2

Hanover, New Hampshire, Aarde

9 mei 2062

Negentien dagen voor de moorden in Schotland zouden plaats­vinden, op dinsdagochtend, even na tweeën, sloop Woede rond over de campus van de universiteit van Dartmouth, Nova Scotia. Maar één grondwagen reed toevallig over North College Road voor het Instituut voor Metapsychologie. Voetgangers waren er niet. De fraaie gebouwen van het metacomplex stonden op een beboste helling, waar het lenteloof aan de gestrekte takken van suikerahorns en grote mutant-iepen glansden in het licht van ou­derwetse ijzeren lantarenpalen die langs de geplaveide voetpa­den stonden. Op dit uur waren de gebouwen zelf grotendeels donker. Er was een tweetal verlichte ramen in het kantoorge­bouw en een aantal op een rij op de eerste verdieping van het Cerebro-energetisch Onderzoekslab verder heuvelopwaarts, dat nog geen twee jaar tevoren was gesticht met een royale schen­king (waar men het nog steeds niet over eens was) van de Remillard-Stichting.

Even hield Woede stil om het tafereel te overzien. Lang geleden, voor de Grote Interventie, had een bouwvallig, oud, grijs en vier­kant gebouw dat op de nominatie stond voor afbraak, moeizaam onderdak geboden aan de piepjonge metapsychologische facul­teit van het college, en de docenten waren door hun collega's van de meer traditionele studierichtingen bekeken met een zekere verwarring en grote ongerustheid. In die dagen was het Instituut voor Metapsychologie van Dartmouth een van de eerste onder­zoeksinstellingen voor hogere geestkracht in de Menselijke Staat van het Galactisch Bestel en een onderwerp waar Woede grote belangstelling voor had.

Vanavond was de missie van Woede dringender dan gewoonlijk. Woede drong nu binnen in de kantoren van de docenten. Zijn feitelijke aanwezigheid was niet waarneembaar voor de zintuigen van gewone mensen, voor de metavermogens van operante men­sen en exoten en voor de sensoren van mechanische beveiligings­systemen en bewakingstechnieken.

In die ene verlichte suite vond hij Denis Remillard, de niet-verouderende emeritus professor in de metapsychologie op Dart­mouth, een levende legende, diep in slaap aan zijn bureau met zijn blonde hoofd op zijn armen en een zachte glimlach op zijn eeuwig jonge gezicht. Hij was ingedommeld terwijl hij aanteke­ningen krabbelde op een durofilm-afdruk van zijn jongste boek, Misdadige waanzin bij de operante geest. Het project had de afgelopen vijf jaar het grootste deel van de tijd van de grote man in beslag genomen, om redenen die Woede maar al te goed kende. De me­dedeling boodschap op zijn bureaucommunicator knipperde on­gezien - misschien met een verzoek van Lucille Cartier, de vrouw van de professor, om naar huis en naar bed te komen. (Lu­cille, ontzagwekkend als ze was, had het nooit gewaagd haar man onder zijn werk te storen met een telepathische oproep.) Denis' dromen, zo stelde Woede vast, waren onschadelijk, ja alledaags, en gingen over het cultiveren van merkwaardige soorten orchi­deeën in zijn kassen thuis. Wat een ongelooflijke sufferd!

Op een andere nacht was Woede misschien die dromen binnen­gedrongen om Denis zelf een hapje te laten proeven van de ver­schrikkingen die waanzin teweeg kon brengen bij de metapsychi­sche persoonlijkheid... maar vannacht niet. Er waren dringender zaken aan de orde.

Nadat Woede het hoofdstuk van het pas geschreven boek had doorgekeken en gegrijnsd had om de ergste misvattingen, ge­bruikte hij de computer van de professor om toegang te krijgen tot een zeer geheim bestand van cerebro-energetische onder­zoeksprojecten in het hele Stelsel. Het monster, dat geen fysieke stem had, activeerde de invoermicrofoon door middel van psy­chokinese. Die truc, en diverse andere, had hij geleerd door Jack Zonder Lichaam gade te slaan. In een gecodeerd, tegen wissen beveiligd bestand, gemerkt beperkt toegankelijk: in opdracht van de menselijke magistratuur, stond een bijgewerkte samen­vatting van het onderzoek dat in Edinburgh gedaan werd door Robert en Viola Strachan en Rowan Grant. Woede bekeek die gegevens met toenemende ontzetting. Ver­domd! Ze gingen precies in die richting waar hij al bang voor was. Het monster vervloekte de omstandigheden waardoor hij de bijgewerkte samenvatting niet eerder had gecontroleerd. Als het de Schotse geleerden lukte hun ontdekkingen te publiceren, be­stond er een goede kans dat Marcs riskante cerebro-energetisch project E15 in de erop volgende consternatie over veiligheid van de operateur afgebroken zou worden.

