Hoofdstuk 13

Marcus had het uitgemaakt met Carmen, eindelijk! Hij schaamde zich ervoor dat hij de stap had gezet omdat Laura in het ziekenhuisrestaurant zei dat het definitief voorbij was tussen haar en haar ex, maar zo was het wel. Carmen was geen vrouw voor hem; de goede seks woog niet op tegen haar irritant frivole inborst, de ongemakkelijke stiltes en haar voortdurende verwijten. Zijn gebrek aan interesse voor alles wat met zijn inmiddels ex-vriendin te maken had, kon hij onmogelijk nog langer verbergen, en zij scheen er niet erg mee te zitten, wat alles op een bepaalde manier nog erger maakte. Hij vertelde het haar aan de telefoon en ze zei dat ze het begreep, dat hij zich geen zorgen hoefde te maken, dat hij haar altijd mocht bellen en dan konden ze elkaar zien om een beetje plezier te maken, dat ze geen wrok koesterde tegen hem en dat hij alles niet zo serieus moest nemen, het leven was immers bedoeld om van te genieten. Kortom, het kon haar geen klap schelen. Tot ziens, Carmen. Dat Marcus net vijftig was geworden en er een hekel aan had om alleen te zijn, betekende niet dat hij bereid was zijn leven met een willekeurige Carmen te delen. Misschien als hij zestig was.

Een van de gewoontes die hij weer hoopte op te pakken was films kijken op zondag. In de logeerkamer had hij een kleine bioscoopzaal ingericht en met Carmen had hij er hoogstens één keer gebruik van gemaakt, aan het begin van hun relatie. Later had ze hem bekend dat ze zich niet op haar gemak voelde in afgesloten ruimtes, en hij had zich daarbij neergelegd. Nog één op de lijst van botsende eigenschappen.

Marcus had twee afleveringen van Breaking Bad opgenomen, zijn favoriete serie. Hij maakte popcorn in de magnetron, pakte een biertje uit de ijskast en met een grijns van oor tot oor toog hij naar de logeerkamer. Er stonden zes leunstoelen in twee rijen van drie. Hij ging in het midden van de achterste rij zitten en strekte zijn benen; hij zette de popcorn en zijn bier op de stoel naast hem en pakte de afstandsbedieningen van een plankje. Er was er een om het licht te dimmen, een om het projectiescherm te laten zakken en natuurlijk nog een voor de projector en de dvd-speler. Hij dimde het licht tot bijna het minimum en drukte op het knopje van het scherm. Een bemoedigend gezoem begeleidde het zakken van de witte rechthoek. Toen het helemaal was uitgerold, ging de telefoon.

Zodra hij zag dat het Laura was, verdween zijn irritatie.

‘Wat een verrassing!’

‘Dag, Marcus.’

Een korte stilte maakte Marcus ongerust.

‘Problemen in het Lavender?’

‘Nee. Ik wilde… Heb je wat te doen?’

‘Helemaal niets.’

‘Heb je zin om samen te eten?’

Marcus moest een paar seconden wachten om zijn buitensporige enthousiasme te temperen.

‘Natuurlijk.’

‘Ik wil graag een paar dingen met je bespreken over Ted McKay en daarna moet ik een kleine kruistocht ondernemen waarbij ik je hulp kan gebruiken.’

‘Je kunt op me rekenen. Ik ben heel benieuwd.’

‘Gelukkig, dan kom je tenminste op ons afspraakje.’

Afspraakje.

‘Zal ik je over een uurtje op komen halen?’

‘Dat lijkt me prima.’

Nadat hij had opgehangen bleef Marcus nog tien minuten naar de witte rechthoek zitten kijken.