Hoofdstuk 11

De pijn dat ik uit het Union Hotel weg moest, werd een stuk verzacht doordat Jenny’s appartement bijna een tweepersoons-mini-versie van het hotel was. Letterlijk alles wat niet vastgeschroefd zat, was door haar en Gina ‘geleend’…

‘Welkom thuis!’ riep Jenny, uitnodigend zwaaiend met haar armen.

Het hele appartement was ongeveer even groot als mijn kamer in het Union, maar wel erg gezellig. Hardhouten vloeren, crèmekleurige muren, een kitchenette in de woonkamer en een gang met drie deuren.

‘Oké, dit is de badkamer. Daar past maar één persoon tegelijk in, dus kijk zelf maar even. ‘Jenny opende de deur die het dichtst bij de woonkamer zat. Ik gluurde naar binnen: toilet, wastafel, douche en overal lagen Rapture-spullen: handdoeken, badjassen, schoonheidsproducten…

‘En dit is jouw kamer. Je boft: Gina was degene met het uitzicht.’ Ze duwde de deur van mijn nieuwe kamer open.

Hij was perfect. Een gigantisch tweepersoonsbed nam het grootste deel van de vloer in beslag, waardoor er alleen nog plek was voor een piepklein bureau annex toilettafel, met daarnaast een hangstang voor mijn kleren. Gina had de kamer min of meer gestript, maar het bed was wel opgemaakt (Union Hotel-beddengoed, zag ik) en op het bureau stond een tv’tje.

Ik zette mijn tassen voorzichtig op het bed en wurmde me erlangs, naar het raam. We zaten op de zesde verdieping aan Lexing-ton Avenue, vlakbij 39th Street. Als ik me helemaal uitrekte, kon ik net zien hoe het Chrysler Building zich de lucht in boorde. Schitterend. Onder me dwaalden tientallen mensen rond, die de drukte van hun werk even achter zich hadden gelaten en nu van hun lunchpauze in de zon genoten.

Daarna onderwierp ik Jenny aan een kruisverhoor over de seksuele voorkeuren van mijn favoriete sterren die ooit in haar hotel hadden gelogeerd.

‘Vince Vaughn?’

‘Hetero.’

‘Owen Wilson?’

‘Superhetero.’

‘Die leuke jongen uit dat ene programma?’

‘Flaming.’

‘Betekent dat hetero?’

‘Nee.’

‘O.’

‘En? Wat vind je ervan?’ vroeg Jenny, die tegen de deurpost geleund stond. ‘Niet slecht, hè? We hebben er erg mee geboft: een neef van Gina onderverhuurt het aan ons.’

‘Ik vind het geweldig,’ zei ik,’gewoon niet te geloven zo leuk! Je hoort op tv altijd van die griezelverhalen over New Yorkse appartementjes…’

‘Nou ja, ik zal niet beweren dat je voor je gaat geen kakkerlak hebt gezien,’ gaf Jenny toe. ‘Maar het zijn er maar weinig en ze laten zich niet zo vaak zien. Dit is gewoon een prima pand. En nu…’ Ze stak haar hand uit en trok me van het bed. ‘…gaan we het vieren!’ En precies op dat moment ging de bel.

Jenny’s idee van een feestje bleek een middagje met een peppe-ronipizza en een paar biertjes op de vloer van de woonkamer America’s Next Top Model kijken. Vanaf dat moment wist ik dat we het prima met elkaar zouden kunnen vinden.

We aten wat, we roddelden wat en zij vertelde me haar hele New Yorkse woongeschiedenis. Een van de ratten krioelend flatje aan de Lower East Side voordat die trendy werd, een eenkamerwoning in een gebouw in Harlem dat werd verbouwd tot luxe appartementen, een tweekamerappartement in Chelsea met haar ex en toen dus dit hier, met Gina. Heel goed te doen, verzekerde ze me.

‘Ik heb alleen maar met Mark samengewoond, is dat niet treurig?’ zei ik, peinzend kauwend op een stuk pizza. ‘Behalve toen ik studeerde dan, maar zelfs toen zaten we constant bij elkaar. Mijn god, wat zielig.’ Ik voelde een doemstemming op me neerdalen.

‘Je weet dat ik jou fantastisch vind, hè?’ begon Jenny, terwijl ze nog twee biertjes openmaakte en mij er eentje gaf. ‘En dat ik het geweldig vind dat je hierheen bent gekomen om uit te zoeken wat je van het leven wilt, echt geweldig.’

‘Ik heb het gevoel dat er nu een ‘maar’ komt,’ zei ik en nam maar alvast een slok.

‘Nee, niet direct. Maar ik denk wel dat de beste manier om over die Mark van jou heen te komen, erover praten is,’ zei ze voorzichtig. ‘Niet het blijven wegduwen. Anders komt het steeds weer boven als je het net niet verwacht, waarna je je weer klote voelt.’

‘Zou kunnen,’ mompelde ik, met mijn mond vol pizza.

