28

‘Char? Ben jij dat?’ Gary klonk gespannen en bang.

‘Ja, ik ben het maar. Heb jij nog nieuws?’

Charlie steunde tegen het balkon van het hotel en tuurde door zijn wimpers naar de oceaan. Wat een prachtig uitzicht. Wat een klotewereld.

‘Nee,’ antwoordde Gary. ‘Maar ik heb me eerlijk gezegd gedeisd gehouden. Ik ben nog bij mijn moeder.’

‘Nou, ga dan maar weer terug naar Londen en ga op onderzoek uit,’ blafte Charlie. ‘En gauw een beetje.’

‘Maar, maar, maar, u zei dat ik me op de achtergrond moest houden,’ stamelde Gary. ‘Het is niet veilig.’

‘Vergeet maar wat ik heb gezegd en ga uitzoeken wat er verdomme met Nadia is gebeurd.’

Charlie wist dat hij hard was voor de jongen. Gary kon hier helemaal niets aan doen en wat hij van de knul verlangde, was gevaarlijk. Maar er zat niets anders op. Zelf kon hij niet naar Londen teruggaan en hij had iemand nodig die daar voor hem uitzocht wat er aan de hand was. Gary was de enige die hij kon vertrouwen. Het werd tijd dat de jongen een man werd.

‘Goed, baas.’ Gary klonk onzeker. ‘Als het niet anders kan…’

‘Het kan niet anders,’ reageerde Charlie kordaat.

‘Hoe zit het met Nadia’s ouweheer?’ vroeg Gary. ‘Hij denkt dat wij haar hebben.’

‘Nu niet meer. Ik heb hem gesproken,’ antwoordde Charlie. ‘Maar hij wil het nog steeds mij in de schoenen schuiven. Hij zegt dat het in mijn tijd is gebeurd, dus is het mijn schuld. Je weet toch hoe het gaat, Gary. Zolang ze nog niet terecht is, hang ik. We hebben tot het eind van de maand. Het vervelende is dat ik mijn gezicht niet kan laten zien, dus moet jij Nadia zien te vinden, knul. Ik vertrouw op je.’

‘Komt voor elkaar,’ beloofde Gary. ‘Waar moet ik beginnen?’

Charlie zuchtte. Gary was toch maar een moordknul. En zo loyaal, zo verdomd loyaal. Maar wat Charlie van hem zou vragen kon hem zijn leven kosten.

‘Ga met haar vrienden praten,’ zei hij tegen de jongen. ‘Praat met haar vijanden. Praat met Dimitrovs vijanden. Praat desnoods met die kankersmerissen. McGregor staat nog bij me in het krijt en je weet waar je hem kunt vinden …’

‘In de kroeg?’

‘Precies.’

‘Komt in orde, baas.’

‘En haal de hele flat overhoop. Misschien heeft ze iets achtergelaten – een agenda, een ticket, weet ik veel, maakt niet uit wat.’

‘Oke,’ zei Gary, die nu gretig klonk. ‘Ik zal u niet teleurstellen.’

‘Dat weet ik,’ zei Charlie. ‘Zeg, Gary…’

‘Ja, baas?’

‘Als dit allemaal achter de rug is, heb ik iets voor je in petto. Iets hier, met mij.’

Dat was natuurlijk gelogen. Charlie had helemaal niets in petto in Spanje - geen flat, geen werk, geen toekomstplannen. Maar er zou vast wel iets gebeuren. Dat was altijd zo. Dat was de enige zekerheid in Charlies wereld: een rustig leven kon je wel vergeten.

‘Bedankt, Char.’ Gary klonk blij. ‘Waar zit u trouwens?’

Charlie keek naar een paar topless mokkeltjes die strandtennis speelden. Hun gebronsde borsten wipten op en neer in de ochtendzon. ‘Het paradijs, jongen. Als Nadia terecht is, mag je me hier in het paradijs komen opzoeken.’

Na het telefoontje spoelde Charlie een handjevol pijnstillers weg met een glas Jack Daniel’s en ging behoedzaam op bed liggen. Zijn ribben waren naar de kloten. Een van zijn ballen was als een grapefruit opgezwollen. Op zijn rug had hij een enorme blauwe plek. Eigenlijk had hij dit weekend op huizenjacht willen gaan, maar nu lag hij hier in zijn hotelkamer op bed en was nauwelijks in staat om naar het balkon heen en weer te lopen. Hij had nog niet eens in de zon gelegen. Het paradijs, m’n reet, dacht hij, ineenkrimpend van de pijn. Zeg maar gerust: het verloren paradijs.

