Hoofdstuk 16

‘Echt niet!’zei Jenny. ‘En toch heb je opnieuw met hem afgesproken?’

‘Ja,’ zei ik.

Het was donderdagmiddag. We liepen samen naar de bioscoop. Het was de eerste keer dat we elkaar spraken na Alex’ bekentenis op het Empire State Building en ik was er erg aan toe om mijn hoofd eens lekker leeg te gooien. Daarbij was het buiten maar liefst zevenendertig graden en hadden we in het appartement geen airco.

‘Heus, het is niet erg. Alle kaarten liggen nu op tafel en we beginnen gewoon opnieuw: geen bagage, geen geheimen, geen regels. Gewoon leuk en simpel daten.’

‘Vergeet het maar!’riep Jenny. ‘Het spijt me voor je, lieverd, maar jullie weten nu te veel van elkaar, zijn daardoor totaal afhankelijk enne…de hele boel hangt gewoon als los zand aan elkaar. Hou jij je nu maar bij Tyler. Of nog beter: laten we dadelijk iemand zoeken om die Alex te vervangen.’

‘Ik hou Tyler toch ook aan?’ protesteerde ik. ‘Maar ik blijf Alex ook zien. Ik vind hem gewoon heel leuk,Jenny…en ik weet zeker dat jij hem ook zou mogen.’

‘Ik denk alleen dat je het jezelf wel erg moeilijk maakt,’ zei ze en stak haar arm in de mijne toen we de straat overstaken. ‘Dit was bedoeld als een leuk, simpel introotje om jou weer een beetje te laten wennen aan daten. En opeens sta jij te jongleren met een rijke seksgod en een arme seksverslaafde…Ik snap echt niet wat je in die Alex ziet, hoor.’

‘Hij is knap, slim, grappig en we houden van dezelfde dingen,’ begon ik op te sommen. ‘En als zijn pony voor zijn ogen valt, moet ik gewoon op mijn handen gaan zitten om hem niet opzij te strijken. En als hij glimlacht, dan smelt ik gewoon.’

‘En Tyler?’ vroeg ze grijnzend. ‘Heeft die je zondagnacht niet driemaal achter elkaar laten smelten?’

‘Oké,’ zei ik blozend. ‘Tyler is een hunk, lief, slim en hij behandelt me als een prinses. Maar, ik weet het niet…het klikt gewoon minder met hem.’

‘Ik zou anders zeggen dat het echt wel klikt tussen jullie,’ zei Jenny. ‘Helemaal tot in Tiffany’s maar liefst! Weet je, ik zou maar voor dat soort klik gaan, pop, in plaats van die klik met die sluik-harige gigoio.’

‘Hou op!’ lachte ik. ‘Ik mag Tyler heus ook wel. En als ik met hem samen ben, mag ik hem zeer zeker…Alleen, als ik niet bij hem ben, als ik alleen ben…dan gaan mijn gedachten uiteindelijk altijd naar Alex.’

‘Toch denk ik dat je het jezelf nodeloos ingewikkeld maakt,’ zei ze en gaf een kneepje in mijn hand. ‘Als het voor jou werkt, lieverd: prima. Maar die Alex lijkt mij vragen om problemen.’

‘Weet je wat? Je mag zelf oordelen. Moet jij morgenavond werken?’

Ze schudde haar hoofd. ‘Nee, ik heb een hele belangrijke afspraak met TiVo, de dvd-speler en America’s Next Top Model… De cast van de een of andere nieuwe tienerfilm heeft de hele week in het hotel gezeten en die hebben me compleet uitgewoond. Voor een stel zeventienjarige jochies hadden ze behoorlijk bizarre verzoekjes…’

‘En daar wil ik zeer binnenkort werkelijk alles over horen!’ Ik was dol op Jenny’s valse sterrenroddels. ‘Maar morgen ga jij met mij mee naar Brooklyn, naar een optreden van Alex’ band.’

‘Ten eerste, liefie, ga ik echt niet naar Brooklyn op mijn enige vrije avond sinds tijden,’ zei ze, op haar vingers meetellend. ‘Ten tweede liggen mijn tengere-indie-jongens-dagen al net zo ver achter me als mijn skinny-jeans-dagen. En ten derde heb ik geen zin om jullie chaperonne te spelen, da’s suf.’

Ik keek haar grijnzend aan en wachtte geduldig.

‘Brooklyn? Moet het echt?’

‘Ik zal met de metro gaan en je de hele avond vrijhouden,’ beloofde ik. ‘Ik wil echt heel graag dat je Alex leert kennen.’

‘Jezus, dan moet ik mijn Converse Chucks maar eens gaan zoeken…’ zuchtte ze. ‘En je betaalt vandaag al mijn snoep!’

‘Geen probleem,’ zei ik, terwijl ik, turend naar de Milk Duds, Raisanettes en zure wormen, probeerde te bedenken welke nieuwe snoepjes ik nu weer eens zou proberen. Lang leve Amerika!

Maar voor ik me nerveus kon maken over hoe Jenny Alex zou vinden, was er eerst nog mijn bespreking met Mary om me druk over te maken. Ik zag het maar als een goed teken dat haar secretaresse me begroette met een glimlach en (hoe was het mogelijk) een kop koffie.

‘Angela!’ Om Mary’s lippen speelde een zuinige glimlach en haar dunne bril stak in haar krankzinnig glanzende grijze bob (ik moest haar eens vragen welke shampoo ze gebruikte). ‘Kom, vertel me nog eens waarom jij voor mij wilt schrijven.’

‘Eh…omdat ik van schrijven hou,’ zei ik—lichtelijk van slag door deze begroeting.

‘En?’ Mary keerde me haar rug toe en tuurde naar buiten.

‘En omdat ik…’ Ik wist echt niet wat ze wilde horen. ‘…omdat ik iets te melden heb…?’

‘En wat is dat dan wel?’ vroeg ze, zich weer naar mij draaiend en half op mijn stoel leunend.

‘Dat weet ik nog niet precies.’ Misschien wel mijn beste antwoord ooit.

‘Nee, ik ook niet. Maar weet je wat het is? Iedereen die gister bij de teamvergadering was, vond dat je hartstikke goed schrijft. En dat vind ik ook,’ zei Mary en ging achter haar bureau zitten. ‘Je verhalen zijn grappig, ik ga je er steeds sympathieker door vinden, wil meer over je lezen…maar ik weet niet waar het allemaal naartoe gaat.’

‘O.’ Ik zakte in elkaar. ‘Maar waar wil je dan dat het naartoe gaat?’

