3

 

 

KELLSEY

 

 

Kellsey stapte de drukke binnenplaats op. Ze zwaaide naar een bevriende weerwolf op een motor. Hij werd gevolgd door vijf andere motors. Vlak achter hen liep een zestal amazones in hun kenmerkende leren broeken en hoog gesloten korsetten. Aan het hoofd liep Areto de centauren slayer. Het klonk niet zo leuk als vampire slayer, maar Areto was dan ook niet zo stoer als Buffy.

Net als ieder jaar liep er een groene veeg over haar ogen om aan te geven dat zij de aanvoerster van haar team was.

“Areto,” zei Kellsey en ze legde haar hand in een groet op Areto’s rechterschouder. De rechterhand van de amazone koningin had haar op verzoek van Riz hun gebruiken geleerd. Als ze een Chinese baby was geweest, had Riz haar ongetwijfeld naar Chinese les gestuurd.

“Kells,” groette Areto haar terug. “Is vandaag de dag, zusje?”

Nee, ook vandaag was niet de dag dat ze lid zou worden van Areto’s stam. “Is vandaag de dag dat jullie de centauren vrijlaten?” kaatste ze terug. Ze had nog nooit een centaur gezien, maar wist dat de amazones hen gebruikten in dimensies waar auto’s en andere moderne apparatuur niet werkten.

“Laten we het niet hebben over politiek,” zei Areto strak.

“Politiek? Bedoel je niet slavernij?” De vrije centauren die er nog over waren, hadden zich in de verste uithoeken van de wereld verborgen.

Areto’s gouden ogen vlamden op en Kellsey wist dat ze beet had. “Uit respect voor Riz zal ik die opmerking laten gaan,” zei ze.

“Hou je vooral niet in,” zei Kellsey, niet van plan om Areto de kans te geven zich achter Riz te verschuilen. “Het zijn tenslotte de Bloedspelen. Voel je vrij om mij uit te dagen.”

“Op een dag,” zei Areto.

“Laat me raden, niet vandaag?”

Zonder nog een woord te zeggen liep Areto weg. Kellsey bleef zich erover verbazen dat de amazone serieus had verwacht, en nog steeds verwachtte, dat ze de amazone levensstijl zou verkiezen boven haar broers.

Ze dacht hier nog over na toen ze verderop Leroy zag staan. Haar hart sloeg zoals gewoonlijk over toen ze hem in zich opnam: groot, breed en met stijl blond haar in de stijl van Kurt Cobain. Misschien had Shay gelijk; alle beschikbare mannen waren dood of getraumatiseerd.

Een groot deel van haar fantasieën speelde zich af op de achterbank van zijn groene jeep, waar hij nu voor stond. Hij was diep in gesprek met Qasim. Haar broer toonde hem iets op zijn geliefde iPad.

“Hoi, Leroy,” groette Kellsey hem. De mannen staakten onmiddellijk hun gesprek.

“Kellsey,” zei Leroy en hij keek wat verrast.

Zijn diepe stem zond heerlijke rillingen over haar rug. Hij was vrijwel de enige die haar bij haar volle naam noemde. Hierdoor voelde het als een koosnaam. Hij zag er even heerlijk uit als altijd in zijn jeans en leren jas.

“Kom je voor de Bloedspelen?” vroeg ze en ze wilde zich onmiddellijk voor het hoofd slaan. Hoezo voor de hand liggend?

“Natuurlijk. Waarom zou ik hier anders zijn?”

Kellsey zuchtte inwendig. Natuurlijk was hij niet voor haar gekomen. Sinds het incident op haar zeventiende verjaardag vermeed hij haar als de pest. Helaas had dit haar liefde voor hem niet verminderd. Onbeantwoorde liefde was een bitch. “Waarom inderdaad?” vroeg ze spits.

“Hey, Kells!” klonk ineens een stem achter haar. Ze werd omarmd door een paar met hiërogliefen gedecoreerde armen die ze maar al te goed kende.

“Macan!” riep ze uit.

De gitarist van Scarabee kuste haar op de wang.

“Vertel me niet dat je hier bent om deel te nemen aan de Bloedspelen,” grapte ze.

