6

KELLSEY

Jarenlang had ze hem van een afstand liefgehad. Twee rondes in een kooi met Leroys beest en ze had hem gedood. Hoe ironisch. Gedurende haar tienertijd hadden haar broers geroepen dat ze nog eens hun dood zou worden. Ze had dat altijd grappig gevonden. Kijkend naar Leroy, was het niet meer zo grappig.

Ze had vanavond drie dingen ontdekt over hem. Aangezien een zeker deel van zijn anatomie opsprong toen hij boven op haar lag, wist ze dat hij blij was om haar te zien. Je zou het niet zeggen als je in zijn donkere gezicht keek, maar sommige dingen kon een man nu eenmaal niet verbergen. Het tweede was dat hij er een hekel aan had dat hij haar wilde. Sterker nog, hij zag eruit als een gewond dier dat er elk moment vandoor kon gaan. Het derde was dat hij kennelijk tijdens Hera’s festival in een beest veranderde.

Wacht even. “Waarom was je beest in de kooi anders dan vanmiddag tijdens de Bloedspelen? De Heraia begint morgen pas.” Ze wist dat ze beschuldigend klonk, maar het beviel haar niet dat haar betrouwbare Leroy geheimen had. “En sinds wanneer hoor jij bij onze clan?” En waarom had niemand dat haar verteld? Toen Shay en Vicky onderdeel werden van hun clan hadden ze een ceremonie gehouden.

Qasim knipperde met zijn ogen. “Eh, ik moet onderzoek doen naar het tegengif. Er is geen bekend tegengif voor hydrabloed. Het kan even duren voor ik iets gevonden heb.”

“Doe dat maar,” zei Leroy terwijl hij zijn spijkerbroek en T-shirt aantrok. “Ik heb intussen werk te doen.” Qasim knikte en maakte dat hij wegkwam.

“Je kunt niet vertrekken. Je bent vergiftigd!” riep Kellsey uit. Ze kon niet geloven dat hij ervandoor wilde gaan terwijl er een bom door zijn aderen raasde.

“Ik heb de opdracht al aangenomen, Kellsey.” Leroy liep de kooi uit. Hij trok een wenkbrauw op toen ze voor hem ging staan.

“Je kunt deze opdracht toch ook later doen?” pleitte ze.

“Hier blijven wachten terwijl ik net zo goed aan mijn opdracht kan beginnen heeft geen enkele zin. Qasim laat ongetwijfeld van zich horen zodra hij een geneesmiddel heeft gevonden. Maak je geen zorgen. Het komt wel goed.”

Dat betwijfelde ze. “Dus er is niks dat ik kan zeggen om je tegen te houden?” vroeg ze voor de zekerheid. Toen hij het hoofd schudde schoot haar blik vanzelf naar de kooi.

Zijn ogen vernauwden zich. “Denk er niet eens aan.”

Ze wenste dat haar pijl hem geraakt had. Dan had hij wel twee keer nagedacht voor hij haar nee verkocht. “Goed,” gaf ze uiteindelijk toe. “Wacht even totdat ik een tas heb ingepakt.”

Dat deed hem ter plekke bevriezen. “Wat?”

“Je hebt me heus wel gehoord. Ik ga met je mee.” Ze had weliswaar jammerlijk gefaald in haar dare, maar Lea’s zelfvoldane glimlach was momenteel haar laatste zorg.

“Ik dacht het niet. Ik werk alleen, Kellsey.”

Hij scheen alles alleen te doen. “Dat is dan jammer. Want totdat je genezen bent ben ik je schaduw, vriend. Je moet me een kans geven om mijn fout goed te maken. En denk maar niet dat ik je niet zal weten te vinden als je me achterlaat. Niemand kan een amazone van zich afschudden.”

“Moet je niet werken?”

Ja, maar zo makkelijk kwam hij niet van haar af. “Vicky kan de kliniek wel een tijd draaiende houden zonder mij. Ik heb momenteel bovendien alleen maar de zorg over twee selkies.” Krik had beloofd om de zeewezens niet op te eten.

Er volgde een zucht. “Goed. Je mag mee, maar op een voorwaarde. Ik wil niet dat je rare fratsen uithaalt waardoor je in gevaar komt of mij voor de voeten loopt. Je doet dus wat ik zeg.”

Ze fronste. “Dat klinkt erg bazig.”

“Jammer dan,” kaatste hij terug. “Dit is geen democratie.”

“Ik zal braaf zijn,” beloofde ze onmiddellijk, opgelucht dat hij haar meenam. “Ik ben zo terug.”

Ze snelde naar haar slaapkamer, stapte over een stapel kleding, gooide haar inloopkast open en haalde er een rugzak uit. Ze propte er snel wat kleren in en ruilde haar Dr. Martens om voor sneakers.

Toen ze zich omdraaide stond ze ineens oog in oog met Macan. “Hey, wat doe jij hier?” Sinds het moment dat ze uit elkaar waren gegaan, iets meer dan twee jaar geleden, was hij niet meer in haar kamer geweest.

“Ik moest je zien, Kells,” zei hij, zijn ogen zacht.

“Dit komt eigenlijk niet goed uit nu, Macan. Ik sta op het punt om te vertrekken.” Ze stapte naar voren maar hij ging voor haar staan.

“Je kunt niet vertrekken,” zei hij. “Niet zonder mij.” Hij keek verschrikt bij dat idee.

Ze fronste. “Is dit een van je practical jokes? Waar is de rest van de band?” Ze had een maand met Scarabee getoerd en wist hoe de rest van de jongens konden zijn. Het zou niet de eerste keer zijn dat ze een grap met haar uithaalden.

“Vergeet de band,” zei hij, en Kellseys hart sloeg over. Er was hier iets erg mis. Scarabee was zijn lust en zijn leven.

“Vergeet de band?” vroeg ze voor de zekerheid.

“Wij zijn veel belangrijker, Kells.” Macan bekeek haar zoals hij zijn gitaar bekeek; alsof hij haar nooit los wilde laten.

“Wij? Welke wij?” vroeg ze wantrouwend en ze deed langzaam haar rugzak om.

“Jij en ik natuurlijk. Wij,” glimlachte Macan. “Ik hou van je, Kellsey Callahan. Ik ga jou de gelukkigste amazone ter wereld maken.”

Aha. Ze dacht het niet. “Heb je soms te veel euforia gesnoven?” Ze legde haar handen op zijn wangen en keek in zijn ogen. Haar hart sloeg over toen ze de roze gloed om zijn bruine ogen zag. Crap. “Macan, luister naar me. Wat je voor mij voelt is niet echt. Je bent op de een of andere manier geraakt door Cupido’s pijl.”

Zijn glimlach werd groter. “Je hebt gelijk, Kells. Cupido heeft mij geraakt. Ik hou van je. Nooit meer zal ik van een ander houden.”

Ugh. Ze had hier geen tijd voor. Als ze te lang bleef dralen zou Leroy er zonder haar vandoor gaan. “We zullen het hier later over hebben, goed?” Ze probeerde weer langs hem heen te lopen, maar hij greep haar schouder.

“Ik kan je niet laten gaan. Wij horen bij elkaar.” Zijn hand gleed naar haar heup.

Ze draaide zich langzaam om. “Sorry, Macan. Dit gaat jou meer pijn doen dan mij.” Ze haalde uit en raakte hem hard op zijn kin.

Het volgende moment was Macan gevloerd. Ze stapte over hem heen en snelde ervandoor.