De telefoon ging de volgende ochtend al zo vroeg, dat ik dacht dat hij in mijn droom belde. Degene die belde gaf het niet op. Eindelijk wist ik met moeite mijn ogen te openen toen ik besefte dat het geen verbeelding was. Toen ik mijn hand uitstak naar de telefoon keek ik op mijn horloge en zag dat het pas halfzes was.

'Hallo,' zei ik met zo'n lage. hese stem, dat ik meende dat een ander het voor me zei.

'Rain?' hoorde ik. 'Ben jij het?'

Ik wreef met mijn hand over mijn wang en ging rechtop zitten.

'Roy?'

'Het spijt me dat ik je zo vroeg bel, maar het is de enige kans die ik krijg, misschien wel in dagen," zei hij. 'Hoe gaat het met je?'

'Vijf minuten, Arnold,' hoorde ik iemand achter hem grommend zeggen.

'Roy, waar ben je?'

'Hier in Duitsland natuurlijk. Wat gaat er nu gebeuren? Ga je meteen terug naar Engeland? Heb je je echte moeder gesproken? Weet iedereen het van je? Ik bedoel, wie je werkelijk bent en zo?' Hij ratelde snel zijn vragen af, in de hoop zoveel mogelijk informatie te stoppen in die miezerige vijf minuten, dacht ik.

Natuurlijk hadden Roy en ik het grootste deel van ons leven geloofd dat we broer en zus waren. Iemand die er werkelijk de tijd en de moeite voor zou hebben genomen had maar naar hem, naar mij en naar Beni hoeven te kijken om de waarheid te zien, vermoedde ik. Ik leek helemaal niet op Roy en Beni, maar voor ons was het idee dat mama Arnold mij zou hebben gekregen van een andere man ongeveer even vergezocht als geloven dat er Marsbewoners naast ons woonden. En het was onmogelijk dat een arm zwart gezin een ander kind zou adopteren. Ken, die om te beginnen al nooit vader had willen zijn, beklaagde zich vaak en zei: 'De duivel geeft ons kinderen om ons aan de drank te brengen.' Roy antwoordde hem dan dat daar geen duivel voor nodig was. Dat kon hij zelf beter dan enige duivel.

Ken en Roy vochten vaak samen, en tot Roy groter en sterker werd, kon Ken hem geducht toetakelen. Tegen het eind van ons leven in Washington begon Roy terug te slaan en toen volgden er een paar heel gemene vechtpartijen, waar mama erg onder leed. Roy's liefde voor haar was ongeveer het enige dat hem in bedwang hield - en zijn liefde voor mij.

Toen Roy eenmaal ontdekt had dat ik niet zijn echte zus was, bekende hij me zijn romantische liefde, maar ik kon hem onmogelijk anders beschouwen dan als mijn broer. Dat had ik hem heel vaak verteld. tot het moment waarop de waarheid over mij werd onthuld, was hij mijn grote broer, mijn beschermer. Ik wist, en Beni ook, dat hij mij voortrok boven haar. maar ik probeerde dat luchtig af te doen en maakte excuses voor hem wanneer ik maar kon. Na de gewelddadige moord op Beni, had mama Arnold alles op alles gezel ons uit die gevaarlijke buurt weg te krijgen. Ze moedigde Roy aan om in het leger te gaan en ging zelf bij haar tante wonen, zonder Roy of mij te vertellen hoe ziek ze was.

Na een tijdje te zijn gescheiden zagen Roy en ik elkaar terug toen hij me in Londen kwam opzoeken. Even voelde ik me zo verloren en verward, dat ik serieus begon te denken dat we man en vrouw zouden kunnen worden. Ik stond toe dat hij met me vrijde, min of meer als proef, maar het gaf me geen goed en juist gevoel. Ik wist dat ik zijn hart brak. maar ik kon mezelf niet veranderen. Misschien was het wreed wat het lot met ons had gedaan, maar ik dacht dat nog wreder zou kunnen zijn wat we elkaar aan konden doen.

'Nee, niet iedereen, nog niet,' zei ik. 'De man van mijn moeder weet het natuurlijk, maar de mensen in onze gemeenschap weten het nog niet allemaal en mijn halfbroer en -zus weten het ook nog niet.'

'Waarom niet?'

'Dat weet ik niet. Roy. Dat moeten mijn moeder en haar man ze vertellen.'

'Ze schamen zich nog steeds voor je, Rain. Dat is de reden,' zei hij.

'Waarschijnlijk.'

'Wie zorgt er voor je? Doet je moeder dat tenminste?'

'Nee,' zei ik. 'maar weetje nog dat ik je verteld heb dat grootma Hudson me in haar testament had opgenomen?'

'Ja, natuurlijk. Hoeveel heeft ze je nagelaten?'

'Heel veel, Roy.'

'Heel veel? Hoeveel?'

'Het loopt in de miljoenen, Roy.'

'Hè? Dollars?'

'Ja.' zei ik lachend. 'Ik bezit een meerderheidsaandeel in het landgoed, een enorme effectenportefeuille en vijftig procent van de zaak.'

'Wauw!'