Dat moest in elk geval voorkomen worden. Het zou gemakkelijk zijn die gevaarlijke bestanden te wissen en te vervangen door materiaal zonder betekenis. Het was moeilij­ker te zorgen dat de drie Schotten die streek niet ontdekten en er een ontzettende rel over zouden schoppen - maar Woede had al een idee hoe dat probleem opgelost kon worden. Maar eerst een korte controle op de vorderingen met E15. Woede wiste alle sporen van zijn illegaal gebruik van Denis Remillards computer, wierp de professor nog een minachtende blik toe en maakte vervolgens een eind aan zijn aanwezigheid in het kantoorgebouw. Een moment later dook hij op op de eerste ver­dieping van het CE-lab. Daar, in een vertrek dat vol stond met werktafels en rekken met toestellen, gingen twee geleerden vol­komen op in hun werk.

De oudste was een heel lange, krachtig gebouwde man van vie­rentwintig. Hij heette Marc Remillard en was de kleinzoon van de eminente Denis. Behalve dat hij de Marie-Madeleine Fabré-leerstoel in cerebro-energetisch onderzoek bezette, werd voor­waardelijk erkend dat hij de sterkste ver-zintuiglijke, metadwingende en metacreatieve vermogens had in de Menselijke Staat. Hij was zojuist voorgedragen als grootmeester en magnaat in het Galactisch Concilie. Of hij dat ambt aanvaardde en tot die geeststand zou worden verheven, was nog niet beslist. Woede moest nog besluiten of Marc een echte tegenspeler was of mogelijk een bondgenoot bij zijn grote plan. Het mysterie zat nu achter een moderne analytische Xiang-micromanipulator en keek aandachtig naar de holografische weergave. Het commandohoofdstel van het apparaat zat prak­tisch verborgen in zijn slordige, zwarte krulhaar, en de twee kor­te, hoornachtige antennes die recht boven zijn slapen om­hoogstaken, gaven hem de griezelige aanblik van een jeugdige Mefistofeles. Zijn ogen hadden het lichtend grijs van geborsteld staal en lagen diep in overschaduwde kringen, en zijn wenkbrau­wen hadden een vleugelvorm en waren samengetrokken vlak bo­ven de typische arendsneus die zoveel leden van de familie Re­millard eigen was. Marc droeg een verbleekt groen keper over­hemd over een witkatoenen col, een haveloze Levi's-spijkerbroek en modderige hoge Gokey-schoenen. Aan de rand van de klep van een van zijn zakken zat een kunstvliegje met zijn haakje zon­der weerhaakjes geprikt dat Woede herkende als Zwarte Mug maat achttien.

Marcs niet-officiële collega, gezeten op een hoge kruk, ook in smerige buitenkleding, was een jongen van tien. Van tijd tot tijd probeerde hij zijn oudere broer uit te leggen wat hij verkeerd deed, maar telkens werd hij nauwlettend genegeerd. Jon Remillard was een wonderkind, een prochronistische mutant wiens in­tellect aantoonbaar het krachtigste was van alle wezens in het Galactisch Bestel - altijd met uitzondering van de leden van de onbeschrijflijke Lylmik-soort. Marc en de andere leden van de familie Remillard weifelden of ze de jongen als een mogelijke hei­lige zouden beschouwen of als een ongelooflijk lastpak. Voor Woede was dat vervloekte kind de Grote Vijand die uiteindelijk vernietigd moest worden, wat het ook mocht kosten. Twee hengelkisten en een paar gehavende Orvis-zakken voor visgerei lagen naast de micromanipulator op de vloer. De twee broers waren blijkbaar na een partijtje hengelen met kunstaas 's avonds recht naar het lab gegaan en hadden zin gehad de nacht door te werken.

Het voorwerp van hun aandacht, onzichtbaar binnen in het ap­paraat, waaraan ze werkten door middel van microscopische ge­reedschappen die bestuurd werden door telepathische impulsen vanuit Marcs commandohoofdstel, was een kleine synorganische, intraventriculaire versterker. De siv, nog geen millimeter groot, was tegelijk een computer en een endocriene-functies-stimulator. Hij was ontworpen om samen met soortgelijke elementjes van lichtelijk verschillende bouw geplaatst te worden in de holten in de menselijke hersenen. Uitwendig van energie voorziene siv's konden neurochemische produktie op gang bren­gen en andere vergaande veranderingen in hersenactiviteit ver­oorzaken, waardoor het eigen werkvermogen van dat orgaan aanzienlijk werd verhoogd. Het resultaat werd door leken om­schreven als 'opgevoerd denken' en door metapsychische des­kundigen als 'cerebro-energetische versterking'. Woede zweefde gefascineerd achter het heterogene stel en keek naar de dubbele holoweergave boven het werkpaneel. In de lin­kerhelft was een tweehonderd keer vergroot beeld van de siv zelf, die eruitzag als een knoestige, ontbladerde struik met talloze tak­ken met fijne lussen. Hij was behangen met tientallen veelkleuri­ge dingen, elektrochemische initiatoren genaamd, die wel wat le­ken op grillige kerstversiering. Eén eci was benadrukt door een rode ring. Het nog meer vergrote beeld van dit specifieke onder­deel, geopend als een Fabergé-ei van merkwaardige makelij, vulde de rechterkant van de weergave. Kleine proefsondes en halflevende miniatuurgereedschappen, geleid door Marcs ge­dachten, hadden zich vastgeklampt aan de ingewanden van dit minieme voorwerp. Grafische en numerieke analyses van de uit­voer ervan flikkerden voortdurend naast het beeld terwijl Marc probeerde het programma van een pas veranderde gallium-lanthanied-werkmodule bij te stellen die de ingewikkelde neuro-stimuleringseffecten van de eci regelde.

