Mono - en dialogen, brieven, interviews, adviezen en korte verhalen; Wim de Bie bundelde in dit boek zestig satirische observaties van eigentijds gedoe. Tussen deze lachwekkende kijkjes op de situatie van het gebeuren door, loopt meneer Foppe, een eenzaamheidgenieter. Over hem zei Wim de Bie onlangs, tijdens een gastcollege aan de Universiteit van Deventer: 'De types die wij op de televisie meer dan eenmaal spelen, zijn afsplitsingen van onszelf, onze eigen (en misschien uw) archetypen. Meneer Foppe? Dat ben ik. Onder anderen.' Maar wie is dan de meneer De Bie, die veelvuldig in deze stukken figureert? Over hem zei Wim de Bie onlangs, op eens preekbeurt voor de Vrouwenbeleggersclub van Alkmaar: 'Meneer De Bie is de tegenpool van meneer de Foppe; hij wordt niet alleen boos over veel modern gedoe, hij bijt ook van zich af. Meneer De Bie laat zich niet onderschoffelen c.q. sneeuwen. Meneer De Bie? Dat ben ik, zoals ik zou willen zijn. Maar laat ik stoppen. Wat een zwaarwichtig gedoe, over zo een licht en luchtig boek!'

NBD|Biblion recensie

De heer Foppe is vriendelijk, niemand heeft een hekel aan hem, maar toch zou geen mens ter wereld met hem willen ruilen. Wim de Bie zet Foppe in het t.v.-programma Koot & Bie ook regelmatig haarscherp en consequent voor de camera als de 'vrijgezelle' beleefdheidstrut die niemand behalve zichzelf onrecht aan doet. Als Foppe naar de kapper toe gaat is hij al blij voor een paar tientjes zijn haar nat gemaakt te krijgen. Het is al een meevaller als hij niet in de gevangenis belandt nadat een hem ombekende vrouw hem vraagt even het parkeerbonnetje naar haar auto toe te brengen. Foppe leest dat het bonnetje in de auto moet liggen. Er zit dus niets anders op om bij de auto te wachten terwijl het al bijna zes uur is en hij zijn avondmaaltijd (lekkerbekje) nog wilde gaan kopen. Er staan ook brieven van mediaspecialist De Bie uit De Volkskrant in deze bundeling. Zeer verhelderend is zijn poging het begrip (en het gebruik) Try Out uit te bannen. Goedkope pocketeditie; krappe marge.
(Biblion recensie, Hans Renders.)
(source: Bol.com)

Deze bundel bestaat uit 32 schetsen in vijf groepen. Elke groep wordt afgesloten met een gesprek dat De Bie voert met Walter de Rochebrune. De korte stukken vertonen de vorm van brief, monoloog, dialoog, interview of verhaal. Met name de verhalen zijn van hoge kwaliteit. De Bie maakt gebruik van het dagelijks nieuws om de absurditeit van de werkelijkheid aan de kaak te stellen. Dat gebeurt meestal met humor, soms met sarcasme. In de vijf spannende gesprekken met de ex-mijnbouwkundig ingenieur De Rochebrune, zonderling, filosoof, dichter en zwerver, wekt hij een acht jaar geleden geschapen alter ego weer tot leven. Deze figuur heeft over alles en iedereen een radicale en afwijkende mening, en acht ambtsdragers die zich keurig formeel indekken het eigenlijke schoftentuig. Stilistisch hanteert De Bie een rijk scala van literaire mogelijkheden. Dat verhoogt het genoegen dat lezers zullen beleven aan zijn spitsvondige ontmaskeringen

'Ik wou dat ik anders was!'
Dat riep een klein jongetje tegen zijn rekenschrift waarin hij een vlek had gemaakt in plaats van een som.
Het was een dik jongetje met een brilletje op. Ook struikelde hij vaak over zijn eigen benen en leren kon hij helemáál niet.
Je begrijpt dus wel waarom hij altijd wanneer de mensen vroegen wat hij later wilde worden, alleen maar antwoordde: `Ik wil ANDERS worden,' en hij zei het zo vaak dat ze hem Anders gingen noemen.
Alles heeft Anders ervoor over om anders te worden. Ten einde raad gaat hij naar een tovervrouw en die weet de oplossing. De Grote Tovenaar kan hem helpen, maar dat doet hij niet zomaar! Anders moet eerst een moeilijke opdracht volbrengen...