Dit was dus precies wat ik had geprobeerd te vermijden. Mijn Mark-kwesties waren tot nu toe fijn tussen mij en mijn computer gebleven.

‘Hoe geweldig ik me ook voel—telkens als ik aan hem denk, stort ik weer in. Ik wilde jou al vragen hoe dat zat. Want normaalgesproken ben ik behoorlijk stabiel.’

‘Stabiel…of voel je gewoon niet alles? Weet je, soms ben je er zo aan gewend dat niets je echt raakt, dat je je altijd maar een beetje met de stroom laat meedrijven, dat je vergeet hoe het voelt om écht gelukkig of écht verdrietig te zijn. En als die Mark jouw enige echte vriendje is geweest…dan zou een gebroken hart voor jou wel eens een totaal nieuwe emotie kunnen zijn.’

‘Nee, ik geloof niet dat ik een gebroken hart heb,’ zei ik hoofdschuddend. ‘Hij is vreemdgegaan, dus ben ik beter af zónder hem. Hoewel ik denk dat je ergens wel gelijk hebt. Wij waren eigenlijk al een hele poos niet gelukkig met elkaar. En daar had ik mezelf gewoon voor afgesloten en ervan overtuigd dat het normaal was. Maar weet je, ik heb waarschijnlijk gewoon nog last van m’n jetlag.’

Ik stak mijn hand weer uit naar de pizza en keek naar Jenny. Zij zat me net zo strak en vriendelijk aan te kijken als die ochtend dat ik moest overgeven.

‘Angela, je bent vreselijk dapper, een ware heldin,’ begon ze. ‘Maar het is echt niet zo vreemd dat je hier kapot van bent. Jij hebt al je vertrouwen en maar liefst tien jaar van je leven in die relatie gestopt. En ook al waren die natuurlijk niet alle tien even geweldig, hij heeft jou bedrogen! Daar komt geen mens in drie dagen tijd overheen.’

‘Ach, het gaat best,’ zei ik (en daar had je die verpletterende somberheid weer!). ‘Ik heb nog nooit een verbroken relatie hoeven te verwerken. Het kan toch ook zijn dat ik daar gewoon akelig goed in ben?’

‘Ik wil alleen maar zeggen, dat het niet erg is als je je niet zo best voelt. ‘Jenny leunde tegen de bank. ‘Het zou zelfs zomaar kunnen dat je je beter voelt, zodra je jezelf toestaat je rot te voelen. Wie weet komen er zelfs nog wel wat van die rare emoties uit.’

‘Ik denk alleen dat ik hém nooit zou hebben bedrogen,’ zei ik traag. ‘Zelfs niet als ik verliefd was geworden op een ander.’

En toen begonnen de tranen ineens te stromen: eerst voorzichtig, daarna steeds sneller en meer.

‘Ik weet het, lieverd,’ zei Jenny, terwijl ze het bier uit mijn hand pakte. ‘Jij bent oké. En inderdaad: je bent beter afzonder hem.’

‘Maar waarom heeft hij dit gedaan?’jammerde ik. ‘Waarom heeft hij me bedrogen? En waarom houdt hij niet meer van me?’

Ik draaide me naar Jenny en maakte haar hele T–shirt kletsnat. Dat was dus precies wat ik steeds had proberen te voorkomen. Maar helaas, mijn nieuwe kapsel, make–up; en kleren bedekten niet de gehele ware ik—degene met wie Mark tien jaar had doorgebracht, tot hij had besloten haar in te ruilen voor een goedkoop tennissletje.

‘Och Angie, mensen raken hun verliefdheid nu eenmaal soms kwijt,’ zei Jenny, haar stem hees van haar eigen tranen. ‘Dat is ons allemaal wel eens overkomen. Het zal alleen voor jou een wat grotere schok zijn, omdat de meesten dit vóór hun zevenentwintigste al een keer hebben meegemaakt. Maar jij redt het wel! Kijk maar eens naar wat je allemaal al hebt bereikt.’

‘Zesentwintig!’ huilde ik. Ik griste mijn biertje terug en zwaaide er wild mee (ideaal rekwisiet om theatraal mee te doen). ‘Wat heb ik dan precies bereikt? Na tien jaar voelde Mark niks meer voor me. En iedereen die ik tegenkom en tien minuten met me kletst, zal tot dezelfde conclusie komen—of ik nu een nieuw kapsel heb of niet.’

‘Das niet waar!’ riep Jenny. ‘Heeft die jongen vorige week je soms ook alleen mee uitgevraagd vanwege je haar?’

‘Nee, die denkt vast dat ik een hoer ben, net als die vent in het park. Of een Engelse zuipschuit op vakantie, een makkelijke wip.’

‘En wat dacht jij dan over hem?’ Jenny griste het biertje weer terug, zonder te morsen.

‘Dat ik hem erg leuk vond.’

Jenny schonk me een strenge blik.

‘En sexy…en waarschijnlijk best rijk.’

