Hoofdstuk 22

Ted luisterde naar Laura zonder haar te onderbreken. Toen de dokter vertelde hoe hij Lynch in elkaar had geslagen, lag er verbazing op zijn gezicht, maar niet heel erg.

‘Ligt hij nog steeds in coma?’

‘Ik vrees van wel.’

‘Er is zeker geen twijfel over dat ik de dader ben?’

Laura schudde haar hoofd.

‘Er moet een verklaring zijn,’ zei Ted hoofdschuddend. ‘Waarom zou ik een vriend zo erg toetakelen dat hij in coma raakt? Echt, dat hij een relatie met mijn vrouw heeft kan de reden niet zijn. Ik heb nog nooit zoiets gedaan. Ik zou misschien ontzettend kwaad geworden zijn, dat zal ik niet ontkennen, maar niet zo erg dat ik hem zou proberen te vermoorden. Er moet meer aan de hand zijn.’

‘Het antwoord zit in jouw hoofd, en in dat van Lynch, maar die kan ons er op dit moment niets over zeggen.’

‘Mijn god.’

‘Wees niet te hard voor jezelf, Ted. Het ging duidelijk helemaal niet goed met je toen je dat deed. Hetzelfde geldt voor de voorafgaande dagen. Holly zegt dat je de foto’s van het restaurant een hele maand geheim hebt gehouden en dat zoiets niets voor jou was, dat ze zeker wist dat je er normaal gesproken wat over gezegd zou hebben.’

Hij knikte.

Er moest meer aan de hand zijn. Het was moeilijk over Lynch te speculeren, want Ted herinnerde zich helemaal niets van hun vriendschap. Misschien wist hij iets over hem wat Holly kon kwetsen…

‘Waar denk je aan?’ Laura had zijn bezorgdheid opgemerkt.

‘Heeft Holly je iets over Lynch verteld, een verdenking? Ik neem aan dat als ze een affaire met hem had, ze dacht dat hij een goed mens was, maar soms, je weet wel, beginnen we iets met de verkeerde persoon.’

‘Ik snap wat je bedoelt. Ik zal eerlijk tegen je zijn. Holly heeft me verteld dat Lynch een rustige man is, heel aardig en gerespecteerd. Hoewel hun gevoelens voor elkaar wederzijds waren, was het Lynch die wilde wachten tot jullie scheiding rond was. Justin wilde met jou praten en het uitleggen. Natuurlijk betekent het niet dat er niet meer aan de hand kan zijn, het is alleen hoe Holly over hem denkt.’

‘Holly is een ontzettend intuïtieve vrouw. Als zij dat heeft gezegd, is het heel waarschijnlijk dat het zo is.’

‘En toch denk ik er net zo over als jij,’ zei Laura. Ze zocht iets in een map met plastic zakjes erin. ‘Er was iets waardoor je zo heftig op Lynch reageerde. Misschien had je iets ontdekt toen je hem volgde. Ik heb zelf niet met de privédetective gesproken, maar Holly wel, en de man zegt dat hij hen alleen heeft geschaduwd en jou de foto’s heeft gegeven.’

‘Die detective heet Pitterstone, niet?’

‘Weet je dat nog?’

‘Wendell vertelde me over hem… Jezus, ik heb de hele tijd met iemand zitten praten die niet bestaat. Hoe is het mogelijk?’

‘Jouw vriendschap met Lynch, zijn relatie met Holly, het huis aan het meer… het maakt allemaal deel uit van Wendell. In je hoofd heb je informatie opgedeeld en die hoort nu bij hem. In zekere zin zou je kunnen zeggen dat jij er niet bij kunt. Er lijkt nu een kamer in je hoofd te zijn die op slot zit.’

Doe de deur open.

Laura sprak langzaam. Ze leek bij elk woord te controleren of Ted de informatie nog kon opnemen.

‘Wat heb je daar?’ vroeg Ted. Laura had een foto uit het dossier gehaald. Het fotootje zag er oud uit. Ze reikte het aan.

