36e maand
Dag 4
De leidsters lijken alle andere speelzaalactiviteiten opgegeven te hebben ten behoeve van het kerstspel. Het is aandoenlijk te zien hoe opgewonden sommige kleintjes ervan worden.
Neem nou het meisje dat Maria speelt. Ze is een echt dametje en het schijnt haar behoorlijk naar het hoofd gestegen te zijn.
Ze denkt dat we een toneelstuk opvoeren over een meisje dat Maria heet en dat een baby krijgt. Eigenlijk wel schattig. Want iedereen weet natuurlijk dat het een toneelstuk over een os is.
Ik heb vandaag mijn ‘Boe’ geoefend. Ze waren allemaal diep onder de indruk. Waar talent komt altijd bovendrijven.
Dag 8
Hysterie rond de repetitie voor het kerstspel. Ik kreeg het sein voor mijn “Boe!” maar in plaats van het te zeggen liet ik mijn achterwerk het woord doen! Een echt geweldige knaller.
Iedereen brulde het uit!
Dag 9
Een vriendin van Haar, die ook net een baby heeft gekregen, kwam vanmorgen op de koffie. Ze zaten ontzettend tegen elkaar op te bieden, die twee moeders, die allebei probeerden te bewijzen dat de eigen baby mooier, knapper, voorlijker is dan de andere.
In mijn ogen waren ze allebei weerzinwekkend, maar als je ze per se moest vergelijken dan was er geen enkele twijfel. Ik had altijd gedacht dat de Gekookte Ham de lelijkste, stumperigste, sulligste baby ter wereld was, maar vergeleken met deze is het misbaksel een genie dat Oorlog en vrede kan schrijven en Elgars Celloconcert componeren terwijl het een wereldrecord op de honderd meter loopt.
Ik werd gewoon nijdig toen die andere moeder kleinerende opmerkingen maakte over de Gekookte Ham. Hoezeer het me ook tegen de borst stuit, ik moet toegeven dat de Gekookte Ham mijn eigen vlees en bloed is. En als buitenstaanders het mormel aanvallen, nou, dan krijgen ze toch mooi met mij te doen.
Niet dat ik de Gekookte Ham mag of zo. Ik wil niet dat je een verkeerde indruk krijgt. Ik word heus niet sentimenteel op mijn oude dag. Het is gewoon dat het bloed kruipt waar het niet gaan kan, dat is alles.
Dag 10
O jee. Ze heeft vandaag Haar oude hometrainer te voorschijn gehaald. Ze hield het ongeveer tien minuten vol tot ze buiten adem in elkaar zakte.
Het is gewoon zielig. Ze probeert Haar oude figuur weer terug te krijgen na de tweede baby.
Had je gedroomd, schatje. Ze kreeg het ook niet terug na mij.
Nee. Ze zal er gewoon mee moeten leren leven. De onschatbare verrijking van Haar leven door mij te krijgen, heeft ook kosten met zich meegebracht.
Om te beginnen zal Ze nooit meer een slanke taille krijgen. Of een maatje 38.
Maar afgezien van de dagelijkse zegen van mijn aanwezigheid, heeft mijn komst Haar nog een paar dingen opgeleverd: zwangerschapsstriemen en spataderen! Hi-hi!
♦
Ze haalde vandaag haar hometrainer te voorschijn en zat er tien minuten op. Het is gewoon zielig. Ze probeert haar oude figuur weer terug te krijgen na mij.
Had je gedroomd, schatje.
Terwijl ik geamuseerd naar Haar zielige inspanningen zat te kijken, wierp ik een blik op de Dwerg en zag een brede grijns.
♦
De Gekookte Ham leek plezier te hebben in de capriolen van onze moeder. Misschien heeft het mormel wel gevoel voor humor.
♦
Als we dezelfde dingen grappig vinden, is het dan mogelijk dat we op een dag bevriend raken?
♦
Als we dezelfde dingen grappig vinden, is het dan mogelijk dat we op een dag bevriend raken?
Geen sprake van.
♦
Kan je mooi vergeten. Iedereen zou moeten lachen wanneer hij mijn moeder op die fiets zag zitten.
Dag 11
Ik krijg een beetje de pest in als ik Haar weer op die rottige hometrainer zie zitten terwijl Ze zich bezig zou moeten houden met het naaien van mijn kostuum voor het kerstspel.