**Recencie(s)**

Anders, een onooglijk, onhandig jongetje, wil veranderen. Pas als hij de tafel van zeven kent, wil de Grote Tovenaar hem helpen. In het insectenrijk leert hij die, gedreven door moed, angst, doorzettingsvermogen en slimheid en bijgestaan door Veertje. 'Gegroeid' keert hij in het normale leven terug. De gunsten van de Tovenaar wendt hij aan om zijn vriendinnetje te redden. Prachtig verhaal vol symboliek, waarin de maatschappij en de mens als individu onder de loep worden genomen. Jammer dat de dieren, die Anders ontmoet, aanvankelijk bijna allemaal een negatieve, kwaadaardige houding ten toon spreiden. I.t.t. het jongetje veranderen zij ook niet wezenlijk in de barre, spannende strijd om het bestaan. De zwart-wit getekende illustraties zijn vaak eng, maar net als in het verhaal wordt alles anders als Anders verschijnt. Vriendelijke, zachtgekleurde omslagtekening. Vanaf ca. 9 jaar; voor jongere kinderen geschikt als voorleesstof.
Redactie
(source: Bol.com)

‘Een overtollig mens’, het titelverhaal van deze nieuwe bundel, beschrijft de eenzaamheid en de angst van een jonge academicus, Johan Knipperling. Hij wil graag bij de mensen horen, maar wordt uitgestoten. Zelf kan hij geen liefde uitstralen. Hij woont op zoider bij een loodgietersfamilie, maar de man, vrouw en kinderen bemoeien zich niet met hem, zodat hij bijkans gek wordt van eenzaamheid. Knipperling werkt als natuurkundige op een ziekenhuis en is alleen daardoor al een eenling, een eenzame, want medici hebben liever niet met natuurkundigen te maken. Het verdriet, de angst en de hulpeloosheid van de jonge Knipperling komen op verschillende manieren naar voren. Het einde van het verhaal lijkt min of meer gelukkig, maar er zit toch een gemene angel in. Naast het titelverhaal zijn in de bundel nog vier kortere verhalen opgenomen: ‘Een Job van onze tijd’, ‘Hoe bestaat het!’, ‘De lezing’, ‘De klok’.

'Ik heb een niet altijd even koosjer verleden op het gebied van dierenliefde en een paar verhalen in dit boek illustreren dat. Als kind dacht ik dat de door mij gevangen lieveheerbeestjes het verrukkelijk zouden vinden in mijn kijkdoos, met een dak van boterhampapier. Hoe moet dat eigenlijk, een dier liefhebben? Weten we genoeg van het door ons gekozen huisdier om het op de juiste manier te koesteren? En als we vlees eten, denken we dan wel eens na over de herkomst van het dier waar het vlees omheen zat? Hok van het slot gaat over dierenliefde in allerlei soorten en maten. Wieke Biesheuvel schrijft over de vele viervoeters die zonder veel moeite hun plek in haar hart en haar leven veroverden. Ze heeft het over aaibare dieren hier in Nederland, thuis en bij een bijzondere varkensboerin. Maar ze schrijft ook over dieren in Afrika, waar het vooral de authentieke pracht van de dieren is die haar zo raakt.



De dwerghamsters die zich onbedoeld veel en vaak voortplanten, haar zieke hond, de muskuseenden in de tuin of de dispuuthond van haar zoon, maar ook het interview dat zij deed bij de varkensopvang 'familie Bofkont' en haar vakantie en werkervaringen in Afrika, zijn door de auteur (columniste voor Libelle, schrijfster van 'Afvallen en opstaan'*) in vlotte korte verhalen in dit boek neergezet. De verhalen zijn per onderwerp gerangschikt. Het taalgebruik is eenvoudig. Naarmate het boek vordert worden de verhalen sterker en boeien meer. De nogal chaotisch overkomende verhalen rondom het huis en gezin zijn wat oppervlakkig en maar soms grappig. De lezer maakt wel kennis met het leven van de auteur. Wellicht leuk voor de fans onder de Libelle lezers. De andere verhalen zijn meer informatief en aantrekkelijker om te lezen. De rode draad is de vraag hoe men dieren nou precies moet liefhebben. Duidelijk wordt dat de auteur, net als ieder ander, daar goed in wil zijn, maar openlijk toegeeft hoe moeilijk dit ook voor haar is. Een boekje voor tussendoor. Geen register.

Jacolien Zwart
(source: Bol.com)

Dochter en ik stappen de winkel binnen waar zij mij graag ziet heengaan. Waarom koop je daar je kleren niet, die winkel is perfect voor vrouwen van jouw leeftijd. En dan volgt een rij namen van moeders van haar vriendinnen, die daar allemaal vaste klant zijn en zien zij er niet altijd geknipt uit? Terwijl jij, ja

Oke, ze is vijftig geworden. Maar betekent dat echt dat ze te oud is voor haar leukste kleren, een carrireswitch of een avondje stappen? Deze Sara weigert " ongeacht wat manlief of puberkinderen daarvan vinden " in het hokje van de doorsnee vijftigplusvrouw achter de geraniums gestopt te worden. Op naar een nieuwe baan en salsadansen! Dan is ze maar een foute Sara. Een herkenbare roman voor alle Saras, fout of niet.