Maxine tuurde ingespannen naar de zwangerschapstest. Het was zo’n nieuwe waarmee je al heel vroeg kon bepalen of je zwanger was. Eigenlijk zou ze pas morgen ongesteld moeten worden, maar ze hield het geen seconde langer uit. Ze móést weten of ze een kindje van Carlos verwachtte. Ze duimde en wachtte af. Gek genoeg had ze het vermoeden dat de uitslag positief zou zijn. Al dagen had ze een licht gevoel in haar hoofd en was ze nog emotioneler dan anders. Gisteravond had ze zelfs gehuild om Isabels Spaanse soap, hoewel ze niet eens snapte wat er gebeurde, omdat ze veel te snel praatten. Haar borsten waren gevoelig en haar buik was ronder dan een week geleden. Bovendien had ze die doffe pijn in haar onderbuik. Ja, ze vertoonde alle verschijnselen. Het kon niet missen: ze moest wel zwanger zijn!

In een van de vakjes verscheen een duidelijke blauwe streep. Oké, wat betekende dat? Ze haalde de gebruiksaanwijzing uit het doosje. Kut! Die was in het Spaans. Tegenwoordig kon ze Carlos vrij goed volgen, maar de geschreven taal ging haar nog steeds boven haar pet. Ze probeerde de plaatjes te begrijpen. Oké, dus als het een kruisje is… Nee, geen kruisje, alleen een streepje… Dus als er een streepje stond… Pf, wat was dat ingewikkeld, zeg.

Buiten de badkamerdeur hoorde ze Isabel stofzuigen. Dat leidde haar af. Ze kon zichzelf niet eens horen denken. Juist op het moment waarop de stofzuiger werd uitgezet, gilde ze gefrustreerd: ‘Wat betekent no embarazada trouwens, verdomme!?’

Even bleef het stil en toen klonk Isabels stem aan de andere kant van de deur: ‘Het betekent “niet zwanger”, miss Maxine.’

De stofzuiger werd weer aangezet en Maxine zat zich op de rand van het bad dood te schamen, maar was tegelijkertijd ook diep teleurgesteld.

Ze lag een uur op bed voordat ze de telefoon pakte.

Lila? Ben je er? Neem alsjeblieft op als je er bent. Ik heb toch zo’n rotdag…’

Maxine zuchtte. Waar was Lila eigenlijk? Ze had al de hele week niets van haar gehoord. Niet sinds de bruiloft. Nu kon ze niets beters verzinnen dan haar onvruchtbaarheid te betreuren door zich met haar vriendin te gaan bezatten. Ze probeerde haar mobieltje. Dat bleef heel lang overgaan, totdat er een klik te horen was en een mannenstem aan de lijn kwam.

‘Maxine? Hoi schatje, met Peter,’ zei Peter buiten adem. ‘Sorry, ik was boven. Lila is even aan het zwemmen. Is alles goed met je, lieverd?’

‘Nee, ik heb een kutweek en ik heb zin om dronken te worden met Lila. Hoe ziet haar agenda eruit voor vanmiddag?’

We zijn in Londen.’

‘Maar je zei dat Lila even aan het zwemmen is.’ Maxi begreep er niets van. Waarom zou Lila weggaan zonder het haar te vertellen?

‘Ze ligt hier in Londen in haar zwembad.’

‘O,’ reageerde Maxi beteuterd. ‘Ze had weleens kunnen zeggen dat ze wegging.’

‘Sorry, maar Brett is weer naar LA gegaan en de kids zijn weer naar school. Lila komt pas in de schoolvakantie in oktober weer naar Spanje.’

‘Nou, vraag maar of ze me straks kan terugbellen,’ zei ze, niet in staat om haar teleurstelling te verbergen.

De pijn in haar onderbuik was veranderd in de bekende knagende kramp van menstruatiepijn. Tegen de tijd dat Carlos uit de golfclub terugkwam, lag Maxine opgekruld op de bank met haar hondje Britney en een roze donzige warmwaterzak. Ze voelde zich erg zielig.

Carlos kuste haar op haar voorhoofd en gooide een stapeltje post op de koffietafel ‘Alles oké, chica?’ vroeg hij.

Maxi knikte wanhopig. Carlos fronste zijn wenkbrauwen.

‘Je ziet er niet oké uit, dahling,’ zei hij.

‘Het is gewoon zo’n rotdag, schat,’ antwoordde ze. ‘Het is niet zo belangrijk.’

In ieder geval was het niet iets waarover ze met hem kon praten. Hij gaf haar een teder klopje op haar hoofd en ging zijn post sorteren.

‘Wat is dat?’ vroeg Maxine. Ze had een knalrode kaart gezien met zwarte letters. Het zag eruit als een chique uitnodiging en Maxi kon een feest op grote afstand ruiken. Er ging niets boven een feest om een mens op te vrolijken.

‘O, is alleen maar iets van Juan,’ zei Carlos achteloos. Hij gooide de uitnodiging bij het oud papier.

