus ik zeg gewoon wat ik zal doen en dat doe ik.'

ik geloof je. Ik wou dat ik je nog even kon zien voor je weggaat.'

ik sta op het punt om te vertrekken. We hebben een nachtvlucht.'

'Wauw. dat is snel. En hoe is het met... je weet wel wie?' vroeg hij.

'Ik heb hem een brief geschreven.'

ik zal aan je denken," zei hij. 'En dat is geen belofte, dat is een feit.'

'Oké, Randall, dank je,' zei ik glimlachend.

'Rain, je bent echt het liefste meisje dat ik ooit ontmoet heb. Het spijt me wal ik heb gedaan om het te verpesten.'

'Dat is ook iets waar ik genoeg van heb, Randall. Excuses, spijlbetuigingen. Dat hoefje niet te doen. Onze relatie ging niet diep genoeg om elkaar enige belofte of enig excuus verschuldigd te zijn.' Het speet me dat mijn stem zo koel klonk, maar ik had het gevoel dat mijn emoties al urenlang op een lege tank reden.

ik weet het,' zei hij, 'maar ik wou dat het anders was. Goeie reis, Rain.'

'Dank je.'

'Daag. Bij het volgende lied dat ik zing zal ik aan jou denken.'

'Dag, zei ik en hing op. Ik vroeg me af of we elkaar ooit nog zouden zien of dat de herinneringen zouden vervagen tot schaduwen.

Boggs kwam langs met mijn koffers, keek even naar me en liep door.

Ik hoorde mijn oudoom en -tante de trap af komen. Ik keek nog een laatste keer naar het grote huis. Het was nooit een thuis voor me geweest. Misschien kon het alleen maar een thuis zijn voor geesten - levende en dode. Snel liep ik naar Richard en Leonora en gezamenlijk liepen we naar de wachtende Rolls. Boggs had hun bagage al in de kofferbak geborgen. Hij hield het portier voor hen open en ze stapten

snel in. Ik keek even naar hem en volgde uien. Niemand zei iets. Enkele ogenblikken later waren we op weg naar de luchthaven.

We sliepen het grootste deel van de vlucht over de Atlantische Oceaan. Toen we in Richmond aankwamen stond Jake bij de gate op ons te wachten. Ik was het liefst in zijn armen gevlogen zodat we elkaar zouden kunnen troosten. Eén blik op zijn gezicht verried me hoe intens bedroefd hij was. Zijn dikke, borstelige wenkbrauwen waren naar elkaar toe getrokken en in zijn voorhoofd zaten diepe rimpels van droefheid. Toen hij me zag, verhelderden zijn ogen en hij glimlachte.

'Hallo, prinses,' zei hij voor hij de Endfields begroette. Mijn oudoom was daar kennelijk niet blij mee.

'Je kunt ons helpen met onze handbagage,' zei hij tegen Jake.

'O, natuurlijk,' zei Jake. Hij pakte een bagagekar en vulde die snel met de kleine koffers. Toen keek hij naar oudtante Leonora en zei: 'Het spijt me van uw verdriet, mevrouw Endfield.'

'Ja,' zei ze met dromerige stem. 'Ja, dank je, Jake. 'Weetje ook of ze nog geleden heeft aan het eind?'

'Hoe moet hij dat welen, Leonora? Hij is de dokter niet. Hij is de chauffeur.'

'Voor zover ik heb begrepen, mevrouw Endfield," antwoordde Jake, hem negerend, 'is het zo snel gegaan dat ze geen tijd had om pijn te voelen. Echt iets voor haar," voegde hij eraantoe voor mij.

Hij boog zich naar me toe toen we naar de bagagecarrousel liepen.

'Je ziet eruit als een lady, prinses. Ze zou verdomd trots geweest zijn,' fluisterde hij.

Ik glimlachte en drukte zijn hand. Hij keek me even van terzijde aan, voelde hoe mijn hand beefde.

'Hoe gaat het met mijn nicht?' vroeg Leonora.

'Welke bedoelt u, mevrouw Endfield?'

'Victoria natuurlijk,' zei Richard scherp. Het was of ze mijn moeder al uit de familieboom hadden geplukt.

'O. Goed. Ze wacht thuis op u. Megan komt met haar gezin in het begin van de middag.'