'Maar de familie is er niet bepaald blij mee en ze praten erover mij voor de rechter te dagen om het testament aan te vechten. Ze willen een compromis sluiten en hebben me een miljoen dollar geboden.'

'Wat ga je doen?'

'Vechten,' zei ik.

'Vechten? Misschien kun je beter het geld accepteren en de benen nemen. Rain. Waarom zou je je opdringen aan een familie die niet van je gediend is?'

Dat was een goede vraag natuurlijk. Wat wilde ik er uiteindelijk mee bereiken? Misschien wilde ik de dag beleven dat ze me moesten accepteren, alleen om ze dan de rug toe te kunnen keren. Mijn trots steigerde als een prachtig paard.

'Oké, Arnold, ophangen,' hoorde ik die ander weer zeggen.

'Waar ben je, Roy? Waarom vertelt iemand je dat je moet ophangen? Roy?'

'Met mij gaat het goed,' zei hij.

'Je bent in moeilijkheden geraakt omdat je me toen in Londen kwam opzoeken, hè? Je moet me de waarheid vertellen, Roy Arnold,' beval ik.

'Jawel, maar het stelt niets voor,' zei hij.

'Zitje in de bak?'

Hij lachte.

'Zoiets. Maak je geen zorgen. Ik zit mijn lijd uit en dan kom ik thuis. Ik kom terug voor je, Rain. Dat beloof ik je.'

'Roy...'

'Dat was het. Ophangen,' hoorde ik. 'Nu.'

'Dag, Rain,' zei hij snel en de lijn was dood. Duizenden kilometers ver weg was Roy opgesloten in een militaire gevangenis, een prijs die hij bereid was geweest te betalen om vierentwintig uur met mij te kunnen doorbrengen. Ik wilde dat hij niet zoveel van me hield.

Ik liet mijn hoofd weer op het kussen vallen, maar ik kon niet meer in slaap komen. Wat moest ik nu met mijn leven doen? Hoe lang zou deze controverse duren? Had Roy gelijk? Moest ik mijn koffers pakken en teruggaan naar Engeland? Had ik maar iemand die ik kon vertrouwen, die me advies kon geven, iemand die meer voor me betekende dan een advocaat die alleen rekening hield met zwart op wit vastgelegde afspraken en wetten. Ik had zelfs geen goede vriendin.

Eenzaamheid was net als roest, het vrat aan je vanbinnen, tornde aan je vastberadenheid. Ik wilde de deken over mijn hoofd trekken en me afsluiten voor de dag en wat die zou kunnen brengen. Toen herinnerde ik me opeens dat grootma Hudson mensen haatte die zwolgen in zelfmedelijden en hoe kwaad ze was toen ik een keer medelijden met haar durfde te hebben. Ik herinnerde me ook hoe mijn stiefvader jammerde over zijn leven en hoe mijn mama dat haatte.

'Zelfmedelijden is alleen maar een kunstige manier om verantwoordelijkheid uit de weg te gaan,' zei grootma Hudson altijd. 'Vervang zelfmedelijden door goede ouderwetse woede en verzet, en je zult verder vooruitkomen in je leven,' was haar advies.

'Ik hoor je wel, grootma,' mompelde ik onder de deken. Sommige mensen zijn zo invloedrijk dat hun stemmen nog jaren na hun heengaan in je hoofd te horen zijn. Grootma Hudson was beslist een van die mensen.

Ik gooide de deken van me af en stond op om een douche te nemen, me aan te kleden en een ontbijt klaar te maken. Terwijl ik koffie zat te drinken, besloot ik mijn vader een brief te schrijven en af te wachten of hij terug zou schrijven en me advies zou geven.

Lieve papa.

Zoals je weet ben ik teruggegaan naar Virginia voor de begrafenis van grootma Hudson. Ik heb mijn moeder verteld dat ik je heb ontmoet en ze was heel benieuwd naar je reactie. Ik heb haar ook verteld over je fantastische gezin. Zij, mijn stiefvader en Victoria zijn erg ontsteld over het bedrag dat grootma Hudson me in haar testament heeft nagelaten. Ze willen dat ik een compromis sluit en met minder genoegen neem, en anders willen ze, voornamelijk Victoria, me voor de rechter slepen om het testament aan te vechten.

Ik geloof niet dat grootma Hudson zo'n compromis zou willen. Misschien is het ook alleen maar koppigheid van mijn kant en zal ik er uiteindelijk spijt van hebben, maar voorlopig heb ik nee gezegd. Mijn advocaat, de advocaat van grootma Hudson, gelooft ook niet in een compromis, maar ik weet dat advocaten er soms een rechtszaak van maken om er zelf meer geld uit te heden. Tenminste, dat zegt Grant, de man van mijn moeder, die zelf ook advocaat is. Hij denkt dat de gerechtelijke kosten zo hoog zullen zijn dat we beter tot een vergelijk kunnen komen.

In elk geval kan dit alles mijn terugkeer naar Londen vertragen. Wat vind jij er\'an ? Vind je dat ik moer aannemen wat ze me bieden en weggaan, hen en dit huis voorgoed verlaten? Het is misschien niet eerlijk jou iets te vragen en je onder druk te zetten. Ik wil dat je weet dat ik op geen enkele manier iets van je verwacht. Het is alleen zo fijn iemand te hebben die ik kan vertrouwen en aan wie ik kan schrijven en naar wie ik kan luisteren.