‘Gewoon: ergens,’ zei Mary en ze pakte een potlood en gooide het op tafel. ‘Laten we eens kijken naar wat ons bevalt.’

Ze haalde alle columns die ik haar had gestuurd uit een la. Mijn geestige, ingetogen dating-dagboek stond vol rode krassen, vraagtekens en onleesbare hanenpoten, waarvan ik bijna zeker wist dat ze kort samengevat neerkwamen op:’dikke vette shit’.

‘Ik vind het erg grappig om New York door jouw ogen te zien,’ begon ze, terwijl ze een blaadje uit de stapel trok. ‘Je vertelt leuk over wat je doet, waar je naartoe gaat…maar ik heb meer nodig. The Look-lezers lezen graag over New York en het is fantastisch om er vanuit een frisse invalshoek over te horen. Maar daar kan niet zo’n hele blog op leunen. Veel van onze lezers wonen immers al in de stad en zij willen meer dan reisjournalistiek.’

‘Oké…’ knikte ik. Ik pakte mijn notitieblok en een potlood en begon driftig aantekeningen te maken (ook in hanenpoten: ik schreef al tijden niet meer op papier). ‘Daar kan ik wel wat mee.’

‘En die dates…daar snap ik nog niet zoveel van.’ Ze keek me doordringend aan. ‘Op papier is er niet zoveel competitie, is het wel?’

‘Niet?’ vroeg ik. Ik had gehoopt dat mijn blogs niet al te erg lieten doorschemeren wie ik het interessantst vond. Ik had zelfs mijn best gedaan zoveel mogelijk uit te weiden, om mijn potentiële lezers in twee kampen te verdelen.

‘Even kijken, hoor.’ Mary begon voor te lezen uit een van mijn columns.’ Wall Street gaf me gisteravond echt het gevoel dat ik een prinses was. Van de manier waarophij altijd de deur voor me openhoudt en mijn stoel naar achteren schuift, tot aan de manier waarop hij mijn hand vasthoudt en me het gevoel geeft dat ik de enige vrouw ter wereld ben…ik kan er gewoon geen genoeg van krijgen. Er gaat een hele nieuwe wereld voor me open.’

‘Klopt,’ zei ik aarzelend.

‘Enig idee hoeveel van mijn lezeressen op zoek zijn naar een Wall Street-bankier, die hun het gevoel geeft een prinses te zijn? Dit is echt goud voor ons!’ Ze gaf een klap op het papier. ‘Die vent uit downtown is maar een piotwending, lieverd, een afleidingsmanoeuvre. Iedereen weet immers dat je met dat type geen stap verder komt.’

‘Ja ja,’ zei ik glimlachend. Het was me dus gelukt niet te laten merken dat ik Alex eigenlijk leuker vond.

‘Maar…één goede raad—als vrouwen onder elkaar, niet als je redacteur.’ Mary leunde hoofdschuddend achterover. ‘Jij komt nog maar net uit een langdurige relatie, die erg naar is geëindigd. Jij moet worden verwend, het hof gemaakt en genomen—van hier tot Tokio en weer terug. Als jij deze blog wilt laten werken, moet je blijven daten. Uit wat je me tot nu toe hebt verteld, maak ik op dat die Alex je nog wel eens zal pakken—maar niet zoals je je dat voorstelt. Date een poosje met deze en gene, hou je blog onderhoudend…Maar Angela: ze heten niet voor niets investéringsbankiers…’

‘Tja, op papier zal het er allemaal wel heel logisch uitzien…’ moest ik erkennen.

Tyler leek inderdaad alles mee te hebben: geweldig in bed, vrijgevig, sexy en—het allerbelangrijkste—hij had me dan wel verteld dat hij aardig wat vriendinnetjes had gehad, maar hij was het afgelopen jaar niet tussen de lakens gekropen met elke griet die oogcontact met hem maakte…

‘Het leven is zelden zo eenvoudig als het er op papier uitziet,’ zei Mary, met opnieuw een brede glimlach (twee keer in één bespreking: yes!). ‘Laten we het volgende afspreken. Wij gaan met De Avonturen van Angela in zee. Ik zet het introstuk vanavond, als we de site verversen, online en vanaf maandag wordt je blog dagelijks gepubliceerd. Jij stuurt me elke dag vóór vier uur een stukje; ik hou steeds een paar dagen achter de hand. We treffen elkaar over twee weken weer, om te zien hoe alles gaat.’

‘Echt?’

‘Echt.’

Ik was het liefst opgesprongen om haar een dikke knuffel te geven, maar daar leek Mary me, ondanks dat goedbedoelde dating-advies, geen type voor (ze was eerder een ‘wat-doe-jij-nu-in-vredesnaam?’—type). Ik besloot die knuffel dus maar voor Jenny te bewaren.

‘Nog plannen voor het weekend…?’ vroeg Mary, toen ik opstond om te vertrekken.

We hadden net het verrukkelijke onderwerp van mijn onkosten afgerond. Het kwam erop neer dat zij alles vergoedde, naast het feit dat ik vijfenzeventig dollar per stuk kreeg. Ik werd betaald voor echt schrijfwerk: yes!

‘…behalve duizend keer je eigen link aanklikken?’

‘O, dat zou ik nooit doen,’ zei ik, blozend. Desnoods had ik maandag rsi in mijn wijsvinger, als dat hielp om dit baantje te houden! ‘Ik ga vanavond met mijn vriendin naar een optreden van Alex’ band en morgen ga ik met Tyler picknicken in Central Park.’

‘Picknicken in het park?’ Mary keek me met één opgetrokken wenkbrauw aan. ‘Ga zo door, mijn kind: voor je het weet moeten we er een bruidsblog van maken…’

‘Ach, welnee,’ lachte ik onzeker. ‘Zo is het helemaal niet, heus!’

‘Restaurant, theater,Tiffany’s…’ somde Mary op. ‘Is hij ook nog goed in bed?’

‘Daar mocht ik van jou toch niets over in de blog zetten?’ zei ik, wit wegtrekkend.

‘Klopt. Ik stel je gewoon een vraag.’ Ze keek me zo strak aan, dat ik mijn ogen moest neerslaan. Nee, echt geen knuffeltype.

‘Eh…ja, dat ook,’ zei ik.

‘Nou, veel plezier bij dat optreden vanavond. Maar eh…buit die picknick uit alsof je er je huur mee moet betalen.’ En toen brak ze bijna een record, met haar derde glimlach. ‘Want Angela, die jongen is een blijvertje!’

‘O Angie, wat is hij sexy!’Jenny kneep in mijn hand toen we de club in liepen, waar Alex al op het podium stond.