Een jonge Ted en Lynch waren te zien op een studentenfeestje, glimlachend bij een foto van Uma Thurman in Pulp Fiction. Door de poster kwamen er bij Ted onmiddellijk herinneringen boven. Hij stond in de gang naast zijn eigen kamer. Uma had een donkere pruik op en rookte uitdagend. De Ted op de foto zag er goed uit, heel slank met lang haar dat tot op zijn schouders reikte. Hij droeg een bandana in de stijl van Axl Rose en had een plastic bekertje in zijn hand. Lynch, die naast hem stond, zag er net zo jong uit als toen hij in Teds fantasie op de deur beukte. Zijn schoonheid was magnetisch.

‘Ik kan me die poster nog heel goed herinneren. Maar Lynch totaal niet. We lijken goed bevriend te zijn.’

Laura beaamde dat. Ze stopte de foto weer terug in het dossier.

‘In mijn droom over het huis aan het meer was er iets nieuws,’ zei Ted, ‘iets vertrouwds aan die plek. En toen ik vandaag wakker werd, drong het tot me door dat ik me het gezicht van Wendell niet voor de geest kon halen, ik twijfelde over de kleur van zijn ogen, zijn gelaatstrekken ontglipten me. Was hij slank? Droeg hij een bril? Ik zou het niet kunnen zeggen.’

‘Over Wendell gesproken, betekent die naam iets voor jou?’

Ted dacht even na.

‘Als je bedoelt of ik in het verleden iemand met die naam heb gekend, dan is het antwoord nee. Voor zover ik weet dan, wat gezien de omstandigheden niet bijster veel zegt.’

Laura knikte.

‘Ik kan niet geloven dat ik een man in coma heb geslagen,’ zei Ted en hij greep zijn hoofd vast, dat hij ontkennend heen en weer bleef schudden.

‘Denk daar nou niet aan, Ted. Ik weet zeker dat een deel van jouw psychose van voor het incident met Lynch is. Een flinke tijd daarvoor. Ik heb er lang over nagedacht of het zinvol was te onthullen dat Wendell niet bestaat, dat hij in werkelijkheid een deel van jezelf is dat zich achter die vermomming verschuilt…’

‘Ben je bang dat ik weer in zo’n cyclus terechtkom?’

‘Nee, dat denk ik niet. Daarvoor zijn we te ver.’

‘Te ver?’

‘Precies. Denk aan de eerste cyclus, daarin was je van plan zelfmoord te plegen vanwege een tumor in je hoofd. Ook moest je Wendell vermoorden, het deel van jou dat de waarheid over de affaire van Holly kende en bovendien Lynch in elkaar had geslagen. In zekere zin is dat de perfecte cyclus. Mijn theorie is dat je na de confrontatie met Lynch besloot zelfmoord te plegen, maar je draaide door en deed het niet. Toen creëerde je fantasie de cyclus waarin je Wendell en alles wat hij representeerde om zeep bracht, en die werd keer op keer herhaald.’

‘Ik zie waar je heen wilt,’ zei Ted. ‘In die cyclus had ik zelfs geen problemen met Holly.’

‘Het was de perfecte zelfmoord.’

‘En Blaine, wat heeft hij hier allemaal mee te maken?’

Dat was de vraag die Laura vreesde, de vraag die ze met geen mogelijkheid kon beantwoorden vanwege de vondst van de Buzz Lightyear-sticker. Ze wilde het er voorlopig nog niet over hebben, dus gaf ze het antwoord dat ze een paar dagen geleden zou hebben gegeven.