Ik hoop dat het goed gaat met iedereen. Ik zal je laten weten wat mijn definitieve beslissing is en wanneer ik terugkom.

Liefs,

Rain

Ik overwoog of ik zou tekenen met 'je dochter, Rain', maar het leek me beter alleen mijn naam te schrijven. Ik adresseerde een envelop en legde hem klaar om te versturen.

Tegen twaalf uur hoorde ik de deurbel. Natuurlijk had Corbette zelfs niet de moeite genomen terug te bellen over het restaurant en ons etentje, maar dat had ik ook niet verwacht. Nu vroeg ik me af of hij misschien besloten had zelf te komen, of hij meende dat ik toch nog de moeite waard was om te verleiden.

Mijn mond viel open van verbazing toen ik zag dat het Victoria was. Sinds wanneer belde ze aan in plaats van met haar sleutel binnen te komen?

Ik moet je spreken,' zei ze.

Het was gedeeltelijk bewolkt en koeler, dus droeg ze een donkerblauwe wollen jas tot op haar knieën over haar grijze mantelpak. Ze droeg ook een paar zwartleren handschoenen. Haar haar, dat gewoonlijk licht golvend naar achteren was geborsteld, zat netter dan anders, stijlvoller. Ik zag dat ze zich wat had opgemaakt en een roze lippenstift had gebruikt. Het verzachtte haar gezicht en daardoor zag ik wat meer overeenkomst met Jake.

'Ik dacht dat we gisteren ai alles hadden gezegd.' antwoordde ik.

'Nee. Mag ik binnenkomen of laatje me bij de deur staan?'

'Kom binnen," zei ik met een licht schouderophalen.

Ze liep de hal in en trok haar handschoenen uit. 'Heb je koffie?'

'Koffie? Ja,' zei ik, nog verbaasder.

'Mooi.'

Ik bleef even staan en ze trok haar wenkbrauwen op.

'Wil je het in de ontbijthoek?' vroeg ik.

'Goed,' zei ze en liep snel de gang door. Haar zware schoenen met de vierkante hakken klikten als kleine hamertjes. Ze had zulke lange benen dat er een lichte knak in haar voelen leek te komen als ze een stap deed.

Ik liep haastig naar de keuken en haalde een kop en schotel te voorschijn.

'Hoe was het om voor mijn oom en tante in Londen te werken?' vroeg ze, terwijl ze haar jas uittrok en op een stoel legde.

'Erg leuk was het niet.' zei ik. 'ze hebben een slavendrijver.

Boggs, die het huishouden leidt als een militaire operatie. Hij doet zelfs een controle met witte handschoenen om te controleren of er goed gestoft is.'

'Dat verbaast me niets,' zei ze. 'De enige keer dat ik er geweest ben wilde ik zo gauw mogelijk weer weg. Hebben ze nog steeds die malle kleine cottage achter in de tuin, als een soort mausoleum voor Heathers speelgoed?'

Ik verstarde even. 'Weet je daarvan?'

'Natuurlijk,' zei ze. 'Toen ik er was werd ik bijna tot de brandstapel veroordeeld omdat ik er binnen durfde te gaan.'

'Ja, die is er nog,' zei ik. Ik schonk koffie voor haar in. 'Melk?'

'Dank je,' zei ze.

Was het mijn verbeelding of gedroeg die afgrijselijke tante Victoria zich werkelijk als een menselijk wezen legen me?

Ik schonk een kopje voor mezelf in en ging tegenover haar zitten.

ik weet.' begon ze, 'dat ik overkom als de slechterik, zo ben ik altijd geweest. Altijd als er een probleem was en er een harde, maar belangrijke beslissing moest worden genomen, ging je moeder zeilen of zo en liet alles aan mij over. Dus was ik vanzelfsprekend degene die iedereen tegen me in nam. Zelfs mijn eigen moeder,' klaagde ze. Haar stem beefde van een onkarakteristieke emotie.

Het ging door me heen dat ik haar niet had zien huilen op grootma Hudsons begrafenis, ze had niet één traan gelaten. Zij was degene die alles regelde en ervoor zorgde dat alles perfect gecoördineerd was, tot en met het parkeren van de auto's op het kerkhof. Mijn moeder snikte en begroette iedereen met betraande ogen, omhelsde mensen en liet zich omhelzen. Victoria maakte een afstandelijke indruk en leek niet alleen de details van de begrafenis, maar ook haar eigen emoties te beheersen.

ik hield van haar op mijn eigen manier, als het me werd toegestaan van haar te houden. Je weet van de korte tijd dat je hier gewoond hebt, dat mijn moeder een heel sterke, dominante vrouw was. Ze haatte compromissen en had geen enkele tolerantie voor mislukkingen en stommiteiten. Ik dacht dat ze meer van me zou houden omdat ik meer op haar leek dan Megan, maar zal ik je eens wat vertellen. Rain? Ik ben tot de conclusie gekomen dat mijn moeder niet zo erg van zichzelf hield. Het is waar,' vervolgde ze toen ik verbaasd opkeek. 'Tegen het eind van haar leven was ze erachter gekomen dat ze dat niet deed en dat is de reden waarom jij zo gauw bij haar in de gunst raakte en je zo'n onkarakteristieke liefdadigheidsbehandeling van haar kreeg.