'Er is een begrafenis voor nodig om haar te zien.' kermde Leonora.

'Hm,' bromde Richard.

Jake keek even naar hem, toen naar mij en knipoogde.

Ik had een vriend voor het leven, dacht ik.

'Hoe gaat het met Rain?' vroeg ik hem.

'O, geweldig. Wacht maar tot je haar ziet.'

'Waar hebben jullie het over?' vroeg Leonora die ons hoorde.

'Mijn renpaard, mevrouw Endfield.'

'Je hebt een paard naar een meisje genoemd?'

'Eh-eh, en het paard is er machtig trots op.'

Als ik niet was thuisgekomen voor een begrafenis, zou ik hardop gelachen hebben. Het zou nog wel even duren voor ik weer zou kunnen lachen en giechelen.

'Ik vergeet altijd weer hoe groot dit landgoed is,' zei Leonora toen we over de cirkelvormige oprijlaan reden.

Het was echt een heel groot huis, dacht ik. Endfield Place zou je in grootma Hudsons huis kunnen opbergen.

'Opzichtig,' mompelde Richard bij het zien van de vier dikke, hoge pilaren die het puntdak ophielden. 'Dat heb ik altijd gevonden. Amerikanen denken altijd dat groter betere kwaliteit betekent.'

'Ik heb die voordeur altijd erg mooi gevonden. Richard.' hield Leonora vol. De grote voordeur had vier panelen en was aan beide kanten en aan de bovenkant omgeven door een smalle band van rechthoekige glazen panelen in een sierlijke, decoratieve lijst.

Natuurlijk was het terrein rond het huis veel uitgestrekter dan zij in Engeland hadden. En er was ook nog het kleine meer.

'Dat van ons heeft meer klasse,' beweerde Richard.

'Ja, natuurlijk,' gaf Leonora blijmoedig toe.

Rivaliteit in de familie, dacht ik, overbrugde zelfs de oceaan.

We stapten allemaal uit en liepen naar binnen. Victoria zat in de eetkamer koffie te drinken, haar hoofd gebogen over een stapel documenten die op tafel verspreid lagen. Ze keek op toen we binnenkwamen. Ze zag bleek, haar ogen waren dof, maar zo zag ze er eigenlijk altijd uit, dacht ik. Als ze diepbedroefd was door grootma's dood dan wist ze dat goed te verbergen.

'Victoria,' riep Leonora en stak haar armen uit.

Victoria stond langzaam op. Ze leek nog langer en magerder dan

ik me haar herinnerde en zoveel tijd was er niet verstreken. Ze droeg een verschoten roze huisjurk en had zich niet opgemaakt, zelfs geen lippenstift. Haar dofbruine haar hing slap langs haar oren.

'Hallo, tante Leonora,' zei ze. Ze liep niet naar haar toe om haar te omhelzen. 'Oom Richard.'

'Hallo, Victoria. Het spijt ons van dit alles,' zei hij met een kort knikje naar mij.

'Het is een bende,' zei ze. starend naar de papieren. Ten slotte pakte ze Leonora's hand aan en omhelsde haar snel. Ze gaf Richard een zoen op zijn wang.

Jake maakte wat lawaai toen hij door de voordeur kwam met de bagage.

'O, Jake,' zei Victoria, de gang in lopend. 'Zet de koffers van mijn oom en tante in de kamer van mijn moeder, en haar spullen,' ging ze verder, knikkend naar mij, 'in de dienstbodekamer beneden.'

'Niet in haar eigen kamer?' vroeg Jake uitdagend.

'Alison zal haar eigen kamer willen hebben,' antwoordde ze. Ze keek naar mij. ik neem aan dat je het daarmee eens bent?'

'Ja,' zei ik. 'Het kan me op het ogenblik echt niet veel schelen in welke kamer ik slaap.'

'Hoe aardig van je. Oké, Jake. Bedankt,' zei ze en liep terug naar de tafel in de eetkamer. 'Ik heb warme koffie,' zei ze tegen de Endfields. 'Of ik kan water op zetten voor thee.'

'Wat is er met Frances' dienstmeisje gebeurd?'

'Moeder heeft al een tijdje geen dienstmeisje meer gehad,' antwoordde Victoria met een blik op mij. 'Er kwam nu en dan een verpleegster, maar ook dat heeft niet lang geduurd.'

