12

Sector 15: ster 15-000-001 (Telonis), planeet 1 (Concilieglobe) Galactisch jaar: La Prime

1-382-693 (18 maart 2063)

Hij was er alleen, net zoals Hydra had gepland, en zat bij het vuur met een kop hete boterrum en een tijdschriftplaat, gepro­grammeerd met oude nummers van een of ander blad voor het vissen met kunstaas. Zijn vier vrienden waren allang vertrokken. De elementen van het meervoudige monster bekeken hem van­uit een sneeuwkat zonder lichten die stond geparkeerd in een laantje van de Alpenland-enclave, zo'n honderd meter van het A-vormige huisje. De stuifsneeuw had een zilveren glans door een kil namaakmaantje. De meeste woningen in de buurt waren donker.

Ik ben klaar. Wat denk je Quint?

Hij is net zo ontspannen en kwetsbaar als maar kan. Het materiaal is al ingepakt voor de terugreis naar Aarde morgen, maar hij kan het gemakkelijk weer in elkaar zetten als jullie overtuigend genoeg zijn. Let maar eens op! Ik weet dat ik dat kan hij zal niets ver­moeden ik ben gewoon een van zijn toevallige vrouwe­lijke kennissen die egoïstische arrogante flapdrol - Ooo! Hij is echt jouw soort vent Maddy!

[Kregeligheid.] Ik zou hem beter kunnen inpak­ken. Ik ben meer sexy. Ik zie niet in waarom Madeleine alle lol moet hebben.

Jij? Tegen zo'n superman op? Dat zal wel niet Celine hij zou je pletten als een kakkerlak als je onge­bundeld de verleidster ging uithangen.

Willen jullie twee eens ophouden?

... is veel weker geworden na onze droomtherapie wat een geweldig idee van Woede het is nooit bij mij/ons opge­komen dat juist hij kwetsbaar zou zijn via dat specifieke limbische pad.

Hij mag je wel Maddy. De aantrekkelijkheid van ver­wanten is buitengewoon sterk. Zijn besluit werd al zwakker nog voordat ik/wij aan hem werkten... en mannen zijn in dat opzicht zoveel kwetsbaarder dan vrouwen. Zelfs een uniek man als Marc kan zijn hor­monen niet volledig beheersen zoals de Grote Vijand. Als deze list aan Woedes verwachtingen beantwoordt moet de uitwerking op Marcs psychische stabiliteit vernietigend zijn. Het zal heel wat kosten om die krul­lenjongen week te maken maar dat wordt een nuttig begin. Wij zullen je later in metabundeling komen helpen alle sporen van het binnendringen te verwij­deren.

Tot de dag dat ik/wij zijn geheugen opfrissen.

En voorgoed een eind aan hem maken.

Als het mislukt als hij me herkent of zelfs maar begrijpt wat ik probeer te doen doodt hij me misschien. Hij zou me waarschijnlijk alleen al met zijn vergrote creativiteit tot een sintel kunnen verbranden.

Ja. Het zou waarschijnlijk onachtzaam zijn maar er bestaat een kleine mogelijkheid als hij zich wezenlijk bedreigd voelt hij mag geen enkel gevaar bespeuren voor het te laat is. Ga uiterst voorzichtig te werk.

[Vrees.] Maddy Quint heeft gelijk wees voorzichtig als ik/wij je kwijtraakten het krachtigste Hydra­element dan zou Woedes grote plan zwaar bemoei­lijkt worden.

Maak je geen zorgen Parni ik weet wat ik doe maar hou Celine goed in de gaten als het erom spant kan ik niet hebben dat ze halfdronken binnen komt vallen -

Dat doe ik godverdomme nooit!

O nee? Je verziekte bijna ons moordje op die oude diri­gent van Okanagon doordat je je zelfbeheersing verloor door pure gulzigheid naar levenskracht en we moesten het schip naar de eeuwige jachtvelden knallen in plaats van ons kunstje opvoeren & vreten.

Dat was een ongeluk...

Zo'n ongeluk zal niet weer gebeuren.

Nee- Nee! Nee!

Begrijp goed: in de fysieke sfeer is Woede afhankelijk van Hydra. Ik/wij zijn voor ons leven en onze vervulling afhankelijk van Woede. Dat moet Hydra nooit verge­ten! Doe nu het portier open Quint. Het is tijd ik moet gaan.

Ze voelde hoe zijn zoekzintuig haar opnam, zo gauw ze het pad op stapte dat naar zijn huisje leidde, maar de regels die golden voor de omgang tussen niet-intieme operanten verboden hem aandacht te schenken aan haar komst tot ze daadwerkelijk op de deur van het huisje klopte.