'Die gereviseerde module werkt niet goed met jouw veranderin­gen in mijn sivcom-programma,' zei de tienjarige nadat zijn broer een bepaalde precieze bijstelling had verricht. 'Kijk eens wat er gebeurt met de gesimuleerde nmda-functies. Waardeloos.' 'Ferme tafoutuegueule, ti-morveux,' zei Marc vriendelijk. 'Jem'en branie de ton opinion.'

Het gezicht van de jongen, die even werd afgeleid door die boei­ende nieuwe Franse schunnige uitdrukking, klaarde op. 'Wat doe je met mijn mening? Schudden...? Nee, het betekent iets echt smerigs! Zeg eens, Marco! Of stel je gedachten open, dan kan ik het vertalen.'

Marc lachte gemeen. 'Had je gedacht, rotzakje.' Op een ander niveau ging zijn geest door met het invoeren van programma­veranderingen in de eci.

'Alsjeblieft! Het is de nieuwste mode onder studenten van Dart­mouth te vloeken in je voorouderlijke taal. Het is van groot be­lang dat ik op de hoogte ben van het platte Frans. Dat verhoogt mijn aanzien en maakt voor een deel goed dat ik zoveel jonger ben dan de andere eerstejaars.'

'Vraag het oom Rogi. Ik heb die dingen van hem geleerd.' 'Maar mij leert hij de echt interessante oude schunnige taal niet. Hij zegt dat ik moet wachten tot ik een tiener ben. En ik kan niet bij hem binnensluipen om zelf die uitdrukkingen op te graven. Zijn geest is merkwaardig ondoordringbaar voor behandelings-infiltratie, ondanks het feit dat hij verder zo'n zwakke meta is. Ik zou hem natuurlijk nooit dwingen...' 'Stil! Ik heb dat verrekte ding bijna klaar.' 'Het werkt niet goed. Je bent te ver afgeweken van mijn oor­spronkelijke infusieparameters. Dat probeer ik je de hele tijd te zeggen.'

'Als we de eci's op mijn manier programmeren, krijgen we een efficiëntere feedback naar de sivcomex van de derde ventrikel, als al die zesentwintig hummeltjes werken. Zo... kijk eens aan. Eindelijk klaar.' 'Maar Marco...'

Marc negeerde de vloed van corrigerende protesten en zijn geest zei tegen het apparaat: Integreer en consolideer alle veranderin­gen. Open een testpad naar sivcomex. In werking stellen. Klaar voor ECI-werkingssimulatie modus 1. En doe het nou, rotding.' De jongen schudde somber zijn hoofd toen de analysator met de proef met het cerebro-energetisch model begon. 'Goed, je krijgt een betere feedback, maar je maakt tegelijk een puinhoop van de limbische functies van de hersenen: het mentale even­wicht van de ce-model-operateur wordt labieler naarmate zijn creativiteit wordt verhoogd. Kijk eens waar die nmda-factor uit­komt! Je weet dat deze configuratie van de E15 maar net veilig genoeg is voor de operateur. Door dat geflans van jou zakt hij ver onder de grens.'

'Geef hem de kans, verdomme! Hij begint nog pas net.' Maar toen er pas drie minuten van de simulatie voorbij waren, toonde de projectie dat elke ce-operateur die in zijn analoge her­senen een gemodificeerde siv had, acute schizofrenie zou krijgen - en vermoedelijk ook een epileptische aanval. Woede uitte een onwaarneembare vloek. Marc kreunde. 'Wat een ellende!'

'Ik heb het je wel gezegd,' zei het jongetje. 'De simulatie krijgt epilepsie en hij wordt zo gek als een deur.' Marc brak de proef af, zette het commandohoofdstel af en mas­seerde zijn pijnlijke slapen. 'Je schijnt toch gelijk te hebben, gar­naal. Ik wilde te veel, te vlug in deze configuratie... Ik had me moeten houden aan de oorspronkelijke opzet die je vanavond ginds op de rivier bedacht hebt, in plaats van die te verfraaien. Nu zitten we met de gebakken peren. Bijna vijf uur werk naar z'n mallemoer.'

'Ga gewoon terug,' drong het kind aan. 'Wis de variant, te begin­nen bij cah-pad 83.4. We kunnen de creativiteit altijd nog met een factor van dertig of meer opvijzelen als we de module op­nieuw programmeren en de eci-infusoren op mijn manier afre­gelen.'