'Wie moei er dan voor ons zorgen?' vroeg Leonora met een bijna wanhopige klank in haar stem.

'We hebben een uitzendbureau gebeld en ze sturen later op de dag een paar mensen hierheen zodat we alles kunnen doen wat nodig is voor de begrafenis en daarna. Ik weet zeker dat Rain wel een handje kan helpen. Je hielp mijn moeder toch ook in het huishouden voor je wegging om actrice te worden?'

'Wat ik voor mijn grootmoeder deed, deed ik uit liefde,' zei ik. 'Ik vind het niet erg om in de meidenkamer te slapen, maar ik ben niemands dienstmeid, vooral niet van iemand hier,' zei ik en liep de kamer uit naar de dienstbodekamer. Ik was moe van de reis en instinctief wist ik dat ik er beter alles aan kon doen om mijn krachten te sparen voor wat komen ging.

Nadat Jake voor de bagage van mijn oudoom en -tante had gezorgd. bracht hij mijn koffers naar mijn kamer.

'Het is je niet aan te zien," zei hij, 'maar ik kan merken dat je niet bepaald met open armen ontvangen bent. Frances maakte zich zorgen over je. Rain. Ze heeft haar best gedaan om naar Engeland te gaan om te zien hoe je het maakte.'

'Het ging best, Jake, maar ze hebben niet bepaald watje een gelukkig huis noemt.' zei ik, en lachte even bij dat understatement. 'Ik hield van de school en daar ging het goed.'

'Dat geloof ik graag. Goed, misschien kun je me op een dag er eens alles over vertellen,' zei hij. 'Als ik hier dan tenminste nog werk.'

ik weet niet wat ik daarop moet antwoorden, maar als ik er iets in te zeggen heb, dan zul je dat zeker doen.'

'Zonder Frances valt er toch niet veel voor me te doen. prinses.' Hij keek op zijn horloge. 'Megan en haar gezin nemen een shuttle hierheen dus ik ga nu weg om ze af te halen. Ik kan me niet meer herinneren wanneer ze hier voor het laatst met z'n allen bij elkaar waren. En als ze hier waren, hield Frances ze in bedwang. Er zal wel wat vuurwerk komen, denk ik. Meer dan op de Fourth of July.'

'Misschien zal ik mijn onafhankelijkheid vieren,' zei ik. Hij lachte.

'Slechte reden om je hier te hebben. Rain, maar ik ben blij je weer te zien.'

'Dank je, Jake.'

'Als je iets nodig hebt. aarzel dan niet het me te vragen.' zei hij, en ging weg.

Er zat niets anders op dan te rusten en te wachten tot mijn moeder met haar gezin kwam. Waarschijnlijk duizelde het hen nog allemaal van de onthullingen.

Hoe zouden ze me nu behandelen?

Na ongeveer een uur te hebben geslapen hoorde ik de uitzendkrachten arriveren. Victoria had twee dienstmeisjes aangenomen om voor de familie te zorgen en een cateringfirma in de arm genomen voorde bediening en het buffet voorde begrafenis. Zij en mijn moeder hadden besloten dat ze na de dienst en de begrafenis, die voor morgen gepland was, de rouwenden thuis zouden ontvangen. Zelfs de dood was anders voor de rijken, dacht ik. Vroeger in het Project kwamen we als er iemand die ons na stond was gestorven allemaal bij elkaar met voedsel en hulp. Het werk werkte als een troost voor de achtergeblevenen. Het was geen officiële party die gepland en gecaterd werd. Het waren gewoon mensen die dingen deden voor andere mensen om ze te helpen hun verdriet te verwerken.

Ik stond op en ging naar buiten. De late zomerdag was nogal fris en er stond een koele bries. Ik slenterde naar het meer, herinnerde me hoe ik hier had staan kijken en luisteren naar de vogels vlak voordat ik naar Engeland ging. Terwijl ik naar het water zal te staren, arriveerde Jake met mijn moeder en haar gezin. Ik zag ze uitstappen en naar het huis lopen. Het was de eerste keer dat ik de man van mijn moeder, Grant, zag. Van deze afstand, met Brody naast zich, schatte ik hem op ongeveer één meter negentig. Hij had donkerbruin haar, droeg een keurig pak en hield de hand van mijn moeder vast toen ze naar binnen liepen. Jake reed de auto naar de garage. Ik haalde diep adem.