Er stond een Escher-achtige sneeuwman in Marcs voortuin, een fantastisch vreemde luscreatie van verwarrende, verstrengelde, gebogen ledematen en verschillende gezichten. Handen hadden hem niet kunnen maken: het werkstuk was tot stand gebracht door een operante geest. Die van Marc?

Het stuk rondom de voet van het werk was door kleine voetjes vastgetrapt. De Grote Vijand was hier geweest, op bezoek bij zijn grote broer. Ze onderdrukte een rilling.

Terwijl ze naging of haar geestschild wel in de sterkste stand stond, dwong ze zich tot een glimlach en stak haar hand uit naar de koperen klopper.

Marc deed de deur open. Hij keek hartelijk en zijn aura was min­zaam. 'Ha, Lynelle. Ben je geen St.-Patrick's Day aan het vieren met onze paarse vrienden?'

'Het feest is uit. En niet als een nachtkaars, maar met een gewel­dige knal! Maar ik denk dat ik je familie beter kan laten vertellen over die uitbarsting... Waarvoor ik eigenlijk langskom, is om je goede reis te wensen. Dat ik je ontmoet heb, was een van de din­gen op mijn eerste reis naar Globe die ik niet gemakkelijk zal ver­geten.'

Marcs scheve glimlach werd breder. 'Kom binnen... als je niet bang bent je goede naam in opspraak te brengen door om te gaan met een schandelijk figuur.'

Er klonk een heel bruisende lach. 'Dat is belachelijk. Niemand sprak schande van je toespraak, behalve een paar saaie aartscon­servatieven. En die zijn gewoon jaloers omdat de Lylmiks een kersverse magnaat hebben uitgeroepen tot de eerste en enige oppergrootmeester van de Menselijke Staat.' Hij trok afwijzend één schouder op. 'Met de eer plus twee dollar kan ik in een Alpenland-winkel een pak melk kopen. Opper-zijn geeft je politiek geen enkele macht.'

Terwijl hij haar uit haar zwartfluwelen avondcape hielp, keek ze schalks over haar schouder. 'O, maar dat geeft het wel, hoor. Als de krachtigste metapsychische geest van de menselijke soort een duidelijke mening naar voren brengt, dan luisteren de mensen. Toen je je uitsprak tegen het verbod op de Rebellenbeweging, sloeg de weegschaal in het Concilie om en mede daardoor werd het voorstel van de eerste magnaat verworpen. Dirigent Castellane zei tegen ons, stafleden, dat dat wettelijk verbod het misschien net had kunnen halen, als jij er niet geweest was.' Marc haalde enkel zijn schouders op.

Ze maakte de knoopjes aan de polssplitten van haar geiteleren handschoenen open en trok de vingers los; toen duwde ze de weelderige pijpekrullen van haar Gorgonen-kapsel op. 'Ik ben zelf geen Rebel, maar op mijn planeet zijn er heel wat. Ze horen zich vrij te kunnen uiten. Een eerlijk verschil van mening verraad noemen - proberen een open debat te verbieden - dat gaat te ver. We zouden net zo goed weer onder Simbiarische Voogdij gesteld kunnen worden. De eerste magnaat heeft een grote mis­ser gemaakt door dat voorstel te steunen.' Ze was gekleed in een empire-japon van witzijden organdie, met hoge taille, korte pofmouwtjes en geplooide met rood en zilver geborduurde banen. Een zwart lint met een zilveren Medusa­kopje in het midden zat om haar blanke hals. Samen liepen ze naar de open haard. Voor Marc een stoel kon bijtrekken, zakte Lynelle Rogers elegant neer op het haardkleed, trok haar rode dansschoentjes uit en legde ze zo neer dat de zo­len, nat van de sneeuw, zouden drogen. 'Je moest je pad schoon houden,' verweet ze hem, 'of het smeltrooster aanzetten. Wordt het ooit zomer in de Alpenland-enclave?' 'Sorry. Daarvoor moet je naar Edelweiss aan de andere kant van onze namaak-Zwitserse bergen. Moet je iets warms om bij te ko­men?'

'Dolgraag. Met alcohol alsjeblieft. Het is koud buiten.' Ze trok de handschoenen uit en legde ze opzij.

Hij pakte twee schone bekers en deed er ongezouten boter, ka­neelstokjes en Jamaica-rum in; toen draaide hij de ketelhaak bo­ven de vlammen weg en trok met zijn blote vingers de tuit van de kokende gietijzeren theeketel omlaag.

