interview met joyce maynard

Hoe zijn de personages in Een lang weekend ontstaan en hoe was het terwijl je aan het boek werkte? Zijn het mensen met wie je in het echt zou willen omgaan?

Ik vond het geweldig om zoveel tijd met ze te mogen doorbrengen. Het is geen voorwaarde dat ieder personage dat ik creëer iemand moet zijn die ik thuis te eten zou uitnodigen, maar op de een of andere manier schrijf ik het liefst over mensen die ik sympathiek vind.

Adele, de moeder in dit boek, lijkt in sommige opzichten wel een beetje op mij, niet alleen vanwege haar vreemde fascinatie met Jacqueline du Pré of vanwege de onvoorwaardelijke liefde voor haar zoon en ook niet zozeer omdat ze een alleenstaande moeder is die haar kind opvoedt in een stadje in New Hampshire (net zoals ik jarenlang heb gedaan, toen mijn drie kinderen klein waren). Net als ik is ze romantisch aangelegd en heeft ze haar eigen vreemde manier van opvoeden, en net als zij ben ik dol op dansen (hoewel ik niet zo goed ben als zij, maar daar staat tegenover dat ik veel beter kan koken). En gelukkig heb ik geen greintje last van de pleinvrees die haar in zijn verlammende greep houdt. Ik kan met het grootste gemak zomaar in een vliegtuig stappen, op weg naar een onbekende bestemming.

Wat de overige personages in mijn roman betreft, ik heb een zwak voor foute, jongensachtige mannen, zolang ze maar een goed hart hebben. De foute man in mijn boek is natuurlijk Frank, het getroebleerde personage dat Adeles leven binnen komt hinken op een van de zeldzame dagen waarop ze het huis uit kwam, omdat haar zoon schoolspullen nodig had. Deze man weet hoe hij een honkbal moet werpen en is handig met auto’s, maar hij hield ook van zijn oma en kan lekkere taarten bakken.

Ik heb mezelf regelmatig afgevraagd waarom ik in mijn boeken zo vaak terugval op vertellers in de puberteit. Het verhaal wordt verteld door de ogen van een dertienjarige jongen en de man van eenendertig die hij is geworden, wanneer hij terugblikt op dat ene mooie en hartverscheurende Labor Day-weekend. Ik denk dat ik altijd ontroerd zal raken door die levensfase, tussen jeugd en volwassenheid, wanneer iemand zijn kindertijd achter zich laat, erachter komt wat zijn ouders allemaal verkeerd doen en voor het eerst kennismaakt met seksualiteit. Deze jongen draagt bovendien een grote last op zijn schouders, omdat hij zich verantwoordelijk voelt voor zijn kwetsbare moeder.

Naarmate het verhaal zich ontvouwt, kijken we als het ware toe hoe Henry’s kracht op de proef wordt gesteld, zich ontwikkelt en rijpt. Eleanor daarentegen ontwikkelt die kracht niet, wat de vraag oproept waarom het sommige kinderen wel lukt en andere niet. Gezien de manier waarop Adele de ouderrol vervult, zou je denken dat het daarbij om meer gaat dan ouderlijke begeleiding alleen...

Een van de geschenken en tegelijkertijd een van de nachtmerries die het jarenlang schrijven van romans met zich meebrengt is dat ik, door personages neer te zetten die in zekere zin eigenschappen bezitten van mezelf, de kans krijg om een stapje terug te doen en op een andere manier naar mezelf te kijken, wat soms heel confronterend is. Adele begaat afschuwelijke fouten als moeder, net zoals ik heb gedaan. Maar in tegenstelling tot Eleanor, die in de steek gelaten is en door haar ouders wordt verwaarloosd, twijfelt de zoon van Adele geen moment aan haar liefde, noch aan haar aandacht voor hem of aan haar loyaliteit. Ik denk dat een kind heel veel kan hebben, zolang dat maar duidelijk is. Eleanor hongert zichzelf uit en trekt de ‘hier snijden’-lijn op haar pols om uiteindelijk een verwoestende daad van verraad te plegen, omdat ze zelf uitgehongerd en verraden is. Haar moeder doet misschien niet van die rare dingen als Adele, maar haar moeder is er niet voor haar.

Henry’s lichtelijk gestoorde moeder Adele praat met hem over allerlei zaken die een moeder nooit met haar kinderen zou mogen bespreken. ’s Nachts hoort hij zijn moeder dwars door de dunne muren heen de liefde bedrijven met Frank, in de kamer naast de zijne. Maar, zoals hij zegt, aan het einde van het boek komt hij erachter dat het ergste wat iemand ’s nachts kan horen niet de geluiden van vrijende mensen zijn, maar juist de afwezigheid daarvan.

Hoe zit het met de keuze voor Labor Day als het cruciale weekend waarin alles verandert?

Ik heb het Labor Day-weekend altijd beschouwd als een ontroerend moment van verandering, omdat het betekent dat de zomer ten einde is. De bladeren vallen en de winter is ophanden. Bovendien betekent het woord labor ook nog iets anders, namelijk ‘barensnood’. Geboorte, zowel tragisch als bevrijdend, is de rode draad in dit verhaal. Toevallig begon ik vorig jaar vlak voor het weekend van Labor Day aan dit boek, tijdens een verblijf in de MacDowell Colony, in mijn geboortestreek New Hampshire. Het boek werd praktisch geschreven in de laatste weken van mijn tweemaandelijkse verblijf daar. Om te vieren dat het af was, heb ik samen met mijn dochter Audrey, die nu eenendertig is, Mount Monadnock beklommen, op een schitterende dag in september. Net als Henry is zij het kind van een moeder vol fouten en heeft ze een moeilijke, pijnlijke scheiding overleefd. Evenals het kind in deze roman heeft ze haar ouders vergeven en is ze uitgegroeid tot een openhartige volwassene. Het verhaal dat ik vertel in Een lang weekend is pijnlijk, maar tegelijkertijd hoopvol. Net zoals ik een hoopvol mens ben.