Tegen de tijd dat zij had gekozen voor een hippe-vogel-vriendelijke outfit die niet botste met haar ‘niet-te-geloven-dat-ik-al-bijna-dertig-ben’—fobie, mijn zwarte Splendid smockjurk met Keds had goedgekeurd, me had meegedeeld dat ik de opdracht had vanavond flink met Alex te vozen én drie biertjes achterover had geslagen in een bar bij de metro…was het al over tienen, toen wij eindelijk de zaal binnenstapten.

Maar al was ze niet een van de vlotsten, ze zat er beslist niet naast: Alex zag er inderdaad fantastisch uit daarboven.

‘Wat is dat toch niet muzikanten?’ vroeg ze zich af, terwijl ze twee biertjes van de bar pakte en mij er één aangaf, zonder haar blik van het podium te halen. ‘Ik was vergeten hoeveel sexier ze eruitzien als ze een meter hoger staan, ook degenen die niet eens sexy zijn. Ik weet nog toen The Red Hot Chili Peppers in het Union sliepen. Man, wat een drukke week was dat…’

‘Ik denk dat het te maken heeft met passie,’ zei ik, gebiologeerd door Alex’ bezwete podiumverschijning. Nu ik hem daarboven zo zag staan kronkelen onder die hete lampen, was ik blij dat we hem voor de show niet meer hadden gesproken. Ik wilde gewoon even lekker kijken, zonder dat hij wist of ik er was. ‘Dat ze zo gek van iets zijn, dat ze wel een nummer móéten schrijven om dat gevoel te kunnen uiten. Dat zie je toch ook bij schilders, beeldhouwers, schrijvers en zo? Met uitzondering van bongospelers misschien…’

‘Ja, én omdat je er met een gitaar in je handen zo verdomde cool uitziet,’ hijgde Jenny, wiegend op de muziek. ‘Als hij dat al met zes snaren kan, kun je je voorstellen wat er gebeurt als hij jouw gevoelige snaar raakt…’

‘Dat ook, ja,’ moest ik toegeven. Dat had ik zelf ook al bedacht.

‘Ik vraag me af of die bassist al bezet is. ‘Jenny gaf me een por en trok me de menigte in.

Het was zo’n optreden waarbij de bas zo hard stond, dat je bijna voelde hoe hij je hartslag dwong synchroon te bonzen. En wij moesten wel meeklappen, meezingen, meebewegen op de muziek. Met Jenny naast me hoefde ik me ook niet zoveel zorgen te maken over eventuele eerdere veroveringen van Alex. Om heel eerlijk te zijn, had ik wel al nagedacht over wat er zou gebeuren als dat blonde meisje van zaterdag weer zou verschijnen—zeker nu ik wist dat zij de waarheid had gesproken—maar terwijl ik stond te dansen met Jenny leek dit alles wel heel ver weg.

De band stond in vuur en vlam; slingerde het ene nummer na het andere door de boxen. Ik had er echt moeite mee om deze waanzinnige show te verenigen met wat Alex me laatst had verteld: over ermee kappen, omdat ze er met hun hart en ziel niet meer bij waren. Het was zo’n strak stel, de vonken sprongen er gewoon vanaf. En het publiek in die snikhete club vrat gewoon alles wat ze hen voorschotelden.

Ik kon me niet herinneren wanneer ik voor het laatst had gedanst; laat staan bij een optreden. Het idee een van de radertjes van zo’n pulserende mensenmachine te zijn, voelde zo verschrikkelijk goed! Jazeker, met die paar biertjes in mijn lijf en deze kostelijke danspartner vermaakte ik me opperbest.

Voor iemand die beweerde dat haar live-muziek-tijd al ver achter haar lag, wist Jenny zich trouwens nog best een paar pasjes te herinneren. Binnen enkele minuten cirkelde er een hele horde jongens als hongerige leeuwen om haar heen. Ze bleef echter trouw met mij dansen.

Na nog een paar korte, felle nummers ging Alex ervandoor, in een ware kakofonie van feedback, oorverdovend gegil en bewonderend gejoel. Ik zag meteen hoe makkelijk het voor hem moest zijn geweest om een van die meiden te versieren—ze schreeuwden er gewoon om!

‘Ik wil met hem kennismaken,’ zei Jenny, met een ietwat dikke tong. Ze hield zich stevig vast aan mijn arm, terwijl ze bleef door-dansen. ‘Waar is hij naartoe? Gaan wij daar ook heen? Ik eis dat je me aan hem voorstelt.’

‘Komt goed,’ zei ik—ook flink aangeschoten, al ontnuchterde ik wel wat, toen ik me realiseerde dat één van ons straks een manier moest zien te bedenken om thuis te komen…en dat zou duidelijk niet Jenny zijn. ‘Alex zei dat hij ons na afloop bij de bar zou zien. Wil jij een glas water of zo?’

‘Ik haal wel even wat.’ Ze swingde naar de bar, mij achterlatend in een oceaan van warme, vochtige lichamen—waarvan de ene helft zich traag naar de uitgang bewoog en de andere helft naar elkaar stond te lonken, om te zien waar deze avond zou eindigen. Ik hoopte dat Jenny zonder kleerscheuren van de bar terugkeerde, met niet nóg meer bier.

‘Hé, lekker ding!’ Er gleden een paar armen rond mijn middel en een dampend lijf drukte zich tegen me aan. ‘Heb je het optreden gezien?’

‘Jazeker,’ zei ik, terwijl ik me omdraaide om Alex te kunnen aankijken. Hij had een verhit gezicht, zijn haar plakte aan zijn voorhoofd en zijn T–shirt aan zijn lichaam. ‘Het was geweldig!’

‘Goed waren we, hè?’ Hij gaf me een warme, plakkerige zoen—het einde van de laatste restjes make–up; die de show hadden overleefd. ‘Man, het was te gek! De beste show in maanden.’

‘Ik kan echt niet geloven dat je dat alles zou willen opgeven,’ zei ik, terwijl ik zijn haar uit zijn gezicht veegde. Zijn ogen straalden en hij zag er krachtig, dynamisch, springlevend uit.

‘Hebben we het nu even niet over,’ glimlachte hij. En hij tilde me op en draaide me in het rond. ‘Waar is die vriendin van jou nou?’

‘Bij de bar…hoop ik.’ Ik keek naar de mensenmassa voor de twee gekweld kijkende barmannen. ‘Ik moet je wel even waarschuwen: ze heeft een oogje op jullie bassist.’

‘O, maar die heeft een oogje op jongens, dus ik geef haar weinig kans,’ zei hij. Met zijn arm rond mijn middel, slenterde hij samen met mij richting bar.