Maxine boog zich voorover en raapte de uitnodiging op. Juan was de oudste zoon van Carlos. Hij was vijfentwintig en een retegoede latino zangsensatie. Maxine had hem maar één keer heel even ontmoet, vorig jaar. Juan leek precies op Carlos op het hoogtepunt van zijn roem – maar met piercings en tatoeages in plaats van beige slacks en smakeloze jarenzeventighemden. Juan was momenteel razend populair in Amerika. Hij had met alle hippe producers, rappers en r&b-diva’s samengewerkt aan zijn eerste album en zijn inspanningen werden beloond met een mtv Award.

Carlos en Juan hadden een moeizame relatie. Carlos zei dat zijn zoon altijd een moederskindje was geweest en dat het probleem was dat ze niets met elkaar gemeen hadden, maar daar was Maxine het niet mee eens. Zij vond dat Juan precies op zijn vader leek en dacht dat ze daarom niet goed met elkaar overweg konden. Zelf vermoedde ze dat Carlos zich ongemakkelijk voelde en zelfs jaloers was op Juans succes, zijn aantrekkelijke uiterlijk en zijn beruchte omgang met vrouwen (volgens het Amerikaanse boulevardblad National Enquirer had hij intussen de meeste jonge Hollywoodsterretjes afgewerkt). Voor een man van Carlos’ leeftijd viel het niet mee te moeten vaststellen dat zijn zoon alle aandacht kreeg.

‘Dit lijkt me fantastisch!’ riep Maxine enthousiast uit. ‘Het is een feest om de release van zijn tweede album te vieren.’

‘Ja,’ zei Carlos geduldig. ‘In Los Angeles.’

‘Cool!’ vervolgde Maxine. ‘Ik ben al maanden niet meer in LA geweest. Dat wordt leuk. We kunnen er een vakantie van maken.’

‘Ik ga niet naar LA,’ zei Carlos resoluut. ‘Bovendien is het volgend weekend. Dan heb ik een celebritygolftoernooi.’

‘Hè Carlos…’ Ze hoorde de zeurtoon in haar stem. ‘Toe nou, schat. Wat is er nou belangrijker: de carrière van je zoon steunen of het zoveelste rondje golf, hm?’ Carlos staarde Maxine aan. Hij zag er kwaad uit, terwijl hij haast nooit zijn geduld verloor. Blijkbaar had ze een gevoelige snaar geraakt.

‘Ga er niet over door, Maxine,’ waarschuwde hij. ‘Ik heb geen zin om naar Los Angeles te gaan. Ik heb geen interesse in Juans muziek en ook niet in zijn feest.’

‘O, dat is gemeen,’ vervolgde ze, al wist ze dat ze zich op glad ijs begaf. ‘Juan zou het enig vinden als je erbij was.’

Wat ze eigenlijk bedoelde was dat ze het zelf enig zou vinden om erbij te zijn: ze kende Juan niet goed genoeg om te kunnen voorspellen hoe hij zou reageren.

‘Het zal Juan worst wezen of ik er ben of niet,’ snauwde Carlos. ‘Hij heeft die uitnodiging alleen gestuurd uit beleefdheid!’

Hij griste de uitnodiging uit haar hand en smeet hem terug op het stapeltje oud papier.

‘Nou ja, misschien ga ik dan wel zonder jou…’ Ze boog zich voorover en raapte de uilnodiging voor de tweede keer op. Ze wist zelf niet waarom ze dat zei. Per slot van rekening zou ze er niemand kennen en was de uitnodiging aan Carlos gericht, niet aan haar. Het kwam erop neer dat ze zich verveelde. Bovendien was ze niet zwanger. Ze had iets leuks nodig om naar uit te kijken. Een beetje opwinding in haar leven.

Fronsend zei Carlos:’Je gaat niet, Maxine. Hoor je? Ik verbied je om naar dat fees te gaan.’

O jezusmina. Nu had hij het verknald. Die reactie had ze niet van hem verwacht. Carlos was meestal erg redelijk en makkelijk om te praten. Ze dacht dat hij zou toegeven en toch met haar naar het feest zou gaan als ze maar hard genoeg protesteerde, maar niet dat hij haar als een victoriaanse vader zou verbieden erheen te gaan. Het probleem was dat er onder haar geairbrushte uiterlijk nog steeds een rebelse tiener in Maxine leefde. Als iemand tegen haar zei: ‘Nee dat mag niet,’ reageerde ze automatisch met: ‘Moet je eens opletten.’ Carlos had haar verboden te gaan. Nou, dan kon ze er nu met goed fatsoen toch niet meer onderuit? Enkel om hem te laten zien dat ze zich niet door hem liet commanderen. Het zag ernaar uit dat ze zich een soloreisje naar LA op de hals had gehaald Nu kon ze niet meer terugkrabbelen.