‘En heb je niet één keer gedacht dat je met hem wel een beschuitje zou willen eten?’ vroeg ze, één wenkbrauw optrekkend.

‘Ja,’ zei ik. ‘Ik geloof van wel. Maar dat had jij me gezegd!’

‘Daar heb je het al!’ zei ze. ‘Het kan best zijn dat hij alleen maar dacht: ‘Mmm, met die meid zou ik best tussen de lakens willen…’ maar jij dacht dus precies hetzelfde! Je dacht niet aan trouwen of zo: je wilde gewoon een beurt! Maar da’s ook niet erg!’

Nou, dacht ik bij mezelf, ik had ook wel een beetje aan trouwen gedacht. Maar dat kon ik nu waarschijnlijk beter niet opbiechten.

‘Maar ik…ik zou niet eens weten hoe ik dat zou moeten doen, ‘gewoon een beurt’,’ riep ik paniekerig, toen ik besefte dat ze gelijk had. ‘Mark en ik waren waardeloos in de slaapkamer, maar ik dacht dat dat ook niet zo belangrijk was. Wat moet ik nu dan, nu ik het ineens met anderen moet doen?’

‘Joh, je weet helemaal niet of jij waardeloos was,’ zei Jenny. Ze was opeens bloedserieus. ‘Een werkman is niets zonder goed gereedschap. En sorry hoor, maar als hij ervoor naar een ander ging, hoe kon jij het dan soepel houden? O, en als je het weten wilt: seks is wel degelijk belangrijk.’

Daar moest ik even over nadenken.

Ergens leek het wel hout te snijden. Mark had al maanden niet geprobeerd me over te halen met hem te vrijen. En ook al wist ik inmiddels waarom, dat maakte me nog niet minder onzeker over seks met een ander.

‘Maar…wat als hij niet meer verliefd op me was, omdat ik zo slecht was in bed?’ Ik dacht aan onze laatste paar keren halfbakken gerommel.

‘In dat geval is een beetje extra ervaring misschien best fijn. Als dat er überhaupt iets mee te maken had,’ zei Jenny. ‘Maar als dat na tien jaar samen de reden was dat hij vreemdging, dan is die vent nog erger dan ik al dacht. Kortom: je zult waarschijnlijk nooit te weten komen waarom hij het heeft gedaan. Maar je zult ook moeten aanvaarden dat je voortaan single door het leven gaat en dat je daar gewoon het beste van moet zien te maken.’

‘Maar hoe dan?’ verzuchtte ik (en hoe kon die hele pizza al op zijn?). ‘Ik heb nog nooit eerder single hoeven zijn.’

‘Je bent ook nog nooit eerder in New York geweest, maar daar maak je ook een succesverhaal van,’ zei Jenny. Ze stond op en dook in de diepvries. Toen ze weer overeind kwam, liet ze me triomfantelijk een beker Ben & Jerry’s zien. Die had echt overal een antwoord op! ‘En zo zal het hiermee ook gaan. Als je daarvoor een maandlang hierbinnen moet gaan zitten huilen, zal ik elke dag een bak ijs voor je meenemen. Als je met elke vent van Wall Street naar bed wilt, zal ik elke avond thuiskomen met condooms. En oordopjes. Maar je zult een manier vinden om ermee om te gaan.’

Dankbaar pakte ik een lepel van haar aan en stak hem in het ijs. ‘Dank je,’ fluisterde ik en barstte prompt in huilen uit.

‘Hé…’Jenny legde mijn hoofd op haar schouder. ‘Misschien ten overvloede, maar dat waren dus behoorlijk extreme voorbeelden, hè. Je krijgt een hele beroerde huisgenote aan me, als jij het werkelijk waagt om elke kerel uit New York mee naar huis te nemen.’

‘Ik geloof niet dat ik een goeie sloerie zou zijn. Moet je me zien zitten, terwijl ik over eh…drie uur op mijn eerste date in tien jaar tijd moet zijn: met mijn buik vol pizza en bier, snotterend op jouw schouder dat ik waardeloos ben in bed…’

‘Shit, mens…’Jenny trok het bierflesje weer uit mijn hand. Dat begon onderhand vervelend te worden. ‘Dit wordt verdorie de beste date ooit! En geen zorgen: Gina mag er dan niet meer zijn, ik ben ook geen slechte styliste. Geef me een uurtje en jij ziet er puntgaaf uit.’

‘Mmm…gewoon schoon, zonder pizzasaus rond mijn mond zou ook al goed zijn,’ mompelde ik, toen ik een glimp van mezelf in de spiegel opving.

De hoeveelheid taxi’s die langs ons huizenblok kwamen, was al behoorlijk ingekrompen tegen de tijd dat ik Lexington op stapte—misschien niet puntgaaf, maar ook niet meer zo groezelig als een uurtje geleden. Ik besloot alvast te gaan lopen.