Het gaat beginnen, dacht ik. Langzaam liep ik terug naar het huis. Toen ik binnenkwam hoorde ik ze luid praten, Victoria's stem wedijverend met die van Richard. Ze draaiden hun hoofd om en zwegen toen ik in de deuropening verscheen. Het was het langste moment van mijn leven toen ik stuk voor stuk de confrontatie met hen aanging.

De echtgenoot van mijn moeder was een knappe man. Hij had dik haar en zijn lichtbruine ogen waren helder, intelligent en straalden zelfvertrouwen uit. Zijn gezicht was egaal gebruind en hij had een sterke mond en krachtige kaak. Hij zag er het meest ontspannen uit, zat rustig en zelfverzekerd temidden van de explosie van emotie en woede om hem heen. Toen hij naar mij keek, kneep hij zijn ogen nieuwsgierig samen en een bijna onmerkbare glimlach speelde om zijn lippen.

'Nou?' zei Victoria ten slotte vol alkeer tegen mijn moeder en keek toen naar Grant.

Ook mijn moeder keek even naar haar man en hij knikte onopvallend. Ze leken dit ogenblik samen te hebben gepland.

Brody's ogen waren strak op mij gericht. Hij glimlachte hartelijk, maar Alison snoof bijna als een stier.

Mijn moeder stond op en kwam glimlachend naar me toe.

'Hallo. Rain,' zei ze. 'Laten wc samen even een eindje gaan wandelen zodat we met elkaar kunnen praten.'

Ik keek even naar Grant, die me met nog meer belangstelling opnam. Hij gaf me het gevoel dat hij wachtte op mijn reactie, wachtte om een oordeel te vellen en een conclusie te trekken. Ik draaide me om en liep naar buiten.

Mijn moeder liep met gebogen hoofd naast me, haar armen om zich heen geslagen.

'Het is een puinhoop,' begon ze. 'Ik heb altijd gedacht dat mijn moeder het eeuwige leven zou hebben. Er hing een sfeer van onsterfelijkheid om haar heen. Ik herinner me nog hoe goed ze de dood van mijn vader wist te verwerken. Ze was altijd een zuil van kracht voor iedereen. Ik verdenk haar er zelfs van dat ze dit allemaal zelf heeft bedacht, zelf heeft besloten wanneer en hoe ze zou overlijden en wat de gevolgen zouden zijn.'

Ze bleef staan en zuchtte diep. Toen keek ze naar mij.

'Hoe is het met jou gegaan'? Sorry, dat had ik eerder moeten vragen.'

ik heb het overleefd.' antwoordde ik. Haar glimlach verdween snel. 'De school was heel goed. maar leven met je oom en tante...'

ik weet het, ik weet het. Ik heb me bij hen nooit erg op mijn gemak gevoeld. O, Leonora is niet zo erg, alleen maar een beetje dom, denk ik, maar Richard geeft je een gevoel van...'

' Minderwaardigheid'?'

'Ja,' zei ze knikkend.

Ik overwoog even of ik haar alles zou vertellen, het er allemaal uitgooien als een onverteerde maaltijd, haar aan het verstand brengen wat ik had moeten doormaken, hoeveel pijn en verdriet haar daden van zoveel jaren geleden nog steeds veroorzaakten, maar dit was niet het moment. We moesten nu eerst aan grootma Hudsons begrafenis denken.

ik neem aan datje ze alles verteld hebt?' vroeg ik.

Ze bleef in de richting van het meer lopen, met gebogen hoofd, armen om zich heen geslagen.

'Niet helemaal,' zei ze.

'Hoe bedoel je?'

'Grant weet alles, ja, maar de kinderen heb ik de waarheid nog niet verteld. Grant en ik hoopten dat we hun dat misschien konden besparen bij dit alles,' ging ze snel verder. 'Daar heb je toch wel begrip voor?'

'Nee, dat heb ik niet,' zei ik kwaad. 'Er komt een moment waarop er aan alle leugens een eind moet komen.'

'Het is niet echt liegen, het is niet de hele waarheid vertellen.'