Gelukkig was Jenny daar nog steeds. Maar helaas had ze iets gezien dat ze beter niet had kunnen zien. Als bevroren zat ze op een kruk, met twee biertjes op de tap voor haar en een kring van jongens om haar heen. Maar ze praatte of flirtte niet. Ze dronk niet eens, maar staarde naar iemand aan de overkant. Haar blik stond fel en ze beet zo hard op haar onderlip dat ik gewoon wist dat die zo ging bloeden.

‘Jenny?’ zei ik, terwijl ik me losmaakte van Alex en hem op veilige afstand hield. ‘Alles goed?’

‘Dat daar…is Jeff.’ Ze wees naar een lange, blonde vent bij de deur. Te oordelen aan zijn grijns en de manier waarop hij stond te lachen en grappen te maken met zijn vrienden, had hij Jenny nog niet opgemerkt. Anders was hij echt een harteloze klootzak.

‘Ken jij Jeff?’ Alex stommelde voor me langs en stak zijn hand uit naar Jenny. ‘Wat toevallig! Hoi, ik ben Alex.’

Jenny staarde hem aan. ‘Ken jij Jeff ook?’

‘Ja,’ zei hij. Zijn arm bleef halverwege in de lucht hangen. ‘Hij is een maand of drie geleden bij mij in het gebouw komen wonen.’

‘Is hij nog vrij?’ vroeg Jenny.

Ik stond tussen hen in en wist eigenlijk niet welk antwoord ik hoopte dat Alex zou geven. Jenny was gevaarlijk snel nuchter geworden. Dat kon nooit goed zijn.

‘Ik geloof van wel. ‘Alex’ arm begon langzaam te zakken.

Hij keek naar mij, maar ik wist niet eens welke gezichtsuitdrukking nu het beste was. ‘Ik heb hem in ieder geval nog nooit met een meisje gezien. Ik heb zelfs al eens gedacht dat hij homo was,’ zei hij.

Dat was blijkbaar het beste antwoord dat hij had kunnen geven. Jenny’s gezicht klaarde meteen op, al bleef ze Jeff over mijn schouder in de gaten houden. Ze schudde eindelijk Alex’ hand, net op het moment dat de dikke man in het hok middenin de ruimte de muziek keihard draaide.

‘Ik ben Jenny. Even lachen naar het vogeltje…’ riep ze en maakte met haar telefoon een foto van ons tweeën. ‘En als jij Angie belazert, gebruik ik deze foto om je op te sporen en als ik je dan heb, maak ik je af.’

Alex deed een stapje naar achteren. ‘Lijkt me redelijk,’ riep hij, boven de muziek uit (die met de minuut harder leek te klinken).

‘Ik moet even naar hem toe, hoor,’ zei Jenny, klauterde van de barkruk en gaf ons de twee biertjes. ‘Ik kan hier niet blijven zitten zonder iets te zeggen.’

‘Jenny…’ Ik ging voor haar staan en legde mijn handen op haar schouders. ‘Weet je het zeker? We kunnen ook gewoon ergens anders naartoe gaan, hoor.’ Ik wist niet of ik een herhaling van afgelopen week wel aankon. En toen had ze hem maar vijf minuutjes in het hotel gezien…

‘Ja hoor, niks aan de hand,’ zei ze, mijn armen voorzichtig naar beneden duwend. ‘Ik voel me goed, loop niet weg voor mijn verleden en ga alleen maar zeggen: ‘Hoi, hoe gaat het ermee? Ja, ik zie er lekker uit, hè?’ Dan kom ik terug en kunnen we naar huis, waar ik me in slaap zal huilen.’

‘Klinkt goed,’ bromde Alex in mijn haar.

‘O Jenny, doe jezelf dit toch niet aan,’ probeerde ik nog.

Maar ze was al weg.

‘Ik kan het niet aanzien,’ zei ik en draaide me om naar Alex’ bezwete groene T–shirt. ‘Wat gebeurt er nu?’

‘Mmm…ik hoopte al dat je dat zou zeggen.’ Hij tilde mijn kin op om me te zoenen, maar ik duwde hem weg.

‘Wat gebeurt er met Jenny en Jeff?’ siste ik, zo zacht als ik kon.

‘Eh…zij zegt iets, hij zegt iets, hij kust haar wang…’ deed Alex verslag.

‘Kust hij haar?’ gilde ik, me omdraaiend om het met eigen ogen te zien.

Inderdaad: Jeff kuste Jenny op de wang—en het was niet zomaar een kusje. Het was een slecht vermomde ‘ik-wil-je-dolgraag-echt-zoenen-maar-dat-kan-niet-zomaar’—kus. Ik zag dat zijn lippen in de buurt van haar gezicht bleven hangen, in haar haar—alsof ze elkaar iets toefluisterden, diep in de ogen keken, in de onderarm knepen…Kortom: er niet bepaald in slaagden te verhullen hoezeer ze nog naar elkaar verlangden. En Jeffs ‘nieuwe vriendin’ was nergens te bekennen.

‘Dus eh…zij kennen elkaar?’ vroeg Alex, terwijl we keken hoe Jenny zich praktisch rond Jeffs lichaam wikkelde. ‘Wauw, die jongen is echt geen homo!’

‘Hoezo dacht je dat eigenlijk?’ vroeg ik, me gauw omdraaiend voor ze me aan het blozen maakten.

‘Ik weet het niet. Hij is cool, heeft een geweldige baan als ontwerper, een geweldig appartement en zo…’ zei hij schouderophalend. ‘Maar hij heeft nooit een meid bij zich. En hij heeft gewoon zo’n uitstraling, weet je? En altijd goed gekleed en zo…’

‘Tja, bij twijfel zijn er altijd nog de stereotypen…’ zei ik. Ik draaide me nog eens om voor een korte blik. Jeff straalde op dat moment echt niks homoseksueels uit. ‘Hij is haar ex. Maar ze is er nog steeds niet overheen.’

‘Nou, als ze zo doorgaat, komt ze zeker niet over hem heen.’ Alex nam een slok bier en wees met zijn flesje. ‘Misschien wel ónder hem…Zeg, maar jij had vandaag toch die bespreking?’ vroeg Alex, zijn aandacht weer helemaal bij mij. ‘Hoe ging dat?’

‘Mijn god, helemaal vergeten!’ Ik sloeg mijn hand voor mijn mond. ‘Mijn blog wordt er vannacht opgezet!’

‘Hoe kun je dat nou vergeten? Dat is fantastisch!’Alex pakte me beet en gaf me een gigantische knuffel. Voor zo’n magere jongen had hij stevige spieren! ‘Dus vanaf vannacht ben jij een echte columniste?’