Niet te geloven dat ik een date had! Met een mooie man ook nog. In een prachtige roze zijden Mare by Mare Jacobs-halterjurk. En met een zelfvoldaan glimlachje op mijn gezicht dat met de seconde breder werd.

En niet te geloven dat ik voor zaterdagavond ook nog met die Alex had afgesproken! Was het erg ordinair om een date aan te nemen, terwijl je al met een ander uitging? Ik had Erins adviezen compleet in de wind geslagen. En ik had geen date meer gehad, sinds ik met Mark naar Speed II was geweest (en ik weet niet eens zeker of dat wel als date telt: hij heeft gewoon de hele film van minuut tot minuut zitten volgen). En nu beende ik door New York, op weg naar een etentje met een superknappe, stinkend rijke bankier…

Maar in plaats dat ik me liep voor te stellen hoe Tyler en ik samen lachend een fles rode wijn zouden delen, zag ik alleen Mark en zijn slet voor me: hand-in-hand, overdreven met elkaar ginnegappend, woontijdschriften doorbladerend.

Ik zocht in mijn (goddelijke) handtas naar het oude mobieltje dat Jenny me had geleend en koos Erins nummer.

‘Erin White.’

‘Erin, met Angela Clark.’

‘Hé hoi! Ik wilde Jenny net gaan bellen: ik heb fantastisch nieuws.’ Erins vrolijke stemgeluid was een prima afleiding.

‘Nou, ik kan wel wat goed nieuws gebruiken: ik ben op weg naar Tyler,’ zei ik, terwijl ik zowel mijn ogen als mijn arm in de aanslag hield, voor het geval er een taxi passeerde.

‘O, gaaf! Denk erom: doe geïnteresseerd, stel veel vragen, vertel niet te veel over je verleden of je exen, en wees niet te gretig. Hij moet zijn best voor je blijven doen.’

‘Was dat je goeie nieuws?’

Ik wuifde naar een verlichte taxi. Hij maakte onmiddellijk een dramatische zwaai en stopte op slechts enkele centimeters van mijn Louboutins—een schoenaanslag: akeliger kon gewoon niet.

‘Mercer Kitchen, alstublieft, aan Mercer Street.’

‘Welnee, joh! Ach, wat ben ik toch ook een idioot,’ lachte Erin over de krakerige lijn, mijn aanwijzingen voor de chauffeur geheel negerend. ‘Ik was vandaag toch bij The Look? Nou, ze willen je graag ontmoeten: morgen.’

‘Mijn god, meen je dat nou?’ Ik kon mijn oren niet geloven. ‘De hoofdredacteur van The Look wil mij zien?’

‘Nou…de webredacteur: Mary Stein. Lukt het je om er om tien uur te zijn?’

‘Jazeker!’ piepte ik. ‘Wauw, maar dat is geweldig! Dank je wel, Erin.’

‘Maak je niet druk, wees gewoon jezelf. Mary kan een lastige tante zijn, maar ze is best cool. Maar nu, veel belangrijker: terug naar je date.’

‘Ik ben eerlijk gezegd best een beetje zenuwachtig.’

Ik keek naar buiten toen we een scherpe bocht naar rechts maakten. Ik zag een bord met WESTHOUSTON. ‘Ik ben er bijna. Duim maar voor me.’

‘O, dat heb je helemaal niet nodig, als je je netjes aan De Regels houdt. Dag, liefie!’

Het duurde even voor ik zag in welk gebouw Mercer Kitchen zat—nadat mijn taxichauffeur me er zonder pardon midden op Mercer Street uit had gegooid, wegens ‘extreme drukte’ (niet dus). Nadat ik even had staan kijken hoe meerdere mooie mensen een naamloze glazen deur binnengingen, waaruit heerlijke geuren, lounge-achtige muziek en gelach me tegemoetdreven, haalde ik diep adem en opende de deur.

Ik kwam in een tamelijk kleine ruimte, die tjokvol vrolijk kijkende mensen zat. Ik hoopte maar dat die ontspannen sfeer aanstekelijk was (of op zijn minst tegen een redelijke prijs verkrijgbaar in een glas). Aan de bar—wederom in een prachtig pak met een wit overhemd zonder stropdas—zat Tyler. Hij leek volledig op zijn gemak, in zijn uppie tussen een stuk of wat ginnegappende, elkaar omhelzende, strelende en zoenende kliekjes.

Ik schuifelde richting de bar (waarbij ik nog maar net kon voorkomen dat ik van de brede trap in het midden van de ruimte tuimelde) en stak begroetend mijn hand op.

Tyler sprong meteen van zijn kruk en verwelkomde me met een kus op de wang. Hij rook goddelijk: fris en schoon en tegelijk zalig mannelijk.

‘Hai,’ zei hij, waarna hij de blik van de barman zocht, naar zijn eigen drankje wees en twee vingers opstak. Soepel! ‘Ik was even bang dat je niet wist waar je naartoe moest.’