Misschien zag ze jou als een derde dochter, iemand die niet zo zwak was als Megan, maar ook niet zo sterk als ik. Misschien leek je meer op de dochter die ze zich gewenst had. Ik heb er gisteren de hele avond over nagedacht en geprobeerd te begrijpen waarom ze jou zoveel van het vermogen van onze familie heeft nagelaten, en dit is mijn conclusie.'

Ze dronk haar koffie en staarde lange tijd uit het raam. Had ik haar verkeerd beoordeeld? Was ik even onoprecht en weinig meelevend als ik haar vond?

'Zoals je gisteren zelf hebt gezien, zal mijn zus niet veel steun zijn voor jou in de onplezierige situatie waarin we ons allemaal bevinden.' sprak Victoria. 'Eerlijk gezegd heb ik er genoeg van al het smerige werk op te knappen in deze familie. Ik heb ook mijt) ambities en interesses. Daarom heb ik besloten tot een wapenstilstand tussen ons, als je daartoe bereid bent.'

'Een wapenstilstand?'

'Grant heeft gelijk. We hoeven niet de zakken van de advocaten te vullen, die uiteindelijk het meest zullen profiteren van een familietwist,' legde ze uit. 'Goed of niet, mijn moeder heeft besloten dat jij en ik in zeker opzicht partners zullen worden. Ik zal doorgaan met geld te verdienen voor het familiebedrijf en daar zul jij van profiteren. Hoe klinkt dat lol dusver?'

'Goed,' zei ik behoedzaam. Ik voelde me als iemand die wachtte op de aap die uit de mouw zou komen. 'Wat moet ik doen?'

'Doen? Er valt niets te doen. Je kunt terugkeren naar het leven dat je wilt hebben. Ik vermoed dat je terug will naar Engeland. Dat is toch zo?'

'Ja,' zei ik.

'Goed dan. Wat we zullen doen is het huis en het land te koop aanbieden en de winst investeren.'

'Ik weet het niet,' zei ik.

'Je weet het niet?'

'Dit huis... het was zo belangrijk voor grootma Hudson.'

'Ja, dat was het, maar ze is er nu niet meer en we moeten denken aan de onderhoudskosten ervan. Hoe kan een meisje als jij erover denken hier voor onbepaalde tijd te blijven wonen?'

'Een meisje als ik?'

'Jong, met je hele leven voor je,' antwoordde ze. 'Je kunt al die rompslomp toch niet willen, vooral niet als je van plan bent naar Engeland te gaan.'

'Ja, misschien is dat wel zo,' zei ik.

'Natuurlijk is het zo. ledereen moet zijn of haar lotsbestemming volgen. De mijne was, goed of slecht, een tijdlang het voorbeeld van mijn vader te volgen en in zijn voetsporen te treden toen hij gestorven was. Ik heb goed werk gedaan voor de familie. Moeder wilde het nooit toegeven en weigerde me daar eer voor te geven. Ze was iemand van de oude stempel en had het ouderwetse idee dat vrouwen niet thuishoren in de zakenwereld. In haar tijd stelden sterke vrouwen zich ermee tevreden hun man subtiel te manipuleren, als een marionet, zich op de achtergrond te houden, achter het gordijn van wat fatsoenlijk was en wat niet.

ik herinner me nog dat ze het zo onvrouwelijk van me vond om me te interesseren voor de effectenhandel. Moeder stierf zonder precies het verschil te kennen tussen een gewone en een staatsobligatie.'

ik weet het verschil ook niet," bekende ik.

'Dat bedoel ik maar. En daarom is het zo belangrijk dat we met elkaar overweg kunnen. Ik vraagje niet het verschil te leren of je levensloop te veranderen, maar we hebben een belangrijk landgoed te beschermen en te onderhouden. Dat zie je toch wel in, neem ik aan.'

'Ja,' zei ik.

'Goed. Ik ben blij dat we even met elkaar hebben kunnen praten,' zei ze. 'Ik zal morgen of overmorgen wat administratief werk meenemen, een paar beleggingskwesties die moeten worden afgehandeld. Maak je geen zorgen. Ik zal het je allemaal duidelijk uitleggen. Ik heb zo'n idee,' ging ze verder terwijl ze opstond en haar jas pakte, 'dat het gemakkelijker zal zijn om met jou over een paar van die dingen te praten dan met Megan.'

'Overigens verbaast het me niets dat ze Brody en Alison niet de waarheid over jou heeft verteld. Morgen, weetje wel? Alles wordt uitgesteld tot morgen. Morgen maak ik me zorgen.' Ze lachte en liep weg.

Ik volgde haar naar de deur. Ze draaide zich weer naar me om toen ik hem open had gedaan.

ik ben zo blij dat ik besloten heb dit gesprek nietje te hebben. Wie wil ten onder gaan in deze ellende terwijl we nog zoveel te doen hebben in ons leven? En maak je niet ongerust over Grant. Ik zal met hem praten en ervoor zorgen dat hij het begrijpt.''