Ze gaf een waarschuwend kreetje. 'Pas op! Je brandt je nog!' 'Nee hoor.' Hij goot er kokend water bij, roerde met zijn psycho­kinese en reikte haar de beker aan.

'O...' lachte ze verontschuldigend. 'Wat stom van mij. Zoiets on­beduidends als een roodgloeiende theeketel brengt een creatieve oppergrootmeester niet van zijn apropos. Ik denk dat je het bran­dende hout nog wel uit de haard kon halen als je daar zin in had.' 'Je moet mij maar vergeven dat ik even mijn manieren vergat. De pannelap is per ongeluk verbrand toen mijn broertje hier afgelo­pen week de zaak onveilig maakte, en ik ben vergeten een nieuwe te bestellen. Ik probeer meestal wel een beschaafd operant ge­drag aan te houden.'

'Wat jammer,' mompelde ze plagerig. Hij droeg een flanellen hemd, een spijkerbroek en aan zijn blote voeten een paar mocas­sins met kralen. Toen hij met zijn eigen drank klaar had, klopte ze naast zich op de mat. 'Kom hier naast me zitten en vertel me wat je gaat doen, nu de zitting van het Concilie voorbij is. Iemand zei dat je van plan was de universiteit de rug toe te keren en je E15-project zelf te gaan exploiteren.' Hij ging zo zitten dat hij in het vuur kon kijken en dronk van de geurige drank. 'Ik kan het je eigenlijk best vertellen. Het zal niet lang geheim blijven. Ik zeg mijn professoraat aan de universiteit van Dartmouth op. De bestuurders en de profs hebben me altijd beschouwd als een individualist die zich niet aan de regels houdt... en dat is praktisch een halsmisdrijf aan een Amerikaanse universiteit. Ze doen het in hun broek voor de politieke gevolgen van een sterke creativiteitsversterking. Het feit dat creativiteit de meest fundamentele metapsychische kracht is, alle andere kan beïnvloeden en een geweldig scala van vermogens behelst, daar zijn ze doodsbang voor. Ze zijn bang dat mijn E15 misbruikt kan worden door een interstellaire gek die een nieuwe IJstijd wil ver­oorzaken of de verschuiving van de continenten wil beïnvloeden of iets dergelijks.'

Haar ogen werden groot. 'Heeft die apparatuur zo'n vermogen?' 'Nee hoor. Zelfs een versterkte oppergeest zou zoiets niet kun­nen... al was hij zo gek dat hij het zou willen. De E15 kan natuur­lijk misbruikt worden, maar dat geldt voor alle geraffineerde ap­paraten en processen.'

'Op mijn planeet hebben ze een heel andere houding tegenover je project,' zei Lynelle Rogers zachtjes. 'Dirigent Patricia Castellane was erg geboeid toen ze ervan hoorde. Okanagon is een pla­neet met afwijkende korstplaten - net als Caledonia en Eskval-Herria en Satsuma. Als ik het goed begrepen heb, zou hoogcreatieve ce ten slotte uitzicht geven op een stabilisatie van de plane­taire lithosfeer en het voorkomen van seismische rampen - als genoeg grootmeesters een juist gebruik leren maken van de appa­ratuur en de zo ontstane energieën in metabundeling richten.' Marc keek haar verbaasd aan. 'Dat klopt... maar ik kan me niet herinneren dat er in de literatuur iets staat over ce in metabundeling. Mijn eigen stuk over dit onderwerp doet nog steeds de ronde onder actualiteitenredacties en wordt met opgetrokken wenk­brauwen gelezen.'

'Wij op Okanagon zijn niet achterlijk. We hebben goede weten­schappers en houden onderzoek dat van kritiek belang kan zijn voor ons overleven goed in de gaten. Ook dat van jou.' 'Ik had geen idee dat jullie spionnen achter me aan zaten,' plaag­de hij.

Maar Lynelle was bloedserieus. 'Creativiteit in metabundeling is natuurlijk de volgende stap, als de grenzen van de individuele versterking van het vermogen zijn bereikt. Men gaat ervan uit dat je de E15 niet wilt voorbehouden aan oppergrootmeesters.' 'Beslist niet. Een creatief grootmeester zou hem ook nu al veilig kunnen gebruiken. Het enige ernstige gevaar zou zijn, een opera­teur die het richtvermogen mist of zijn creatief vermogen heel verkeerd inschat. Maar het zal jaren duren voor er metabundelingsprogramma's gemaakt kunnen worden voor ce-apparatuur. Zelfs operanten met hun naakte hersens tasten nog in het duister bij hun pogingen groepsdenken te leren. In theorie zou een echt efficiënte geestcombinatie een synergisch effect hebben: een ge­heel, groter dan de som van de delen.'