‘Ik heb het gevraagd aan een vriendin,’ zei ik, terwijl ik op de kruk naast hem kroop. ‘En omdat ik niet wist hoe de regels hier zijn rond te laat komen of juist te vroeg, dacht ik: weet je wat, doe eens gek, ik kom gewoon op tijd…’ Ik keek naar de klok aan de muur. ‘Of eh…misschien ben ik toch een beetje te laat. Sorry.’

‘Geeft niks,’ zei hij. ‘Ik was eigenlijk zelf een beetje laat. Mijn werk liep zo uit, dat ik niet eens meer tijd had om naar huis te gaan. Dus het is goed, hoor.’

‘Woon je niet in de buurt dan?’ vroeg ik, mijn best doend niet af te wijken van de goedgekeurde onderwerpen. ‘Ik bedoel, in de buurt van je werk?’

‘Nee.’

Toen hij zijn hoofd schudde, zwaaide zijn haar soepel heen en weer. Net een reclame voor de mannenlijn van l’Oréal! Man, wat was hij het waard…

‘Ik woon uptown en werk downtown. Soms is dat balen, maar ik zou echt niet meer in de binnenstad willen wonen. Zit jij nog steeds in het Union?’

‘Nee, toevallig ben ik daar vandaag uit getrokken,’ zei ik. Het ging goed: ik voerde een gesprek! ‘Ik zit nu in Murray Hul, in het appartement van mijn vriendin, op de hoek van 39th en Lexington.’

‘Te gek: ik zit aan Park, een klein eindje verderop.’

De barman zette onze drankjes neer en legde de bon er ondersteboven naast. Tyler beantwoordde dit gebaar met een zwarte Amex-kaart.

Wauw, die kende ik alleen van horen zeggen!

‘Ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik voor je heb besteld. Ze hebben hier geweldige cocktails.’

Ik nam het glas gracieus van hem aan en nipte voorzichtig. Zo, dat leek wel pure wodka met een drupje Ribena! Ik moest maar een beetje langzaamaan doen.

‘Onze tafel zal wel zo’n beetje klaar zijn,’ zei Tyler. En hij pakte onze drankjes en stond op.

Mmm…ik was vergeten hoe lang hij was.

‘Zullen we?’

Met een warme glimlach leidde de gastvrouw ons naar een tafel helemaal achter in het restaurant, waar we iedereen konden zien. En iedereen leek enorm van zijn eten te gemeten.

‘Tjonge, ik heb honger als een paard,’ zei ik, nadat de serveerster me de menukaart had gegeven en ik gretig was beginnen te lezen. ‘Heb jij hier de hamburger wel eens gehad?’

‘Ha fijn, een meid die van eten houdt,’ lachte Tyler, terwijl hij met een knikje zijn kaart aannam. ‘Dat zegt natuurlijk iedereen, maar er is echt niks vervelenders dan iemand mee uit eten nemen en moeten toekijken hoe ze een slablaadje over haar bord heen en weer schuift.’

Ik glimlachte stijfjes. Was dit goed of slecht—was ik zojuist uitgemaakt voor een vreetzak?

‘Echt,’ vervolgde hij, zonder zijn blik van de kaart te halen. ‘Ik heb eens wat gehad met een Frans fotomodel en ik zweer je dat ik haar nooit meer heb zien gebruiken dan een cola-light.’

Was het gebruikelijk dat een man op de eerste date over exen begon? En had hij me nou uitgemaakt voor vreetzak?

‘Nou, ik eet dus wel,’ zei ik, nog steeds twijfelend of ik daar wel voor uit had moeten komen. ‘Wat kun je me aanraden?’

‘Alles is hier lekker,’ zei hij, terwijl hij zijn kaart neerlegde en me met zijn heldere ogen strak aankeek. ‘De vis is altijd heerlijk, de hamburgers zijn inderdaad prima. En ik ben dol op de kip, maar ik denk…ja, ik denk dat ik vanavond voor het lam ga.’

‘Kom je hier vaak?’ vroeg ik. Ik begon langzaam het gevoel te krijgen dat ik ook weer niet zó speciaal voor hem was.

‘Best wel,’ zei hij. ‘Het is gezellig, het eten is geweldig en er komen hier altijd hele interessante lui.’

O, hij bedoelde mij! Wat lief.

‘In dat geval…neem ik de kip.’

Terwijl hij over koetjes en kalfjes begon—wat ik voor de kost deed, wat hij voor de kost deed, hoe lang ik al in de stad was, welke bezienswaardigheden ik al had gezien—maakte ik gauw even een vergelijking tussen Tyler en Alex. Alex was sexy, arrogant en straalde echt zoiets uit van: ik-ben-cool-want-ik-zit-in-een-bandje. Tyler was op een keurige manier aantrekkelijk, zo van: ik-zorg-goed-voor-mezelf-laat-me-ook-voor-jou-zorgen.