Toen ze naar buiten liep vroeg ik me af of dat niet de ware reden was dat ze zo aardig en inschikkelijk was: Grant bewijzen dat ze de dingen aankon, mij aankon, beter dan Megan, bewijzen dat zij uileindelijk degene was die hem hielp zijn kostbare imago te handhaven.

Hoopte ze werkelijk de man van haar zus te stelen?

Wetend wat ik nu allemaal van hen wist, zou niets me verbazen wat ze elkaar zouden kunnen aandoen, laat staan mij.

Ik deed de deur dicht. het duizelde me. Wat was er gebeurd? wat had dit allemaal te betekenen? Meende ze het echt? Had ze er werkelijk de hele avond over nagedacht? Ik zou het liefst naar boven willen hollen, mijn koffers pakken en op het eerste het beste vliegtuig naar Londen stappen.

Jake kneep achterdochtig zijn ogen samen toen ik hem vertelde wat er allemaal gebeurd was, inclusief Victoria's verrassende bezoek en haar gezwaai met de witte vlag. Hij had de Rolls Royce teruggebracht na de afgesproken servicebeurt door de garage en ik ging naar buiten om met hem te praten.

'Ze is net weg," eindigde ik. 'Ze zegt dat ze terugkomt met administratief werk. Denk je dat ik alles eerst door mr. Sanger moet laten lezen?'

'Natuurlijk,' antwoordde hij snel. 'Als je met Victoria te maken hebt, mag je nooit zomaar relaxen voordat je weet of er iets achter zit,' waarschuwde hij.

Ik lachte. ,,

ft

'Hel was niet nodig om me daarvoor te waarschuwen, Jake, maar

ik moet zeggen datje niet precies klinkt als een trotse vader.'

Hij lachte en werd toen serieus. 'Ik heb niets te maken gehad met haar opvoeding. Everett had de meeste invloed op haar, een veel grotere invloed dan Frances, ondanks alles wat Victoria je misschien heeft verteld. Everett leerde haar onverschillig, analytisch en kil te zijn als het om zaken ging. Ik herinner me dat ze eens tegen Frances zei dat Everett haar had gewaarschuwd dat ze in de zakenwereld voornamelijk met mannen te maken zou hebben en dat mannen in die wereld weinig respect hadden voor vrouwen. Ze zouden er altijd op uit zijn van haar te profiteren, haar te bedriegen, haar te overtroeven. Everetts advies aan Victoria was net te doen of ze naïef, onschuldig en zwak was, en dan, als ze voldoende informatie had, iemand de keel af te snijden.

Ten slotte begon ze er plezier in te krijgen. Hij leerde haar een soort vrouwelijke huurmoordenaar te zijn in zaken, een jager die aasde op goede zakelijke kansen en zwakke tegenstanders. "Als papa nog leefde, zou hij trots zijn op wat ik heb gedaan," zei ze vaak.

Ze lijkt veel op mijn grootvader," vervolgde Jake. 'Op het weinige wat ik me van hem herinner, tenminste. Maar begrijp me niet verkeerd, Rain. Ik geef Victoria alle eer voor haar succes. Everett had gelijk. Mannen zouden haar met huid en haar hebben opgegeten als ze niet zo sterk en slim was. Er bestaat weinig medelijden voor de concurrent als het om geld verdienen gaat. Je kunt wel een paar dingen leren van Victoria. Maar,' zei hij, 'ze beschouwt jou als een van die concurrenten, dus neem mijn advies ter harte: zorg dat je in de rug gedekt bent.'

'Daar zal ik voor zorgen, Jake.'

Hi j knikte en keek om zich heen. De lucht was onbewolkt. Het was een van de mooiste dagen sinds mijn komst hier. De wind was warmer en de atmosfeer was zuiver en helder. Alles glansde.

'Weetje watje vandaag zou moeten doen, Rain,' zei hij. Met mijn pony gaan rijden. Ze is er klaar voor en ze wacht op je. Wat zegje ervan?'

ik weet het niet.'

'Kom op. Je zult het heerlijk vinden. Ze heeft naar je gevraagd.' zei hij.

Ik lachte. Ik had genoten van mijn rijlessen op Dogwood en ik verheugde me erop weer in het zadel te kunnen zitten.

'Oké, Jake,' zei ik, en ik ging naar binnen om mijn rijbroek en laarzen aan te trekken, een outfit die grootma Hudson voor me had gekocht voor Dogwood.

'Heel professioneel,' zei Jake toen ik terugkwam. 'Rain zal onder de indruk zijn.'

'We zullen zien,' zei ik. We reden naar de boerderij waar Jake zijn paard stalde.

In de stal zag ik verbaasd hoe mooi Rain was geworden. Ze was een kastanjebruin paard met bijna blonde manen. Ze keek me nieuwsgierig aan toen ik dichterbij kwam en lilde toen haar linkervoorbeen op en stampte op de houten vloer.

'Dat is haar manier om hallo te zeggen,' merkte Jake op. 'Ze begroet niet iedereen, dus het begint goed.'

Ik lachte en krabde over haar neus. Jake gaf me een paar suikerklontjes terwijl hij Rains zadel en hoofdstel ging halen. Ik wist hoe ik een paard moest voeren, hoe ik mijn hand vlak moest houden om haar de klontjes te kunnen laten oppakken. Ze knikte.