Lynelle staarde in de flakkerende vlammen. 'Ja, dat begrijp ik.' 'Maar ook bij enkelvoudige operateurs vormt ce-ereativiteit een grote belofte voor beperkte geofysische toepassingen. Seismische krachten zijn klein en subtiel. Geen enkele gangbare energiestraal of explosief is verfijnd genoeg of snel genoeg te variëren om de nauwkeurig afgestemde druk toe te passen die nodig is om een gevaarlijke aardbeving af te wenden of de vernietigende aard van vulkanische en diatreem-uitbarstingen te veranderen. Maar met een versterkte geest die werkt als een intelligente, grootscha­lige lancet zou het kunnen. Dat is natuurlijk maar één mogelijke toepassing van creatieve ce. De apparatuur kent praktisch onbe­perkte mogelijkheden.'

'Ik vraag me af waarom exotische soorten nooit cerebro-energetische versterking ontwikkeld hebben.' 'God mag het weten. Gebrek aan fantasie misschien. Ik zal je nog een van mijn schandelijke opvattingen laten horen: ik denk dat het Bestel nogal uitgedroogd is en de Lylmiks, die het leiden, een seniele soort van mystici die in verval is. Misschien was hun mo­tief om de mensheid in hun federatie te halen dat ze een injectie kregen van een hoognodig élan vital.'

Langzaam knikte ze. 'Dat zou best kunnen. Ze hebben vaak ge­noeg gezegd dat ze ons nodig hebben. Maar ik vraag me af of wij hen eigenlijk nodig hebben. Het Galactisch Bestel wekt zo vaak de indruk van goedbedoelde tirannie. De Rebellenbeweging ge­looft dat de mensheid door de exotische beperkingen in feite wordt afgeremd in haar psychosociale evolutie. Het is waar dat de exoten ons vijftig jaar geleden waarschijnlijk redden van zelf­vernietiging en ons wetenschappelijk een flinke zet gegeven heb­ben. Maar intussen hebben onze wetenschap en technologie de hunne bijna in alle opzichten voorbijgestreefd; onze sociale pro­blemen zijn bijna opgelost; en onze grote kolonieplaneten kun­nen zichzelf volledig bedruipen. Is het Bestel ook nu voor ons nog goed? Ik zou het niet weten.'

Marc kwam niet met een mening. Minutenlang zwegen ze alle­bei en genoten van de geurige rum. Eindelijk zei ze: 'Dit is maar één voorbeeld van knoeiwerk van het Bestel: onze planeet Okanagon is echt geweldig... zolang je niet te diep onder de grond kijkt. Hij had nooit kosmo-status mogen krijgen en tot kolonisa­tieplaneet gebombardeerd mogen worden, omdat de korst niet stabiel is. De Krondaakse ploeg die hem vierduizend jaar geleden heeft geïnspecteerd, was niet competent. Een hele groep andere planeten in datzelfde sterrengebied - Satsuma, Yakutia, Eskval-Herria, Caledonia - zijn ook niet goed onderzocht en zijn al net zo instabiel. De mensen hebben nooit getwijfeld aan het oordeel van het Bestel toen ze zeiden dat we die planeten moesten kolo­niseren. Op Okanagon zijn pas in 2085 ernstige afwijkingen ge­constateerd, toen een algemene geologische inspectie werd ge­houden met nieuwe apparatuur die op Aarde ontwikkeld was. Inmiddels hadden we al meer dan een miljard bewoners. Okana­gon is een sectorbasis, de thuishaven van de Twaalfde Vloot en een van de hoogst ontwikkelde mensenkolonies. Het zou econo­misch een ramp betekenen van die planeet te vertrekken en hele­maal opnieuw te beginnen. Niemand stelt zich dat in ernst voor - nog niet. De meeste exotische Bestelgeofysici denken dat de kans op een echte ramp gering is. Onze vorige dirigent, Rebecca Perlmutter, accepteerde dat standpunt en was geneigd het ge­vaar te bagatelliseren. Maar een belangrijke minderheid van de planetologen - natuurlijk allemaal mensen - geloven dat er re­den is tot grote zorg. Dirigent Castellane neemt hun mening bui­tengewoon serieus. Ik ben ervan overtuigd dat je onderzoek on­beperkt gesubsidieerd zou worden als je je op onze planeet vestigde.' 'Castellane heeft je gezegd dat je me uit moest horen.' Het was een vaststelling, geen vraag.