‘Vanaf middernacht,’ knikte ik en keek op mijn horloge. ‘Dat is over tien minuten!’

‘Weet je wat ik vind?’ Hij kwam zo dichtbij dat zijn adem in mijn oor kietelde. ‘Ik vind dat we hier gauw moeten afronden om naar jouw blog te gaan kijken. Bij mij thuis.’

‘O,’ zei ik, terwijl mijn hele lichaam begon te tintelen bij dit vooruitzicht. ‘Maar Jenny dan?’

‘Mmm, ik dacht eigenlijk alleen aan jou en mij…maar goed, als je dat wilt…’ grinnikte hij, met weer zo’n stoute knipoog. ‘Alleen naar de blog kijken—ik geef je mijn erewoord als padvinder.’

‘Jij hebt echt nooit bij de padvinders gezeten!’ riep ik, hem een speelse duw gevend. ‘Maar ik kan Jenny hier toch niet zomaar achterlaten.’ Hoewel ik haar trouwens nergens meer zag…Ze was toch niet zonder mij vertrokken? Niet te geloven: ze was nog wel mijn chaperonne!

‘Hé,Angie!’

Ze dook ineens achter me op: hand in hand met Jeff, haar gezicht knalrood. Jeff, half achter haar, staarde verdwaasd voor zich uit.

‘Hé, man!’ Alex knikte naar Jeff.

‘Hoi…’ antwoordde Jeff, heel even uit zijn trance komend. ‘Goeie show!’

‘Kan ik jou heel even spreken?’ Ik pakte Jenny bij de arm en trok haar richting de uitgang. ‘Waar ben jij mee bezig, joh?’

‘O,Angie!’ zei Jenny dromerig en vloog me om de nek. Hoe kon zij nog steeds zo lekker ruiken? Ik wist haast zeker dat ik onderhand behoorlijk stonk. ‘Het is zó heerlijk! Hij wil dat ik meekom naar zijn appartement. Hij zegt dat hij wil praten, over ‘van alles’. Is dat niet geweldig?’

‘Zeker, zeker,’ zei ik, haar armen van mijn nek pellend. ‘Maar kun je dat niet beter morgen doen, als je weer nuchter bent…jullie allebei?’

‘Nee, nee, nee, nee!’Jenny schudde haar hoofd en haar hele lichaam volgde. ‘Dit is het moment, dit is het lot. Wij zijn voor elkaar bestemd.’

‘Oké, dus jij wilt met hem mee?’ vroeg ik. ‘Maar wij zouden toch samen naar huis gaan?’

‘O ja!’ Ze keek naar de bar. ‘Daar heb je gelijk in. Nou, dan moet Jeff maar met ons meekomen!’

Het idee een taxi met Jenny en Jeff te moeten delen, helemaal naar ons appartement, terwijl zij op de achterbank een potje lagen te flikflooien (in het gunstigste geval), vond ik eerlijk gezegd nog enger, dan wat er kon gebeuren als ik met Alex meeging. ‘Nou, kom op dan,’ zuchtte ik en sleurde haar terug naar de bar. ‘Maar voor je Jeffs appartement binnenstruikelt, ga je eerst even mee naar Alex, voor een sterke kop koffie. Je wilt je dit alles morgenvroeg toch ook nog herinneren, niet?’

‘En, wat doen we? Naar mij toe?’ vroeg Alex. Hij legde een arm om mijn schouders, terwijl Jenny zich weer in Jeffs armen stortte. Ik moest toegeven: ze keken allebei erg gelukkig.

‘Eh…Jenny en Jeff komen even met ons mee naar de website kijken,’ zei ik met een knikje.

‘Volgens mij kunnen Jenny en Jeff nog aardig wat bijverdienen met een eigen website…’ fluisterde Alex. En hij trok mij achter zich aan, terwijl ik Jenny aanporde. ‘Waarom hebben zij het eigenlijk ooit uitgemaakt?’

‘Das een lang verhaal,’ zei ik, terwijl we met zijn allen de straat op stapten. ‘En ik geloof dat we er daar onderhand wel genoeg van gehoord hebben.’

Het gebouw waarin Alex en Jeff woonden, lag op slechts vijf minuten lopen, maar door mijn zenuwen en Jenny’s dronken gestommel-annex-gerommel deden we er wel drie keer zolang over.

Alex had niet gelogen toen hij zei dat Jeff mooi woonde. Ik had me niet gerealiseerd dat dat dan dus ook voor hem gold. Het gebouw bleek een gigantisch gerenoveerd pakhuis; zijn appartement een zolderetage op de vierde verdieping, met hoge ramen die uitkeken over de rivier.

‘Wauw! Hoe kom je hieraan?’ vroeg ik, aangetrokken door de ramen. Ik was tegenwoordig net een lemming—zat blijkbaar al veel te lang in een maisonnette op de begane grond. ‘Ik dacht dat jij maar een arme kunstenaar was.’

‘Dat heb ik nooit beweerd,’ zei hij, terwijl hij begon te tikken op een MacBook en de website van The Look tevoorschijn googelde.

Jenny en Jeff hadden zich eindelijk weten los te maken uit de lift en verschenen nu ook in de deuropening. Zij waren de verloren tijd wel heel rap aan het inhalen!

‘Nee, dat blijkt wel,’ zei ik.

Aan alles in het appartement kon je zien dat Alex hier woonde. Aan de witte muren hingen ingelijst alle originele ontwerpen van de albums van de band, er stonden een paar gebarsten leren banken, een enorme cd-verzameling nam bijna een hele wand in beslag en de kleine kitchenette leek vooral een eindstation voor verpakkingen van afhaalmaaltijden.

‘Het is hier prachtig, Alex.’

‘Dank je,’ zei hij, opkijkend van zijn computer. ‘Mijn broer zit in het onroerend goed, dus eigenlijk heeft hij het gevonden. We hebben het een paar jaar geleden gekocht, toen de prijzen hier nog niks voorstelden. Kom gauw: je pagina wordt geladen!’

Ik plofte naast hem op de bank en gluurde over zijn schouder naar het scherm, waarop alle onderdelen van de pagina verschenen.

‘Jenny, kijk nou toch eens!’ gilde ik, greep Alex’ arm en begon te lezen. Wat was dit maf! ‘Dit is toch niet te geloven?’

‘De avonturen van Angela. De zesentwintigjarige Angela is de nieuwste aanwinst van ons alsmaar groeiende bestand van gla-mourbloggers. Lees alles over haar avonturen in New York City, exclusief op The Look.com…’ las Alex hardop voor.