Marc keek naar zijn pols-chronograaf en schrok. 'Mijn god, kijk eens hoe laat het is. Bijna halfdrie, en jij hebt morgen drie colle­ges! Grootmoeder Lucille keelt me als ze er ooit achter komt dat ik je zo lang uit je bed gehouden heb. We moeten ervandoor, baasje, en jij moet weer terug naar het studentenhuis. Je kunt zelf wel het geheugen van de surveillanten wissen.' Het gezicht van de jongen vertrok van teleurstelling. 'Ik wil écht zien of het werkt, en je weet dat ik altijd meer slaap krijg dan ik echt nodig heb. Laat me het comstel meenemen! Ik kan het veel vlugger in orde maken dan jij. Alsjeblieft!' 'O nee, geen sprake van. Je weet dat je deze apparatuur niet mag gebruiken. Officieel ben je in het lab alleen toeschouwer, ook al heeft Tom Spotted Owl je hier vrije toegang gegeven.' 'Oom Tom komt het niet te weten. En we doen toch ook niets verkeerds? Het is enkel een technische overtreding van de collegeregels. Niet eens zo erg als 's avonds te laat binnen zijn.' Terwijl Marc aarzelde, vervloekte Woede de puriteinse recht­schapenheid van de jonge geleerde, plus de koppige trots waar­door Marc niet wilde bekennen dat zijn broertje toch gelijk had gehad. Het monster was er even erg op gebrand te zien of dit ex­periment slaagde als dat afschuwelijke kind. Voor zijn eigen plan­nen op lange termijn was het nodig dat die krachtige nieuwe cerebro-energetische uitrusting beschikbaar was voor zijn Hydra-component; en als dat tweetal met de E15 echt voor een belangrijke doorbraak had gezorgd, zou het bittere noodzaak zijn die Schotse spelbrekers onmiddellijk de mond te snoeren. Zou metadwang bij Marc werken? Zijn hersenen waren dodelijk vermoeid na uren van aanhoudende concentratie, en waren waarschijnlijk kwetsbaar... gegeven het feit dat het zo'n geringe schending van zijn principes gold. Al had de Grote Vijand de mi­cromanipulator nooit mogen gebruiken, hij kende elk detail van de ingewikkelde werking ervan nog beter dan Marc. Er bestond geen gevaar dat het kind de apparatuur zou beschadigen of zich­zelf zou kwetsen.

< Geef Jack het comstel van het apparaat,> zei Woede. Marc knipperde met zijn ogen, uitte toen een vermoeide vloek en gaf het jongetje het commandohoofdstel. Hij kwam overeind van zijn stoel achter de micromanipulator.

Met een kreet van blijdschap sprongjack van zijn kruk. 'Je kunt gewoon hier blijven, Marco. Je hoeft niet op te staan. Ik ga ontlichamen, dan kan ik al mijn aandacht aan het werk besteden!' Marc bleef onbeweeglijk zitten, zonder uitdrukking op zijn ge­zicht en zijn geest stevig afgeschermd, toen Jon Remillard - Jack Zonder Lichaam - opgewekt voor zijn ogen begon te desincarne­ren.

Jack was geboren met het lichaam van een gewone baby, maar voor hij drie was, brachten zijn gemuteerde genen een gedaante­verandering tot stand die tegelijk griezelig en prachtig was. Hij sloeg miljoenen jaren evolutie over en werd zoals andere leden van de soort mens in de verre toekomst uiteindelijk zouden wor­den: een wezen dat Marc de Mentale Mens had gedoopt. Nie­mand, ook Marc niet, wist wat het jongetje vond van zijn unieke afwijking; hij had altijd vrolijk alle vragen naar zijn fundamentele denkwijze of zijn geestelijke gezondheid weggewuifd en hij was ongevoelig voor mechanisch of metapsychisch onderzoek. Bui­ten de familie Remillard wist maar een handjevol mensen van Jacks hoogst merkwaardige afwijking, want al had hij een won­derbaarlijk intellect, emotioneel en sociaal gezien was hij nog een kind, en emotioneel was hij net zo kwetsbaar als een kind. Jack had zich vanaf het moment dat zijn mutatie stabiel werd, in­tuïtief vermomd als een normaal mens. Die vermomming diende zowel om de gevoeligheden van anderen niet te kwetsen als om te voorkomen dat mensen hem meden als een onmenselijke rari­teit. Hij bleef bijna steeds in een menselijke schijngestalte, ook als hij sliep. Maar soms - en met name bij zijn oudere broer Marc en zijn excentrieke achteroudoom Rogi - stond de jongen zich toe zijn ware gedaante aan te nemen.

Jacks desincarnatie was een verschijnsel dat Marc vele malen eer­der had waargenomen, maar hij had er nooit aan kunnen wen­nen.

Woede vond het uiterst walgelijk - en vooral als je het vergeleek met zijn eigen geraffineerde materialiseringsproces. 'Ditmaal hou je die verdomde vluchtige zwavelverbindingen in bedwang,' waarschuwde Marc het kind. 'Ik ben niet in de stem­ming voor een stinker. En in godsnaam geen plassen op de vloer of klodders slijm die in de lucht rondzweven. Hou je troep bij el­kaar, dan kun je, als we hier weggaan, meenemen waarmee je ge­komen bent.'

'Ik doe het netjes, dat beloof ik.'

Jacks kleren, losgemaakt met psychokinese, vielen af. Toen werd zijn realistisch omhulsel van pseudo-vlees - de warme huid, het zwarte, golvende haar, de ogen, tanden, nagels en alles wat hij met zijn onovertroffen metacreativiteit uit lucht, atmosferische waterdamp, stof en andere ditjes en dat jes had vervaardigd - dun en ectoplasmisch. Zijn lichaam vloeide en droop weg als een dichte mist, de inwendige pseudo-organen die hij nodig had om bepaalde menselijke gedragingen na te bootsen, losten op en zijn gezicht ging op in sliertjes rook, waarbij de opgewonden grijns en de felblauwe ogen het langst bleven.