'Ja. Ook al wisten we niets van je problemen met de universiteit van Dartmouth.' Lynelle zette haar beker neer. Ze bekeek een van haar gedroogde schoenen en zette ze toen allebei wat verder van het vuur. 'Als we weer thuis zijn, krijg je een officiële uitnodi­ging. Mij werd, als hoogste staflid van de dirigent en kennis van jou, gevraagd je dat idee voor te leggen alvorens je van Globe vertrok.'

'Het spijt me, maar ik kan er niet op ingaan. Ik heb andere plan­nen gemaakt.'

'Denk er alsjeblieft nog eens over na. Op Okanagon zouden we je genie waarderen, Marc. Je zou geen last hebben van academi­sche of politieke beperkingen. Je zou een onbeperkt budget krij­gen met zoveel voorzieningen en personeel als je maar zou wil­len...'

'Je weet misschien dat ik van gegoede familie ben. Ik beschik zelf over voldoende middelen en de Remillard-Stichting is een van de rijkste op Aarde. Ik ben van plan de Stichting te vragen de nieuwe onafhankelijke onderzoeksinstelling die ik wil stichten mede te financieren.' Hij aarzelde en voegde er toen aan toe: 'Als de tijd komt om de E15-apparatuur voor geofysische toepassin­gen te testen, dan beloof ik Okanagon prioriteit te geven.' 'O, dank je wel! Hartelijk, hartelijk bedankt...' Ze gooide haar ar­men om hem heen en kuste hem op de lippen. Hij was even van zijn stuk, maar toen begon hij te lachen en maakte zich zachtjes los uit de omarming. Maar ze wilde beslist dicht tegen hem aan blijven zitten en hij kon daar eigenlijk niet goed bezwaar tegen maken. Een tijdje bespraken ze technische kanten van het korst-veranderingsproces, maar toen zaten ze samen zwijgend in de vlammen te kijken. Haar hoofd met die massa pikzwarte krullen rustte tegen zijn schouder. Het licht van het vuur had haar vlies­dunne japon en haar blanke huid goud gekleurd. 'Liefste Marc,' zei ze ten slotte. 'Ik wist wel dat je ons zou willen helpen. De mensen van mijn planeet zullen nog blijk geven van hun dankbaarheid. Maar ik... ik zou willen dat ik je nu mijn waar­dering kon tonen.'

Haar hand bewoog zich langs zijn dijbeen. Ze werd tegengehou­den door zijn psychokinese en werd onbeweeglijk vastgehouden. Ze kreunde van teleurstelling. 'Marc, ik heb zo'n behoefte aan jou! Meer dan aan iemand die ik ooit gekend heb! Ik heb me van­af het eerste moment dat we elkaar zagen tot je aangetrokken ge­voeld. We zouden het zo goed hebben samen! Dat weet je wel.' 'Je bent een lieve vrouw, Lynelle, en heel aantrekkelijk. Maar toch maar niet.'

Ze zuchtte, en trok met tegenzin haar hand terug toen zijn geest hem losliet. 'Ben je dan homo, net als je broer Luc?' 'Nee. Maar ik ben anders dan de andere mannen die je gekend hebt. Met heel andere behoeften. Misschien zal ik op een goede dag de fysieke genoegens van seks verwelkomen, maar nu niet. Het zou een verstrooiing zijn, een spreiding van levensenergie die elders nodig is.'

Ze viel vinnig tegen hem uit. 'Oppergrootmeesters willen zich niet verwaardigen tot een ordinaire neukpartij. Zit het zo? Of benje zoals Merlijn: de grootste wijze van allemaal, zolang je niet valt voor een vrouw?'

Marc sloeg alleen de rest van zijn rum achterover en stond op. Hij bood niet aan haar overeind te helpen. 'Dank je dat je af­scheid bent komen nemen. En ik stel het op prijs dat je me verteld hebt dat Okanagon mijn werk steunt. Sans rancune?' Haar stem was trillerig toen ze naar hem opkeek en zich dwong tot een glimlachje. 'Sans rancune. Het spijt me dat ik tegen je ge­schreeuwd heb. Ik hoop dat we tot ziens kunnen zeggen in plaats van vaarwel. Ik zou... ik zou je Okanagon weleens willen laten zien. Als vriendin.' Nog steeds op de mat gezeten begon ze haar schoenen aan te doen. Opeens hield ze op, als getroffen door een gedachte, en keek met verlangende hoop naar hem op. 'Marc, je zou iets anders kunnen doen als je wilde. Bij wijze van troost­prijs.'