‘Hou op, hou op,’ riep ik—trots, verlegen en geschrokken tegelijk. ‘Alsjeblieft niet hardop, dat klinkt wel zo afschuwelijk!’

‘Mmm…zesentwintig? Ik had je hoogstens vijfentwintig geschat.’ Hij draaide zich grijnzend naar me om. ‘Het klinkt geweldig! Mag ik het nu lezen of niet?’

‘Eh…niet.’ Ik kromp ineen toen hij het toch deed—nu gelukkig in stilte.

Jenny wist zich net lang genoeg van Jeff los te weken, om een blik op de pagina te werpen. ‘O, ik ben zo trots op je, pop!’ zei ze en gaf me weer een knuffel. Het viel me op dat de sporen van haar parfum inmiddels waren vervangen door Jeffs lichaamsgeur. ‘Daar hoef je je toch niet voor te schamen? Het is geweldig!’

‘Ach, zonder jou en Erin was het me nooit gelukt,’ zei ik en gaf haar een knuffel terug. ‘Ik weet best dat ik me niet hoef te schamen, maar het staat er gewoon zo open en bloot. Ik moet steeds denken aan wat ik allemaal in mijn dagboek heb geschreven en probeer te vergeten dat dat straks op een website komt te staan, waar iedereen het kan lezen.’ Onder wie Alex en Tyler, voegde ik er in gedachten aan toe.

‘Joh, iedereen weet toch dat je dit soort dingen niet al te serieus moet nemen,’ zei Jenny en liep terug naar de bank, waar Jeff met open armen en—o, hemel—een erectie op haar wachtte. ‘Ze lezen dit gewoon als fictie!’

‘Zou je denken?’ vroeg ik aan Alex, kauwend op mijn pinkna-gel. Ik had niet meer op mijn nagels gebeten, sinds Louisa me een maand voor de bruiloft van dat smerig smakende spul ervoor had gegeven.

‘Ja, daar heeft Jenny gelijk in,’ zei hij en streek al lezend met zijn vrije hand over mijn rug. ‘Trouwens, wat kan het je schelen wat wildvreemden van je lezen?’

‘Nou…wildvreemden: oude leraren, mijn moeder…’ zei ik—terwijl Alex’ vingers over mijn ruggengraat dansten, dacht ik aan Jenny’s opmerking over gitaristen. Denk erom: we doen het langzaamaan, zei ik tegen mezelf, langzaamaan! ‘Echt niet alleen wildvreemden, hoor.’

‘Nee, maar iedereen die jou kent, weet wel wat echt is en wat niet,’ zei hij, zich eindelijk weer naar me omdraaiend. ‘Zal ik het voor je uitprinten?’

‘Nee joh, dat is wel erg suf,’ zei ik, trachtend mijn blik los te weken van het scherm. ‘Of eigenlijk…doe toch maar. Voor het geval ze het er morgenvroeg alweer afhalen.’

Alex lachte, drukte op ‘afdrukken’ en zette de laptop op de lage salontafel voor ons. ‘Denk je dat zij Jeffs appartement nog redden?’ vroeg hij, kijkend naar de wilde zoenpartij van Jenny en haar ‘ex’. Je kon bijna niet meer zien welk bespijkerbroekt been er van wie was.

‘Geen idee.’ Het was net als bij een auto-ongeluk: ik móést blijven kijken, terwijl ik wist dat ik daar eigenlijk beter mee kon ophouden. ‘Hoe ver is dat?’

‘Hiernaast. ‘Alex stond op en dimde het licht. Ik wist niet of dat de situatie nu beter of slechter maakte. ‘Ik hoop dat ze het redden, want die bank kan niet veel meer hebben.’

Hij stak zijn hand uit, die ik opgelucht aannam: óf we verlieten de kamer nu, óf we pakten een bak popcorn en installeerden ons voor een live-pornoshow…Serieus: er werd veel geld betaald voor wat wij hier gratis te zien kregen—graag of niet.

‘Als je het mij vraagt, laten we ze gauw alleen.’ Alex trok me voorzichtig naar een donkere deuropening. ‘Want ik geloof niet dat het vanavond nog van een gezellig potje Boggle komt.’

De donkere deuropening bleek naar zijn slaapkamer te leiden.

In het midden lag een kreukelige, maar opgemaakte futon. Ernaast stond een akoestische gitaar, nog een stereotoren en een open kledingkast, tjokvol verbleekte T–shirts, leren jacks en gek genoeg, helemaal achteraan, een pak. Ach, daar kon blijkbaar niemand buiten. De lage vensterbank stond vol met kaarsen. Ik zag dat ze zonder uitzondering allemaal nog schone pitten hadden. Dus óf hij joeg er tientallen kaarsen doorheen óf deze waren speciaal voor mij aangeschaft. Ik wist niet zo goed wat ik hiervan moest denken: was dit nou een schattig of een slijmerig gebaar; een mogelijke terugval naar zijn seriële-seks-tijd?

Ik bleef even in de deuropening staan, terwijl hij de stereo aanzette.

‘We kunnen ze hierbinnen dan wel niet zien: ik hoor ze liever ook niet…’Toen pakte hij van de hoge smalle ladekast naast het bed een luciferboekje en begon de kaarsen aan te steken. Ik begon te neigen naar slijmerig…

‘Inderdaad,’ zei ik. Mijn ogen bleven maar naar het bed dwalen. Aan naar ik aannam zijn favoriete kant van het bed, lag een stapel stukgelezen boeken, biografieën, klassiekers en wat nieuwere cult-dingen. Las hij echt graag of waren dit ook maar rekwisieten?

‘Angela, ik neem je hier echt niet mee naartoe om…’ Hij zweeg en bleef wat ongemakkelijk bij het raam staan.

Ik realiseerde me opeens dat ik me aan de deurstijl stond vast te klampen alsof mijn leven ervan afhing.

‘Kom gerust verder. Ik zal je heus niet bespringen.’

Ik lachte zacht, liep naar het bed en ging op het uiterste randje zitten. ‘Sorry, dat weet ik heus wel. Ik moet eigenlijk gewoon naar huis gaan,’ zei ik, turend naar mijn schoenen. Er zat allemaal zwarte troep onder, uit die club. Ik bedacht dat ik misschien een heel spoor door zijn appartement had getrokken. ‘Jenny is nu toch veilig.’

‘Maar ik wil niet dat je gaat…’ Hij kwam naast me op het voeteneind zitten. ‘Als je wilt dat ik een taxi voor je bel, dan doe ik dat, hoor. Maar je kunt ook blijven, een beetje kletsen…Ik beloof je dat ik mijn handen zal houden waar jij ze kunt zien.’