Macan was een muzikaal rockgenie dat slipjes verzamelde, geen krijger. Waarom had ze niet van hem kunnen houden? Hij was sexy, bespeelde haar favoriete instrument, en was niet bang voor haar broers. Dat laatste feit alleen al leverde hem bonuspunten op.

“Je weet toch dat ik mijn magische stok voor andere doeleinden gebruik,” knipoogde hij. Zijn grijns trok de aandacht naar het ankh kruis op zijn wang dat het leven symboliseerde.

Ze kon het niet laten om te glimlachen. “O ja, dat weet ik nog.” Ze meende dat ze Leroy hoorde grommen, maar toen ze naar hem keek, stond zijn gezicht uitdrukkingsloos, haast verveeld.

“We treden dit weekend op in Seven,” zei Macan. “Daarna staan we op het podium bij het Celtic Festival.”

Dat verklaarde meteen de groeiende schare nimfen die de binnenplaats op dartelde. Zijn krankzinnige tourschema was een van de redenen geweest waarom het niks was geworden tussen hen. De andere reden was Leroy, die hen nu koeltjes bekeek.

Kellsey liep samen met de menigte richting het veld waar de spelen plaats zouden vinden. Shay kwam naast haar staan. Riz zat op zijn stoel voor de teams, die zich in een rij hadden opgesteld. Zodra hij de spelen had geopend zou ze ervandoor gaan en een plekje uitzoeken om haar pijl af te schieten.

Maar voordat de eerste teams tegenover elkaar plaats konden nemen opende zich een pad in de menigte. Zes vampiers stapten naar voren. Aan hun ringloze onderlip te zien, waren het vrije vampiers.

“Wij eisen het eerste spel,” zei de vampier die voorop liep. Kellsey schatte hem op iets ouder dan een eeuw. Baby vampiers konden de eerste eeuw overdag niet naar buiten.

“Spike zonder hoektanden,” begroette Riz de vampier koeltjes. “Ben je gekomen om je schuld te betalen of om je hoofd op een presenteerblaadje aan te bieden?”

“Geen van beide, Callahan. De dagen dat ik voor jouw bescherming betaalde zijn voorbij.” Spike keek uit over de menigte, die doodstil was geworden. “Ik eis een Hades-oordeel.”

“Dat heb ik vast verkeerd gehoord,” fluisterde Shay. “Dat misbaksel heeft niet zojuist gezegd dat hij een bloedspel tot de dood wil. Riz verpulvert hem binnen een seconde. Het zal niet eens een serieus gevecht zijn. Ik verveel me nu al.”

Het was inderdaad vreemd, maar vrije vampiers stonden dan ook bekend om hun arrogantie. De meesten boden hun diensten aan als huurlingen. Er zaten er echter een paar tussen die hun eigen nest vormden zonder een dhampir om hen te leiden. Dat waren degenen die zich moesten bewijzen door iemand uit te dagen.

Riz trok onverschillig een wenkbrauw op. “Kies je wapen.”

Spike schudde het hoofd. “Je begrijpt me verkeerd, Callahan. Ik wil niet tegen jou vechten. Ik daag je uit namens mijn nest. Zes leden van mijn nest tegen zes leden van jouw clan. En aangezien jij de scheidsrechter bent, mag je niet meedoen.”

Kellsey bevroor toen de implicaties van de uitdaging tot haar doordrongen. “Shit.”

Shay keek haar bevreemd aan. “Kijk niet zo geschrokken, chicky. Hij is maar een vampier. Een bloedslaaf. Ik zou hem aankunnen met een arm achter mijn rug gebonden. Een konijn met scherpe tanden zou hem nog aankunnen,” overdreef ze.

Kellsey wist dat Riz niet kon weigeren. Zwakte tonen in hun wereld was hetzelfde als een roos op je voorhoofd schilderen en mythos uitnodigen om op je te schieten. En een eenmaal geaccepteerde uitdaging kon niet meer worden ingetrokken.

“Wat is je antwoord, Callahan?” vroeg Spike uitdagend.

Er opende zich een pad toen Levi en Qasim naar Riz toe liepen. Men sprong opzij om Levi te vermijden.

“Ik accepteer je uitdaging,” zei Riz en de menigte werd wild.