Eén gevleugelde wenkbrauw ging vragend omhoog. 'Laat me je E15-helm zien,' smeekte ze. 'Heel Globe gonsde er­van nadat je de magnaten van het directoraat voor Wetenschap een demonstratie gegeven had. Zou je... kun je... iets laten zien van hoe hij werkt?' Zeg dat je dat wilt! Zeg dat je dat wilt! Zeg dat je dat wilt!

Marcs diepliggende grijze ogen leken even glazig te worden. Toen hij sprak, kwamen de woorden stokkend. 'Het zou... moge­lijk zijn... als je... echt geïnteresseerd bent.' Nu kwam ze overeind, helemaal opgewonden. 'Het zou fantas­tisch zijn als ik je hem zag demonstreren. Dan kon ik de dirigent mijn eigen vertrouwelijke verslag geven.' 'Dat zou... nuttig kunnen zijn.'

Hij keerde zich om en ging naar de andere kant van het woon­vertrek op de begane grond en rommelde tussen een stapel baga­ge die wachtte op vervoer naar het Mensenstation. Even later kwam hij terug met een indrukwekkende transporthuls waarop een duidelijk etiket zat:

voorzichtig - inwendig sigmaschild

bij poging tot openen zonder code wordt de inhoud vernietigd

Hij beet zachtjes in zijn onderlip om een paar cellen los te maken, likte toen aan zijn vinger en stak die in de codeopening. Er klonk een pingen de huls barstte open als een mosselschelp. Een sliertje rook liet zien dat het decodeerelement zich had gesteriliseerd en op het volgende dna-monster wachtte.

'Je beschermt je kostbare spullen wel goed. Maar als er nu een iemand met de hele huls vandoor ging? Er zijn beslist manieren om de code te breken of zo'n kleine sigma uit te schakelen, als je over de tijd en de middelen beschikt.'

'Niet in deze constructie. Ik heb hem zelf ontworpen. Hij rea­geert op mijn dna, mijn vingerafdruk en mijn geestsignatuur. De sigma zelf heeft vijftien back-up-niveaus... en vijf zijn er gepro­grammeerd voor een micronuc-explosie bij het geringste blijk dat ermee gerommeld wordt. Het is onwettig zo'n huls met het open­baar vervoer mee te geven. Hij gaat naar Aarde terug met een di­plomatieke koerier.' 'Mijn god,' fluisterde ze.

Marc deed de huls helemaal open. In het beklede binnenste zat het prototype van de ce-helm, een grotesk gouden ding met on­derdelen van de elektronica open aan de buitenkant voor het ge­mak bij experimenten. In de huls zaten ook een kleine fu­siestroomgenerator met kabels en een toestel dat op een zakcomputertje leek. Marc bracht de apparatuur naar zijn stoel bij het vuur, sloot de helm aan op de energiebron en deed een en ander met de handbediening. Toen hij tevreden was, ging hij zitten en zette de helm op. Die omvatte zijn hele hoofd, afgezien van het deel van zijn gezicht onder de ogen, en hij was bijna even massaal als een ouderwetse harde duikerhelm.

'Dat vervloekte prototype weegt nog steeds een ton. Als hij klaar is, wordt hij handiger.'

'Wat doe je met die handbediening?' Ze kroop naar hem toe en knielde naast hem neer. Fijne zweetdruppeltjes bevochtigden de dunne sprietjes ravezwart haar voor haar oren en op haar voor­hoofd- Haar lippen, bloedrood geverfd, waren vochtig van haar tong en haar pupillen waren heel groot geworden. 'Dat is een systeemcontrole die een en ander analyseert en als back-up fungeert voor de hersenbesturing. Het is ook een dodemansknop. Als ik hem laat vallen of als de druk van mijn hand boven een vastgesteld niveau komt, wordt de ce-apparatuur af­gesloten en gaat er een medische noodroep uit.' Ze stak voorzichtig haar hand uit om de handbediening aan te raken, maar hij hield hem buiten haar bereik. Ook al waren zijn oren bedekt, hij was onder die afschuwelijke gouden helm alles­behalve blind. 'Maak je geen zorgen over mijn veiligheid. Dit ding werkt prima. Klaar voor een demonstratie?' 'O ja!'