Claudia Biegel (Amsterdam, 1957) studeerde culturele antropologie. Als journalist schreef ze onder andere voor Trouw en Plus Woman. Tegenwoordig werkt ze als hoofdredacteur bij een kennis- en adviescentrum en is ze columniste voor Catherine.nl. Ze woont met man en twee kinderen in Amsterdam en schrijft haar tweede roman.

Recensie(s)
NBD|Biblion recensie

Wanneer de naamloze ik-figuur haar vijftigste verjaardag viert, wil ze haar leven omgooien. Zij wil immers niet toegeven aan de menopauze en het ouder worden. Concreet betekent dat: een nieuwe veeleisende baan bij twee broers die zo goed als onmogelijke bazen zijn. Bovendien heeft ze twee pubers in huis en neemt ze de mantelzorg op zich van haar oude, zieke moeder. Het vlotte verhaal over dit realistische gegeven krijgt een wat speciaal tintje, doordat de ik-figuur de mensen uit haar omgeving ('echtgenoot', 'zoon', 'dochter', 'moeder', 'broer') niet bij naam noemt. Alleen haar vriendin Trix, haar bazen Alex en Antoin, collega Teun en de djembe-leraar hebben een naam. Dat werkt wat vervreemdend. Toch krijgt de lezer een goed beeld van deze vijftigjarige vrouw en de strijd die ze met zichzelf voert, dankzij de rake karaktertyperingen en de vleugjes ironie in de gedachtebeschrijvingen. Het thema is allerminst alledaags en eenvoudig. Toch zal het veel vijftigers ('Sarah gezien?') herkenbaar voorkomen of (misschien meewarig?) doen glimlachen. Veelbelovend romandebuut van deze journaliste (1957). Kleine druk.

(NBD|Biblion recensie, Patricia Moons)
(source: Bol.com)

Job woont met zijn ouders, de pikzwarte hond Sint en zijn eigenwijze nicht Smartie op een woonboot midden in de stad. Het is een gezellige bende. Smartie krijgt voor haar tiende verjaardag een wel heel bijzonder cadeau, een oude zeilboot: de JESS. Helemaal geweldig natuurlijk, maar waarom doet de oud-eigenaar zo vreemd? Hij sluipt rond in het holst van de nacht en breekt zelfs in. Job en Smartie proberen uit te vissen wat er aan de hand is en komen achter een groot geheim. Ze krijgen hulp van Engel, een nieuwe jongen uit hun klas, en dat is maar goed ook, want ze raken behoorlijk in de problemen!

De boot en de engerd is het eerste deel van de avontuurlijke, maar ook grappige serie JESS. Job, Engel, Smartie en Sint komen mysteries op het spoor die ze natuurlijk moeten ontrafelen. En daarbij werken ze zich soms flink in de nesten...

**Recencie(s)**

Op een woonboot midden in de stad wonen Job (10), zijn ouders, de hond Sint en zijn nicht Smartie. Op haar tiende verjaardag krijgt Smartie een oud bootje cadeau en noemt hem de 'JESS'. Ze hebben veel plezier van het bootje, totdat er ingebroken wordt. En waarom sluipt die enge oud-eigenaar Herman 's nachts rond in hun buurt? Voldoende redenen voor Job en Smartie om op onderzoek uit te gaan. Eerste deel uit de serie 'JESS', waarin in een eenvoudige verhaallijn met spanning en humor de soms wat gezochte gebeurtenissen in een vlotte stijl de revue passeren. De karakters van de kinderen worden helder neergezet en de kinderlogica en het populaire taalgebruik (egnie, mafkees, sjips) maken het geheel herkenbaar voor leeftijdsgenoten. De boodschap: '(ver)oordeel niet te snel' komt naar voren als ze de 'engerd' Herman en de 'brave' klasgenoot Engel beter leren kennen. De zwart-witfoto's met ingetekende potloodillustraties passen bij de verhaalsfeer. De brede bladspiegel bevat vrij veel tekst, in een voor de doelgroep wat kleine letter. Kleurrijk omslag. Een toegankelijk verhaal voor een brede doelgroep vanaf ca. 9 jaar.
Monique Luijben
(source: Bol.com)