Een kumiho begon papiertjes uit te delen en weddenschappen af te sluiten. Niemand was zo snel met voordeel uit andermans ellende slaan als een sluwe vos. Kellsey nam zich voor om zijn negen staarten los te trekken zodra hij in zijn dier veranderde.

Spike gebaarde naar de vampiers naast hem. “Dit is mijn team. Waar is dat van jou?” vroeg hij met een zelfvoldane grijns.

De vampier had zijn troefkaart uitgespeeld en wat voor een. De wrattige bloedslaaf. Kellsey wilde zijn gezicht breken. Een clan die een uitdaging had geaccepteerd maar niet genoeg spelers had, werd automatisch gediskwalificeerd. Het verklaarde zijn plotselinge zelfmoordneiging om het tegen hen op te nemen.

Er verscheen een grijns op Riz’ gezicht. Kellseys oudste broer lachte niet vaak, maar als hij het deed viel er in de regel een dode. “Je hebt nog veel te leren, vampier,” zei hij. “Ik heb altijd genoeg clanleden nabij tijdens de spelen.”

“Ik tel er maar twee,” zei Spike hautain.

“Leer tellen, bloedslaaf!” riep Kellsey, terwijl ze naar voren liep. Ze ging naast haar broers staan en trok haar messen uit haar laars.

Shay volgde haar op de voet. “Ik ga ijskebab van jullie maken,” zei ze. Haar vingers veranderden in ijzige klauwen waar de vorst vanaf sloeg.

“Je laat je vrouwen vechten?” riep Spike stomverbaasd uit.

Dit leverde hem een frons op van de heksen en een ijzige middelvinger van Shay. De amazones keken alsof ze hem wilden verdrinken in zijn eigen bloed.

“Er is een reden waarom er zo veel vrouwelijke oorlogsgoden zijn,” zei Riz minzaam. “Deze twee zijn getraind door mijzelf en zullen je naar Hades sturen.”

“Dat is nog steeds maar vier,” zei Spike, nu wat minder zeker van zichzelf. Zijn teamleden begonnen bezorgd te kijken.

“Vijf,” klonk het plotseling. Kellseys hart sloeg over toen Leroy naar voren stapte. Ze waardeerde het gebaar, maar wist dat het zinloos was. Dit was niet zijn gevecht.

“Leuk geprobeerd, Leandros,” sneerde Spike. “Jij hoort echter niet bij de Callahans. Je bent een nomade.” Dat laatste kwam er vernietigend uit.

“Mijn nomade dagen zijn voorbij,” zei Leroy terwijl hij zijn shirt over zijn hoofd trok.

Kellsey staarde dromerig naar zijn gespierde borstkas, tot haar aandacht ineens werd getrokken naar de tatoeage op zijn bovenarm. Een zwart zwaard en een speer die elkaar kruisten. De tatoeage die alle Callahan clanleden droegen. Haar hoofd duizelde van de vragen. Een clanlid worden was een verbintenis voor het leven. Het kon slechts worden doorbroken door de dood of als het clanhoofd je liet gaan. In ruil kreeg je zijn volledige steun. Iets wat Riz tot zover aan niemand anders dan aan Shay, Vicky en zijn eigen familie had gegeven. Plotseling werd ze misselijk.

“Zes,” klonk een zachte stem.

Kellseys hart brak bijna toen Vicky naar voren stapte. Ze wilde haar zeggen weg te rennen. Aan Vicky’s vuisten en nerveuze ogen te zien was dat ook precies wat ze wilde doen.

“Wat zitten jullie te glimlachen, bitches,” riep Shay naar een groepje heksen. “Zij heeft meer moed in haar pink dan jullie allemaal bij elkaar.”

Spike keek nu nerveus en probeerde dat te maskeren met een stijve glimlach. “Dat is je laatste man, of moet ik zeggen zwarte heks? Ik dacht dat ze uitgestorven waren.” Hij klonk gepikeerd.

Vicky stak haar kin in de lucht. “We zijn niet uitgestorven. Ik ben slechts de laatste.”

Kellsey glimlachte haar bemoedigend toe, terwijl ze een plan probeerde te bedenken om haar vriendin af te schermen van het dodelijke gevecht waarin ze was beland.

“Spike?” zei Riz met zijdezachte stem. “Na dit spel ga ik je nest opzoeken. Ik zal ze vinden en tot de laatste bloedslaaf een lange en extreem pijnlijke dood bezorgen.”