'Daar gaan we dan. Denk eraan dat wat je ziet, geen illusie is zo­als ik met mijn gewone grijze cellen zou kunnen projecteren, maar een echte verandering van materie en energie. Ik zal me moeten concentreren. Jij moet gaan zitten en alleen maar kijken.' Ze zakte terug op haar hurken, haar handen strak voor haar borsten gevouwen. Haar tepels staken vooruit en waren pijnlijk. Ze voelde dat ze opzwol en vochtig werd terwijl de spanning- vooraf toenam. Kon hij het waarnemen? Waarschijnlijk niet. Zijn geest was helemaal verdiept in zijn prachtig apparaat... 0 mijn god.

Er klom iets uit het vuur.

Het was zo groot als een pop, minder dan een halve meter lang, van menselijke vorm, maar blijkbaar helemaal uit vlammen op­gebouwd. Ze zag de fijne gelaatstrekken, de vingers, zelfs zijn kleine geslacht. Hij gleed over het haardhekje zonder de vloer aan te raken en boog met komische ernst naar de twee mensen. Toen draaide hij zich om en hief zijn twee vurige armen als een poserende danser. Een verkoold stukje hout van zo'n tien centi­meter in het vierkant kwam uit het rooster en zweefde boven de handen van het mannetje. Snel kromp het houtskool ineen en gloeide vreemd blauw terwijl het siste en rookte. Toen leek het op een zwarte erwt die het vuurkereltje uit de lucht plukte en in zijn mini-handen hield. 'Nu het moeilijke deel,' zei Marc.

Het vlamwezen scheen de bal van koolstof in elkaar te drukken, hij kneep en kneedde hem tot hij kleiner en kleiner werd en in de handjes niet meer te zien was. Toen boog het mannetje en legde iets heel kleins voor de open haard op de vloer, boog weer, en schoot terug naar de haard, waarin hij verdween.

Het houtvuur brandde gewoon. Marc zette de ce-helm af, zucht­te diep en streek met zijn vingers door zijn bezwete haar. Over zijn voorhoofd liep een lijn van bloedige speldeprikken. Op de vloer fonkelde iets als kristal.

'Het is nu genoeg afgekoeld,' zei hij. 'Je kunt het oprapen.' Ondanks zichzelf riep Lynelle Rogers uit: 'Dat kan niet! Dat kun je onmogelijk gedaan hebben.' Ze knielde neer en pakte het glinsterende ding op, een achtvlak met scherpe ribben, nog geen twee millimeter groot, dat in het haardlicht fonkelde met de kleu­ren van de regenboog. 'Lieve God... toch!' Marc haalde grijnzend zijn schouders op. 'Het is echt een dia­mant. Een heel vreemde inwendige bouw, want ik wilde hem zo groot hebben dat je hem gemakkelijk op kon rapen. Neem hem mee en laat hem analyseren. Laat hem aan je dirigent zien. Maar die tovenaarsleerling van vuur mag je wel weglaten. Ik liet me een beetje meeslepen.'

Hij legde de helm ondersteboven op de vloer, hurkte naast haar neer en wees haar op de doornenkroon van elektroden in het ap­paraat die in zijn hersenen was doorgedrongen. De wonden aan zijn hoofd verdwenen al snel, geheeld door zijn behandeling. Op zijn aanbod stelde Lynelle haar geest open voor zijn beknopte geestschema's van de cerebro-energetische versterker. Al hield Marc elementaire technische details achter, de beelden lieten duidelijk de werkingswijze van de ce-uitrusting zien. 'Het is totaal ongelooflijk,' fluisterde ze. 'Hoe hoog schat je de maximale energie-uitvoer die je op macroniveau kunt genere­ren?'

'Dat soort proeven zal moeten wachten tot het prototype hele­maal klaar is. Deze helm is maar een ruw gebouwd demonstratie­model. Hij werkte niet eens op volle kracht.' Lynelle Rogers schudde haar hoofd van verbazing en bekeek het diamantje in de palm van haar hand. 'Ongelooflijk,' zei ze tel­kens, op fluistertoon.

Hydra sloeg weer toe met zijn dwang: Marc het vuur gaat uit. Leg er meer hout op. Nu!

Hij stond op, trok een arm vol blokken van het wagentje en boog zich met de pook om het vuurtje weer op te stoken. Toen hij zag dat de nieuwe brandstof vuur had gevat, keerde hij zich naar Ly­nelle.

En merkte dat ze de helm op had.

'Jezus!' riep hij. 'Wat doe je nou, verdomme?'