'Dat is haar bedankje,' zei Jake. Hij gooide het zadel op haar rug en gespte het vast. 'Dat kun je zelf waarschijnlijk ook, hè?'

'Hel was een van de eerste dingen die ze ons leerden,' zei ik.

'Doe jij het hoofdstel maar,' zei hij. Ik deed het en Rain bood geen tegenstand.

Ik zag hoe Jake haar hoeven schoonmaakte met een krabbertje. Hij trok het zadel stevig aan en zei dat ik op moest stijgen zodat hij de stijgbeugels kon verstellen. Toen dat gebeurd was, leidde hij ons de stal uit.

'Rijd naar het westen, dan zie je het platgetreden pad. dat voert naar de top van die heuvel,' zei hij wijzend. 'Daar kun je omlaag kijken naar je landgoed, het huis en alle grond eromheen. Blijf het pad volgen, dan kom je hier vanzelf weer terug. Ik denk datje ongeveer anderhalf uur onderweg zult zijn.'Als je zachtjes met je benen knijpt en een beetje naar voren leunt, gaat ze galopperen. Dat doet ze graag, maar ze zal je ook graag op de proef te stellen en weerspannig doen als je inhoudt. Geef haar niet één keer haar eigen zin, zelfs niet een klein beetje. Ze is net een verwende tiener. Als je eenmaal hebt laten merken dat je de baas bent, is ze zo mak als een lammetje. Oké?'

'Ja.'

'Veel plezier. Ik wacht op je. Ik moet de eigenaar van deze stallen spreken.'

Hij liep weg. Mijn hart bonsde. Ik kon de grote kracht van het paard onder me voelen. Ze draaide ongeduldig met haar hals toen ik aarzelde, maar ik hield de teugels strak, en deed wat Jake had aangeraden.

'We gaan als ik dat wil,' zei ik. Toen liet ik de teugels vieren en kneep heel zachtjes in haar flanken. Ze liep trots en met opgeheven hoofd naar het pad. Ik keek achterom en zag dat Jake stond te kijken.

'Goed zo,' riep hij. 'Je zit kaarsrecht, perfect. Ik wist het wel,' riep hij.

Hij had gelijk. Na een paar minuten kwam alles wat ik geleerd had weer terug. Toen ik op school mijn aanvankelijke angst had overwonnen, was ik van paardrijden gaan houden. De ironie van het beeld van het arme meisje dat is opgegroeid op de straten van de binnenstad en nu gekleed in een duur rijkostuum les krijgt samen met een paar van de rijkste jonge vrouwen, bleef me altijd bij. Zelfs nu nog bracht het een glimlach op mijn gezicht. Altijd als ik op een paard zat, dacht ik aan mama Arnold, hoe ze zou bulderen van het lachen en huilen van blijdschap.

Ik kon Rains verlangen voelen om sneller te gaan. Ze rukte aan de teugels, bewoog haar hoofd heen en weer, snoof, hinnikte, deed alles behalve steigeren en me eraf gooien. Ik trok aan de teugels en deed haar stilstaan. Ze liet haar hoofd zakken en hief het met een ruk weer omhoog en stampte met haar rechter voor been. Eindelijk kwam ze tot rust en ik liet haar langzaam naar voren gaan. Na een minuut of vijf gaf ik haar de ruimte en ze ging in galop. Het was heerlijk, alsof je reed op de wind. Toen werd ik bang dat ik haar te veel haar gang liet gaan en hield haar in toen we de heuvel naderden.

Langzaam reden we omhoog en op de top bleef ik staan en staarde omlaag, zoals Jake had gezegd. In het dat lag het mooie grote huis van grootma Hudson, dat nu grotendeels van mij was. het meer leek van zilver. Hoog erboven cirkelden twee kraaien. De aanblik van het landgoed vanaf dit punt deed mijn hart opspringen van vreugde.

Hoe konden we dat gewoon verkopen als een investering, het land en het huis behandelen als een aandeel op de effectenmarkt? Het had veel te veel persoonlijkheid, geschiedenis. Het was geen stuk bezit; het was een thuis.

Victoria zou hierover echt strijd met me moeten voeren, besloot ik. Vanaf deze hoogte gezien was ik ervan overtuigd dat toen grootma Hudson mij het meerderheidsbelang gaf, het haar bedoeling was dat ik de betekenis van een thuis zou begrijpen en het landgoed zou beschermen en koesteren.

Rain keek voor zich uit alsof ook zij het uitzicht wist te appreciëren. Ze was niet ongeduldig. Ik streelde haar hals.

'Binnenkort zullen we daar rijden, Rain. Je kunt me komen bezoeken,' vertelde ik haar. Toen reden we verder over het pad. door een bos, langs een fonkelende stroom water waarin het licht van de middagzon dat door de omringende bomen schemerde, de stenen veranderde in juwelen en kristallen.

Ik gaf mijn vierbenige naamgenoot weer een kans om te galopperen en toen gingen we langzamer rijden, terug naar de stallen waar Jake op ons wachtte. Hij zat op een stoel een krant te lezen, zag ons naderen en stond toen op.