‘Eigenlijk ben ik een soort risicokapitalist,’ zei hij, nadat hij voor ons allebei had besteld. ‘Maar tenzij jij een paar kinderboeken over bankieren hebt geschreven, zal ik je dat niet eens proberen uit te leggen. Niet neerbuigend bedoeld, hoor, maar het is gewoon onvoorstelbaar saai. En ik wil je niet nu al kapot vervelen.’

‘Geen probleem,’ zei ik, terwijl ik mijn haar achter mijn oren duwde en het warme broodje dat me werd voorgezet meteen in stukken begon te scheuren. ‘Ik heb niks met cijfers. Ik werk eigenlijk uitsluitend met woorden—en dan ook nog woorden voor kinderen.’

‘Mmm, bespaart ons mooi een saai kwartiertje,’ zei hij, terwijl hij de olijfolie naar me toe schoof, zodat ik mijn brood erin kon dopen. ‘Veel spannender is: wat doe jij eigenlijk in New York? En hoe ken je die vriendin?’

‘O, da’s best een lang verhaal.’ Ik slikte mijn brood weg. ‘Zonder al te veel vervelende details: mijn relatie met eh…iemand liep stuk, waarna ik besloot dat ik aan vakantie toe was…en omdat ik nog nooit in New York was geweest…In het hotel waar ik toen terechtkwam, leerde ik een meisje kennen met wie ik algauw bevriend raakte. Op een gegeven moment zocht zij een huisgenote en ik een kamer…en voila!’

‘Wauw!’Tyler keek me verbluft aan. ‘Jij hebt gewoon je boeltje gepakt en bent naar New York gegaan? Dat moet een behoorlijk heftige breuk zijn geweest!’

‘Daar mag ik je eigenlijk nog niet over vertellen,’ zei ik. ‘Er is me op het hart gedrukt niet eerder dan de vierde date iets los te laten over exen.’

Tyler lachte knikkend. ‘Aha, De Regels: schitterend! Maar mag je het me niet eens vertellen als ik er zelf naar vraag?’

‘Ach, je wilt het waarschijnlijk helemaal niet weten.’ Ik zweeg en probeerde Erins plechtige raad af te wegen tegen Tylers warme lach en pretogen.

Aha, daar verscheen onze eerste gang ter hoogte van zijn schouder. Misschien kon ik het hem vertellen, terwijl hij door het lam werd afgeleid? Ik moest het hem toch ééns zeggen. Het zou er beslist uitkomen—ergens vóór die met een zwarte Amex gefinancierde bruiloft…

‘Toe dan,’ zei hij, terwijl hij ruimte maakte voor zijn bord. ‘Ik vraag het zelf.’

‘Oké, maar waag het niet weg te lopen voor je je bord leeg hebt.’

Ikzelf wilde mijn vork niet oppakken, voor ik het hele verhaal eruit had—ook al was het maar de ingekorte versie. ‘Goed dan: ik heb mijn vriend, op de bruiloft van onze beste vrienden, op de achterbank van onze auto betrapt met een meid waar hij al een hele poos wat mee bleek te hebben. Ik heb zo hard tegen de bruid staan schreeuwen dat ze in tranen uitbarstte en ik heb met de hak van mijn schoen de hand van de bruidegom verbrijzeld. Ik heb dus zo’n beetje hun hele bruiloft geruïneerd. Meteen daarna ben ik naar New York gevlucht. Nou, wat zegje ervan?’

‘En ik maar denken dat kinderboekenschrijfsters allemaal verlegen, teruggetrokken types waren,’ floot hij. ‘Nu wordt het pas echt interessant!’

‘Ik geloof dat je me vóór zaterdag inderdaad verlegen en teruggetrokken zou hebben kunnen noemen,’ zei ik, terwijl ik de kip aansneed. ‘Maar als je je vriend met zijn boxershort rond zijn enkels hebt zien staan, terwijl jij er in een bruidsmeisjesjurk van duizend ballen bij stond, dan is dat best een gigantische klap in je gezicht!’

‘Maar wacht eens even…’Tyler legde zijn mes en vork neer. ‘Heb je het nou over afgelopen zaterdag? Vijf dagen geleden dus?’

Ik knikte peinzend. ‘Het lijkt voor mij al zo vreselijk lang geleden. Maar da’s waarschijnlijk meteen waarom ik het jou beter niet had kunnen vertellen. Is het te erg?’

‘Daar kom ik misschien zo nog op. Op dit moment probeer ik nog steeds te bevatten waarom jij naar New York bent gekomen, terwijl je hier niemand kent,’ zei hij. Zijn mes en vork lagen nog steeds ongebruikt naast zijn bord. ‘Jezus, het enige wat ik zaterdag heb gedaan, was een eind hardlopen en naar de kapper.’

O-o…

‘Ik geef toe dat het misschien nogal een extreme reactie was. Tja, ik weet het niet…ik wilde gewoon altijd al naar New York. Maar mijn vriend eh…mijn ex wilde nooit naar Amerika: die heeft een hekel aan vliegen. En dit leek me gewoon het perfecte moment om er even tussenuit te knijpen,’ zei ik en stortte me op de aard-appelpuree. Als dit de enige maaltijd werd die wij samen nuttigden, wilde ik wel mijn hele bord leegeten! De puree was zalig. ‘Wauw, hoe krijgen ze die aardappels zo romig, zonder dat ze soppig worden van de jus?’