'Wat heb je ze dan uiteindelijk over me verteld?'

'Niet veel meer dan eerst,' zei ze. 'Ik heb er alleen bij gezegd dat je vader een goede vriend van me was op de universiteit en dat ik dit alles voor je heb gedaan vanwege die oude vriendschap.'

'Maar als ze het horen van het testament...'

'Ze zullen er niet bij zijn als het wordt voorgelezen en we zullen met de rest wachten tot ze wat ouder zijn. Oké?' Ze keek me aan of ze haar adem inhield.

Wat had ze gedaan? Haar man beloofd dat ze me kon overhalen om mee te doen aan hun plannetje?

'Het kan me niet schelen wat ze wel of niet weten.' zei ik.

'Goed. Voorlopig is het beter zo. Grant zal het ook op prijs stellen.'

'Wat zei hij toen je het hem vertelde?'

'Hij was er niet erg blij mee, maar hij begreep het. Toen hij jonger was, moest hij ook zijn wilde haren kwijtraken.'

ik ben blij dat iedereen zo vol begrip is,' mompelde ik verbitterd. Ik zweeg even en draaide me naar haar om. 'Ik moet je vertellen dat ik mijn vader in Engeland heb ontmoet.'

'Wat?'

'Heeft grootma Hudson je dat nooit verteld?'

Ze schudde haar hoofd.

'Ik heb hem gevonden met behulp van een vriend en ik ben zelfs bij hem en zijn gezin op bezoek geweest.'

'Je hebt Larry Ward gevonden?'

'Ik noem hem liever mijn vader.'

Ze staarde me verbijsterd aan.

'Zo moeilijk was het niet. Het was moeilijk om de moed te verzamelen hem te vertellen wie ik was, maar toen ik dat ten slotte deed...'

'Ja?' vroeg ze gretig.

'Hij bleek heel, heel aardig te zijn en zijn vrouw, die ik later ontmoette, ook.'

Ze staarde me aan, schudde haar hoofd en glimlachte toen.

'Wat zei hij toen hij het ontdekte? Ik bedoel, wat wilde hij doen?'

'Hij wilde me beter leren kennen,' antwoordde ik. 'Vlak voordat ik uit Engeland vertrok heeft hij zijn vrouw alles over mij verteld en hij zei dat zij het oké vond. Maar hij praatte niet over het kwijtraken van zijn wilde haren,' voegde ik eraan toe. Ze negeerde mijn sarcasme.

'Hoe zag hij eruit?'

'Geweldig.' zei ik. 'Hij is een heel succesvolle Engelse professor, die heel veel respect geniet, en hij heeft twee mooie kinderen, een dochter en een zoon. Net als jij, alleen is zijn dochter de oudste en gedragen ze zich allebei uitstekend.'

Ze knikte met een peinzende blik in haar ogen. Ze keek of ze vroeger werkelijk van hem had gehouden en ik al die oude herinneringen bij haar had opgeroepen. Na een ogenblik leken haar ogen weer terug te komen in het heden. Ze haalde diep adem.

'Je bent een verbluffende jonge vrouw,' zei ze. 'Daarom weel ik dat we dit alles zullen kunnen verwerken. Victoria is al een tijdlang woedend omdat moeder je in haar testament heeft bedacht, dat weet je. Ze heeft geprobeerd Grant zover te krijgen dat hij er iets aan doet, maar hij wil er geen grote rechtszaak van maken. Hij vindt terecht dat het een hoop onnodige en onaangename aandacht zal vestigen op onze familie.'

'Probeert hij nog steeds president van de Verenigde Staten te worden?' vroeg ik.

'Hij is ambitieus en ik zie hem er wel voor aan dat hij binnenkort een gooi doet naar een hoge functie,' gaf ze toe.

Ik bleef staan en draaide me naar haar om.

'Goed, moeder,' zei ik. 'Wat wil je van me? Laten we het nu maar meteen afhandelen, oké?'

'Nou, we weten dat mijn moeder...' Ze schudde glimlachend haar hoofd, 'mijn moeder een situatie heeft geschapen die het allemaal erg moeilijk voor ons zal maken. Ze heeft jou blijkbaar eenenvijftig procent van het huis en het landgoed nagelaten, terwijl de resterende negenenveertig procent verdeeld wordt tussen Victoria en mij. Ze heeft je vijftig procent van de zaak nagelaten en een waarde van ongeveer twee miljoen dollar in investeringen die goede dividenden opleveren.'