Twee van de drie koningen, en de ezel, en de jongedame die Maria speelt, en Buddha en Krishna en Mohammed (ik heb geen idee wat die ermee te maken hebben maar deze speelzaal is politiek bijzonder correct) hebben allemaal al een kostuum.
Ze zien er gewoonweg niet uit!
Maar hun moeders hebben tenminste hun best gedaan.
Wanneer ik er iets over zeg tegen de mijne, zegt Ze: “Ja, ja, ik zal het doen. Ik zal het heus wel doen. Ik heb het de laatste tijd alleen zo druk met de baby.”
Hm. Ze moet maar eens goed nadenken over wat belangrijker is. Hoe komt Ze erbij zich op de Gekookte Ham te concentreren wanneer Ze een groot acteertalent in de familie heeft. Over mijn optreden als de os zal nog tientallen jaren gesproken worden, dat weet ik zeker, en Ze zal Haar laatste jaren kunnen baden in de reflecterende glans van mijn roem. Het minste wat Ze kan doen is voor mijn kostuum zorgen.
Dag 12
Vandaag liet Ze me mijn zogenaamde ossenkostuum zien. Wat een afknapper!
Ik bedoel, ik had iets magnifieks in gedachten…je weet wel, de prachtige kop van een edel dier met wilde horens die fier in de lucht steken – een soort kruising tussen de Minotaurus en de Koning van de Schotse Dalen.
Maar waar Ze mee aan kwam zetten was een soort slappe bruine vilthoed. De oren waren slap. Zelfs de horens waren slap.
Ze bungelden aan weerszijden zodat ik meer leek op een boetvaardige spaniël.
Dag 13
Vandaag een repetitie van het kerstspel. We droegen allemaal onze kostuums. Het was een vreselijke vernedering. Een nieuwe moeder die de speelzaal kwam bekijken, zag mij in mijn ossenpak en zei: “Gut, ik wist niet dat er ook een woestijnratje voorkwam in het kerstverhaal.”
Dag 16
De jongedame die Maria speelt, maakte vandaag een scène in de speelzaal. Ze ging tekeer omdat de pop die ze haar gegeven hadden als het kindje Jezus totaal niet op een echte baby leek.
Hm, een slechte actrice geeft altijd de rekwisieten de schuld en zij is een verschrikkelijk slechte actrice. Nog afgezien van al het andere laat ze aan een stuk door de pop uit haar handen vallen.
Een van de leidsters zei: “Nou, misschien moeten we proberen een echte baby te vinden voor het kerstspel.”
Ik stelde bijna de Gekookte Ham voor. Het zou me niets kunnen schelen als de jongedame die Maria speelt, dat mormel aan een stuk door op de grond laat vallen.
Dag 17
We hielden vandaag een generale repetitie. Van de hele zaak.
De voorstelling gaat zo: juffrouw Krachtpats leest stukjes voor van een verhaal over een baby die in een stal geboren wordt (als ergens een taak voor het maatschappelijk werk ligt, dan is het daar wel, als je het mij vraagt). En dan moeten wij kinderen op sommige momenten iets doen.
Maar niet allemaal. Sommige kinderen kun je niets laten doen.
Boeddha, Krishna en Mohammed staan er de hele tijd maar een beetje bij alsof ze niet begrijpen wat ze daar eigenlijk doen (wat gezien de omstandigheden niet echt verbazend is).
En anderen kun je niets laten zeggen. Ik bedoel de jongedame die Maria speelt mag geen woord zeggen. De leidsters weten dat zij dat zou verprutsen. Nee, het enige dat ze mag doen is op het moment dat juffrouw Krachtpats zegt ‘En Maria legde het kindje in de kribbe’, de pop in de kartonnen champignondoos van de supermarkt deponeren. (Ze zeiden dat ze iets om de doos zullen doen, maar er is nog niets gebeurd – hij staat nog steeds vol met plaatjes van champignons.) En de jongedame die Maria speelt, slaagde erin zelfs dat te verprutsen. Negen van de tien keer laat ze bij repetities de pop zo vallen dat hij pal naast de champignondoos terecht komt.
Maar ja, er zijn maar weinig kinderen die echt iets mogen zeggen. De koningen zeggen wat ze voor cadeaus hebben meegebracht voor de pop. Juffrouw Krachtpats leidt ze in.