Binnen de kortste keren vervormde het losgelaten vaste en vloei­bare deel van Jacks lichamelijk omhulsel zich tot een zacht tril­lende afgeplatte bol organische soep, ongeveer zo groot als een grote pompelmoes. Hij bleef op de vloer van het lab liggen, mid­den tussen een paar lege gymschoenen, waar de bemodderde sokken nog in zaten. Wat van de jongen over was, hing midden in de lucht en zag er eerder vreemd sierlijk dan weerzinwekkend uit: glinsterende zilvergrijze naakte hersenen waarin een geest huisde die uitblonk in de werking van al de metavermogens. In deze vorm verwerkte Jack invoer alleen via zijn ultrazintuigen, communiceerde via telepathie en handelde door middel van psy­chokinese en de metacreatieve functie. Zijn levensprocessen hiel­den zich met behandeling in stand door directe wisselwerking met de atmosfeer en fotonen. Jack Zonder Lichaam was on­kwetsbaar voor de meeste verwondingen, immuun tegen ziekten, en kon te allen tijde een nieuwe menselijke gestalte, of welk mate­rieel omhulsel ook dat hij maar bedacht, voor zichzelf vervaardi­gen.

Woede kon Jack geen lichamelijke schade berokkenen of door zijn volmaakte geestscherm dringen met een priem van dwang en behandeling. Desondanks zou, als dit experiment lukte, de eerste stap voor de uiteindelijke vernietiging van de Grote Vijand genomen zijn.

Het comstel van de micromanipulator, dat boven de hersenen gezweefd had, zakte op zijn plaats. Aangezien het toestel een vol­ledig afgeschermde hersenverbinding had en kon reageren op gedachteninvoer, was het voor Jack even gemakkelijk te gebrui­ken als voor iemand met een lichaam.

Zenuwachtig telepathisch gelach borrelde in de ether. Eerst het wissen & dan de grote klap!!! zei Jack.

Hij begon aan de verandering en de holografische uitbeelding van de onjuist gewijzigde eci leek op hol te slaan. Staatjes die de voortgang van het werk weergaven, werden een vormeloos waas terwijl gereedschappen met de snelheid van het licht in en uit het niets kwamen schieten, aan de elektrochemische module pluk­ten, hem afbraken en weer opbouwden. Microscopische organoïde bevoorradingsslaven zoefden als gestoorde bacteriën her en der door de vloeistof van het hersenventrikelmodel en sleepten allerlei kleine deeltjes mee om toe te voegen of op te ruimen. Toen de eci-verandering klaar was, werd een modulecommandostofje, volledig door Jack geherprogrammeerd met moleculaire-straalepitaxie, gekoppeld aan de centrale processor van de srv.

Marc keek ongelovig toe terwijl de bewerkingen, die hem uren gekost zouden hebben, door zijn broer de mutant in minder dan twintig minuten werden verricht. Zijn bewondering was rijkelijk gemengd met de afgunst die de laatste tijd het medeleven was gaan ondermijnen dat hij had voor de zonderlinge afwijking van de jonge Jack. Verdiende de Mentale Mens medelijden... of was hij de belichaamde, in werkelijkheid de ongelukkige? Hoe zou het zijn vrij te zijn van vrijwel alle behoeften en beperkingen van het lichaam? Om alle levensenergieën op het denken te kunnen richten? Jack had een geringe hoeveelheid slaap nodig, maar de overige fysieke funcdes waren automatisch. Als hij een lichaam droeg, at en dronk hij alleen om niet uit de toon te vallen. Nooit leed hij lichamelijk pijn, want hij had niet de moeite genomen binnen, onder zijn pseudo-huid, gevoelsorgaantjes aan te bren­gen. Zijn denkfunctie was nauwelijks ooit gehinderd of beperkt door de biochemische verslechtering die in het lichaam van ge­wone mensen optreedt in de loop van een dag werken. Hij kon nooit tot irrationeel gedrag gebracht worden door onstuimige geslachtshormonen...

Jack zei: Nou, dat is klaar. Laten we een complete simulatie mo­dus 2 uitvoeren, goed?

Ja,' zei Marc hardop. 'Begin maar met een gewone helmtest.' Wat kan het verdommen, dan weten we tenminste of we hier een fantastisch nieuw ce-tuig hebben of gewoon weer waardeloze troep.