Mijn adem stokte in mijn keel. Het zou mama en iedereen in haar familie twintig levens hebben gekost om zelfs maar in de buurt te komen van mijn fortuin, een fortuin dat ik bijna van de ene dag op de andere had geërfd.

'Natuurlijk.' ging mijn moeder verder, 'is het schokkend. Victoria wil het testament aanvechten en het door een rechter ongeldig laten verklaren. Ze beweert dat mijn moeder toen niet bij haar volle verstand was. Grant zegt dat er een serieuze mogelijkheid bestaat om het aan te vechten en terwijl dat aan de gang is, zul je in onzekerheid leven, Rain.

Dus wat Grant voorstelt is een compromis. We zetten een kwart miljoen dollar voor jou op een rekening en dan kun je nietje leven doen watje wil. Victoria zou tevreden zijn. Nou ja, niet echt, maar we zouden haar het zwijgen kunnen opleggen en iedereen zou zijn eigen leven kunnen voortzetten. Wat vind je ervan?'

Mijn ogen waren zo vol tranen dat ik haar nauwelijks kon zien. Had ze dan werkelijk geen sprankje moederlijk instinct voor mij? Was grootma Hudsons overlijden en de nasleep ervan niet meer dan een kans om me voorgoed kwijt te raken?

Ik zou dat afgrijselijke compromis moeten accepteren, dacht ik, en deze hele ellendige familie de rug toekeren. Ik zou onmiddellijk terug moeten gaan naar Engeland en daar mijn eigen leven opbouwen, misschien op goede voet komen met mijn vader, die er tenminste niet op uit was om elke kans aan te grijpen om mij uit zijn leven te bannen.

'Rain?'

Ik draaide me om en staarde naar het meer. Wat zou grootma Hudson hiervan zeggen? Wat zou ze verwachten dat ik deed?Ik herinnerde me de dag waarop ik afscheid van haar nam. Elk ogenblik, elke seconde daarvan stond me nog zo levendig voor de geest. Ik was toen zo bang dat het de laatste keer zou zijn dat we el kaar zagen en ik had gelijk gehad. Ze had me zo hoopvol aangekeken en gezegd: ik was bang dat er niemand in mijn familie was met een gevoel voor fatsoen en het lef om te doen wat juist is. Stel mimet teleur.'

'Grootma Hudson had een reden voor wat ze deed,' begon ik en draaide me langzaam om naar mijn moeder. 'Ik heb haar bepaalde beloftes gedaan, beloftes waarvan ze verwachtte dat ik die zou nakomen, zelfs nu nog, nu misschien meer dan ooit. Ik zou geen komma in haar testament willen veranderen,' zei ik uitdagend.

Mijn moeder keek geschokt. Blijkbaar was ze er zo zeker van geweest dat ze me kon overhalen om te doen wat Grant wilde.

'Maar. Rain, denk eens na over wat er gaat gebeuren. Victoria zal het niet gemakkelijk opgeven en...'

'Om de een of andere reden,' zei ik glimlachend, 'denk ik dat je man in staat zal zijn haar te overtuigen.'

Ze staarde me alleen maar aan. Ik glimlachte en ze schudde haar hoofd.

'Je bent werkelijk net als zij,' zei ze kwaad.

'Dat, moeder, was het beste compliment datje me ooit had kun nen geven.'

Ze knikte, draaide zich om en liep terug naar het huis.

Ik haalde diep adem.

Ik was bang.

Ik beefde over mijn hele lichaam. Ik had geen idee wal ik moest doen of hoe ik me zou moeten verdedigen, maar ik was op grootma Hudsons land en ik was in haar huis en haar woorden klonken nog steeds in me na.

Dit zal niet gemakkelijk zijn, dacht ik, toen ik ook terugliep.

'Nou en?' kon ik grootma Hudson horen antwoorden. 'Wanneet is ooit iets gemakkelijk geweest voor je. Rain?'

Ik glimlachte, sloot mijn ogen en zei: ik zal je niet teleurstellen, grootma.'

***