‘Ik kan me niet voorstellen dat ik zoiets zou doen,’ zei Tyler en stak zijn hand uit naar zijn vork—goed teken. ‘Het verst dat ik ben gegaan, uit woede dat het uit was met een vriendin, was de China Town Ice Cream Factory.’

‘Tja, het waren echt extreme omstandigheden,’ zei ik, terwijl ik zijn gezicht probeerde te lezen. Had ik het nu verknald? Nee, hij pakte zijn mes. Pfiew!

‘Dan eh…zal dit wel je eerste date zijn sinds het uit is, hè?’ Het mes bleef boven zijn bord zweven.

‘Ja,’ gaf ik toe, mijn blik strak op het weifelende eetgerei gericht. ‘Ik eh…nou ja, zal ik eerlijk zijn? Ik was nog helemaal niet van plan om te gaan daten en zo, maar eh…jij leek me…je weet wel…een leuk en normaal iemand, dus dacht ik: waarom ook niet?’

‘Nou, daar ben ik blij om,’ zei hij. Het mes ging weer terug naar het bord. ‘Verspeeld voor je ex, gewonnen voor Manhattan, zullen we maar zeggen.’

‘Niet heel Manhattan,’ zei ik. ‘Mijn huisgenote heeft daar een paar hele duidelijke voorwaarden aan gesteld. Maar eh…eigenlijk heb ik nog nooit van mijn leven een echte date gehad…dus ik geloof dat ik nog heel veel moet leren.’

‘En ik geloof dat ik nog veel meer van jou kan leren.’ Toen schonk hij me een glimlachje en begon zijn lamsvlees te snijden. ‘Ook een hapje?’

En voor ik het wist, zat ik van zijn vork te eten—net als in de film.

Een meervrije Valrhona-chocoladetaart, twee cappuccino’s en een maanverlichte wandeling door Soho later, liep de date ten einde—en was ik zo’n beetje uitgeblust.

‘Ik heb een geweldige avond gehad,’ zei Tyler, terwijl hij zijn arm uitstak naar een taxi. ‘Beste date met een kinderboekenschrijfster die iemands hand met een naaldhak heeft gebroken ooit.’

‘Mag ik je iets vragen?’ zei ik, terwijl ik zijn andere hand pakte. Zelfs dat voelde vreemd: Mark en ik waren niet zo handjes-vast-houderig geweest.

Hij knikte, terwijl de taxi naar de stoeprand draaide.

‘Heb jij vaak dates? Niet Fatal Attraction-achtig bedoeld, hoor, maar ik heb sinds mijn aankomst hier nog niet zoveel mannen gesproken, dus ik weet nog niet zo goed hoe dit in zijn werk gaat.’

Hij hield het portier voor me open en gleed toen naast me op de achterbank. ‘39th en Lex,’ zei hij tegen de chauffeur en draaide zich toen naar mij. ‘Om eerlijk te zijn, denk ik dat ik best vaak date. Ik heb al twee jaar geen vaste vriendin en dat komt niet doordat ik niet om me heen heb gekeken.’

‘Oké,’ zei ik, recht voor me uit starend.

Hij was eerlijk. Dat was goed. Toch?

‘Maar ik ga niet met meerdere vrouwen tegelijk uit,’ vervolgde hij. ‘Meestal weet je na één of twee dates wel of het wat wordt.’

‘Is dat zo?’ vroeg ik, naar hem toe draaiend.

Shit, zelfs in een donkere taxi was hij nog knap!

‘Mij kost het meestal eeuwen om een besluit te nemen over…nou ja, alles eigenlijk,’ ging ik verder.

‘Toch lijkt me dat jij de laatste tijd aardig wat impulsieve dingen hebt gedaan,’ zei hij, terwijl hij een lok achter mijn oor streek. ‘En ik moet zeggen dat ik daar bijvoorbeeld best blij om ben.’

‘Tja, misschien is dat wel een stukje van de nieuwe ik,’ zei ik, niet goed wetend waar ik moest kijken. ‘Maar ik blijf een Weegschaal: besluiteloos dus. Daar kom ik niet vanaf, ben ik bang…’

Maar voor ik kon doorbazelen, bracht Tyler me tot zwijgen met een voorzichtige, superzachte zoen.

Ik sloot mijn ogen en liet hem begaan. Zijn rechterhand lag eerst op mijn wang, toen gleed hij om mijn nek en verder, naar mijn haar; zijn linkerhand voelde ik tegen mijn dij drukken. Voor de eerste zoen met een ander in tien jaar tijd, was het behoorlijk lekker.

‘Dus eh…zullen we nóg een keer afspreken?’ vroeg hij, toen hij zich van me losmaakte.