Bij de echte werking zou een compleet stel pas verbouwde srv's ingebouwd worden in een ce-helm met een uitwendige energie­bron. Als iemand de helm opzette en het juiste telepathische commando gaf, zou een aantal haardunne elektroden, bijge­naamd de 'doornenkroon', zijn schedel en hersenweefsel binnen­dringen, waarvan de uiteinden terecht zouden komen in de cere­brale en diëncefale ventrikels, drie met vloeistof gevulde holten in de hersenen van de operateur. Het binnendringen was maar even onprettig als de schedel werd doorboord, want de hersenen zelfwaren ongevoelig voor pijn. Op een ander commando zou­den zesentwintig siv's met hun twee controlerende sivcom-modulen uit de puntjes van de elektroden komen en in de rechter en linker laterale ventrikel uitwaaieren. Eén enkele sivcomex-hoofdmodule zou uitkomen in de derde ventrikel, boven de her­senstam. Wanneer de ce-uitrusting van energie werd voorzien, zou het denkvermogen van de operateur in theorie vele malen groter worden. Ongelukkig genoeg zouden door niet goed af­gestemde implantaties bepaalde andere hersenactiviteiten ook versterkt worden, wat zou leiden tot neveneffecten van een beet­je hinderlijk tot fataal. Het risico voor de ce-operateur zou groter worden, rechtevenredig met de grootte van de geestversterking die door de uitrusting zou worden opgewekt, vooral bij metacreativiteits-activiteiten.

Toen Jack Zonder Lichaam met de proef begon, leek het beeld van de pas verbouwde siv met zijn barokke ornamenten te gloei­en in zijn bad van kunstmatig hersenvocht. In reactie op Jacks begincommando wekte de ene module een ingewikkelde vloed geestversterkende zenuwafscheidingen op in een model van her­senen die qua mentale kracht ruwweg gelijk waren aan die van een operante grootmeester. Een paar seconden liet de uitvoeren­de processor de nieuwe cerebro-energetische versterking 'koken' en activeerde bepaalde delen van de hersenschors die gewoonlijk niet gebruikt werden. Toen zette de sivcomex geleidelijk de te­genwaarde van vijfentwintig extra siv-modules in die ook de wij­ziging hadden. Op dit moment beval Jack de volledig uitgeruste hersensimulatie zichzelf te evalueren in de metacreatieve modus, en nu begon het kritiekste deel van de proef. 'De neurometrie ziet er goed uit, de mondingofrelot verrekte goed,' zei Marc.

'Centraal zenuwstelsel goed,' zei Jack, 'ditmaal beide hersenhelf­ten synchroon voor creatieve parameters. Mooie feedback, nu ga ik vragen om algemene evaluatie. Marco laten we bidden!' De holoweergave ging plotseling over in een flikkerende veelheid van analysegrafieken die Marc bijna meteen niet meer kon vol­gen. In nog geen zes minuten simuleerde de analysator een uur gebruik van een ce-uitrusting door een metapsychische operant van een hoog mentaal niveau. Hoewel er in bepaalde gebieden een toenemende, geringe storing optrad, toonde de psychoresultante een verhoging van de uitvoer van het creatieve metavermogen, iets groter dan Jack aanvankelijk had verwacht. Het werkt! riep de verrukte jongensgeest.

'Ja,' zei Marc. 'Inderdaad. In theorie.' Hij keek nog een tijdje met een scheef glimlachje naar de voortgaande simulatie. Toen stak hij zijn hand uit en schakelde de micromanipulator uit. 'Het nieuwe ontwerp is uitvoerbaar en ik hoef het alleen maar te bou­wen en af te stellen en het uit te proberen op levende hersenen.' Hoeveel tijd kost dat, denk je?

Marc haalde zijn schouders op. 'Zeven maanden - op z'n hoogst. Ik ben natuurlijk het proefkonijn.' Ik ook, alsjeblieft Marco, alsjeblieft -

'Ben je gek? Je kunt in je vrije tijd meehelpen aan het bouwen van de helm, maar meer niet. Het testen van dit nieuwe tuig wordt  gevaarlijk en kostbaar, en er zijn ook lastige politieke aspecten waarmee ik moet goochelen. Het bestuur van de uni­versiteit wordt steeds huiveriger voor dit project.'

‘Maar....’

'Geen gemaar! Je bent nog maar een kind, Jack. Een briljant, begaafd en uitzonderlijk kind - maar in de ogen van de wet en van de universiteit van Dartmouth gaat het niet aan dat je met riskan­te apparatuur rotzooit. Zet jezelf nu maar weer in elkaar en laten we hier als de bliksem weggaan.'

Woede schonk geen aandacht meer aan Jack Zonder Lichaam, die zijn eerdere gedaante van kind van tien weer aannam. Het monster, in de wolken over wat hij net had waargenomen, was al uit het lab verdwenen en vloog over de Atlantische Oceaan naar het westen, naar de Britse eilanden, en vermeide zich in verruk­kelijk gefilosofeer.

Tot op heden waren de praktische toepassingen van cerebro-energie betrekkelijk schaars geweest en voor Woede niet direct nuttig. Meer dan een halve eeuw waren eenvoudige ce-apparaatjes gebruikt voor recreatief gestoei in diverse environ­ments voor virtuele werkelijkheid; maar het mogelijk verslavend vermaak was nu ingeperkt door wettelijke beperkingen en voor kinderen helemaal verboden, terwijl ce-apparatuur waar meer uitgebreide techniek in was verwerkt, overal werd gebruikt, zelfs door gewone mensen, voor gespecialiseerde opleidingen en voor het bedienen van ingewikkelde apparatuur. Maar ce-vergroting van metapsychische functies stond nog steeds in de kinderschoenen. Het was iets waar alleen mensen naar zochten, terwijl de vijf andere soorten van het Bestel er tege­lijk met ontzag en bange verwachtingen tegenover stonden. Exo­tische critici achtten de nieuwe techniek de zoveelste manier van die parvenu-mensheid om de stabiliteit van de Galactische Geest in gevaar te brengen.