Ze leest: “Een van de koningen bracht hem…” en dan zegt het eerste kind: “Goud”.
Ze leest: “De tweede koning bracht hem…” en het tweede kind zegt: “Wierook”. (Dat lijkt je misschien een nogal moeilijk woord voor iemand van onze leeftijd, maar wanneer ik je vertel dat de tweede koning wordt gespeeld door Baby Einstein…nou, dan hoef ik verder toch niks meer te zeggen, hè?) Daarna leest juffrouw Krachtpats: “En de derde koning bracht hem…” En dan moet het derde kind “Mirre” zeggen.
Maar eerlijk gezegd, met dat kind is het afwachten geblazen. Hij kan van alles zeggen: ‘Koekie’, ‘Blobby’, ‘Kaas’, ‘Grumpie’, ‘Willie’, ‘Batman’. Je weet het gewoon nooit. Elke repetitie is het weer even spannend.
Maar twee andere leden van het gezelschap mogen iets zeggen.
De os en de ezel. Ik zit nog steeds een beetje in over de volgorde. Het is natuurlijk juist dat de os het eerst komt, maar dat betekent wel dat ik het eerst moet spreken. Dus degene die het laatste woord heeft, de stem die in de oren van het publiek blijft doorklinken bij het weggaan, is de ezel.
En ik ben bang dat in deze opvoering de ezel niet de allerbeste acteur is die ooit de planken heeft betreden. Om te beginnen is het een meisje en het spreekt toch vanzelf dat de ezel mannelijk is, vind je ook niet?
En bovendien zegt ze: “Baa”. Ezels horen geen “Baa” te zeggen.
Ze moeten ‘ia’ balken, waar of niet? Maar dit wicht kan niet balken. Ze kan alleen maar ‘Baa’ zeggen. En de leidsters – met een gebrek aan professionalisme dat ik bijzonder te betreuren vind in elke voorstelling waar ik aan meedoe – berusten daar gewoon in.
Mijn enige troost is dat haar zielige slappe “Baa” verloren zal gaan in de herinnering aan mijn krachtige en ontroerende “Boe!”
Het gaat zo: juffrouw Krachtpats leest voor: “En zelfs de dieren in de stal wilden het kindje Jezus begroeten. De os zei…” en dan zeg ik “Boe!”…“en de ezel zei…” En dan zegt de ezel: “Baa.”
De generale repetitie vandaag was een totale – maar dan ook totale – puinhoop. Maar ach, je weet wat ze zeggen van generale repetities…
Dag 18
Vandaag hebben we het kerstspel opgevoerd. Het eerste teken dat het geen gewone ochtend was, was dat de moeders bleven nadat ze ons bij de peuterspeelzaal hadden afgeleverd.
(Normaal weten ze niet hoe gauw ze de deur uit moeten komen.) Er viel zelfs een enkele verdwaalde vader te bespeuren (en ik gebruik hier het woord ‘verdwaald’ in psychische zin.) Het ergste was nog dat mijn moeder het Gekookte Hammetje had meegenomen. Het hing tegen haar borst te slapen in zo’n draagdoek. Ik schaamde me dood. De andere moeders hadden veel leukere accessoires.
Alle ouders bleven aan een kant van de ruimte staan lachen en gniffelen, terwijl wij aan de andere kant in onze kostuums gehesen werden. Dat beviel me helemaal niet. Ik vond het een beetje al te openbaar.
En bovendien verpestte het de verrassing. Ik had graag een echte entree willen maken als ik opkwam als de os (ook al leek ik meer op een woestijnratje).
Eindelijk was iedereen min of meer in kostuum en kon het kerstspel beginnen. Nog voor het begon flitsten de fototoestellen en snorden de videocamera’s. Alle ouders leken iedere beweging van hun lelijke kleine spruit te willen vastleggen voor het nageslacht – zelfs als hij maar een herder was met een handdoek om zijn hoofd gespeld.
Ik was een beetje in tweestrijd over het foto- en video-aspect.
Aan de ene kant wilde ik wel dat mijn gedenkwaardige optreden als de os werd vereeuwigd, maar aan de andere kant zag ik het niet zo zitten om vereeuwigd te worden als een woestijnratje.
In feite werd de beslissing mij uit handen genomen omdat mijn moeder zowel het fototoestel als de camcorder vergeten was. Nee, echt! Ze is toch zo vergeetachtig geworden sinds die verdomde Gekookte Ham in huis is.