'En 7'

'Het was verrukkelijk, Jake. Dank je.'

'Zo te zien heeft ze uitstekend getraind, prinses. Je hebt het goed gedaan.'

Toen we stapvoets met haar liepen om haar te laten afkoelen, borstelde ik haar ongeveer een halfuur lang. Op Dogwood moesten we onze paarden altijd roskammen. Het was de beste manier om ze aan je te laten wennen. Toen Jake en ik weggingen was het al laat in de middag.

'Tot gauw, Rain,' zei ik tegen haar. Ze draaide met haar hals en knikte alsof ze me begreep.

'Dut is zeker," zei Jake. 'Als je teruggaat naar Engeland zul je misschien ook gaan paardrijden," opperde hij toen we in zijn auto stapten.

'Misschien,' zei ik. Toen we wegreden keek ik achterom naar de boerderij. 'Hel is zo mooi hier. Jake. Ik heb een besluit genomen op die heuvel. Ik ga het huis niet verkopen. Ik zal het houden zo lang ik kan.'

Hij lachte.

"Mooi zo,' zei hij.

'Als ik terugga naar Engeland, zou jij er moeten gaan wonen om ervoor te zorgen," zei ik toen.

'Dal weet ik nog zo net niet, prinses.'

ik wél. Denk er eens over na, Jake. Op een dag zou ik hier terug willen komen en het ook als mijn thuis zien. Ik weet dat jij het goed zou onderhouden. wat vind je?'

ik weet het niet, prinses,' herhaalde hij. 'Het heeft een hoop herinneringen voor me. We zullen zien.' beloofde hij.

Ik leunde peinzend achterover. Droomde ik alleen maar, schiep ik mijn eigen fantasiewereld om de harde werkelijkheid buiten te sluiten? Hoe zou ik hier ooit terug kunnen komen? Waarnaar zou ik terugkeren?

'Hé, wie hebben we daar?' vroeg hij toen we over de oprijlaan reden. Een zilverkleurige Corvette cabrio stond voor het huis geparkeerd. Zou Oorbelle misschien nog een andere sportwagen hebben? vroeg ik me af.

Ik stapte uit en liep naar de auto. Toen hoorde ik een stem die me riep vanaf de steiger. Mijn halfbroer Brody zwaaide naar me.

Jake had gewacht om te zien of ik hem nodig had. 'Wie is het?' vroeg hij turend.

'Het is Brody,' zei ik.

'O.'

'Megan moet hem eindelijk de waarheid over me hebben verteld,' zei ik.

Jake knikte. 'Ik denk dat jullie wel wat privacy willen hebben. Ik kom morgen langs. Je weet waar ik ben als je me nodig hebt. Dank je datje Rain wat beweging hebt gegeven,' voegde hij nog toe en

reed weg toen Brody haastig dichterbij kwam.

Ik bleef vol verwachting staan.

'Ik heb ongeveer een uur op je gewacht. Ik had het bijna opgegeven. Ik dacht dat je misschien vertrokken was, terug naar Engeland of zo. Mijn moeder scheen niets over je plannen te weten toen ik het haar vroeg,' ging hij verder.

'O?'

'Ik weet dat zij en mijn vader hier zijn geweest, maar ze wilde er niet over praten.

'Dus,' zei hij, om zich heen kijkend, 'besloot ik mijn eerste lange ril te maken met mijn nieuwe auto. Hoe vind je hem? Mijn vader heeft hem een week geleden voor me gekocht omdat ik zulke goede cijfers had en zo goed presteerde op het footballveld - ik heb het record verbeterd van het aantal touchdowns dit jaar, weetje,' vertelde hij trots.

Hij sprak snel, kennelijk nerveus, wat niet paste bij de Brody die ik een paar keer had ontmoet. Hij leek altijd zo zelfverzekerd, zo vol zelfvertrouwen, bijna arrogant. Daar had hij ook wel enige reden toe. Hij was een opvallend knappe jongen, lang - één meter vijfentachtig of langer - en zijn schouders waren zo breed dat ze bijna elke deuropening vulden. Vandaag, net als de eerste keer dat ik hem had ontmoet, droeg hij zijn blauw-gouden varsityblazer en een zwarte broek met instappers van zacht zwart leer. Zijn haar was even gitzwart als het mijne, maar zijn ogen waren meer groen dan bruin, al zag ik er lichtbruine vlekjes in. Hij had net zo'n mond als ik, maar een stevige, strakke kaak. Hij had een atletische teint met roze wangen, en volle, donkerrode lippen.

'Bedoel je datje ouders niet weten datje hier bent?' vroeg ik.

inmiddels waarschijnlijk wel. Ik heb een briefje neergelegd in de keuken. Hoewel, de laatste keer dat ik dat deed vond dat kreng van een zus van me het en gooide het in de vuilnisbak om mij in moeilijkheden te brengen. Ik wist dat ze zoiets gedaan moest hebben toen ik thuiskwam en mijn vader woedend op me was. Ik kreeg een ingeving en ging naar de afvalbak in de keuken en vond het briefje. Toen ik het papa liet zien, gaf hij Alison een maand huisarrest. Maar zoals gewoonlijk wist ze haar straf te bekorten en was ze na een week alweer builen.'