‘Mmm,’ knikte ik, hevig mijn best doend mijn ademhaling weer normaal te krijgen. Ik was helemaal vergeten hoe heerlijk zoenen kon zijn. ‘Heel graag.’

‘Wat dacht je van zondagavond?’

Zijn linkerhand lag nog op dezelfde plek; mijn hele rug tintelde.

‘Iets leuks doen? Naar de film misschien?’

‘Klinkt goed,’ mompelde ik.

Toe alsjeblieft: zoen me nog eens!

‘Te gek! Ik bel je nog.’

Hij streelde de haartjes achterin mijn nek; ik kreeg meteen weer de kriebels.

‘Ik kan jou ook bellen, hoor. Ik bedoel, jij belt mij, ik bel jou…maakt niet uit.’

Ik wist niet eens meer welke dag het was, laat staan dat ik nog iets wist van De Regels…

‘Ik bel jou: beloofd,’ zei hij.

En toen kwam hij terug voor een tweede zoen—compleet met tong en een beetje voelen hier en daar. Ik geloof echt dat hij niet met opzet langs mijn borst streek, toch hoopte ik dat het stiekem expres was.

Toen de taxi voor mijn appartement stopte, was ik nog lang niet klaar om op te houden, maar ik wist—ondanks Jenny’s advies—dat ik alleen naar binnen moest. Nog één zoen (monden dicht, maar ferme druk) en toen stapte ik uit.

Als je het mij vroeg, was mijn allereerste date een succes.

‘En, hoe was het?’

Jenny was al bij de voordeur voor ik de sleutel in het slot gestoken had. In pyjama stond ze voor me: haar haar in een handdoek, een masker op haar gezicht en haar voeten in Bliss Softening Socks. ‘O, moet je dat zien: jij hebt gezoend!’

Ik voelde dat ik van top tot teen bloosde.

‘Mijn god, het is nog waar ook!’ gilde ze, op en neer springend. ‘Geef me twee tellen, oké?’ en weg was ze weer.

Ik liep naar binnen en plofte op de bank. Wat voelde ik me raar!

Even later verscheen Jenny weer, zonder handdoek en mét perzikfrisse teint, maar nog steeds met die opvallende sokken.

‘Oké dan, vertel me alles,’ zei ze en zette een doos Oreo’s en twee blikjes cola-light op de salontafel. ‘Alle details, hoe smerig ook. Heeft hij voor je betaald; was hij geweldig; heb je nog een keer met hem afgesproken?’

‘Eh…ja…en ja, te gek…en ja, zondag,’zei ik, nog steeds een beetje als verdoofd voor me uit starend. ‘Het was erg leuk. We hebben gewoon uren zitten kletsen en eten…en toen hebben we een beetje door Soho gedwaald…en toen hebben we een taxi genomen. We gaan zondag samen naar de film. Hij belt me nog.’

‘Wauw,’ zei Jenny, en ze krulde zich op, trok de helften van een koekje van elkaar en begon aan de vulling te likken. ‘Klinkt als de perfecte eerste date. Ik ben jaloers op je!’

‘Het was echt leuk,’ gaf ik toe. ‘Maar het voelt nog steeds zo raar. Ik voel me helemaal, ik weet het niet…licht als een pluisje…alsof ik me zou willen oprollen tot een bal en dan ontploffen…of zoiets.’

‘Laten we eens kijken…’Jenny viel weer aan op de Oreo’s en nam niet eens de moeite meer ze los te draaien en leeg te likken. ‘Jij bent net terug van een date met een sexy bankier van Wall Street, die meteen maar een tweede date met je heeft geregeld…én je hebt een date met een sexy muzikant, die je tijdens de brunch heeft versierd. Ik zou zeggen dat jij niet zomaar aan het daten bent geslagen, je hebt je er helemaal op gestort. Jij bent hiervoor gemaakt, liefie!’

Ik nam een slokje cola en schudde mijn hoofd. ‘Ik zal niet zeggen dat ik me nu niet lekker voel, want dan zou ik liegen. En ik was een beetje nerveus voor zoenen met Tyler, maar dat ging best goed—heel goed zelfs.’ Ik nam nog een slok en zuchtte diep. ‘En toen ik met Alex zat te kletsen…echt, ik zweer je dat ik me toen lekkerder voelde, dan ik me met Mark…nou ja, eigenlijk ooit had gevoeld. Maar ik weet het niet, het is vast gewoon maar één grote reactie op het feit dat het uit is.’

‘Misschien,’ zei Jenny schouderophalend. ‘Maar wat geeft het eigenlijk? Er worden geen huwelijksaanzoeken gedaan; daten hoeft niet bloedserieus te zijn. Tenzij die Tyler natuurlijk miljonair blijkt te zijn…’

‘Hij had wel een zwarte Amex,’ zei ik, haar bij de arm grijpend.

‘De ringen!’ gilde Jenny. ‘Haal de ringen!’