Het eerste dat de jongedame die Maria speelt deed – nog voor ze haar entree had gemaakt – was het kindje laten vallen.
Grote hilariteit bij de verzamelde vaders en moeders. O nee hè, dacht ik, zo’n soort publiek. Alleen gekomen voor de goedkope lol.
Nou ja. Ik wist dat hun tenminste één moment van puur drama te wachten stond. Wacht maar tot ze mijn “Boe!” horen.
Ik zal ze het bloed in de aderen laten stollen. Ik zal die lach wel van hun gezicht vegen.
Toen de jongedame die Maria speelde, het kindje aan de drie koningen wilde laten zien, slaagde ze erin hem weer te laten vallen. Ook dat kon rekenen op uitbundig gelach van het publiek.
En zoals te verwachten gebeurde dat nog eens toen we bij de geschenken van de drie koningen kwamen.
“Een van de drie koningen bracht hem…” las juffrouw Krachtpats, en het eerste kind zegt: “Goud.” Puntgaaf.
Juffrouw Krachtpats vervolgde: “De tweede koning bracht hem…” en het tweede kind zegt: “Wierook.” Perfect. (De gedempte reactie van het publiek op Baby Einsteins prestatie bevestigde eens te meer het aloude gezegde: “Niemand waardeert een wijsneus.”)
Daarna wachtten we allemaal met ingehouden adem af toen juffrouw Krachtpats las: “En de derde koning bracht hem…”
Het bleef lang stil, terwijl de derde koning delibereerde. Toen zei hij luid: “Poep!”
Daar moesten we allemaal om lachen, kinderen en ouders. Nou, je moet toch toegeven dat het heel geestig was.
Maar er werd niet meer gelachen toen mijn grote ogenblik naderde. Dat was goed. Ik wilde dat ze in een ernstige stemming waren, zodat ze ontvankelijker zouden zijn voor de subtiliteiten van mij “Boe!”
Het hoogtepunt van de voorstelling kwam steeds dichterbij.
Juffrouw Krachtpats las: “En ook de dieren in de stal wilden het kindje Jezus begroeten. De os zei…”
Het leek me goed een pauze in te lassen, een lange om het volle dramatische schokeffect te bereiken. Toen haalde ik diep adem en…
Net toen ik mijn mond opendeed, klonk er gehuil op uit het publiek. Eigenlijk niet zozeer gehuil als wel luidkeels gekrijs.
Het hele publiek brulde van het lachen. Mijn “Boe!” ging totaal verloren in het lawaai.
Die vervloekte Gekookte Ham had precies dat ogenblik uitgekozen om wakker te worden!
Hu! Later zal ik het mormel nog wel eens betaald zetten dat het op zo’n schandelijke manier de show stal!
♦
Hi-hi! Ik heb vandaag het grote ogenblik van de Dwerg totaal weten te verpesten! De Dwerg moet maar leren dat niemand ongestraft de aandacht van mij kan afleiden!
Dag 19
Mijn laatste ochtend in de speelzaal. Tot mijn grote opluchting hoorde ik mijn moeder tegen juffrouw Krachtpats zeggen: “Ik geloof niet dat we het volgende semester moeten doorgaan met twee ochtenden per week.”
Hoera, hoera, dacht ik. Eindelijk is het tot Haar doorgedrongen hoe benauwend al dat gereglementeer is voor een briljante jonge geest als de mijne.
En toen sloeg Ze mijn hoop weer meteen de bodem in door te zeggen: “Ik denk dat we het maar moeten uitbreiden tot vijf ochtenden per week.”
Wat? Wanneer krijg ik dan ooit nog eens wat tijd voor mezelf?
Dag 20
Tot nu toe deed Ze de Gekookte Ham altijd in het babybadje in bad, maar vanavond zette Ze het mormel bij mij in het grote bad. Eerst was ik behoorlijk nijdig. Dit was een inbreuk op mijn terrein.
Ze had vanavond de euvele moed mij in hetzelfde bad als de Dwerg te zetten! Ik was woedend. Ik wil geen enkel contact hebben met types van dat slag!