Behandelings-ce werd soms gebruikt door operanten die gevoeli­ge psychochirurgie of retro-evolutionaire genenmanipulatie uit­voerden. Psychokinetische ondersteuning werd toegepast op ma­cromoleculaire synthese en ingewikkelde nanotechnieken zoals het bouwen van complexe elektronische, fotonische en bionische stores.

Later was de nog sterkere 'kappersstoel'-ce, die leefvoorzieningen en hersenimplantatie vereiste, gebruikt om het mentale ver­mogen op te voeren van psychokinetische operanten die werkten aan subatomaire projecten. Soortgelijke apparatuur, mogelijk heel riskant voor de operateur, waren gebruikt door verzintuiglijke experts die de grijze vaagheid van de hyperruimte doorzochten op empirisch bewijs voor de drie hypothetische 'matrixvelden' die, naar men aannam, de fundamentele basis van de werkelijkheid vormden.

Aanzienlijke vergroting van de creatieve metafunctie, de hogere geestkracht die theoretisch van de grootste invloed kon zijn op het fysieke heelal, werd door vele Bestelautoriteiten als een be­denkelijk vermogen beschouwd, niet alleen vanwege het hoge ri­sico voor de geest die die techniek gebruikte, maar ook vanwege het gevaar van misbruik.

Dat laatste intrigeerde Woede natuurlijk het meest. Marc Remillard had geen enkele twijfel over de toepasbaarheid van creatieve versterking. Hij had jarenlang geëxperimenteerd met verschillende types hersenopvoerders, en hij zette zijn on­derzoek voort tot aan de verre grenzen van creativiteitsvergroting, waar meer behoudzuchtige onderzoekers van het ce-veld ophielden. Zijn werk kreeg academisch aanzien onder de mantel van Dartmouth en de artikelen die hij publiceerde waren, dat erkende men, briljant. Maar bepaalde machtige bestuurders van de metapsychologische faculteit hadden zich op ethische gron­den krachtig verzet tegen het E15-project en door laten scheme­ren dat professor Marc Remillard arrogant was, eigenmachtig, dat hij minachting had voor zijn omzichtiger collega's en niet ge­voelig genoeg was voor de metapsychische doos van Pandora die zijn werk zou kunnen openen.

Marc keek met minachting neer op de bangelijkheid van zijn cri­tici en negeerde hoogmoedig de aanmerkingen op zijn karakter. Grotelijks versterkte creativiteit was niet voor iedereen wegge­legd, dat sprak voor zichzelf. Naar zijn mening waren alleen de sterkste operante grootmeesters, die met bewezen mentaal even­wicht, geschikte kandidaten. Wat de ethische kwesties betrof, hij stond op het standpunt dat die bekeken en opgelost konden wor­den als de E15-uitrusting eenmaal beschikbaar was, op het mo­ment dat er voorstellen werden gedaan voor specifieke ce-creativiteitsprojecten. Het misbruik van de techniek, niet de tech­niek zelf kon als immoreel beschouwd worden. Er zouden en moesten toepassingsregels worden ontwikkeld voor creatieve vergroting, net zoals ze ontwikkeld waren voor atoomenergie en zelfs voor de metafunctie zelf, die soortgelijke ethische proble­men had opgeroepen.

Jack Zonder Lichaam heimelijk betrokken werd in de experimenten van zijn oudere broer, bekende hij dat hij zich ernstig zorgen maakte over het morele dilemma; maar hij was, ondanks zijn enorme verstand, tenslotte pas een kind met beperkte erva­ring zaken van goed en kwaad. Marcs argumenten vóór het E15-onderzoek waren heel overtuigend geweest. Het had de twee collega's, die merkwaardig goed bij elkaar pasten, iets meer dan een jaar gekost om van pure theorie tot aan deze geweldige doorbraak te komen. Zonder twijfel zouden ze nu niet-officieel samen door blijven werken en in de toekomst nog grotere successen boeken.

Woede was heel tevreden over de broers, ook al hadden ze ge­breken en waren ze hem niet sympathiek. Totaal onbewust had­den ze het grote plan van het monster gesteund. Had Woede die nieuwe ce-teehniek zelf maar kunnen gebruiken! Maar dat was in de grond onmogelijk, want het wezen had op dit moment geen echte fysieke verschijning; hij was nog minder ma­terieel dan de Lylmik. Woedes Hydra-component, een aantal ja­ren geleden weggestopt in een veilig hoekje van de Aarde om langzaam te rijpen, zou echt profijt trekken van de creativiteits-versterking.

Met deze nieuwe E15-helm zouden zelfs niet-operanten merken dat ze met hun natuurlijke talenten nieuwe vindingen zouden doen, goede kunstwerken scheppen of opmerkelijke altruïstische of schurkachtige strategieën ontwikkelen - vooropgesteld dat de hersenen van de operateur sterk genoeg waren om de kracht van het tuig te verdragen. Een metapsychisch wezen dat beschikte over een sterke natuurlijke creativiteit, zoals de Hydra­-elementen, zou daden kunnen stellen die gewone mensen als goddelijk zouden beschouwen: ingewikkelde materiesynthese, geofysische verandering, opeenhoping van massa's ionen, ontla­ding en beheersing ervan. Het omzetten van materie in gerichte energie zou voor een dergelijke operateur kinderspel zijn; hij zou praktisch een mentale laser van een gigawatt ter beschikking hebben.