'Je ouders zullen het niet prettig vinden datje hier bent, Brody,' zei ik.

'Waarom niet?' vroeg hij onschuldig.

Die belofte van mijn moeder om hem en Alison eindelijk de waarheid te vertellen stelde niet veel voor, dacht ik. Hadden ze Brody zelfs wel verteld over grootma Hudsons testament en de daaruit voortvloeiende controverse?

'Je bent gaan paardrijden, hè?' vroeg hij.

'Jake vroeg me zijn paard voor hem te berijden.'

'Ik heb het zelf niet vaak gedaan, maar ik zou het best willen.' Hij keek naar het huis. ik blijf maardenken dat ik grootma Hudson zie. Ik vind het zo moeilijk om dit huis te zien zonder dat zij er is.'

'Ja.'

'Goed.' zei hij. 'Heb je zin om ergens gezellig met me te gaan eten?'

'Moet je niet naar huis? Ik weet dat het een lange ril is,' zei ik.

'Wat dacht je dat ik van plan was, hiernaartoe rijden, het landgoed even aanraken en dan omdraaien en weer teruggaan naar huis?' Hij lachte. 'Je hebt gelijk, het was een lange rit. Ik moet iets méér doen om het de moeite waard te maken.' hij keek naar me met die charmante glimlach van hem.

ik ben een beetje moe, Brody," zei ik. ik heb al een tijd niet meer gereden en het vergt veel van je, vooral als je met een nieuw paard begint. Onwillekeurig ben je erg gespannen en dat putje uit.'

'O, natuurlijk,' zei hij. Hij sloeg zijn ogen neer en toen klaarde zijn gezicht op. 'Dan zul je ook niet veel zin hebben om te koken. Weet je wat ik zal doen? Ik ken een voortreffelijke afhaalchinees hier niet te ver vandaan. Ik haal daar een paar gerechten, soep, loempia's en gelukskoekjes. Wat zegje daarvan?'

'Je moet echt naar huis, Brody.'

'Doe niet zo mal. Kom nou. We hebben nooit echt de kans gekregen elkaar goed te leren kennen, en mijn grootmoeder was kennelijk erg dol op je. Als zij van je hield, moet je iets heel bijzonders zijn. Er waren niet veel mensen die ze mocht.'

'Brody, luister...'

'Wat wil je hebben, kip. garnalen, kreeft? Laat maar. Ik haal alledrie en dan heb je nog een paar restjes voor morgen,' zei hij enthousiast.

'Brody...'

'Ik sta erop,' zei hij. Hij keek naar het huis. 'Technisch gezien heb ik via mijn moeder een zeker eigendomsrecht op dit huis, ja toch?'

Ik staarde hein aan. Hij borrelde over van levenslust en in sommige opzichten was hij zo onschuldig vergeleken met mij. Wat moest ik doen? De waarheid voor zijn voeten gooien en nog meer problemen veroorzaken in deze familie? Waarom had mijn moeder niet de moed om te doen wat ze hoorde te doen, zodat iels als dit niet hoefde te gebeuren ? Als zij het niet deed, hoorde Grant het te doen, dacht ik, of is hij zo bang zijn dierbare publieke imago te bederven dat hij ook kon leven met alle leugens in zijn eigen huis?'

'Verwacht je iemand anders? Is dat het ? Die jongen met wie je verleden jaar in het toneelstuk optrad misschien ?'

'Nee,' zei ik te snel. Ik had beter moeten nadenken en de kans moeten aangrijpen, maar ik dacht niet vlug genoeg.

ik weet datje geen andere belangrijke afspraak hebt. Je zei dat je moe was. Ja toch?'

'Nee, ik heb geen andere afspraak,' gaf ik toe.

'Nou? Dan is het toch in orde?' hij hief zijn armen op. 'Je hebt geen enkel excuus meer, Rain. Tenzij je geen zin hebt, omdat je me eigenlijk niet uit kunt staan.'

'Natuurlijk is het dat niet. Brody.'

'Dus?'

'Oké,' gaf ik toe.

'Geweldig.'

Hij sprong letterlijk in zijn auto.

'Ik moet je een keer meenemen voor een ritje in deze auto. Het is net een klein vliegtuig,' zei hij. Hij startte de motor en glimlachte toen hij op het gaspedaal trapte, ik zal wat moo goo pai pan voor je meebrengen.' zei hij en reed om me heen. ik ben terug voor je kung fu in het Chinees kunt zeggen.'

Onwillekeurig moest ik glimlachen. Waarom zou ik eigenlijk onvriendelijk tegen hem zijn?

Brody zwaaide en reed te hard weg over de oprijlaan, trapte aan

het eind ervan op de rem en liet een langzame stationwagon passeren. Hij keek naar me om, glimlachte, hief zijn handen op en reed weg.

Dit is verkeerd, zei ik tegen mezelf. Maar het is niet alleen mijn schuld - of eigenlijk is het helemaal niet mijn schuld.

Ik ging naar binnen. Mijn emoties kolkten verward in me rond. Wanneer zou de waarheid aan het licht komen en eindelijk alle leugens uit deze familie verdrijven?