♦
Het enige lichtpuntje aan het feit dat Ze het Gekookte Hammetje tegelijk met mij in bad doet, is dat Ze zich helemaal over het bad moet buigen om het vast te houden. Daardoor bevindt Ze zich binnen spatafstand – en Ze kan niet weg omdat Ze de Gekookte Ham niet los durft te laten!
♦
Het enige lichtpuntje van in het grote bad gaan vergeleken met het babybadje is de hoeveelheid water die erin zit. Wanneer ik als een wilde begin te schoppen, wordt Ze helemaal ondergespet.
♦
Toen de Gekookte Ham en ik samen spetterden, leek het alsof Ze door een springvloed getroffen werd.
♦
Toen de Dwerg en ik een goed ritme op gang brachten, was het alsof Ze door een springvloed getroffen werd.
♦
Dit opent heel nieuwe perspectieven voor het veroorzaken van een janboel tijdens het bad.
♦
Ik denk dat in bad gaan van nu af aan LEUK wordt. Hi-hi.
♦
Dag 25
Vandaag deden we dat hele kerstgedoe weer. De Gekookte Ham leek meer geïnteresseerd in het pakpapier dan in de cadeaus. Is dat stom of niet?
En ik kreeg weer niet mijn super-mega-CD-blaster van 549,99 gulden. Het is toch vreselijk op te moeten groeien als een misdeeld kind.
♦
Vandaag is het Kerstmis. Ik kreeg stapels cadeaus. Ze leken het grappig te vinden dat ik liever met het pakpapier speelde dan met de cadeaus. Maar ach, als ze dat nou leuk vinden…
Dag 29
Vandaag gebeurde er een ware ramp!
Ik liet Oevie die nog maar zo groot is als een dotje navelpluis, op de grond vallen net toen Zij aan het stofzuigen was, en Ze zoog hem pardoes op!
Ik jammerde en jankte, schreeuwde “Oevie!” en wees op de stofzuiger. Ten slotte begreep Ze het en leegde de stofzuigerzak op een krant. Ik liet Haar iedere stofpluis doorzoeken tot Ze Oevie vond. Ze gaf hem aan mij.
Ik geloof niet dat ik dat gevoel van verlies nog een keer door kan maken. Ik moet Oevie een veilig plekje geven.
Dus toen mijn moeder de kamer uit was gegaan, bedacht ik een manier waarop Oevie en ik voor altijd samen kunnen zijn.
Ik slikte hem in.
Dag 31
Oei. Kijk nou toch eens hoe ver ik de laatste vier maanden gekomen ben. Ik zie er goed uit, ik ben veel groter en wijzer, en heb me een groot aantal hoogontwikkelde vaardigheden eigen gemaakt.
De enige donkere wolk aan het zonnige firmament van mijn bestaan was de Dwerg. Maar ach, ik leer ermee te leven. Het is een onaantrekkelijk griezeltje, maar aan de andere kant zijn er ook momenten waarop we door samen te werken er een zelfs nog grotere puinhoop van kunnen maken voor onze ouders dan een van ons alleen voor elkaar zou kunnen krijgen.
Ik wil niet beweren dat wij gelijkwaardige partners zijn. O hemel nee. Er bestaat namelijk geen twijfel aan hoe de machtsverhoudingen in onze familie liggen. Mijn ouders zijn mijn toegewijde slaven en…IK BEN DEGENE DIE HIER DE LAKENS UITDEELT.
Nou, ik ben nu bijna drie jaar oud – Ik zie er goed uit, ik ben nu nog groter en wijzer en ik heb mij nog een groter aantal hoog ontwikkelde vaardigheden eigen gemaakt.
De enige tegenvaller dit jaar was de komst van de Gekookte Ham. Dat mormel is er nog steeds, dus ben ik schoorvoetend tot de conclusie gekomen dat ze echt van plan zijn het te houden. Maar ja, ze hebben dan ook totaal geen smaak.
Aan de andere kant zijn er ook momenten waarop de Gekookte Ham nuttig kan zijn. Het is soms handig om iemand te hebben die meehelpt het leven van je ouders tot een hel te maken.
Maar de komst van de Gekookte Ham heeft de machtsverhoudingen in deze familie niet aangetast. O nee, ondanks alle veranderingen in dit huis tijdens het afgelopen jaar zijn mijn ouders mijn toegewijde slaven gebleven en…BEN IK NOG STEEDS DEGENE DIE HIER DE LAKENS UITDEELT!
EOF