Hydra zou later moeten groeien en vermeerderd moeten worden om volledig voordeel te trekken van deze doorbraak, maar ook dat maakte deel uit van het grote plan van Woede. Na een be­hoorlijke training had het met ce uitgeruste schepsel, dat handel­de in metabundeling met Woede, geen ander wapen nodig dan zijn versterkte, meervoudige hersenen om de huidige galactische federatie te vernietigen en een Tweede Bestel te stichten...

Vooropgesteld dat die nieuwe E15-techniek niet werd verboden door bemoeizuchtige regelaars en in de moederschoot stierf. De Schotse dreiging voor Marcs project, het bijna voltooide, sta­tistische verslag over de veiligheid van de ce-operateur op lange termijn, dat waarschijnlijk alle onderzoek tot opvoering van de creativiteit opeens zou stilzetten, moest nu zonder uitstel onscha­delijk gemaakt worden.

Het vernietigen van de data was geen oplossing. De groep uit Edinburgh zou ze eenvoudig opnieuw opstellen. Er was maar één manier om te zorgen dat Marcs project niet in gevaar kwam: alle drie de Schotse onderzoekers zouden moeten sterven. En Hydra, Woedes schepsel en zijn enige veilige verbinding met de materie/energie-ruimte/tijd-roosters, was de enige die dat werk­je kon opknappen.

Drie metapsychische meesters uitschakelen zonder een spoor achter te laten, daar was Hydra gemakkelijk toe in staat; maar toch zou het een riskante onderneming worden, vooral als het zou gebeuren in de buurt van de universiteit van Edinburgh, de krioelende bijenkorf van sluwe en sterke Keltische operanten. Eén foutje (de Hydra-elementen waren nog heel jong en over­moedig en het was maar al te waarschijnlijk dat het ergens mis zou lopen) en het schepsel zelf kon in gevaar zijn. Dat zou volkomen onaanvaardbaar zijn. Woede was in de fysieke wereld zonder Hydra ernstig beperkt, en zijn werk werd nog in­gewikkelder gemaakt door perioden van gedwongen sluimering. In feite stond het huidige activiteitsraam op het punt dicht te gaan en al vlug zou Woede zich moeten terugtrekken; maar er was nog tijd om Hydra op het spoor van zijn prooi te zetten. Die slimme, onschatbare Hydra! De elementen waren nu twintig jaar, en hoewel ze zich steeds rijkelijk hadden voorzien van hun elementaire bron van geestelijk voedsel, hadden de dodingen met regelmatige tussenpozen en met bewonderenswaardig raffi­nement plaatsgevonden. Er was nooit enige verdenking gevallen op de vier vermomde wezens. Hydra was nu goed gevormd, op­gewerkt tot een redelijk raffinement en bijna klaar om in het strijdperk van het Galactisch Bestel actief te worden. Deze verantwoordelijke actie zou een goede oefening zijn voor dergelijke acties in de toekomst. De drie Schotse onderzoekers zouden uit hun heiligdom gelokt moeten worden en dan zonder spoor geëlimineerd. Als ze eenmaal verdwenen waren en hun da­ta vernietigd waren, zou Marc geen noemenswaardige tegen­stand ondervinden met zijn project. Geen enkele andere groep die op Aarde of op kolonieplaneten van de mensen de veiligheid van ce bestudeerde, vormde een dreigend gevaar. Het monster bleef een tijd boven de Britse Eilanden hangen en bestudeerde de situatie van diverse kanten, te zamen met de dra­matis personae die erbij betrokken waren. Ten slotte riep hij.

<Hydra! Lief kleintje, luister! Ik heb geweldig nieuws voor je.>

Woede...? Woede, Woede, liefste Woede, ben jij dat na al die tijd?

<Ja, mijn liefje, ik ben het.>

Maar wat is er gebeurd, geen woord van jou, geen piepje van ver­re, meer dan drie jaar!

<Ik moest me stil houden. En jij had het druk genoeg met je stu­die.>

Maar godalmachtig drie jaar, drie klotejaren, ik dacht dat je mij/ons vergeten was, dacht dat je grote plan in duigen lag, dacht dat de Grote Vijand misschien gewonnen had, dacht dat oom Fred/jij écht dood was gegaan...

<Wees stil. Ik zal nooit sterven en altijd van je houden en voor je zorgen zolang je trouw mijn bevelen volgt. Deze lange verban­ning van jou en zelfs mijn stilzwijgen was nodig, maar daar komt nu vlug een eind aan. Mijn grote plan voor een Tweede Bestel heeft een flinke stoot vooruit gekregen. >

!Vertel het mij /ons!

<Dat doe ik. En beter nog: binnenkort komt er een groot feest­maal. Een feestmaal van levenskracht van operante meesters! Zet je/jullie geest open ter verwelkoming, want ik ben hier en klaar om je/jullie te voeren naar de hoogste verrukking.>