Hij keek er zo lief, zo oprecht bij. En stak er ook nog zijn handen, met de palmen naar boven, bij uit…

Hoe kon iemand die over het podium had geraasd, zich om zijn gitaar heen had gekronkeld en zo vaak tegen zijn microfoonstandaard op was geknald dat hij er beslist blauwe plekken aan over had gehouden, in een paar uur tijd veranderen in zo’n tedere, zachte jongen? Of hoorde dat ook gewoon bij het spel?

Er is maar één manier om daar achter te komen, dacht ik, en nam een van zijn handen in de mijne. ‘Dan zul jij toch het meeste kletswerk voor je rekening moeten nemen,’ zei ik, terwijl ik wat onderuitschoof en op mijn elleboog steunde, ‘want ik ben kapot.’

‘Geen probleem,’ zei hij glimlachend, gaf een kneepje in mijn hand en rolde zich op zijn zij. ‘Ik kan de hele nacht doorgaan.’

Ik schoot in de lach. ‘Je meent het!’ zei ik en gaf een mep tegen zijn schouder.

‘Je weet best wat ik bedoel,’ lachte hij en wreef met een pijnlijk gezicht over zijn schouder. ‘Zeg, jij slaat behoorlijk hard voor een meisje!’

‘Tja, je moet je toch kunnen verdedigen, als je de slaapkamer van stoute jongens binnengaat en hun vreselijke versierpraatjes moet aanhoren…’ zei ik grijnzend. Ik begon een beetje te ontspannen. ‘Die was echt afgrijselijk!’

‘Oké…’ Hij trok een gezicht. ‘Weet je, ik stink nogal. Vind je het erg als ik snel even douche?’

Ik schudde mijn hoofd. ‘Dat niet. Maar verwacht niet dat ik nog wakker ben als je terugkomt.’

‘Ik zal je niet wakker maken.’ Hij rolde naar me toe en gaf me een kus. ‘Tenzij je dat wilt, natuurlijk…’ Toen sprong hij op en verdween door de deur. ‘Ik kijk niet, hoor, jongens,’ hoorde ik hem in het donker roepen. ‘Ga maar lekker door met het ontwijden van mijn bank.’

Ik liet me glimlachend achterovervallen. Nu hoefde ik alleen nog maar te bedenken wat ik zou doen als Alex uit de douche kwam—helemaal schoon en fris en nat en…Ik sloot mijn ogen. Vanuit mijn ooghoeken zag ik nog net het wazige licht van de kaarsen. ‘Die zou iemand moeten uitblazen,’ mompelde ik in de lege kamer.

Tegen de tijd dat ik mijn ogen weer opendeed, had iemand dat ook gedaan. En ik voelde een lichaam boven me, een zachte adem, mijn haar dat uit mijn gezicht werd gestreken.

Langzaam kwam ik weer bij mijn positieven. ‘Alex?’ mompelde ik, terwijl zachte, warme lippen tegen mijn blote nek werden gedrukt en een klamme hand de lijn van mijn sleutelbeen volgde. Het was stikdonker in de kamer. Het enige licht kwam van de stad: de wijde wereld achter het raam.

‘Sorry,’ fluisterde Alex. ‘Ik weet dat ik had gezegd dat ik je niet wakker zou maken, maar…’

‘Geeft niet,’ zei ik slaperig en verschoof een beetje, het gewicht van zijn lichaam accepterend.

Zijn vochtige haar viel tegen mijn gezicht, toen we loom begonnen te zoenen, onze handen ineengevlochten boven mijn hoofd. Ik ontwaakte steeds verder; zijn zoenen werden steeds fermer, steeds dringender. Ik trok mijn benen op, we kropen omhoog over het bed, zijn handdoek gleed weg. Ik voelde zijn zachte huid overal om me heen, nog warm van het douchen. In het donker, zonder beeld, leek ik me geheel te hebben verbeeld dat hij mager was; de spieren in zijn rug bewogen onder zijn huid toen hij zich op mij liet zakken.

En net toen onze benen zich om elkaar begonnen te winden, mijn handen zich verloren in zijn dikke zwarte haar…zwaaide de slaapkamerdeur open en werd het bed ineens hel verlicht.

‘Shit, sorry,’ zei Jeff- gauw de andere kant op kijkend. ‘Alex, jongen, Jenny heeft over je kleed gekotst. Heb jij ergens schoonmaak-spullen staan?’

Ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht; wist niet of ik moest lachen of huilen. Ze wist het zelf niet, maar Jenny had precies op het juiste moment haar rol als chaperonne hervat…

‘Gaat het nu weer met haar?’Alex rolde zich om en knoopte de handdoek weer rond zijn middel terwijl hij opstond. ‘Is ze in de badkamer?’

Ik vond het super dat hij naar haar vroeg, nog voor hij zijn ondergoed had aangetrokken (wat hij jammer genoeg daarna deed).

‘Vanavond wordt niks, hè?’ Hij schonk me vanuit de deuropening een scheve grijns. Ik grijnsde hoofdschuddend terug. Verdorie Jenny, dacht ik, moest je me nou zo nodig aan mijn woord houden?

Nadat ik op mijn tenen langs de stinkende troep in de woonkamer was gelopen, vond ik Jenny. Zij had haar intrek genomen in de badkamer: haar hoofd in de toiletpot, haar knieën op een bezweet T–shirt van Alex.

‘O Jenny,’ zuchtte ik, knielde naast haar neer en trok, met een uiterst prozaïsch gebaar, haar haar uit haar gezicht. ‘Gaat het alweer een beetje?’

Tekst was nog wat te veel gevraagd, maar ze wist te knikken voor ze opnieuw begon te kokhalzen.

Toen ze eenmaal zover was dat er nog maar één droge braakpoging per drie minuten kwam, stond ik op om wat water te pakken en…de onderste helft van haar outfit te zoeken. Zij en Jeff waren blijkbaar al een heel eind op weg, toen al die biertjes van haar zich een weg naar de vrijheid hadden gebaand. En nu we zo dicht naast elkaar zaten, zou ik me een stuk prettiger voelen als zij de broek weer aanhad—letterlijk.

In de woonkamer zaten Alex en Jeff, allebei halfnaakt, met spuit-schoonmaakmiddel en wat provisorische lappen te boenen op een grote waterige plek. Ik wist dat dit niet het juiste moment was om in lachen uit te barsten, maar kon een glimlachje niet onderdrukken. ‘Alles goed, jongens?’ vroeg ik en hield een redelijk schoon uitziend glas dat ik op het aanrecht had gevonden, onder de kraan.