Spike zag nu wit om de neus. Riz blufte nooit.

“Vecht! Vecht! Vecht!” De menigte ging los.

De witte heksen hadden ergens popcorn vandaan getoverd en wierpen vuile blikken naar Vicky.

Spikes team liep naar de andere kant van het veld om zich voor te bereiden.

Shay pelde haar rok van haar heupen voor meer bewegingsvrijheid. Ze stond in een slip, kousen en hoge laarzen. De weerwolven keken haar als betoverd aan. Ze beloonde hen met een knipoog.

Kellsey haastte zich naar Riz toe. Zijn ogen scanden de menigte, die weddenschappen aan het afsluiten was.

“Je kunt Vicky niet mee laten doen,” zei ze. “Bel Kartal. Hij kan hier zo heen flitsen.” Ze snapte niet waarom Riz zelf niet aan die optie had gedacht.

“Hij is op een missie. Ik kan hem niet storen.”

“Is die missie belangrijker dan Vicky’s leven?” vroeg ze verontwaardigd.

Er verscheen een intense blik in zijn ogen. “Die missie is belangrijker dan alles,” zei hij.

Hij stond op en ze wist dat het gesprek ten einde was. Teleurgesteld draaide ze zich om en liep naar haar team. Shays huid was bedekt met een glimmende laag ijs die vlekkeloos overliep in haar platinablonde haren. Er staken twee ijspegels uit haar handpalmen. Ze keek ongeduldig en opgewonden. Vicky zag grijs.

“Blijf vlak bij mij,” klonk een stem naast Kellsey.

Ze keek op in Leroys donkere ogen.

“Denk maar niet dat ik hier met mijn duimen ga draaien,” protesteerde ze. “Ik zal vechten.”

“Ik had ook niet anders verwacht. Maar blijf vlak bij me.”

“Waarom?”

“Ik raak... geagiteerd als jij in gevaar bent.”

“Wat lief,” koerde ze. “Ik wist niet dat je zo veel om me gaf.”

Hij vernauwde zijn ogen. “Natuurlijk geef ik om je. Net als je broers,” voegde hij er snel aan toe.

“Tuurlijk,” verzuchtte ze. “Dit is zeker niet het moment om te vertellen dat ik niks zusterlijks voor jou voel?”

“Kellsey…”

Ze haatte die ongemakkelijke uitdrukking op zijn gezicht, maar pervers genoeg genoot ze er ook van. “Weet je, ik zou vandaag dood kunnen gaan. Wil je niet weten wat mijn laatste wens is?”

“Je gaat niet dood,” grauwde hij.

Ze trok een wenkbrauw op. “Hoe weet je dat? Heb je soms een connectie met de schikgodinnen waar ik niks vanaf weet?” Ze keerde Leroy nadrukkelijk de rug toe en legde een hand op Vicky’s schouder. “Heb je genoeg kracht om een schild te creëren?” Zwarte magie was minder stabiel dan witte magie, omdat het werd gevoed door emotie. Voor een ongeoefende heks zoals Vicky kon het gevaarlijk zijn om het te beoefenen.

“Genoeg voor enkele aanvallen,” zei Vicky. “Iedere keer als iemand door het schild heen probeert te breken, zal het echter verzwakken.” Ze slikte. “En uiteindelijk breken.”

Ze was niet verbaasd toen Levi zich voor Vicky positioneerde. Hij was altijd extra beschermend tegenover haar. “Het zal niet breken,” zei hij op harde toon.

Er klonk een hoorn en als één man draaiden ze zich om naar de vampiers. Die stormden op hen af als in een colonne.

Kellsey maakte zich geen zorgen. Ze had eerder tegen hen gevochten. Vampiers waren slechts zo sterk als hun meester. Hoe ouder de dhampir, des te sterker zijn bloedslaven. De oudste dhampir in de Hooglanden was echter nog geen millennium oud en deze vampiers hadden geen meester meer. Ze zou hen aankunnen.

Vlak voordat haar team met dat van Spike op de vuist zou gaan, weken de vampiers af naar waar Kellsey stond.

Ze hoorde Leroy brullen toen Spike “vermoord hun bitch!” schreeuwde.