Haar fraaie, elegant geklede gestalte droeg een misplaatste kroon en werd verblind door het zware metalen hoofddeksel. In één hand hield ze de bediening en in de andere de diamant. Haar lip­pen waren een stukje van elkaar en haar geest zei: Marc liefste kom naar me toe deze kant uit. Mijn god nee jij idiote gek je kunt niet...

Haar natuurlijke creativiteit moest geweldig geweest zijn. Ver­sterkt nam zij bezit van elk buitencerebrale neuron in zijn li­chaam, verlamde hem, maakte hem sprakeloos. Op dat moment was hij tenminste niet in staat in ver-spraak een schreeuw te uiten of haar te raken met zijn psychokinese. Hij had de ban misschien kunnen breken als hij de brute kracht van zijn dwang had ge­bruikt. Zelfs met creatieve versterking was haar geest geen partij voor hem. Maar hij hield zich in. Ze vormde geen bedreiging. Wat ze wilde was overduidelijk, uitgebeeld in een duizelingwek­kende reeks erotische beelden die zijn zintuigen overstroomden en zijn verbeelding in vuur en vlam zetten. Wat hij onderdrukt had, wat hij ontkend had, kwam met overweldigende heftigheid tot leven. Er zat geen boosheid of vrees in zijn reactie, alleen enorme opwinding en behoefte.

Zie je wel? zei ze lachend. Je bent dan toch een mens. Dit zal heel leerzaam en vernederend zijn, en al zul je de bijzonderheden van deze katalytische ervaring vergeten, het effect raak je nooit meer kwijt! Kom nu naar me toe Marc.

Zelfs op dat moment had hij zich kunnen terugtrekken en zijn geest achter een veilige, ondoordringbare barricade kunnen slui­ten tot hij zijn vermogens weer in stelling had gebracht en de macht over zichzelf terug had; diep in hem schreeuwde er iets een waarschuwing en drong erop aan dat te doen. Maar hij aar­zelde nog steeds. Ze hield het kristalletje omhoog.

De diamant, voor zijn ogen gehouden door twee slanke vingers met glanzende roodgelakte nagels. De diamant... Hij leek te groeien, tot hij de wereld vulde met vurige fonkeling en de prismastralen hem baadden in verfijnd genoegen. Hij voelde een heerlijke pijn opkomen in de wortel van zijn be­staan. Levensenergieën welden op in zijn ruggegraat in trage, steeds breder wordende golven. Zijn hersenen schenen in brand te schieten in een felle, daverende regenboog. Het kristalrooster van de diamant leefde, doorboorde hem, sloot hem op, werd hem. Gekruisigd in licht brandde zijn hele zenuwstelsel en schreeuwde en zong, hypergevoelig geworden tot het bijna een kwelling was. Zij herschiep hem en dat deed pijn en het was ver­rukkelijk en hij wilde het meer dan wat ook ter wereld. Zij was met hem in de caleidoscopische kleuren van de diamant. Ze waren een tweelingkristal, verbonden en trillend op onmense­lijke harmonieën. De pijn en het genot verteerden hem en brach­ten hem bereidwillig naar de rand van de dood. Waarom doe je dat? kreunde hij. Hoe kun je me zo goed kennen om me te gebruiken me te kwellen me dit te laten willen? Ik hou van je, zei ze. Ik haat je. En op een dag mijn liefste dan dood ik je precies zo. Ja, zei hij. O ja. Alsjeblieft.

Stomkop, zei ze van midden uit het verschrikkelijke licht. Ze maakte zich van hem los en liet hem precies op de rand alleen. Op een dag, maar niet nu. Dit is alleen om je te leren wie je bent. Alleen viel hij gewillig de afgrond in.

De levende diamant die hij zelf was, versplinterde. Hij kwam klaar en alle energie werd verspild en het was voorbij.

Marc werd wakker. Hij lag voorover op het haardkleed voor een rooster vol grijze as. De helm en toebehoren lag naast hem op de vloer en in de hut was het stil en koud. Hij herinnerde zich niets. Hij trok zich op en mompelde iets smerigs. Al zijn gewrichten en spieren klopten van de pijn. Wat was er verdomme gebeurd? En wat deed die ce-uitrusting daar buiten zijn huls? Hij kon hem toch onmogelijk gebruikt hebben om... God.

Maar dat moest wel. De tekenen waren onmiskenbaar. Terwijl hij zichzelf vervloekte en verteerd werd van walging, strompelde hij naar de douche. Deze waanzin kon hij later wel uitpluizen. Nu wilde hij alleen een lange, warme douche.