‘Mm-mm,’ gromde Alex vanaf de vloer.

Hij keek anders niet alsof alles goed was. En Jeff, die keek alsof hij zich tien minuten geleden voor het laatst goed had gevoeld—tot alles compleet was misgegaan. Zijnx-shirt zat onder de vlekken, zijn broek was, net als die van Jenny, in het heetst van de strijd verdwenen.

Ik schuifelde met mijn glas de kamer door en raapte behoedzaam Jenny’s spijkerbroek op. Na een vlugge inspectie kon ik tot mijn grote opluchting vaststellen dat deze blijkbaar voor de kots al was uitgegaan en nam hem mee naar de badkamer.

Jenny stond zich daar net tegen de douchedeur overeind te houden om haar gezicht te wassen, maar dat lukte niet echt.

‘Hé meissie,’ zei ik en gaf haar het glas water, waar ze voorzichtig aan nipte. ‘Voel je je al wat beter?’

‘Ik schaam me zo afschuwelijk!’ kreunde ze, terwijl ze me het glas teruggaf. Ze hield haar handen onder de koude kraan en drukte ze tegen haar gezicht. ‘Ik heb op Jeff gekotst!’

‘Mmm…en da’s niet het enige dat jij óp Jeffhebt gedaan, is het wel?’ zei ik en pakte een tissue om een brokje braaksel van haar schouder te vegen. ‘Wat gebeurt er toch allemaal?’

Ze schonk me een zwak glimlachje. ‘We gaan het weer proberen samen. Hij zei dat hij me heeft gemist.’ Ze veegde onder haar ogen, waardoor ze het panda-effect alleen maar verergerde. ‘En hij zei dat hij na mij niemand meer heeft gehad.’

‘Wauw,’ zei ik, terwijl ik haar het glas weer gaf en aanspoorde nog wat te drinken. ‘Dat is fantastisch! Ik ben echt heel erg blij voor je, Jen.’

‘En dan te bedenken dat als wij niet naar Brooklyn waren gegaan, ik hem misschien nooit meer tegen het lijf was gelopen,’ zuchtte ze—gelukkig met haar rug naar de badkamerspiegel…’Moet je je voorstellen: zou jij hem hier zijn tegengekomen, zonder te weten dat het mijn Jeff was. Maf! Het heeft gewoon zo moeten zijn.’

‘Misschien,’ zei ik, terwijl ik op de gesloten wc-bril ging zitten en voor de zekerheid nog maar eens doorspoelde. ‘Er is in ieder geval iets dat probeert te voorkomen dat Alex en ik meer doen dan elkaar vreselijk opwinden…’

‘O, shit…Sorry, lieverd.’ Jenny deed nog een poging tot een zwakke glimlach.

‘Geeft niet,’ zei ik, vooral tegen mezelf. ‘Is misschien ook maar het beste. We hadden tenslotte afgesproken het langzaamaan te doen en ik geloof dat we het tempo vanavond iets te snel probeerden op te voeren. Daarbij heb ik morgenmiddag alweer een date met Tyler en ik geloof niet dat ik die zou hebben laten doorgaan, als er tussen Alex en mij wat heftigers was gebeurd.’

‘Zie je, dit klinkt dus niet als lol, hè? Ik dacht dat wij hadden afgesproken dat jij je vooral moest bezighouden met lol maken,’ kreunde Jenny. ‘Waarom is het ook altijd zo verdomde ingewikkeld?’

‘Zeg, hebben jullie daarbinnen een geheime bijeenkomst, of mag ik alsjeblieft even plassen?’ riep Alex door de deur.

Ik hielp Jenny overeind en stapte knipperend tegen het licht de hal in. ‘Sorry,’ zei ik zacht, toen Alex langs ons heen de badkamer in liep.

‘Wat een fel licht, echt niet fijn,’ mompelde Jenny, met haar handen voor haar ogen.

Ik keek van haar naar Jeff en toen naar Alex. Idioot, hoor: van ons vieren was ik de enige die nog gewoon kleren aanhad…

‘Wij moesten maar eens opstappen,’ zei ik en keek zoekend rond naar mijn tas. Jenny droeg ik even over aan Jeff, die haar verheugd van me overnam. Dat moest echte liefde zijn, als hij in deze toestand nog tegen haar kon glimlachen…’Kunnen we van hieruit een taxi krijgen?’

‘Niet makkelijk, op dit tijdstip,’ riep Alex vanuit de badkamer, nog steeds plassend. ‘Maar jullie kunnen gerust blijven als je wilt, hoor.’

Ik keek naar Jenny. Zij hing half tegen de rugleuning van de bank, terwijl Jeff voorzichtige klopjes op haar schouder zat te geven. Ik knikte dankbaar. God weet hoe ik er tegenop zag met kotsbevlekte Jenny in een taxi te moeten stappen. Bovendien was het al over tweeën. Ik was doodop.

Alex kwam weer tevoorschijn en gaf me twee T–shirts. ‘Jullie nemen mijn kamer, ik slaap op de bank,’ zei hij. Toen gaf hij me een kus op de wang en gebaarde Jeff dat het tijd was om te vertrekken.

‘Ja ja, natuurlijk,’ zei Jeff, terwijl hij Jenny weer aan mij gaf. ‘Het spijt me heel erg van dat kleed, man. Ik laat wel een schoonmaker komen of zoiets. Nou, dag,’ zei hij in de deuropening tegen Jenny. ‘Zal ik je morgen bellen?’

Alex sloeg zijn armen over elkaar en tikte met zijn voet. En vóór Jenny iets kon uitbrengen, had hij de deur dicht geduwd.

‘Kom mee, naar bed, jij!’ zei ik tegen Jenny.

Zij had inmiddels het hele zuipspectrum doorlopen en lag al half in coma.

Ik voerde haar mee naar de slaapkamer, trok haar zwarte topje uit en verving het door Alex’ Ramones-shirt.

Daarna kroop ze op het bed omhoog tot net onder het hoofdkussen en…weg was ze.

‘Het spijt me,’ zei ik nog maar eens tegen Alex. ‘Dit is niet bepaald wat ik me van vanavond had voorgesteld.’

‘Volgende keer beter,’ zei hij en haalde een extra kussen onder de bank uit. ‘Je weet wat ze zeggen over een goede voorbereiding. Maar ik wil gewoon seks, dacht ik. ‘Red je het wel, daarbinnen met haar?’

‘Ik weet het niet, maar ik zal je roepen als ze iets bij me probeert.