“Waarvoor ben ik hier dan? Voor spek en bonen?” riep Shay verontwaardigd.

Kellsey ontweek de eerste vampiers, maar de volgende raakte haar vol op haar gezicht. Ze vloog achteruit en hield verdwaasd haar kin vast.

Shay belandde een tel later naast haar. “Wow, ze hebben kennelijk superbloed gedronken,” zei ze. “Mooi, nu wordt het tenminste een eerlijk gevecht.”

Kellsey was minder gelukkig. Het zag ernaar uit dat de vampiers ouder waren dan ze had gedacht.

Een flits later ging Shay op in rook en verscheen ze tegenover Spike. Wanneer ze iets serieus nam, was Shay nagenoeg niet te stoppen.

Spike haalde met zijn klauwen Shays wang open en sprong buiten haar bereik. “Dit is nog maar het begin, hybride bitch,” siste hij.

“Hybride bitch? Hybride bitch?!” schreeuwde Shay, terwijl ze met haar ijzige priem zwaaide. “De bloedzuigende pot verwijt de sexy ketel!”

Kellsey krabbelde overeind en lette nu beter op haar stappen. Ze zou hen niet nogmaals onderschatten. Naast haar zag ze Leroys handen veranderen in klauwen.

“Daar gaat je centaur theorie,” zei ze tegen Shay, terwijl ze wegdook voor een mes dat bijna in haar oog belandde. Er ging een opgewonden geluid door de menigte, maar ze had geen tijd om aandacht te besteden aan de consternatie.

Ze greep de vampier bij zijn nek, rukte zijn hoofd eraf en ging door naar de volgende bloedzak. Haar mes sneed door nog een keel en het bloed spoot in haar gezicht. Zo walgelijk.

De vampier hield zijn keel vast en viel op zijn knieën. Hij had geluk dat ze niet het mes had gebruikt dat in hydrabloed gedoopt was. Dat bloed was te zeldzaam om te verkwisten aan een vampier.

Ze wilde de vampier nog een trap na geven, toen iemand haar rug openhaalde. Ze draaide zich om en kwam oog in oog te staan met een andere vampier.

“Hooghartig kreng,” siste hij.

“Gaan we met complimenten strooien?” vroeg ze liefjes, terwijl ze balanceerde op haar voeten. Een blik over de schouder van de vampier toonde dat een van zijn maatjes dom genoeg was geweest om Levi aan te vallen.

De grond rondom Vicky was doordrenkt met bloed en leek op een scène uit een slasher film. Levi zat gehurkt bij het levenloze lichaam dat hij uit elkaar trok. Zijn hoektanden stonden naar buiten en bloed droop van zijn kin. Ze zouden hem straks van het lichaam af moeten trekken.

Kellsey werd al gauw ingesloten door drie vampiers. Ze hield een mes voor zich uit en een ander schuin achter haar rug.

Een brul, een zoals ze die nog nooit had gehoord, deed de grond trillen en er gleed een schaduw over haar heen. Haar mond viel open toen een gouden leeuw over haar heen sprong en zich op de vampiers stortte. Klauwen sneden door bot en huid.

De leeuw draaide zijn hoofd naar haar om en ze staarde stomverbaasd in de fluweelbruine ogen waar ze zo van hield. Ze merkte amper op dat Spike achteruit stapte en wegrende bij Shay.

“Leroy?” Ze kon het bijna niet geloven. Leroy in zijn mythosvorm was in een woord magnifiek. Zijn gouden vacht leek op gesponnen zijde.

Met hernieuwde energie stapte ze op de vampiers af, maar de leeuw draaide zich naar haar om. Hij brulde een duidelijke waarschuwing. “Rustig maar, Lee,” zei ze. ”Je weet toch dat ik er niet van houd om aan de zijlijn te staan?”

Het zag er niet naar uit dat hij haar hoorde - of hij negeerde haar gewoon - want hij ging door met zijn slachting. In minder dan een minuut was de grond bezaaid met onthoofde vampiers.

Kellsey fronste. “Dat is niet erg sportief van je.”

Zijn brul gaf haar te kennen dat hij daar niets om gaf. De menigte floot, klapte en schreeuwde leuzen. Het grootste compliment kwam echter van de leeuw, die haar een lik over haar wang gaf.