‘Je zocht een manier om de moord op Wendell goed te praten en je fantasie kwam met dat slimme plan van zelfmoordenaars die elkaar vermoorden. Let wel, er moest een man worden overgehaald die op het punt stond zich van het leven te beroven. Hoe kon je dat voor elkaar krijgen? Een beroep op je gevoel doen en benadrukken hoe erg het voor je familie zou zijn, is een belangrijke sleutel. Ik weet zeker dat deze vragen door je hoofd spookten toen je de mogelijkheid overwoog. Begrijp je waarom ik zeg dat de eerste de ideale zelfmoord is, Ted? Daarin loste je zelfs het probleem van de schok voor je geliefden op. Alles liep op rolletjes. En de zaak-Blaine veroorzaakte de dagen voor je opname in het Lavender veel ophef; ik heb heel veel krantenartikelen uit die periode verzameld. Het is goed mogelijk dat je die zaak hebt gebruikt om je cyclus vorm te geven. En vergeet een heel belangrijk element niet: Lynch was een vreemde voor je, alleen Wendell kende hem.’

‘Waarom kwamen onze sessies in die cycli? Waarom waren ze niet zoals de rest van mijn leven in het Lavender, waar ik geen herinneringen aan heb?’

‘Nou, in het begin was dat ook zo. Pas toen we tijdens de gesprekken in je verleden begonnen te wroeten, veroverden ze langzamerhand een plaats in de cycli, waardoor er scheuren ontstonden. Heb je het hoefijzer bij je?’

Ted bevestigde dat. Hij kon het gewicht in zijn broekzak voelen.

‘Op dat moment begonnen er gaten in de eerste cyclus te vallen. De herinnering aan je dochters die aan komen rennen over de oprijlaan van het huis aan het meer bijvoorbeeld. Dat was een poging van je onderbewuste om dat idyllische einde onderuit te halen, om Wendell te ontmaskeren.’

Ted knikte verbaasd. Hij begreep het.

‘Daarom vermoordde ik hem in de tweede cyclus niet,’ zei hij terwijl hij zich het gebeurde voor de geest haalde.

‘Precies. Tijdens de tweede cyclus wist je al dat Wendell en Lynch elkaar eigenlijk kenden, dat ze studiegenoten waren geweest. Dat was jouw verleden, Ted! Je deed niets anders dan jouw eigen band met Lynch ontdekken. Maar Wendell wilde helemaal niet ontmaskerd worden, dan zou namelijk een deel van jou door de mand vallen. Daarom hitste hij je tegen Lynch op, onder meer door je de foto’s van het restaurant te laten zien. Vergeet niet dat je je tijdens de tweede cyclus bewust was van de problemen met Holly. In elke cyclus kwam je dichter bij de waarheid.’

‘Dat is de reden waarom Wendell me tegen jou en Roger wilde opzetten. Jezus, ik denk nog steeds aan hem alsof hij echt bestaat.’

‘Kijk Ted, er zit bepaalde informatie hier, in je hoofd,’ Wendell boog zich naar voren en wees met zijn wijsvinger op Teds voorhoofd, ‘die je verdacht maakt. En mij ook, dat zal ik niet ontkennen.’

‘Nu begrijp ik waarom Holly me niet wil zien,’ zei Ted.

‘Eigenlijk… wil Holly je wel zien.’

‘Echt?’

‘Ze begrijpt dat je onder normale omstandigheden Lynch nooit iets zou aandoen. Ze vertrouwt erop dat je door de behandeling hier weer de oude wordt.’

‘Dus je hebt met haar gesproken?’

Laura beaamde dat.

‘Ik heb vanochtend meteen met haar gesproken, zoals ik had beloofd. Nu we deze enorme stap hebben gezet, denk ik eerlijk gezegd dat het een goed idee is dat je de meisjes ziet. Holly heeft gezegd dat ze met de meisjes hiernaartoe komt zodra we daarom vragen.’

Ted werd overvallen door een mengeling van blijdschap en paniek, maar de herinnering aan zijn dochters in gelukkiger tijden kreeg de overhand; een verzameling beelden van Nadine en Cindy, van omhelzingen, nachtzoenen, verhaaltjes voor het slapengaan. Het duurde niet lang of hij schoot vol. Voor het eerst sinds zijn opname in het Lavender, zeven maanden eerder, huilde hij.